Leven met pijn, dag in, dag uit, is een uitputtingsslag, zwaar en zeer vermoeiend. Leven met de dagelijkse vermoeidheid is uitputtend. Daarnaast weegt het ook door op je dagdagelijks functioneren en je psychisch welbevinden.
Om niet door te zakken in een negatieve spiraal aan gedachten en gevoelens, is het belangrijk dat je dagindeling goed gedoseerd en ingevuld is. Ook een onderhoud in sociale contacten blijft niet onbelangrijk.
De ene dag is de andere niet. Er zijn dagen dat ik geen stap vooruit geraak, het lichaam werkt totaal niet mee. Vaak is het omdat ik mij teveel heb geforceerd, ondanks dat ik probeer evenwichtig bezig te zijn, afgewisseld met de nodige rust.
Ik wil niet afgestompt geraken en wil eigenlijk vooruit kunnen. Ik was een werkpaardje, fuifbeest, tuinvrouw, mama, vriendin, partner, actief bezig, altijd. Nu gaat dat niet meer, zoals vroeger, maar ook niet zoals ik het eigenlijk echt wil. Maar, ik doe wat ik kan, probeer zelfs meer.
Ik speel al een tijdje met het idee, dat ik weer wil kunnen werken. Ik krijg mijn huishouden amper alleen gedaan en krijg nog ondersteuning van familiehulp om bepaalde taken te doen.
Toch ben ik gemotiveerd en wil iets bijleren. Ik wil mij heroriënteren, maar toch iets binnen het vak dat ik al heb geleerd en gedaan. Ik ben momenteel bezig met een kortdurende cursus voor in de geestelijke gezondheidszorg. Vandaag was er les. Een heel fijne ervaring. Ik had veel pijn, was heel moe, maar ik vond het heel interessant en leerrijk. Ook de contacten deden deugd. Ik werd gewaardeerd en direct opgenomen in de groep, die al een lesdag opzitten had. We kregen theorie, die we onmiddellijk konden omzetten in praktijk. We moesten casussen uitwerken. Ondertussen leerden we over elkaars ervaringen.
De lesgeefster was heel duidelijk en ik begreep wat ze bracht. Ze herhaalde zelfs voor mij in grote lijnen de voorgaande lesdag.
De andere deelnemers waren allemaal mensen die in het werkveld in een psychiatrische setting staan.
Ik vond het een leuke ervaring en ben nog maar eens overtuigd van mijn keuze,... Ik ga een brugopleiding volgen als psychiatrische verpleegkundige. Een nieuwe sprong, maar ik ben gemotiveerd. Het zal een zware weg worden, met mijn fysieke gesteldheid. Maar mentaal zal het mij goed doen, om een doel te kunnen stellen, om voor iets te gaan. Ik wil niet ter plaatse blijven trappelen. Ik zal goed moeten doseren, de weg ernaartoe zal niet gemakkelijk zijn.
Leven met pijn, hoeft geen doodvonnis te zijn. Positief vooruit blikken.
|
