Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
25-08-2015
Terug aan het werk.. Yes
Het doet deugd om weer te kunnen werken! Het doet goed. Ik kan mij weer nuttig voelen. Dankbaar om iets te mogen betekenen. Ook al is het vermoeiend, of zijn er dingen die minder zijn, het is genieten... Een mens beseft niet hoe gelukkig hij is om dingen ge kunnen doen, gezond ge zijn, ...
Moe, maar voldaan, na een werkdag, gezond moe.
Sommigen kijken er naar uit, voor anderen kan de vakantie niet lang genoeg duren.
Mijn zoon kijkt er absoluut niet naar uit en heeft nu al stress. Prikkelbaarder, kortaf reageren, weer meer accidenten in de broek,..
Wat zal het nieuwe schooljaar brengen. Maandag wegen we bij welke juf hij zit en wie de therapeuten zijn en in welke leefgroep hij zal zitten overdag en 's avonds als hij blijft slapen.
Een grote aanpassing weer voor hem. Wie zal er in zijn klas zitten en met hoeveel? Wie zal in zijn leefgroep zitten en met hoeveel? Zal hij de twee busritten aankunnen? Zullen we hem vlot naar school krijgen? Hoe zal het huiswerk verlopen? Zal hij thuis zijn taken willen doen? Ik maak mij nu al zorgen. Het zal puzzelen worden soms.
We pakken aan wat ons overkomt en leren eruit.
Zal hij een hobby of sport willen/ kunnen doen naast school? Vorig schooljaar lukte het aanvankelijk, maar de stress oversteeg hem zo fel, dat we uiteindelijk moesten de sport stopzetten. Hij had er een hele week last van, de gedachte dat hij moest sporten (in groep, veel onvoorspelbare dingen van de andere kinderen, lichaamscochten, geuren, geluiden, ...). Toch zou het goed zijn dat hij iets actief doet, want hij kan het gebruiken om zich fysiek af te reageren. En hij is dan ook eens van de iPad verwijderd.
Hopelijk lukt het hem om verder te evolueren op schools vlak. We zien wel.
Jaren terug was ik werkzaam als verpleegkundige. Daarna werkte ik samen met mijn echtgenoot in ons eigen bedrijfje. Heel leuk om te doen, hard werken, maar dat gaf mij niet. Door de slechte marktprijzen, werden wij als producent amper vergoed en verre van de kostprijs uitbetaald. In het begin denk je, dat het wel weer goed komt. Maar, na een paar jaar besef je dat het niet gaat verbeteren, integendeel, het werd erger. Dus besloten we om te stoppen met deze activiteiten. Maar zonder inkomen overleef je niet lang als je een gezin moet onderhouden. Dus moesten we ander werk zoeken. Ik ben nu reeds een tijdje aan het solliciteren, tijdens de verlofperiode geen gemakkelijke onderneming, aangezien er weinig respons komt. Ik heb al een paar gesprekken gehad en er staan er nog op de planning. Verschillende bedrijven moeten nog reageren. Ik heb al een paar telefoontjes gedaan om de procedure te versnellen en dat hielp.
Ondertussen heb ik nog steeds geen werk en dat zou snel mogen veranderen. Ik wil bezig zijn, nuttig zijn en zorgen voor mijn gezin, ook financieel.
In het begin liet ik weten aan de werkgever, van mijn arbeidsongeschiktheid, maar ondanks hun 'holistische visie' die ze naar voor brengen op de website, zag ik de wind draaien en de terughoudendheid naar voor komen. Tja, iemand die lang ziek is geweest, wat gaat daar van komen? Zal die zich vaak ziek melden? Vele vragen rijzen bij de werkgever. Maar, als je geen kans krijgt om u te bewijzen, dan is dat ook niet bevorderlijk. Moest ik mij niet goed genoeg voelen, zou ik zeker niet solliciteren voor een bepaalde vacature.
Mijn zoektocht gaat verder en ik leer uit de gesprekken. Ik verzwijg alleen maar wat meer informatie in de toekomstige gesprekken, om zo mezelf meer kans te geven om aan een job te geraken die bij mij past.
Ik popel om te beginnen. Wie o wie geeft mij de kans om mezelf te bewijzen, dat ik het kan en er klaar voor ben? Waar kan ik starten? Wanneer kan ik starten? Aftellen geblazen...
Hoopvol!
Jaren terug was ik werkzaam als verpleegkundige. Daarna werkte ik samen met mijn echtgenoot in ons eigen bedrijfje. Heel leuk om te doen, hard werken, maar dat gaf mij niet. Door de slechte marktprijzen, werden wij als producent amper vergoed en verre van de kostprijs uitbetaald. In het begin denk je, dat het wel weer goed komt. Maar, na een paar jaar besef je dat het niet gaat verbeteren, integendeel, het werd erger. Dus besloten we om te stoppen met deze activiteiten. Maar zonder inkomen overleef je niet lang als je een gezin moet onderhouden. Dus moesten we ander werk zoeken. Ik ben nu reeds een tijdje aan het solliciteren, tijdens de verlofperiode geen gemakkelijke onderneming, aangezien er weinig respons komt. Ik heb al een paar gesprekken gehad en er staan er nog op de planning. Verschillende bedrijven moeten nog reageren. Ik heb al een paar telefoontjes gedaan om de procedure te versnellen en dat hielp.
Ondertussen heb ik nog steeds geen werk en dat zou snel mogen veranderen. Ik wil bezig zijn, nuttig zijn en zorgen voor mijn gezin, ook financieel.
In het begin liet ik weten aan de werkgever, van mijn arbeidsongeschiktheid, maar ondanks hun 'holistische visie' die ze naar voor brengen op de website, zag ik de wind draaien en de terughoudendheid naar voor komen. Tja, iemand die lang ziek is geweest, wat gaat daar van komen? Zal die zich vaak ziek melden? Vele vragen rijzen bij de werkgever. Maar, als je geen kans krijgt om u te bewijzen, dan is dat ook niet bevorderlijk. Moest ik mij niet goed genoeg voelen, zou ik zeker niet solliciteren voor een bepaalde vacature.
Mijn zoektocht gaat verder en ik leer uit de gesprekken. Ik verzwijg alleen maar wat meer informatie in de toekomstige gesprekken, om zo mezelf meer kans te geven om aan een job te geraken die bij mij past.
Ik popel om te beginnen. Wie o wie geeft mij de kans om mezelf te bewijzen, dat ik het kan en er klaar voor ben? Waar kan ik starten? Wanneer kan ik starten? Aftellen geblazen...
Hoopvol!
Na een aantal voorbereidingen konden we vertrekken naar Schiphol. Daar checkten we in, werden we gefouilleerd en gingen we wachten op het vliegtuig. Niets is vanzelfsprekend. Mijn zoontje wordt niet graag aangeraakt en werd dan nog eens gefouilleerd. Dit konden we niet weigeren, anders werden ze misschien gealarmeerd dat er meer aan de hand kan zijn. We legden het goed uit aan hem zodat hij toch wel de mensen hun werk liet doen. Ik zag aan hem dat hij het moeilijk had, maar hij liet hen begaan en was er snel vanaf. We hadden een probleem met 1 van de valiezen. Die kon niet geopend worden en er moest iets uitgehaald worden voor de controle. Dus, moesten we deze valies gaan inchecken voor ruimbagage ipv handbagage. We gingen niet allemaal mee, want bij terugkeer, moesten we anders weer volledig door de controle en opnieuw gefouilleerd worden. In het vliegtuig kreeg mijn zoon het al snel lastig, nog voor vertrek. Er zaten twee kleine kindjes twee rijen voor ons en die huilden, maakten redelijk wat kabaal en mijn zoon kan er niet tegen. Hij begon al te roepen dat ze moesten ophouden en op de duur te schelden. Ik probeerde hem te bedaren en zei dat men hem van het vliegtuig zou halen als hij zo bleef schelden en roepen en vooral boos worden. Hij herpakte zich en we konden opstijgen zonder verdere problemen. Tijdens de vlucht kreeg hij het nog een aantal keer lastig door de twee kindjes. Daarnaast wou hij niet slapen, na een ganse nacht wakker te zijn. Ik eiste van hem dat hij eerst zou slapen, of hij kreeg geen ipad-tijd. Hij bleef op mij inroepen, dat hij 'nu' de ipad wou, maar ik negeerde hem en antwoordde enkel dat hij moest slapen. Uiteindelijk zag hij in dat ik niet om te praten was en hij viel in slaap. Na anderhalf uur kon hij dan op de ipad. De landing was een hevige landing, met heel wat heen en weer schommelen, scheef vliegen. Mijn zoon zag het gevaar er niet van in en hij vond het geweldig, alsof hij in een roetsjbaan zat. Gelukkig maar dat hij het zo opvatte, want het was een gevaarlijke landing met goede afloop.
Tijdens ons verblijf in het hotel was hij in eerste instantie wel ok en waren er weinig moeilijkheden. Voor het eten was er altijd wel iets dat niet goed was, niet de juiste verpakking, smaak, kleur, textuur, Maar we vonden wel altijd iets dat hij toch kon opeten.
Op sommige momenten schoot hij in een crisis, die we trachtten op te vangen zonder dat andere gasten er teveel last van hadden. In het zwembad was er vaker eens iets waardoor hij heel boos werd. We hebben heel wat stampen, schoppen en knepen gehad.
Aan zee was er een moment waarvan ik mijn hart vasthield. Hij was mooi bezig met het maken van een dam en een put die hij opvulde met water. Hij stond in het water in zijn put en er passeerde een koppel met een heel jong kindje van hooguit 2 jaar. Dat kindje hield twee stenen vast, een grote en een middelgrote die hij bij het voorbijgaan in de put gooide. Mijn zoon kreeg de ene steen rakelings langs zich heen en dat was voldoende om te exploderen en prompt de stenen te pakken en naar dat kindje te gooien. Gelukkig kon ik en de mama van dat kindje net verhinderen dat hij de steen niet gooide op het kindje, het zou recht op zijn hoofd geweest zijn. De mama panikeerde en schermde het hoofd af van haar zoon en de andere hand hield ze voor de steen. Ik riep op mijn zoon met strenge stem dat hij moest stoppen. Hij was ontoereikend, geen input, hij stond daar te schuimbekken en je zag aan hem dat hij over de rooie was. De papa hoorde het achter zich gebeuren en draaide zich om en was geschrokken en boos tegelijk. Gelukkig liep het goed af. Ik heb wel nog heel wat werk gehad om mijn zoon weer rustig te krijgen. Hij kon niet vatten wat de gevolgen waren en beschuldigde steeds het kindje. Hij wou hem vermoorden en heel wat andere dingen aandoen. Dat kindje was zich van geen kwaad bewust en deed het zeker niet met opzet.
Hij deed mee aan de activiteiten die we gepland hadden. Niet alles liep van een leien dakje. Soms voelde hij zich benadeeld omdat hij bvb een musketon minder had dan de zussen tijdens canyoning. Canyoning was niet zijn activiteit, hij was bang en vaak was het niet voorspelbaar wat er de volgende stap ging zijn. Dus hebben we hem door de namiddag moeten doorsleuren. daarna was hij stikkapot.
Vanaf dag 5 was het heel moeilijk voor hem. Hij wou naar huis. Hij vond dat we hem verplichtten om op reis te gaan en hij 'mishandeld' werd, tja, een groot woord, maar zo ervaart hij nu eenmaal de dingen als het niet in zijn plaatje past.
De laatste 3 dagen kon hij het niet meer opbrengen om naar het ontbijtbuffet te gaan, de andere dagen kwam hij nog mee, maar met tegenzin. Het was te druk voor hem, we zorgden telkens wel voor een plaats waar hij geen passage rond zich had, maar toch was het allemaal veel voor hem. Hij deed echt zijn best, meer dan we kunnen voorstellen.
We werden ook heel vaak aangesproken aan de winkeltjes, restaurantjes, om iets te kopen of om te komen eten. Telkens werd hij aangeraakt, geaaid, gekriebeld, gefopt, allemaal dingen die hij net niet wil, zelfs niet aangekeken worden! Het was vaak spannend hoe het ging uitdraaien na zo'n voorval.
Tijdens het pedalo en het zoeken naar krabben op de rotsen had hij ook een aantal moeilijke momenten, maar hij beleefde ook fijne momenten. Ik ben trots op hem, dat hij zoveel schrik heeft overwonnen wat betreft water, zwemmen, inspringen, duiken, spatten, zand, Hij dook en sprong in het water alsof hij het al jaren deed. Super gewoon!!! Wat ben ik blij voor hem dat hij nu durft. De afwerking van het zwemmen is wel nog een heus werkpunt, maar eerst en vooral de schrik moest weg zijn, om de volgende stap beter te kunnen.
De laatste dag, toen we waterpolo meededen, wou hij ook meedoen. Hij sprong in het water om de grote mensen af te leiden, zodat ze de bal niet meer zagen. Later stond hij naast de goal van de tegenpartij. De Spanjaarden konden maar slecht tegen hun verlies en deden er alles aan om toch maar te scoren, ook al moesten ze mensen pijn doen, de bal uit de handen nemen,.. De keeper zei tegen hem dat hij de goal had verplaatst waardoor wij een goal konden scoren. Mijn zoon had dit niet gedaan en werd furieus. Hij was niet meer tot rede vatbaar en was uren erna nog steeds boos, geïrriteerd en wraaklustig. Niets was goed en hij beschadigde dingen, werd agressief, verbaal en fysiek. Toen moesten we wel zeggen dat hij autisme had. Iedereen in het zwembad kon het aanschouwen en was geschrokken en begreep niet wat er eigenlijk gaande was. Ipv hem gerust te laten, gingen ze net naar hem toe en wilden ze hem weer blij proberen maken, maar net dat maakte hem nog bozer. Meer prikkels die hij niet aankon. Het beste is, hem te negeren en hem zelf weer rustig te laten worden eens hij afgeleid geraakt door iets. Telkens men hem aanspreekt of gewoon naar hem kijkt, borrelt het weer op en komt hij weer in geen-input-modus.
De laatste dagen mocht hij wat meer op de ipad en kon hij zich afzonderen, weg van de drukte. Maar als we dan hem wilden iets anders laten doen, was hij moeilijk van de ipad te krijgen, want telkens is hij bezig met iets en is het niet 'af'.
Hij heeft vaak dezelfde dingen gegeten, in de zelfde restaurantjes of in de bar van het hotel. Daar wist hij hoe men serveerde, hoe het smaakte, hoeveel en wat hij kreeg. We gingen nooit eten op de drukste momenten.
Al bij al heeft hij het overleefd en was hij blij om naar huis te gaan. Geen schrik om te vliegen. Terug door de controle op het vliegveld. En in de auto, onderweg naar huis, sliep hij, uitgeteld.
Na 4 a 5 jaar niet meer op reis geweest te zijn en na een zware periode, heb ik voor 100% kunnen genieten van onze reis. Het deed zo'n deugd om aan alles te kunnen meedoen, zonder te moeten nadenken. Alhoewel ik wel vaak nadacht en dubbel en dik besefte hoezeer ik er van genoot. Want we beseffen niet genoeg hoe gelukkig we kunnen zijn als we niets mankeren.
Ik deed mee aan de activiteiten die werden georganiseerd, passief EN actief. Mijn lichaam liet mij geen enkele keer in de steek. Ik kreeg leuke opmerkingen van mensen, die niet wegen hoe slecht ik er aan toe geweest ben, en dat deed deugd. Ik heb veel gezwommen, deed mee aan yoga, waterpolo, aquagym, boogschieten, tennis,...
We gingen naar zee, gingen varen, wandelen, spelen in het zwembad, terrasjes doen,...
Het was genieten van kop tot teen.
De warme temperaturen deden deugd, de zon bracht goede energie, het was leuk en goed.
Sinds ik stopte met sipralexa is mijn lichaam weer de oude geworden. In het begin moest ik weer krachten verzamelen, want bijna 3 jaar niets of weinig te kunnen doen door de helse pijnen en vermoeidheid, moest ik toch het een en ander opbouwen.
Ondertussen ben ik weer vanouds en actief, energiek, goedlachs, werklustig en kan ik organisatorisch alles aan.
Een hele metamorfose, maar een goeie!!
Ik kan weer volop genieten van wat ik wil doen en van wat er rond mij gebeurt.
Ik leef weer, back on track!!
Wat medicatie kan doen met een lichaam, onvoorstelbaar.
