Bijna vertrekken ze op "de berg" weer op oncokamp....ik zit nog steeds te wachten tot onze Jens* terug komt van dat kamp... Komt dit doordat Jens* de week voor hij overleden is nog een paar dagen op oncokamp aanwezig was? Het eerste jaar jaar na zijn overlijden had ik steeds het gevoel dat hij nog op oncokamp was en terug zou komen. De realiteit is ondertussen wel hard doorgedrongen maar het vertrek van die gasten blijft toch gevoelig. Jens* vond de oncokampen dan ook super leuk. De verpleging en dokters eens langs een andere kant zien en niet in de witte jassen. Super dat die mensen er vakantiedagen voor opgeven! Ik had hem toch graag weer mee op de bus gezet en terug gaan afhalen....
Het einde van het schooljaar nadert ook weer. Jens* Zijn vriendjes krijgen dinsdag hun getuigschrift van de lagere school. We hebben de vraag gekregen of we wilden komen. Zijn vrienden wilden ook graag voor hem iets doen en ook zijn getuigschrift geven. Het ontroerd ons enorm dat ze hem niet vergeten zijn. Een heel fijn gevoel. Maar de confrontatie van de ouders samen met hun kinderen bezorgen me een angst gevoel. Te moeilijk.... te pijnlijk.... We hebben dan ook beslist om niet te gaan die avond. De kinderen zullen wel iets doen rond hem maar wij gaan op een andere dag langs op school om het getuigschrift op te halen. Op een minder druk moment.
Over goei 2 weken is hij al 3 jaar bij ons weg....al zo lang en toch precies gisteren... Ik mis mijn ventje nog steeds super hard, die lach, zijn handje in de mijne, zijn nachtzoen, .... Wanneer we met ons Merel iets doen voor haa,r een speeltuin ofzo, is pijn er enorm als ik haar eerst onwennig zie draaien. Ook zij mist haar speelmaatje enorm.
Ik begrijp het nog steeds niet....waarom hem? Waarom niemand van 90 jaar? Waarom moet een kind eerst 5 jaar zoveel vechten en geen leuke dingen ondergaan? Kotsmisselijk zijn? Die tranen wanneer we weer eens naar het ziekenhuis moesten? Waarom is hij niet beloond voor zijn dappere lach telkens opnieuw? Waarom???? Hoe plaats je dit? Mij lukt het na 3 jaar nog steeds niet. Ik mis hem zo hard in al die kleine en grote dingen.
Ik zie soms mensen mij aankijken van amai die is veel bijgekomen. Ja ik ben 20kg aangekomen! En ja ik voel mij niet goed in mijn vel! Ja ik snoep mijn verdriet weg! En ja dit is geen oplossing! Maar het lukt gewoon even niet. En de mensen die over mij oordelen mogen met veel plezier mijn rugzak overnemen. Want voor mij is hij met momenten veel te zwaar...




18-06-2014 om 20:36
geschreven door katleen 
|