Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
24-02-2017
Zorgen
Het gaat niet echt goed met mijn zoon. Hij heeft het heel lastig. Elke dag veel huilbuien. Hij wil niet meer, hij kan niet meer, zijn leven is om zeep. Elke kleine tegenslag is voor hem een grote klap, waardoor hij heel diep valt. Hij heeft heel wat crisissen en woede-uitbarstingen. Op school is hij vandaag weg gelopen. Ik kreeg telefoon,... niet zo een aangenaam gesprek, maar ik wist dat dit kon gebeuren. Hij had al aangegeven dat hij het niet zag zitten om naar school te gaan. Hij was op, teveel prikkels, teveel situaties die voor hem zo hard binnen kwamen. Ze probeerden hem hierin op te vangen, want ik was op mijn werk. Maar, de vraag kwam er toch dat ik hem zou kunnen komen halen. Dus, moest ik vroeger stoppen. Gisteren was ook een heel zware avond. Veel ruzie tussen mijn dochter en mijn zoon. Mijn dochter had het ook lastig door de spanningen die ze al een hele tijd opstapelde. Dit weekend gaat ze op weekend met de jeugdbeweging en voor haar is dat dubbele stress. Ze wil alles onder controle hebben. 'De kinderen gaan over haar matras lopen'.... en nog zoveel van die zaken waar ze op voorhand al veel stress voor ervaart. Ze loopt continu op haar tippen thuis, ze is om de haverklap haar haar aan het veranderen van kapsel, ze maakt geluidjes, ze is zeer prikkelbaar en zoekt overal iets achter. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze een normale tiener is, maar ze heeft toch heel veel auti- gedrag, waar we niet omheen kunnen. Niet alles is af te schrijven als kopie-gedrag of als typisch tiener gedrag. Ook haar klastitularis maakt zich zorgen. Gisteren was ze er serieus over aan het gaan en dit werkte enorm op haar broer, waardoor ze heel wat conflicten hadden en elkaar zowel fysiek als verbaal aanvielen. De hele avond stond in het teken van die twee uit elkaar te houden en hen te temperen. Het was een grote klus. Ik was doodop als ze eindelijk in bed lagen. Hij sloeg haar met een fles water, zij viel hem aan met een schaar. Het liep echt wel uit de hand. In bed, was mijn zoon helemaal overstuur en wou hij niet meer leven. Hij is dan heel weemoedig en diep bedroefd. Deze avond was mijn zoon op de computer bezig in zijn 'wereld'. Hij was plots zijn wereld kwijt waarin hij bezig was. Groot drama. Ontroostbaar. Mijn man is al de hele avond bezig geweest om het terug te vinden. Ik met het opvangen van onze zoon. Zondag gaan we terug naar de paardentherapie, hopelijk geeft het hem wat rust, want het is echt wel nodig.
Gisteren was een mooie dag. Mijn zoon met ASS en een zware depressie sinds geruime tijd, had blijkbaar toch wat lentekriebels te pakken. Het deed me deugd om hem eens op de trampoline te zien springen en later op de dag de fiets te nemen om een ritje te doen in de grindwegel vlak aan ons huis. Normaal gezien is hij met geen stokken uit de zetel te krijgen en schuilt hij zich achter zijn scherm. Dus, ik was enorm verrast toen ik uit het raam keek en daar een jongen zag springen en pogingen doen om salto's te maken. Blijkbaar een goede dag voor hem. Het was ook geen school voor hem, dus dat zal er ook wel tussen gezeten hebben. Zijn zussen waren wel naar school, dus hij had het rijk voor hem alleen. Het goede weer, de lentezon zal wat extra energie geven. Ik heb zelf ook toch liever de lentezon dan het sombere weer, de donkere dagen.
Het doet deugd om mijn zoon eens te zien dingen doen, te zien genieten, en hier en daar eens zien lachen. Hij was lief tegen de honden. Hij heeft met valentijn zelfs een mooie tekening gemaakt voor mij. Dat geeft me zoveel kracht. Toen we in de diepvrieskast bezig waren en wat ijs losmaakten, viel er een stukje ijs op de grond, eentje in de vorm van een hartje. Ik kreeg het van hem.... zo hartverwarmend!!
Onze zoon heeft het al een hele tijd zwaar. Op schools vlak blijft hij hangen en kan hij niet meer. Hij is al een tijdje niet naar school geweest omdat het helemaal niet meer ging. Nu gaat hij wel naar school, maar krijgt hij nog amper les, omdat hij er geen energie voor heeft. Hij wordt vooral opgevangen en krijgt therapie. Af en toe lukt het om een les mee te volgen. Hij is doodop en valt als een blok in slaap onderweg naar huis, helemaal op, lijkbleek. Sommige dagen blijft hij thuis of haal ik hem vroeger af, omdat hij zijn batterijen moet opladen om terug te kunnen gaan. Ondertussen hebben we contact gehad met een borgboerderij. Daar zal hij wekelijks naartoe gaan in time-out. Hij kan daar werken, rust vinden, spelen, zonder de druk van school. Hopelijk krijgt hij daar de nodige energie.
Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik iets schreef op mijn blog. Het is al heel druk geweest en er is al veel gebeurd. Ik heb soms gewoon de energie niet meer gehad om iets te schrijven. Al mijn energie ging naar mijn gezin, mijn zoon en dochter die het moeilijk hebben. Daarnaast moet ik zorgen dat ik zelf er niet aan onderdoor geraak. Een evenwicht daarin vinden is niet gemakkelijk. Mijn zoon is nu voor de derde keer naar de paardentherapie geweest. Vanaf de eerste keer (toen wist hij niet dat hij dat deed als therapie, maar gewoon kennismaking 'toevallig'), verliep het eigenlijk wel goed. Hij was enthousiast en durfde veel doen met de paarden. Hij gaf hen eten, hielp om de hooi in de zakken te doen, hij hielp mest ruimen, en kon de paarden aaien, zocht contact met de paarden. De tweede keer zag hij het ook zitten en deed hij ongeveer hetzelfde. Deze keer mocht hij regisseren van zijn coach. Geleidelijk aan heeft zij hem ook vertelt wat ze eigenlijk doet en dat ze een coach is die andere mensen helpt en dat die mensen haar ook wel helpen. Hij aanvaardde dit en gaf ook aan om graag terug te komen. Gisterenavond zag hij het niet echt zitten. Deze morgen kon ik hem toch meenemen zonder al teveel moeite. Hij mocht opnieuw regisseren en aangeven wat hij wou doen. Deze keer wou hij oefeningen doen met de paarden. Ze heeft eerst gekeken en bevraagd wat hij doet in zijn vrije tijd en wat hij leuk vindt. Van daaruit ging ze te werk. Hij zou uiteindelijk de oefening doen, dat de paarden hem moesten volgen langs een parcours dat hij uitstippelde. Niet gemakkelijk, maar hij probeerde. Hij gaf vaak aan dat hij iets niet wist, hoe hij iets moest doen, ze liet hem proberen. Telkens met de nodige aanmoedigingen en bevestigingen als het hem lukte. Hij moest zelf aangeven als iets niet lukte en hij hulp nodig had. Het ene paard volgde hem gemakkelijker dan het andere. Hij leerde om krachtigere boodschappen te geven, duidelijke signalen te geven met zijn lichaam, ... zijn houding zorgde voor de reactie van het paard. Hoe moeilijk het ook was, hij gaf niet op, hij zette door en bleef proberen. Ik ben trots op hem, hij heeft zich geen enkele keer boos gemaakt, geen enkele uitbarsting gekregen, hij had minder tics tijdens de oefeningen, hij was geconcentreerd en probeerde alle instructies te onthouden en uit te voeren. Achteraf haalde zijn coach emotiekaarten uit. Iets waar hij niet graag over praat en zich zo goed als altijd voor afzet. Ze vroeg hem om een paar kaarten te nemen die passen bij wat hij voelt op dat moment; Deze keer liet hij het gebeuren en nam hij een aantal kaarten. Ze vroeg om te vertellen waarom hij een bepaalde kaart koos. Ze hielp hem ook door enkele vragen te stellen, zodat hij zijn antwoord kon uitleggen. Daarna kreeg ik de opdracht om kaarten uit te kiezen. Ik vond dit zelf ook heel moeilijk. Ik wist niet of het over mij ging, of mijn gevoel naar hem toe, of allebei. Ik besloot om het gevoel te kiezen dat ik naar hem toe voelde op dat moment. Mijn andere gevoelens die door mijn lichaam gaan heb ik niet willen tonen of vertellen. Toch kon ik een aantal gevoelens tonen en moest ik ook een woordje uitleg geven, waarom ik de kaarten koos. Toen ik de kaart 'opluchting' moest verwoorden, kreeg ik het heel moeilijk. Blijkbaar maakte het veel in mij los op dat moment. Het woordje opluchting gaat over veel dingen. Ik ben opgelucht omdat hij doorzet, opgelucht omdat hij het graag doet, opgelucht omdat hij zich niet boos maakt, opgelucht omdat hij zich kan ontspannen, opgelucht omdat we iets rustigs kunnen aanpakken samen, opgelucht dat er een klik is met hem en de paarden en met de coach, opgelucht omdat we iets gevonden hebben waar we kunnen op verder bouwen, opgelucht om hem te zien ondernemen, opgelucht om hem niet te horen klagen, opgelucht omdat hij dingen toelaat dat hij anders nooit doet, opgelucht dat hij zich op dat moment gelukkig voelt, opgelucht dat hij dat uurtje niet denkt aan zelfmoord, opgelucht om.... zoveel .... Mijn tranen rolden van mijn gezicht, ik kon het niet meer tegenhouden. Zij verwoordde het naar hem toe, dat mama weende, maar eigenlijk blij was. Ik kan met heel veel trots zeggen dat ik heel fier ben op mijn kleine man. Misschien is dit wel een toegangspoort om dieper tot hem te geraken.
Ik heb de laatste tijd terug veel last van mijn spieren. Mijn gezondheid laat steken vallen. Ik heb vaak last van mijn sinussen, keelpijn, maag-darmproblemen en de energie wordt uit mijn lijf gezogen. Ik probeer aan zelfzorg te doen. Niet gemakkelijk als mama van zorgenkinderen en rebelse pubers. Niet gemakkelijk als je man zoekende is en het niet vindt, het zorgt voor allemaal extra zorgen op je schouders. Voor mij mag de lente komen, dan kan ik meer buiten zijn, meer energie opladen in de tuin, bewegen, ontladen van alle balast. Op het werk is het ook heel druk al geruime tijd en dat is goed voelbaar. Iedereen loopt moe en hier en daar is er toch meer spanning erdoor. Na een dagje werken is mijn pijp uit. We hebben amper tijd om iets te eten. Dit hou je een tijdje vol, maar na een lange periode dat de rekker is aangespannen, komt er toch sleet op. Vandaag heb ik een wandeling gemaakt met mijn hond, in het bos. De rust opgezocht om mijn hoofd leeg te maken en de beweging om energie te krijgen. Het contact met de natuur en mijn hond zorgt voor het opladen van mijn energie.
