Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
28-05-2017
met vallen en opstaan... en weer doorgaan
Lang heb ik door gedaan... Veel getwijfeld of ik zou blijven werken of toch het advies van de huisarts op te volgen en mij eventjes time-out te geven. Na maanden onder zware stress door de problemen waarmee mijn zoon te kampen had/heeft, werken, verbouwingen, mijn eigen problemen, de zorgen rond mijn dochters die ook hun deel te lijden hadden, mijn man die door een dal ging,... Mijn rekker was helemaal af. Uiteindelijk dan toch maar aan de alarmbel getrokken,.. had ik reeds gedaan, maar ik wou mij nog niet geven. Wetende dat het ook niet de beste oplossing was, maar mijn werk was ook mijn uitlaatklep, mijn plek waar ik gewaardeerd werd en waar ik toch nog dat beetje energie uit putte. Ik ben nu een anderhalve week thuis en eindelijk begin ik een beetje energie te vinden. Ik had ook ernstige tekorten in mijn bloed, dus dat zorgde mede voor de zware vermoeidheid. Ik heb mijn vitaminekuren en probeer mijn energie te verdelen en ook mijn rust te zoeken. Het is goed dat het mooi weer is, dit laat mij toe om buiten te komen en de natuurlijke energie op te snuiven. Ik heb mij de laatste 2 jaar ferm gegeven en de zorgen begonnen toch zwaar door te wegen. Maar, ook al val ik diep en zeer diep, telkens weer vind ik de kracht om weer erbovenop te klimmen. Soms heb ik daar wel de nodige steun en een aantal goeie gesprekken voor nodig. Als ik dan dat moment vind om een klik te maken, dan ben ik weer de leeuwin die ervoor gaat. Het is altijd met ups en downs. Mijn zenuwpijnen zijn weer al een tijdje hun ding aan het doen, veel last van. Ik hoop dat het niet zorgt voor weer een periode zoals een aantal jaar terug. Dus moet ik echt aan zelfzorg doen. Het doet deugd dat ik mensen rond mij heb die af en toe eens vragen hoe het is. Ik zie ze net zo vaak, maar het helpt wel. Ik heb al veel kortsluitingen in mijn hoofd.. zo noem ik dat.. als ik blokkeer door veranderingen, door dingen die gezegd worden en ik het effe niet kan plaatsen. Niet gemakkelijk voor mijn gezinsleden, maar ook niet voor mezelf. Ik ben er mij bewust van dat het voor hen niet gemakkelijk is. Het zou gemakkelijker zijn, moesten ze mij dan even laten, zodat ik alles weer kan ordenen in mijn hoofd, dan lukt het weer wel. Maar als ze blijven doordoen tegen mij, dan blijft de kortsluiting duren.
Morgen een moeilijke dag, een begin van hopelijk iets goeds... Morgen wordt mijn zoon opgenomen, ik hoop dat we er goed aan doen, dat hij zich beter kan voelen. Het is een sprong in het onbekende, maar voor het gezin is het nodig, voor hem is het nodig... Hopelijk neemt hij het ons later niet kwalijk, we doen alleen maar om goed te doen en omdat we ons zorgen maken. We willen voor hem ook een toekomst waarin hij een weg vindt.
Ik voel mij al een hele tijd heel moe, uitgeput. De huisarts heeft mij thuis gezet omwille van een wondzorg door een hondenbeet en omdat het nu te zwaar wordt. Mijn bloed is ook getrokken, op mijn vraag. Maar goed dat ik het vroeg. Er was het een en ander enorm verstoord. Mijn Ijzer en vit D stond veel te laag en daarnaast nog heel wat verstoorde waarden. Mijn vit B12 is ook heel laag, maar nog net binnen de norm. Dit verklaart al een stuk in mijn gemoedstoestand en vermoeidheid. Vaak wordt dit over het hoofd gezien dat het psychisch welbevinden mee samenhangt aan het lichamelijke, de bloedwaarden. Als het ene niet meer in balans is, is het andere ook uit balans. Ik voel dit zowel fysiek als psychisch, maar kon het niet duiden.
Nooit meer je stem horen nooit meer je bezoekers nooit meer je lach horen nooit meer dingen met je kunnen delen nooit meer je zien genieten nooit meer thuiskomen nooit meer kan ik je knuffelen nooit meer kan ik uithuilen voor altijd diep in mijn hart
Ik heb veel last van dwanggedachten. Het is soms echt een kwelling. De gedachten zijn zo sterk aanwezig. Sommige zijn onschuldig, of minder schadelijk, maar wel vervelend. Sommige gedachten zoals zelfmoordgedachten zijn dan weer wel heftig en terroriseren mijn doen en denken. Sommige gedachten gaan zelfs over in beelden, die dan ook heel sterk en vaak terugkeren. Het is vermoeiend. Daarnaast heb ik ook drang en dwanghandelingen. Het is moeilijk om er aan te weerstaan.
29 april was de hond van de buren in onze tuin geraakt. Het gebeurt nog wel eens dat hij uitbreekt en los loopt. De hond kent ons. Maar deze keer was het anders. Mijn jongste dochter stond ongeveer op een meter achter hem en vroeg hem om mee te gaan om naar huis te keren. Hij stond te snuffelen aan onze hond. Hij had duidelijk nog geen zin om mee te gaan of zelfs te luisteren. Ik stond net buiten en zag hen. Plots draaide de hond zich om en vloog hij mijn dochter naar de keel. Hij beet en hij liet niet los, hij schudde met haar. Zij begon te krijsen, het ging door merg en been. Ik was al op weg naar hen en riep de hond toe. Hij liet uiteindelijk los.. ik riep naar mijn dochter, die nog een paar meter van mij verwijderd was, dat ze moest komen. Bij het vertrekken, bewoog ze haar arm en hij greep die dan ook nog eens vast, trok haar arm heen en weer, verpakte zijn beet. Opnieuw riep ze, ik ook. Plots liet hij los en kon ik haar naar binnen laten lopen, terwijl ik tussen de twee in kwam te staan. Ze riep, 'mijn keel'... hij heeft gebeten. Toen ik haar achterna holde, kwam ik binnen en zag ik haar in elkaar zakken in de living achter de kast. Ze was volledig in shock. Ze zag haar verwondingen. Ik deed haar naar de badkamer om haar arm te spoelen onder de kraan. Ondertussen screende ik haar op haar verwondingen. Gelukkig viel de bijt wonde aan de hals en keel mee op het eerste gezicht. Wat er onderhuids beschadigd was of zou zijn, kon ik niet zien. Haar arm stond vol met markeringen van tanden, op twee plaatsen zat het diep in de arm. Aan de hals verschillende schaafwonden en markeringen, niets diep, gelukkig maar. Hij had haar kin mee in de beet, gelukkig, want in de hals zitten vitale slagaders. Ik ging kijken waar de hond was en hij vloog mij ook aan, heel agressief. Hij greep mijn bovenarm en trok die steeds heen en weer. Ik moest snel denken, zou ik hem schoppen, zou ik mij stil houden,... Ik koos voor het laatste, hij was te agressief en ik dacht dat hij anders ook nog in mijn been zou bijten. Ik begon mee te wiegen met zijn hoofd en uiteindelijk liet hij los. Mijn arm kwam helemaal dik en blauw, de tanden stonden allemaal in mijn arm en er zat een gat in. Hij had er diep in gezeten, het onderhuids vetweefsel kwam uit het gat gerold en lag tot aan mijn hand. Ik heb gebeld naar de buren, ze moesten zelf hun hond halen. De hond is nog binnen gedrongen in ons huis. Mijn kinderen zochten een veilige plek, achter de zetel, buiten, weg uit de buurt van hem. Met veel moeite konden ze hun hond buiten krijgen. Ik ben onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden, eerst de papa gepasseerd om het te melden, om de wonden te laten verzorgen. Want, bij bijtwonden moet het verzorgd worden, moet er antibiotica gestart worden en is er een inenting nodig voor de klem. Mijn dochter heeft gans de weg gehyperventileerd. Ze dacht dat haar arm moest geamputeerd worden, ze realiseerde zich dat moest haar slagader geraakt zijn, ze zou doodbloeden. Ze heeft al het een en ander gezien op TV en koppelde dit aan haar eigen ervaring. Ze was niet te kalmeren. Aangekomen op spoed zakte ze in elkaar. Daar heb ik haar de hele tijd opgevangen. Ik kon ze tot rust krijgen en we lieten onze wonden verzorgen. De hond is niet afgemaakt, maar eigenlijk zouden ze dit wel moeten doen. Hij zal nog bijten. Ik heb er geen veilig gevoel meer bij. Ondertussen heeft mijn dochter extra antibiotica moeten bij krijgen, ze heeft een lage immuniteit en ze werd bovenop haar medicatie nog ziek. Haar wonden geneesden niet zo goed, maar ondertussen zijn ze op goede weg. Mijn wonde is uiteindelijk er het ergst aan toe. Ik heb er momenteel een lange wiek in zitten van 2,5 meter. Woensdag gaat de plastisch chirurg de wonde open leggen om het slechte weefsel te verwijderen en de wonde schoon te maken. Wat een incident tot gevolgen heeft, extra energie dat je er moet insteken, extra ongemakken, tijd, .. de angst die erbij gekomen is tov vreemde honden. Het vertrouwen is weg tegenover honden, alhoewel we er zelf twee hebben rondlopen. Mijn dochter is angstig en slaat in paniek als ze denkt dat de hond los loopt van de buren. Ik heb het moeilijker als ik ga lopen en er honden in mijn buurt komen. Ik zal waakzamer zijn. Normaal heb ik geen last dat er eens een hond los loopt rond mij. Het zal moeten slijten.
