Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
24-04-2017
snijden
Door mijn verleden heb ik een manier gevonden dat helpt om de pijn te verzachten. Geen goede manier, maar het helpt op het moment, nadien heb ik er spijt van. Als kind al begon het met wondjes steeds blijven open krabben, waardoor ze niet konden genezen. Dit is dan over gegaan naar mezelf verwonden toen ik tiener was. Er is een periode geweest dat ik het niet meer deed. Toen ik een aantal jaar terug helemaal crashte heb ik mezelf vaak gesneden. Niets om trots over te zijn, enorme schaamte hou ik ervan over. Het verdoofde de diepe pijn die ik had. Met de nodige hulp kon ik het snijden afbouwen en leerde ik hoe het anders kon. Ik leerde het moment herkennen, wanneer het gevoel er kwam en ik had mijn lijstje met stappen die ik moest overlopen om zo niet te gaan snijden. Dit is goed gelukt en ik was wel fier op mezelf dat dit ook lukte. Ik heb zo mijn manieren om met mijn emotionele pijn om te gaan, maar soms is het zo fel aan het inbeuken op mezelf, dat het allemaal teveel geworden is. Een tijdje terug was de spanning zo hoog dat het opnieuw gebeurde, de keren kwamen sneller na elkaar. Door een confrontatie met een bepaald persoon is het allemaal zo hard binnen gekomen, dat ik mezelf erin verlies en steeds meer de drang heb om te snijden. Ik herbeleef nu heel hard de dingen van toen en het zorgt ervoor dat die herbelevingen stopt. Ik wil die pijn niet meer voelen. De spanning loopt zodanig op in mijn lijf, dat ik ervan af wil. Sommige gevoelens zijn zodanig sterk aanwezig dat ik geen andere manier weet hoe ze kwijt te krijgen.
Ik heb het zwaar. Deels de zorgen rond mijn zoon, maar ook mijn persoonlijke problemen die mij parten spelen. Ik ben iemand tegen gekomen deze week uit mijn verleden die mij heeft getraumatiseerd voor langere periode. Dit sloeg in als een bom, zo onverwacht, op een kwetsbaar moment... Het zorgde voor een kettingreactie. Gevolg veel dwanggedachten die heel fel aanwezig zijn. Herinneringen die zo fel terugkomen. Ik word bestookt met dezelfde pijn die ik toen ervaren heb. Het zorgt ervoor dat ik de controle verlies over mijn lichaam en vaker dissocieer, mezelf pijn doe en met gedachten zit die zouden kunnen zorgen dat ik de pijn niet meer ervaar, de gevoelens niet meer moet voelen, de angsten niet meer moet doorstaan, ... Mijn functioneren wordt daardoor zodanig op de proef gesteld. Contact opgenomen met de psychologe om mij erin te begeleiden, te ondersteunen, want het lukte niet meer alleen. Die dag moest ik toevallig ook langs bij de kinderpsychiater van mijn zoon. Mijn psychologe wilde mij naar spoed sturen, omdat ze de situatie onveilig vond, maar dit wou ik niet. Dit was voor mij een stap te groot. Ze stelde voor om de kinderpsychiater op de hoogte te brengen van mijn situatie op dat moment, zodat zij zou kunnen ingrijpen, dat zij mij kon opvangen. Tijdens ons dubbelgesprek (mijn man en ik) heeft ze er niets over gezegd, ze hield het voor achteraf en zorgde voor een smoes om mij alleen te hebben. We hadden een moeilijk gesprek, maar ze toonde wel haar bezorgdheid en zorgde ervoor dat ik het gevoel kreeg er niet alleen voor te moeten staan. Ze blijft contact houden en ze maakt afspraken met mij, die ik moet nakomen.. want ze wou mij ook naar spoed sturen... Dus moet ik sms sturen als ik thuis ben aangekomen, belt ze mij de volgende dag in de voormiddag en in de namiddag moest ik eerst bij haar komen, vooraleer mijn zoon af te halen van school. Nadien opnieuw een sms om mijn thuiskomst te bevestigen. Voor het weekend heeft ze ook afspraken gemaakt en maandag moet ik haar bellen, dinsdag terug langs gaan. Gisteren ben ik bij haar beginnen dissociëren. Het werd me opnieuw teveel, iets was een trigger die ervoor zorgde dat bepaalde ervaringen zo sterk binnen kwamen, .. mijn lichaam probeert dit op te vangen door lichaam en geest van elkaar te scheiden. Fysiek ben ik aanwezig, maar er is geen echt contact meer met de realiteit.. ik vertoef in een soort bubbel. Daarna als ik terug greep krijg met mezelf, met het hier en nu, begint mijn lichaam ongecontroleerd te schudden, mijn spieren trekken samen en ik kan het niet tegenhouden.. Ik schaamde mij zo hard, want ik wil niet dat dit gebeurt, maar het overkomt mij.. Mijn psychologe heeft mij dit uitgelegd dat dit veroorzaakt wordt door mijn trauma. Als ik dissocieer ben ik een stuk kwijt, een soort van black-out, .. soms functioneer ik op automatische piloot, maar heb ik geen voeling met wat er echt rond mij gebeurt, nadien zijn er gaten in mijn geheugen, ben ik stukken van de dag kwijt, ..
Sinds kort ga ik terug naar de psycholoog. Een nieuw iemand, die ook gespecialiseerd is (zich vooral verdiept heeft) in traumaverwerking. Ik hoop dat deze persoon 'echt luistert' en niet zomaar oordeelt. Het vertrouwen is als zodanig geschonden, dat ik toch wel bang ben om opnieuw gekwetst te worden daarin en dan volledig mijn vertrouwen kwijt geraak. Bij wie moet ik terecht? Ik kan niet 'alles' zeggen tegen mijn vrienden, omdat ik hen niet wil lastig vallen en omdat ik hen niet wil opzadelen met wat er in mij leeft. Want ik ben bang dat ze het gaan minimaliseren, zoals dit wel vaker gebeurt als iemand met iets zit. Het leven is niet bij iedereen zo vanzelfsprekend. Sommige ervaringen moet je zelfs niet doorstaan. Maar, blijkbaar is die spreekwoordelijke taart niet goed verdeeld. Ik vraag mij soms wel eens af waarom. Waarom trek ik sommige dingen aan? Waarom overkomt mij dit steeds? Wat doe ik verkeerd? Hoe kan ik die vicieuze cirkel verbreken? Men zegt dan soms, doe dit of doe dat, maar zo simpel gaat het allemaal niet. Sommige beslissingen zijn niet zonder andere gevolgen, die ook nadelig kunnen zijn en dan heb je geen andere keuze om dingen te ondergaan. Nu had ik het gevoel dat de psycholoog echt luisterde. Ze gaf mij tijd, ze stelde vragen, ze vroeg toestemming om door te vragen over bepaalde onderwerpen. Zonder te oordelen. Ik was gekomen met een ambetant gevoel, dat ik de gesprekken niet ging kunnen verder zetten, omdat ik nog die klik niet voelde. Het zit nog steeds niet 100% goed. Maar, ik moet het een kans geven. Ik moet proberen om die persoon in vertrouwen te nemen. Ik heb een nieuwe afspraak gemaakt. Ik wil niet meer ziek worden, ik wil verder kunnen met mijn leven. Ik wil een klankbord.
Ik moet een tijdslijn maken van mijn levensloop. Hoe begin ik eraan? Er is zoveel gebeurd. Er is zoveel op mij afgekomen. Heel wat nare ervaringen hebben mijn leven getekend. Ik heb ook mooie ervaringen en periodes gekend. Het zal sowieso confronterend zijn. Mijn doos van pandora moet ik nu aanraken om een schets te maken van wat ik heb doorstaan, overleefd, heb meegemaakt, heb ervaren, wat mij ongelukkig maakte, wat mij euforisch maakte, wat mij angstig maakte, wat mij blij maakte, wat mij toeliet om te groeien of wat een reden was om te stagneren, wat mij stimuleerde om door te gaan, wat mij gelukkig maakte, wat helemaal uit evenwicht bracht, wat mij ziek maakte, wat zorgde voor pijn, wat zorgde dat ik nieuwe mensen leerde kennen, wat zorgde voor wantrouwen en vertrouwen, wat .... zoveel zaken, zoveel dingen...
Sommige mensen kwamen op het juiste moment in mijn leven, waarvoor ik zeer dankbaar ben en zij niet weten hoeveel zij voor mij betekenen. Dankbaar voor de steun, hun luisterend oor, dat ze eventjes tijd namen op momenten dat het voor hen eigenlijk niet kon, maar toch deden ze wat op dat moment nodig was.
Ik ben al een stuk begonnen met mijn tijdlijn. Er komt steeds meer bij. Het is in stappen, ik moet tussendoor andere dingen doen, zodat ik niet opga in het geheel en zeker niet blijf hangen in de mindere ervaringen die diepe littekens hebben gemaakt die onuitwisbaar zijn.
Al een paar dagen bekruipt mij het gevoel van angst. Het is er niet zomaar gekomen. Door een man met slechte bedoelingen, die zeer grensoverschrijdend te werk ging, gedurende een paar dagen op mijn werk, ben ik opnieuw zo onzeker geworden en de angstgevoelens bekruipen mij ten pas en ten onpas. Ik kan niet slapen, lig uren wakker of ben in een soort roes waarin ik alles kan horen en mij ervan bewust ben dat ik niet slaap. Als ik slaap herbeleef ik de dingen en heb ik nachtmerries. Mijn geest en lichaam is momenteel in overdrive. Ik vind geen innerlijke rust. Mijn tics lopen op een top, ik heb geen controle over mijn lichaam. Op mijn werk is het heel moeilijk om mijn tics te verbergen of te camoufleren. De kleinere tics kan ik hier en daar nog camoufleren, maar de grote motorische tics vallen toch wel op. Ik maak hilarische bewegingen en struikel vaak doordat mijn evenwicht is aangetast van de stress, of loop ergens tegen, mijn lichaam schokt vaak, mijn armen vliegen plots in het rond, mijn vocale tics zijn heel moeizaam te bedwingen. Ik heb dwangmatige vingerbewegingen en moet steeds ritmisch mijn gezicht aantikken op een bepaalde manier. Gisteren in de bijscholing voelde ik verschillende ogen op mij gericht geraken, wat het nog wat erger maakte. Het geeft net nog meer spanning in mijn lichaam, waardoor ik net nog meer moet ticket. Pffff.. Gisteren was een top-tic-dag!! Gelukkig moest ik niet gaan werken, ik zou niet gekund hebben ook, het was zodanig prominent aanwezig. De spanningen eisen zijn tol op mijn lichaam. Waarom moest die kerel mij belagen, waarom jaagde hij mij in hoekjes, waarom raakte hij mij op die manier aan, waarom probeerde hij meermaals om nieuwe pogingen te ondergaan, waarom genoot hij zo van zijn gedrag, waarom was ik niet weerbaarder, waarom heb ik niet geroepen, waarom opnieuw bij mij, waarom?? Het beklemmend gevoel, elke keer dat hij in mijn buurt kwam, het beklemmend gevoel om naar mijn werk te vertrekken, het beklemmend gevoel dat hij opnieuw kan toeslaan, het beklemmend gevoel dat hij ook mijn collega's hetzelfde zou aandoen, het beklemmend gevoel dat ... Al die spanning dat in mijn lichaam zit, moet er ook weer uit. Vandaag op het werk, was hij er niet. Mijn diensthoofd sprak mij aan en luisterde. Hij vroeg door, omdat hij zag dat ik zo heftig reageerde en hij het niet begreep, dat hij vond dat ik anders zo standvastig overkom, dat ik anders wel mijn mannetje durf staan, en nu... als een kaartenhuisje in elkaar zakte. Hij heeft ook de vertrouwenspersoon gehoord, die er ook achter zat dat we stappen ondernamen om het ander ziekenhuis in te lichten over die man zijn grensoverschrijdend gedrag. Ik heb mij voor een stuk moeten bloot geven aan hem, ik ben eerlijk geweest en een stukje van mijn voorgeschiedenis verteld, zodat hij het beter kon kaderen. Opnieuw bekroop mij de angst, maar ik voelde mij ook sterk, omdat ik durfde praten, zonder dat hij veel details moest te weten komen, want het blijft mijn diensthoofd. Hij toonde wel begrip en vroeg of dat het lukte om te werken. Ik hield mij kranig. Eigenlijk ging het totaal niet. De hele tijd bonste mijn hart uit mijn lijf en had ik precies ademteugen tekort. Af en toe moest ik eventjes mijzelf afzonderen om op adem te komen, het was zwaar, heel zwaar. Ik wou niet zeggen, mag ik naar huis, ik wou blijven voortdoen, vooruit gaan. Het was verdomd zwaar en moeilijk om mij te kunnen focussen. Mijn diensthoofd gaf mij de taak om een student te begeleiden, het hielp voor een stuk om mij te focussen, om mijzelf een goed gevoel te geven, dat ik iets kon betekenen voor dat meisje, dat ik dingen kon bijbrengen. Ik moest vechten tegen mezelf, vechten om de dag rond te krijgen, vechten om vooruit te gaan... Was ik blij dat mijn shift erop zat. Mijn lichaam moeilijk of bijna niet onder controle te houden. De laatste minuten was het dan ook heel goed zichtbaar. Ik kon niet stilstaan, niet stil zitten, alleen maar bewegen, wiebelen, ticcen, ontladen,... Ik hoop dat ik terug beter kan slapen, ik hoop dat mijn hoofd terug rust krijgt, ik wil terug de controle over mijn lichaam hebben.
Gisteren, op mijn werk, was er een bezoeker van een patiënt van mij, die heel opdringerig was en steeds heel veel aandacht vroeg. Hij kwam om de haverklap iets vragen en dat moest dan ook steeds onmiddellijk opgelost worden. Ik voelde mij opgejaagd wild. Ik heb dit dan ook duidelijk gemaakt aan die persoon dat hij niet zo ongeduldig moest zijn. Op een bepaald moment kwam hij terug en zei hij dat zijn oom tv wou kijken en dat ik moest helpen. Ik zei dat ze het met het bakje konden doen, maar hij zei dat hij niet wist hoe. Ik zei dat zijn oom het wist en hij antwoordde dat zijn oom het niet kon.Dus, ik ging mee om het nog eens uit te leggen. Toen ik op de kamer kwam, zag ik dat het bakje (beloproepsysteem met bediening voor licht en tv,...) helemaal boven aan zijn bed was gebonden. Ik concludeerde eruit dat ze het niet geprobeerd hadden. Ik nam het bakje en begon uitleg te geven. Op een gegeven moment kwam de neef achter mij aan staan helemaal tegen mij, met zijn armen rond mij en keek hij zo over mijn schouder mee naar het bakje. Hij stelde ook vragen over het gebruik van het bakje, maar hij had mij vast en was volledig in mijn comfortzone. Dit voelde heel ongemakkelijk aan en ik verstijfde, ik heb mij moeten loswrikken om er tussenuit te geraken. Ik ben naar buiten gegaan. Ik kon amper nog een woord uitbrengen. Wat een arrogantie om dit zo openlijk te doen. Ik voelde mij geïntimideerd, vies en vuil, hij was niet de persoon om zo lijfelijk te zijn met mij. De hele avond tijdens mijn shift liep ik ongemakkelijk en verweesd rond, bang om hem terug tegen te komen. Later was ik op de computer bezig op de gang en kwam hij terug rond mij drentelen. Ik ben opnieuw in veiligheid gegaan. Mijn collega's heb ik ingelicht. Ik heb de hele nacht niet goed geslapen. Straks moet ik terug naar mijn werk en is de kans groot dat die man er weer is. Ik voel mij zo leeggezogen en moe. Maar ik ben op mijn hoede. Ik heb een melding gedaan in het dossier van de patiënt. Als hij het nog eens probeert, bel ik het alarmnummer op het werk en blijft het er niet bij.
Deze avond, toen ik de vuilzakken aan straat had gezet, begon het ferm te hagelen. Net voordat ik binnen ging kwam een bliksem, direct gevolgd door een hevige donderslag. Mijn grote hond is altijd heel bang als het onweert. Maar ook mijn twee jongste kinderen zijn dan doodsbang. Toen ik in huis kwam, was mijn dochter aan het panikeren. 'De lichten moeten allemaal uit, de tv moet uit, de bliksem gaat inslaan!!!!!' Ik probeerde haar gerust te stellen, maar al heel snel volgde weer een ferme donderslag tegelijkertijd met de bliksem. De ramen daverden van de trillingen. Ik schakelde de computer uit, want het onweer zat echt wel boven ons. Het bleef hagelen. Ik stelde voor om de koptelefoon op te zetten, want het waren wel luide donderslagen. E. zat al helemaal op een bolletje gedraaid in de zetel, wenend, panikerend, vergezeld van onze kleine hond. Echt panisch was ze, haar lichaampje stond volledig in spanning. Vroeger, als kind was ik ook heel bang altijd. Op de achtergrond hoorde ik mijn andere hond krabben en janken, ze had zich helemaal in nesten gebracht in de garage. Plotseling was er wel een heel hevige donderslag, ons huis kraakte, alle ramen trilden, we zagen het zolderraam van onze buren ook meetrillen. Ergens was deze bliksem wel ingeslagen. Ik was er zelf ook niet helemaal gerust meer in, maar mocht dit niet tonen aan mijn kinderen. Toen het ergste gepasseerd was, gingen we een kijkje nemen in de garage... wat had onze hond uitgestoken??!? Ze was van de schrik achter de diepvriezer en een kastje geraakt en kon er niet meer tussenuit geraken zonder hulp. Hoe is die daar nu in hemelsnaam geraakt? Tegelijkertijd was het grappig, maar ook triest... Gelukkig waren we thuis en konden we haar snel bevrijden uit haar benarde situatie. De stress van daar zo opgesloten te zitten, zou wel eens haar dood kunnen zijn.
