Gelukkig kon ik in mijn eigen bedje blijven liggen want de koorts is niet meer boven de 38 gr gestegen. De ontsteking ziet er smorgens nog steeds vuurrood uit en het staat nog gezwollen en is erg pijnlijk.

De thuisverpleegster komt de wiekte vervangen en er komt toch nog veel wondvocht uit. Door het sneetje kan het vocht er nu uit en stapelt het zich niet terug op. De druk die ik gisteren voelde is nu toch al wat minder. Het gaat de goede weg op.

Na de verzorging besluit ik mijn armoefeningen te doen. Ik krijg mijn arm niet meer omhoog. Hoe kan dit nu? Ik voel iets tegentrekken binnenin mijn arm en in mijn oksel. Ik kijk en voel en zie precies een draad lopen in mijn oksel. Beetje zoals een ader maar deze voelt hard aan. Wat is dat nu weer?

Ik bel onmiddellijk naar de borstverpleegkundige. Zij zegt dat dit een "veneuze streng" is. Kan erg pijnlijk zijn en kan mobiliteit enorm verminderen als dit niet wordt behandeld. Maar door behandelingen bij de kinesist kan dit weg gaan. Ook dat er nog bij.

Wanneer gaat t ophouden????

Even later google ik toch eens op "veneuze streng". Ik lees ergens dat dit een verkalkt bloedvat is en dat dit mogelijk een bloedklonter loslaat en een longembolie kan veroorzaken. Heeeeelllllp!!! Een longembolie!! Dodelijk!!! 

Ik durf amper nog te bewegen, stel u voor dat er een klonter door mijn bewegingen loskomt. Ik bel naar mijn huisdokter. Die kan me niet echt geruststellen. Hij zegt dat dit idd veneuze streng kan zijn of eventueel ook littekenweefsel. Bij een veneuze streng bestaat het risico dat bloedklonter lost. Ik ga hieraan dood denk ik bij mezelf. Zooo bang! (weeeeeral).

Ik weet dat het voor jullie misschien allemaal wat overdreven lijkt. Maar ik kan echt niet om met mijn angsten. Die angst is allemaal t gevolg van de tumor en de angst om te sterven.

Opzoeken op internet doet daar zeker geen goed aan maar ik wil gewoon weten wat ik heb en voel en waar ik alert voor moet zijn. En de reden waarom ik van het  woord longembolie helemaal begin te huiveren is omdat de tante van mijn nicht en neef daaraan gestorven is.

Ik moet gekalmeerd worden. Ik bel naar iemand anders. Naar mijn kinesist van vroeger die ik goed ken. Een goed gesprek maar uiteindelijk nog steeds paniek. Ik zit hier helemaal alleen. Kris is gaan werken en Lauren is bij mijn mama.

Ik bel terug naar Uz, ik vraag om een borstchirurg te spreken. Ik krijg een assistent-dokter aan de lijn. Ik vertel haar over mijn veneuze streng en over mijn angst voor een longembolie. Ze vraagt of ik het moeilijk heb met ademhalen en of ik pijn heb of moet hoesten. Moeilijk met ademhalen? ja. Pijn? ja maar niet hoesten. "Mevrouw, ik denk dat u aan het hyperventileren bent" "Aangezien u nu nog normaal met mij kan praten heeft u momenteel geen longembolie". "Momenteel niet nee denk ik,  maar het kan dus wel???"vaag ik. Ze bevestigt niet maar vraagt of er tromboses of emboliën in de familie zitten. Nu weet ik genoeg, ze kan beter gewoon rechtuit zeggen dat de kans bestaat hé. Ik zeg nog iets en rond dan het gesprek af. Nog meer in paniek dus.

De kans is misschien wel klein maar ....

De kans is ook klein om als 31- jarige gezonde vrouw borstkanker te krijgen maar ik heb het winnend lot getrokken. De kans is klein om bij een volledige amputatie in de snijranden nog kwaadaardige cellen te hebben. Ook hier heb ik prijs.

De kans is klein om bijna 3 weken na operatie nog een ontsteking te krijgen. Terug prijs En de kans is ook klein om een veneuze streng te krijgen. Maar ik ben ook hierbij bij de gelukkigen.

Nooit win ik iets, noch bij een wedstrijd, noch bij de lotto, noch bij een krasbiljet, ... maar ik val wel langs alle kanten in de "kankerprijzen".

Naar wie kan ik nog bellen? Mijn huisarts van vroeger (is nu met pensioen maar nog steeds bereikbaar is voor patiënten.)Hij schetst de situatie en zegt dat ik aspirine moet nemen. Ik heb dat niet liggen thuis. Hij zegt dat ik niet te veel moet panikeren.

Maar neen, ik panikeer TOTAAL NIET. Pffff  Dat is de laatste persoon die ik heb gebeld. Ik hoop dat Kris snel thuis is en dat hij me kan kalmeren. En dat het maar snel donderdag is zodat ik naar het UZ kan.

wordt vervolgd

Sofie