Als ik de statistieken van mijn blog bekijk dan zie ik dat er tot nu toe gemiddeld dagelijks een zestal personen deze blog bekijken. Uit het aantal pageviews zie ik dat de artikels goed gelezen worden. Een kleine tweeduizend mensen hebben tot nu toe deze blog bezocht waarvan het grootste deel uit België (meer dan 80%) gevolgd door Turkije en Nederland.
Er zijn echter weinig beoordelingen van de artikels. En uiteindelijk vind ik het ook belangrijk te weten of jullie de artikels goed of slecht vinden. Als jullie een artikel hebben gelezen, geef dan een beoordelingscijfer (onderaan het artikel). Voor jullie is het een muisklik, voor mij belangrijk om weten.
En wil je reageren, stuur dan een mailtje of zet iets in het gastenboek.
Nu de verbouwingswerken bijna afgerond zijn, wil ik proberen mijn blog aantrekkelijker te maken. Wie suggesties heeft laat het maar weten.
Tot binnenkort, intussen veel leesgenot toegewenst.
Onlangs kwam de leider van de CHP-oppositie in beeld toen hij speldjes van de CHP opstak bij nieuwe leden. Niets speciaals kan je zeggen, maar een aantal nieuwe leden waren gehuld in de çarşaf. Wel een beetje raar voor een partij die bezwaar indiende bij het grondwettelijk hof toen de regering toelating wou geven tot het dragen van een hoofddoek aan de universiteiten een beslissing die trouwens door datzelfde hof is vernietigd.
Nu blijkt dat de aanbrenger van deze nieuwe leden geen verkiesbare plaats krijgt worden diezelfde speldjes terug ingeleverd.
Maar om kiezers af te snoepen is niets te gek. De CHP-lijsttrekker van Kocaeli beloofde bij wijze van spreken op iedere straathoek koranscholen op te richten.
Misschien kan men het circus eens stoppen en zich bezig houden met de echte problemen van de bevolking.
Oef, weer is een fase van de werken voorbij. Dit keer was het bedoeling de living en traphal te laten schilderen, maar uiteindelijk is alles opnieuw geschilderd. Onvoorzien was dat één van de muren ook moest onderkapt worden omdat er vocht was. En toen we bezig waren hebben we gelijk ook overal nieuwe stopcontacten en schakelaars laten plaatsen.
Op ons overdekt terras laten we ook bijkomende metselwerken uitvoeren, alvorens dit terras volledig af te sluiten met ramen, maar dat zal althans geen hinder meer geven binnenin.
Ik heb al veel stielmannen aan het werk gezien maar Ramazan werkt heel precies en kent zijn job perfect. Gisteren vroegen we hem hoeveel we moesten betalen. Hij wou geen prijs geven. We zijn immers buren, dus hoef je mij niet zoveel te betalen. Normaal vraagt hij 60TL per dag (ongeveer 30 euro) maar hij werkt gemiddeld negen tot tien uur per dag. Iedere Turkse Lira is dan ook dubbel en dik verdiend. Wij betalen meer omdat we zo tevreden zijn en dan nog is het spotgoedkoop.
Ik ben altijd benieuwd naar onze werkers. Ramazan is afkomstig uit Diyarbakir, waar hij opgroeide met zijn tien broers en zussen. Op zijn twaalfde (!!!) ging hij met een van zijn broers werken in Mersin. Later belandde hij in Izmir. Hij werkte voor een baas die beloofde hem een grond en huis te kopen. Iedere week kreeg hij ongeveer 30 TL om op de markt inkopen te doen. Verder werd hij niet betaald. Toen hij trouwde en zijn vrouw beviel bleek dat er gedurende zes jaar geen afdrachten voor sociale zekerheid waren betaald. Behoudens die dertig TL was hij ook nooit betaald. Hoewel zijn baas had beloofd de ziekenhuisfaktuur te betalen (naar aanleiding van de bevalling van zijn vrouw) gebeurde dit niet. Ramazan kreeg een boete en moest 1,500 TL (750 euro) betalen. Toen nam hij ontslag en begon op zichzelf. Op twee jaar kocht hij bouwgrond en bouwde zijn eigen huis.
Ramazan is Koerd. Maar in Diyarbakir is geen werk, enkel armoede en miserie. Hij is bang om over politiek te praten. Als hij hoort dat ik al verschillende keren in Diyarbakir ben geweest is hij verbaasd. Hij wil weten hoe ik Diyarbakir heb ervaren. Ik spreek over het leger, de massale politieaanwezigheid, de twee kerken die ik er heb bezocht. Eén van de kerken beschikt over een stuk van het kruis waaraan Jezus werd vastgenageld.
En de kinderen? Ramazan heeft gelijk. Diyarbakir wemelt van de kinderen. Overal zie je ze, in massa, kinderen die zakdoekjes verkopen, helaas is dit dikwijls het inkomen waarvan een ganse familie moet leven !!!
Diyarbakır, het vroegere Amida, voor de Koerden Amed, de hoofdstad van hun niet bestaande Koerdistan. Toen ik de eerste keer Diyarbakır bezocht was dit met een Koerdische chauffeur uit Sanliurfa. De man was rechts, zong de ganse dag liederen van Ibrahim Tatlises en noemde mij Mister Jacques. Maar toen wij Diyarbakir naderden zei hij: Dit is Amed, misschien op een dag de hoofdstad van ons Koerdistan. Zulke woorden uitspreken zijn voldoende om jaren de gevangenis in te gaan. Een (rechts-nationalistische) advocaat stelde dat je iemand die een staatsgreep uitwerkt niet mag opsluiten. Dit is vrijheid van meningsuiting. Diyarbakir Amed noemen is echter gevaarlijk. Je brengt er de eenheid van het land mee in gevaar en dus ga je sowiezo de gevangenis in.
Ik ben absoluut gekant tegen nationalisme maar door een overdreven Turks nationalisme heeft men een Koerdisch nationalisme gekweekt. Als het onmogelijk is om op een democratische manier je rechten te verwerven (door om de haverklap Koerdische dagbladen of partijen te verbieden) dan drijf je gewoon mensen naar de PKK. En de PKK is een stalinistische organisatie die meedogenloos is, tegen elke vorm van interne oppositie. Het is zeker niet de romantische guerrilla die velen zich voorstellen.
Maar de PKK schakel je niet uit met militair geweld. Jaren heeft men de taktiek van de verschroeide aarde toegepast door Koerden uit hun dorpen te verdrijven (tussen de één tot drie miljoen), door (nu nog) meer dan 60.000 dorpswachten te betalen, theoretisch om te vechten tegen de PKK maar in de praktijk om dikwijls op onrechtmatige manier gronden in beslag te nemen en de eigen bevolking te terroriseren. Maar het Koerdische gebied blijft arm, er wordt niet geïnvesteerd. In Diyarbakir is 70% van de bevolking werkloos. Er worden geen middelen toegekend aan de gemeenten toch niet in verhouding met hun noden. Tegelijk blijft de Koerdische taal verboden. Ach ja, je mag het nu al spreken, maar niet schrijven want de letters Q, W en X (die deel uitmaken van het Koerdische alfabet) blijven nog steeds verboden.
De PKK wordt aanzien als een terroristische beweging, ook door de VS en de EU. Het kan niet ontkend worden dat de PKK zware fouten heeft gemaakt. Tegelijk zijn er de vermisten en we spreken hier over duizenden volgens de meest voorzichtige schattingen. Ordediensten, paramilitaire organisaties en officieel niet bestaande organisaties, zijn hieraan schuldig. Maar zij blijven (tot nu toe) buiten spel. Ook dat is terreur. Wie de PKK een terroristische organisatie noemt moet ook durven spreken over de staatsterreur. Want wie een bevolking gijzelt is schuldig, begaat terrorisme !!!
Twee maten en twee gewichten. De Koerden weten er van mee te spreken. Maar Ramazan zwijgt. Misschien droomt hij, zoals mijn Koerdische chauffeur, ervan dat op een dag de Koerden gelijke rechten hebben en dat Amed hun hoofdstad is. Maar dromen zijn bedrog! Helaas voor Ramazan, helaas voor de Koerden en ook, helaas voor de Turken.
Neen, ik wil het niet hebben over de echte Sinterklaas (die trouwens afkomstig is uit Demre aan de Middelandse Zee, dichtbij Antalya), die geschenken uitdeelt aan kinderen, maar over de Sinterklaaspolitiek.
Dat er armoede is in Turkije, schrijnende armoede zelfs, daar is elkeen het over eens. Dat men die armoede gebruikt of liever misbruikt - om stemmen te winnen, is bedenkelijk!!!
Met de hete adem van de verkiezingen in de nek, zijn alle middelen goed om aan stemmen te raken. En het gaat hier niet over een volkskermis of om de woorden van wijlen Paul Van Den Boeynants te gebruiken wat pensen met compot, het gaat over wasmachines.
Eén van de armste gebieden is Tunceli, overwegend bevolkt door Alevitische Koerden. Dit is een gebied waar de DTP (Koerdische partij) zeer sterk staat en waar de regerende AK-partij nauwelijks aan de bak komt. Maar nu komt Tunceli in het nieuws. Kamions komen aangereden, gevuld met honderden wasmachines die aan de straatarme bevolking worden uitgedeeld. Het is een initiatief van de regering. Het ironische is dat er ook wasmachines geleverd worden aan mensen waar geen geasfalteerde straten liggen en die zelfs geen aansluiting hebben op stromend water.
Maar dat is dan wel weer iets voor na de verkiezingen.
