Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
23-05-2015
Weg met die troep ' medicatie'
Ik ben blij dat ik die vuile troep aan medicatie heb gestopt. Het maakte me nog zieker, ik kreeg er nog meer pijn van. Het bewijs is er dat medicatie ook het verkeerde effect kan hebben. De dokters zullen het liever anders zien, als ze maar kunnen voorschrijven.
Ik ben op mijn gevoel afgegaan. Ik laat mij niet meer van de wijs brengen. Heel mijn systeem geraakte verstoord, onbeschrijflijk en onmenselijk. Telkens werd het weggelachen, want dit kon niet. Nu ja, ondertussen ervaar ik toch een verschil, een groot verschil.
Ik hoop dat mijn lichaam weer kan herstellen, want het heeft jaren afgezien.
Gisteren hadden we een communiefeestje van het nichtje van onze kinderen. Onze zoon zag het al helemaal niet zitten. De drukte, de vele mensen, de chaotische kinderen, het eten dat anders is, de plaats aan tafel die anders is, het eten dat op het bord wordt geschept en niet juist ligt en de hoeveelheden niet kloppen, het handjes schudden, de mensen die hem aanspreken en in zijn haar strijken, de aperitief die hij niet lust en niets anders aangeboden krijgt, de fotoshoots die niet aan hem besteed zijn, het lawaai, het vele gepraat, het gestaar, de vragen die ze stellen die hij niet wil of kan beantwoorden, de rare tijdstippen, het niet zomaar mogen gamen, ...
Hij trok helemaal wit, als een vel papier. De tics zetten ferm op, veel grimassen, geluidjes, de buik rollen en klotsen, kaakklemmen, gebalde vuistjes, spieren opspannen en lossen, broekplassen, ...
De fotosessie was een ramp voor hem. Hij deed er alles aan om maar niet gefotografeerd te moeten worden. Ik heb enkele rake klappen moeten incasseren. Wat een mens moet over hebben voor anderen te plezieren. Die jongen blokkeerde.
Hij was boos, bang en wou het liefste verdwijnen. Hij kroop in een hoekje.
Iedereen was happy, speelde, lachte, praatte,... Maar hij zat daar, weg te kwijnen.
Hij deed zijn best, ging mee aan rafel zitten, maar kon niet eten, zo van de stress.
Na en tijdje hebben we hem naar huis laten gaan, om te kunnen ontladen, om tot rust te komen. Hij had er niets aan om daar de hele tijd te zitten.
Feest, voor veel mensen een plezante gebeurtenis, voor hem een zware opdracht.
Niets vanzelfsprekend voor hem.
De kinderen zijn mijn alles.
We beleven plezier,
We doen dingen samen,
Ik zorg voor hen,
Hun blije gezicht,
Hun spontane knuffels,
Daar geniet ik van.
Elk met hun eigenheid,
Ik hou zoveel van hen,
Stuk voor stuk
Hebben ze een plaats veroverd in mijn hart.
