Met het oog op de marathon van zaterdag, de gekende tweejaarlijks georganiseerde Biermarathon in Vorselaar, was ik er vorige week niet echt gerust in, maar het vertrouwen is de voorbije dagen zienderogen gestegen.
Met een ultieme duurloop heb ik dinsdag dat vertrouwen met een ruk de hoogte ingejaagd. Nu kan ik niet vertellen dat het van een leien dakje liep, er waren zeker moeilijke momenten bij, maar ik was zo trots als een klein kind dat ik dinsdag de kaap van dertig kilometer benaderde. Nu heb ik al heel wat marathons gelopen en ik denk dat de voorbereiding naar een wedstrijd toe nooit zo intens geweest is als nu. Even een vergelijking, op drie dagen tijd (zondag 10 en dinsdag 30) liep ik net zoveel kilometers als vier jaar geleden in de voorbereiding op de marathon van Rotterdam tussen 1 januari en de marathon ergens begin april. En ook die heb ik tot een goed einde gebracht.
Het was nochtans een schitterend, maar ook best zwaar parcours dat ik dinsdag kreeg voorgeschoteld. Het was Witte Bergenwandeling van wandelclub De Pompoenstappers uit Kasterlee, en ik kan je verzekeren dat een wandelparcours niet altijd synoniem is voor een loopparcours. Het deed me veeleer denken aan een trailrun, met weinig belopen paden doorheen de schitterende natuur. Ik kwam op plaatsen in Kasterlee, maar vooral ook in Lichtaart, waar ik nooit eerder kwam. Het was genieten van de eerste tot de laatste kilometer.
Het vertrek was in het Ontmoetingscentrum en het begon met een lus van tien kilometer richting Koningsbos, Duivelskuil en Kleine Nete, om via de Ark van Noë en de Heksenberg terug te komen. Terug in het OC snel bonnetjes gekocht, een plat watertje en een cola in sneltempo leeggedronken en mijn tocht verder gezet. Via de Kattenhagenstraat ging het dan achter rusthuis De Witte Bergen, richting Achterlee waar de bevoorrading was. Ik had nog bonnetjes, dus alweer snel een watertje binnengekapt en verder. Vanuit Achterlee maakte de wandeling (in mijn geval bosloop) een lus doorheen de bossen en het groen richting Heerle (Poederlee) om via landelijke wegen en naast het spoor terug te komen aan de bevoorradingspost. De teller van mijn gps stond intussen op 23km, een colaatje was welgekomen. Maar het zwaarste moest nog komen. Viel het aanvankelijk nogal mee wat parcours betreft, na het Hofke van Bayot werd me duidelijk waarom de wandeling de Witte Bergenwandeling wordt genoemd. Niet omwille van het rusthuis, maar de pittige hellingen doorheen het witte mulle zand deden die naam alle eer aan. Eenmaal de Herentalsesteenweg terug over wist ik dat het ergste voorbij was en liep ik steeds sneller richting Ontmoetingscentrum. Na een watertje en opnieuw een cola nog genoten van een trappist, want ook dat hoort bij de voorbereiding voor zaterdag. Het is bij eentje gebleven en met een goed gevoel ben ik naar huis gekeerd. Ik had voor 29,5km net iets meer dan drie uur nodig, en daar was ik best tevreden mee.
Maar om terug te komen op dat vertrouwen, dat was dinsdagmiddag zo groot, dat ik woensdag besloot nog een extra 42-er in mijn programma op te nemen, midden oktober de Lage Landen Marathon in Eindhoven. Nooit eerder liep ik deze populaire marathon net over de grens, maar het is een mooie gelegenheid om te kijken of de vele schitterende reacties die ik over deze wedstrijd al hoorde bewaarheid worden. Er wachten me dus dit kalenderjaar nog drie marathons, zijnde Vorselaar, Eindhoven en Kasterlee. Na de jaarwisseling gaat de focus naar snelheid in het lopen en de fiets, met het oog op de Powerman Germany die ik eind mei wil betwisten, iets wat er dit jaar wegens gezondheidsperikelen niet van gekomen is.
