Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
05-10-2014
Spasmen, extreme pijn
Ik heb al geruime tijd last van mijn rug - en nekspieren die steeds vastzitten. Infrarood, kinesitherapie, stretch- oefeningen, bewegen,... Niets helpt zodat het zou verbeteren. Ik heb een afspraak bij de fysische geneeskunde, maar die is nog een maand veraf. Ondertussen zijn er veel momenten waar ik het verga van de pijn, ondanks de pijnstilling. Sommige momenten zijn uit te houden, maar wel heel lastig en vermoeiend. Vaak komen mijn spieren in de kramp, bij een been is het nog gemakkelijk uit te stretchen, maar als het gaat om alle spieren tussen de ribben, is het echt geen lachertje. Gisterenavond kon ik al geen houding meer aannemen die draaglijk was. Ik was ontzettend moe, maar de pijn en de ongemakken, licht uitgedrukt, weerhielden mij om naar bed te gaan. Uiteindelijk ging ik naar bed. Mijn man was ook heel moe na een drukke week en wou op tijd gaan slapen. Ik kroop in mijn bed, maar kon niet stil liggen. Spasmen overal in mijn rugspieren. Tussen mijn ribben ging het het hardste tekeer, het stopte niet. Ik deed mijn oefeningen die de kinesist mij geleerd had, maar dit hielp niet, of maar een paar seconden. Ik werd gek van de pijn, moest mij stil houden, want er lag er een te slapen naast mij. Ik draaide en keerde, ging rechtop zitten, staan, mij op een bolletje draaien, een brugje maken, mij lang uit rekken, van alles deed ik. Ik kon niet stil blijven liggen, onmogelijk. Ik werd op de duur wanhopig. Na een anderhalf uur en mijn ventje om de haverklap uit zijn slaap gewekt te hebben, werd ik uit bed gezet. Ik moest in de living maar op de zetel gaan liggen. Ook daar bleven de spasmen voortduren. Ik overwoog zelfs om de dokter van wacht te bellen of naar spoed te gaan. Ik had het beter gedaan... Dan kon ik tenminste slapen... Zucht!! zeven keer naar toilet, kronkelend in de zetel, doodop was ik. Ondertussen werd ik nog eens belaagd van een aantal bloeddorstige muggen. Het getik van de klok was om onnozel van te komen. De tinnitus werd ook erger, tjah, mijn lichaam en geest zat effekes onder stress he. ik heb geen oog dicht gedaan voor 5 uur. Constant was mijn rug in kramp. Ik wist niet hoe ik mij moest leggen of zetten. Als ik plat op mijn rug ging liggen werd precies mijn adem afgesnoerd. Als ik op mijn zij lag kon ik het geen halve minuut uithouden en moest ik veranderen van positie. Ik kon mijn benen niet stil houden, die moesten steeds bewegen. Ik heb dit overdag ook al vaak gehad, maar 's nachts is toch anders. Ik vroeg 's avonds nog aan mijn ventje of hij eventjes mijn pijn wou overnemen. Hij zei nee, want ik heb nog zoveel te don, nog zoveel plannen.... Tjah... Heel teleurstellend, maar ik begrijp hem wel. Maar ik wil ook nog van alles kunnen plannen, ik wil ook wel eens dingen kunnen doen zonder pijn. Dit antwoord kwam echt wel aan bij mij. Zo weet je weer hoe moeilijk het is om maar een beetje te weten hoe het voelt om zoveel pijn te ervaren. Deze week had ik er nog migraine bij, voor de zoveelste keer. Zelfs met de medicatie speciaal tegen migraine ging het niet weg. Vorige week was ik bij de huisdokter en hij vroeg hoe het voelt en wat voor pijn ik ervoer. Toen ik wou antwoorden, werd hij weggeroepen bij zijn vrouw, die tandarts is. Toen hij terug kwam veranderde hij van onderwerp. Daarna aan zijn bureau zei hij dat ik er anders wel goed uit zie en hij bleef er op door hameren. Ja, dat vertekent het beeld hij. Moet ik er nu echt als een slons uitzien of zo... Ik probeer er goed uit te zien om mijzelf mij beter te laten voelen, al is het maar het idee. De pijn is er niet minder om. Ik heb wel eens dagen dat het doenbaar is, of delen van dagen, want het kan op een half uur al snel veel slechter worden. Laatst moest ik naar een feestje van mijn nonkel. Ik verging van de pijn, maar dirkte mij op en had al gans de dag op bed gelegen omdat ik niet in staat was om iets te doen. Ik deed mijn best om te genieten. Ik ben gegaan omdat men bleef aandringen. Ik ben blij dat ik erbij was. De dag erna kon ik weer niets meer. Maar dat zien ze niet. Ze zien alleen dat ik er uiterlijk goed uit zag he...
Nu hoopte ik dat ik deze nacht ging kunnen slapen, maar opnieuw heb ik opstoten van spasmen. Het is minder constant dan gisteren, maar het blijft niet prettig. Normaal nam ik daar medicatie voor, en het hielp wel, maar het heeft ook bijwerkingen. Sinds ik ermee gestopt ben is het snel weer verslechterd, dus ik twijfel wat ik er mee moet doen. Maandag moet ik naar de pijnkliniek. Ik ga het daar eens bespreken, misschien is er een andere optie. Wellicht krijg ik dan ook een infiltratie voor mijn syndroom van Tietze die mij kwelt.
Mijn spieren verkorten en zetten zich steeds vast. Mijn rug en nek doet pijn bij elke minste beweging. De kiné zorgt ervoor dat ik mijn spieren kan rekken en stretchen. Pijnlijk maar het moet. Ik probeer om zoveel mogelijk te bewegen. Het blijft doseren. vandaag heb ik gans de dag, totdat de kiné kwam, in mijn bed gelegen. Ik moest recupereren van gisteren een uurtje weg te zijn, om naar mijn dochters te kijken tijdens de loopwedstrijd op de scholencross. Het is vermoeiend om steeds zoveel pijn te hebben. Maar ja, ge leert er op een manier mee omgaan he. Het is leuk om te horen dat mensen zeggen van, 'je ziet er goed uit'. Ja, ik moet er ook niet als een slons bijlopen he. Soms loop ik te sterven van de pijn en dan nog zeggen ze dat. Blijkbaar kan ik goed cammoufleren he. En je mag dan nog zeggen dat je veel pijn hebt en dat het soms niet gaat, ze vinden dat je er goed uit ziet, dus het zal wel goed zijn of wel meevallen. Maar ze staan niet in je schoenen.
Ik doe het graag en leer graag bij. Ondertussen is mijn draagtas af van in de naailes. Veel nieuwe dingen bijgeleerd en het lukte bij wonder goed. Ik durf best zeggen dat ik trots ben van mijn werk en het behaalde resultaat. Mijn draagtas neem ik met plezier in gebruik. Ondertussen waren mijn dochters ook laaiend enthousiast en wilden zij ook een gepersonaliseerde draagtas. Met veel plezier zette ik mij ervoor in. Ik had enorm veel pijn op dat moment, dus het was afzien fysiek, maar ik zette door. Ik vond het belangrijk dat ze mij hielpen, het was tenslotte iets voor hen en ze konden ten alle tijde hun idee naar voor brengen. De samenwerking was plezant en zo was hun draagtas veel sneller klaar. Apetrots...
Vandaag was er weer naailes, de tweede na de grote vakantie. We werkten verder aan onze draagtas. Het schiet goed op en krijgt vorm. Volgende les is mijn draagtas af. Ik ben trots op mijn werk, ondanks de schoonheidsfoutjes van een beginneling. Ik doe het supergraag. Ik heb veel pijn en achteraf is het telkens afzien. Het is een leuk groepje en de lerares is top. Smaakt naar meer!
Deze namiddag hebben we genoten op het strand. Er was niet veel volk en de zon was van de partij. geen goeie dag voor mij op vlak van pijn en vermoeidheid, het was afzien. We konden heel dicht tegen het strand parkeren. We genoten van een ijsje of suikerwafel. We settelden ons op het strandterras. De kinderen zijn vaak in de zee geweest. Springend over de golven.. Schelpjes zoeken, krabben zoeken, zeeslagschepen bouwen in het zand. Ik bekeek alles van op afstand en trachtte een goeie houding te vinden om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Ik genoot van mijn gezin, de sfeer, het uitzicht, de zeilboten, het leven op zee, de meeuwen, ...
Van in het derde leerjaar heb ik last van tendinitis, tennisellebogen. Als kind verstuikte ik om de haverklap wel iets. In het middelbaar kreeg ik ook beendervliesontsteking in beide scheenbenen, heel pijnlijk, ik kon maar moeilijk stappen. Toen had ik ook tijdens de examens steeds een tenniselleboog. Reeds van kindsaf had ik geregeld pijnklachten ter hoogte van mijn borstbeen en ribben, het kwam en het ging, soms duurde het weken, soms maanden, soms een paar dagen. Pas toen ik, nadat ik bevallen was van Leyton, maanden aan een stuk last had en op de duur helemaal vast geraakte, ermee naar de dokter ging, werd er Tietze geconstateerd. Ik werd losgemaakt in een aantal beurten bij dr. Ongenae in Gent. De opstoten blijven komen en gaan.
Ik heb al jaren last van zenuwpijn. Reeds van in het middelbaar van toen ik 16 j was. Eerst begon het met tintelingen in mijn handen en armen, later ook pijn, tot in mijn oksels. In 2007 ben ik uiteindelijk geopereerd van carpeltunnel. De operatie was dringend, ik had reeds verlammingsverschijnselen, ze was ook geslaagd. Doch, de klachten bleven. Later ook zenuwpijn vanuit mijn rug naar mijn benen en voeten. Ik heb ook een slechte doorbloeding waardoor ik vaak last heb van het syndroom van Raynaud. Koud weer is nefast voor mijn handen en voeten.
Ik heb al vaak vast gezeten met mijn rug, mijn ribben geraakten in torsie en ik moest geregeld gemanipuleerd worden. Ik kreeg ook inspuitingen met botox in mijn rug-en nekspieren, wat tijdelijk zorgde voor minder pijn.
Dan kwam ook de fibro stilletjes aan in mijn leven geslopen, op een bepaald moment kon ik niets meer door de ontzettende pijn over geheel mijn lichaam. Moeilijk te omschrijven omdat er verschillende soorten pijn is waarmee ik te maken heb. Doffe pijn, scherpe pijn, lastige pijn, stekende pijn, constante pijn, stijfheid, tintelingen, branderig gevoel, schokkende pijn, aanrakingspijn, ontstekingspijn, slapend gevoel, zeurende pijn, zenuwpijn. Vaak geeft het ook een rusteloos gevoel in de onderste ledematen. zitten doet veel pijn, daarom dat ik vaak een kussentje onder mij leg of een donsdeken, om zachter te zitten, dat scheelt toch iets. Een harde stoel of zitting is moordend. Pijn is heel vermoeiend, ik heb veel meer slaap nodig dan vroeger. Zelfs als ik slaap, heb ik pijn, ik wordt vaak wakker.
Augustus was een maand waarin ik elke dag heel veel pijn heb ervaren. Het vochtige weer deed er geen goed aan. Ik moest heel veel doseren en compenseren. Het heeft mij niet belet om hier en daar te genieten van de kleine dingen, van mijn kinderen, van eens gezellig samen te zijn. De weerbots was telkens heel fel. Mijn lichaam is veel achteruit. Ik heb hard gewerkt aan de opbouw van mijn spieren en energie, maar telkens weer kreeg ik de weerslag. Ik kreeg koortsblaren, grote opgezette klieren, grieperigheid, meer last van mijn allergieën. Dus meer bijslapen weer. Elke dag ga ik in de infraroodcabine. Ik heb de laatste tijd heel vaak migraine-aanvallen. Er zit soms geen week tussen. Telkens duurt het drie dagen. Ik probeer een goeie vrouw te zijn en een goeie mama, ondanks de lasten die ik meedraag. Het zou wel eens deugd doen, een dagje zonder pijn... Ik blijf hopen, al is de kans heel klein.
Begin augustus gingen we op weekend naar centerparcs in Erperheide. Het was al heel lang geleden dat we eens weg geweest waren. Ik probeerde op voorhand goed te rusten en te doseren om dit weekendje te kunnen doorstaan en om te kunnen genieten. Genieten heb ik ook gedaan, ondanks de pijn en de vermoeidheid. Ik nam af en toe de tijd om wat te slapen. Ik ging mee in het zwembad en daar rustte ik ook bij tijd en stond uit op een stoel of in de ligweide of in het bubbelbad. Ik genoot van de kinderen en mijn man. De kinderen konden veel dingen doen. We namen ook de tijd om eens een terrasje te doen. Ik nam foto's van de duikinitiatie en de activiteiten. Ik kwam overal achter... Verbeet de pijn.. Probeerde te genieten van het samen zijn. 's Avonds was ik al heel vroeg uitgeteld. Het was een leuke tijd. We hadden mooi weer, beter dan eerder voorspeld. De maandag was ik niets meer waard en viel ik overal in slaap. Terwijl de rest nog ging zwemmen, zat ik op een bankje in te dommelen, wakend over ons hondje. Na het eten ben ik in de auto gaan slapen. Leyton was overprikkeld en wou naar huis, die heeft zich nog wat bezig gehouden met de nintendo. Ondertussen gingen de meisjes en Yves nog wat gaan minigolfen. Ik was niet meer in staat ervoor. Onderweg naar huis ben ik twee keer wakker geworden, om dan direct weer te slapen. Mijn batterij was helemaal leeg, na een ontspannen weekendje. De rest van de week heb ik veel geslapen en veel pijn gehad.
Ik heb mij vandaag effekes buiten gezet, om een beetje te genieten van het mooie weer. Het was een zalige warmte. Ik dacht, ik ga de natuurlijke zonnewarmte op mijn spieren en gewrichten laten inwerken. Voor eventjes was het goed, maar daarna had ik meer pijn. Ik heb wel genoten van mijn kinderen die buiten speelden. Ze hebben gans de namiddag geregeld in het zwembad gespeeld. Leyton is vandaag naar de leefgroep en is naar de blaarmeersen geweest. Toen ik hem belde vanavond zei hij, dat hij mij mist, ik hem ook. Maar alle dagen thuis is ook niet goed. Maar ik mis hem enorm. Nadat hij papa hoorde wou hij mij nog eens en zei hij dat speciaal.
Vandaag jeneverbesjes geplukt met de kinderen. Ze hebben flinkgeholpen, na de zoveelste uitbrander over het opruimen. Ik was stikkapot al na een kwartier. Ik heb het een half uur volgehouden. Vroeger kon ik uren aan een stuk doordoen, zonder probleem. Ik heb ook nog confituur gemaakt vandaag. Daarna platte rust in de zetel. Nog bezoek gehad van mijn zus en haar kinderen. Ik ben gebroken. De pijn overheerst, samen met de vermoeidheid.
ik heb wel genoten van het plukmoment met de kinderen. Er was op geen enkel moment ruzie dan. Deze voormiddag was het eventjes anders toen Leyton Emmelie naar de keel greep. Emmelie verstoorde zijn vooraf ingeplande plaatje en de bom barstte. Zijn geschreeuw ging door merg en been. Emmelie ging er nog eens bovenop in en hij had haar bij de keel. De plotse onvoorspelbaarheid deed hem tot dit drijven. Emmelie is vaak niet duidelijk naar hem toe en begrijpt ook niet waarom hij zo reageert. Ze is dan ook heel rigide op zo'n moment.
Ondanks de pijn heb ik genoten van mijn kinderen. Ze hebben vaak in het zwembad gespeeld, daarna in bad en de infraroodcabine. Dolle pret was het toen ze afwisselend bommetje speelden. Papa heeft zich eventjes geriskeerd in het koude water. Die gasten helemaal onderkoeld vonden het plezant om ons nat te spetteren. Het deed deugd het geschater te horen vanuit mijn zetel. mijn badkamer mocht er wel aan geloven, handdoeken werden verslonden na elke plons en duikpartij. Tina, de hond was altijd van de partij en was ook elke keer nat. Daarna heeft Leyton zich bezig gehouden op de wie, al vloekend en scheldend tegen het spel. Alicia en Emmelie waren ondertussen bezig met de loombandjes. We hebben dan nog een nieuw gezelschapspel geleerd van Alicia. Dit verliep niet volgens ieders zin, maar we hebben het overleefd. Emmelie is nog maar een dag thuis van kamp, ze zijn nu weer met drie en het loopt al problematisch, behalve bij het zwemmen, dat ging vlotter. Maar ik geniet van de mooiste momenten.
Vandaag een slechte dag qua pijn. Gisteren ook. Heel vermoeiend. De laatste week had ik het ook mentaal wat moeilijk. Alles doet pijn. De stijfheid aan spieren en gewrichten, de spierpijn en zenuwpijn, pijn in de pezen en gewrichten. mijn voetzolen doen al weken pijn, een scherpe zenuwpijn. Mijn armen tintelen, mijn handen en vingers scherp prikkend. De rug is geradbraakt. Ik heb het moeilijk met stappen, precies of mijn spieren zijn allemaal gekrompen. Veel op bed en de zetel gelegen. Tussendoor genietend van mijn kinderen die speelden in het zwembad tussen en tijdens de regenbuien.
Vandaag wou Yves nog wat boodschappen gaan doen. Dus maakte ik een lijstje. We moesten ook naar de apotheek. Alicia reed ook mee. Emmelie is op kamp en Leyton is vandaag naar de leefgroep. Toen we van de apotheek kwamen zei Yves plots dat ik naar huis moest, dat hij liever met Alicia alleen zou rijden. Eigenlijk wou hij mij thuis hebben omdat hij een pakje moest ontvangen. Ik zei hem dat en hij gaf mij gelijk. Ik wou niet thuisblijven, ik wou ook eens buiten zijn. Maar zijn reactie vond ik nogal frapant. Volgens hem kan ik altijd kiezen om mee te rijden, ben ik op mijn gemak, kan ik mij hele dagen bezighouden met Facebook. Ik kon mijn oren niet geloven. Hij vond dat hij niets alleen kon doen, het enige is werken. Is hij nog wel gelukkig? Moest ik mogen en kunnen, ik reed alleen weg en zo. Moest ik kunnen werken, dan ben ik de eerste om mijn handen vuil te maken. Mijn leven bestaat uit niet veel meer. Ik leef op een eiland. hij vond het leuk dat hij alles alleen mocht doen, toen ik opgenomen was. Vroeger, daarvoor deed ik alles. Hij moet dit niet doen. We hebben familiehulp. Soms kan ik niet eens meerijden en lig ik hier weg te kwijnen, is dat dan een ideaal leven? Het heeft mij enorm gekwetst. Hoe moet ik mij nu voelen? Een luie taart die altijd haar zin kan doen?... Ik zei dan, awel zet mij dan thuis af, maar hij wou niet meer weerkeren. Dan begon hij te wortelen dat ik teveel commandeer. Ik kan toch maar zeggen wat er in de kar moet. Precies of ik ben zo een boeman. Ik zei eventjes erna, breng mij dan naar lola &liza, dan kun je alleen shoppen met Alicia. Dat vond hij dan wel goed. Zo kon ik op mijn gemak eens rondkijken. En ik had geluk, er was weer een extra afprijzing. Veel aan -50 en -70 en -30. Ik heb dan ook een slag kunnen slaan. Doodop ben ik. En ik nen er nog steeds niet goed van van wat hij allemaal zei. We hebben geen normale situatie, nee. Ben ik dan alleen maar goed als ik werk...
Vandaag had ik in de late voormiddag bezoek van mijn zus en het dochterke van haar vriend. Ik was blij haar te zien. Ik had wel veel pijn. Helemaal mijn rechterkant zit vast,, van in mijn nek tot in mijn voet. Mijn zus heeft ook pijnklachten van een zenuw die vastzit. Hopelijk kan de ostheopaat haar zenuw loskrijgen. Ik weet wat het is om zenuwpijnen te hebben... Pfff... Spijtig genoeg. Na een goed uur zag mijn zus dat ik in slaap dreigde te vallen. Ze is dan voort gegaan. We hebben een goeie babbel gehad. Ik heb gans de namiddag geslapen. Leyton maakte mij af en toe wakker om te zeggen:Ik hou van jou... Ik ook van hem. Ik ben nog steeds steendood en moet steeds mijn tekst verbeteren omdat mijn ogen dicht vallen. Het is een zware dag vandaag. Het is zowat overleven.
Ons Emmelie had gisteren haar feestje. Ze kon het niet beter treffen. Lekker mooi weer, veel vriendjes en vriendinnetjes, een zwembad, een goal en heel wat lekkers. Ze zag het goed zitten. De kinderen zijn een voor een flink geweest. Iedereen had zijn zwemgerief mee. Ze hebben gans de namiddag buiten gespeeld. oliebollen, snoep, frisdrank,.... Een beetje van alles wat normaal niet mag. Ze hebben gesmuld van de oliebollen. Ze waren goed luchtig. Ik heb er welgeteld twee van kunnen eten. Die kinderen hadden blijkbaar de smaak te pakken. Yves was thuis om mij te helpen, want tussendoor moest ik mij leggen en slapen. En met de buikkrampen erbij, was zijn hulp meer dan welkom. Vroeger deed ik de feestjes altijd alleen, bakte ik wafels. Nu kan ik het zo niet meer. Met de pijn en de vermoeidheid. Leyton heeft meegedaan, maar kreeg het moeilijk en is dan naar binnen gegaan om tv te kijken. Zo kan hij zijn hoofdje leegmaken.
Vandaag had ik mijn afspraak in de pijnkliniek. Na een lange periode, met veel pijnklachten, kon ik er eindelijk terecht. Ik had veel vragen en op elke vraag heeft hij geantwoord. Zo kon ik zien wat ik nog kan doen van behandeling, de voor - en nadelen inbegrepen. Mijn medicatie is aangepast, wat verhoogd. De pleisters wou hij nu nog niet verhogen. Deze winter wacht mij nog een heel pijnlijke periode, met het koude en vochtigere weer. Gisterenavond had ik kine, in principe niet zwaar voor mensen die niets mankeren, maar voor mij betekent dit recupereren en veel pijn achteraf. Maar ik moet bewegen en mijn oefeningen doen in het mate van het mogelijke. Vorige week bij dr. Luypaert, zei ze vlakaf dat ik de revalidatie nog niet aankon, dat dit in. Groep gebeurt en als ik nu zo veel moet recupereren, dat ik het daar zeker niet ging kunnen. Dan sta je daar he.
Veel pijn vandaag, veel zenuwpijn in mijn armen en benen en aan de onderkant van mijn voet. Ik heb last van hielspoor in beide voeten. Het doet constant pijn en ook bij het stappen. Ik weet mij geen houding te vinden. Als ik slaap, word ik steeds wakker van slapende armen, zenuwpijn vanuit mijn oksel. Zenuwpijn in mijn heupen. Ik moet mij steeds verleggen, wat soms een hele opdracht is, met al die pijn.
Gisteren had ik eens een dag met pijn dat te doen was. Op vlak van spier- en zenuwpijnen althans. Daarentegen had ik enorm veel buikkrampen. Ik liep er krom van de pijn. Het was ook al meer dan drie weken geleden dat ik naar het groot toilet kunnen gaan ben. Gelijk wat ik ook neem om te kunnen gaan, de fruitpapjes,.. Maar gisteren is er toch verschuiving in gekomen en ben ik een beetje kunnen gaan. Yves zei me vandaag, dat hij bang was dat hij me nog naar spoed zou moeten voeren. Tja, ik heb veel sterretjes gezien.
Een zeer vervelende bijwerking van de medicatie dat ik neem, in combinatie met de mindere mobiliteit ik heb tegenover vroeger.
Deze namiddag zijn we om een zwembad gereden. Een groot, diep, met opstaande randen. Het is de eerste keer dat we zo groot gaan. Hiervoor altijd van die kleine opblaasbare, omdat we een hond hebben die graag zijn zot doet en erdoor loopt of er in bijt. Onze oudste dochter weet nog van niets, zij is op kamp. Ik wist ook van niets tot dat Yves mij dit vertelde. Eens het zwembad uitstaat ziet het er echt wel groot uit en hoog. Maar als je dan bedenkt dat ze er met verschillende in zitten, dan zal het al snel te klein zijn. En met deze diepte kunnen ze echt wel zwemmen. De kinderen kijken er al naar uit, voor eentje is het nog een grote verrassing. De nichtjes en neefjes kijken er ook naar uit.
Reeds drie weken kan ik niet naar het groot toilet gaan. Mijn buik is opgezet. Ik heb al zoveel gedaan om te kunnen, maar er komt geen schot in de zaak. Bijwerkingen van mijn medicatie... Soms lukt het na veertien dagen, soms na drie weken. Maar nu zit ik er al over. Morgen ga ik flessen drinken, moviprep. Hopelijk is er dan een beetje actie. Ik heb al geen energie.
Dinsdagavond konden we het rapport van Leyton inkijken tijdens het laatste oudercontact. We zijn heel blij met wat hij heeft bereikt. Zijn werktempo ligt traag, maar hij is ook zo vaak afgeleid in zijn hoofd. Hij is er op vooruitgeraakt voor taal. Spalling blijft hij achterop hinken. En zijn handschrift is een ramp, maar de juf maakt er geen spel van. In het gewoon onderwijs zouden ze er nogal op reageren. Ik ben trots op hem. Donderdagavond was er de proclamatie van onze oudste, Alicia. Een mooie show hebben ze op poten gebracht. Het thema was langs vlaamse velden, over de oorlog en nu. Het was prachtig. Op het einde mochten ze een voor een hun rapport afhalen bij de leerkrachten en daarna was er een receptie. Mooi verzorgd. Alicia behaalde goeie resultaten voor haar ovsg-toetsen, wel twee buizen, maar al bij al zat ze procentueel boven het klasgemiddelde. Emmelie kreeg vandaag haar rapport en was er glansrijk door. Deze morgen was er de uitvaartstoet van dit schooljaar, de stoet om de vakantie in te zetten.
Voor mij was dit allemaal veel en vermoeiend, ik heb hier al een hele tijd liggen slapen. Deze namiddag moest ik nog naar de dokter. Tja, ze kan mij nog niet verder helpen met de revalidatie. Ik moet nog teveel recupereren van een kleine inspanning of van de kine-beurt. Dus ging ik met een wrang gevoel naar huis.
