Ik weet van mezelf dat ik wel wat pijn kan verdragen maar ik kan zeggen dat een mond vol met aften enorm pijnlijk is.
Die pijn trekt zelfs naar mij hoofd zodat ik daar bovenop ook nog hoofdpijn heb. Pijnstillers nemen om toch nog te kunnen functioneren zijn dus een noodzaak.
Ook op mijn tong heb ik aften waardoor eten en praten nog meer pijn geeft. Ik probeer dus zoveel mogelijk te zwijgen ( wat voor mij wel moeilijk is :) en zo min mogelijk te eten.
Eten moet zoveel mogelijk vloeibaar zijn of gepureerd.
Vandaag ben ik bij de huisarts geweest die me een soort pasta heeft voorgeschreven die ik op de aften moet smeren. 1 keer gebruikt en mijn tube is ver leeg :) veel heeft t nog niet geholpen.
Voor de verandering moet ik ook nog eens antibiotica nemen. Deze keer voor mijn oogontsteking. Ontsteking van mijn ooglid eigenlijk en niet van t oog zelf. Minder erg maar daardoor niet minder vervelend. Mijn oog ziet er nu echt niet meer uit. Rood en gezwollen en ingezakt. Precies een lui oog. De pijn hiervan is niet zo erg maar het is wel vervelend want mijn ooglid weegt zwaar en het jeukt ook.
Als de antibiotica niet aanslaat moet men er sneetje in geven zodat het vocht eruit kan. Hopelijk is dat niet nodig hoor. Maarja, sneetje meer of minder, ben toch al zo verminkt...
Ondanks de pijn heb ik vandaag wel gefietst. Morgen ga ik toch nog eens proberen lopen.
Ik blijf voorlopig volharden om te lopen. Tijdens t lopen denk ik altijd dat de eventuele kanker in mijn lijf dan ineenkrimpt omdat het niet houdt van de gezonde lucht, zuurstof, endorfines,....hahaha lijdt maar lekker pijn jij vuile kanker!
Sofie
Wordt vervolgd
Gisteren iets te vroeg gejuicht want vandaag draag ik toch wel beetje de gevolgen van een verminderde weerstand.
Mijn mond zit volledig ontstoken waardoor ik amper kan praten en eten ( redelijk pijnlijk ) en mijn rechteroog zit ook ontstoken ( dikoogje, nogal een zicht hoor ) .
Gelukkig dat ik mij haar nog heb want een kaal hoofd en een dik oog zou helemaal geen zicht zijn ( goed voor Halloween misschien) .
Ben vandaag dan naar Uz gegaan. Ik ben niet te spreken over de "dienstverlening" vandaag. Urenlang heb ik moeten wachten omdat het op de dienst oncologie enorm druk was.
Men wou me naar huis sturen en me in de late namiddag laten terugkomen. Dat zag ik helemaal niet zitten. Kreeg t daar enom moeilijk omdat ik zo werd behandeld. Een psychologe kwam me toevallig in de gang al wenend tegen en vroeg of het met me ging. Ik vertelde over mijn pijnlijke mond en oog etc. Ze ging nog eens horen of een dokter eens naar mij kon kijken.
Uiteindelijk kwam een dokter in opleiding. Echt geholpen ben ik niet. Extra mondspoelmiddel voor mond en voor t oog belde ze naar oogkliniek . Ik moest naar ander gebouw in uz en oogarts van wacht zou dan onmiddellijk mijn oog bekijken.
Daar aangekomen meld ik me aan aan de receptie. Ik moest me dan toch gaan inschrijven aan de kassa . Weeral terug, kwartier schuiven,....
Daarna zegt men aan receptie dat ik mag plaats nemen in de wachtzaal. Ik vraag of ik snel zal geholpen worden ( moest namelijk lauren gaan afhalen). " mevrouw , u ziet de wachtenden voor u, u schuift gewoon achteraan bij! " Wablieft, nog een uur of 2 wachten,..... Neen dank u... Ik ben t daar gewoon afgetrapt.
Gevolg is dat ik nu nog met een dik en pijnlijk oog rondloop :) Morgen ga ik dan maar naar de huisarts. Ik zou zeggen dat ze me in t UZ niet meer terugzien, Maarja, moet er jammer genoeg nog veeeeel naartoe...
Wordt vervolgd
Sofie
Exact 1 week geleden sijpelde mijn eerste chemo in mijn lichaam en was ik erg angstig voor wat er me te wachten zou staan.
Maar nu kan ik zeggen Dat ik me goed voel. Sinds vrijdag nog maar heel Klein beetje misselijk. Sinds vandaag Is mijn mond wel beetje ontstoken ( verminderde weerstand) maar die pijn ben ik al gewoon door mijn beugel dus dat vind k geen ramp.
Ik voel me alleszins wel relatief fit want ben deze ochtend al 8 km gaan lopen.
Voorbije zaterdag ook 7km gelopen én gedanst op t fantasiafestival :)
Dus op die manier mijn conditie proberen behouden en ervoor zorgen dat ik geen dikkerdje word.
Op deze moment kan niemand aan me zien dat ik chemo krijg. Misschien dat sommigen t zelf niet meer geloven dat ik kanker heb. ( ik soms zelfs ook niet :) )
Jammer genoeg zal daar volgende week verandering in komen want dan zal ik mijn haren verliezen. En dan ben je echt een kankerpatient. Ik hoop Dat niemand me dan Anders gaat bekijken of me gaat aanzien als iemand met een besmettelijke ziekte. Want dat hoor je soms wel zeggen.
Je ziet, soms Is uitgaan van t slechtste t beste want nu voel ik me veel beter Als verwacht. Ik weet natuurlijk nog niet hoe ik na de 2 de chemo ga voelen maar de goeie dagen zijn dan toch al goed om positieve énergie op te doen
Vandaag, vrijdag 22 augustus. Ik heb juist 2 boterhammetjes gegeten en lig nog even in Bed. Dit om te proberen voorkomen Dat k misselijk zou worden. Een lege maag= misselijk worden dus voor t opstaan eerst iets eten. Vanaf vandaag moet ik t zonder cortisonenpilletje stellen De voorbije dagen moest ik smorgens eerst medicatie nemen tegen t braken en ook cortisonen tegen misselijkheid. Ik veronderstel Dat de medicatie bij mij wel goed zn werk heeft gedaan want echt superziek ben ik de voorbije dagen niet geweest. Gelukkig maar. Ik heb we wel misselijk en moe gevoeld maar ik was nog in staat om buiten te lopen. Dagelijks beetje gewandeld, gefietst en 1 x kort loopje gedaan. In de namiddag heeft mijn lichaam dan dutje nodig zodat ik terug wat meer énergie heb voor de rest van de dag. Sinds gisterenavond was de misselijkheid echt veel beter. Men zei Dat de misselijkheid de eerste 4 dagen t ergste Is en dan betert of weggaat. Vandaar ook Dat ze maar medicatie geven voor de eerste 3 dagen na elke chemo. Vanaf nu moet mijn lichaam de bijwerkingen zelf proberen opvangen. Ik heb vandaag namiddagje shoppen gepland met een vriendin dus ik hoop dat dat me afgaat en dat ik me elke dag beter voel.
wordt vervolgd
sofie
Vandaag, vrijdag 22 augustus. Ik heb juist 2 boterhammetjes gegeten en lig nog even in Bed. Dit om te proberen voorkomen Dat k misselijk zou worden. Een lege maag= misselijk worden dus voor t opstaan eerst iets eten. Vanaf vandaag moet ik t zonder cortisonenpilletje stellen De voorbije dagen moest ik smorgens eerst medicatie nemen tegen t braken en ook cortisonen tegen misselijkheid. Ik veronderstel Dat de medicatie bij mij wel goed zn werk heeft gedaan want echt superziek ben ik de voorbije dagen niet geweest. Gelukkig maar. Ik heb we wel misselijk en moe gevoeld maar ik was nog in staat om buiten te lopen. Dagelijks beetje gewandeld, gefietst en 1 x kort loopje gedaan. In de namiddag heeft mijn lichaam dan dutje nodig zodat ik terug wat meer énergie heb voor de rest van de dag. Sinds gisterenavond was de misselijkheid echt veel beter. Men zei Dat de misselijkheid de eerste 4 dagen t ergste Is en dan betert of weggaat. Vandaar ook Dat ze maar medicatie geven voor de eerste 3 dagen na elke chemo. Vanaf nu moet mijn lichaam de bijwerkingen zelf proberen opvangen. Ik heb vandaag namiddagje shoppen gepland met een vriendin dus ik hoop dat dat me afgaat en dat ik me elke dag beter voel.
wordt vervolgd
sofie
Hier ben ik weer! En ik moet zeggen dat t redelijk ok met me gaat, Ik ben wel moe maar de misselijkheid is draaglijk.
Deze nacht heb ik amper kunnen slapen. Ik lag precies te wachten op t moment dat ik misselijk zou worden. Angst voor wat zou kunnen komen.
Gelukkig werd ik niet misselijk. Enkel naar de ochtend toe voelde ik de misselijkheid opkomen.
Direct medicijntjes genomen en gegeten. En dan was t beter.
Smorgens heb ik kort fietsritje gedaan, in de namiddag 2 uurtjes gerust en dan korte wandeling gedaan.
Had graag kort loopje gedaan maar was toch iets te moe nog, vooral in de benen.
Ik probeer zoveel mogelijk water de drinken en let er op dat ik iets eet als ik een leeg gevoel in mijn maag krijg.
Ik heb zo n beetje t dezelfde soort misselijkheid als tijdens mijn zwangerschap.
Ook bepaalde geuren maken me beetje misselijk. Dezelfde geuren zoals tijdens de zwangerschap. Raar. Maar in dit geval mag ik geen 30 kilo bijkomen ze, laat me liever maar wat afvallen :)
De eerste 4 dagen is de misselijkheid t ergste en dan zou ik last kunnen krijgen van daling witte en rode bloedcellen. Functie witte bloedcellen is infecties opruimen. Als de witte bloedcellen op niveau 0 staan dan heeft elke infectie vrij spel. Dus ik moet enorm opletten om geen infectie op te lopen. Zieke mensen moeten zeker uit mijn buurt blijven want een kleine verkoudheid zou voor mij levensbedreigend kunnen zijn. Als ik koorts zou krijgen moet ik met spoed naar t ziekenhuis zodat men onmiddellijk antibiotica kan geven.
Ik zal dus enorm moeten opletten dat ik in de komende 4 maanden geen infectie oploop. Ook met lauren zal ik enorm moeten opletten want kinderen durven nogal eens iets meebrengen van school he. Het niveau van witte bloedcellen is t laagste op dag 10 na toediening chemo. Dan moet mijn lichaam dit niveau terug normaliseren tegen dag 14. Dan wordt bloed getrokken en als dat ok is mag nieuwe chemo toegediend worden. Mijn lichaam zal dus hard moeten werken om telkens uit dat dal te klimmen, en dat kost natuurlijk veel energie.
Vandaar dat t vermoeidheidsgevoel meestal verergert naarmate ik meer chemo heb gekregen. En dat kan zelf tot maanden na de chemo blijven :(
Rode bloedcellen en bloedplaatjes dalen ook. Hierdoor kan men bloedarmoede krijgen of sneller een bloeding.
Dit wordt via bloedonderzoek ook goed opgevolgd.
Haaruitval begint na 2 de chemo ( die ik krijg op 1 september) . Ik zal dus een mooie verjaardagscadeau krijgen dit jaar: een pruik !
Er staat me dus nog wat te wachten maar hoe minder bijwerkingen hoe beter natuurlijk. En misselijk zijn of niet maakt wel een groot verschil.
Wordt vervolgd
Sofie
Terwijl ik hier zit te typen loopt de chemo in mijn aderen. Ik krijg 2 soorten nl. Epirubicine en Cyclofasfamide. Afgekort spreekt men hier van EC.
Eerst kreeg ik een anti- braakmiddel en cortisone toegediend via Baxter.
Eerst aanprikken in mijn poortkatheter ( was verdoofd met verdovende zalf) en dan konden baxters aangesloten worden.
De ene vloeistof is rood zoals je kan zien op de foto. Dit zal ik straks ook merken als ik ga plassen heeft men gezegd.
Deze ochtend was ik enorm zenuwachtig. Mijn papa kwam me halen en samen naar het uz gereden. Aangekomen op de afdeling medische oncologie kon ik mijn tranen niet bedwingen.
Ik wou hier weg! Ik passeer de verschillende kamers en bij het langsgaan kijk ik toch eens binnen. In elke kamer zie ik een patiënt Aan infuus hangen. Voornamelijk vrouwen, met pruik op ( want dat zie je dat dat een pruik is ). De meesten waren aan het lezen of op iPad aan het tokkelen.
Wel een geruststelling dat niemand lag te creperen of aan het overgeven was ofzo.
Toch was ik niet op mijn gemak. Eerst gesprek met een verpleegster die nog eens komt praten over de bijwerkingen.
Dan een dokter. Ik vuur al mijn vragen weer af en krijg ook antwoorden. Niet altijd geruststellend maar toch antwoorden.
Ze zegt ook dat mijn arm voldoende genezen is en de chemo dus mag opgestart worden. Ze geeft het order door aan een verpleegster dat de chemo mag klaargemaakt worden.
Ik had ook gevraagd om een diëtiste te spreken om vragen te stellen over bepaald voeding, kankerdieten,... Ze kwam ook even met me praten.
Een echt dieet tegen kanker ( of om de kans op herval te verkleinen) bestaat er niet. Er is niks wetenschappelijk bewezen dat bepaalde voeding je helpt genezen. Antioxidanten zijn goed maar moet tijdens chemo beperkt worden. Wat ik absoluut niet mag eten is pompelmoes. Voor de rest moet ik zo gevarieerd mogelijk eten , veel fruit en groenten en veeeeeeeel drinken. Gene sangria van deze keer maar water. Wat had ik blij geweest als de diëtiste zei dat een dieet op basis van "sangria van quint" een anti- kanker dieet was :) Helaas :)
Voila baxters zijn ingelopen, nog een spoeling, nog een spuitje ( om daling van witte bloedcellen te beperken) en naar huis.
Tot nu toe enkel wat hoofdpijn, maar dat kan ook van t vele wenen komen. Misselijkheid kan plots opkomen, straks, vanavond, vannacht, morgen,.... Of ook niet.
Ik zal er maar niet te veel aan denken en zien wat er op me afkomt.
Ik hou jullie alleszins op de hoogte.
Wordt vervolgd
Sofie
De voorbije week heb ik nog aan niks Anders gedacht dan aan mijn ziekte. In t Begin van de week was de Start van chemo even twijfelachtig. Ik had namelijk een ontsteking gekregen van een lymfebaan in mijn arm. Dit kan iedereen oplopen maar door mijn verwijderde lymfeklieren heb ik een groter risico. Door een Klein wondje kan een bacterie je lichaam binnen dringen. De lymfeklieren proberen die bacterie dan af te voeren. Op die manier heeft men weinig kans op een ontsteking. Maar bij mij Is die kans dus veel groter. Natuurlijk was ik weeral bij de "gelukkigen". Een antibioticakuur zou de ontsteking moeten genezen. Ik moet zeggen Dat ik maar 2 dagjes een pijnlijke, rode en opgezwollen arm had. Daarna was t beter. Nu totaal geen last meer van paar neem antibiotica nog verder. Morgen doet men eerst bloedonderzoek en moesten bepaalde waarden in bloed niet goed zijn moet chemo uitgesteld worden. Maar men gaat ervan uit dat t ok zal zijn.
Vanaf morgen zal ik proberen om regelmatig op mijn blog te schrijven zodat jullie weten hoe ik me voel.
Ik Ga uit van t slechtste ( 4 maand lang misselijk zijn, extreem moe zijn, dik worden van cortisonen,depressie, ...) maar hoop op t beste ( toch nog kunnen sporten, niet opzwellen, niet depressief worden... )
De voorbije week heb ik nog aan niks Anders gedacht dan aan mijn ziekte. In t Begin van de week was de Start van chemo even twijfelachtig. Ik had namelijk een ontsteking gekregen van een lymfebaan in mijn arm. Dit kan iedereen oplopen maar door mijn verwijderde lymfeklieren heb ik een groter risico. Door een Klein wondje kan een bacterie je lichaam binnen dringen. De lymfeklieren proberen die bacterie dan af te voeren. Op die manier heeft men weinig kans op een ontsteking. Maar bij mij Is die kans dus veel groter. Natuurlijk was ik weeral bij de "gelukkigen". Een antibioticakuur zou de ontsteking moeten genezen. Ik moet zeggen Dat ik maar 2 dagjes een pijnlijke, rode en opgezwollen arm had. Daarna was t beter. Nu totaal geen last meer van paar neem antibiotica nog verder. Morgen doet men eerst bloedonderzoek en moesten bepaalde waarden in bloed niet goed zijn moet chemo uitgesteld worden. Maar men gaat ervan uit dat t ok zal zijn.
Vanaf morgen zal ik proberen om regelmatig op mijn blog te schrijven zodat jullie weten hoe ik me voel.
Ik Ga uit van t slechtste ( 4 maand lang misselijk zijn, extreem moe zijn, dik worden van cortisonen,depressie, ...) maar hoop op t beste ( toch nog kunnen sporten, niet opzwellen, niet depressief worden... )
Voorbije zaterdag hebben ik en kris meegelopen met het pinkteam. De bedoeling was om met de groep samen te lopen maar aangezien het niveau nogal verschillend was liepen we in kleine groepjes.
Ik en Kris hebben ons beetje moeten inhouden , anders gingen we voor persoonlijke record tijd ;)
Het lopen viel goed mee (slechts 5 km). Al voel ik toch dat mijn topconditie al fel verminderd is door minder te trainen.
Dit kan ik niet verdragen dus vandaag terug de loopschoenen aangetrokken en 8 km gelopen met de buggy met lauren in. Moe maar voldaan na het loopje :)
Deze namiddag moest ik op controle bij de prof. Goed nieuws, uit het pathologisch rapport van de bijkomende operatie blijkt dat de snijranden nu wel vrij zijn van kankercellen. Dat wil zeggen dat alles van de oorspronkelijke tumor weggesneden is.
Ik kan nu helaas nog niet zeggen dat ik kankervrij ben omdat het mogelijk is dat er ontsnapte kankercel in mijn bloedbaan/lymfebanen rond circuleert. De chemo zal die in dat geval kapot moeten maken.
De wonde geneest goed zei prof. Er zit wel nogal wat spanning op de huid (omdat hij alles goed heeft moeten aantrekken). Hij zei dat ik wel moet opletten met sporten zodat dit niet open scheurt. Openscheuren? Dat is toch al goed dicht vroeg ik.
Omwille van t sporten mocht er slechts een deel van de draadjes uit.
Hij zei dat het er aan de buitenkant wel dichtgegroeid uit ziet maar de binnenkant moet alles ook goed dicht groeien. Dat duurt toch een week of 6. Tot dan moet ik extra voorzichtig zijn... Ik vroeg aan de borstverpleegkundige achteraf of ik nu echt moet opletten. Ze zei dat de kans wel klein is maar dat het wel al gebeurd is bij patiënten, omdat er te veel spanning zit op de huid. En openscheuren zou een ramp zijn natuurlijk. Dus ik ga er niet van uit maar zal proberen opletten.
De dagen zijn aan t korten tot aan de chemo... ik heb nog niet stilgezeten en ben altijd op toer met lauren om leuke dingen te doen :)
Loopwedstrijd ten voordele van borstkankeronderzoek
Intussen is de operatie al een week chter de rug. De tijd gaat snel. Ik heb nog niet stil gezeten.
Ik heb toch nog wel wat last, vooral die poortkatheter enerveert me enorm. Als ik mijn arm beweeg geeft dat een erg vervelend gevoel. Ik hoop dat dat nog betert. Men zei in uz dat je dat om den duur niet meer voelt zitten maar daar heb ik toch mijn twijfels bij. Je ziet die katheter ook goed zitten onder mijn huid. Een beetje zoals een reuzeknobbel. Weeral iets dat me nog wat lelijker maakt :(
Wat ben ik opgelucht dat de chemo uitgesteld is naar 18 aug, anders had ik slechts nog 4 dagen om vanalles te doen. Nu heb k nog goeie 2 weken en veeeeel tijd te kort....
Gisteren ben ik via een vriendin in contact gekomen met een borstkankerpatiente uit Lokeren ( ook een 30-er). Zij krijgt nu chemo en heeft het initiatief genomen om een loopteam samen te stellen. Met dit team loopt men komende zaterdag 2 aug de 5 km tijdens stratenloop Lokeren (naar aanleiding van de Lokerse Feesten).
Zijzelf loopt ook mee! Chapeau! Het is dus tijdens chemoperiode toch mogelijk om te sporten. Ik hoop dat mij dat ook lukt.
Men vroeg mij of ik mee wou doen met t pinkteam. Kris zei direct dat hij wou meedoen. Ik wil meedoen maar ben nog beetje onzeker omwille van de pijn. Komende vrijdag ga ik eens proberen of de pijn bij t lopen draaglijk is. Zoja, dan doe ik zeker mee.
Ik en kris hadden eerder al t idee om na mijn behandelingen een actie op poten te zetten ten voordele van borstkanker. Hoe of wat weten we nog niet exact maar ik heb wel al enkele ideeën.
Maar dat zal nog niet voor direct zijn. Dus al mijn bloggers, begin maar al te sparen voor mijn borstkankerspaarpotje ;)
Komende zaterdag zullen we dus meedoen zodat we op deze manier toch al geld kunnen inzamelen. Alle beetjes helpen en zijn van groot belang. Want ik kan je zeggen dat nieuwere en efficiëntere methodes in de startblokken staan. En om dit verder te ontwikkelen heeft men centen nodig.
Voor mezelf zullen die nieuwe en efficiëntere methodes geen verschil meer maken maar wel voor alle vrouwen die ooit te horen zullen krijgen dat ze borstkanker hebben. En als je weet dat 1 op de 10 a 8 vrouwen ooit borstkanker krijgt dan zal iedereen ooit wel iemand kennen die met deze ziekte wordt geconfronteerd.
Wie mij en t pinkteam graag sponsort ( vrije bijdrage) mag dit zeker doen. Dan stuur je me maar mailtje via mijn blog of naar sofieverbeken@hotmail.com en dan bezorg ik dit aan de verantwoordelijke van t pinkteam. Vermeldt daarin je naam, adres en het bedrag dat je wil sponsoren. ( vanaf 40 euro fiscaal aftrekbaar).
Nu hopen dat ik de 5 km uitloop, anders geen sponsorgeld ;)
Wordt vervolgd
Sofie
De eerste nacht na de operatie had ik in t ziekenhuis amper geslapen. Had veel pijn en kon me op geen enkele manier makkelijk leggen in bed. De prof kwam dan in de loop van de voormiddag langs. Hij kwam me ontslaan. Meestal zijn mensen niet blij als ze hun ontslag krijgen maar ik was in dat geval wel blij met mijn ' ontslag' . :)
Ik vertelde hem dat ik al terug aan t sporten was en weinig stil zat. Hij zei dat ik echt moet proberen om dit tijdens de chemoperiode vol te houden. Sporten verlaagt de kans op herval. En mensen die tijdens chemo sporten voelen zich psychisch ook beter en kunnen dan fysiek ook meer verdragen. Ik hoop echt dat ik de kracht en moed heb om dit te doen. Elke kans die ik krijg om mijn overlevingskansen te vergroten wil ik grijpen natuurljk. Want de rest heb ik zelf niet in de hand maar sporten wel. Het moet enigszins wel mogelijk zijn want als de chemo me dooddoodziek maakt dan is t Miss niet mogelijk om te sporten.
Eenmaal thuis op vrijdagnamiddag was ik genoodzaakt om nog te rusten want had nog steeds veel pijn en was doodmoe.
Bovenop de pijn heb ik ook nog een brandwonde ter hoogte van mijn decolleté. Men zei dat dit ten gevolge van een allergie kan zijn van de pleister die men er na operatie heeft opgedaan.
Ofwel heeft t een ander oorzaak, wie weet welke materialen men tijdens operatie allemaal gebruikt. ..Misschien heeft men met 1 van de materialen wel een brandwonde veroorzaakt. Had tijdens de narcose beter eens gepiept met 1 oog om te zien wat men allemaal uitstak ;)
Vandaag, zondag, is de eerste dag dat pijn van de operaties beter is, maar heb nu meer last van die brandwonde. Zo pieken!!
Deze voormiddag zijn we al gaan fietsen en dat viel goed mee voor mij. Ik denk dat ik nog een paar dagjes last zal hebben en dan zal de pijn hopelijk over zijn.
Dan heb ik nog tijd tot 18 aug want dan zal ik terug helse periode doormoeten...
Mijn planning staat alleszins al goed vol, uitstapjes, bbq, festivalletjes, terrasjes doen met vriendinnen,... Tijd te kort...
Wort vervolgd
Sofie
Pijn na operatie ( bijkomende resectie en plaatsen poortkatheter, donderdag 24 juli)
Weten jullie nog dat ik na mijn vorige operatie had gezegd dat ik nog eens zou moeten terugkomen voor de vuile ramen van de kamer te kuisen? Wel , ik had dat beter niet gezegd want nu lig ik hier terug :)
Maar ik ben jammer genoeg niet in staat om hier te staan kuisen ...Hopelijk morgen wel ;)
Deze ochtend extra vroeg opgestaan om nog te stofzuigen, was op te hangen,....( en om tussendoor veel naar het toilet te gaan wegens krampen van de stress)
Om 10 u vertrokken richting UZ. Aankomst om 10u30. Ik wacht aan het onthaal met mijn volgnummertje om me te laten inschrijven.
Ik krijg telefoon van een nummer dat ik niet ken. Ik neem op en ik hoor: Sofie, ben jij al in het ziekenhuis? Kom zo snel mogelijk naar boven want je moet onmiddellijk geopereerd worden. Operatie is vervroegd. "
Geen tijd om na te denken, naar kamer, kleren uit, operatiejasje + steunkousen aan en weg naar operatiekwartier. Mits tussenstop om nog eens naar toilet te gaan. Ik had erg veel zenuwen.
Anesthesist gaf me hand bij het binnenkomen en ik moest me op operatietafel leggen. De anesthesist zag er jong uit vond ik. Ik dacht; als dit maar goed komt want iemand met minder ervaring..... Ja lap, ik had gelijk. Hij stak infuus en zonder t te beseffen riep ik: "aaaaaauuuwwww" .Hij zei:" even klein prikje" . Maar dat was meer als een klein prikje. Heb de laatste tijd al veel prikken gekregen maar dit was toch wel de meest pijnlijke. Tzal dan toch aan de ervaring liggen zeker. ... en dan moest hij me nog verdoven... Aiaiaiaia, hopelijk word ik niet wakker tijdens operatie spookt t door mijn hoofd.
Even later ben ik al in slaap gebracht. Ik heb alleszins niet gedroomd over een verfrissende duik in het zwembad zoals ik had gehoopt. En ben dan gelukkig ook niet wakker geworden. Anesthesist heeft zijn werk toch goed gedaan :)
2 uur en 15 min later werd ik wakker op de recovery. Veeeel pijn. Men geeft pijnstilling bij tot t draaglijk is. Men heeft 4x moeten toedienen. In tegenstelling tot vorige keer kon ik nu mijn ogen wel goed openhouden. Ik was niet zo slaperig en kon dan ook niet slapen. De tijd ging supergraag vooruit. De pijn was dan wel iets beter na een tijdje. Maar ik zei dat pijn over was zodat ik sneller naar mijn kamer zou mogen :)
Chirurg kwam dan eens langs en zei dat er veel bloeding was en dat ik daardoor ingepakt was met drukverband. Hij heeft ook drain moeten plaatsen voor overtollig wondvocht af te voeren. " Oooh nee, niet weer een drain " dacht ik bij mezelf. Hij zei dat hij redelijk veel heeft weggesneden om op safe te spelen! Hij moest dan de huid goed losmaken om alles dicht te kunnen trekken en toe te naaien.
De kant waar de poortkatheter is geplaatst voel ik vooral pijn in de schouder. Dat zou wel een dag of 3 kunnen duren heeft men gezegd.
17u, eindelijk naar kamer. Ik heb heel veel pijn. Gelukkig mag men mij nog pijnstilling geven, nog zwaardere pijnstilling via infuus. Kmoet zeggen dat t wel helpt want t is draaglijk nu.
Daarom ben ik ook in staat om te bloggen :)
Dooooooorst!!!! Ik verlang naar water maar mag nog niet drinken. Zeker nog uurtje wachten. Ik heb niet meer gedronken sinds gisteren 24 u dus je kan je wel voorstellen dat ik met dit weer verlang naar een glas water.
Wat was ik blij dat ik dan enige tijd later al mocht beginnen met een paar slokjes. Het water blijft binnen en ik ben er niet misselijk van geworden.
Nu , 21u , mag ik proberen om stukje brood te eten. Voel me nogal flauw dus hopelijk misvalt t me niet.
Ale kga afronden alvorns mijn eten hier koud wordt ;) hihi
Wordt vervolgd
Sofie
Nog een uurtje mag ik drinken ( water weliswaar en jammer genoeg geen sangria van Quint)! Vanaf middernacht is t gedaan met drinken want ik moet nuchter blijven voor de operatie van morgen.
De haartjes op mijn armen komen recht als ik eraan denk dat ik morgen terug op de operatietafel zal liggen. Een ingreep van anderhalf uur ongeveer. Eerst gaat mijn prof een bijkomende resectie doen ( dwz een extra stukje huid wegsnijden ter hoogte van het litteken omwille van kankercellen in de snijranden) en daarna komt er andere dokter een poortkatheter plaatsen.
Die port-a-cath wordt geplaatst onder het linkersleutelbeen. Dat is een klein 'doosje' waaraan een 'buisje' hangt. Dat buisje wordt in een slagader gebracht. Op die manier kan men makkelijker chemo toedienen via Baxter. Dan hoeft men enkel in katheter te prikken en kan men de aders niet beschadigen.
Ik ben weeral goed op de hoogte van de mogelijke complicaties dus alert zal ik zeker zijn na de operatie.
Ik moet minstens 1 nacht blijven dus in t beste geval mag ik vrijdag naar huis.
Om 14 u sta ik ingepland maar moet me al om 10u30 aanmelden in t ziekenhuis. Dat zullen lange uren worden. Maar ook hongerige en dorstige uren... Vooral dorstig vrees ik want met dit weer zal t zweten worden op de ziekenhuiskamer. Hopelijk droom ik tijdens de narcose van een goede plons in een zwembad en van een lekker verfrissend drankje :)
Vandaag ben ik nogmaals gaan lopen. 6 km, ging vlotjes. Maandag heb ik er 8 gelopen en vorige vrijdag 5 km ( wel met lauren erbij en moest dus buggy vooruit duwen) Kmoet zeggen dat t lopen beter gaat dan dat ik had gedacht. Er is toch nog restje over gebleven van mijn goede conditie.
Als ik hersteld ben van de operatie ga ik proberen nog zoveel mogelijk te lopen voor de chemo start. Me nog eens goe scherp zetten alvorens ik begin op te zwellen van de medicatie .:)
De chemo is terug opgeschoven. Deze zal starten op maandag 18 augustus ipv op 4 augustus. Het team van profs heeft beslist om prioriteit te geven aan de genezing van de wonde en daarom moet de start van de chemo uitgesteld worden. Als men chemo krijgt kan de huid niet genezen en dan zouden er complicaties kunnen optreden.
Ik moet zeggen dat ik er niet rouwig om ben maar het geeft wel een beetje een dubbel gevoel. Om de genezingskansen te verhogen is het beter dat de chemo zo snel mogelijk opgestart kan worden. En dit wordt enkel uitgesteld omwille van wondgenezing. Indien er geen bijkomende resectie nodig was dan was ik waarschijnlijk deze week gestart met de chemo.
Dit is nu niet t geval dus dat geeft me de kans om toch nog een beetje langer te 'genieten' van de zomervakantie.
Nu hopen dat ik snel herstel en nog 3 weken kan sporten, uitstapjes kan doen, kan kuisen, met vrienden kan afspreken, met lauren kan spelen, ....
Wordt vervolgd
Sofie
Bij sommige chemo s verliest men geen haar. Bij de chemo die ik zal krijgen treedt er sowieso haarverlies op.
Mijn haar is me enorm dierbaar. Als ik puber was en ik kwam van de kapper dan was dat altijd al huilend. Ik vond t kapsel steeds te kort en niet mooi. Dan kwam ik thuis en dan maakte ik dat onmiddellijk nat en stond ik eraan te trekken. In de hoop dat t iets langer zou lijken.
Ik kan niet meer op mijn handen tellen hoeveel keer ik huilend ben thuis gekomen van de kapper.
Binnenkort zal ik ook moeten huilen, maar dan zal t niet zijn omdat mij haar te kort is maar omdat k geen haar meer zal hebben. Ik kan t me amper voorstellen eigenlijk maar t zal alleszins afschuwelijk zijn.
Maaaaaar gelukkig zijn er veel mooie pruiken. Ik heb me voorgenomen om steeds mijn pruik aan te doen. Zo n ' kankersjaaltje' komt bij mij niet in huis. Als iemand zo n sjaaltje op heeft wordt die persoon sowieso geassocieerd met kanker. En ik wil niet dat mensen naar me kijken en dan zeggen of denken: ' kijk, die heeft kanker' .
Op forums heb ik gelezen dat vele vrouwen ook dat voornemen hadden maar uiteindelijk wel een sjaaltje dragen omdat dat aangenamer aanvoelt op de hoofdhuid. Door zo n pruik zweet je op je hoofdhuid, pruik kan irritatie veroorzaken,.... Maar als t enigszins s mogelijk is draag ik mijn pruik altijd . Dan word ik in de spiegel toch niet steeds geconfronteerd met die ' kale knikker' .
Een mooie pruik is dus erg belangrijk.
Voor mijn eerste afspraak neem ik mijn schoonzusje ( die eveneens mijn kapster is) mee. Zij kan dan ook haar gedacht geven over de pruik. Bij de eerste pruik die ik opzet moeten we lachen. Beetje grappig wel. Ik zie verschillende pruiken in verschillende lengtes en kleuren. Ik wil ze graag allemaal passen. Zien welke t beste bij me staat. Miss terug bruin haar? Of kort kapsel? Of superlang haar?
Moeilijk hoor. Soms is t kapsel dan goed maar trekt de kleur op niks of omgekeerd! Eigenlijk vind ik niet echt mijn goesting. Na veel gepast te hebben kies ik voor de blonde Carré.
Niet overtuigend maar beter dat dan een kaal hoofd denk ik dan.
Bij t passen van een van de pruiken hoorde ik iets scheuren. De mevrouw was op dat moment in kast aan t zoeken naar andere pruiken. Ik deed alsof er niks aan de hand was.
Natuurlijk was dat de pruik die ik wou kopen. Op t moment dat de mevrouw de pruik terug in doos wil steken ziet ze dat de binnenkant kapot gescheurd is. Ik beet op mijn tanden om niet in de lach te schieten want ze zei:" ale, hoe kan dat nu, die pruik is nog maar juist binnen gekomen en al kapot. Waarschijnlijk fabricatiefoutje. "
Ik wist natuurlijk wel beter maar deed alsof mijn neus bloedde :)
Hoe meer ik de foto's bekeek, hoe lelijker ik de pruik vond.
Ik besloot op zoek te gaan naar andere winkel.
Nieuwe afspraak gemaakt en op woensdag 16 juli mocht ik naar de haarkliniek in st Niklaas. Veel meer keuze daar. De laatste pruik die je kan zien op de foto's is t geworden. Bedoeling is wel dat ze nog beetje wordt bijgeknipt. Wat denken jullie ervan? :)
Wordt vervolgd
Sofie
Om mijn de veneuze string in mijn oksel weg te krijgen moet ik kine volgen. Men heeft me ook preventieve lymfedrainage voorgeschreven zodat kans kleiner is dat ik lymfeoedeem krijg in mijn arm.
Te starten met 60 beurten! 60!!! Dat is bijna een half jaar! Ale ik zal weten wa doen tussen mijn chemobeurten in.
Wat een vriendelijke kinesiste. Ze stelt me eerst enkele vragen over mijn ziekte. Of ik zelf knobbeltje had gevoeld, wanneer ik geopereerd ben,...
We starten met enkele oefeningen die redelijk pijnlijk zijn door mijn veneuze streng maar ik verbijt de pijn. Ze zegt dat mijn beweeglijkheid in schouders nog heel goed is. De beperking in mobiliteit door veneuze streng zullen we kunnen wegwerken. Ik zal thuis ook mijn oefeningen moeten doen en zoveel mogelijk moeten bewegen. Zonder te overbelasten.
Na de behandeling heb ik redelijk veel pijn.
Maar de volgende ochtend merk ik een groot verschil. Ik kan mijn arm terug volledig strekken :) Nu mijn oefeningen onderhouden en dan zal t met mijn arm wel goed komen. Ik zit al te popelen om te kunnen gaan lopen. De komende week ga ik toch eens proberen, en zien of k niet te veel pijn heb.
Wordt vervolgd
Sofie
Donderdag 10 juli: naar UZ voor controle ontsteking en laten kijken naar veneuze streng
Deze nacht niet zo veel geslapen. Gisterenavond nog een hele lastige avond gehad. Veel geweend met Kris. Kris kon t ook even allemaal niet meer aan. Hij kan niet meer zegt hij, hij is op.
Ik voel me schuldig natuurlijk omdat alle miserie bij mij is begonnen. Zou hij in zichzelf denken dat hij 8 jaar geleden beter een andere vrouw had uitgekozen om gelukkig mee te worden?? Want van mij kan je niet niet zeggen dat ik nu nog geluk breng.
Ik breng ongeluk. Precies alsof ik vervloekt ben. Wat is dat nu toch? Waarom?????
Ik vraag me af of alle kankerpatiënten dit doormaken of gaan sommigen er makkelijker mee om? Voor de ontsteking ging het relatief goed met mij, ik herstelde goed van operatie en kon toch ook al eens leuke dingen done. Maar door de nieuwe tegenslag gaat t toch terug minder met mij. Ik denk dat het nog veel met ups and downs zal zijn.
Deze namiddag naar UZ. Ik probeer de tijd sneller te laten passeren door te kuisen. Weliswaar met een arm die niet goed meewil maar het lukt wel. Ik ga ook eens wandelen om mijn spieren beetje in beweging te houden want van de voorbije dagen veel te rusten wegen mijn benen loodzwaar. Ik voel mijn conditie zo verder achteruitgaan. Zonde, al die trainingen zijn voor niks geweest. De thuisverpleegster komt ook langs. De ontsteking ziet er toch al wat beter uit zegt ze. Minder rood en minder vocht. Antibiotica werkt.
16u, eindelijk bij de verpleegkundige. Ze bekijkt de ontsteking en zegt dat het t er wel ok uitziet. Ze bekijkt mijn oksel en zegt op haar plat gents: "das idd een strenkske". "Kinesist kan dit wegduwen en dan springt dat los" Ik begin toch nog maar eens over de embolie. Ze zegt dat dat bij hen nog nooit is voorgevallen dat iemand daar trombose of embolie van krijgt. Ik zal ze maar geloven zeker.
Nog nieuws!!! Operatie wordt vervroegd!! "Tijdens de Gentsche fiesten is er plaatske vrij want dan is t niet zo druk". Alé vooruit, iedereen gaat dan naar de Gentsche fiesten. Wat fijn te horen, iedereen gaan feesten en ik kan weer onder t mes.
Ik maak nog een grapje en zeg dat ze me dan na de operatie naar de korenmarkt mogen brengen met mijn bed.
Zoals ik reeds had verteld had ik gehoopt dat de operatie niet vervroegd zou worden. Dit is nu wel het geval. Ik heb toegestemd omdat het toch belangrijk is dat de chemo zo vroeg mogelijk start.
Ik kan dan maar al beginnen met annuleren van de leuke dingen die ik nog had gepland. :( Alles valt in het water. Reis in het water, tomorrowland, plopsaland, Fantasiafestival, Genste feesten, Lokerse feesten,.... Wat een rotzomer!!!!
Chemo zal dus ook vervroegd worden. Operatie op donderdag 24 juli en eerste chemo op maandag 4 augustus.
Nu komt het allemaal toch wel erg dichtbij... Ik ben nog niet bekomen van de operatie en ontsteking en ik moet al bijna aan de chemo....
Gelukkig kon ik in mijn eigen bedje blijven liggen want de koorts is niet meer boven de 38 gr gestegen. De ontsteking ziet er smorgens nog steeds vuurrood uit en het staat nog gezwollen en is erg pijnlijk.
De thuisverpleegster komt de wiekte vervangen en er komt toch nog veel wondvocht uit. Door het sneetje kan het vocht er nu uit en stapelt het zich niet terug op. De druk die ik gisteren voelde is nu toch al wat minder. Het gaat de goede weg op.
Na de verzorging besluit ik mijn armoefeningen te doen. Ik krijg mijn arm niet meer omhoog. Hoe kan dit nu? Ik voel iets tegentrekken binnenin mijn arm en in mijn oksel. Ik kijk en voel en zie precies een draad lopen in mijn oksel. Beetje zoals een ader maar deze voelt hard aan. Wat is dat nu weer?
Ik bel onmiddellijk naar de borstverpleegkundige. Zij zegt dat dit een "veneuze streng" is. Kan erg pijnlijk zijn en kan mobiliteit enorm verminderen als dit niet wordt behandeld. Maar door behandelingen bij de kinesist kan dit weg gaan. Ook dat er nog bij.
Wanneer gaat t ophouden????
Even later google ik toch eens op "veneuze streng". Ik lees ergens dat dit een verkalkt bloedvat is en dat dit mogelijk een bloedklonter loslaat en een longembolie kan veroorzaken. Heeeeelllllp!!! Een longembolie!! Dodelijk!!!
Ik durf amper nog te bewegen, stel u voor dat er een klonter door mijn bewegingen loskomt. Ik bel naar mijn huisdokter. Die kan me niet echt geruststellen. Hij zegt dat dit idd veneuze streng kan zijn of eventueel ook littekenweefsel. Bij een veneuze streng bestaat het risico dat bloedklonter lost. Ik ga hieraan dood denk ik bij mezelf. Zooo bang! (weeeeeral).
Ik weet dat het voor jullie misschien allemaal wat overdreven lijkt. Maar ik kan echt niet om met mijn angsten. Die angst is allemaal t gevolg van de tumor en de angst om te sterven.
Opzoeken op internet doet daar zeker geen goed aan maar ik wil gewoon weten wat ik heb en voel en waar ik alert voor moet zijn. En de reden waarom ik van het woord longembolie helemaal begin te huiveren is omdat de tante van mijn nicht en neef daaraan gestorven is.
Ik moet gekalmeerd worden. Ik bel naar iemand anders. Naar mijn kinesist van vroeger die ik goed ken. Een goed gesprek maar uiteindelijk nog steeds paniek. Ik zit hier helemaal alleen. Kris is gaan werken en Lauren is bij mijn mama.
Ik bel terug naar Uz, ik vraag om een borstchirurg te spreken. Ik krijg een assistent-dokter aan de lijn. Ik vertel haar over mijn veneuze streng en over mijn angst voor een longembolie. Ze vraagt of ik het moeilijk heb met ademhalen en of ik pijn heb of moet hoesten. Moeilijk met ademhalen? ja. Pijn? ja maar niet hoesten. "Mevrouw, ik denk dat u aan het hyperventileren bent" "Aangezien u nu nog normaal met mij kan praten heeft u momenteel geen longembolie". "Momenteel niet nee denk ik, maar het kan dus wel???"vaag ik. Ze bevestigt niet maar vraagt of er tromboses of emboliën in de familie zitten. Nu weet ik genoeg, ze kan beter gewoon rechtuit zeggen dat de kans bestaat hé. Ik zeg nog iets en rond dan het gesprek af. Nog meer in paniek dus.
De kans is misschien wel klein maar ....
De kans is ook klein om als 31- jarige gezonde vrouw borstkanker te krijgen maar ik heb het winnend lot getrokken. De kans is klein om bij een volledige amputatie in de snijranden nog kwaadaardige cellen te hebben. Ook hier heb ik prijs.
De kans is klein om bijna 3 weken na operatie nog een ontsteking te krijgen. Terug prijs En de kans is ook klein om een veneuze streng te krijgen. Maar ik ben ook hierbij bij de gelukkigen.
Nooit win ik iets, noch bij een wedstrijd, noch bij de lotto, noch bij een krasbiljet, ... maar ik val wel langs alle kanten in de "kankerprijzen".
Naar wie kan ik nog bellen? Mijn huisarts van vroeger (is nu met pensioen maar nog steeds bereikbaar is voor patiënten.)Hij schetst de situatie en zegt dat ik aspirine moet nemen. Ik heb dat niet liggen thuis. Hij zegt dat ik niet te veel moet panikeren.
Maar neen, ik panikeer TOTAAL NIET. Pffff Dat is de laatste persoon die ik heb gebeld. Ik hoop dat Kris snel thuis is en dat hij me kan kalmeren. En dat het maar snel donderdag is zodat ik naar het UZ kan.
De anribiotica slaat voorlopig nog niet aan...
Gisteren is de opgezwollen zone verdubbeld in omvang. Ik maakte me toch wel wat zorgen. De pijn verminderde niet met pijnstillers. Ik belde naar uz maar een dokter kon ik niet spreken ( verlofperiode) . Enkel een verpleegster. Zij zegt dat een ontsteking idd wel pijnlijk kan zijn . En als de pijnstilling niet werkt is het best om huisdokter op te bellen en voorschrift voor zwaardere pijnstillers te vragen. Mja, met dit antwoord was ik niet echt gerustgesteld.
Ik bel dan toch maar huisdokter op.
Hij komt langs en bekijkt zwelling. Hij zegt dat er idd wel vocht onder zit en de roodheid en koorts wijzen op ontsteking. De antibiotica heeft toch wel 2 dagen nodig alvorens deze begint te werken. Dus ik moet t tijd geven, Hij schrijft me wel zwaardere pijnstillers voor met maagbeschermer (omdat die medicatie nogal zwaar op de maag kan vallen).
Ik lees de bijsluiter maar durf die medicatie niet te nemen. Zo n erge mogelijke bijwerkingen. Ik hou me toch maar gewoon bij dafalgan.
De voorbije nacht bijna niks geslapen van de pijn ( mja, had ik andere pijnstillers genomen was t Miss beter ) . De momenten dat ik toch even in slaap geraak heb ik nachtmerries. Ik droom over de chemo, over de operaties die nog moeten komen, over de zwelling die ze opensnijden..... Ik voel ook regelmatig aan de zwelling als ik wakker schiet. Ik voel dat die toch blijft toenemen in volume. Ik hoop dat de nacht snel voorbij is. Ik.voel me ook terug koortsig en sta op om mijn koorts te nemen. Koorts blijft stijgen, snel terug dafalgan nemen en toch nog beetje proberen slapen.
Na de slapeloze nacht eindelijk op controle. Voor de zekerheid neem ik terug pyjama en tandenborstel enzo mee want je weet maar nooit....
De gynaecoloog die me zondag al had behandeld vroeg of t al beter is. Ik zei dat het eigenlijk veel erger was. Hij keek en schrok een beetje van de zwelling en roodheid. Hij haalde er een specialist borstgynaecoloog bij. Die zei dat hij me wou opnemen om dan de zwelling onder volledige narcose open te snijden. Ik schrok. Toch niet weeral opereren. Ik zei dat er in augustus al bijkomende resectie moet gebeuren. Hij twijfelde even en zei dan dat hij t onder plaatselijke verdoving zou doen. Oef!!! Ale ja, toch ook wel angst. Ik kreeg de tranen in mijn ogen, waarom moet dit er nu ook nog bijkomen?? Is het nog niet erg genoeg dan? Waarom is het mij zelfs nog niet gegund dat ik tot aan de volgende operatie even "geniet"?
Ik moet een half uurtje wachten want het steriele materiaal enzo moet nog klaar gelegd worden. Mijn papa en lauren zitten nog in de wachtzaal. Ik ga eventjes terug bij hen. Lauren wijst naar mijn geamputeerde borst en vraagt of t bijna genezen is?
Elke dag vraagt ze dat verschillende keren. Ze zegt ook veel: dat mag niet he! Daarmee bedoelt ze dan dat haar mama niet ziek mag zijn. En gelijk heeft ze! Ik vind ook dat dat niet mag!!
"Mevrouw Verbeken" hoor ik opeens ! De borstchirurg in groen steriel pakje komt me halen. Lauren begint te wenen omdat ik wegga. "Mama, mama, mama, ikke meegaan" ! Mijn papa probeert haar te troosten. Met haar gehuil op de achtergrond ga ik op de 'operatietafel' liggen. Dan hoor ik het gehuil niet meer omdat ik afgeleid ben door het 'werkmateriaal dat klaar lag. ( bleek later dat mijn papa met haar was gaan wandelen voor afleiding, dan kon ik t gehuil ook niet horen )
Een verpleegster spuit met een spray op de gezwollen zone. Het spat tot in mijn gezicht. " Dit is een verdovende spray" zegt ze. Oei, denk ik, straks is de helft van mijn gezicht ook verdoofd. Ik draai mijn hoofd helemaal naar andere kant. " Oei mevrouw, gaat t niet?" "Ja, t gaat " zeg ik met een halve verdoofde kaak :)
Ik blijf met mijn hoofd gedraaid liggen zodat ik niet zie welke instrumenten chirurg allemaal boven haalt. Volgens mij gaf hij me eerst nog spuitje om bij te verdoven ( dat spuitje had ik toch klaar zien liggen ). Maar ik heb dat prikje alleszins niet gevoeld. Wat een goeie spray. Wil ik ook wel voor thuis , je weet nooit waarvoor t van pas kan komen :)
Ik vraag of er van t vocht een staal wordt genomen en of t eventueel toch een ziekenhuisbacterie kan zijn ( door over ziekenhuisbacteries te lezen heb ik daar nu ook wel schrik van). Hij zegt dat de kans klein is omdat de operatie al bijna 3 weken geleden is en dat er enkel punctie is gebeurd. En daarbij is de kans op besmetting nog kleiner. Maar hij gaat toch een kweekje aanmaken van het vocht om te kijken welke soort bacterie voor deze miserie zorgt.
Hij geeft sneetje, wat ik voel maar t doet geen pijn. Dan voel ik het warm worden ter hoogte van mijn ribben, en dan op mijn zij, tot aan mijn rug. de chirurg vraagt aan de verpleegster voor extra groot absorberend compres te nemen zodat mijn broek niet nat zou worden. Die warme vloed die ik voel is dus vocht dat eruit loopt :)
Chirurg zegt dat het geen etter is dus dat is goed. Wel heeeeel veel vocht. Dat bleef er precies uit stromen. Toen duwde hij er de laatste resten uit. Dat was erg pijnlijk.
Hij zei dat de wonde moet open blijven zodat vocht dat nog gevormd wordt eruit kan. Hij steekt er wiekte in en deze zal door thuisverpleegster dagelijks moeten vervangen worden.
De antibiotica moet dan ook verder zijn werk doen en dan zal t wel genezen. Indien ik vannacht nog meer dan 38 gr koorts zou hebben moet ik direct naar spoed en zal ik opgenomen worden. Dat moet men antibiotica intraveneus toedienen.
Deze avond 38 gr, net op de grens. ik voel me wel echt ziek, zo grieperig ook. Er zit 6 uur tussen dus ik mag terug dafalgan nemen. Dan zal k me straks wel even beter voelen. Maar Koorts mag dan vannacht absoluut stijgen want dan moet ik mijn bedje terug ruilen voor een ziekenhuisbed
Wordt vervolgd
Sofie
Zondag 6 juli: Veel pijn, roodheid en zwelling ter hoogte van litteken
Vandaag , zondag 6 juli, zie ik smorgens dat ik terug een beetje een kleine zwelling heb op de plaats waar vrijdag gepuncteerd is. Voor de rest niet echt veel pijn.
Tegen smiddags begin ik toch wel meer pijn te krijgen, vooral aan mijn ribben. Omdat ik zoveel pijn heb en me ook ziek begin te voelen check ik savonds nogmaals het litteken.
Oh nee, mijn huid ter hoogte van het litteken staat gespannen en opgezwollen en ziet erg rood. Het voelt ook warm aan. Allemaal signalen van een ontsteking dus. Ik neem mijn temperatuur en 38 gr, koorts dus.
Ik besluit naar Uz te bellen. Ik moet onmiddellijk langskomen zodat men dit kan nakijken. Uit voorzorg neem ik al pyjama, tandenborstel,... enz mee, voor in het geval ik moet blijven overnachten.
Eenmaal ter plaatste bekijkt de gynaecoloog van wacht de zwelling. Hij neemt ook een echo. Hij zegt dat er wel wat vocht in zit maar dat hij niet terug gaat puncteren omdat er onsteking zal zijn. Die zal waarschijnlijk het gevolg zijn van de punctie van
de voorbije vrijdag.
Angst schiet door mijn hoofd: ziekenhuisbacterie? Ik heb ooit eens gelezen dat zo"n bacterie op elk moment op een naald kan springen (kans is natuurlijk wel klein) en als er dan met die naald wordt geprikt kan je besmet raken.
Ik vraag of dit mogelijk is (Sofieke paniek zoals Kris zegt ) Hij zegt dat dit wel niet het geval zal zijn, gewoon infectie. Hij schrijft me erg zware antibiotica voor en komende dinsdag moet ik terug op controle.
Ik voel dat de pijn nu al iets beter is door pijnstilling dus ik ga proberen slapen.
Hopelijk doet de antibiotica zijn werk en ben ik snel van de pijn en ontsteking vanaf.
Ga weg uit mijn lijf!
Bij sommige chemo s verliest men geen haar. Bij de chemo die ik zal krijgen treedt er sowieso haarverlies op.
Mijn haar is me enorm dierbaar. Als ik puber was en ik kwam van de kapper dan was dat altijd al huilend. Ik vond t kapsel steeds te kort en niet mooi. Dan kwam ik thuis en dan maakte ik dat onmiddellijk nat en stond ik eraan te trekken. In de hoop dat t iets langer zou lijken.
Ik kan niet meer op mijn handen tellen hoeveel keer ik huilend ben thuis gekomen van de kapper.
Binnenkort zal ik ook moeten huilen, maar dan zal t niet zijn omdat mij haar te kort is maar omdat k geen haar meer zal hebben. Ik kan t me amper voorstellen eigenlijk maar t zal alleszins afschuwelijk zijn.
Maaaaaar gelukkig zijn er veel mooie pruiken. Ik heb me voorgenomen om steeds mijn pruik aan te doen. Zo n ' kankersjaaltje' komt bij mij niet in huis. Als iemand zo n sjaaltje op heeft wordt die persoon sowieso geassocieerd met kanker. En ik wil niet dat mensen naar me kijken en dan zeggen of denken: ' kijk, die heeft kanker' .
Op forums heb ik gelezen dat vele vrouwen ook dat voornemen hadden maar uiteindelijk wel een sjaaltje dragen omdat dat aangenamer aanvoelt op de hoofdhuid. Door zo n pruik zweet je op je hoofdhuid, pruik kan irritatie veroorzaken,.... Maar als t enigszins s mogelijk is draag ik mijn pruik altijd . Dan word ik in de spiegel toch niet steeds geconfronteerd met die ' kale knikker' .
Een mooie pruik is dus erg belangrijk.
Voor mijn eerste afspraak neem ik mijn schoonzusje ( die eveneens mijn kapster is) mee. Zij kan dan ook haar gedacht geven over de pruik. Bij de eerste pruik die ik opzet moeten we lachen. Beetje grappig wel. Ik zie verschillende pruiken in verschillende lengtes en kleuren. Ik wil ze graag allemaal passen. Zien welke t beste bij me staat. Miss terug bruin haar? Of kort kapsel? Of superlang haar?
Moeilijk hoor. Soms is t kapsel dan goed maar trekt de kleur op niks of omgekeerd! Eigenlijk vind ik niet echt mijn goesting. Na veel gepast te hebben kies ik voor de blonde Carré.
Niet overtuigend maar beter dat dan een kaal hoofd denk ik dan.
Bij t passen van een van de pruiken hoorde ik iets scheuren. De mevrouw was op dat moment in kast aan t zoeken naar andere pruiken. Ik deed alsof er niks aan de hand was.
Natuurlijk was dat de pruik die ik wou kopen. Op t moment dat de mevrouw de pruik terug in doos wil steken ziet ze dat de binnenkant kapot gescheurd is. Ik beet op mijn tanden om niet in de lach te schieten want ze zei:" ale, hoe kan dat nu, die pruik is nog maar juist binnen gekomen en al kapot. Waarschijnlijk fabricatiefoutje. "
Ik wist natuurlijk wel beter maar deed alsof mijn neus bloedde :)
Hoe meer ik de foto's bekeek, hoe lelijker ik de pruik vond.
Ik besloot op zoek te gaan naar andere winkel.
Nieuwe afspraak gemaakt en op woensdag 16 juli mocht ik naar de haarkliniek in st Niklaas. Veel meer keuze daar. De laatste pruik die je kan zien op de foto's is t geworden. Bedoeling is wel dat ze nog beetje wordt bijgeknipt. Wat denken jullie ervan? :)
Wordt vervolgd
Sofie
