Ik begrijp mijn man soms niet meer.
van zodra ik iets zeg of wil vertellen vliegt hij uit tegen mij en is hij heel onredelijk. De kinderen vinden het niet leuk en zijn zelfs bang dat we zouden gaan scheiden. Als het aan mij ligt, niet nee.
Zonet was er het nieuws en ging het over ongevallen en dat op de expressweg, niet ver van ons vaak dodelijke ongevallen gebeuren. Ik pikte er op in en wou zeggen dat er daar gisteren ook een ongeval gebeurd was met vrachtwagens en met een john deere tractor erop. Ik was nog maar pas mijn eerste woorden begonnen en hij vloog uit tegen mij. Ik moest zwijgen want hij wou dat horen en nu kon hij niet verstaan wat ze zeiden doordat ik mijn kwebbel er tussen sloeg,... En een hele rimram erbij. Ik zweeg al lang. Ik zei hem dat hij niet zo moest doordraven, want nu zorgde hij zelf ervoor dat hij ook de rest niet meer kon horen. Ik deed ondertussen verder met het afruimen van de tafel en het eten geven aan de honden. Hij bleef maar razen tegen mij. Mijn zoon was erbij en vroeg hem om rustiger te zijn en niet zo te stressen. Ik zei dat ik tegenwoordig niets meer goed kon doen voor hem. Wat ik ook doe of zeg, het komt bij hem verkeerd over en ik word bekritiseerd.
Ik vroeg hem om wat verdraagzamer te zijn. Hij raasde door en zei, 'IK moet alsmaar verdraagzaam zijn...'
Ineens ging hij naar de garage, ik dacht hij is daar iets gaan halen, maar nee, hij was weer weg. Telkens als ik hem probeer aan te spreken loopt hij weg, i.p.v. Eens een goed gesprek te hebben.
Hij loopt zichzelf steeds te bewijzen, maar hoe langer hoe meer zie ik dat hij het niet aankan, maar hij ziet het zelf niet in.
Ik begrijp heel goed dat hij veel kopzorgen heeft, maar dit is geen vrijgeleide om zich zo op te stellen tegen mij, zijn vrouw, zijn partner... En tegen sommige van zijn kinderen.
Het is heel moeilijk om met hem te praten, hij gaat elke confrontatie uit de weg. Ik heb het beste met hem voor. Het is noet leuk dat hij mij buitensluit. Hij is zoekende wat betreft de toekomst op professioneel vlak, in grote lijnen is het concreet, maar blijkbaar specifiek verandert hij nog vaak van gedacht.
Hij wil van alles doen op sociaal vlak, sport,... Maar wordt geconfronteerd met tijdsgebrek doordat hij avondschool volgt. Hij wil alles doen en kunnen, maar in realiteit is het niet realiseerbaar momenteel. Vroeger deed hij dit nooit en zeker niet zo extreem. Nu wil hij zich precies bewijzen. Wat voor mij echt niet nodig is.
Mijn dochter belde net naar hem, om te vragen waar hij is. Hij zei waar hij was en vroeg waarom ze dat moest weten. Tjah, hij loopt boos weg, zegt niet waar hij naartoe is... Hij moet er zich toch bewust van zijn dat dit wel belangrijk is (een goeiedag en een salut, een zoen bij het elkaar weerzien en zo,...), beseft hij dat dan niet??? Of steekt hij zich weg achter zijn onverschillig zijn.
pfff.... Kopzorgen...
|
