Twee jaar geleden, op 19 januari om precies te zijn, werd Hrant Dink vermoord. Als hoofdredacteur van het blad Agos, wou Hrant de problematiek van de Armeense kwestie bespreekbaar maken. Maar dit was en is nog steeds een gevaarlijk onderwerp in Turkije.

Hoewel het teruggaat tot 1915 (dus het speelde zich af voor de stichting van de Turkse republiek, tijdens de Ottomaanse tijd) weigert Turkije te erkennen dat er een genocide plaatsgreep van het Armeense volk.

Wie het museum van Van bezoekt kan op de eerste verdieping beenderen zien die volgens de plaatselijke gids getuigen van de genocide die de Armenen hebben aangericht op de Turken.

Het kan niet ontkend worden dat bepaalde nationalistische Armeense groepen inderdaad tegen het Turkse leger hebben gevochten (hoewel, voor alle duidelijkheid, in dit gebied hoofdzakelijk Koerden wonen).

Tegelijk kan het niet ontkend worden dat een ganse Armeense bevolking werd gedeporteerd, onder hen vrouwen en kinderen van wie de meesten de deportatie niet overleefden.

De discussie gaat ook over cijfers. Turks nationalistische bronnen spreken van maximum een half miljoen, Armeense bronnen van anderhalf miljoen slachtoffers.

Toen een groep intellectuelen onlangs een oproep lanceerde, die heel snel bijval kreeg, om verontschuldigingen aan te bieden aan het Armeense volk, was eerste minister Erdogan er als de kippen bij om te stellen dat hij zich niet aangesproken voelde. De president – Gül – die zich neutraal opstelde kreeg van een republikeinse parlementaire te horen dat hij Armeens bloed in de aderen had, een puur racistische opmerking die kant noch wal raakt. Maar het toont aan hoe gevoelig de Armeense kwestie ligt !!!

İntussen is het gerecht ook een onderzoek gestart naar alle ondertekenaars van de petitie om te zien of zij niet voor het gerecht moeten worden gebracht wegens belediging van de Turkse staat.

Hrant Dink was echter iemand die probeerde het debat op gang te brengen. Hoewel hijzelf de mening was toegedaan dat er een genocide had plaatsgegrepen, reageerde hij heel scherp toen Frankrijk stelde dat het niet erkennen van de genocide strafrechtelijk kon bestraft worden. Hrant stelde toen dat hij zelf naar Frankrijk wou gaan om daar openlijk te verklaren dat er geen Armeense genocide had plaatsgegrepen.

Hrant was een gematigde intellectueel die begrip afdwong. Hij wou begrip tussen Turken en Armenen. Hij wou een open discussie.

Maar hij werd vermoord. Vermoord omdat hij pleitte voor vrijheid van meningsuiting want uiteindelijk ging het daarom !!! Het blijkt op zijn proces overduidelijk dat Turkse officiële instanties wisten wat er met Hrant ging gebeuren, maar dat ze weigerden om in te grijpen. Er zijn duidelijk aanwijzingen dat er linken zijn tussen de moordenaar en de politie, maar de plaatselijke kolonel is het blijkbaar allemaal vergeten !!!

Artikel 301 – berucht omwille van verschillende veroordelingen op basis van een afwijkende mening – is veranderd. Op basis van dit artikel wou men ook Hrant veroordelen – het was te laat want extreemrechtse nationalisten namen het recht in eigen hand. De wijziging van artikel 301 brengt niet veel zoden aan de dijk en nu – pas nu !!! – pleit de Europese Unie voor de afschaffing ervan !!!

Turkije is een prachtig land. Het zou een paradijs zijn moest er ook plaats zijn voor democraten als Hrant. Want juist omwille van zijn historische verscheidenheid heeft het land zoveel te bieden.

Ontkennen van die verscheidenheid is ontkennen van zijn verleden. En zonder verleden sterft het heden en daarmee ook de toekomst.

19-01-2009 om 16:17 geschreven door marc  

Vandaag werden we gewekt door de zonnestralen in onze slaapkamer (de gordijnen zitten in de was, vandaar). Ik doe de inkopen en sta achter de kookpot, terwijl Sevim de opkuiswerken voor haar rekening neemt. De eerste en tweede verdieping zijn al op orde, maar beneden is het nog altijd chaos.

Beneden zet ik eerst senseo strong, waarna ik de salade klaarmaak. Rode paprika´s, tomaten, komkommers, enkele pikante pepers en wortels, rijkelijk overgoten met olijfolie. De thee staat te pruttelen op het vuur en op tafel staan verschillende zelfgemaakte confituren, boerenboter, twee soorten brood en twee verschillende kazen. Er staat ook een zoutpotje, niet voor mij maar voor Sevim. Op een morgen, we hadden bezoek, strooide ik rijkelijk zout over de salade. De eerste gast kwam en zonder proeven nam hij het zoutbusje en strooide kwistig rond. Zijn vrouw deed hetzelfde. Toen kwam Sevim en (je kan het al raden) weer zout bijgestrooid. İk had het afgezien en zei toen dat ik nooit zout gebruikte en iedereen knikte, terug het zoutbusje uitstrooiend op hun salade !!!

Ontbijten is een ritueel, het duurt lang en is uitgebreid. Maar het is een goede voorbereiding op de rest van de dag

Alles is vers. Dinsdag heb ik inkopen gedaan op de plaatselijke markt dus de ijskast steekt vol. Groenten en fruit blijven goedkoop. Drie kilo tomaten voor 2,5 euro, komkommers 40 cent de kilo, mandarijnen en sinaasappels (is nu het seizoen) 50 cent de kilo, appelen en ayva (een bijna steenharde grote appel die je kan eten met zout!!!) 75 cent de kilo, radijzen (turp) zo groot als citroenen ook 50 cent de kilo, pikante pepers zijn nu duur, twee euro voor een kilo, granaatappels 1 euro per kilo. Mijn boodschappenkarretje was vol en ik was 9 euro kwijt.

Dan doe ik ook mijn inkopen aan het kaaskraam. Tatlı lor (zoete droge ricotta) kost 2,5 euro per kilo, tulum peynir (vaste kaas) tussen de 3,5 en 8 euro per kilo, dan nog boerenboter en verse yoghurt. Samen was het ook zo`n 9 euro.

Een groot Turks brood kost een halve euro, evenveel als een klein koy ekmek (dorpsbrood, zowel grof als wit). Ook lekker is het pide ekmek of de aaneengemaakte pistoletjes, zeker als ze recht uit de oven komen.

Vandaag wil ik vis kopen en je kan het geloven of niet maar het is de warmste dag sinds nieuwjaar. Er zijn een paar wolkensliertjes maar het weer is open, de lucht blauw en bijna geen wind. Mijn vestje steekt rap in mijn rugzak en zelfs met enkel een t-shirt en trui zweet ik. Het moet nu tussen de 15 en 20 graden zijn en ik voel me als herboren. De bergen en de zee, dat is mijn dagelijkse uitzicht. Alles ligt onder de zon en waar de geitenboer is langs geweest zie je een groen tapijt zonder verdord gras. Lente. Ja voor mij is het lente en dan spreek ik van een mooie lentedag! Niet te geloven dat het nu vriest in België.

Ik wandel naar een afgelegen hoek aan zee op zoek naar vissers waar wij regelmatig onze verse vis kopen. Maar behoudens een andere geitenboer, geen vissers. Het water is helder, je ziet de bodem en het water is blauw zonder schuimkopjes. Op momenten als deze, alleen in de natuur, word ik overweldigd door een gevoel van geluk. Hoe schril staat dat in contrast met het lijden van de Palestijnen in de Gaza-strook.

Onder onze ogen grijpt een volkerenmoord plaats en de beschaafde wereld laat gebeuren. İk heb niets tegen Joden, integendeel, zij werden het slachtoffer van een holocaust veroorzaakt door een fascistisch regime. Maar ook zigeuners, homo`s, socialisten, communisten en verzetsstrijders werden slachtoffer van deze holocaust wat maar al te dikwijls wordt vergeten. İk heb wel iets tegen de zionistische staat die weigert om een leefbare Palestijnse staat te laten ontstaan met Jeruzalem als hoofdstad, die een – onwettige – muur bouwt, die de mobiliteit van de Palestijnen verbiedt, die weigert te praten over terugkeer van Palestijnen, die een holocaust veroorzaakt in Gaza, … .

Een oplossing is zo gemakkelijk. Als alle regeringen (zowel Westerse als Arabische) de diplomatieke en handelsbetrekkingen met İsraël verbreken zoals Hugo Chavez in Venezuela deed en weigeren deze te herstellen tot een leefbare oplossing komt voor zowel Joden als Palestijnen, dan pas zal er een uitkomst zijn voor dit conflict.

Hier, in Turkije, zijn de doorsneemensen heel boos. Zij voelen deze oorlog aan als de zoveelste vernedering van moslims hoewel het hier gaat over zelfbeschikkingsrecht van volkeren. Spijtig genoeg wakkert de houding van de Verenigde Staten in dit conflict enkel het fundamentalisme aan. Maar wie een moeras schept, moet er achteraf niet over klagen door de moerasmuskieten te worden gestoken.

Wandelend langs de zee denk ik aan vorig jaar toen ik brochures schreef voor het personeel. Het lijkt zover af. Het was mijn laatste – betaald – werk, een werk dat ik graag deed. Mijn afscheid aan het personeel.

Een loslopende hond loopt me woest blaffend achterna. Voor zwerfkatten en honden is het nu een hel. İn de zomer zijn er veel mensen, dus ook veel voedsel maar nu is het een echt dorp en het wemelt van hongerige kleine hondjes en katjes !!! De katten op onze site weten dat Sevim hen verwent. Beter hun de overschotjes te geven, dan weg te werpen.

Als ik voorbij de aile bahcesi (gezinscafee) wandel, zwaait de man die de döners maakt. İk aarzel even maar besluit eerst mijn inkopen te doen. Er is verse kefal (mijn lievelingsvis) – zeekefal (dus gevangen in volle zee) – en ik koop de twee grootste (700 gram/stuk). Een kilo kost 5 euro. Terwijl de vis wordt gekuist doe ik een terrasje. Normaal zie ik hier kleine visjes zwemmen, dit keer zijn ze een stuk groter. Vissers varen uit. Het water glimt van de weerkaatsende zon. De verste bergen liggen in een waas. Dit is mijn Mordogan.

Na het terrasje is het klimmen om het grootwarenhuis te bereiken. Hier koop ik dagelijks een Turkse krant (om heel eerlijk te zijn, Sevim leest die, ik blader door en los de moeilijke sudoku`s op) en de Turkish daily news. Het andere nieuws volg ik op Al Jazheera op TV, op internet lees ik de vlaamse krantenkoppen, le monde, liberation, weekly zaman, info-turk en ik probeer het nieuws van de VRT te zien. Daarnaast volg ik natuurlijk nog een aantal linkse websites.

Bij mijn terugkeer naar huis zoek ik een kortere weg, maar ik doe er dubbel zolang over. Met weer zoals vandaag echter geen probleem. Als ik thuiskom zijn er weer werklieden aan het werk. Er moet nog wat afwerking gebeuren en op vraag van Sevim hebben zij er een kast bijgemaakt. Ze vragen hiervoor echter 200 euro en Sevim vindt dat teveel. Na enkele minuten is er een overeenkomst, we betalen 125 euro bij en dan is het ok.

Terwijl ik mijn krant lees, komt Ramazan, een andere werker binnen. Nu alles zo goed is gedaan wil ik de living laten schilderen en de traphal. Dan nog nieuwe gordijnen en dan rust. Ramazan wil de schilderwerken doen voor 60 euro, we betalen wel zelf de materialen. Dus eind volgende week zal het grootste deel in orde zijn.

Vanavond hebben wij kefal gegeten met gebakken aardappelen en turp (radijzen). Daarna nog wat gekuist en de living herschikt. Nog even doorwerken en dan is er weer een nieuwe dag.

Na het eten hebben we nog wat meubilair verhuisd en gekuist. Eigenlijk ben ik – om de woorden van Dirk en Marina te gebruiken - `met mijn gat in de boter gevallen.`,

12-01-2009 om 21:43 geschreven door marc  

Op 19 september vertrokken we uit Izmir, met de bedoeling langs de Egeïsche kustweg de grens te bereiken. Dit keer waren we goed voorbereid want één dag te laat het land uit, zou ons een boete van 10.000 euro opleveren. Dat heeft te maken met de bescherming van de eigen Turkse automarkt. Een auto importeren is zo goed als onmogelijk. Breng je een auto binnen, dan wordt die ingeschreven in je paspoort en je mag er maximum 6 maanden mee in het land blijven. Daarna is het verboden de volgende zes maanden nog met een auto binnen te komen. In 2011 zal deze wetgeving veranderd zijn, maar goed, het was nog 2008, dus moesten we zorgen zeker niet te laat het land te verlaten.

Het weer was goed (niet te heet) en ondanks de omleidingen raakten we zonder problemen weg uit Izmir stad. Weinig verkeer op de weg, niets aan de hand. Maar na zo’n kleine tweehonderd kilometer hoorden we een verdacht getik in de wagen. Uiteindelijk bleek het een gebroken schokdemper te zijn. In ‘the middle of nowhere’ gestopt aan een kleine garage die ons beloofde te helpen. Maar ja, een zaterdag, niet makkelijk. Ik ging in een kleine lokanta zitten, terwijl Sevim en de garagist op weg gingen om een nieuwe schokdemper te vinden. Het was ramadam maar de bezoekers in het café dronken thee of rookten sigaretten. Speciaal voor mij maakten ze nieuwe thee en ik kreeg ook nog vijgen aangeboden. Het was wachten, nagelbijten (ja, dat gebeurt wel eens als ik zenuwachtig ben), wandelen, terug thee drinken. Uiteindelijk verloren we twee uren voor alles weer in orde was. Intussen stonden er in totaal acht theetjes op de rekening. Toen we wilden betalen weigerden de eigenaars dit!!! Ze vonden het al erg genoeg dat we panne gekregen hadden en wilden geen geld. Ze protesteerden toen we een paar YTL op tafel legden en vroegen om bij onze terugkeer, zeker terug te stoppen bij hen. Ja, dat is nu eenmaal Turkije.

De trip verliep verder vlot. De wegen langs de Egeïsche kust liggen er echter slecht bij als men dit vergelijkt met de conservatieve streken waar overal nieuwe viervaksbanen zijn aangelegd. Maar hier haalt de AK-partij geen meerderheid en dus transfereert men gelden liever naar de conservatieve gebieden om stemmen te winnen.

Na een kleine zeshonderd kilometer, inclusief de oversteek, komen we op een nieuw aangelegde baan. Keshan, de grootste stad die dicht bij de grensovergang ligt, wordt onze avondstop. Normaal kunnen wij logeren in het “ögretmen ev” (lerarenhuis), hotels of pensions die spotgoedkoop zijn voor het onderwijzend personeel, maar hier blijkt het “ogretmen ev” van lage kwaliteit te zijn. We zoeken dus een beter hotel. Ik parkeer in het centrum terwijl een dronken man probeert me geld afhandig te maken. Na een beetje zoeken vinden we een geschikt hotel, twee sterren, heel proper, met airco voor 70 YTL voor twee personen, ontbijt inclusief. Voor 20 YTL meer hebben we een uitgebreid avondbuffet. Na het avondeten slapen we goed. Reizen maakt moe en de kamer is comfortabel.

De volgende morgen, na het ontbijt, vertrekken we naar de grens. We stoppen nog even in de taxvrije winkel waar (wonder boven wonder) Belga te verkrijgen is en gaan dan een theetje drinken. Er is helaas een rookverbod!!! Maar de baas van de zaak brengt ons een schaaltje: “rook maar gerust, als de grote baas hier weggaat en dat is binnenkort dan smijt ik dat verbodsteken onmiddellijk in de vuilbak”. We vertrekken en rijden richting Griekse grens. Een lange file van vrachtwagens staat te wachten maar personenwagens mogen doorrijden. Er is een actie aan de gang bij de Griekse douane. Dus, scherpe controle. Alles loopt echter goed af en het teveel aan sigaretten wordt niet gevonden.

Griekenland. We rijden eerst langs de kustweg waar we muskaatdruiven kopen en dan is het bijna gans de weg autostrade. Onderweg, na Thessaloniki, stoppen we ergens om te eten. De mensen zijn vriendelijk. De sfeer gezellig. Wel een (heel) stuk duurder dan Turkije, maar ja, voor ons normale prijzen. Ik wil (eerst tegen de zin van Sevim) doorrijden en de laatste honderd kilometers zijn zwaar. Hier ligt nog geen autoweg en zit men midden in de bergen, maar ’s avonds zijn we aangekomen in Igoumenitsa waar we op zoek gaan naar een hotelletje of pension. Igoumenitsa is een leuk stadje, dat zijn bloei te danken heeft aan investeringen van de Europese Unie (van hieruit vertrekken veel boten). We verblijven er twee dagen in een klein romantisch hotel met een zeer vriendelijke eigenaar voor een zeer schappelijke prijs. De zon schijnt, tijd om te rusten en te wandelen.

Daarna vertrekken we met de boot naar Venetië. Het duurt zo’n 24 uur maar we hebben goede zetels en kunnen (in tegenstelling tot de eerste keer) zelfs slapen. Een groep aan boord gaat op bezoek bij de paus en zingt regelmatig christelijke liederen. Omdat de boot in verschillende territoriale wateren vaart is er ook een taxvrije winkel, verschillende restaurants en een casino. We sluiten vriendschap met een turkse familie uit Duitsland, die vijf maanden per jaar verblijven in Bozcaada, een eiland niet zover van Canakkale. De man maakt wijn en is duidelijk geen voorstander van Erdogan of de AK-partij. We wisselen onze gegevens uit en zullen elkaar volgend jaar wel eens ontmoeten. Er zitten ook Belgen op de boot. Zij zijn met een luxe bus naar Griekenland gereisd en gaan daarna Italië bezoeken. Het doet deugd eens landgenoten terug te zien en de Vlaamse dialecten te horen. De meeste Belgen zijn gepensioneerd en hebben gewerkt in de private sector. Ze drinken natuurlijk bier. En ze kennen Turkije, enfin, ze zijn er wel ooit eens geweest. Maar geen racistische opmerkingen hier. Integendeel. Vele van deze mensen waren kind tijdens de tweede wereldoorlog en wie dat heeft meegemaakt prikt snel door de demagogie van partijen als het Vlaams Belang.  

Eens van de boot, stallen we onze auto in een parkeergarage. 24 € per dag. Venetië, waar ik het laatst op 17-jarige leeftijd was, is grondig veranderd. Alles is peperduur, commercie en nog eens commercie. Voor de prijs van twee koffietjes betalen we meer dan in Turkije voor een volledige maaltijd met alles erop en eraan. Mensen die neerzitten op het San Marko plein worden door de politie gevraagd op te staan. Maar de terrassen zijn dunbevolkt. Natuurlijk heeft Venetië iets, het is een prachtige stad met een enorm verleden, maar voor mij is het een beetje ontgoochelend door de commercie die zich meester heeft gemaakt van de riante straatjes waar de meeste huizen tot winkels zijn veranderd. Maar toch heeft het nog zijn charme. Sevim geniet met volle teugen maar een nachtwandeling zit er niet meer in.

De volgende dag rijden wij door tot in België. Behoudens een omleiding geen enkel probleem en de volgende morgen zijn we in Temse waar we logeren bij een Turkse familie.

Tijdens zo’n reis moet ik altijd denken aan de Turkse families van bij ons die tijdens de vakantie deze trip doen. Meestal gebeurt dit over Bulgarije, zonder tussenstops of overnachtingen. Ik zou het niet kunnen. Maar ik begrijp wel waarom ze willen terugkeren, ook al is het dan maar voor een korte tijd. Turkije is België niet. De gastvrijheid, de temperaturen, het eten, de zon, zee en mensen. Een wereld die zover van ons afligt, een andere cultuur, een andere mentaliteit. Maar als ik moet kiezen tussen de mentaliteit, dan weet ik dat mijn keuze om hier te wonen, een goede keuze is.

07-01-2009 om 18:57 geschreven door marc  

Terug on-line, het heeft lang geduurd, maar onze weblog wordt terug opgestart. Eigenlijk was het de bedoeling om veel vroeger op te starten, maar we zaten midden in de verbouwingswerken. De werken duurden veel langer dan voorzien en bovendien zat ik zonder computer, of liever, die was gesneuveld zodat we in (bijkomende) kosten vielen om een laptop aan te schaffen.

De verbouwingswerken op zich dan. Een nieuwbouw heeft betonnen trappen wat ik nog kan begrijpen voor appartementen, maar voor een huis is dat niet direct het mooiste. Daarnaast zijn de trappen eigenlijk een beetje gevaarlijk. Sevim (die al begin november naar Turkije was teruggekeerd) had tijdens mijn afwezigheid al contacten gelegd om een aantal dingen te veranderen in ons huis en voor ik het eigenlijk goed besefte zaten we volop in de verbouwingswerken. Op het tweede verdiep werd een dak gelegd, bedoeling is dit af te sluiten, zodat we een bijkomende kamer hebben. Daarnaast moest er een houten trap komen. Een heel arbeidsintensief werk. Iedere trede moest worden afgemeten, alles moest op maat worden gezaagd, wanden moesten worden bedekt en ingemaakte kassen gemaakt. In België – om eerlijk te zijn – onbetaalbaar.

Gemiddeld hebben hier gedurende vijftien dagen twee stielmannen gewerkt, gemiddeld negen uur per dag. Ook op zaterdag en zondag!!! Let wel: deze mensen zijn allemaal ingeschreven (dus geen werk in het zwart!!!) maar de totale kostprijs voor kasten, trap, een nieuwe deur, het leggen van een nieuw dak met isolatie: 2.125 euro.

Natuurlijk zit nu alles onder het stof. Kamer per kamer moeten we stofzuigen en schoonmaken want het stof zit overal. De werklieden gebruikten geen beschermingsmiddelen. Ook niet bij het vernissen. Mustafa verdient netto zo’n 500 euro per maand. Hiervoor werkt hij gemiddeld dertig dagen per maand. Vakantie heeft hij niet. Alleen af en toe vrij op zondag. Hij heeft (net als ik) drie dochters en zijn vrouw is huishoudster. Mustafa is afkomstig uit Istanbul. Daar startte hij met werken vanaf zijn tiende!!! Op zijn zestiende verhuisde hij naar Mordogan. Jaren werkte hij als schrijnwerker, maar vele jaren werd geen sociale bijdrage betaald!!! Maar dat heeft hij nodig als zijn vrouw of kinderen ziek zijn. Nu heeft hij sociale zekerheid, maar hij vindt het hier verschrikkelijk duur. Gelukkig heeft hij een eigen huis. Mustafa is zeker geen aanhanger van de huidige regering. Hij vindt dat vrouwen geen hoofddoek moeten dragen. Maar natuurlijk is hij moslim.

De oudste werker is 74. Telkens als vanuit de moskee de oproep tot het gebed weerklinkt stopt hij om te gaan bidden. Wij hebben hier een bidmat liggen, die hij kan gebruiken. Voor het gebed wast hij zich ritueel. Een van onze kamers heeft geen afbeeldingen aan de muur hangen, die gebruikt hij om te bidden, want voor de vrome moslims mag er tijdens het gebed geen afbeelding aan de muur hangen. Hij is grote voorstander van de AKP. Hij woont in een naburig dorp en stelt uitdrukkelijk dat zijn vrouw gesluierd is. Turkije is een moslimland en het moet terug naar de roots van de islam.

Tijdens het middagmaal (ook ik heb enkele keren gekookt wat zij allemaal heel vreemd vonden) worden er grapjes gemaakt. Mustafa vindt het “çok ayip” (heel ongepast) dat ik kook. Vrouwen koken, dat is geen taak voor mannen.

De werken verliepen traag, ook omdat Sevim een heel scherpe controle uitoefende. Wat haar niet beviel moest afgebroken worden en opnieuw worden gedaan. Maar iedereen aanvaardt dat. Zij is “hoça” (een eerbiedige aanspreektitel). In België zou dit onmogelijk zijn. De werkers spreken Sevim aan met Yenge (tante).

Ondertussen was het ook het offerfeest (Kurban Bayram). Hoewel ik tevoren reeds regelmatig in Turkije had verbleven tijdens deze periode, was het voor het eerst dat ik het echt meemaakte. Sevims vader had een schaap gekocht. Na het ochtengebed werd het schaap geslacht. De dagen tevoren zag ik in Mordogan regelmatig inwoners die schapen kochten. Ze werden tevoet of soms op open kamions weggevoerd. Het offerfeest ging gepaard met negen dagen vakantie en wij verbleven in Izmir.

Na het slachten van het schaap (of koe of lam) eet je als ontbijt vlees. Ik eet graag schapenvlees, maar voor mij was het teveel, zeker bij het ontbijt. Gegrild en gebakken vlees als ontbijt. Iets dat wij niet kennen. Sevim vindt het geweldig (ook de familie trouwens). Ik zit vol. En ’s avonds nog eens vlees!!! Die week stopte ik met vlees eten, enkel vis wilde ik nog.

De volgende dag werd het schapenvlees op stukken en stukjes gesneden, een tijdrovende bezigheid, maar ik weet nu tenminste hoe het moet. Verschillende stukken worden aan arme familieleden of arme kennissen gegeven. En natuurlijk is er dan bezoek of op bezoek gaan. Veel suiker en chocolade. Op zich kan je het een beetje vergelijken met kerstmis. Dat is ook een familiefeest.

Over het vieren van kerst- en het nieuwe jaar, schrijf ik in een ander artikel.

07-01-2009 om 16:14 geschreven door marc  

18-09-2008 om 18:01 geschreven door marc  

07-09-2008 om 22:59 geschreven door marc  

Sommige vrienden vragen waarom ik niet dieper inga op wat zich werkelijk afspeelt in Turkije. Ik begrijp hen, maar vraag hun ook begrip op te brengen voor mijn situatie hier. Ik ben geen journalist of schrijver, gewoon een toeschouwer die kritisch rondom zich heen kijkt. Niets meer maar ook niets minder.

De problemen die zich hier stellen moeten opgelost worden door de bevolking hier!!! Ik kan daar weinig aan veranderen, hoe erg ik dat soms ook vind.

Tussen de regels door, probeer ik wel mijn mening te geven, zonder mezelf in de problemen te brengen. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben.

Turkije is een land in beweging. Met zijn goede en slechte kanten. Maar ik leef hier graag en wil hier blijven leven, voor wat me nog rest van mijn leven. In België heb ik gestreden en gevochten en mijn ideën zijn niet veranderd!!! Maar België is Turkije niet!!! Probeer dat aub te begrijpen.

Maar ik blijf aan de zijde staan van de echte socialisten en democraten. Nooit zal ik die ideeën verloochenen. Dat beloof ik en daarvan kan je zeker zijn.

06-09-2008 om 18:17 geschreven door marc  

Hoewel het niet mijn bedoeling is om in polemiek te treden met reacties, kan ik dit keer niet anders. In mijn gastenboek (ik weet zelfs niet wie de afzender is) word ik nogal zwaar aangepakt over mijn laatste artikel. Daarom deze reactie.

Ik leef en woon in Turkije. Ik ken het systeem hier, de tolerantie en tevens het gevaar om in botsing te komen met de staat. Ik kan je heel goed begrijpen, maar mijn weblog is geen politieke weblog!!! Die is bedoeld voor vrienden, familie en kennissen.

Ik onderken duidelijk het Koerdische probleem. Maar, het spijt me, ik denk niet dat de PKK hierop een goed antwoord geeft. Ik heb zowel in mijn tekst geschreven over het terrorisme van de PKK als het staatsterrorisme.

Problemen van minderheden los je niet op via geweld!!! Dialoog is noodzakelijk. Ik verwijs hiervoor naar de ETA en de IRA.

Deze weblog zal nooit een politieke weblog worden. Daarvoor moet je andere kanalen opzoeken. Je kan dit een pover antwoord vinden maar ik leef hier graag. Ik zou dan ook niet omwille van onbesuisde antwoorden het land worden uitgezet.

We hebben geen behoefte aan “martelaren”, wel aan een open en zinvolle discussie.

06-09-2008 om 16:15 geschreven door marc  

Deze maand doet het grondwettelijk hof uitspraak of de Koerdische DTP al dan niet zal verboden worden. Toen het ging over de AKP was de Europese Unie zeer actief om haar protesten te laten horen, maar vandaag hoor ik zeer weinig!!!

Zelfs de ondervoorzitter (een groene dan nog wel!!!!) Joost Lagerdijk stelt dat de DTP openlijk standpunt in moet nemen tegen het terrorisme van de PKK. Dit zegt veel over de Europese Unie, maar het maakt ook duidelijk dat de Groenen heel selectief zijn in hun benadering over Turkije. Nooit heb ik de heer Lagerdijk horen stellen dat de AKP afstand moest nemen van een deel van haar fundamentalistische achterban!!!

Ik ben geen nationalist, integendeel, maar ik zie wat er gebeurt in (zoals de Koerden het daar noemen) Noord Koerdistan. De bevolking van provincies als Hakkari, Van, Dyarbakir, Batman, Siirt, ... is overwegend Koerdisch. Of men dit nu graag heeft of niet, het is een realiteit!!! Die realiteit wordt trouwens door niemand ontkend. Zelfs in mijn stukje over “arm en rijk” dat ging over Yuksekova hoor je de Koerdische taal. Maar dit keer ging het over iemand van de AK-partij en niemand nam er aanstoot aan!!!

Eerst en vooral is de DTP geen automatisch verlengstuk van de PKK!!! Het is een partij die zijn roots heeft in het Koerdische gedeelte van Turkije, maar in eerste instantie streeft naar een democratische en vredevolle oplossing voor het Koerdisch probleem. Regelmatig heeft de DTP aanslagen (die toegeschreven worden aan de PKK) veroordeeld. Bovendien stelt de DTP dat zij binnen Turkije een vorm van autonomie vragen (zoals onderwijs in eigen taal, het recht om Koerdische namen te gebruiken). Zij vragen zelfs geen federalisme!!! Zij vragen enkel culturele rechten!!!

Maar kan dit??? Vandaag mag je (in tegenstelling tot vroeger) Koerdische namen geven aan je kinderen. Maar tegelijk is het verboden niet turkse letters te gebruiken. Laat ons een voorbeeld geven: je wil je kind de naam CIWAN geven. De letter W is verboden, dus je kan die naam niet geven!!!

Een Koerdische burgemeester uit Diyarbakir maakte meertalige pamfletten (in het Turks, Koerdisch, Arabisch) maar wordt hiervoor veroordeeld!!! Tientallen Koerdische burgemeesters moeten voor het gerecht verschijnen omdat zijn Ocalan aanspraken met “sahin”, wat zoveel betekent als “geachte heer”.

En hoe zit het dan met de PKK? Is dat geen terroristische organisatie??? Laat me eerst en vooraf duidelijk stellen dat ik de strategie en politiek van PKK NIET STEUN. De PKK heeft vele fouten gemaakt, heeft zich zelfs op diverse momenten bezondigd aan moordaanslagen op leraars en “dorpswachters” (er zijn zo’n 60.000 koerdische dorpswachters, die een loon krijgen om mee te vechten tegen de PKK). De Europese Unie, Turkije en de VS stellen dat PKK een terroristische organisatie is.

Maar ... zelfs Turkse officiële instanties erkennen nu dat tussen 1 en 1,5 miljoen Koerden uit hun dorpen zijn verdreven (de Koerden spreken over 3 miljoen!!!). Van de slachtoffers die tijdens het turks-koerdisch conflict zijn gevallen zijn meer dan ¾ Koerden!!! De PKK heeft zeker terroristische en niet goed te keuren aanslagen gepleegd. Maar waren zij alleen??? Heeft het leger, hebben de geheime diensten of de dorpswachters nooit hetzelfde gedaan??? Wie terrorisme veroordeelt moet dit zowel doen wat groepen als qua officiële als semi-officiële staatsorganismen betreft!!! Dat is democratie!!! Naast gewoon terrorisme bestaat ook staatsterrorisme!!!

Maar Europa is zeer selectief. Ik noem het een democratie met ezelsoren. Zij zijn zo gespitst op economische belangen dat ze hiervoor zelfs de democratie vergeten.

Daarnaast heeft de PKK verschillende malen een wapenstilstand afgekondigd. Maar steeds werd dit genegeerd.

Terecht stelt de Turkse regering dat er aan ontwikkeling moet gedaan worden in de “Koerdische gebieden” die nu behoren tot de armste van het land. Maar enkel met economische maatregelen lost men de problematiek niet op!!! Reeds meer dan twintig jaar is er een zware militaire machtsontplooiing in deze gebieden, maar hierdoor raakt het conflict niet opgelost. Integendeel, door deze politiek schept men juist een voedingsbodem voor de PKK.

Het verbieden van de DHP zal enkel een averrechts effect hebben. Als er binnen de democratie geen plaats is voor minderheidspartijen, zal dit een aanmoediging zijn om nog meer aanslagen te plegen.

De bekende filosoof-taalkundige Noam Chomsky (wiens boeken hier trouwens verboden zijn) stelde heel duidelijk dat wie een moeras schept, achteraf niet moet klagen dat hij door moerasmuggen wordt gebeten.

Noord Irak (waar de meerderheid van de PKK-militanten zich bevinden) wordt regelmatig bestookt door het Turkse leger. Meer en meer van deze militanten komen terug over de grens en het is duidelijk dat zij via aanslagen (en dan ook in West Turkije) hun stem zullen laten horen.

De “moeders voor vrede”, hoofdzakelijk Koerdische vrouwen wiens kinderen zijn vermoord door het leger, vragen een einde aan deze zinloze oorlog.

Terecht. Het probleem van minderheden los je niet op door geweld, wel door dialoog. Maar daar zijn we nog heel heel ver vanaf. Spijtig genoeg. Hoeveel doden moeten er nog vallen???

06-09-2008 om 12:42 geschreven door marc  

De twee laatste weken van augustus waren heet. Vooral ’s nachts had ik problemen om te slapen, omdat de temperatuur steeds hoger werd. Zelfs met een kleine airco was de temperatuur niet onder de dertig graden te krijgen. Daarnaast nog een gebroken tand en een ontsteking. Veel energie had ik niet meer. En last but not least een pak virussen op mijn computer.

Maar in de nacht van 31 augustus op 1 september was er weer een onweer. Na de eerste bliksemflitsen viel de elektriciteit uit. Vijf minuten donders en bliksems en dan plots, opnieuw regen. Zeker een half uur heeft het geregend!!! Daarna was er terug elektriciteit, niet voor lang, want een half uurtje later lag alles weer uit.

Op 1 september was het een stuk frisser overdag (slechts 32 graden) en naar de avond toe zakte de temperatuur onder de dertig. Spijtig genoeg bleven de problemen met de elektriciteit voortduren.

Gisteren heeft Sevim de hele dag gekookt. Verschillende potten met vijgenconfituur en noten, daarnaast tursu (opgelegde groenten, sommige met, sommige zonder tomaten). Ik maakte de computer virusvrij (ja, dat ben ik nog niet verleerd). Zodoende kan ik terug mijn weblog aanvullen.

03-09-2008 om 16:32 geschreven door marc  

De ramadam is hier begonnen. Maar, eigenlijk merk je er niet zoveel van. In de typische “mannencafés” zie je de mannen zitten zoals steeds. Dit keer zonder iets, zonder thee, zonder sigaret. De rest van de omgeving is zoals steeds hetzelfde. Mensen eten, drinken en roken.

Ik schat de verhouding fifty fifty. En eigenlijk is dat goed. Iedereen doet hier (en dan bedoel ik Mordogan) wat hij/zij wil, zonder druk van ergens. Dat is echt godsdienstvrijheid.

Ook de meeste van onze buren doen geen ramadam (hoewel het allemaal moslims én sunni moslims zijn). Eén van onze buren die het wel doet stelde: “ramadam is voor jou persoonlijk, ik doe het voor god, maar heb er geen enkel probleem mee dat anderen dat niet doen. We leven in Turkije hé.”

In het verleden heb ik het wel anders meegemaakt. Toen ik in Sanliurfa tijdens de ramadam een sigaret rookte op straat kwam iemand me vragen om mijn sigaret te doven!!! Ik hou echt van de stad Urfa maar tijdens de ramadam is het er drukkend. Als buitenlander kan je nog wel eten, maar ik vermoed dat ze de plaatselijke bevolking gewoon eten weigeren overdag. Urfa is zeer conservatief en dat voel je, zeker tijdens de ramadam. Alle “drankwinkels” zijn gesloten (vergrendeld zelfs). Hier is dat absoluut niet het geval. Ook al volgen de meeste kelners de ramadam, je wordt vriendelijk bediend!!!

Sevim is moslim. Zij volgt soms wel, soms niet, de ramadam. Maar zij stelt dat het in de eerste plaats een persoonlijke aangelegenheid is!!! Nadat ze haar diploma had behaald gaf ze les in Erzurum, ook een heel conservatieve stad, en haar directeur wilde haar verbieden om te roken tijdens de ramadam, maar dat heeft ze geweigerd!!! Turkije is – en moet – een seculiere staat blijven en niemand mag geboden van godsdienst opleggen aan anderen (dit zijn Sevims woorden). Het merendeel van de bevolking hier reageert op dezelfde manier. Maar dit is ook geen “conservatief” gebied. Zelfs al weten velen hier dat ik vrijzinnig ben, dat stelt geen enkel probleem.

Maar ... Mordogan is Turkije niet!!! Het is er een heel klein deeltje van. En de onverdraagzaamheid tegen niet traditionele moslims neemt toe in de “conservatieve” streken. AK-burgemeesters laten geen alcohol meer toe in hun gemeentes of delen van de stad die zij onder controle hebben. In het tweede grootste deel van Ankara zijn er bendes die kijken of drankwinkels (die moeten sluiten om 11 uur terwijl de andere open mogen blijven) open zijn en soms met dwang (en medewerking van de politie!!!) de zaak laten sluiten.

Ondanks de uitspraak van het Europees Hof van de Rechten van de Mens én het feit dat het constitutioneel hof van Turkije beslist hebben dat “verplicht godsdienstonderricht” niet meer mag, weigert de regering (homogeen AK-partij) hieraan gevolg te geven. Misschien kan de Europese Unie hier ook eens zijn mond over open doen !!!

03-09-2008 om 00:00 geschreven door marc  

Hoewel Hakkari één van de armste streken van Anatolië is geldt dat niet voor iedereen.  De heer Mustafa Zeydan, hoofd van de Pinyasi familie en voormalig volksvertegenwoordiger van de regerende AK-partij organiseerde in het Yuksekova district het huwelijksfeest van zijn zoon en schoondochter. Er waren zomaar eventjes 15.000 gasten uitgenodigd, waaronder veel politici en zakenlui. Het feestje duurde 3 dagen en 3 nachten lang.

Voor de maaltijd werden dertig schapen en geiten en zeventig koeien geslacht. Daarbij een ton rijst, een ton tomaten, een ton komkommers en vijfhonderd kilo pepers, die door tien verschillende chef koks werden bereid.

De giften aan het bruidspaar waren echter, volgens de bezoekers, aan de schaarse kant. De bruid kreeg ongeveer 18 kilo goud en zo'n 320.000 YTL. Volgens de bezoekers had men minstens op zo'n vijftig kilo goud gerekend, wat erop wees dat papa waarschijnlijk in een financiële crisis zat.

20-08-2008 om 20:43 geschreven door marc  

Rond deze periode grijpen op het schiereiland verschillende festiviteiten plaats. Zo was er dit weekend het druivenfestival van Kösedere, een van de bergdorpen in de omgeving.

Zaterdagavond rond 8 uur begint het festival. Het is een probleempje je auto ergens kwijt te raken, want echte parkings zijn er niet en de toegangswegen zijn smal. Hoe men het klaarspeelt, ik weet het niet, maar toch lukt het om een plaatsje te vinden én tegelijk nog ruimte genoeg te laten om auto’s te laten doorrijden.

Langsheen de straat, verschillende standjes van de plaatselijke bevolking. Alomtegenwoordig zijn de druiven, meestal wit, klein, zonder pit en vrij zoet. Af en toe vind je echter ook andere soorten, minder zoet, iets groter, maar ook zonder pitten. Daarnaast verschillende kruiden, groenten, olijfolie in alle soorten flessen, en natuurlijk fruit. De verko(o)p(st)er(s) zijn overvriendelijk, iedereen is in feeststemming.

Het centrum van het dorp, dat normaal een oase van rust is, zit volledig vol. Het plaatselijk dorpscafé is leeg, alle stoelen staan buiten. Naast de moskee is een groot podium opgericht, met natuurlijk de foto van Atatürk en het programma van het festival. De muziek is luid en de micro’s worden telkens opnieuw getest. Ook de bewoners van de omringende dorpen zijn toegestroomd en van overal worden stoelen aangesleept. We hebben geluk een vrij tafeltje te vinden want meestal moet men zich tevreden stellen met alleen een stoel.

In de zijstraten wordt linnen, katoen, sjaals, lakens en zijde verkocht. Meestal handgemaakt en van goede kwaliteit. Ook is er veel kantwerk, van kleine lapjes tot heuse tafeltapijten. Mooi en waarschijnlijk naar onze normen heel goedkoop.

In de hoek van het pleintje is er een klein openluchtrestaurantje. Hier word icli köfte gemaakt, gözleme, pannenkoeken met gegrilde kip en gewone köfte. De reuken en kleuren doen je zin krijgen om van alles iets te proeven.

Intussen is de eerste groep op het podium verschenen. Het is een soort Turkse pop maar oorverdovend luid. Wij doen ons intussen te goed aan de druiven, versgeplukt, zoet en bovenal lekker.

Daarna komt een klassieke groep. Violen en contrabas en voorwaar ze starten (heel gepast) met de “zomer” van Vivaldi. Daarna zijn er folkloredansen en volkstheater en worden de kinderen bij spelletjes betrokken. Het is pikkedonker als we naar Sevims ouders rijden. Hier gaan we nog een laatste koffietje drinken. Onder een reusachtige sterrenhemel, hoor je niets. Enkel onze stemmen. De rust van de natuur.

De volgende morgen, volksbazaar. Dit keer staan we wat langer stil. We kopen het speciale dorpsbrood, zwaar maar o zo lekker, ook de mordomates (roze!!! tomaten), verschillende druiven, Hurma olijven (ja, ik heb ze gevonden, olijven die je rechtstreeks van de boom kan trekken). Speciale confituren van onder andere artisjokken. Zo’n kleine markt heeft veel te bieden en alles is vers en komt van de bewoners zelf.

Eten kan je gratis. Er is rijst met keskek, best te vergelijken met koninginnehapje. Rijen schuiven aan. Iedereen komt wel een of meerdere keren eten. We zoeken schaduw en vinden dit onder Atatürks erepaviljoen. Het is een echt volksfeest, geen tralala of chichi, maar eenvoudig en simpel. De bevolking is kleurrijk. De sjaaltjes van de dorpsvrouwen zijn “hun feestelijke sjaals”, maar de overgrote meerderheid is in korte broek en zonder sjaaltje. Dit is Izmir. Of althans een deel ervan.

’s Avonds eten we een salata van “mordomates” met pikante pepers, vis en versgebakken dorpsbrood. Lekker.

19-08-2008 om 17:20 geschreven door marc  

5 minuten regen ... dat was het ... is nu weer 29 graden ... donders en bliksems zijn gestopt ... tja, wat kan ik zeggen ... het was de eerste keer in mijn leven dat ik verlangde naar regen .... ik genoot echt van de druppels die vielen .... het was een kort plezier ... maar ik genoot ervan...

11-08-2008 om 03:18 geschreven door marc  

11-08-2008 om 02:06 geschreven door marc  

Dat het warm is, heb ik reeds meermaals gezegd en geschreven. Sinds midden april is hier geen druppeltje regen meer gevallen en overdag zitten we meestal een stuk boven de dertig graden. Hoewel het ’s nachts afkoelt blijft het binnen warm. De laagste temperatuur (zo rond vijven ’s morgens) is nog steeds 29 à 30 graden en ook al is er weinig luchtvochtigheid, toch blijft het warm.

Vannacht was het voor mij te warm om te slapen. Dus ben ik maar met een koffietje op ons terras gaan zitten, om te kijken naar de sterren. Het is de maand augustus en deze nacht zag ik vier vallende sterren. Wat ik gewenst heb, mag ik natuurlijk niet zeggen, naar het schijnt komt het dan niet uit, maar het was leuk om te kunnen doen.

De sterrenhemel is hier een echte landkaart van sterrenbeelden, één groot sterrentapijt. Niet dat ik ze ken hoor, enkel de grote beer, maar die zal iedereen wel kennen.

Zodra ik zag dat de hemel begon uit te klaren, ben ik op ons terras bovenaan gaan zitten, om te kijken naar de zonsopgang. De zon komt op achter de bergen van de zee, en je ziet een purperen gloed liggen over de silhouetten van de bergen. Mijn moeder is geboren op 8 augustus en speciaal aan haar moest ik denken toen ik wachtte tot de zon opkwam. Bergen zullen er in Tielrode wel niet geweest zijn, maar bij haar geboorte moet de sterrenhemel eruit gezien hebben, zoals hier (als er tenminste geen wolken waren en ja, met België weet je dat nooit).

De kleuren veranderen voortdurend en buiten is het fris, de wind blaast fors. Langzaam zie je de sterren verdwijnen en kleurt de lucht lichtblauw. De zee ziet grijs en aan de overkant van de bergen zie je de lichtjes van de berg- (of kust) dorpen. Het paars verandert over de bergranden tot in het oranje. Foto’s halen weinig uit, daarvoor is mijn toestel van te beperkte kwaliteit, dus ik zal het maar proberen beschrijven. Langzaamaan zie je hoe de silhouetten van de bergen, veranderen in bergketens, en het water kleurt donkerblauw. Aan de rand tussen zee en bergen steekt een lage mist op, maar dit is slechts tijdelijk. Het paars verdwijnt langzaam om plaats te maken voor oranjerood. De lucht gaat open, het donkerblauw maakt plaats voor lichtblauw als een oprollend tapijt. Plots is ook het laatste sterretje verdwenen. Dan zie je een rode gloed. Het is alsof de bergrand vuur heeft gevat en waar de zon zal opgaan, kleurt alles rood in vage strepen. Dan een schil van een sinaasappel en vijf minuten later brandt ze. Natuurlijk brandt de zon altijd, maar dan voel je al direct de warmte en liggen de daken onder de gloed van de zon.

Gisteren werd mijn moeder 78 jaar. Ik draag deze zonsopgang op aan haar, want spijtig genoeg kon ik niet op haar verjaardag aanwezig zijn. Nu, in de vroegte van de morgen, zal ze wel alweer op zijn, want ze is een vroege vogel. Ik weet dat ze niet dol is op warmte, maar wel dat ze houdt van de natuur. Gelukkige verjaardag en nog veel zonsopgangen toegewenst van ons beiden.

09-08-2008 om 09:51 geschreven door marc  

Sevim vertrok begin deze week naar Izmir, voor mij een uitstekende gelegenheid om te schrijven. Mijn linkerhand “slaapt” wel bijna voortdurend, maar ach, om te typen gaat het nog wel.

Dinsdagnacht, of liever woensdagmorgen om 5 uur stopte ik ermee. Een reeks teksten die ik reeds eerder wou schrijven, maar waarvoor ik nog niet de tijd had gehad. Woensdag zou Sevim terugkeren, maar mijn gsm was spoorloos en ik kon haar niet bereiken. ’s Middags ging ik wandelen langs de zee en … je gelooft het nooit, maar voor het eerst zag ik de mediterrane zeehonden. Het waren er zomaar eventjes vier. Een prachtig zicht en natuurlijk had ik mijn fototoestel niet bij. Een toevallige voorbijganger vertelde mij dat het op die plaats, heel uitzonderlijk was dat je de zeehonden kon zien.

Rond vieren was ik thuis en zette mijn computer aan om mijn mail te lezen. Plots kreeg ik te lezen“wij komen er aan”. Wie of wat, mij een raadsel. Met de huistelefoon was Sevim ook niet te bereiken en ik raakte in paniek.

Nu weet ik wel dat hier in Turkije gastvrijheid heilig is, maar af en toe heb ik het ook graag een beetje rustig. Soms lijkt ons huis op een hotel. Het is een komen en gaan en meestal onverwacht. Dit keer sloegen bij mij de stoppen door. Ik had totaal andere plannen, maar ja, als er bezoek is, dan blijf je bij je bezoek. Nu heb ik geen problemen met bezoekers, alleen het onverwachte vind ik wel af en toe vervelend.

Resultaat: ik kreeg de klop van het mannetje met de hamer. Twee dagen heb ik in mijn bed gelegen. Ik had in niks zin meer, daarnaast zullen de hitte en vermoeidheid ook wel een rol gespeeld hebben.

Gisterenmiddag hebben we er eventjes over gepraat, maar dan speelden de taalperikelen. Sevim vond dat ik mij niet genoeg “aanpaste”, en nu heeft het woordje aanpassen bij mij wel een totaal verschillende betekenis als “integreren”. Integratie is een noodzakelijk en belangrijk proces, maar aanpassen is assimileren en dat is voor niemand goed.

Deze nacht hebben we dan lang met elkaar gepraat. Dan voel je soms hoe moeilijk het is twee verschillende culturen met elkaar te verzoenen. Veelal heeft dit te maken met gewoontes en gebruiken. Een klein voorbeeldje: als we samen zijn, dan kunnen we samen koken, afruimen, afwassen … . Als haar ouders op bezoek zijn, is dit echter onmogelijk. Dat is voor haar moeder “çok ayip” (heel onbeleefd). Een ander voorbeeldje: Sevim kan onmogelijk in de nabijheid van haar vader roken. Hoewel haar vader best weet dat ze rookt, is het “ayip” (zeker voor een vrouw) om in de nabijheid van je vader te roken. Dan ga je naar een andere kamer.

Bovendien, we spreken hier over Izmir wat op zich nog een progressieve stad is. Soms is het heel moeilijk om te weten hoe je mensen begroet. Mannen geef je meestal twee kussen, dat is doodnormaal. Een vrouw twee kussen geven is in hier Izmir wel normaal, maar in andere delen van Turkije totaal onaangepast. Is er een groot leeftijdsverschil, dan kus je de hand en die breng je daarna naar je voorhoofd (de jongere doet dat bij de oudere), het is een teken van eerbied.

Zo zijn er een reeks geplogenheden die dan nog van streek tot streek verschillen. Niet altijd even makkelijk.

Belangrijk is echter dat we die zaken kunnen uitpraten, wat van essentieel belang is. Op die manier is er ook deels een uitwisseling van culturen. Ongehuwde moeders, homo’s of lesbiennes, het is niet evident in Turkije, maar Sevim zal zo’n zaken dan weer wel verdedigen. Hetzelfde bv. met onderwijs in de moedertaal (bv. Koerdisch) wat in Turkije onmogelijk is, maar wat Sevim wel zal verdedigen.

Heel positief dan weer zijn de familiebanden. Die liggen in Turkije een stuk nauwer dan bij ons. Elkaar helpen is hier een evidentie. Hetzelfde geldt voor vrienden en vriendschap. Of gastvrijheid. Dingen bij ons soms ver te zoeken zijn, maar hier nog steeds sterk overeind staan.

Ik weet dat, voor ik naar Turkije vertrok, zei dat ik het waarschijnlijk wel moeilijk zou hebben gehad met het “gebrek” aan privacy en dat is juist. Anderzijds sta ik nu veel meer open voor vriendschap, familie en bezoek.

Toch vind ik het belangrijk, zowel voor mezelf als voor Sevim, dat we onze eigenheid behouden. We zullen natuurlijk elkaar wel beïnvloeden, maar we hoeven onszelf niet te veranderen. Dan maak je elkaar stuk. Maar respect voor elkaars cultuur, eigenheden en gewoontes, dat blijft essentieel. Af en toe mag dat wel eens gezegd worden.

09-08-2008 om 09:41 geschreven door marc  

Het grondwettelijk hof besliste vandaag om de regerende AK-partij niet te sluiten. De stemming was nipt, zes van de elf rechters waren voor sluiting, vier waren voorstander om enkel een boete op te leggen en de voorzitter zelf stemde tegen iedere sanctie.

Maar is hiermee de strijd tussen de machtselites in Turkije afgelopen en uitgedraaid in het voordeel van de regerende AK-partij. Dat valt te betwijfelen. De uitspraak van het grondwettelijk hof is een duidelijke waarschuwing aan de AK-partij. Verandering kan, maar met mondjesmaat.

Europa en de financiële markten zijn in de wolken. De AK-partij heeft zich immers gedragen als een voorbeeldige leerling van het IMF (Internationaal Monetair Fonds). Er werd een strikt monetaire politiek gevoerd waardoor de inflatie daalde. De nieuwe munt (YTL) werd een begeerd object voor buitenlandse beleggers en de privatiseringen zorgden voor euforie op de markten. Maar de vraag is, hoelang zal dit duren? De rente op schatkistcertificaten is bijna opgelopen tot 18% wat, zelfs met de huidige inflatie, recordopbrengsten geeft. Maar schulden moeten afbetaald en intresten moeten afgelost worden. Bovendien zijn veel van de buitenlandse investeringen speculatief. De dag dat de financiële realiteit de bubbel doorprikt is de kans groot dat het land weer in een zware recessie raakt.

Is deze uitspraak een overwinning voor de democratie? Sluiting van of het verbieden van een politieke partij is nooit een goede zaak voor de democratie. In die zin heeft de voorzitter van het grondwettelijk hof zeker een punt. De grondwet en de strafwet moeten aangepast worden zodat het verbieden van politieke partijen onmogelijk wordt. Zolang de oude grondwet, die na de staatsgreep van 1980 werd opgesteld, van kracht blijft, zal het risico op sluiting blijven bestaan.

Maar democratisering van de grondwet is veel meer dan dat. Het betekent ook de kiesdrempel van 10% afschaffen, het betekent ook alle democratische vrijheden toekennen, zoals het erkennen van ethnische en godsdienstige minderheden, het stakingsrecht, syndicale, sociale en politieke rechten. Vraag is of de heersende elites hiertoe bereid zijn. Het verleden is op dat vlak weinig hoopvol. Integendeel, op dat vlak zijn de oude en nieuwe politieke machtselite het meestal roerend eens om alles bij het oude te laten.

De politieke situatie blijft gespannen. In oktober start het Ergenekon proces. De aanklachten zijn zwaar, er zijn voormalige generaals en officieren bij betrokken, maar ook journalisten en tegenstanders van de huidige regering. Deze organisatie wordt ervan beschuldigd aanslagen te hebben gepleegd die dikwijls in schoen van andere organisaties werden geschoven. Hun doel was, chaos scheppen om zo een staatsgreep uit te lokken. Zal dit proces tot op het bot worden uitgespit? Het blijft een open vraag zeker als men weet dat andere processen, die door verschillende journalisten gelinkt worden aan deze schimmige organisatie, nooit echte resultaten hebben gegeven.

De verschrikkelijke aanslag in Istanbul enkele dagen geleden, met vele doden en zwaargewonden en dit in een volkswijk, draagt bij tot de spanning. De Koerdische PKK ontkent elke betrokkenheid en waar zij aanvankelijk de schuld kregen, wordt nu openlijk de vraag gesteld of niet andere organisaties zoals Hezbollah of ultra nationalistische groeperingen bewust geprobeerd hebben chaos te scheppen.

In september moet hetzelfde grondwettelijk hof uitspraak doen in het al dan niet verbieden van de DTP, de Koerdische partij, die ervan beschuldigd wordt de eenheid van het land in gevaar te brengen. De toestand in het Zuid Oosten waar overwegend Koerden wonen, blijft zeer gespannen. Het leger bombardeert regelmatig basissen van de PKK in Noord Irak, maar tegelijk blijft de PKK actief.

Turkije is een land dat strategisch van enorm belang is. Het verbieden van de regerende AKP zou waarschijnlijk het land in een zware crisis hebben gestort. En nieuwe verkiezingen zouden een vergelijkbare uitslag geven, zodat de patstelling compleet zou geweest zijn. Stabiliteit is wat Europa en de VS willen, stabiliteit is wat de internationale kapitaalmarkt wil.

De uitspraak van het hooggerechtshof dwingt in feite de bestaande machtselites met elkaar samen te werken. Zij zullen de koek wel verdelen. En de man en vrouw in de straat. Tja, voor hen blijven de kruimeltjes.

30-07-2008 om 22:09 geschreven door marc  

Eergisteren is Hasan op bezoek geweest. Zijn leven verliep zoals dat van vele immigranten. Zijn familie woonde in een klein dorp in de provincie Sivas in centraal Turkije. De bevolking is er gemengd, zowel wat godsdienst als ethnie betreft. Begin jaren zestig trok zijn vader naar België om er in de mijn te gaan werken. Na enkele jaren kwam ook het gezin naar Charleroi.

“Mijn dorp was, zoals de meeste dorpen in de bergen, een Alevitisch dorp. We kenden geen moskee en leefden van de landbouw. Een paar grotere dorpen waren Sunnitisch. Ons dorp was Turks, maar bijna alle hoger gelegen dorpen in de bergen waren Koerdisch. Ook zij waren Alevieten. Vele van mijn jeugdvrienden waren Koerden. Zij bleven in de winter in ons dorp slapen omdat de school te ver was en er geen verbindingen waren. Wij hadden geen problemen met elkaar.”

Alevieten zijn de grootste religieuze minderheid in Turkije (om en bij 20% van de bevolking). Zij behoren tot de meest progressieve strekking binnen de Islam. De mens wordt centraal gesteld. Godsdienst komt pas op de tweede plaats. Bovendien zien zij godsdienst als een individuele kwestie. Godsdienst en staat moeten gescheiden zijn en blijven. Daarnaast geldt voor de Alevieten de fundamentele gelijkheid van man en vrouw. Alevitische vrouwen dragen bijna nooit een hoofddoek. De Alevieten hebben geen moskees. Wel kennen zij “cemevi” waar zowel mannen als vrouwen bijeenkomen om hun godsdienst te beleven. Er is geen verplicht gebed en hoewel zij ook een vasten kennen, is die toch fundamenteel verschillend van de ramadan.

“In ons dorp had je veel wilde zwijnen. We aten varkensvlees. Ook alcohol is geen probleem. Belangrijk is dat je tijdens je leven goed bent voor de mensen. Wij zijn tegen uitbuiting en onderdrukking. Atatürk heeft belangrijke veranderingen doorgevoerd in Turkije. Spijtig genoeg zijn een aantal ervan teruggedraaid. Ik vrees het opkomend fundamentalisme.”

Alevieten behoren in Turkije meestal tot de “linkerzijde”. Hoewel Atatürk de religieuze orden (dus ook die van de Bektasi-Alevieten) verbood (wat na zijn dood terug ongedaan werd gemaakt) steunen veel Alevieten de ideeën van Atatürk. Tot de zeventiger jaren blijven zij op de achtergrond, maar daarna verschijnen zij steeds meer openlijk als gemeenschap. In het verleden werden zij dikwijls slachtoffers van pogroms, uitgevoerd door extreem rechtse milities. 15 jaar geleden hielden linkse intellectuelen een congres in de stad Sivas. Het hotel werd in brand gestoken en velen (de meesten onder hen vooraanstaande Alevieten) kwamen om het leven. De overheid greep niet in, zelfs de brandweer werd niet ingeschakeld.

“Ten tijde van Atatürk was er geen godsdienstonderricht in de scholen. Nu is godsdienst een verplicht vak geworden, maar dan enkel in de versie van de soennieten. Is dat geen belemmering van de godsdienstvrijheid? Wij betalen mee voor de oprichting van de moskees, terwijl de “cemevi” op geen enkele manier gesubsidieerd worden. Is er alleen sprake van vrijheid als het gaat over het dragen van de hoofddoek?”

Hasan is niet gelukkig met de huidige evolutie van Turkije. Hij vreest dat indien de AKP niet verboden wordt, de regering nog veel verder de religieuze toer zal opgaan. Hierover verschillen we van mening, maar het is goed dat er verschillende standpunten zijn, dat maakt de discussie interessant.

Die avond rijden we naar Balikliova, een klein visserstadje op weg naar Izmir. We ontmoeten er vrienden en krijgen een uitnodiging om op een dag mee de zee op te gaan. Het eten is heerlijk, verschillende mezzes en krokant gegrilde vis. De vissers klagen steen en been. Het leven is duur en nu is er weinig vis. De man met wie we praten was vijf uur op zee. Hij heeft twee kilo sardientjes gevangen. Daar kan zelfs de diesel niet mee betaald worden. Daarna gaan we op bezoek bij vrienden in Gülbahce, iets verderop. De vrouw heeft geen sociale zekerheid. Haar jongste dochtertje vallende ziekte. Het kind vraagt al twee jaar om een fiets maar er is geen geld. We geven geld om een fiets te kopen. Voor ons is het niets, voor het kind een droom die in vervulling gaat.

's Avonds praten we nog verder op ons terras. Het gaat over België, Turkije, democratie.

Tijdens de sociale verkiezingen kreeg Hasan meer dan 700 voorkeurstemmen. Volgend jaar komt hij langer op bezoek. Hoe de situatie er hier dan zal uitzien, weet ik niet. Maar geldt hetzelfde niet voor België?  

30-07-2008 om 16:24 geschreven door marc  

Oef, terug on line. De vorige twee weken begon de computer steeds gekkere dingen te doen. Om de haverklap "no signal" en dan opnieuw opstarten, dus met allerlei hulpprogramma's geprobeerd de computer op te kuisen en uiteindelijk met de stofzuiger geprobeerd het ding "letterlijk" van alle stof te ontdoen. Helaas, het mocht niet baten. Zelfs opstarten ging niet meer.

Met de auto naar Urla, het dichtstbijzijnde stadje dat tevens de oudste haven van Turkije herbergt (6000 jaar oud). Na onderzoek bleek het moederbord stuk te zijn en een aangepaste kaart moest opgestuurd worden vanuit Istanbul. Maar, ik was geholpen. Er zijn natuurlijk wel enkele probleempjes, zo is nu alles op de pc in het turks en pas vandaag ben ik erin geslaagd het "qwerty" klavier om te schakelen naar azerty.

Het blijft hier heet en intussen is in de buurt al een kleine (gelukkig niet al te ernstige) bosbrand geweest. Ga vandaag proberen al mijn mails te beantwoorden want die hebben zich intussen al flink opgestapeld. Maar het doet goed om terug contact te hebben met de buitenwereld, als nu de internetverbinding redelijk blijft, zal de weblog snel weer aangevuld worden.

29-07-2008 om 14:46 geschreven door marc