En nu... zijn eega vertrekt morgen naar hun huis in Spanje, met een groep vriendinnen. Hij vliegt volgende week woensdag op. Dus: een potentieel van 5 nachten waarin hij alleen slaapt. Toen hij het net wist, was hij heel beslist: je zegt dat je vroeger naar A'dam vertrekt, en komt 2 nachten bij mij. Dàt is al van de baan. Te bang. Te bang voor de buren. Te bang dat één van zijn kids last minute beslist om de nacht bij hem door te brengen. Te bang voor alles. 

Toch weet ik nu al dat hij de vraag zal stellen... of ik een nacht kan blijven. Het antwoord zal neen zijn. Ik kàn niet gewoon last-minute excuses blijven verzinnen om een nacht weg te zijn. En bovendien wil ik zijn stress niet meer dragen... zijn schuldgevoel... zijn angst. Dus is er donderdagavond... misschien. Op voorwaarde dat de kids hem niet uitnodigen. Met "vanaf 22h" moet hij niet aankomen... ik heb op papier een vergadering waarvoor ik om 19h de deur uit moet zijn. No way dat ik braafjes 3 h ga zitten wachten op mijn bureau. Dan annuleer ik die vergadering wel. 

Ik weet dat hij me steeds liever ziet. Op zijn manier. De seksuele manier. Verslingerd. En manque wanneer het te lang geleden is dat we vreeën. Grote woorden. Zelf stel ik me neutraler op. ik stuur al lang geen "bonne nuit " meer, en verwacht er geen terug. Hij is er wanneer het hém uitkomt. En het komt hem uit wanneer ik vrolijk ben... niet zoals nu: overwerkt, gestressed, wanhopig om het einde van de week te halen. Dan hoor ik hem letterlijk niét meer van heel de dag. Geen enkel woordje van aanmoediging, van steun, van begrip. Gewoon... stilte. En dan zou ik morgenavond hem vrolijk moeten ontvangen, na mijn werk? Terwijl ik maar één goesting heb: naar huis komen, een glas drinken, en de avond huilend doorbrengen voor een stomme netflix serie. Toch zal het zo gebeuren... ik ga me niet forceren. Hij koos voor stilte vandaag, ik morgen. 

Ik tel af.... nog 6 nachten slapen, en ik ben weg. Zonder illusies: hij rijdt niet meer tot Amsterdam... krijgt hij niet meer verkocht. En eerlijk? Wil ik ook niet. Vanaf maandag is het 10 dagen contactloos. Ik ga zijn laatste dagen thuis niét voor mijn pc doorbrengen in Amsterdam, om met hem te chatten. Daarna hoor ik 'm toch een week niet meer. Rust... 

Ik wéét dat ik in het weekend weinig moet verwachten. Dus ik plande mijn zaterdag vol, tot 18h. En dan stelt hij toch rond de middag de klassieke vraag "wat is je programma vandaag en morgen?". Kort telefoontje waarin ik uitleg dat ik vanavond, zaterdag, zelfs helemaal alleen thuis ben. Wederhelft op weekend voor het werk, kids allemaal naar een feestje. En dus zegt hij "ok, ik laat je nog iets weten". 

Ligt het dan aan mij dat ik veronderstel dat hij mogelijk alleen is vanavond (op zaterdag gaat hij nooit naar zijn vriend, dus dàt excuus is er al niet)?  Dat hij, mits zijn kids niet langskomen, mogelijk dus vrij is vanavond? 

Maar intussen is het bijna 20h, en ik heb zelfs geen berichtje meer gekregen sinds die 2 minuutjes aan de lijn.  Ik zal het dus wel verkeerd begrepen hebben...weeral.

Het ergste vind ik niet dat ik hem niet hoor. Het ergste vind ik ook niet dat ik het weer verkeerd begreep. Het ergste vind ik mijn gevoel van opluchting dat ik géén berichtje kreeg, of telefoontje, waarin hij bevestigt vrij te zijn. Waarin hij bevestigt dat we samen weg kunnen. Ik keek uit naar een avond alleen thuis, een pizza in de oven, een glaasje wijn, stilte. En vooral géén conflict. Niet met mijn tieners. Niet met mijn wederhelft. En niet met Neil. 

Dus zit ik in kamerjas voor mijn pc. Met betreffende pizza gezellig naast me. En het glaasje wijn. Geen geluid, behalve af en toe een auto die voorbij rijdt. Mijn vingers op het klavier. En de volledige keuze wat ik de rest van de avond doe. En da's met evenveel plezier iets kijken op netflix, of een machine was ophangen. Of iets opruimen. Het doet er niet. Ik kan kiezen. Zonder enige inmenging van wie dan ook. 

En eerlijk? Meer moet dat niét zijn vanavond. Een avond rust... daar kan zelfs een avond met Neil niet meer tegen op. En dàt is eigenlijk het ergste gevoel...

Het gaf nog een beetje frictie, want blijkbaar had IK verkeerd begrepen dat hij op woensdag vertrok en niet op dinsdag. Gevolg: ik had mijn dinsdag volgepland, om er niet aan te moeten denken. En mijn maandagavond vrij gehouden... Neil vond het maar niets, mijn vergissing... al had hij, toen puntje bij paaltje kwam, een hele drukke dinsdag (zelfs te druk om me voor 10.30h een goedemorgen te wensen, of me te bellen tussen de middag). Zo druk, maar toch liet hij weten dat hij om 15h op een terrasje zat, via location. Zo druk dat hij me ongevraagd belde, ondanks mijn verwittiging dat ik niét meer bereikbaar zou zijn vanaf 13h, toen ik in de auto zat met mijn gezin, op weg naar familie (en ook dààr informeerde ik hem op voorhand over). 

Dus da's les 1: me niet meer moe maken om de dag voor zijn vakantie vrij te houden, want hij heeft het toch te druk voor mij.

En bovendien weet ik héél zeker dat hij me 12 april als vertrekdatum gaf. Maar ok, IK had het weer verkeerd begrepen... ik discussieer al lang niet meer.

Het meest beangstigende is dat het ook voor mij voelt als vakantie. Ik krijg de obligate "bonjour" (die ik ook stuur), en verder... weinig. Het vreemde is dat hij, als ik rond 13-14h een "hallo" stuur, dit wel altijd binnen het uur leest. Maar zelf iets sturen? Nope. Enkel vandaag... dat hij me mist, ondanks het feit dat hij zijn familie terug ziet. 

En ik? Ik besefte dat ik hem niet mis. Niét dat ik hem zou willen missen... maar eerder hetzelfde gevoel dat ik hier thuis heb, als mijn eigen wederhelft op vakantie vertrekt. Blij met de rust (ook hier botsen we al eens, maar hier thuis wordt alles in alle rust uitgepraat, en gaat het nooit om hetzelfde soort misverstanden... gewoon 2 alfa-persoonlijkheden met een sterke mening, en dus moet er vaak een compromis gevonden worden). Genieten van zijn afwezigheid, in de wetenschap dat die tijdelijk is. Maar die tijdelijk mag duren... een week,  2 weken. Geen probleem. Zolang hij maar terug thuis komt. Datzelfde gevoel heb ik deze keer, voor het eerst, bij Neil. Ik mis hem niet. Ik geniet van de rust, het conflictloze leven, geen misverstanden, geen spanningen. En nét zoals hier thuis mag het blijven duren... zolang hij maar "ooit" terug komt. 

Die week zal te snel voorbij zijn gegaan. En ik besef dat ik, ergens binnenin, reken. Eind mei ben ik een week weg, en ga ik mijn GSM gewoon weinig trachten te gebruiken. Niét in mijn hotel blijven zitten om te chatten of te praten, maar gewoon de stad in. Het feit dat een fijne collega er ook zal zijn, om me "zijn A'dam" te tonen, zal helpen, want dan kàn ik geen uren zitten praten met Neil. En mijn zoons komen de tweede helft van de week. 

Dan een maandje, en wij vertrekken op vakantie. 2 weken familie-gebeuren, en ik ga me niét in alle bochten wringen om Neil te spreken. En amper thuis, vertrekt hij voor 3 à 4 weken. Ook rust. Dubbele rust want wederhelft moet die 4 weken werken (en da's deels met overnachting van maandag tot vrijdag ter plaatse). 

Neil maakt deel uit van mijn leven, en dat aanvaard ik intussen. Bijna 6 jaar... je gooit het niet zo maar weg, ook al is het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik relativeer het wél allemaal, deze keer meer dan ooit. Reeds 6 dagen zonder zijn stem te horen, zonder 1 foto of filmpje, met 3-4 zinnen per dag. En ik mis het gewoon niet...