Het is me de voorbije weken wel wat geweest. Eerst was er de duatlon van Falkenstein die werd geannuleerd, waarna ik me even liet gaan en de vorm zowat richting nulpunt ging, daarna kwam ik nooit meer in mijn ritme. En net toen ik op de fiets een goed gevoel kreeg, was er een domme valpartij na een feestje waarin ik op mijn rug belandde, met de nodige ongemakken als gevolg.
Trainen is moeilijk, wegens te veel pijn, maar we slepen ons er wel doorheen. Volgende week dinsdag zou ik graag aan de start staan van Dwars Door Kasterlee, een week later maak ik dan toch mijn langverwachte debuut op de duatlon van Herentals. En mocht dit meevallen start ik een week later in de duatlon van La Gileppe Trophy Orbea, dit lijkt me een leuk parcours rond het stuwmeer. Maar zover is het nog niet, nu eerst herstellen van die pijnlijke onderrug en dan zien we wel weer verder. Hoofddoel van het jaar is intussen de Winterduatlon van Kasterlee geworden, maar daarvoor is er nog heel wat werk aan de winkel.
Ik ben me dus al enkele weken aan het voorbereiden op de Powerman Germany eind mei in het Duitse Falkenstein. Het lopen vergaat me goed, het fietsen belooft nog wat anders te worden. Maar de honger naar de duatlon is er en dus ging ik zondag al eens een voorsmaakje nemen van de Crossduatlon in Retie.
In de schaduw van alle grote toppers, was er in de schaduw nog net een plaatsje voor mij weggelegd, samen met schoonbroer Luc Van Doninck namen we deel aan de duo-cross. Het lopen nam ik voor mijn rekening, Luc was de mtb-er van dienst. Maar wat was me dat! Ik had vooraf een tijd van 17'-17'30" in gedachten op de vier kilometer, maar dat viel wel even anders uit. Ik wist wel dat ik de kop van de wedstrijd niet zou kunnen volgen, maar besloot toch maar mijn wagentje aan te pikken rond de 15de plaats, tot ik na één kilometer op mijn horloge keek en zag dat ik die had afgelegd in 3'42", een tempo dat ik nooit zou kunnen volhouden, ook niet voor vier kilometer. Dus een beetje vertraagd tot zowat 4'10" en dat lag me beter. Ik bereikte de wisselzone in 16'03", voor mijn doen een toptijd al verdween die in het niets bij het bekijken van de uitslagen (18de tijd op 28 deelnemers). Luc fietste wel een mooi parcours met een twaalfde stek, mijn tweede loopproef ging iets moeizamer dan de eerste maar wist toch opnieuw onder de 17' te blijven.
Het duatlonwereldje is dus razendsnel, maar ik merk ook bij mezelf heel wat verandering. Het trainingsschema dat Tim Veremans voor me opstelt zorgt merkbaar voor progressie. Maar dat er nog een lange weg te gaan is, daar ben ik me maar al te goed van bewust. De smaak van de duatlon heb ik echter wel te pakken, al is het een loodzware sport die veel van een mens vraagt!
Zonder specifieke voorbereiding stond ik vanochtend nog eens aan de start van een marathon. Aan de verleiding van de bosrijke omgeving van Provinciaal Domein Het Leen kon ik niet weerstaan. Een marathon, nu ja 43km, over slijkerige bospaden kan me steeds wel bekoren.
Deze marathon was er ook eentje van de grote verandering. Ik liep voor het eerst met schoenen van Nike, recht uit de doos het bos in. En eigenlijk ben ik er best tevreden over. Op het vlak van demping heb ik in vergelijking met de Asics Gel Nimbus wel wat ingeboet, de pasvorm is dan weer wel beter. Ook over de SIS energygels kan ik enkel maar goede commentaren geven.
Nu de wedstrijd zelf. Ik koos voor een tempo van ongeveer 10 km/u en kon dat ruim dertig kilometer keurig volhouden. Zoals verwacht ging het daarna wat moeizamer maar uiteindelijk kon ik de schade beperken. Het resultaat was een 50ste plaats op een kleine 90 deelnemers. Slechts 64 lopers haalden de finish, waarvan slechts 27 onder de vier uur. Een tijd van 4.33 zegt natuulijk niet alles, het goede gevoel waarmee ik de aankomstlijn overschreed toont wel aan dat ik op de goede weg ben!
De marathon van Kasterlee editie 11 is weer verleden tijd, het was zondag een hoogdag in ons pompoenendorp met meer dan 1700 lopers, waarvan een kleine vijfhonderd kozen voor de volledige marathon. De regen van de dagen voordien had het parcours omgetoverd tot een modderpoel, maar dat zijn dingen die nu eenmaal bij een natuurmarathon horen. Over mijn eigen wedstrijd kan ik niet helemaal tevreden zijn.
In de eerste ronde had ik nochtans een goed gevoel, misschien een beetje voortvarend, maar na een drietal kilometer (toen de smalle passage in het bos voorbij was) nam ik wat gas terug. Het tempo tegen 11 km/u verging me goed, ik had ook nooit het gevoel dat ik moe werd, ook niet toen ik na 1:56 voor de eerste keer de doortocht maakte. Maar een kilometer of vier later was het uit met het sprookje. Ik maakte een slippertje in het slijk en ging (alweer) door de knie. Het was niet verstandig om door te lopen, met nog 17km voor de boeg, maar in eigen dorp wil je al wel eens wat meer op de tanden bijten. Stappen ging, maar bij elke stap die ik tijdens het lopen zette leek het alsof men met een priem in de knie stak. Toen de hellingen er in de slotfase eraan kwamen heb ik dan toch maar besloten om opnieuw de pijn te verbijten gedurende de laatste vijf kilometer. In een teleurstellende tijd van 4:41 bereikte ik dan toch de finish. Ik was nog zo fris als een hoentje, maar het was deze keer de knie die een bevredigende prestatie in de weg stond.
Het leven kan toch spannend zijn. Nog twee keer slapen en dan is het weer zover. Nee, voor de Sint is het nog wat vroeg, maar ik hoop toch dat de goedheilige man zondag even langskomt om me van goede benen te voorzien. Want voor de marathon van Kasterlee, een certitude op mijn jaarlijkse loopkalender zou ik dit jaar toch eens graag in vorm zijn. Na alle ellende die me de voorbije twee jaar overkwam (klierkoorts, knieproblemen, luchtwegen,...) zat een mooie prestatie er helaas niet in. Misschien kan ik zondag komaf maken met de tegenslag.
De verwachtingen zijn hoog, maar realistisch. Ik heb de voorbije maanden vrij goed getraind, voor mijn doen zelfs heel goed, maar of dat genoeg zal zijn om 42 kilometer, over een loodzwaar parcours, er een strak tempo op na te houden is nog maar de vraag. Ik heb alvast niets aan het toeval overgelaten. Zo lette ik de voorbije week op mijn eten, laste vooral een alcoholvrije week in en heb vooral veel gerust, nadat ik afgelopen weekend nog meer dan dertig kilometer liep. De komende twee dagen heb ik verlof, dus staat niets me in de weg om er zondag vol voor te gaan. Hopelijk missen ook mijn gloednieuwe compressiekousen, een nieuwigheid waar ik wel naar uitkijk, hun effect niet. Indien ze tijdens het lopen geen meerwaarde zouden betekenen, hoop ik toch dat ze de recuperatie zullen bevorderen.
Ik heb er wel ontzettend veel zin in, de weersomstandigheden lijken me gunstig en het nieuwe parcours is zwaar maar een plezier om over te lopen. Het wordt gewoon 42,195 kilometer genieten. Voila, hier ga ik het bij laten, zondag (of hoogstwaarschijnlijk maandag) leest u hier meer over mijn fratsen in de elfde marathon van Kasterlee.
De marathon van Kasterlee komt akelig dichterbij, maar het hoofd en de benen lijken op de goede weg te zijn na het debacle in de marathon van Eindhoven enkele weken geleden. Daar ging ik na 14km even door de knie en besloot halfweg er de brui aan te geven. Uiteindelijk bleken enkele dagen rust voldoende en was er niets ernstigs aan de hand. Ik denk dat het gewoon wat overbelasting was, nadat ik een dag eerder nog 4km tegen 14km/uur had afgehaspeld. Het domste wat ik in mijn achtjarige loopcarrière heb gedaan, net als de pintjes die ik na deze jogging in Terlo heb gedronken.
Dus nu de focus op Kasterlee en afgelopen weekend deed ik een goede zet in de opbouw hiernaartoe. Zaterdag een fietstochtje naar Ter Dolen in Houthalen-Helchteren (een kleine 63km), een dag later bosloop in het Gielsbos met 25km op de teller. Deze week nog wat kilometers maken om dan volgende week het wat rustiger aan te doen. Ik kijk ernaar uit, hopelijk kan ik na enkele jaren van wankele prestaties eindelijk nog eens een aanvaardbare marathon neerzetten.
Lang heb ik niet stilgezet na de Vorselaarse biermarathon van een week geleden, dinsdag stond ik opnieuw klaar om kilometers te malen met de leden van de joggingclub. Met dinsdag 14 en donderdag 10 kilometer op de teller werd de kilometerstand opgetrokken, om nog maar te zwijgen van afgelopen weekend. Zaterdag heb ik voor de gelegenheid op snelheid getraind met 6km in 27'30", goed voor een snelheid die boven de 13km/u ligt. Een half uurtje later volgde een recuperatieloop van 9km, nu ja met 5'30"/km leek ook dit op een doorgedreven training. Zondagochtend dan nog een training van zowat achttien kilometer (deze keer wel rustig) en het weekend zat er op.
Over twee weken staat de marathon van Eindhoven geprogrammeerd, de bedoeling is om hier met een goed gevoel naartoe te trekken. Daarom staan dinsdag en donderdag nog de nodige kilometers op de teller, volgende week zal het iets rustiger zijn. En mocht Eindhoven niet goed lukken, is er half november nog altijd de herkansing in Kasterlee.
Het was me zaterdag wel een dagje. Net op het moment dat ik van plan was mijn dertigste marathon tot een goed einde te brengen (iets wat me eind vorig jaar in Kampenhout door ziekte niet lukte), besloot diegene die de touwtjes van het weer in handen heeft om er een tropische dag van te maken. Nu is de combinatie mooi weer en lopen voor mij nooit echt ideaal geweest, het zou dus een loodzware en vooral lange dag worden. Stiekem had ik gehoopt om rond de tien km/uur te kunnen blijven lopen, want dat lukte me tijdens de laatste trainingen moeiteloos. Ik startte ook tegen die snelheid, maar al vroeg in de tweede van drie af te leggen ronden kwamen de eerste tekenen van vermoeidheid opzetten. Plots geraakte ik weer in ademnood, rustiger aan doen was de enige oplossing. Want opgeven was geen optie, daarvoor was ik niet naar de Vorselaarse biermarathon afgezakt. Na twee ronden wist ik dat het een lange derde ronde zou worden, bij de eerste bevoorradingspost besloot ik om me even op een stoeltje te zetten om te genieten van een Westmalle trappist. Samen met Monik, van de Kasteellopers, trok ik me weer op gang, maar ook zij had een slechte dag. Opvallend genoeg -misschien lag het aan de trappist- vond ik na kilometer 35 opnieuw het juiste ritme en kon dat toch een kilometer of vier volhouden. Daarna was het weer slenteren naar de finish, maar toch was ik ontzettend blij dat ik het er goed (nu ja) vanaf heb gebracht. Nu op naar nummers 31 en 32 in respectievelijk Eindhoven en Kasterlee.
Met het oog op de marathon van zaterdag, de gekende tweejaarlijks georganiseerde Biermarathon in Vorselaar, was ik er vorige week niet echt gerust in, maar het vertrouwen is de voorbije dagen zienderogen gestegen.
Met een ultieme duurloop heb ik dinsdag dat vertrouwen met een ruk de hoogte ingejaagd. Nu kan ik niet vertellen dat het van een leien dakje liep, er waren zeker moeilijke momenten bij, maar ik was zo trots als een klein kind dat ik dinsdag de kaap van dertig kilometer benaderde. Nu heb ik al heel wat marathons gelopen en ik denk dat de voorbereiding naar een wedstrijd toe nooit zo intens geweest is als nu. Even een vergelijking, op drie dagen tijd (zondag 10 en dinsdag 30) liep ik net zoveel kilometers als vier jaar geleden in de voorbereiding op de marathon van Rotterdam tussen 1 januari en de marathon ergens begin april. En ook die heb ik tot een goed einde gebracht.
Het was nochtans een schitterend, maar ook best zwaar parcours dat ik dinsdag kreeg voorgeschoteld. Het was Witte Bergenwandeling van wandelclub De Pompoenstappers uit Kasterlee, en ik kan je verzekeren dat een wandelparcours niet altijd synoniem is voor een loopparcours. Het deed me veeleer denken aan een trailrun, met weinig belopen paden doorheen de schitterende natuur. Ik kwam op plaatsen in Kasterlee, maar vooral ook in Lichtaart, waar ik nooit eerder kwam. Het was genieten van de eerste tot de laatste kilometer.
Het vertrek was in het Ontmoetingscentrum en het begon met een lus van tien kilometer richting Koningsbos, Duivelskuil en Kleine Nete, om via de Ark van Noë en de Heksenberg terug te komen. Terug in het OC snel bonnetjes gekocht, een plat watertje en een cola in sneltempo leeggedronken en mijn tocht verder gezet. Via de Kattenhagenstraat ging het dan achter rusthuis De Witte Bergen, richting Achterlee waar de bevoorrading was. Ik had nog bonnetjes, dus alweer snel een watertje binnengekapt en verder. Vanuit Achterlee maakte de wandeling (in mijn geval bosloop) een lus doorheen de bossen en het groen richting Heerle (Poederlee) om via landelijke wegen en naast het spoor terug te komen aan de bevoorradingspost. De teller van mijn gps stond intussen op 23km, een colaatje was welgekomen. Maar het zwaarste moest nog komen. Viel het aanvankelijk nogal mee wat parcours betreft, na het Hofke van Bayot werd me duidelijk waarom de wandeling de Witte Bergenwandeling wordt genoemd. Niet omwille van het rusthuis, maar de pittige hellingen doorheen het witte mulle zand deden die naam alle eer aan. Eenmaal de Herentalsesteenweg terug over wist ik dat het ergste voorbij was en liep ik steeds sneller richting Ontmoetingscentrum. Na een watertje en opnieuw een cola nog genoten van een trappist, want ook dat hoort bij de voorbereiding voor zaterdag. Het is bij eentje gebleven en met een goed gevoel ben ik naar huis gekeerd. Ik had voor 29,5km net iets meer dan drie uur nodig, en daar was ik best tevreden mee.
Maar om terug te komen op dat vertrouwen, dat was dinsdagmiddag zo groot, dat ik woensdag besloot nog een extra 42-er in mijn programma op te nemen, midden oktober de Lage Landen Marathon in Eindhoven. Nooit eerder liep ik deze populaire marathon net over de grens, maar het is een mooie gelegenheid om te kijken of de vele schitterende reacties die ik over deze wedstrijd al hoorde bewaarheid worden. Er wachten me dus dit kalenderjaar nog drie marathons, zijnde Vorselaar, Eindhoven en Kasterlee. Na de jaarwisseling gaat de focus naar snelheid in het lopen en de fiets, met het oog op de Powerman Germany die ik eind mei wil betwisten, iets wat er dit jaar wegens gezondheidsperikelen niet van gekomen is.
Jawel, hier zijn we weer! Het is intussen ontzettend lang geleden, maar dat betekent niet dat ik stilgezeten heb. Aanvankelijk wel, dat moet ik toegeven, maar daar zat een wankele gezondheid voor iets tussen. Zo liep ik de klassieker Herentals-Tielen niet zonder moeilijkheden uit, met onderweg tal van ademhalingsproblemen, tijdens Dwars Door Kasterlee moest ik omwille van die chronische hyperventilatie er na een kilometer of zes de brui aan geven. Maar negen sessies bij de kine zorgden voor beterschap en vooral weet ik nu wat te doen wanneer het probleem zich nogmaals voordoet.
Er staat de komende weken nog heel wat op de agenda, zoals onder meer de marathons van Vorselaar en Kasterlee en als alles meezit tussendoor die van Eindhoven.Vandaar ook dat ik begin augustus de draad terug heb opgenomen en me meer met de conditie ben beginnen bezighouden. Het begon met een fietstocht van ongeveer 65km naar Zundert, dat was de aanzet om meer te gaan lopen. Die eerste loopkilometers was het echt harken, waarin ik nauwelijks vooruit geraakte en na zes kilometer de pijp uit was.
Mijn eerste betere moment kende ik tijdens de Hollewegjogging in Lichtaart, waar ik vlotjes de 10K aflegde, een aantal clubmakkers voor bleef en allesbehalve moe was. Dat sterkte meteen ook de moraal. Ik nam de draad terug op bij de joggingclub op dinsdag en donderdag en liep eind augustus al meer dan twintig kilometer tijdens de marathontraining van Roger. Met het aantal kilometers begon ik me ook steeds beter in mijn vel te voelen. Conditioneel dan toch, want professioneel werd ik eerder deze maand met de neus op de harde feiten gedrukt. Maar tijdens het lopen genoot ik des te meer van elke kilometer, zelfs elke meter.
Afgelopen zondag kon ik mijn hartje ophalen hier in de Lichtaartse bossen tijdens de Bosloop tvv Kom Op Tegen Kanker. Eerst liep ik 9K met Rigo, aansluitend 12K met de Joggingclub. De sfeer was geweldig, dat moet gezegd!
Voor mijn doen heb ik dus al veel kilometers afgelegd, maar daar stopt het niet bij. Gisteren sloot ik nog eens aan bij de snellere jongens van JCK en ook dat beviel me best, nu is het de bedoeling dat ik nog wat kilometers maal met het oog op de marathon van Vorselaar volgende week zaterdag. Dat wordt de eerste echte test. Veel verwacht ik er nog niet van, maar een goed gevoel zou ik er toch heel graag aan overhouden.
Nu de werkzaamheden aan de Noord-Zuidverbinding en de tunnel onder de Hoge Mouw een feit is, ging Roger Wils, parcoursbouwer van de marathon van Kasterlee, weer op zoek naar een uitdagend parcours. Zondag liep ik mee de verkenningsloop en wat ik daar meemaakte was echt niet van de poes. De omloop toont heel wat gelijkenissen met het oude parcours, maar het is nog veel zwaarder gemaakt. Zo moet men per ronde nu twee keer over de hoogste Kastelse zandheuvel, niet te onderschatten dus. De voorlopige lengte is nu ongeveer 19,5 km, er moet dus nog een lus aan worden gebreid, hopelijk kiest Roger voor een vlak en goed beloopbaar stuk, al is dat nog maar de vraag.
Wat mezelf betreft was het zondag een eerste echte test, en dat een dag na het Zythos Bierfestival in Leuven. Maar de benen voelden relatief goed aan en ik heb ook probleemloos de zware omloop kunnen afwerken. Dat moet vertrouwen geven voor de komende weken en maanden. Want het ging zo lekker dat ik opnieuw een marathon op de kalender heb gezet, de Child Learn Marathon in Schimmert, Nederlands Limburg. Weer iets om naar uit te kijken.
De gezondheidsperikelen zijn nog lang niet van de baan, zo werden vanmiddag mijn longen een keer uitgebreid onder de scanner bekeken. Maar dat wil niet zeggen dat ik de voorbije dagen heb stilgezeten. Zo organiseerden de Afstandslopers uit Vosselaar gisteren hun traditionele bosloop en daar zijn we uiteraard graag bij. We waren met acht JC Kasterleeleden ter plekke, al deed niet iedereen dezelfde afstand. Ik koos ervoor om de vijftien te proberen en met succes. Gegangmaakt door Inge en Elly, die er een strak tempo van 10 kml/uur op nahielden, liep het eigenlijk allemaal op wieltjes.
Hopelijk ben ik nu opnieuw gelanceerd en kan ik binnenkort toeleven naar Herentals-Tielen en wie weet dit voorjaar nog een marathon. De plannen voor de duatlon heb ik even in de koelkast gestoken, laten we stap voor stap werken naar nieuwe doelen.
Hoewel de dokter me het enkele weken geleden had afgeraden, ben ik dan gisteren maar toch maar opnieuw begonnen met rustig wat te lopen. Wegens klierkoorts bleven de loopschoenen drie weken aan de kant, maar de afnemende conditie en het toenemende gewicht deden me besluiten langzaam de draad terug op te nemen. Duurtrainingen zijn er voor het eerst nog niet bij en ook heel intensief zal het allemaal de komende weken niet zijn, maar de conditie onderhouden moet toch kunnen.
De aanleiding voor mijn inspanning zondag was de jogcursus van JC Kasterlee die gisteren van start ging en waarvoor ik me had opgegeven om wat mee te begeleiden. Nu was de eerste les ontzettend interessant en voor beginners zeker een mooie aanzet, maar na een uurtje besloten een zevental dames toch nog een half uurtje lopen er aan vast te breien. De verleiding was te groot dat ik toch maar besloot om mee te gaan. De angst dat ik het 's avonds of vandaag zou bekomen bleek ongegrond, misschien ben ik al weer aan de beterhand, laat het hopen.
Het jaar is bijna ten einde, maar van stilzitten is momenteel weinig sprake. Vorige week vrijdag nog een gezellige 11km gelopen tvv Music for Life, een dag later verging het me iets moeizamer tijdens een loopje van ruim 16km naar Dessel.
Zondag vroeg opgestaan om de atleten in de Hel van Kasterlee aan te moedigen, maar al in de namiddag werd duidelijk dat de combinatie van weinig slaap en nog minder eten met veel bier niet de juiste is. Twee dagen een minder goed gevoel aan overgehouden.
Tussen de feesten van dinsdagavond en woensdagmiddag toch de tijd gevonden voor een loop van 5km. Hoewel de ziekte duidelijk nog in mijn lijf zit, had ik deze morgen een goed gevoel in de Kalkoenenloop van JC Kasterlee. Voor de volle 25km was ik net iets te laat wakker, maar de 18,5km op de teller deed me best wel deugd. De benen voelden na lange tijd (zowat van de marathon van Kasterlee) nog eens goed aan, we zijn weer aan het bouwen. Nu zaterdag in Vorselaar nog eens 15km en hopelijk lukt het me daar minstens even goed.
De combinatie tussen Kampenhout en mezelf is blijkbaar niet de juiste, want ook in mijn tweede deelname heb ik er de finish in de nochtans gezellige marathon niet gehaald. Ziekte was deze keer de oorzaak.
De nacht voordien had ik wat onrustig geslapen en werd al wel eens wakker in het zweet, maar ik dacht dat dit te maken had met de gezonde stress die aan een marathon toch steeds voorafgaat. Niets was echter minder waar. Ik was tijdig naar Kampenhout afgezakt en ik voelde me niet opperbest, maar ook niet echt ziek. Ik had een stevig ontbijt achter de rug en wat rijstkoeken moesten ervoor zorgen dat ik de eerste uren goed zou doorkomen. De marathon van Kampenhout gaat over zes ronden van zeven kilometer en in de eerste ronde ging het aanvankelijk nog, maar de tweede was nog maar net halfweg of ik moest de kant in om over te geven. Op zich al geen goed voorteken met nog ruim dertig kilometer in het vooruitzicht. Toch maar doorgebeten, maar het had echt niet veel zin. Ik voelde alle krachten uit mijn benen wegvloeien en haalde na ruim vijftien kilometer nog amper een snelheid van 10 km/u. Het was zelfs lastig om dat tempo aan te houden, dus had verder doen geen enkele zin meer. Het was een pijnlijke beslissing, maar misschien toch de meest verstandige om er na 21 km de brui aan te geven.
Dat kwam pas later in me op toen ik 's avonds letterlijk met de daver op het lijf in de zetel zat. Rillen van de kou en kletsnat van het zweet onder twee dekens met de verwarming aan, ik bleek dus koorts te hebben. Alles deed pijn, letterlijk van kop tot teen. Nu komt het er op aan om zo snel mogelijk te genezen, al zal dat nog wel enkele dagen duren. Mijn dertigste marathon zal dus niet meer voor 2013 zijn, maar dat maakt eigenlijk ook niet zo veel meer uit.
Volgend jaar wachten me weer andere uitdagingen, een reden te meer om nu geen onnodige risico's meer te nemen. Komend weekend hoop ik al opnieuw paraat te zijn op de Music For Debra-run in Kasterlee (vrijdag) en/of de natuurlopen in Lier (zaterdag). Maar dan zal de gezondheid toch beter voor de dag moeten komen als nu het geval is.
De Sint is vorige week al langs geweest, maar dat betekende voor mij niet dat er een einde kwam aan het aftellen. Morgen zaterdag sta ik immers voor een echte uitdaging, de marathon van Kampenhout. Enkele jaren geleden ging ik er even voor halfweg door de knie en meteen was ik enkele maanden buiten strijd. Ik hoop dat het me dit jaar wat beter lukt, hoewel de voorbereiding verre van optimaal was.
Maar dan spreken we het karakter wel aan, zoals we dat al wel vaker deden. Want als alles goed gaat heb ik zaterdagmiddag nummer dertig op de teller. Hier doen we het voor!
Het rolstoelpad hier in de Lichtaartse bossen heeft zijn nut al bewezen. Niet enkel voor oudjes van het rusthuis is het een zegen, je kan er bij slecht weer ook ongestoord lopen. Vanmiddag had ik dus wat tijd en het miezerige weer brengt me steeds in loopmodus. En of ik van genoten heb, het is gewoon zalig lopen op het geasfalteerde pad tussen de bomen.
Morgen ruil ik de loopschoenen voor de koersfiets en staat een tochtje naar de trappisten van de Achelse Kluis op het programma. Maar dan geef ik toch de voorkeur aan droog weer.
... moet op de blaren zitten, maar wie een marathon loopt heeft kans enkele dagen op de blaren te moeten lopen. En dat is bij mij dus het geval. Ligt het aan de slijtage van mijn schoenen (nieuwe zijn besteld) of had ik (alweer) een foute sokkenkeuze gemaakt, wie zal het zeggen, maar feit is wel dat ik moeite heb om fatsoenlijk te gaan. Maar ach, dat neem ik er graag bij nadat ik gisteren mijn 29ste marathon tot een goed einde heb gebracht.
Nu is een 'goed einde' misschien sterk overdreven, want na een goed begin werd na ruim 25km duidelijk dat de fut langzaam uit de benen wegtrok. Een maximale duurtraining van amper 15km is niet genoeg, maar dat was niets nieuws voor me. Even voor kilometerbord 30 begon de lijdensweg, die duurde tot aan de Kleine Nete. Daar zag ik plots JCK-collega Eddy Buyckx en samen bereikten we alsnog de finish. Met 4:24:12 bruto, 4:23:25 netto ben ik dan ook best tevreden. Maar het is wel zeker dat ik voor mijn dertigste het net iets anders ga aanpakken en met wat meer kilometers in de benen van start ga.
Voor waar of wanneer deze is gepland kan ik nog niet zeggen, maar wellicht is dat eind dit jaar of begin volgend jaar.
... en dan kunnen we er weer tegenaan! Want de tiende editie van de marathon van Kasterlee belooft echt wel een speciale uitgave te worden. Niet alleen is er een record aantal deelnemers, er werd de jongste dagen en weken hard gewerkt om er opnieuw een echt loopfeest van te maken.
Of het voor mezelf op loopgebied een feest zal worden, dat valt nog af te wachten met het beperkte aantal kilometers in de benen, maar het feit is dat wanneer ik een eind voorbij het middaguur voor de tweede keer de Geelsebaan op kom gedraaid met een zalig gevoel richting finish zal lopen. Want aankomen, daar is het ook in mijn 29ste marathon om te doen. En Kasterlee is op dat vlak iets speciaals, dus kijken we er al naar uit.
De voorbereidingen liepen nochtans niet van een leien dakje. Pas begin oktober kon ik deftig beginnen trainen en door werkomstandigheden viel de voorbije week helemaal in het water. Gisteren (woensdag) heb ik nog een laatste test gedaan en eigenlijk had ik er best wel een goed gevoel bij. De zoon mee met de fiets en in totaal toch ruim vijftien kilometer afgelegd. De eerste tien ook tegen tien kilometer per uur, daarna heb ik het tempo wat opgedreven. Uiteindelijk had ik een gemiddelde van elf per uur, dus best tevreden.
Wat het zondag zal worden valt natuurlijk nog af te wachten, maar ik hoop dat ik ergens rond 4:15 of 4:20 kan aankomen en dan ben ik best wel tevreden.
Het is intussen al voorbij half oktober, dus komt de marathon van Kasterlee weer in zicht. Dat betekent ook dat ik weer volop aan het trainen ben, al heb ik het nu wel even anders aangepakt. Geen grote schema's met lange duurtrainingen of intervallen, gewoon een duatlonschema van de Britse hartstichting. Op die manier hoop ik opnieuw een degelijke conditie te krijgen.
Want door onfortuinlijke gebeurtenissen in de privésfeer kwam er de laatste maanden nog weinig in huis van trainen. Ik moest eind september zelfs de Leiemarathon annuleren maar voor Kasterlee wilde ik het niet zo ver laten komen. Bijna twee weken ben ik nu bezig, met enkel een rustdag op maandag. En eigenlijk voel ik me al een stuk beter, ook al is het maar een uurtje, of soms zelf een half uur dat ik onderweg ben. Maar het geeft je de tijd om het hoofd helemaal leeg te maken. Met een goede tijd hou ik in Kasterlee absoluut geen rekening mee, dat is me in de voorbije 28 marathons evenmin gelukt, maar aankomen in de tiende editie van misschien wel de mooiste marathon van het land is mijn grote doel.
 "Smile"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
