Het voordeel van hier te wonen is dat je de dingen een beetje van op afstand - niet alleen figuurlijk maar zelfs letterlijk - kan bekijken omdat je er niet rechtstreeks bij betrokken bent.

Als ik vandaag de peilingen las in de Standaard over de toekomstige verkiezingsuitslag dan ziet het er niet gunstig uit. Het Vlaams Belang, Lijst Dedecker en de NVA zijn samen goed voor meer dan één derde van de stemmen. CD&V en VLD schommelen elk rond de 20 % en de SP.a haalt zelfs geen 15 % van de stemmen meer, een historisch dieptepunt. De volgende coalitie zal de meest rechts coalitie worden die wij ooit hebben gekend. Indien deze uitslag gerealiseerd wordt dan kunnen CD&V en VLD het op een akkoord gooien met de SP.a of de NVA. Het wordt kiezen tussen weer een rondje bakkeleien over de staatshervorming die het land al voor twee jaar in een uitzichtloze impasse heeft gestort, of de zoveelste tripartite die in het verleden ook nooit aarde aan de dijk bracht. Het grootste slachtoffer zal weer de werkende klasse zijn, de zieken, de gepensioneerden.

Als banken aan de bel hangen, wordt voor hen de rode loper uitgelegd. Als de rekening moet worden betaald dan hangen zij aan onze bel.

Onze bedrijven – en ik zou graag eens willen weten wat ons nu betekent – moeten immers concurrentieel zijn, winst maken. Maar het is juist de hebzucht die door het kapitalistische systeem gelegitimeerd wordt die tot deze crisis heeft geleid.

De voorbeelden van het nut – of liever nog – de noodzaak van openbare diensten is zwart op wit bewezen. Overheden die – zoals in Nederland, de VS of Ierland de pensioenfondsen hebben geprivatiseerd – worden enorm getroffen door de crisis. Het geld is op, verloren op de casinotafels van het kapitalisme. Ook kleine spaarders zijn zwaar getroffen. Zij werden – ook door de Belgische overheid – aangemoedigd om te doen aan pensioensparen, om aandelen te kopen. In plaats van de wettelijke pensioenen uit te bouwen werden doorsnee burgers aangemoedigd om hun geld te steken in – nu waardeloze – aandelen. Maar voor deze kleine spaarders is er niets. Zij worden niet beschermd door de overheid, wat in zwaar contrast staat met de grote speculanten die om raad gevraagd worden de crisis te managen omdat de overheid het zelf niet meer weet.

Vroeger – toen waren partijen als de CVP (weliswaar met een conservatieve vleugel maar ook een sterke arbeidersvleugel) en de BSP de traditionele partijen waarop door de werkenden werd gestemd. Vandaag behoort dit tot het verleden. Veel gewone mensen herkennen zich niet meer in die traditionele partijen en gaan het elders zoeken.

En wat doet extreem-links. Zij geloven in hun eigen gelijk. Hoewel ze nu – door samenwerking – voor het eerst tot een doorbraak zouden kunnen komen omdat zij het bij het rechte eind hadden over de crisis, komen ze in verdeelde slagorde aan de aftrap. Achteraf kunnen ze dan weer eens discussiëren over wie de meeste punten achter de komma heeft gehaald om daarna halsstarrig in het eigen gelijk voort te doen.

Nog een woordje over de groenen. Hun alternatief is gebaseerd op de achterhaalde stellingen van Keynes die plots tot de 'groene oplossing' wordt gerekend. Zij zien zich als een bestuurspartij die het verschil kan maken. In feite verdedigen ze een ecologische economie die gestoeld is op het kapitalisme. Waar zij vroeger nog enkele boegbeelden hadden die zinnige dingen vertelden, is het nu de conservatief groene vleugel van Mieke die de bovenhand heeft gehaald en die mee haar partij naar de ondergang zal leiden.

Hetzelfde geldt voor de SP.a die staat voor – wie zal het zeggen – ze raken er zelf niet meer uit. Bertje die heel fier van zichzelf beweert dat hij absoluut geen socialist is krijgt een verkiesbare plaats als lijstduwer voor het Europees Parlement. De entristisch-trotskische vleugel van Eric De Bruyn wordt met een kluitje in het riet gestuurd. De Jonge Turken van weleer staan als lijstduwers bij de opvolgers. Maar behalve een belijdenis met woorden aan het socialisme, zijn zij de managers van hun respectieve steden. Niemand zal ontkennen dat ze het op dat vlak goed doen, maar of hun politiek socialistisch kan genoemd worden is een andere zaak. Vraag dat eens aan hun personeelsleden.

CD&V heeft het avontuur van het nationalisme gekozen door een kortstondig huwelijk met NVA. Zij blijven dan nog wel hun traditionele kiezers houden maar de spanningen tussen de 'standen' geven een rood licht aan. Zien wat dat geeft na de verkiezingen.

De liberalen tenslotte. Zij zijn consequent met hun ideeën. Maar juist de liberale ideeën komen door de huidige crisis meer en meer onder druk te staan.

Maar goed, we leven in België, het land van de compromissen. Ook dit keer zal er wel een oplossing uit de bus komen. Waarom zouden wij niet opnieuw offers brengen om de speculanten te redden. Is het immers geen Vlaams spreekwoord om 'je als een lam naar de slachtbank te laten leiden'.

Misschien kunnen wij onze vlag veranderen. Een lam in plaats van een leeuw. Maar misschien is dat zelfs voor de doorsnee Vlaming een stap te ver. Daarom heb ik al een alternatief bedacht. In de vorm van een compromis. Zien of het succes heeft?

07-03-2009 om 00:38 geschreven door marc  

Heb me vol enthousiasme gesmeten op het maken van video's, dit in het kader van de splitsing van mijn websites. Een klein stukje kan je hier reeds bekijken. Het gaat over één van de natuurparken van Turkije, het Kovada-park, gelegen in de provincie van Isparta. Het natuurpark, gelegen in de bergen, ligt zoals je op bijgaande kaart kan zien, op zo'n dertig kilometer van Isparta en Egridir. Als je klikt op de foto dan kom je terecht op de website van mediafire waar je gratis files kan hosten. Dat doe je om je files een internet-adres te geven.

Je klikt op kovada.wnv en daarna 'start downloading file'. Je opent het bestand en dan duurt het wel eventjes want videofiles nemen veel ruimte in. Deze file is iets meer dan 18 mb dus je kan tijdens het downloaden een koffietje maken, daarna kan je in windows mediaplayer het bestand zien.

Dit natuurpark ligt in het gebied waaruit de meeste Turken, woonachtig in Sint-Niklaas of Sint-Gillis, afkomstig zijn. Hasan en Bekir uit de stadswerkplaatsen zullen dit kunnen bevestigen !!! Ginder liggen hun familieroots.

Op de toekomstige site zal ik ook telkens een uitgebreid reisverslag toevoegen met info over de streek. Registreren is wel noodzakelijk voor deze site. Zie daaromtrent het vorige artikel over de toekomst van deze weblog.

Je moet dan wel een mailtje sturen aan marcvanhecke@hotmail.com en later krijg je het wachtwoord en het adres van weblog 2 toegestuurd.

PS. Wie een beter beeld wil hebben van de ligging klikt op http://www.adiyamanli.org/MapofTurkey/turk_map.htm
daarna op C3 en tenslotte op de kaart onderaan links.

06-03-2009 om 21:52 geschreven door marc  

Ons lezerspubliek is verschillend. Sommigen willen meer horen over het dagdagelijkse leven, anderen zijn dan weer meer geïnteresseerd in achtergronden. Het is moeilijk om alles in dezelfde blog te gieten. Daarom – na verschillende discussies ten huize Mordogan – zouden wij het volgende willen voorstellen:

Deze blog blijft bestaan, maar wordt meer een dagboek. De nadruk ligt op het dagdagelijkse leven, de bezoeken, de uitstappen. Tevens komt er een kookrubriek voor degenen die zich aan Turkse gerechten willen wagen en natuurlijk ook de Turkse desserts.

Een tweede blog wordt geopend en behandelt al de reizen uit het verleden. Er komen filmpjes op en reisverhalen.

Een derde blog gaat over de achtergronden. Hier staan analyses en grondige teksten centraal. Niet alleen over Turkije maar over de politiek in het algemeen.

Waar de eerste blog vrij toegankelijk is voor iedereen, moet je zowel voor de tweede als derde blog registreren, dit om misbruiken tegen te gaan. Registreren kan door een mailtje te zenden aan:

marcvanhecke@hotmail.com

Je krijgt daarna een paswoord toegezonden waarmee je toegang krijgt tot blog 2 of blog 3 of allebei indien je dit wenst.

Hieronder de tekst welke je in je email kan copiëren:

Ik wens toegang te verkrijgen tot blog 2.

Ofwel:

Ik wens toegang te verkijgen tot blog 3.

Ofwel:

Ik wens toegang te verkrijgen tot blog 2 en 3.

Je zet onderaan nog even je e-mail en je krijgt het wachtwoord toegezonden.

De splitsing van de blogs gebeurt in de loop van de maand april.

06-03-2009 om 01:50 geschreven door marc  

Ja, ik ben een vreemdeling hier. Maar ik voel me niet uitgesloten, niet gediscrimineerd. Integendeel, de mensen ontvangen me overal met open armen. Ze vinden me misschien wel een beetje raar maar maken graag een babbeltje. Vriendschap en de gastvrijheid – toch wel essentiële mensenwaarden – zijn hier heilig.

Als ik betaal in een winkel en ik heb vijf of tien kuros te weinig dan zeggen ze, laat maar zitten. Blijkbaar heeft niemand hier klein geld. Als ik betaal met 100 TL dan vragen ze of ik geen gepast geld heb. Heb ik het niet, dan zeggen zij, betaal het dan de volgende keer. Echt waar. Zelfs in winkels waar ik maar af en toe kom. Ik herinner me dat ik na mijn terugkeer uit België nog een krant moest betalen. Toen ik dat zei haalde de man zijn schouders op. 'Niet belangrijk'.

Ik herinner me toen Sevim in de Colruyt afrekende en ze twee cent !!! te weinig bij zich had. De bediende zei – overigens heel onvriendelijk – dat ze dan maar iets moest terugleggen in de rekken want dat zij het zeker niet zou betalen.

Een andere mentaliteit, dat is zeker. In ons land wordt alles gemeten met geld, met tijd. Hier nemen de mensen nog tijd. In de zomer doen we onze inkopen bij een ouder koppel dat groenten verbouwd. Je zit er minimum één uur, je drinkt er thee of Turkse koffie en dat behoort tot die mensen hun gastvrijheid, of je nu iets koopt dat 1 TL of 5 TL kost. Het maakt niet uit. Je bent hun gast en ze behandelen je met vriendschap en respect.

Respect, iets dat zeer belangrijk is. Een van onze schrijnwerkers was een heel gelovige moslim en telkens de moskee opriep tot gebed ging hij bidden. Dat respecteer je. Waarom niet.

Als ik de mensen hier vertel over deontologische code bij de stad halen zij hun schouders op. Het eerste dat zij vragen is of politici ook een deontologische code hebben en dat doen ze met leedvermaak. Als ik hun vertel over een prikklok dan kijken ze me ongelovig aan. Tijd betekent iets anders voor hen.

Natuurlijk is het goed dat er regels zijn maar zijn we niet een beetje overgeregeld. Wat er hier te weinig is, is er in België teveel. Dat wordt gedragen – ook bij de stad – door een categorie van personeelsleden die door de doorsneewerkers – de luxepaarden – genoemd worden. Zij staan niet in voor het doorsnee werk zoals onze arbeiders en een groot deel van de lagere bedienden. Zij hebben vrijheden die het 'voetvolk' niet kent. Het zijn de 'kleine baasjes' die spreken over 'de missie van het personeel'.

De overgrote meerderheid wil echter zijn/haar job goed doen. Zij hebben geen boodschap aan hoogdravende woorden of missies, voor hun gaat dit terug naar de koloniale tijd. Zij willen enkel gerespecteerd worden en dat is hun volste recht.

Vroeger kwam je in dienst bij de stad, had je een uitzicht op vaste benoeming en promotie voor wie het wou. Vandaag wemelt het van de contractuelen, die al een meerderheid vormen. Hoewel deze mensen – net zo goed als de statutairen – hun job doen, hebben zij weinig of geen perspectieven.

Wij – en ik spreek over mijn generatie – hadden die perspectieven wel. Maar wij behoren tot de 'laatsten der statutairen'. Een uitstervend ras – net zoals de Mohikanen. De komende jaren gaat deze generatie met pensioen. Velen zullen niet vervangen worden. Opengevallen plaatsen zullen opgevuld worden met een of andere vorm van contractuele tewerkstelling. De grootste besparingsoperatie ooit.

Het getuigt van weinig respect. Het zal zich wreken in de komende verkiezingsuitslag. Ik ben daar niet gelukkig mee – maar ik begrijp waarom. De politici van vandaag zullen oogsten wat zij gisteren hebben gezaaid.

06-03-2009 om 01:45 geschreven door marc  

Zoals jullie volg ik de weersvoorspellingen. Het is immers heel aangenaam wakker te worden met een stralende zon, dat geeft direct een hele hoop energie.

Vandaag was twintig graden voorspeld maar het was de ganse dag overtrokken. Niet koud, maar ook niet direct weer om een grote wandeling te maken. Het werd dus een lees- en opkuisdag.

Morgen voorspellen ze 21 graden maar ook overtrokken en bewolkt. De voorspellingen – die je ook op deze website kan volgen – gelden echter Izmir en Mordogan is in de winter iets warmer, in de zomer iets kouder. Nou ja, als je van temperaturen boven de dertig spreekt kan je moeilijk van kouder spreken. Beter is misschien, iets minder heet.

Met de gestarte meteorologische lente is de winter hier voorbij. Maar behoudens een paar koude en winderige dagen was het lenteweer. Sneeuw zie je enkel – en dan ook maar een paar dagen – op de verste bergtoppen. En als de zon door de wolken breekt is het warm, zeker voor iemand als mij.

Gisteren zaten we buiten op ons terras en het was zalig weer. Korte broek en t-shirt met open mouwen en dan nog zweet je. Ongelooflijk.

Vorig jaar waren we bezig met inpakken. Voorbereidingen op onze grote trip. De tijd is voorbijgevlogen. Intussen ben ik goed en wel gepensioneerd en gewend aan de Turkse levenswijze, alleen met de kennis van de Turkse taal is het nog abominabel gesteld. Ons huis is veel veranderd. Eigenlijk hebben we alles wat we nodig hebben en we leven heel comfortabel.

Ik ben veranderd in het voorbije jaar, rustiger geworden. Ik kijk uit naar bezoek en mijn eetgewoontes zijn Turks, op dat vlak ben ik niet alleen geïntegreerd maar zelfs geassimileerd. Intussen kent iedereen van de vaste bewoners mij. Wandelen is plezant, mensen doen een praatje, echt het dorpsleven zoals het bestond in mijn jeugd.

Tijdens mijn wandelingen filosofeer ik altijd. Momenten van bezinning. Ik voel de rijkdom van de natuur, de kalmte en de rust, het begrip tijd dat hier totaal anders is. Mensen zijn belangrijk. Niet als verkiezingsslogan, maar in de werkelijkheid.

Soms denk ik aan mijn collega's. Zij ondervinden de 'nieuwe wind' die door het stadhuis waart. Management, steeds sneller, steeds met minder mensen. Het volstaat niet meer om je werk te doen, je moet beter zijn dan het gemiddelde of je telt niet meer mee. Mensen zijn bang om – zeker in deze tijd – hun werk te verliezen. Ze voelen zich niet goed maar komen toch werken. Dit is het kapitalisme. Een systeem dat vandaag de dag beter dan ooit bewijst hoe slecht het wel is. Robert Garaudy, een Franse christen marxist vertolkte het goed: 'Het socialisme (en daarmee verwees hij naar de zogenaamd socialistische landen) is goed in zijn essentie, maar slecht in haar uitwassen. Het kapitalisme is slecht in zijn essentie, maar goed in zijn realiteit van het Westen.' Hij schreef dit in de zestiger jaren, toen we inderdaad een kapitalisme met een menselijk(er) gezicht kenden.

Maar het kapitalistisch systeem zit met een hemelsgroot probleem. Dit keer kunnen zij niet zeggen dat de crisis te wijten is aan de te hoge lonen (zoals zij ons wilden laten geloven in 1973), iedereen ziet hoe gul de overheid bijspringt om de privé-sector en de banken te redden, maar na de verkiezingen zullen zij het kostenplaatje op de loon- en weddetrekkenden proberen te verhalen. En juist de gulzigheid van de patroons is één van de redenen dat de koopkracht te laag is om nog de geproduceerde waren aan te kopen.

Ik betreur het hoe de linkerzijde in België – overtuigd van het eigen gelijk – weer in totaal verdeelde slagorde zal opkomen bij de verkiezingen. Waar zij – en daarmee bedoel ik zowel de cap, de lsp, de sap, SP.a-rood en de pvda – al jaren hebben gewaarschuwd voor deze crisis gaan ze verder in hun eigen sectaire strategie. De doorsnee burger wil dit niet weten, maar wil een alternatief dat leefbaar is. Geen partijtjes die cijfers achter de komma halen. Door hun verdeeldheid geven zij het politieke veld aan demagogen van het Vlaams Belang en Lijst Dedecker, partijen die behoren tot de extreem rechter zijde die zelfs openlijk het wilde kapitalisme verdedigen, die vakbonden een rechtspersoonlijkheid willen geven, die het stakingsrecht aan banden willen leggen.

Als dat er doorkomt zal de democratie haar zoveelste nederlaag leiden. Dan zal het een pikzwarte zondag zijn.

05-03-2009 om 21:45 geschreven door marc  

Na vier maanden erkent de dienst pensioenen dat zij een fout hebben gemaakt. Ongeveer 200 euro netto per maand ben ik te weinig uitbetaald. Zij hadden – een verkeerde code – ingegeven.

Ik ken gelukkig de pensioendossiers en zag onmiddellijk dat de overheidsdienst voor pensioenen een verkeerde berekening had gemaakt. Maar wat met de personeelsleden die dit niet weten !!!

Bij deze wil ik een woord van dank richten aan Dirk van de personeelsdienst die na een gesprek met de betrokken ambtenaar de knoop heeft helpen doorhakken. Bedankt Dirk.

Wij hebben goede – zeer goede – ambtenaren bij de stad. Noeste werkers die geblokkeerd zijn in hun functie want liever werft men nu van buiten dan het eigen personeel de kans te geven om door te stromen. Een verkeerde strategie. Maar blijkbaar past dit in het nieuwe management!!!

Gelukkig zijn er nog 'de oude ambtenaren' die misschien niet de diploma's maar wel de vereiste kennis hebben.

04-03-2009 om 20:06 geschreven door marc  

Soms heb ik er behoefte aan om naar muziek te luisteren. Mijn muziek. Mijn dochters zouden zeggen 'archaïsche muziek'. Maar het is de muziek van mijn generatie. Woodstock, de zestiger en begin zeventiger jaren.

Ik herinner mij hoe Country Joe and the Fish op het podium van Woodstock stonden en hun lied over Vietnam zongen. Misschien één van de grootste anti-oorlogsliedjes ooit gemaakt.

Mijn grote favoriet is en blijft Georges Moustaki die ik tweemaal heb ontmoet. Moustaki, die stelde dat zijn ideologische vader Paul Lafargue was, schoonzoon van Karl Marx, de auteur van het recht op luiheid. Moustaki, een tedere trotskist, maar de meeste van zijn liedjes beschrijven mijn ideeën en gedachten. Zwerver, zoeker, dromer. Met een optimisme dat ik spijtig genoeg niet deel. Toen ik aan de VUB studeerde waren Moustaki en Theodorakis aanwezig. Twee iconen. Maar ze kregen ruzie over stalinisme en trotskisme. Ik heb daarna wijn gedronken met Georges. Onvergetelijk. Hij zingt wat ik wil schrijven.

Wannes Van De Velde. Ook met hem ben ik één keer uit geweest. Een tedere anarchist. Geboren en getogen in het 'aantwaarps' maar zo dicht bij de mensen.

Mijn muziek mag dan dood zijn, maar tegelijk levendiger dan ooit. De muziek van de zestiger en begin zeventiger jaren gaf een perspectief op een betere toekomst. Ik ben er zeker van dat in deze crisis nieuwe muziek – muziekvormen – zullen ontstaan.

Als deze muziek meehelpt om de wereld ten goede te veranderen, sluit ik mijn oude platencollectie en zal ik met hen meezingen.

04-03-2009 om 14:46 geschreven door marc  

Ik ben volop bezig een aantal achtergrondartikelen te schrijven. Dus weinig tijd om mijn weblog aan te vullen. Maar de lente is hier ingevallen. Het weer is zalig. Op de middag – als de zon schijnt – is het meer dan 25 graden.

Twee dagen heb ik in onze voortuintjes gewerkt. Met het Turkse hakbijltje dat ze hier gebruiken. Alle 'peeën' uitgetrokken. En vandaag moest ik naar de 'saglık oca' (huisarts) want ik kan bijna niet meer stappen door de pijn in mijn rug.

Ik heb dezelfde sociale zekerheid als Sevim (ook in Turkije zijn er verschillende sociale zekerheidssystemen) omdat ik gehuwd ben met een Turkse vrouw. Ik heb een aangewezen huisarts – hier in Mordogan. Sevims aangewezen huisarts is in Izmir!!! Zij kan niet veranderen.

Ik moet pantazol nemen – een middel tegen maagbloedingen – in België enkel verkrijgbaar op doktersvoorschrift en verminderde bijdrage enkel na goedkeuring adviseur van de mutualiteit. Hier krijg ik het – op doktersvoorschrift – voor niets. Al de voorgeschreven medicatie kost mij niks. Ik ga met het voorschrift naar de apotheek. Zij bezorgen mij de medicatie. Op basis van Sevims loon – zij is ook gepensioneerd – betalen wij niets of nauwelijks iets.

Word ik opgenomen in een hospitaal heb ik – net zoals mijn vrouw – recht op eerste klas zonder te hoeven bijbetalen.

Een bezoek aan de huisarts kost niets. Huisartsen hier hebben medisch personeel ter beschikking. Zij geven spuitjes e.d.. Maar dan moet je wel vallen onder de sociale zekerheid. Veel mensen hebben geen sociale zekerheid en dan kost alles de volle prijs, ook een bezoek aan de huisarts.

De huisarts onderzoekt je nauwelijks. Je legt je probleem uit en hij dicteert aan zijn administratieve bediende wat je klachten zijn en welke medicatie je moet nemen. Het loopt uit de printer en dan is het klaar. Maar huisartsen hebben hier honderden (duizenden) patiënten.

De relatie huisarts-patiënt zoals wij die kennen bestaat nauwelijks. En die is toch belangrijk. Mijn huisarts – Jo – was en is een gedreven arts. Altijd nam ze tijd, ze stond en staat achter haar patiënten. Ik ben dan misschien de eerste om kapitalisten aan te vallen, maar huisartsen zoals zij hebben een loodzware job. Ze zijn zelfs onderbetaald. Ik spreek hier niet over specialisten maar goedwerkende huisartsen. De eerstelijnszorg. Die moet opgewaardeerd worden !!!

In dit kader wil ik iets zeggen over – het doktersbriefje op de eerste dag – dat nu van toepassing is bij de stad Sint-Niklaas. Ik vind dit een echte schande. Ziek zijn is geen misbruik!!! Het bestuur kan altijd controle sturen als ze dat willen. Werken is een mensenrecht – ziek zijn ook!!! Het zegt alles over hoe men aankijkt tegenover zieken. Het gaat uit van het profiteursbeginsel van personeelsleden en dat is een fabel. De profiteurs zitten elders. Het zijn niet de werknemers die geprofiteerd hebben maar wel de bankiers. Zij zijn er de oorzaak van dat het land in de miserie geraakt!!! Maar zij hebben geen doktersbriefje nodig.

Dat een bestuur dit vraagt kan ik nog begrijpen. Dat een vakbond dit durft goedkeuren gaat mijn begrip te boven.

03-03-2009 om 00:00 geschreven door marc