Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
30-10-2014
Zelfmoordpoging
Al geruime tijd spreekt onze zoon erover dat hij dood wil. Dat hij zelfmoord wil plegen.
Deze week gaat het vaak niet zo goed en voor het minste slaat zijn moraal naar beneden en wil hij liever dood zijn. Deze week zei hij ook dat hij wist hoe hij het kan doen en zou doen. Maar verder uitleg wou hij niet geven, want dan zou ik er alles aan doen om het te voorkomen. Vanavond kwam ik bij hem aan bed zitten. Hij was weer over zijn toeren, nadat de hond niet deed wat hij wou. Mijn man zuchtte en ging naar beneden, omdat hij niet wou zeggen wat er scheelde. Ik kreeg het er uit en luisterde. Daarna probeerde ik hem op andere gedachten te krijgen. Ik moest hem op bepaalde manieren knuffelen. En plots legde hij zich zodanig, dat hij zijn keel afsnoerde tegen mijn schouder. 'Nog een manier dat ik zelfmoord kan plegen' zei hij en hij duwde zich verder tegen mij aan op die manier.
Een heel nare gedachte... Maar hij is er echt concreet mee bezig.
Hij wil niet meer naar de school waar hij nu gaat, hij wil niet meer op internaat. Zijn oude school kan hij ook niet meer naar terug, beseft hij. Zijn leven is helemaal om zeep, een puinhoop, zegt hij. Iedereen haat mij, zegt hij.
Sommige mensen zullen er misschien wel mee lachen, of het minimaliseren of het met een korreltje zout nemen. Maar echt, die jongen is er echt mee bezig, ook al is het nog maar een kind. Hij zou niet de eerste zijn die het niet laat bij het zeggen en bij een poging.
Ik begrijp mijn man soms niet meer. van zodra ik iets zeg of wil vertellen vliegt hij uit tegen mij en is hij heel onredelijk. De kinderen vinden het niet leuk en zijn zelfs bang dat we zouden gaan scheiden. Als het aan mij ligt, niet nee.
Zonet was er het nieuws en ging het over ongevallen en dat op de expressweg, niet ver van ons vaak dodelijke ongevallen gebeuren. Ik pikte er op in en wou zeggen dat er daar gisteren ook een ongeval gebeurd was met vrachtwagens en met een john deere tractor erop. Ik was nog maar pas mijn eerste woorden begonnen en hij vloog uit tegen mij. Ik moest zwijgen want hij wou dat horen en nu kon hij niet verstaan wat ze zeiden doordat ik mijn kwebbel er tussen sloeg,... En een hele rimram erbij. Ik zweeg al lang. Ik zei hem dat hij niet zo moest doordraven, want nu zorgde hij zelf ervoor dat hij ook de rest niet meer kon horen. Ik deed ondertussen verder met het afruimen van de tafel en het eten geven aan de honden. Hij bleef maar razen tegen mij. Mijn zoon was erbij en vroeg hem om rustiger te zijn en niet zo te stressen. Ik zei dat ik tegenwoordig niets meer goed kon doen voor hem. Wat ik ook doe of zeg, het komt bij hem verkeerd over en ik word bekritiseerd. Ik vroeg hem om wat verdraagzamer te zijn. Hij raasde door en zei, 'IK moet alsmaar verdraagzaam zijn...' Ineens ging hij naar de garage, ik dacht hij is daar iets gaan halen, maar nee, hij was weer weg. Telkens als ik hem probeer aan te spreken loopt hij weg, i.p.v. Eens een goed gesprek te hebben. Hij loopt zichzelf steeds te bewijzen, maar hoe langer hoe meer zie ik dat hij het niet aankan, maar hij ziet het zelf niet in. Ik begrijp heel goed dat hij veel kopzorgen heeft, maar dit is geen vrijgeleide om zich zo op te stellen tegen mij, zijn vrouw, zijn partner... En tegen sommige van zijn kinderen. Het is heel moeilijk om met hem te praten, hij gaat elke confrontatie uit de weg. Ik heb het beste met hem voor. Het is noet leuk dat hij mij buitensluit. Hij is zoekende wat betreft de toekomst op professioneel vlak, in grote lijnen is het concreet, maar blijkbaar specifiek verandert hij nog vaak van gedacht. Hij wil van alles doen op sociaal vlak, sport,... Maar wordt geconfronteerd met tijdsgebrek doordat hij avondschool volgt. Hij wil alles doen en kunnen, maar in realiteit is het niet realiseerbaar momenteel. Vroeger deed hij dit nooit en zeker niet zo extreem. Nu wil hij zich precies bewijzen. Wat voor mij echt niet nodig is. Mijn dochter belde net naar hem, om te vragen waar hij is. Hij zei waar hij was en vroeg waarom ze dat moest weten. Tjah, hij loopt boos weg, zegt niet waar hij naartoe is... Hij moet er zich toch bewust van zijn dat dit wel belangrijk is (een goeiedag en een salut, een zoen bij het elkaar weerzien en zo,...), beseft hij dat dan niet??? Of steekt hij zich weg achter zijn onverschillig zijn.
Sinds ik een deel van mijn medicatie gestopt ben, scheelt het in sufheid. Maar de pijn is er niet op verbeterd, in tegendeel. Steeds meer en meer geraken mijn spieren verkrampt. Uren, dagen, nachten, weken, ... Steeds verkrampt. De spasmen breiden uit, ondanks de vele inspanningen om dit tegen te gaan. Ik heb ondertussen weer een medicament moeten opstarten. Als het niet betert, moet ik nog een heropstarten. Ondertussen heb ik ook sternuminfiltraties gehad, 10 inspuitingen in en rond mijn borstbeen. Venijnige spuiten en geen of heel miniem resultaat.
Ik weet op de duur niet meer wat te doen. De constant spasmen eisen zijn tol. Ik vermager, ook al eet ik van alles. 's Nachts slaap ik bijna niet ofwel wordt ik heel vaak wakker door de spasmen. Bedenk maar eens de plotse kuitkrampen, maar uren aan een stuk tussen al je ribben en in je onderrug en in en rond je bekken.
Daarnaast word ik gek van de zenuwpijnen die van in mijn rug, door mijn bekken, langs mijn poep door heel mijn been in mijn voet komt, scherpe en lastige pijn. Steeds slapende handen en armen.
In de pijnkliniek werd me al een aantal keer voorgesteld voor TENS therapie. Ik heb er over gelezen en rondgeluisterd. Ondertussen ben ik het aan het testen sinds een week. Ik mag het voor een maand proberen. Ik ben heel hard geschrokken van de reactie van mijn man, toen ik mijn tens aanhad en buitenshuis moest. Hij maakt er een groot probleem van. Blijkbaar zijn de reacties van anderen veel belangrijker dan mijn gezondheid en mijn geluk. Het doet pijn om te weten dat hij zich daarin schaamt. Hij wil niet dat anderen zien dat 'ik pijn heb'. Daarom maakte hij ook altijd een probleem rond het gebruik van een rolstoel, mijn krukken en mijn stok. Daarom heeft hij mij liever niet mee naar de Gentse feesten of ergens anders. Ik wou ook dat het anders was hoor. Ik zou niets liever hebben, dan dat ikkan 'leven', 'werken', 'onbezonnen mijn ding kan doen',... Hij is de laatste tijd veel veranderd naar mij toe. Ik begrijp heel goed dat hij het er moeilijk mee heeft, dat ik niet meer de fysiek gezonde ik ben. Hij praat er met mij niet over en ontwijkt elk gesprek hierrond of wijkt al snel af naar een ander onderwerp. Naar de buitenwereld toe laat hij merken dat het goed gaat met mij, met hem. Maar eigenlijk liegt hij zichzelf iets voor, uit zelfbescherming, denk ik. Als ik 's nachts lig te kronkelen van de pijn, stretching doe, hoor ik dat hij er wakker van wordt soms en zich gewoon wegdraait en doet alsof hij slaapt. Ergens wil hij gewoon door met zijn leven en wil hij niet geconfronteerd worden met de moeilijkheden en de minder leuke dingen die er nu eenmaal bijhoren. Het stilzwijgen, het negeren helpt hem niet vooruit en weegt door. Ik voel me heel onbegrepen. hij stort zich op bepaalde zaken en gaat er zo in op dat het gemaakt is. Als ik iets zeg, wil hij het van mij niet aannemen, maar wat hij van het internet haalt (ook al is het van een site die niet onderbouwd is) neemt hij aan als waarheid. vaak krijg ik te horen wat ik verkeerd doe, dat ik de opvoeding verkeerd aanpak, dat hij het juist doet en beter. Dit terwijl ik het al die jaren altijd alleen moest doen, van baby af aan totdat ze eindelijk zelstandig de dingen konden doen. Toen ik werd opgenomen, moest hij noodgedwongen een deel van mijn taken overnemen, wat hij ook goed deed en hij echt zijn best deed. Maar ik kan er niet tegen als hij zegt dat hij alles heeft opgelost in die periode en dat er nooit problemen waren en dat 'ik de oorzaak ben van alle problemen'. Het is moeilijk om meet hem er over te praten. Ik voel me echt tekort geschoten en niet gerespecteerd in al de inspanningen die ik geleverd heb binnen ons gezin.
Ik probeer te overleven met de pijn dag in, dag uit. Ik probeer er te zijn voor mijn gezin. Hij probeert ook te overleven op zijn manier. Hij moet zorgen voor inkomen en heeft ook veel stress en zorgen. Naar de buitenwereld toe doet hij zich goed voor, maar het is een brok stress en kan maar weinig verdragen van mij. Hij lijdt ook op zijn manier en probeert het te overcompenseren door te 'vluchten' in bepaalde zaken of hij kruipt in bed. Voor onze oudste dochter is niets teveel en daar springt hij voor. Ze krijgt veel meer krediet dan de andere twee.
Ik kan hier niet teveel in detail gaan en alles neerschrijven. Mijn man voelt zich niet goed in zijn vel en dat weegt ook door bij mij en het gezin.
Kon ik maar de tijd terugdraaien en sommige dingen anders aanpakken, zodat ik nu een gezonder leven kon leiden en er meer zijn voor het gezin en kon werken. Ik moet zeggen dat ik wel gewaardeerd word door mijn kinderen. Ze zijn blij mij thuis te hebben rond zich. Soms krijg ik dit wel voorgeschoteld door mijn man dat ik wel bij de kinderen ben en hij niet. Nochtans hij nu meer dan vroeger aanwezig is, vroeger kwam hij thuis als ze al in bed lagen. Nu met de avondschool erbij is het weer minder, maar dat is tijdelijk. Hij beseft niet dat ik dit vroeger ook allemaal deed, maar dan met mijn huishouden, boodschappen, kinderen, tuin surplus (daarom ook dat het pijn doet als hij bepaalde opmerkingen maakt). Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar vaak stond ik 's nachts nog te strijken. Natuurlijk heeft het uiteindelijk zijn tol geëist.
Ondanks alles zie ik hem graag en waardeer ik hem. Maar ik zou het graag ook meer willen horen of voelen van hem.
Ik heb al geruime tijd last van mijn rug - en nekspieren die steeds vastzitten. Infrarood, kinesitherapie, stretch- oefeningen, bewegen,... Niets helpt zodat het zou verbeteren. Ik heb een afspraak bij de fysische geneeskunde, maar die is nog een maand veraf. Ondertussen zijn er veel momenten waar ik het verga van de pijn, ondanks de pijnstilling. Sommige momenten zijn uit te houden, maar wel heel lastig en vermoeiend. Vaak komen mijn spieren in de kramp, bij een been is het nog gemakkelijk uit te stretchen, maar als het gaat om alle spieren tussen de ribben, is het echt geen lachertje. Gisterenavond kon ik al geen houding meer aannemen die draaglijk was. Ik was ontzettend moe, maar de pijn en de ongemakken, licht uitgedrukt, weerhielden mij om naar bed te gaan. Uiteindelijk ging ik naar bed. Mijn man was ook heel moe na een drukke week en wou op tijd gaan slapen. Ik kroop in mijn bed, maar kon niet stil liggen. Spasmen overal in mijn rugspieren. Tussen mijn ribben ging het het hardste tekeer, het stopte niet. Ik deed mijn oefeningen die de kinesist mij geleerd had, maar dit hielp niet, of maar een paar seconden. Ik werd gek van de pijn, moest mij stil houden, want er lag er een te slapen naast mij. Ik draaide en keerde, ging rechtop zitten, staan, mij op een bolletje draaien, een brugje maken, mij lang uit rekken, van alles deed ik. Ik kon niet stil blijven liggen, onmogelijk. Ik werd op de duur wanhopig. Na een anderhalf uur en mijn ventje om de haverklap uit zijn slaap gewekt te hebben, werd ik uit bed gezet. Ik moest in de living maar op de zetel gaan liggen. Ook daar bleven de spasmen voortduren. Ik overwoog zelfs om de dokter van wacht te bellen of naar spoed te gaan. Ik had het beter gedaan... Dan kon ik tenminste slapen... Zucht!! zeven keer naar toilet, kronkelend in de zetel, doodop was ik. Ondertussen werd ik nog eens belaagd van een aantal bloeddorstige muggen. Het getik van de klok was om onnozel van te komen. De tinnitus werd ook erger, tjah, mijn lichaam en geest zat effekes onder stress he. ik heb geen oog dicht gedaan voor 5 uur. Constant was mijn rug in kramp. Ik wist niet hoe ik mij moest leggen of zetten. Als ik plat op mijn rug ging liggen werd precies mijn adem afgesnoerd. Als ik op mijn zij lag kon ik het geen halve minuut uithouden en moest ik veranderen van positie. Ik kon mijn benen niet stil houden, die moesten steeds bewegen. Ik heb dit overdag ook al vaak gehad, maar 's nachts is toch anders. Ik vroeg 's avonds nog aan mijn ventje of hij eventjes mijn pijn wou overnemen. Hij zei nee, want ik heb nog zoveel te don, nog zoveel plannen.... Tjah... Heel teleurstellend, maar ik begrijp hem wel. Maar ik wil ook nog van alles kunnen plannen, ik wil ook wel eens dingen kunnen doen zonder pijn. Dit antwoord kwam echt wel aan bij mij. Zo weet je weer hoe moeilijk het is om maar een beetje te weten hoe het voelt om zoveel pijn te ervaren. Deze week had ik er nog migraine bij, voor de zoveelste keer. Zelfs met de medicatie speciaal tegen migraine ging het niet weg. Vorige week was ik bij de huisdokter en hij vroeg hoe het voelt en wat voor pijn ik ervoer. Toen ik wou antwoorden, werd hij weggeroepen bij zijn vrouw, die tandarts is. Toen hij terug kwam veranderde hij van onderwerp. Daarna aan zijn bureau zei hij dat ik er anders wel goed uit zie en hij bleef er op door hameren. Ja, dat vertekent het beeld hij. Moet ik er nu echt als een slons uitzien of zo... Ik probeer er goed uit te zien om mijzelf mij beter te laten voelen, al is het maar het idee. De pijn is er niet minder om. Ik heb wel eens dagen dat het doenbaar is, of delen van dagen, want het kan op een half uur al snel veel slechter worden. Laatst moest ik naar een feestje van mijn nonkel. Ik verging van de pijn, maar dirkte mij op en had al gans de dag op bed gelegen omdat ik niet in staat was om iets te doen. Ik deed mijn best om te genieten. Ik ben gegaan omdat men bleef aandringen. Ik ben blij dat ik erbij was. De dag erna kon ik weer niets meer. Maar dat zien ze niet. Ze zien alleen dat ik er uiterlijk goed uit zag he...
Nu hoopte ik dat ik deze nacht ging kunnen slapen, maar opnieuw heb ik opstoten van spasmen. Het is minder constant dan gisteren, maar het blijft niet prettig. Normaal nam ik daar medicatie voor, en het hielp wel, maar het heeft ook bijwerkingen. Sinds ik ermee gestopt ben is het snel weer verslechterd, dus ik twijfel wat ik er mee moet doen. Maandag moet ik naar de pijnkliniek. Ik ga het daar eens bespreken, misschien is er een andere optie. Wellicht krijg ik dan ook een infiltratie voor mijn syndroom van Tietze die mij kwelt.
