Nu ben ik de eerste om toe te geven dat ik niet de makkelijkste ben. Maar difficile??? dat denk ik ook weer niet, anders zou ik al niet ruim 25j in een vaste relatie zijn. 

Ben ik een uitdaging? Ongetwijfeld. Hij zei me dat hij mijn "openheid" bewonderde, dat dàt hem aantrok. Ik ben wie ik ben. Ik ben nooit anders geweest. Maar ergens is er een verkeerde inschatting geweest van wat "wij " inhielden.

Ik blijf overtuigd dat deze relatie toxisch is. Maar... sorry jules... het is niet zo eenvoudig om zo maar de deur toe te gooien. Dat weet jij maar al te goed! Ik mis hem ook, op een zeker niveau. Seksueel absoluut. Maar seks werd de afgelopen jaren minder en minder belangrijk, dus dat kan niet meer het enige zijn. 7 jaar gooi je niet zo maar weg... ik heb zo zwaar geïnvesteerd...  

Toch denk ik dat er een point of no return bereikt is. Calimero had dat indertijd sneller door dan mij, en gedroeg zich ernaar. Hij nam afstand, op een manier die toen pijnlijk was maar die ik nu kan appreciëren. Neil zal me dat nooit geven, dus moet ik het doen. Maar ik weet niet of ik die kracht heb. Daar ben ik heel eerlijk in naar mezelf. Mss moet ik Calimero om raad vragen?

Hoe gooi je 7 jaar zo maar weg??? Met vallen en opstaan zeker?

Ik vertrek morgen naar A'dam. En Neil, die denkt erover om me een nacht op te zoeken.... Wat moet ik daarmee? Kan ik daar grenzen in trekken??? ik weet het nog niet, en zal het ook niet weten tot het zo ver is, denk ik. We moeten praten ,dat besef ik ook wel. Maar wat wil dat zeggen? Ik moet sterk blijven...