Maandag 16 juni. Rond negen uur zijn we op de luchthaven om te proberen zo snel mogelijk mijn auto te recupereren. De bevoegde douane-ambtenaar is al ter plaatse en onmiddellijk begint hij de administratieve rompslomp af te handelen. Helaas, er is een probleem. De centrale server werkt niet en het benodigde document kan niet worden opgeroepen. De man schudt zijn schouders. Hij toont zijn computer die (bijna) een plaats kan verwerven in het museum van industriële archeologie. De telefoon hangt half uit elkaar en de bureaumeubelen zijn versleten. Uiteindelijk maakt hij zelf een formulier om ons uit de nood te helpen.
Na een handtekening van de directeur begeven we ons naar een volgend loket. Het probleem is echter dat ik een nieuw nummer moet krijgen en dat moet komen van het centrale systeem (waarmee geen verbinding te krijgen is). Twee ambtenaren hebben hun eigen laptop meegebracht, omdat hun computers veel te traag werken. De tijd gaat voorbij maar het systeem raakt niet opgestart. De directeur wil helpen. Hij geeft toelating om toch een nummer toe te kennen. Maar zonder centrale server is dit niet mogelijk.
Er wordt gebeld naar het douane-entrepot om mijn auto al vrij te geven (dan is dat tenminste al geregeld) maar daar heeft men hetzelfde nummer nodig. Uiteindelijk lukt het dan toch (via een laptop) en kunnen wij om mijn auto. Meer dan 100 YTL kosten, maar ach, we hebben tenminste al vervoer.
Weer duikt een nieuw probleem op. Er moet in mijn paspoort een ander nummer geschreven worden en dat verloopt weer via het centrale systeem. Men doet alles om te helpen maar telkens valt het systeem uit. Enkele ambtenaren komen er bij staan en vertellen hoe moeilijk werken het hier is. Voor niets is geld. Vroeger had men een eigen systeem dat goed werkte, maar dat is nu uitbesteed aan de private sector. Het nieuwe programma kost veel geld, maar werkt slecht. Voor openbare diensten is geen geld. Er is geen schoonmaakpersoneel meer. Vragen om vervanging of materieel belanden in de administratieve molen en raken niet opgelost.
Onwillekeurig moet ik denken aan Europa. Ook daar vertikt men het om in mensen en materieel te investeren als het om openbare diensten gaat. En als de zaken dan in het honderd beginnen te lopen, geeft men de schuld aan de openbare diensten. Na sanering (!) van het personeel draagt men dan het geheel of delen over aan de private sector die op deze manier weer meer winsten kan maken. Op dat vlak is Turkije een goede leerling van de EU. Alles staat te koop. De beurzen kunnen weer boomen.
Hoewel enkele personeelsleden langer blijven om te helpen, blijkt het vruchteloos. We wandelen naar een restaurantje op de luchthaven, waar de taxichauffeurs bijeenkomen om te eten. Terwijl de prijzen op de luchthaven peperduur zijn, eet men hier voor een habbekrats.
Iets na enen lukt het dan toch. De nieuwe stempel in mijn paspoort en dan op weg naar Izmir. Mijn autobanden zijn versleten en omdat de weg naar Istanbul lang is, vervangen we onze banden. Een onvoorziene kost, maar beter geen risico nemen.
Nadat de bagage is ingeladen vertrekken we naar Istanbul. Mijn auto is goed gevuld. Met de dochters van Sevim (Hayal en Gülce), een halfbroer van Hayal (Avni) en een neef (Deniz) zijn we met zes. De weg is goed en men heeft me verzekerd dat ik op twee uur in Bandirma kan raken. Daar is een overzet die rechtstreeks naar het oude centrum van Istanbul gaat.
Twee uur is veel te kort. Hoewel ik goed doorrij (af en toe steek ik zelfs een chauffeur uit Istanbul* voorbij wat wel iets betekent voor Turkije) doen we er bijna drie uur over. Overzet gemist. We zien de boot voor onze ogen wegvaren. Wachten op de volgende boot die pas om 20.30 vertrekt. Twee uur later komen we toe in Istanbul.
Ik durf niet rijden in de grote steden, zeker niet s nachts. Sevim is ook moe maar in Istanbul neemt zij het stuur over. Via nauwe straatjes en regelmatige stops om de weg te vragen, komen we rond elven aan in ons hotel.
Ons hotel (Sunlight hotel) ligt op stapafstand van het oude centrum in het Cemberliktas district. De kamers zijn proper en er is airco. Vanop het dakterras zie je de Bosforus die het Europese van het Aziatische deel scheidt. Het is stil en rustig. Het verschil met de drukte van de straat en de kalmte die je hier vindt is groot.
Het gevoel dat je op de grens van twee werelden vertoeft is fascinerend. Eén land, twee continenten. Oost en West. Azië en Europa. Volle maan, een open heldere hemel en natuurlijk muggen die bijten.
*Ter info: de nummerplaat van een Turkse wagen verwijst naar de provincie vanwaar de wagen komt (bv. 06=Ankara, 34=Istanbul, 35=Izmir ). De nummering is alfabetisch. Hoewel het verkeer in de grootsteden meestal hectisch is, kan je Izmir of Ankara niet vergelijken met Istanbul. Daar rijdt men nog een stuk gekker (volgens mijn normen althans).
De tijd vliegt voorbij. Een week geleden zaten we nog in Izmir, de week ervoor in België. De wereld is klein geworden. Afstanden betekenen niets meer en op enkele uren tijd verander je niet alleen van land, maar zelfs van werelddeel, klimaat en cultuur.
Gisterenavond kwamen we, na een vermoeiende reisdag, toe in Mordogan. De hitte, het verkeer en de lange afstanden zijn niet te onderschatten. Want wat op de kaart slechts een boogscheut lijkt is hier snel enkele honderden kilometers.
Het gaf een goed gevoel weer thuis te zijn. Want zo voel ik het aan, Mordogan is mijn thuis geworden en hoewel reizen altijd leuk is, zeker in een land als Turkije, toch ben ik nog het liefste hier.
Gisterenmiddag was het in Izmir 37°, geen zuchtje wind en met een heel hoge luchtvochtigheid. Puffen dus. Toen we in Mordogan toekwamen was het 27° met een fikse bries en geen luchtvochtigheid. Ook nu, rond de middag is het zalig, zonnig en winderig. Eigenlijk geen weer om te schrijven, eerder terrasjesweer.
Onze voortuintjes liggen er wat verwilderd bij. De pepers en komkommers zijn fiks gegroeid, maar tegelijk is het onkruid overal opgeschoten. Het doet goed de buren terug te zien. Iedereen wil onze reiservaringen horen maar de details zullen wel verteld worden bij het drinken van thee, bij ons of op bezoek. Met de zomervakantie zijn meer buren toegekomen. Toch blijft het rustig, alleen wat levendiger.
Gisterenavond gingen we in het centrum eten. Het grote Arras-hotel dat (bijna) nooit bezoekers heeft, is veranderd van eigenaar. Met een grote reclamecampagne proberen ze volk te lokken. Overnachting met ontbijt kost 30 YTL per persoon (zeg maar zon 15 ) en er is een zwembad, sauna en jaccuzi. Toch vermoed ik dat het niet zal lukken. Het hotel heeft immers een te grote capaciteit en eigenlijk past het hier niet. Maar misschien lukt het toch in het zomerseizoen, wie weet.
Op de kustweg naar Mordogan zag ik gisterenavond iets dat je enkel hier tegenkomt. Voor mij reed een oude dogan (turks automerk) met op het dak (!) een in plastic verpakte matras of zetel. Je leest het goed, op het dak, want er was geen porte-bagage. De inzittenden, ook de chauffeur, hielden met handen de bagage tegen. Af en toe zag ik de bagage verschuiven en de chauffeur reed meer in het midden van de weg dan op de linkerrijstrook. Twee keer was de weg veilig maar voor ik de kans kreeg om te passeren, werd ik zelf voorbijgestoken want wat voor mij een levensgevaarlijke onderneming is, is hier voor veel chauffeurs dagelijkse kost.
Maar goed, we zijn weer thuis, het is alsof we nooit zijn weggeweest.
