En dan komt die eerste schooldag er weer aan.... En wat ging Jens* graag naar school! Alhoewel ik denk dat hij het morgen toch wel even moeilijk zou gehad hebben. Door ziek te zijn is hij een jaartje blijven zitten en gaan nu zijn leeftijdgenootjes naar de grote school. Jens* zou bij zijn andere vriendjes in het zesde gebleven zijn. Zo groot al....ik kan het mij niet voorstellen...
Waarom blijft het toch verdomd zo moeilijk en pijnlijk?? Hij had potverdekke fier met zijn boekentas naar school moeten kunnen gaan! Kind moeten kunnen zijn en spelen met zijn vriendjes!
Vorige week werd ik door Merel haar psychologe binnen geroepen omdat Merel weer helemaal geblokkeerd is en veel stress bij heeft voor de start van de school. Ze vertelde een beetje waar ze met Merel over gepraat had. Ze zei dat ze Merel gevragen had of ze al afscheid had genomen van Jens*. En waar dan. Bij zijn overlijden, bij de begrafenis, in het ziekenhuis,...? Pfff dat kwam effe aan. Ik moest serieus tanden bijten om niet in tranen uit te barsten. Afscheid nemen??? Nee!!! Ik wil helemaal geen afscheid nemen!! De psychologe zag dat ik moeite had en vroeg hoe ik daar over dacht. Ik heb dan wel eerlijk gezegd dat ik dat nog niet kan, help nee!! Ze was blij dat ik het eerlijk zei waar Merel bij was want Merel kon hier ook niet op antwoorden. Ze gaat Merel leren om een stukje afscheid te nemen, niet vergeten! Maar dat is voor mij nog moeilijk te verstaan. Nog een ver van mijn bed show. En deed pijn te horen dat er afscheid moet genomen worden voor ons Merel om verder te kunnen.
Gelukkig heb ik dit schooljaar een goed gevoel bij haar klasje en haar Juf. Die in contact zal blijven met haar psychologe.
Ondertussen ben ik zelf ook terug thuis. Die 4,5 jaar hebben meer van mijn lichaam gevraagd dan ik zelf besefte. De mycoplasma infectie is chronisch geworden en dit in combinatie met de hypofyse die niet meer werkt maakt mijn lichaam ziek en mij zo moe. Slapen is een ramp geworden. En wakker liggen betekent dat de molen in uw hoofd blijft draaien. Moe en slecht voelen in uw vel en de pijn en verdriet om Jens* is veel intenser. Maar we komen er wel...met de nodige ups en downs. Ik voel alleen als er ergens een probleempje bij komt dat het er bij mij niet meer bij kan, mijn lichaam blokkeert dan direkt. Mijn hoofd zit al vol genoeg.
Ik tel al af naar de volgende schoolvakantie, iedereen thuis rond mij...op één grote leegte na....
01-09-2013 om 11:33
geschreven door katleen 
|