Maar al snel bleek dat hij vindt dat hij in niets in de fout ging. Integendeel: als IK iets anders verwacht had van hem, heb ik me vergist 7 jaar geleden. Mijn foute inschatting.

Issue is dat zijn eega ons absoluut voor een bbq wil uitnodigen. Who cares? Ze wil er een familiebbq van maken, en met zijn dochter kom ik supergoed overeen. Ik kom zelfs prima overeen met zijn eega. Enkel hij stoort me in het verhaal. Maar ik kan hem wel kortsluiten. Wat ik al vaker merkte op sociale evenementen: iedereen praat nederlands, en hij zit er maar een beetje bij. Niet meer mijn probleem.

Dus ik nam vanavond een beslissing. Zond hem via onze chat nog een verklaring, van wat ik miste in ons gesprek, en dat hij uiteindeliljk geen enkele verantwoordelijkheid nam voor alles wat er gebeurd is tussen ons (oh ja, hij neemt wel verantwoordelijkheid voor het materiële voor zijn gezin , al vind ik de manier waarop niet altijd juist maar da's zijn keuze). Maar emotioneel neemt hij geen enkele verantwoordelijkheid. Ik weet niet of ik moet hopen of dat begrip ooit komt . Het zou hem niet gelukkiger maken, en tussen ons heeft hij te veel kapot gemaakt. Meteen erna wiste ik hem overal. Geen kans meer voor mij om hem te contacteren op een zwak moment; 

Het is vreemd om te zeggen dat er geen hoop meer is;;; tot nu was er altijd dat idee van "dit is tijdelijjk". Deze keer heb ik dat gevoel niet. En hoe meer hij me zegt dat het mijn beslissing is, hoe meer ik denk dat het hem goed uitkomt: hij moet niet meer liegen thuis, geen excuses verzinnen... Ik ben er zeker van dat er voor hem ook voordelen aan zijn.

Ik ben sterk. Hij heeft me tijdelijk zwak gemaakt, maar ik zal mijn kracht wel terug vinden. Komt goed. Ik heb hulp, mensen die ik vertrouw en aan wie ik altijd kan zeggen dat ik het even moeilijk heb; Hij is alleen... zijn keuze. De mijne is anders