Het zotste is: ik geloof hem absoluut als hij zegt "bij elke plek waar we heen gaan, in elk restaurant waar we gaan eten, denk ik "hoe zou jij het hier vinden?" en dan hoop ik dat we hier terug kunnen komen, maar dan zoals die éne keer: elk een eigen tafel, samen-apart". Ik begrijp hem niet, dat hij die avond zo'n geweldige ervaring vond. Ok, het was het restaurant van "een vriend" (de eigenaar van een restaurant, uit hetzelfde land, die hij énkel ziet of hoort wanneer hij in spanje is: is dàt een  vriend?), dus hij kon zich daar niet vertonen met mij. Maar ik voel niet de minste behoefte om alle restaurants die hij met zijn eega of familie uitprobeerde, opnieuw te gaan doen, elk aan zijn eigen tafeltje.

Erger: ik voel zelfs niet meer de behoefte om met hem naar Spanje te trekken. Hij houdt aan onze laatste reis een geweldige herinnering over. Bij mij worden de mooie momenten die er waren gebalanceerd met de momenten waarop hij kwaad was op me omdat de gps ons rondjes liet rijden (tezelfdertijd moest ik gps spelen op mijn gsm want hij moest zijn data sparen). Op de fijne avond die we -uiteindelijk- beleefden in een Irish pub, toen hij plots opstond en wilde vertrekken, omdat ik me "te uitdagend" gedroeg op de dansvloer (for the record: ik stond te dansen met 2 60-jarige Britse dames die zich amuseerden, terwijl Neil op een barkruk zat). 

Al zijn beloftes van "we gaan dansen" om dan op een barkruk te blijven zitten, soms 2 min mee te dansen omdat de Britse dames hem mee sleurden. Onze eerste reis was zijn excuus achteraf zijn hart. Onze tweede reis was dat opgelost, maar danste hij nog steeds niet. Op ons feest danste hij... met zijn eega. 

Hij blijft bang, en dat zal hij altijd blijven. We kunnen 100 km rijden vanuit hun vakantiehuis, en hij zal bang blijven dat iémand hem zal herkennen, zich hem zal herinneren, en hem later nog eens zal tegenkomen met zijn eigen vrouw. Hij wilde een maitresse, maar het levert hem een constante stress op. Bang...altijd weer bang. Terwijl hij, volgens mij, minder te verliezen heeft dan mij. Zijn eega zal hem nooit buiten zetten, daar ben ik zeker van. Wat het hier thuis zou opleveren: geen idee. Daar wil ik niet over nadenken, want dan word ik ook angstig. En zo wil ik niet leven. Ik wil die angst niet, elke dag opnieuw. 

Soms droom ik ervan om thuis te vertrekken (idd, vreemd voor een net-gehuwd persoon). Hoe zou mijn leven zijn? Maar ik zou zo veel moeten opgeven, we zouden beiden zo veel moeten opgeven. Het leven is goed, hier in huis. Een leven samen, met onze grootste gemeenschappelijke passie, en een leven apart, elk onze eigen vrienden, eigen uitstapjes, eigen interesses. Dit vind ik nergens meer. Dus waarom zou ik alleen willen wonen? Om "beschikbaar" te zijn voor een bange minnaar?

Mijn grootste angst komt soms bovendrijven: dat er iets gebeurt met zijn eega. Dat hij vrij zou zijn. Alleen. Dat wil ik niet, en dat besef ik steeds meer. Ik kan niet met hem samenleven. Ik wil niet met hem samenleven. En op dit moment wil ik nog steeds zelfs niet nadenken over met hem op vakantie gaan. Maar... al zei ik hem dat letterlijk.... hij blijft erover dromen. Hij noemt mij de realist, en het klopt. Ik droom niet over onbereikbare zaken. Ik leg me neer bij de realiteit. En die is dat we elk ons eigen leven, ons eigen gezin hebben. We zijn minnaars, maar geen partners.