Inderdaad, hij is het niet verplicht. Maar in een vakantie van ruim 3 weken waarin je wéét dat je amper alleen zal zijn om eens even te bellen, een uur laten verloren gaan? Het is gewoonweg niét in hem opgekomen om me te bellen onderweg, zo simpel is het. Ik heb het laten gaan, er verder geen woorden aan vuil gemaakt. 3 dagen later ging hij dochter en gezin ophalen, en toén belde hij wel. Evenals het weekend, al wist hij dat ik niet meer alleen thuis zou zijn... toch probeerde hij. Elke dag van dit lange weekend stuurde hij een "hi" (via sms) om te zien of ik kon bellen. Dus érgens is de boodschap toch blijven hangen "profiteer van elk moment". 

Eigenlijk zit ik niet te wachten op zijn telefoontjes, of zijn video-chat "we kunnen samen een moment delen" (zijn manier om te zeggen "ik ben alleen en kan videoseks hebben"). Het is best rustig, zonder conflicten. Zonder veel kans op contact.

We zijn nu precies 8 dagen verder, en de berichtjes beginnen "als jij hier zou geweest zijn, zouden we 3 keer per dag vrijen". Heb enkel geantwoord "ongetwijfeld". Ik zit hier, tussen de stinkende was van 3 tieners na 10 dagen tentenkamp, dus mijn hoofd staat absoluut niét naar seks-talk. Maar bij hem begint het te kriebelen.. as usual. Pech voor hem dat hij de afgelopen week, toen ik nog elke avond helemaal alleen in huis zat, liet voorbij gaan. Vanaf nu ben ik niet meer alleen thuis. So be it.

Ik wil dit jaar eens niét horen dat ik zijn vakantie ook maar op enige manier verpestte. Dus ik stuur hartjes, zoentjes, "ik geef je een knuffel", "love you". Talk the talk. Korte berichtjes, zonder meer. Ik stuur braafjes mijn locatie wanneer ik op restaurant ga, of zoals vandaag de kids ga ophalen. Verder "bonjour" "bonne nuit". 

Als ik heel eerlijk ben met mezelf, wil ik hier uit. Maar daar voel ik me gewoon niet sterk genoeg voor. Nog steeds niet. Ondanks alles nog steeds niet. Op onze beste momenten zijn we ongelofelijk intens samen. Alleen... elk van die momenten wordt overschaduwd door 10 conflictuele momenten. Misschien zal ik ooit de beslissing kunnen nemen. Maar nu nog niet. Nog steeds niet.

Al met al moet ik Calimero dankbaar zijn. Hij kon het wél: die afstand nemen, alle bruggen opblazen. Niet meer reageren op mijn berichtjes. Héél af en toe communiceren we, maar da's eerder omdat ik me -toch nog steeds- even wil verzekeren dat alles goed gaat met hem, met hen. Of we delen het feit dat één van onze favoriete auteurs een nieuw boek uitbracht, een mooi nummer dat we ontdekken. Maar hij houdt afstand, en dat is goed. Ik vrees dat Neil dàt nooit zal kunnen doen, die afstand creëren. Daarvoor is hij te... ik weet het niet... enerzijds angstig/aanhankelijk, anderzijds te macho/dictator. 

Intussen weet ik wél steeds beter wat ik hier thuis heb. Géén sterke fysieke relatie, maar wél een levenspartner met wie ik me amuseer, projecten onderneem, goed kan praten, op dezelfde manier in het leven sta. En ik blijf ervan overtuigd dat dàt op termijn nog altijd de juiste keuze is. Voor mij alvast.