Een stabiel hogedrukgebied zonder wolken en van zonsopgang tot -ondergang een zon die koning speelt, en zo zal het waarschijnlijk de volgende weken wel blijven. Eigenlijk heeft een weerman hier een makkelijk leven, hoewel, zeker in de zomer, nogal eentonig.
Gisterenavond is Hatice, een vroegere collega van Sevim, op bezoek gekomen. Ze heeft een opleiding als leerkracht informatica, maar die job bood te weinig werkzekerheid. Vandaag werkt ze in het gerechtsgebouw waar ze een van de procureurs bijstaat. Blijkbaar hecht men meer belang aan justitie dan aan onderwijs.
Nochtans is het treurig gesteld met het onderwijs. Klassen van veertig (en dikwijls nog veel meer) leerlingen zijn de norm. Het onderwijs is verplicht voor iedereen van zes tot veertien jaar. Verschillende studies tonen echter aan dat zeker in de arme streken, duizenden kinderen (en dan nog hoofdzakelijk meisjes) niet naar school gaan. Het niveau van het onderwijs is bedroevend laag zowel in het lager als het middelbaar. Wie geld heeft kan naar degelijke maar dure privé-scholen gaan. In Izmir bv. bedraagt het jaarlijkse schoolgeld in het Fatih college 5.000 YTL, maar dat is nog relatief goedkoop. Het American college vraagt 15.000 YTL. Ter herinnering, het minimumloon bedraagt 435 YTL per maand. Goed onderwijs is voor de overgrote meerderheid een niet betaalbare luxe. En zowel deze als de vorige regeringen hebben blijkbaar andere prioriteiten dan te investeren in onderwijs.
Tegelijk is er een systeem opgezet, dat gebaseerd is op competitie en nationale testen, die plaatsgrijpen rond je veertiende en de tweede keer om in de universiteit te raken. Afhankelijk van de uitslag kan je dan naar een goede (of betere) middelbare school. Wat de universiteit betreft bepaalt je uitslag naar welke universiteit je kan en welke richting je moet volgen. Er is een groot verschil in de kwaliteit van de universiteiten.
Door het systeem worden voor de tweede keer de armere lagen van de bevolking getroffen, want veel leerlingen moeten private cursussen volgen om te slagen of hoge punten te halen. En je raadt het al, de kosten zijn weer heel duur.
Gisteren was er nog meer bezoek. Dit keer technisch personeel van Sevims vroegere school. De nieuwe directeur is een verstokt roker en omwille van het rookverbod heeft hij zijn hoofdkwartier gevestigd in een café buiten de school. Zo zie je maar, wetten kunnen op allerlei manieren omzeild worden.
Op het ene terras is het te heet en daarom worden tafels en stoelen naar het andere terras gebracht. Steeds is er wel iets te knabbelen. Koekjes, snoepjes, thee en koffie, meloen, fruit. Intussen wordt er druk gekookt. Mezzes, soep, een grote stoofpot van lamsvlees, taart. Ja, verhongeren doe je hier niet.
Er wordt gepraat over de reisplannen. Het is immers vakantie en het technisch personeel zoekt een goedkope bestemming. Pensions zijn te duur en daarom kiezen zij voor een camping.
Het eten is goed en zoals gewoonlijk is er veel te veel. Na een bezoekje aan zee en de taart als dessert, vertrekt ons bezoek, behalve Hatice die nog een dagje blijft.
s Avonds is er weer eten. Ik laat de schotels aan mij voorbijgaan. Zin genoeg, maar door de warmte heb ik nooit veel honger. De avonduren zijn de beste. Het weer is zacht en men blijft laat op.
Vandaag gaan we de bagage inpakken, want morgen in de vroegte vertrekken we voor iets meer dan 1000 km. Het zal weer een tijdje duren voor de weblog wordt aangevuld. Maar met ons is alles ok. Aan vrienden, familie, collegas en lezers van de weblog, een prettige vakantie toegewenst. Geniet ervan. Groetjes.
Op onze terugkeer (19.06.08) van Istanbul naar Izmir wilden we een tussenstop vinden en dat is niet zo makkelijk. Er zijn immers zoveel mooie plaatsjes langs de Egeïsche kust dat het altijd een moeilijke keuze is, maar we beslisten te stoppen in Küçükküyü, een dorpje tussen Ayvacik en Edremit.
De terugreis verliep vlot, hoewel ik in Istanbul zelf nooit wil rijden. Noem het maar een vooringenomenheid, maar ik ben bang voor het verkeer. Eens we de ring rond Istanbul verlaten hebben, stoppen we in een tankstation, om een theetje te gaan drinken. Daarna volgen we de kust langs de zee van Marmara en na Barbaros hebben we een weg (prachtig van zicht, maar zonder asfalt) voor meer dan 30 km. Het rijden is vermoeiend, want telkens moet je kijken naar de stenen en de putten. Daarnaast is er de hitte en af en toe sluit ik de ramen om de airco op te zetten, wat hier zeker geen luxe is.
We stoppen in een klein dorpje. En daar eten we heerlijk lamsvlees met een schitterende salade. Zon ontdekkingen zijn ongelooflijk. Hier zit je buiten de bewoonde wereld, eet je voor een habbekrats en de mensen zijn zo vriendelijk. Dit is het echte Turkije, waar ik zoveel van hou. Houten huizen, een paar winkels, en dit keer ook een lokanta. Maar alles is vers en het vlees is goed.
Dan gaat het verder, richting overzet. De weg is een stuk beter en het gaat dan ook een stuk sneller. Vanuit Gelibolu zetten we over naar Lapseki. Ik ben doodop. De zanderige weg met stenen vergde alles van mijn energie en nu wil ik gewoon kijken naar de zee en rusten. Op de overzet is een verdieping gebouwd waar je iets kan drinken en bij een theetje genieten we buiten van het uitzicht.
Sevim neemt het stuur over. Als we Cannakale zijn voorbijgereden, zien we langs de overzijde een bosbrand, die meer dan 150 ha in vlammen zal zetten. Niet verwonderlijk met deze warmte.
Meestal volgen we de Egeïsche kust, maar af en toe duiken we in de bergen. Sevim rijdt naar mijn zin veel te snel en plots laat de verkeerspolitie ons stoppen. Ik hou mijn hart vast. We reden te snel en bovendien zitten we met zes in een auto waar maximaal vijf personen zijn toegelaten. Maar zodra ze de buitenlandse nummerplaat zien, mogen we zonder problemen doorrijden. Dit is West-Turkije. Toeristen worden hier in de watten gelegd!!!
Kücükküyü, een brede laan, met opzij hotelletjes, pensions en een apart hotel. We gaan informeren voor de prijs na de wagen te hebben geparkeerd buiten het jachthaventje. Hoewel de meeste hotels of pensions voor onze normen goedkoop zijn, stel ik voor om naar het apart hotel te gaan, en ja hoor, dat is een ideale plek. Er is een privé-strand en voor twee kamers voor 4 personen betalen we 50 . Er is bovendien tv en airco in de kamers. De plaats (voor wie het interesseert) noemt Berk apart en naast de slaapkamers heb je ook een van alles voorziene keuken en ijskast. Vanuit Kücükküyü kan je makkelijk uitstappen maken naar de omgeving met de dolmus. Het dorpje zelf is gespecialiseerd in olijven. Maar de eigenaar van deze site, geeft ons tevens de adressen van twee goede visrestaurants. Het eerste is het goedkoopste, maar je kan er enkel vis eten maar geen alcohol drinken. In het andere kan dat wel, maar het is iets duurder. We kiezen voor het tweede. Sevim vindt de prijs van de zeevis te duur en de baas besluit een deal te maken. Het wordt een heerlijke maaltijd met mezzes en zeevis.
De volgende dag is er markt en we doen onze inkopen. We ontdekken een bakker die pide ekmek (pizzabrood van zon meter lang met sezamzaadjes) maakt en doen onze inkopen op de plaatselijke markt. Die morgen hebben we weer een echt turks ontbijt. Dit is een goedkope manier van reizen (ook voor mensen met kinderen) en eigenlijk eet je perfect. Soms kan ik niet begrijpen wat mensen zien in 5 sterren restaurants, we eten hier veel beter en spotgoedkoop.
Twee dagen verblijven we in Kücükküyü. s Avonds is er een klein marktje waar je leuke geschenkjes kan kopen. En natuurlijk is er ook voetbal. Alle terrassen zitten stampvol en men kan het verloop volgen op grote schermen. Pas de laatste minuten gaan we kijken en we zien alle doelpunten. Penalties. Zelfs op een kilometer afstand moet te horen zijn wie scoort en mist. Turkije wint. Een thriller, die voor de tweede keer op rij plaatsvindt. Wie nu slaapt moet wel wakker worden, want overal hoor je toeterende autos.
De volgende dag rijden we naar huis, ondertussen nog een tussenstop maken bij familie. Zij zijn een beetje verontwaardigd dat we niet willen blijven. Maar we rijden door naar Izmir en daarna naar huis. Naar Mordogan. Ons huis.
Het is altijd leuk om te reizen, maar de afstanden zijn steeds groot en je verliest een groot deel van je tijd om ze overbruggen. Het plezante van de Egëische kust is wel dat je eigenlijk overal plaatsjes vindt die de moeite van een bezoek of verblijf waard zijn. Met de dolmus (of de grote bussen) lukt dit moeiteloos. Het is een andere manier van reizen, maar je kan het doen op eigen tempo en staat het ja aan, dan blijf je er iets langer. Bovendien is de weg bezaaid met historische sites die verwijzen naar het verleden. Omdat je langs de kust zit, kan je bovendien bezoeken afwisselen met een duik in het water en de sfeer is ongedwongen.
Er is goed, en minder goed nieuws. Dus laat ons beginnen met het minder goede nieuws. Al enkele dagen heeft de artrose toegeslagen en behoudens rugpijn is er ook veel uitstraling. Nu is het een beetje beter, maar de pijn blijft voortduren en ik mag geen pijnstillers nemen omwille van mijn maag.
Sevim kreeg een wespenbeet in haar linkerarm die nu gelukkig bijna verdwenen is. Zoals ze bij ons zeggen: een ongeluk komt nooit alleen.
De thermometer blijft oplopen en af en toe klimt die zelfs boven de 40 graden. Na de middag is het, zelfs met de wind, heet. En s nachts, dan slapen we met alle ramen open, maar tot twaalf uur is het dikwijls te warm om in slaap te raken, daarna wordt het ietsjes frisser.
Intussen en dan komen we bij het goede nieuws is de nieuwe airco geplaatst, die tevens dienst moet doen als verwarmingsinstallatie in de winter. Ook de elektrische leidingen zijn aangepast. Maar de koelte raakt moeilijk tot boven en nu twijfelen we om een tweede bij te plaatsen. Milieuvriendelijke energie kost hier veel geld. Maar goed, voor het milieu mag je toch wel iets over hebben. En daartegenover staat een lage energiekost. 24 uur per dag de klimaatregeling laten werken kost 1 , dus dat valt mee. Bovendien is de uitstoot nihil.
Ook het internet heeft last van de warmte. Rond één uur deze middag had ik een redelijke verbinding, maar nu is het weer aan en uit. Door mijn artrose is het niet makkelijk om te schrijven, want kan twee vingers niet gebruiken en voor mij is dat een ramp, want ik ben gewend om blind te typen.
Intussen heb ik gelezen dat er in België een 24-uren staking was in de lokale en regionale besturen. Volgens de berichtgeving was het tegen de gestegen voedsel- en olieprijzen en de voortdurende daling van de koopkracht. Dat voel je ook hier. Maar hier is een stakingsverbod. De officiële inflatiecijfers spreken over slechts 10% maar in werkelijkheid liggen de prijsstijgingen een stuk hoger. Ook hier heeft men een officieuze en officiële index. Maar iedereen voelt het wel in de portemonnee. Hoewel, iedereen is misschien wat overdreven, de bonzen van Fortis zullen wel hun premies opstrijken en bij ontslag een enorme som uitbetaald krijgen.
Deze morgen ben ik iets na vijven opgestaan om naar de zonsopgang te kijken. Rood-paarse kleuren kleuren de horizon. Alles ligt in een gloed. Geen streepje wolken en de enige geluiden zijn van de vroege vogels die de dageraad aankondigen. Het zal weer heet worden vandaag, en wil nu absoluut mijn weblog aanvullen. Zondag vertrekken we immers naar Mersin en das een lange trip.
