Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
25-04-2017
autisme en gezin
Gisteren was opnieuw zo een dag dat het mij allemaal gestolen kon worden. Ik liep verloren rond. Wist niet hoe mijn dag in te vullen. Althans kon ik zoveel zaken doen, maar ik kon mezelf er niet toe aan zetten. Veel zaken nam ik niet op, ik registreerde het niet. Ik passeerde bv 4 keer onze auto, maar zag hem niet staan. Sommige momenten van de dag waren echt zwaar. Ik kan het niet omschrijven wat er allemaal door mijn hoofd ging. Eens dat er meer leven in huis kwam, moest ik mij meer focussen. Maar, de kinderen zorgden al gauw voor heel wat onrust. In de voormiddag moest mijn zoon onderzoeken krijgen. Wat voor hem al heel moeilijk is. Met heel wat visualisatie als ondersteuning en uitleg wat er zou gebeuren, ging ik met hem naar het onderzoek, samen met zijn mentor. Want de vorige onderzoeken bij een andere arts verliep helemaal fout (agressie, bijten, slaan, schoppen,... hij was angstig). Hij zou een knuffel krijgen na afloop als hij de onderzoeken liet gebeuren, die waren wel belangrijk om te doen. Hij heeft natuurlijk een grote knuffel gekozen, gelukkig viel de prijs mee, maar de zussen waren er allesbehalve gelukkig mee. Zij zagen een verwend nest, die 1 keer iets vraagt en het onmiddellijk toekijkt. Maar, dit zagen ze vanuit hun perspectief en niet vanuit het oog van het onderzoek. Ze waren die avond heel rebels en haalden alles uit de kast om uit te vallen op hun broer. Ze weigerden hun taakjes te doen. Mijn jongste dochter gooide zelf de doos melk over mij heen van frustratie.... wat ook niet kan!! Ze vroegen uitleg en vonden dat we geheimzinnig waren. Ze verweten hun broer die gewoon maar thuis zit en niet naar school gaat. Hun broer zakte helemaal in een hoopje ellende. Hij heeft hier ook niet voor gekozen. Het lukt gewoon niet meer. Hij heeft het ook niet beslist, maar zijn dokter. Ik heb hen dan boven aangesproken, terwijl broer beneden was. Ik heb hen uitleg gegeven en geluisterd naar hun frustraties. Ik begrijp hun frustratie, ze voelen zich achteruit gestoken, ze zien een broer die het zo gemakkelijk heeft omdat hij geen huiswerk moet maken, niet naar school moet, geen les volgt,... Ze zien niet dat hij schools niet vooruit gaat, dat zijn toekomstkansen verkleinen, ... Terwijl zij nog alle kansen hebben, ook al is naar school gaan niet altijd het leukste. Later zullen ze terugkijken naar hun schooltijd... De ruzies liepen hoog op tussen de kinderen. Het was moeilijk om hen te doen bedaren. Na het gesprek, ik hoop dat het tot hen kan doordringen, ben ik gaan lopen... ik moest eruit.... alles van mij afschudden. Eventjes uit de situatie gaan. Ik had ondertussen contact met zijn mentor en liet haar weten wat er gebeurde. Moest het allemaal zo simpel zijn he... Het is zo vermoeiend.
Door mijn verleden heb ik een manier gevonden dat helpt om de pijn te verzachten. Geen goede manier, maar het helpt op het moment, nadien heb ik er spijt van. Als kind al begon het met wondjes steeds blijven open krabben, waardoor ze niet konden genezen. Dit is dan over gegaan naar mezelf verwonden toen ik tiener was. Er is een periode geweest dat ik het niet meer deed. Toen ik een aantal jaar terug helemaal crashte heb ik mezelf vaak gesneden. Niets om trots over te zijn, enorme schaamte hou ik ervan over. Het verdoofde de diepe pijn die ik had. Met de nodige hulp kon ik het snijden afbouwen en leerde ik hoe het anders kon. Ik leerde het moment herkennen, wanneer het gevoel er kwam en ik had mijn lijstje met stappen die ik moest overlopen om zo niet te gaan snijden. Dit is goed gelukt en ik was wel fier op mezelf dat dit ook lukte. Ik heb zo mijn manieren om met mijn emotionele pijn om te gaan, maar soms is het zo fel aan het inbeuken op mezelf, dat het allemaal teveel geworden is. Een tijdje terug was de spanning zo hoog dat het opnieuw gebeurde, de keren kwamen sneller na elkaar. Door een confrontatie met een bepaald persoon is het allemaal zo hard binnen gekomen, dat ik mezelf erin verlies en steeds meer de drang heb om te snijden. Ik herbeleef nu heel hard de dingen van toen en het zorgt ervoor dat die herbelevingen stopt. Ik wil die pijn niet meer voelen. De spanning loopt zodanig op in mijn lijf, dat ik ervan af wil. Sommige gevoelens zijn zodanig sterk aanwezig dat ik geen andere manier weet hoe ze kwijt te krijgen.
Ik heb het zwaar. Deels de zorgen rond mijn zoon, maar ook mijn persoonlijke problemen die mij parten spelen. Ik ben iemand tegen gekomen deze week uit mijn verleden die mij heeft getraumatiseerd voor langere periode. Dit sloeg in als een bom, zo onverwacht, op een kwetsbaar moment... Het zorgde voor een kettingreactie. Gevolg veel dwanggedachten die heel fel aanwezig zijn. Herinneringen die zo fel terugkomen. Ik word bestookt met dezelfde pijn die ik toen ervaren heb. Het zorgt ervoor dat ik de controle verlies over mijn lichaam en vaker dissocieer, mezelf pijn doe en met gedachten zit die zouden kunnen zorgen dat ik de pijn niet meer ervaar, de gevoelens niet meer moet voelen, de angsten niet meer moet doorstaan, ... Mijn functioneren wordt daardoor zodanig op de proef gesteld. Contact opgenomen met de psychologe om mij erin te begeleiden, te ondersteunen, want het lukte niet meer alleen. Die dag moest ik toevallig ook langs bij de kinderpsychiater van mijn zoon. Mijn psychologe wilde mij naar spoed sturen, omdat ze de situatie onveilig vond, maar dit wou ik niet. Dit was voor mij een stap te groot. Ze stelde voor om de kinderpsychiater op de hoogte te brengen van mijn situatie op dat moment, zodat zij zou kunnen ingrijpen, dat zij mij kon opvangen. Tijdens ons dubbelgesprek (mijn man en ik) heeft ze er niets over gezegd, ze hield het voor achteraf en zorgde voor een smoes om mij alleen te hebben. We hadden een moeilijk gesprek, maar ze toonde wel haar bezorgdheid en zorgde ervoor dat ik het gevoel kreeg er niet alleen voor te moeten staan. Ze blijft contact houden en ze maakt afspraken met mij, die ik moet nakomen.. want ze wou mij ook naar spoed sturen... Dus moet ik sms sturen als ik thuis ben aangekomen, belt ze mij de volgende dag in de voormiddag en in de namiddag moest ik eerst bij haar komen, vooraleer mijn zoon af te halen van school. Nadien opnieuw een sms om mijn thuiskomst te bevestigen. Voor het weekend heeft ze ook afspraken gemaakt en maandag moet ik haar bellen, dinsdag terug langs gaan. Gisteren ben ik bij haar beginnen dissociëren. Het werd me opnieuw teveel, iets was een trigger die ervoor zorgde dat bepaalde ervaringen zo sterk binnen kwamen, .. mijn lichaam probeert dit op te vangen door lichaam en geest van elkaar te scheiden. Fysiek ben ik aanwezig, maar er is geen echt contact meer met de realiteit.. ik vertoef in een soort bubbel. Daarna als ik terug greep krijg met mezelf, met het hier en nu, begint mijn lichaam ongecontroleerd te schudden, mijn spieren trekken samen en ik kan het niet tegenhouden.. Ik schaamde mij zo hard, want ik wil niet dat dit gebeurt, maar het overkomt mij.. Mijn psychologe heeft mij dit uitgelegd dat dit veroorzaakt wordt door mijn trauma. Als ik dissocieer ben ik een stuk kwijt, een soort van black-out, .. soms functioneer ik op automatische piloot, maar heb ik geen voeling met wat er echt rond mij gebeurt, nadien zijn er gaten in mijn geheugen, ben ik stukken van de dag kwijt, ..
Er is ondertussen al heel wat gebeurd. Met ups en downs, meer downs dan ups probeert onze zoon te overleven. Hij heeft zwaar. Gelukkig zijn er nog een paar momenten waar hij nog zichtbaar geniet. Zijn basis gevoel is wel helemaal anders. Hij kan niet veel aan en we hebben heel wat moeten terugschroeven. Schools lukt het al 7 maand niet meer. Hij krijgt geen lessen, wordt opgevangen in dagbesteding, voor wat er lukt en 1 dag per week zorg boerderij, waarvan hij nu ook afhaakt. De laatste keer weigerde hij resoluut om te gaan. Ik kon hem met geen stokken uit de auto krijgen, niemand kon hem overtuigen om te blijven. Hij deed opnieuw een poging om zichzelf van het leven te beroven, ik kon ingrijpen, het bleef bij een poging, misschien ook wel aandacht van ik kan dit echt niet nu... Maar het blijft toch heftig om hem zo te zien lijden. Ik heb hem dan wel naar de school kunnen brengen om daar een halve dag in de leefgroep te zijn, want ondertussen was ik al een halve dag bezig met hem. Wat er allemaal in zijn hoofdje zit, zijn angsten, zijn lijdensdruk, het is moeilijk in te schatten, hij heeft het echt zwaar. En dit merken we heel goed, het is echt niet gemakkelijk om alle agressie, eisen, .... te weerstaan, het geeft veel druk en spanningen, want we hebben nog twee andere kinderen die ook wel eens hun ding willen doen. Ook zij hebben een wil en rechten. Het is telkens scheidsrechter spelen, troost bieden, incasseren, ... ondergaan. Hij is aangemeld in een kinderpsychiatrie omwille van zijn depressie, suïcidaliteit, zijn agressie, zijn angsten, zijn terugvallen,.. Er moet rust komen in het hele gezin, ook voor hem... Hij spuugt, hij bijt zichzelf, slaat zichzelf, ...
