Het bezoek aan Belgie is voorbijgevlogen en we zijn terug in Turkije. Eerst was er het probleem met onze tickets waar we pas op 31 mei bevestiging kregen dat alles in orde was. Op 3 juni naar de luchthaven waar alles vlot verliep tot aan de controle. İk mocht pas vertrekken als mijn auto bij de douane stond dus Sevim vertrok alleen en ik kocht een nieuw ticket. Geen probleem echter zo verzekerde mij een mevrouw van de douane, morgenvroeg breng je om acht uur je auto binnen en dan kan je het land uit. Mijn vlucht vertrok om 11.30 dus ik kon inchecken tot 10.45 uur. Die nacht sliep ik slecht, geplaagd door nachtmerries, dat ook deze keer het vertrek niet vanzelf zou gaan.
Om acht uur stipt waren we aan de douane maar behoudens een draaiende airco was het gebouw verlaten. Sevims broer ging dan verder informeren en het bleek dat we aan de overkant van de snelweg moesten zijn. Twee mogelijkheden, ofwel 10 tot 15 km rondrijden of de Turkse manier, dat wil zeggen mits enig risico de snelweg oversteken en gelet op de tijd koos hij voor deze manier. Over een niet geasfalteerde weg vol putten bereikten we het douane-entrepot. Hier kwam de bewaker even kijken en zei dat we terug moesten naar de luchthaven om daar eerst bij de douane alle papieren te laten invullen. De weg terug in de verboden richting en weer de snelweg over. İntussen was het bijna negen uur en een paar douane-ambtenaren verzekerden ons dat het zaakje zou geklaard worden op 5 minuten. Toch sloeg mijn maag in een knoop want het begrip tijd in Turkije is enigszins verschillend dan bij ons.
Om negen uur waren de meeste ambtenaren ter plaatse behalve, je kan het al raden, de ambtenaar die verantwoordelijk was voor deze aangelegenheid. Om 9.20 uur arriveerde de man, plooide zijn krant open en zette een klein radiootje aan, waarna hij ons wenkte om binnen te komen. Eerst een reeks fotocopies waarna een papiertje door de directeur moest getekend worden (die gelukkig intussen was toegekomen). Met deze papieren naar een ander personeelslid terwijl mijn paspoort weer bij een ander personeelslid terecht kwam. Laatstgenoemde kon de stempel van binnenkomst niet lezen maar verzekerde dat dit geen probleem was, hij zou daarvoor naar Upsulla bellen. Toen begon de controle van de auto: hoeveel deuren, hoeveel banden (echt waar) enfin, alles moest op papier komen. Eens deze klus geklaard begon een andere ambtenaar (waarschijnlijk de baas van de vorige) weer alles te overlopen alvorens de vereiste handtekening werd gezet.
Met deze papieren weer de snelweg over naar het entrepot. De poort bleef echter gesloten want eerst moesten ook daar weer de papieren in orde worden gebracht.
Turkije kent nu ook zijn rookverbod en (op enkele na) stond het quasi voltallige personeel buiten een sigaretje te roken. We mochten echter onmiddellijk bij de directeur die ons verzekerde dat bijna alles afgehandeld was, enkel nog een kleine formaliteit.
De directeur opende een deur rechtover hem en vroeg aan Hasan de klus te klaren. Hasan riep tegen de directeur dat hij geen ambtenaar was en dat werk niet deed en toen sloeg de deur toe! Zes keer deed de directeur vergeefse pogingen maar Hasan was niet te vermurven. İntussen liep de klok verder en voor mijn ogen zag ik reeds het vliegtuig vertrekken.
Toen Sevims broer nogmaals opmerkte dat ik wel straks moest vertrekken nam de directeur zijn telefoon en belde naar Alsancak (waar je ook douane hebt). Binnen een half uur zou iemand ter plaatse komem (ik vermoed dat de douane ginds een helicopter heeft want met de wagen is dit onmogelijk). Uiteindelijk, na nog een vergeefse poging bij Hasan te hebben gewaagd, bleek een andere ambtenaar bereid de klus te klaren. Eerst nog eens alles kopieren en daarna met eenzelfde papier totale controle van de auto. Ja, het aantal deuren was nog hetzelfde en de wagen reed nog steeds op diesel. Dan werd uiteindelijk de verlossende stempel gegeven en kon mijn auto op het entrepot.
Nu met de wagen van Sevims vader weer de snelweg over in de verboden richting en met topsnelheid over de luchthaven naar de douane. De eerste ambtenaar zat intussen aan de sportbladzijden en hielp ons onmiddellijk, er moest nog enkel een stempel in mijn paspoort. Betrokkene was echter ribbedebie maar gelukkig hielpen anderen mij verder. Om 10.44 uur, juist een minuut voor de balie werd afgesloten, kon ik nog inchecken.
İn principe waren we op 10 juni teruggevlogen maar de datum bleek veranderd op 13 juni. Het huis verder leeggemaakt en intussen naar de dokter. Uit een gastroscopie bleek dat ik weer een fikse maagzweer had opgelopen maar met aangepaste medicatie moet dit te regelen zijn. Door de korte periode en de doktersbezoeken was het onmogelijk om iedereen terug te zien, maar dat houden we tegoed voor de volgende keer en dan komen we terug met de wagen.
Morgen gaan we mijn wagen terughalen en daarna vertrekken we naar İstanbul voor enkele dagen. Het zal dus nog een weekje duren voor de weblog verder wordt aangevuld, maar dan is het weer zoals van oudsher.
Toch nog even iets over de bureaucratie in Turkije. Je kan moeilijk de personeelsleden verwijten dat zij zo een ingewikkelde procedure moeten volgen en eigenlijk voelde ik in mijn binnenste wel bewondering voor Hasan. Zelfs indien ik de vlieger had gemist, dan nog zou ik het nooit verwijten aan een personeelslid dat op zijn rechten staat. Op dat vlak zal ik steeds dezelfde blijven.
