Soms moet je gewoon je impulsen volgen. Niets plannen maar doen waar je zin in hebt. Je eens laten gaan.
Nadat we onze inkopen hadden gedaan besloten we een terrasje te pakken. En vrijdagmiddag is en blijft voor mij (en dus ook voor ons) terrasjesdag. We hadden twee soorten vis gekocht, tavuk-balık (letterlijk kip-vis maar o zo lekker) en istavrit (een soort grote sardines) en die moesten nog schoongemaakt worden.
Sevim en Sebahat (die op bezoek is) gingen eerst nog een schoteltje met çi köfte kopen en ik genoot van de lentezon. Onze plaatselijke verkoper kan maar niet begrijpen dat ik zijn çi köfte maar met mondjesmaat lust en heeft beloofd voor mij een 'special' te maken. Iedereen dronk een Efes en intussen vroegen we ons af wat we nog konden doen. Sevim stelde voor om eens naar Çesme te rijden, binnenkort komt de familie op bezoek en vanuit Çesme kan je met de boot naar Chios, een Grieks eiland. Waarom niet, een uitstapje is altijd leuk.
Çesme ligt op zo'n tachtig km van Mordogan, voor Turkije een peulschil (Klik op de map om een groot beeld te krijgen van de weg). Nog even om het foto-apparaat gereden, de vis in de ijskast gelegd en dan op weg naar Çesme. We stoppen regelmatig. Alles staat in bloei, de zijkanten van de weg zijn afgeboord met wilde madeliefjes die mooi contrasteren met het groen en bovendien, het was zalig lenteweer.
Çesme is natuurlijk toeristisch. Maar toch heel gezellig. De grote Venetiaanse burcht, de mooie oude Griekse gevels, de winkeltjes. Onderweg zien we veel kahavaltı-salons. Hier kan je ontbijten. Als we met de familie naar Çesme trekken dan kunnen we onderweg ons ontbijt nemen in een van deze gelegenheden.
Langs de boorden van de weg stroomt het water uit de bergen over de bruine rotsen in de langsgrachten. Maar binnenkort zal dat verleden tijd zijn, want als de zon het eiland verovert dan wordt het water schaars.
Een tocht naar Chios zal niet mogelijk zijn, enkel op zaterdag is er een dagtocht. En om enkel 's avonds te gaan en 's morgens terug te keren, dat is ook niet je van het. Dus we verkennen Çesme en na enkele aankopen (boeken en schoenen, ik begrijp echt niet wat vrouwen in schoenen zien, maar ja, het is een uitstap voor iets) keren we terug. Sevim besluit een binnenweg te nemen, over Ildır waar de site van Erythrea ligt. Helaas heeft ze niet de 'hoofdweg' in de buurt van Alacati genomen, maar een stuk verderop in Ilıca, een echte Turkse binnenweg. De weg is verschrikkelijk maar de omgeving prachtig. Kleuren van de ondergaande zon vermengen zich met schaarse wolken en het paarse licht, ja dat vind je enkel hier.
Het is donker als we thuiskomen. Twee vers gemaakte salades (eentje met geraspte wortelen die de kleur hebben van rode kool en Turkse kool, de andere piyaz, gekookte bonen met uien, alles vermengd met citroen en onze olijfolie). We eten er dorpsbrood bij (niet opgepoft, lijkt een beetje op zuurdesem). De vis is gebakken, een perfecte mengeling van luxe-vis en volksvis, ik lik nog aan mijn lippen als ik eraan denk. Dan als dessert verse tiramisu met aardbeienijs en Turkse koffie. Je begrijpt dat het wel eventjes heeft geduurd voor ik dit artikeltje kon schrijven. Ik ben ook maar een mens.
En misschien gaan wij dit weekend een nieuwe auto kopen. In het kader van de crisis zijn deze maand alle taksen afgeschaft en het lijkt een buitenkans. Maar dat is voor een volgende keer.
O ja, en als je op de link hieronder klikt kom je terecht op de website van mediafire en kan je de beelden van de uitstap downloaden (çesme.mpg), het duurt wel even maar dan maak je maar een koffietje. Speel het af in Quick time (gratis te downloaden)op het kleine formaat.
Leven als God in Frankrijk ... of als Allah in Turkije. Mijn keuze is gemaakt.
Galatasaray zal voor voetbalfans wellicht een begrip zijn. Maar dit keer haalt de topploeg het sociale nieuws. Er wordt een nieuw stadium gebouwd door driehonderd bouwvakkers. De topspelers van de club mogen dan al zeer riante salarissen krijgen, hetzelfde geldt niet voor de bouwvakkers. Gedurende drie maanden werden ze niet betaald.
Op drie maart waren de bouwvakkers het beu, ze stopten het werk, hingen de vlag van de club halfstok en dreigden er zelfs mee deze te vervangen door de vlag van Fenerbahce.
De aannemer is razend en zegt dat hij de bouwvakkers zal uitbetalen maar ze daarna allemaal de straat opgooit. Dit is volgens de Turkse arbeidswet illegaal. Toch zijn de bouwvakkers afgedankt.
De advocate van de bouwvakkers, zelf een supporter van de club, stelt dat het meestal de gewone mensen zijn die hun club komen aanmoedigen, en de tickets zijn niet goedkoop. Het minste wat een topclub kan doen, is respect tonen voor de bouwvakkers, maar blijkbaar is voetbal belangrijker dan het loon van een bouwvakker.
De lente is begonnen en blijkbaar is de zon terug van de partij. Geen wolkje aan de lucht dus het belooft een mooie dag te worden.
De start van de lente is voor de Koerden het begin van het jaar newroz noemen zij het. Gedurende vier dagen is het feest, hoewel, de voorbije jaren had het in sommige steden meer weg van oorlog dan van feest. De Turkse overheid erkent dit feest maar ze noemen het nevruz. De letter W behoort niet tot het Turkse alfabet en is nog steeds verboden.
Verwacht wordt dat de DTP zal pogen om tijdens de feestdagen haar aanhang te mobiliseren met het oog op de nakende verkiezingen volgende week zondag.
Laat ons hopen dat er geen rellen zijn en dat het feest vreedzaam kan verlopen. Voor de Koerden alvast prettige nieuwjaarsfeesten toegewenst, voor alle anderen, een mooie lentedag met veel zon.
Naar aanleiding van de gemeenteraadsverkizingen van 29 maart 2009 heb ik een lezersbrief geschreven naar de Links Socialistische Partij en de Socialistische Arbeiders Partij. Via onderstaande link kan je hem lezen.
Buiten, op het terras, zie ik hoe onze bekçi (bewaker van de site) volop bezig is de binnentuin in orde te maken. Niets verstoort de rust, behalve de kamionetjes die af toe voorbijrijden met luidsprekers die oproepen om voor hún kandida-ten te stemmen.
In het dorpscentrum hangen overwegend vlaggetjes van de CHP (republikeinse partij) die tot nu toe de meerderheid heeft in ons dorp en op de meeste plaatsen op het eiland. Izmir en omgeving staat historisch gezien - bekend voor openheid en moderniteit.
Het overgrote deel van onze familie en kennissen zal op de CHP stemmen, maar om verschillende redenen. Er is echter één ding dat hen bindt, de afkeer van een islamitische staat, hoewel ze allemaal moslims zijn. Geloven in God, dat is één ding, maar de staat moet daar buiten blijven. Terecht. Godsdienstbeleving is voor elk van hen verschillend. Mijn schoonmoeder bidt veel, soms zelfs veel meer dan vijf keer per dag, maar zij zal nooit op een partij stemmen die de scheiding tussen godsdienst en staat zou kunnen opheffen! Mijn schoonvader gaat iedere vrijdag naar de moskee, maar hij drinkt af en toe raki of alcohol. Met zijn 82-jaar maakt hij regelmatig grapjes over godsdienst (iets wat weinig voorkomt in Turkije). Hij weigert om de tocht naar Mekka te maken, hoewel hij het kan betalen. Voor hem is de Saoedische versie van de islam 'achterlijk'.
Verschillende leden van de familie gaan daar heel ver in. Voor hen is de AK-partij een partij die gebaseerd is op godsdienst en zij vinden dat dit moet verboden worden. Daarom zijn ze boos dat het grondwettelijk hof de AK-partij niet heeft verboden.
Fundamentalisme en islam. In het Westen zo dikwijls over dezelfde kam geschoren. Maar het zijn terecht twee verschillende zaken.
De 'linkervleugel' van de familie stemt op de CHP. Niet omdat het een sociaal-democratische partij zou zijn, maar ... bij gebrek aan beter en om een dam op te werpen tegen het toenemende fundamentalisme. Kleine partijen vallen sowiezo uit de boot, dus is het meer een stem uit onmacht.
Eens het centrum van ons dorp verlaten, zie je meer propaganda voor de AK-partij. De kandidaten hier zijn echter geen doorgewinterde fundamentalisten, integendeel. Ze staan voor openheid, meer investeringen in de streek. En iedereen weet dat de dorpen en steden die niet door de AK-partij worden geregeerd, ook weinig of geen financiële steun krijgen van de centrale overheid. De kandidaten van de AK-partij kunnen dus veel beloven.
Het blijft een spannende strijd. Zeker hier is de uitslag onzeker. In Izmir daarentegen zal de CHP wel aan de macht blijven, zo blijkt uit de peilingen.
Een jaar geleden kwamen we toe in Izmir, ja zolang is het al geleden. Een jaar vliegt voorbij zeker als je ouder bent. Het is alsof ik hier altijd gewoond heb.
Nochtans denk ik regelmatig aan België.
Telkens als het weer overtrokken en regenachtig is, wat niet zo dikwijls voorkomt, maak ik de associatie met België. Het klimaat beïnvloedt mensen. Zonnig weer geeft energie, slecht weer maakt je dikwijls depressief. Ook al zie ik op tegen de hitte van augustus, toch zou ik niet meer willen ruilen.
Terrasjes. Als ik in ons dorp op ons vast terrasje zit dan maak ik de associatie met vrienden uit België. In eerste instantie met Noël. Bijna iedere vrijdag gingen we op de middag samen iets eten en drinken. Het gaf ons enorm veel energie. De tijd vloog voorbij en dikwijls haalden we pas op het nippertje de prikklok die ons terug het sein tot werken gaf.
Het doet me ook denken aan de collega's van het stadhuis. Buiten, onder de schaduw van het stadhuis keek de gouden Maria welwillend neer op ons als we een terrasje deden. Sociaal contact is toch o zo belangrijk. Het waren mooie momenten.
Als ik de postbode of onze gemeentewerkers zie, dan maak ik de link met de vakbond. Het zal wel 'beroepsmisvorming' zijn. Vakbonden zijn en blijven nodig, maar ze hebben een ruggengraat nodig, doorleefde militanten die écht het personeel kunnen vertegenwoordigen. Iets wat helaas niet steeds het geval is.
Tijdens de talrijke bezoekjes van vrienden of familie, droom ik dikwijls weg om te denken aan mijn vrienden en mijn familie in België. Door hier te leven besef je pas hoe belangrijk vrienden en familie zijn. Dat zijn waarden die hier nog pal overeind staan, waar we nog heel veel van kunnen leren. Het maakt deel uit van deze cultuur en dat deel is het voorbije jaar steeds meer een deel geworden van mezelf.
Ook al moet ik dringend iets doen om mijn kennis van de Turkse taal bij te spijkeren, ik besef dat ik deel ben gaan uitmaken van dit land, deze mensen, deze cultuur. Het zou me zwaar vallen om terug in België te leven. Ik heb me zo makkelijk geïntegreerd in dit land, dat het me heel moeilijk zou vallen om me terug in België te integreren.
Ik zal natuurlijk altijd vrienden, kennissen en familie blijven missen, maar ik voel me gelukkig hier. En dat is iets dat we toch allemaal willen zijn.
