Sinds ik een deel van mijn medicatie gestopt ben, scheelt het in sufheid. Maar de pijn is er niet op verbeterd, in tegendeel. Steeds meer en meer geraken mijn spieren verkrampt. Uren, dagen, nachten, weken, ... Steeds verkrampt. De spasmen breiden uit, ondanks de vele inspanningen om dit tegen te gaan. Ik heb ondertussen weer een medicament moeten opstarten. Als het niet betert, moet ik nog een heropstarten.
Ondertussen heb ik ook sternuminfiltraties gehad, 10 inspuitingen in en rond mijn borstbeen. Venijnige spuiten en geen of heel miniem resultaat.
Ik weet op de duur niet meer wat te doen. De constant spasmen eisen zijn tol. Ik vermager, ook al eet ik van alles. 's Nachts slaap ik bijna niet ofwel wordt ik heel vaak wakker door de spasmen. Bedenk maar eens de plotse kuitkrampen, maar uren aan een stuk tussen al je ribben en in je onderrug en in en rond je bekken.
Daarnaast word ik gek van de zenuwpijnen die van in mijn rug, door mijn bekken, langs mijn poep door heel mijn been in mijn voet komt, scherpe en lastige pijn. Steeds slapende handen en armen.
In de pijnkliniek werd me al een aantal keer voorgesteld voor TENS therapie. Ik heb er over gelezen en rondgeluisterd. Ondertussen ben ik het aan het testen sinds een week. Ik mag het voor een maand proberen.
Ik ben heel hard geschrokken van de reactie van mijn man, toen ik mijn tens aanhad en buitenshuis moest. Hij maakt er een groot probleem van. Blijkbaar zijn de reacties van anderen veel belangrijker dan mijn gezondheid en mijn geluk. Het doet pijn om te weten dat hij zich daarin schaamt. Hij wil niet dat anderen zien dat 'ik pijn heb'. Daarom maakte hij ook altijd een probleem rond het gebruik van een rolstoel, mijn krukken en mijn stok. Daarom heeft hij mij liever niet mee naar de Gentse feesten of ergens anders. Ik wou ook dat het anders was hoor. Ik zou niets liever hebben, dan dat ikkan 'leven', 'werken', 'onbezonnen mijn ding kan doen',...
Hij is de laatste tijd veel veranderd naar mij toe. Ik begrijp heel goed dat hij het er moeilijk mee heeft, dat ik niet meer de fysiek gezonde ik ben. Hij praat er met mij niet over en ontwijkt elk gesprek hierrond of wijkt al snel af naar een ander onderwerp. Naar de buitenwereld toe laat hij merken dat het goed gaat met mij, met hem. Maar eigenlijk liegt hij zichzelf iets voor, uit zelfbescherming, denk ik.
Als ik 's nachts lig te kronkelen van de pijn, stretching doe, hoor ik dat hij er wakker van wordt soms en zich gewoon wegdraait en doet alsof hij slaapt.
Ergens wil hij gewoon door met zijn leven en wil hij niet geconfronteerd worden met de moeilijkheden en de minder leuke dingen die er nu eenmaal bijhoren. Het stilzwijgen, het negeren helpt hem niet vooruit en weegt door. Ik voel me heel onbegrepen.
hij stort zich op bepaalde zaken en gaat er zo in op dat het gemaakt is. Als ik iets zeg, wil hij het van mij niet aannemen, maar wat hij van het internet haalt (ook al is het van een site die niet onderbouwd is) neemt hij aan als waarheid.
vaak krijg ik te horen wat ik verkeerd doe, dat ik de opvoeding verkeerd aanpak, dat hij het juist doet en beter. Dit terwijl ik het al die jaren altijd alleen moest doen, van baby af aan totdat ze eindelijk zelstandig de dingen konden doen. Toen ik werd opgenomen, moest hij noodgedwongen een deel van mijn taken overnemen, wat hij ook goed deed en hij echt zijn best deed. Maar ik kan er niet tegen als hij zegt dat hij alles heeft opgelost in die periode en dat er nooit problemen waren en dat 'ik de oorzaak ben van alle problemen'. Het is moeilijk om meet hem er over te praten. Ik voel me echt tekort geschoten en niet gerespecteerd in al de inspanningen die ik geleverd heb binnen ons gezin.
Ik probeer te overleven met de pijn dag in, dag uit. Ik probeer er te zijn voor mijn gezin.
Hij probeert ook te overleven op zijn manier. Hij moet zorgen voor inkomen en heeft ook veel stress en zorgen. Naar de buitenwereld toe doet hij zich goed voor, maar het is een brok stress en kan maar weinig verdragen van mij. Hij lijdt ook op zijn manier en probeert het te overcompenseren door te 'vluchten' in bepaalde zaken of hij kruipt in bed. Voor onze oudste dochter is niets teveel en daar springt hij voor. Ze krijgt veel meer krediet dan de andere twee.
Ik kan hier niet teveel in detail gaan en alles neerschrijven. Mijn man voelt zich niet goed in zijn vel en dat weegt ook door bij mij en het gezin.
Kon ik maar de tijd terugdraaien en sommige dingen anders aanpakken, zodat ik nu een gezonder leven kon leiden en er meer zijn voor het gezin en kon werken.
Ik moet zeggen dat ik wel gewaardeerd word door mijn kinderen. Ze zijn blij mij thuis te hebben rond zich. Soms krijg ik dit wel voorgeschoteld door mijn man dat ik wel bij de kinderen ben en hij niet. Nochtans hij nu meer dan vroeger aanwezig is, vroeger kwam hij thuis als ze al in bed lagen. Nu met de avondschool erbij is het weer minder, maar dat is tijdelijk. Hij beseft niet dat ik dit vroeger ook allemaal deed, maar dan met mijn huishouden, boodschappen, kinderen, tuin surplus (daarom ook dat het pijn doet als hij bepaalde opmerkingen maakt). Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar vaak stond ik 's nachts nog te strijken. Natuurlijk heeft het uiteindelijk zijn tol geëist.
Ondanks alles zie ik hem graag en waardeer ik hem. Maar ik zou het graag ook meer willen horen of voelen van hem.
|
