Zelf kwam ik 2 dagen geleden thuis van vakantie. Neil is vertrokken, 5 dagen geleden. Ons laatste gesprek was vreemd... Het begin was onschuldig, dat we elkaar zouden missen. Hij wilde weten hoe ik op vakantie omging met mijn zin in seks. Welke zin??? Toen kwam hij plots met de "toestemming" om tijdens zijn vakantie, als het te "moeilijk" werd voor mij, een avontuurtje te hebben. Op voorwaarde dat het veilige seks zou zijn. De man die zelfs weigerde ook maar iéts te horen over een ex, elke verwijzing naar mijn leven voor hem meteen afbrak... die man stelde de laatste week voor mijn vakantie plots vragen over mijn ex-en. Vroeg me te vertellen over vrijpartijen die me gemarkeerd hebben, ervaringen. En het wond hem op... Wat dus te denken van zijn voorstel plots? Een vrijgeleide om zélf ook elders te kijken? Of heeft hij "vertel-materiaal" nodig? In beide gevallen weiger ik hierin mee te gaan. En dat heb ik hem ook verteld, dat ik me gemanipuleerd voelde.

Mijn vakantie was frustrerend voor hem. Slecht internet, en dus enkel af en toe een gewoon belletje. Altijd door mij, want zijn schoonzoon pluist de gsm-facturen van de zaak van de dochter uit, en zou eens kunnen opmerken dat een bepaald nummer wel erg vaak gebeld wordt door hem... Videochat was volledig uitgesloten. Maar zoals gezegd: ergens bood het mij rust.

Ik reed dan ook in alle kalmte naar huis, 2 dagen geleden. Stuurde, net zoals hij dat deed, regelmatig mijn locatie door, om te laten weten hoe de rit vorderde. Tot thuiskomst...

Eerst een korte technische uitleg, want anders wordt wat nu volgt onbegrijpelijk. Neil en ik functioneren op 4 verschillende contactpunten, nl 2 chatprogramma's maar verspreid over 3 apparaten. Zijn privé gsm heeft zowel chat 1 als 2, maar die gebruikt hij steeds minder omdat de batterij het steeds sneller opgeeft. Op zijn werk-gsm staat enkel chat 1, op zijn ipad enkel chat 2. Maar zijn ipad heeft géén 4G, en kan dus enkel in een wifi-netwerk functioneren.

Dit gegeven maakt het me sinds december 2018 al steeds moeilijker om nog te weten wààr ik moet sturen. Want: chatprogramma 1 kan perfect worden geopend door heel zijn gezin, als er daar een bericht op binnenkomt en zij in de buurt zijn. Dus onveilig voor alles wat geen simpele "bonjour" is. Chatprogramma 2 is dan echter weer niet bereikbaar als hij ergens onderweg is... Dus meestal ga ik gewoon verder op het programma en apparaat waarin hij me contacteert.

Mijn terugweg stuurde ik via chat 2 op ipad, omdat we daarop gestart waren die dag. En dus bij thuiskomst, rond 20.30h, liet ik daarop weten dat ik thuis was. Heb me enkele uren bezig gehouden met bagage uitladen, wegleggen, bijpraten thuis... Mijn gsm lag ergens, ik verwachtte toch geen bericht meer van hem. 

Tot ik rond 23h, toen ik wilde gaan slapen, mijn gsm nam, en een bericht vond op chatprogramma 1, gestuurd rond 21h, of ik veilig was aangekomen. Mijn reactie was meteen "tuurlijk, ik heb je dat op chat 2 laten weten". 

Waarop ik, 30 min later, bericht kreeg "fout moi la paix". Waarom dat in het Frans veel negatiever klinkt, als "laat me met rust", weet ik niet, maar het is zo. Ik begreep het nog steeds niet, en stuurde terug "pourquoi??????". Waarom ik enkel nog te lezen kreeg "fout moi la paix" en "ne me répond plus", steeds opnieuw, in hoofdletters gaandeweg. 

Op dat moment had ik moeten zeggen "ok, ik laat je", en alles toegooien. Maar ik wilde begrijpen wàt ik nu weer verkeerd had gedaan, om zo'n reactie te verdienen. Bleek dat ik had moeten beseffen dat ze 's avonds zouden uitgaan, en dat zijn Ipad in het huis zou blijven liggen, en hij dus mijn bericht dat ik thuis was, niet zou kunnen lezen. Ik had dus zélf moeten inzien dat ik chat 1 op zijn werk-gsm had moeten gebruiken om te laten weten dat ik veilig thuis was.

Nu kan ik, zelfs op zo'n moment, nog wel begrip opbrengen voor het feit dat iemand zo ongerust is over een ander, dat die ongerustheid er als pure razernij uitkomt. Maar waar ik geen begrip voor kan opbrengen, zijn de hele tirades die ik tot 2 uur 's ochtends heb gekregen dat het volledig mijn fout, mijn verantwoordelijkheid was. Nergens is het zijn schuld. Op geen enkel moment is hij in staat zich te verontschuldigen voor zijn gedrag. Immers, hij moet zich niet verontschuldigen, maar ik... voor mijn domheid, mijn onnadenkendheid. 

De volgende ochtend is het weer "een nieuwe dag". Moet ik alles achter me laten, want het is voorbij. Maar het is niet voorbij. Ik voel me een automaat. Ja, ik heb kunnen functioneren gisteren (gelukkig waren we bij vrienden, en was er dus een hoop afleiding). Ik heb kunnen werken vandaag, omdat werken altijd lukt. Maar verder??? 

Ik ben jaloers op Jules, die me zonet zei dat hij een valium (weet zelfs niet of hij 5 of 10mg in huis heeft) ging nemen om even van de wereld te kunnen zijn, om even alles wat er bij hem gebeurt te kunnen vergeten. Ik ben jaloers, omdat voor hem een valium volstaat. Gisteren had ik 20 mg valium, een gram dafalgan codeine, een brufen 600mg, 100mg trazodone en een flinke portie gin nodig om éindelijk in een comateuze slaap te kunnen vallen. 

Ik ben jaloers op Neil, voor wie de vakantie weer hervat is. Hij stuurt me, alsof er niets gebeurd is, een goedemorgen, een goede nacht, en af en toe tussendoor een smiley met een zoentje. Ik zeg "dank je" voor de zoen, maar stuur er geen terug. Ik kan het niet. Ik kan niét doen alsof dit alles nooit gebeurd is.

Ik kan over zijn razernij heenstappen, omdat ik besef dat het uit extreme ongerustheid voortkwam. Maar ik kan niét de schuld aanvaarden voor het feit dat hij mijn bericht van 20.30h niét gelezen had, en dus ongerust was. Hij had me kunnen laten weten dat ze buitenshuis gingen eten, en dat zijn ipad (dus chat 2) niet meer leesbaar zouden zijn. Dàn had ik hem vanzelf op zijn gsm verwittigd van mijn thuiskomst. Hij zou zelfs mijn gsm hebben kunnen laten rinkelen (hij staat er met een schuilnaam in, met vermelding "werk", dus voor mijn gezin is het gewoon mijn werk dat me dan belt.. en dàt weet hij). Dan zou iemand me mijn gsm gebracht hebben, en zou ik zijn berichtje veel eerder gelezen hebben. 

Elke mens moet verantwoordelijkheid durven opnemen voor zijn eigen daden, zijn eigen beslissingen. Ik heb er geen probleem mee om mijn fouten toe te geven, en me te verontschuldigen. Maar ik weiger me te verontschuldigen voor het feit dat ik niet helderziende ben.

Maar hij heeft àlle kaarten in handen. Nog meer dan de afgelopen 7 maanden... Dacht ik nog dat ik het 3 maanden gaf, in december...zijn we intussen ruim 7 maanden verder. Elke keer als ik er een opmerking over maakte, kreeg ik te horen dat het "over een maand beter zou gaan". 

Hij noemt ons "gelijken". Maar er is geen gelijkheid. Hij beslist wanneer we elkaar kunnen zien, en verwacht dan dat ik me aanpas. Omdat ik hem graag zie, pas ik me aan. Maar het weegt, steeds zwaarder. Ik moet toegeven: elke middag, wanneer hij weg geraakt, komt hij met me lunchen. Alleen beseft hij niet dat ook dit weegt om mijn organisatie, nog meer dan vroeger. Want ipv de snelle hap voor de pc, of een half uurtje met de collega's in de keuken, ben ik nu anderhalf uur weg van het werk. Hij doet zijn best, binnen zijn mogelijkheden. Maar de limieten van onze ontmoetingen worden bepaald door zijn mogelijkheden, nooit door de mijne. Dus hoe zou er sprake kunnen zijn van enige gelijkheid?

Toch moet ik ook de komende 4 weken beschikbaar blijven, in contact blijven. Wat zou ik hem graag gewoon willen kunnen zeggen: laat me maar gedurende die 4 weken. In plaats van te hopen, te smachten naar een berichtje, wil ik liever gewoon niéts horen. Dan moet ik ook niets verwachten, niet hopen. Neil vindt dat ik gewoon niets moet verwachten, en dan blij moet zijn wanneer we even kunnen chatten. Dat dit voor mij een vreselijke positie is, gaat er bij hem niet in. Hij vindt dat hij nu ook "beperkt" wordt door mijn vakantie? Welke beperking? Ik ben continu bereikbaar, neem elke keer de telefoon op, wie er ook bij me zijn. Zoëven heb ik een beslissing genomen: ik heb alle meldingen op mijn gsm uitgezet. Mijn hoop en verwachtingen kan ik niet uitzetten, maar ik kan hem wél laten voelen hoe het voor mij is... de ander niet rechtstreeks kunnen bereiken. Kinderachtig? Misschien wel. Maar ik moet iéts doen om me minder afhankelijk te voelen. 

Ik moet die 4 weken opvullen, zien door te komen. Ergens speelt de nieuwe speler op het veld daarin een rol. Hij biedt me veel afleiding, vult mijn avonden met lange chats waardoor ik even niét zit te wachten op een bericht van Neil. We hebben afgesproken om samen 36 uur door te brengen. Hopelijk volstaat dit om deze 4 weken heelhuids door te komen. Om rustig te blijven naar Neil toe. Om afstand te bewaren. Om hem minder te missen. Verder is deze man een leuke droom, maar zal het ongetwijfeld ook wel doodbloeden, en daar ben ik okee mee.

Hij zal me missen, dat weet ik uit ervaring. Hij zal me missen wanneer hij alleen in zijn bed ligt, tijdens een siësta. Hij zal me missen wanneer hij denkt aan onze vrijpartijen, en dàt zijn de momenten dat hij me contacteert, in de hoop dat ik vrij ben om te chatten. In de hoop op videosex. Ik ben nu een week ver, met amper wifi, en ik merk dat het hem frustreert en irriteert, dat hij niet kan videochatten. Mij brengt het rust daarentegen. Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen, het moment dat hij me zei dat hij dat ook met zijn eega doet, op momenten dat ze niet samen zijn. 

Ik wil elke gelijkenis tussen mij en zijn eega uitwissen, weigeren. Amper 48 uur geleden kreeg ik het weer te horen... een domme aanleiding... zijn vraag in welke kleur ik mijn nagels gelakt had die dag. Een foto van de kleur leverde als reactie op "je moet eens naar een pedicure. Ik kan je iemand aanbevelen, vlak bij je bureau". De pedicure waarvan ik wéét dat zijn eega er ook gaat (iets wat hij me al zo vaak vertelde). Hij beseft het zelfs niet, hoe hij me steeds weer in dezelfde richting als zijn eega duwt. Volgende week komt de kapster. Ik heb zin in een rebelse daad... een kapsel waarvan ik wéét dat hij het niet mooi zal vinden. Neen, mijn haar moet iéts langer geknipt, zoals hij het haar van zijn eega knipt. Dus ik heb zin om het extreem kort te laten knippen, om duidelijk te maken dat ik IK ben. 

Steeds vaker komen er kleine barstjes in dat beeld. Momenten van kritiek op de beslissingen van zijn dochter. Opmerkingen over zijn vrienden, het inzicht dat hij ze soms gewoonweg niét zo interessant of aangenaam gezelschap vindt als hij me altijd doet uitschijnen. opmerkingen over zijn eega of zoon... Ik ga er niet meer op in, want als er één ding is dat ik intussen heb ingezien, is dat hij àltijd zal ageren op elk woord van mij. 

De voorvallen stapelen zich op. Een eenvoudige opmerking van mij dat hij me een ochtend niet gebeld heeft (terwijl het toch écht het enige moment is dat we zeker zijn dat we even kunnen praten, wanneer ik net op het werk ben maar nog inloop, en hij aan zijn ochtendritueel begint). Het was geen kritiek, enkel een opmerking dat ik gewend was geraakt aan ons belletje 's morgens en hem gemist had. De week erna kreeg ik elke dag ofwel géén telefoontje, ofwel een telefoontje 3 minuten voor ik een wekelijkse vergadering moet binnenstappen (en hij kent die dagen intussen). Volgens hem toeval, voor mij een onbewuste tegenzet "ik weiger te voldoen aan de verwachtingen, dus als je op dat ochtendlijke telefoontje rekent, moet die gewoonte doorbroken worden". Vandaag weer zo'n reactie: sinds ik op vakantie ben, probeert hij me af en toe even te bellen. Meestal is dat rond 19h, moment waarop hij in de auto zit, na zijn werk op weg naar huis. Gisteren kon ik niet echt praten want we zaten aan tafel te eten. Slecht getimed van mij... dus ik stuurde dat ik zou proberen op te letten om niet om 19h aan tafel te zitten. Zijn reactie was dat ik me daar geen zorgen over moest maken, en mijn uren niet aan hem moet aanpassen. Maar het resultaat was onmiddelijk: vandaag heeft hij me dus niets laten horen tijdens zijn rit naar huis. Een onverwacht immature kant, die hij ofwel niet wil toegeven, ofwel niet bewust uitvoert. 

Het resultaat is echter dat ik me niet meer moe maak. Ik ben gestopt met te willen mijn gelijk te halen. Ik geef toe, of ik het nu meen of niet. Ja, hij maakt van mij steeds meer zijn eega... en ik ben er steeds meer van overtuigd dat hij eigenlijk zijn eega zoekt maar dan mét een andere sexuele beleving. Echter, ik zal nooit zijn eega zijn, daarvoor ben ik toch té koppig. 

En dan, nét in deze periode, ontmoet ik een man. 20 jaar jonger dan mij, vluchteling in Nederland (wel geregulariseerd). Vanaf die eerste ontmoeting was er een gevoel van herkenning. Het maakt me doodsbang, en tegelijkertijd wil ik dit ontdekken, exploreren. Ik ben te sceptisch geworden om te geloven in liefde op het eerste gezicht. Om zelfs maar te geloven in liefde. Maar deze man fascineert me. Ik wil zijn verhaal kennen. Ik wil hem leren kennen. En dat gevoel is heel sterk wederzijds.Dus we gaan dit uitpluizen. Misschien ligt onze ontmoeting op een heel ander vlak dan je initieel zou denken. We zien wel. Maar we voelen beiden dat we erin moeten duiken. Dat is de enige manier om niet met een fixatie te blijven zitten. Misschien brengt enige tijd samen meer duidelijkheid waarom we elkaar moesten ontmoetten, en waarin de aantrekkingskracht zit. Gevaarlijk, maar ik wil geen vragen open laten. We zien wel. We plannen binnenkort 36 uur samen, omdat het kan. Hopelijk brengt dat al wat duideiljkheid...