Vanochtend gaan lopen in Mol-Achterbos, een natuurloop in Salus Nostra ten voordele van de Muco-vereniging. Mijn loopmaat stuurde 's morgens om zeven uur al een sms met de melding dat hij niet mee ging, wegens gisteren te veel gedronken. Dan maar iets rustiger aan gedaan, rustig ontbeten en rond een uur of negen richting Achterbos getrokken. Daar aangekomen koos ik voor de twintig kilometer, na de gehuchtenloop van vorige week (35km) en de jogging van De Mast (13,5 km) afgelopen vrijdag, zou dit mijn laatste duurloop zijn voor de marathon van Torhout. Wegens drukke werkzaamheden is het volgende week noodgedwongen rusten, maar misschien is dat nog niet zo'n slecht idee. Ik koos voor een rustige start en had de indruk dat er weinig volk was. De enige die mijn pad kruiste was een grote egel die niet geneigd was opzij te gaan. Het was dus werkelijk een natuurloop en zo heb ik ze graag, heel veel bossen en plaatsen waar ik nooit eerder kwam. Na een kilometer of vier kwam ik de eerste lopers tegen, twee keuvelende dames die volgens mij de tien kilometer liepen. Een kilometer verderop was de drankpost, waar de man me vertelde dat er toch al meer dan tweehonderd lopers gepasseerd waren. Bij deze drankpost kwam ik Leo Smets en zijn echtgenote tegen, we geraakten aan de babbel en ik liep met hen mee. Toen ik op mijn klok keek, merkte ik dat we tegen een kleine 13 km/uur liepen, toch net iets te snel voor een duurloop. Aan de volgende drankpost, na tien kilometer aan Sas 7, liet ik ze gaan. Dan maar rustig mijn weg verdergezet en langs mooie plekjes vrij vlot het einde gehaald, toch een gemiddelde van meer dan elf kilometer per uur. Ik denk dat de conditie goed zit, hopelijk kan ik die nog enkele weken vasthouden, tot Stockholm half juli, maar eerst en vooral tot in Torhout!
Ik ben vanochtend opgestaan met wat stramme spieren. De Jogging De Mast gisteren in Kasterlee heeft daar wellicht mee te maken. Na een drukke dag op een loodzwaar maar heel mooi parcours dertien kilometer voorgeschoteld krijgen, het is wel wat. De kinderen moesten al om halfzeven aan de slag, zelf moest ik pas om halfacht vertrekken. De benen voelden dan niet super, ik had er wel echt zin in. Welgekomen ontspanning!
De start vond plaats aan de sporthal van Kasterlee en van daaruit had de organisatie een mooie omloop uitgestippeld. Het begon met een bergaf om dan op een gegeven moment richting Kleine Nete te lopen, tot aan de o zo mooie Millekesbrug om dan weer een hele tijd bergop te lopen. In de bossen achter de sporthal kwam dan de climax met een lastige klim op het einde. Op zich allemaal heel mooi, maar vanaf de derde keer kroop het toch in de kleren. Uiteindelijk is het allemaal toch goed verlopen.Ik had gehoopt om ongeveer zeventien minuten over een ronde van 3,250 te doen en daar ben ik aardig in geslaagd. Met een gemiddelde van net geen 12 km/u ziet het er naar uit dat ik langzaam maar zeker mijn oude niveau bereik. Alleen kost het nu wel heel wat meer inspanningen dan een jaar of vijf geleden. Leeftijd zeker?
Volgende week ga ik een weekje rust inlassen, althans op loopvlak. Van maandag tot komende week zondag ben ik van dienst bij Gazet van Antwerpen en moet ik uitrukken bij eventuele branden, ongevallen en andere minder prettige aangelegenheden. Maar met de Marathon van Torhout een week later op het programma is dat misschien nog niet zo slecht. Vorige week zondag liep ik er 35, vrijdag dus 13 en zondagochtend trek ik naar Mol-Achterbos voor een natuurloop over twintig kilometer. Hier kijk ik echt al naar uit.
De Gehuchtenloop van gisteren over 35 kilometer was er zeker geen voor watjes. In de gietende regen gingen we met ongeveer vijftig lopers van start. De meesten waren warm aangekleed, ik was natuurlijk mijn shirt met lange mouwen vergeten. Maar het is bijna zomer, dus lukt het ook wel met korte mouwen. De eerste kilometer voelde de regen wel koud aan, maar na een kleine tien minuten ondervond ik er nog weinig hinder van. Het bleef maar regenen zodat toch alles doorweekt zou zijn.
Mijn bedoeling was aanvankelijk om 21 of 28 kilometer te lopen, maar uiteindelijk liep ik de volledige afstand. Ik voelde me de ganse tijd eigenlijk best goed en de benen strubbelden niet tegen, net als de knie die goed standhield. Het meest hinderlijke was dat de schoenen al meteen vol water stonden, maar ik veronderstel dat dit bij iedereen wel het geval was. Heel even had ik het wat moeilijk toen we na de bevoorrading op 28 km hadden stilgestaan en de wind door de open vlakte me helemaal deed verkleumen. Maar met de aankomst in zicht werd ook dit obstakel overwonnen, na enkele kilometers had ik het terug warm. En zo kwam ik eigenlijk nog goed binnen, dat moet vertrouwen geven voor de komende weken.
Ik kan het blijkbaar niet laten, maar de Nacht van West-Vlaanderen laat me maar niet los. Weken, zelfs maanden had ik er niet aan durven denken om hier opnieuw aan de start te komen, maar deze week dan toch maar ingeschreven.
Met het oog om in Stockholm een degelijke prestatie neer te zetten na de toch wel kwakkele marathons van Antwerpen en Zeeuws-Vlaanderen, dacht ik er aan om me degelijk voor te bereiden, met wat meer te trainen en enkele kilo's kwijt te geraken. Na een weekje rust wilde ik meteen de trainingsintensiteit opvoeren en amper vijfentwintig kilometer later stond mijn naam tussen de deelnemers. En ik heb er maar meteen een familie-aangelegenheid van gemaakt, door een B&B te boeken op een kleine twee kilometer van start en aankomst. Zo spaar ik een moeizame verplaatsing uit en kunnen we zaterdag en zondag het Brugse Ommeland en een gedeelte van de Westhoek verkennen. En nu maar hopen dat het mooi weer wordt...
Afstandslopers die in team een prestatie willen neerzetten moeten beslist eens deelnemen aan de Ronde van België. Ik kreeg tussen 16 en 20 mei de kans om van deze unieke wedstrijd te genieten. Samen met de Kasteellopers uit Vorselaar maakte ik voor Gazet van Antwerpen een reportage over deze ronde, die in 1000 (!) kilometer in estafettevorm het ganse land afdweilt.
De organisatie is in handen van de joggingclub van Ganshoren en daar ging op woensdagavond de wedstrijd van start. Elk team bestaat uit tien deelnemers en lost elkaar vrij af, het zijn vijftig etappes van ongeveer twintig kilometer. Aan het einde van de Ronde, zondagmiddag rond 15.30 uur, heeft elke loper dus ongeveer honderd kilometer afgelegd.
Maar het lopen is in deze ronde niet echt de moeilijkheid, er komt veel meer bij kijken. Planning is nog veel belangrijker, zodat elke loper de nodige rust heeft en een slaapplaats ter beschikking heeft, want ook hiervoor moet je als team zelf voor alles zorgen. Je loop zowel overdag als 's nachts en ik kan je verzekeren dat dit laatste in de donkere Ardennen soms wel angstaanjagend, maar tegelijk ook prachtig is. Je geniet intens van de omgeving, want er is niets mooier dan tussen Bastogne en Virton al lopend de zon zien opkomen.
Kortom, het was een prachtige ervaring, waarin ikzelf een veertig kilometer mee liep. De Kasteellopers liepen met hun ervaring vlot naar de overwinning. Proficiat!
De marathon van Zeeuws-Vlaanderen zit er weer op! Nummer twintig is binnen, maar dat het niet zonder slag of stoot ging, dat kan ik u wel verzekeren. Met een zeshonderd lopers gingen we van start in het mooie stadje Hulst. De eerste kilometers gaan over de stadsvesten en dat geeft wel een prachtig zicht, maar ik had moeite om in het juiste ritme te komen. In tegenstelling tot Antwerpen was het constant vechten tegen mezelf om de benen in een gelijkmatige tred voort te bewegen. Het parcours was nu niet echt gemakkelijk, want na een kilometer of vijf doken we de bossen in. Na een kwart wedstrijd dacht ik het juiste ritme te hebben gevonden, maar het lastige parcours en een opspelende knie maakten het me niet gemakkelijk. Opgeven was er vandaag niet bij, want op je verjaardag doe je wat er van je verwacht wordt.
Halfweg zat ik nog goed op schema (2u), maar ik voelde toen al dat er geen toptijd in zou zitten. Toch heb ik kunnen genieten van de prachtige omgeving in enkele natuurgebieden. Ik blijf Z-Vl het mooiste parcours vinden dat ik ooit liep. Maar na 28 kilometer brak de veer, toen we tot over onze enkels in het slijk moesten. Van dan af was het harken tot aan de finish!
Uiteindelijk heb ik die ook gehaald in een tijd die niet om over naar huis te schrijven is. Maar het belangrijkste is dat ik er opnieuw een streepje mag bijzetten. Ik ben tot het besef gekomen, dat wanneer ik in Stockholm deftig voor de dag wil komen, er nog flink getraind moet worden.
Door in Antwerpen de finish te halen heb ik de negentiende 42-er achter mijn naam staan. Het voornaamste doel was de Grote Markt bereiken en ik ben dus in mijn opzet geslaagd, maar zo simpel was het allemaal niet. Nochtans liep het van 's morgens vroeg allemaal naar wens. Ik was op tijd wakker, een paar krentenboterhammen met Luikse stroop gegeten, de broodnodige koffie achter de kiezen gegoten en tijdig op de trein naar Antwerpen. Daar was het wel even zoeken naar een metroticket, maar toen ook dat in orde was, zoefden we met de ondergrondse richting Linkeroever. Het was vrij fris en de donkere wolken stapelden zich op, dus maar lang genoeg in de kleedkamers blijven zitten vooraleer naar de start te trekken. Nog een banaantje binnenwerken, een stuk peperkoek en een stroopwafel en dat moest volstaan. De knoop over lange of korte mouwen was snel doorgehakt, ik was mijn thermisch onderlijfke met lange mouwen vergeten. Dus moest het in korte tenue. In de start vond ik ergens een plaatsje in de achterste helft van het pak. Ik ken mijn grenzen en wist dat ik niet over benen beschikte die mee konden doen voor een scherpe tijd. Dus rustig begonnen, al is rustig relatief, want al na enkele kilometers, in de Waaslandtunnel, moest ik naar adem happen. Gelukkig geraakte ik vrij snel terug in het juiste ritme en ook het zonnetje kwam erdoor. Wat was ik blij dat ik in korte mouwen kon lopen. De eerste helft ging goed, misschien wel net iets te goed, want in het eerste uur had ik elf kilometer afgelegd, een tempo dat ik ook in het tweede uur kon aanhouden. Maar nog voor halfweg kreeg ik last van blaren op de zool van mijn voet. Wellicht heb ik de verkeerde sokken genomen, waardoor er wrijvingen ontstonden in mijn schoen. Noodgedwongen moest ik na halfweg het tempo wat laten zakken, om nog voor kilometer dertig regelmatig te stappen. De pijn door de blaren was niet te houden. Maar opgeven was geen optie, zeker niet omdat het Rivierenhof er aan zat te komen. Dit (samen met de aankomst voor het stadhuis) was voor mij zeker een uitschieter in het overigens matige parcours. Van genieten was echter geen sprake, het was werkelijk slenteren naar het einde. Een hagelbui op één van de minst gezellige stroken in de buurt van het Sportpaleis kon me op vijf kilometer van het einde niet meer deren. Het doel was in zicht en de opdracht volbracht. Over mijn tijd van 4:23:15 ben ik niet echt tevreden, maar ik ben ervan overtuigd dat ik met het oog op de Marathon van Zeeuws-Vlaanderen een goede training achter de rug heb. Nu enkele dagen rusten om dan nummer twintig voor te bereiden.
De Afstandslopers uit Vosselaar slagen er elk jaar in een geslaagde bosloop te organiseren in de buurt (en ten voordele van) het Giels Bos. Zondag was het niet anders en niet minder dan vierhonderd lopers kwamen opdagen voor een gezellige bosloop met vrij vertrek.
Zelf werd ik even over acht opgehaald en amper een half uur later stonden Rigo en ik vertrekkensklaar aan de start. We namen een rustige start en onderhielden de ganse tijd het tempo. Dit lag net iets boven de tien kilometer per uur, voor mij eigenlijk het ideale marathontempo, of toch wat ik zondag in de marathon van Antwerpen wil lopen. Het was een mooi en gevarieerd parcours in het Giels Bos zelf, aan de Lilse Bergen en omgeving en een aangenaam park aan de overkant van de weg. Er moest slechts twee keer een grote baan worden overgestoken, ook hier was dus over nagedacht. Wij liepen de vijftien kilometer en dat ging eigenlijk zonder problemen. We waren terug binnen op 1:24 uur, dus eigenlijk goed gelopen voor een rustige duurloop. Hopelijk ben ik nu klaar voor de marathon van zondag. Ik ga proberen deze week nog een rustig loopje te doen en dat moet het dan zijn.
Een ijskoude douche was zondag wel dat het water in de douche ijskoud was! Maar toen wij vertrokken werd er hard aan gewerkt om dit euvel te herstellen. Maar dat was in mijn ogen dan ook het enige wat er zondag misliep.
Zondagochtend een tochtje gedaan van twintig kilometer in de Desselse natuur. Een bosloop met vrij vertrek (altijd de moeite) is altijd leuk en als het dan nog in de bossen kan, des te beter. Enkele dagen voordien met Rigo contact opgenomen en hij zag een rustige duurloop ook wel zitten. Dus zondagochtend rond acht uur (nieuwe tijd!) pikte ik hem op om naar de sporthal van Brasel te rijden. Het was er opvallend rustig bij de inschrijvingen, maar dat is niet erg wanneer je van plan bent om een 'rustige' duurloop te doen. Slechts een handvol deelnemers waren ons voorafgegaan. Het begon in de bossen achter de sporthal met enkele pittige hellingen en veel draaien en keren. Gedeeltelijk liepen we over het MTB-pad, dus valt dit wel te begrijpen. Al na minder dan vier kilometer kwamen we aan bij een eerste drankpost, waar ook de splitsing van de toer van vijf kilometer was. Rigo liep bijna de verkeerde kant op, maar voor vijf kilometer te lopen trek ik niet naar Dessel. Dus keerde hij weer om en liepen we verder, richting Witgoor. Rond de put achter Sas 5 was het plezant lopen. De mist was nog niet helemaal opgetrokken en het was werkelijk genieten, net als toen we na de tweede bevoorrading opnieuw het bos indoken. Daarna ging het langs het kanaal een heel stuk, maar toen we met nog een kilometer of vijf te gaan het bos van Sibelco indoken, kwamen de haren recht omhoog. Smalle paadjes, kronkelend tussen de bomen, omhoog en omlaag, werkelijk schitterend! De tocht eindigde in de rustgevende weiden aan de Boeretang, waar ooit Graspop plaatsvond. Op exact twee uur hadden we er twintig opzitten en meteen hadden we de zondag met een zalig gevoel ingezet.
Het gaat de goede kant op! Ik heb zondag Scherpenheuvel bereikt al ging het niet zonder slag of stoot. Niet zo zeer de nog niet helemaal op punt zijnde conditie gooide bijna roet in het eten, wel enkele telefoontjes onderweg die me helemaal uit het ritme brachten en een serieuze inspanning vergden. Het kostte uiteindelijk bloed, zweet en tranen om een bekend citaat te gebruiken, maar het doel is toch bereikt. In kwam in Scherpenheuvel aan, weliswaar een kwartiertje na de anderen. Met een man of acht waren we in Kasterlee vertrokken en ik voelde me goed, al kwam het steeds weerkerende dipje rond kilometer vijf toch ook nu de kop opsteken. Maar eenmaal in Geel aan het station aangekomen, voelde ik me weer kiplekker en ik had ook helemaal geen problemen met het tempo van om en bij de elf kilometer per uur. Dat veranderde toen ik na een korte sanitaire pauze opnieuw was komen aansluiten bij de intussen uitgebreide groep en Eva, die ons met de fiets begeleidde, meldde dat ik een telefoontje moest doen Dat werden er uiteindelijk drie en ik zag de groep langzaam verder uitlopen. Toen ik er opnieuw aan begon hing ik toch al een kleine tweehonderd meter achter en zonder overhaasting liep ik terug tot bij de vaderdaglopers van Joggingclub Kasterlee. Nog voor we Veerle binnenkwamen had ik de aansluiting gevonden, maar ik voelde toch dat het te veel krachten had gekost. Ik dacht er zelfs aan om er in de ijskreemstraat in Averbode de brui aan te geven. In Averbode liet ik de groep gaan, maar opgeven vond ik toch jammer. En een beetje doorzettingsvermogen zou goed zijn voor de conditie. Terwijl ik de groep nog lange tijd voor me zag uitlopen zette ik op een net iets lager tempo koers verder richting Zichem. Van daaruit ging het dan verder naar Scherpenheuvel over lastige slotkilometers. Van ver zag ik de basiliek al staan, maar ik wist dat het nog een eindje was, tot ik dan even voor half één dan toch de top bereikte van de scherpe heuvel. Trots, maar tegelijk ook doodop!
Vanavond de laatste (misschien morgen nog wat loslopen en de auto gaan halen in Kasterlee) training gedaan met het oog op de Vaderdagloop van zondag naar Scherpenheuvel. Na een week gedwongen rust (wegens te druk) voelde het aanvankelijk wat stram aan, maar uiteindelijk legde ik toch zonder problemen meer dan dertien kilometer af. Natuurlijk is dat niet te vergelijken met de drieëndertig die ik zondag te verduren krijg. Maar een degelijke basis en een goed gevoel kunnen me al aardig op weg helpen, de rest zal op karakter moeten gebeuren. Zondagmiddag weten we meer!
Afgelopen zondag kreeg ik de vraag waarom ik niets meer op mijn blog zette en het antwoord hierop is vrij duidelijk. Half december wilde ik in Kampenhout een nieuwe marathon ten einde brengen en twee keer ging ik door de knie, een keer na anderhalve kilometer en even voor halfweg. Twee maanden was ik op de sukkel, maar sinds vorige week zondag ben ik terug actief en is ook de zin om iets op deze blog te schrijven opnieuw geactiveerd. De laatste zondag van februari besloot ik dus na een afwezigheid van meer dan tien weken opnieuw te lopen. Ik besloot om dit met de joggingclub van Kasterlee te doen omwille van het gezelschap en het haalbare tempo. Ik koos voor mijn (heel) oude schoenen, want ik had het gevoel dat de demping van mijn laatste paar het plots had begeven en dat daardoor de blessure de kop was komen opsteken. Maar zeker was ik hier niet van, dus toch maar de oude aangetrokken. En ik had nagenoeg geen pijn in de knie, dus ging ik twee dagen later het allernieuwste model van de Gel Nimbus halen, iets wat ik dezelfde avond nog uitprobeerde. De pijn bleef weg, dus was de trein weer vertrokken. Intussen liep ik al vijf keer, weliswaar met een maximum van een elf à twaalf kilometer, maar ik krijg steeds een beter gevoel tijdens het lopen. Enkel zondag was het iets minder, maar daar had een overdosis Orval de avond voordien wel wat mee te maken. Morgen probeer ik er eens een vijftien of zestien te lopen en dan zondag probeer ik nog eens wat ik waard ben in een halve marathon. Als dat meezit kan ik waarschijnlijk ook volgende week de trip naar Scherpenheuvel meemaken en dan lijkt een nieuwe marathon dichterbij dan tot voor enkele weken verwacht. Maar we zullen maar niet op de feiten vooruit lopen. Wel een leuke vaststelling is dat ik de jongste tien dagen al meer trainingskilometers aflegde dan twee jaar geleden in drie maanden voor de marathon van Rotterdam. Hopelijk kan ik dit volhouden!
Ik woon nu bijna een jaar in Lichtaart en sinds kort weet ik dat er ook hier op zondagochtend in groep wordt gelopen. Dus had ik eens geïnformeerd bij de buren en gisteren liep ik voor de eerste keer mee. Precies om negen uur werd gestart in groep met ongeveer vijftien personen. Vanaf de gemeenteschool ging het in een rustig tempo naar de Lichtaartse bossen. Eenmaal goed en wel in de bossen splitste de groep in twee, een rustige groep en een ietwat sneller groepje. Zelf koos ik voor de snelste groep, maar tot mijn verbazing splitste enkele honderden meters verder ook dit zestal in twee. Ik zag een duo wat versnellen en voor ik het goed en wel besefte liepen ze een vijftig meter voor mij uit. Het tempo in de tweede groep lag net iets te laag, dus besloot ik naar dit tweetal toe te lopen. Het kostte al heel wat kracht om hen bij te benen en ik kon geruime tijd standhouden. Naar het einde toe moest ik toch de rol lossen, maar gelukkig kende ik vanaf toen mijn weg. Het was best een aangename training, die iets sneller gaat dan in Kasterlee. Maar ik weet nu dat er een goed alternatief is en zo kan ik elke week kiezen.
De marathon van Kasterlee 2011 is weer verleden tijd en ondanks een beperkte voorbereiding heb ik het toch maar weer tot een goed einde gebracht. Het liep eigenlijk lekker, tot buikkrampen en wellicht ook een hongerklop een stok tussen de wielen stak. Ik was 's morgens al vroeg wakker en had er een vrij goed gevoel bij. Niets moest, alles mocht, met dit in gedachte ging ik van start in mijn eigen Kasterlee, al was aankomen wel de bedoeling. In de beginfase was het zoeken naar het juiste tempo, maar na een kleine twee kilometer had ik het goede ritme al ontdekt. In het spoor van enkele Vabco-atleten is het altijd goed vertoeven, zij kunnen immers perfect een constant tempo aanhouden.Tegen ongeveer elf km/u liep ik de eerste ronde en ik voelde me er goed bij. Nochtans wist ik dat dit net iets te snel was en dat ik mijn weerbots wel zou krijgen in de tweede ronde. Maar om die wat uit te stellen koos ik ervoor om na 25 km een tandje minder te steken. Uiteindelijk ging het goed en na drie uur passeerde ik het bordje van de 32 kilometer. Ik begon zelfs al te dromen van een tijd onder de vier uur... maar nauwelijks een kilometer verder stond ik kromgebogen van de buikkrampen naast het parcours. Wellicht iets te weinig gegeten vooraf en veel te weinig onderweg en dan krijg je zoiets. Van dan af was het slenteren naar de finish. Ook de benen begonnen te verzuren, al was ik helemaal niet moe. En dat is toch al een goed teken. Ik kijk al uit naar mijn volgende 42-er en naar Kasterlee volgend jaar!
Ik heb mijn marathonambities zeker nog niet opgeborgen, want na Stockholm op 14 juli heb ik voor volgend jaar al een nieuwe 42-er in mijn agenda vastgelegd. Op 12 mei, de dag dat ik als alles meezit 39 kaarsjes mag uitblazen, loop ik de wondermooie marathon van Zeeuws-Vlaanderen. De inschrijving en betaling zijn intussen in orde. Ik liep hem dit jaar en was onder de indruk van het parcours tussen Hulst en Terneuzen. Schitterende bossen en een vijftal kilometer langs de Schelde, echt een natuurmarathon, zoals ik ze graag heb. Toen de datum bekendraakte (dit jaar was die in april) heb ik meteen toegehapt, want zou het geen mooi cadeau zijn dat ik een PR loop op deze dag?
Zondagvoormiddag dan uiteindelijk de allerlaatste parcoursverkenning van de marathon van Kasterlee gelopen en het nieuwe parcours bevalt me. Nu had de afgelopen jaren de Ark van Noë en de Hoge Mouw wel wat, maar wat natuur betreft zit het nu veel beter. Het Prinsenpark in Retie en in mindere mate de Hooibeekhoeve in Geel-Ten-Aard zijn toeristische trekpleisters. De nieuwe omloop situeert zich nog meer in de bossen en het is werkelijk genieten. Ik denk ook niet dat deze 21,1 km gemakkelijker zijn dan die van de voorbije jaren.
Wat mezelf betreft lukte het zondag aardig, hoewel ik ook zaterdag al tien kilometer had afgehaspeld. Ik voelde het wel in de benen, maar het viel nog goed mee allemaal. Zonder problemen kon ik de omloop uitlopen en ik was nog fris na meer dan twintig kilometer. Voor komende zondag verwacht ik geen wonderen, maar uitlopen is het doel. Ik reken ergens op een tijd net onder 4:30 uur, maar deze tijd is geen obsessie gewoon een streefdoel.
Ik denk dat het ook tijd is voor nieuwe schoenen, want ik ondervond de jongste weken hinder aan de rug na een lange duurloop, dus denk ik dat er iets mis is met de vering van mijn schoenen. Maar de marathon loop ik wellicht nog op mijn oude shoes, die eigenlijk nog steeds heel goed aanvoelen (zoveel kilometers hebben die nu ook weer niet gedaan).
Er zijn nog zekerheden in mijn lopersbestaan. De Prinsenparkloop in Retie is er hier eentje van en een andere is de Zilvermeerloop in Mol. Ik denk dat ik er de jongste vier jaar al aan de start stond en ook vandaag was dat weer het geval. Niet dat ik er echt gerust in was, maar uiteindelijk toch maar doorgebeten en richting Zilvermeer getrokken.
Zoals elk jaar is dit een druk bezette wedstrijd, vandaag waren er bijna 570 vertrekkers, gespreid over twee afstanden. Ik ben al een tijdje op de sukkel en rug- en spierproblemen deden het ergste vermoeden. De bedoeling was om tegen een aanvaardbaar tempo de tien kilometer vol te maken en dan morgen tijdens de marathontraining in Kasterlee nog wat vertrouwen bij te tanken met het oog op volgende week.
Mijn eerste ronde van 2,5 kilometer legde ik af in meer dan dertien minuten, maar dat heeft ook te maken met de vele starters waardoor ik in het begin wat tijd verloor. Maar ik ging ook langzaam op zoek naar het juiste tempo en vond dat pas na een kleine twee kilometer. De volgende twee ronden liep ik constant, tegen twaalf km/uur en dat was eigenlijk mijn doelstelling. Een kleine versnelling in de slotfase zorgde ervoor dat ik toch nog onder de 51 minuten kon finishen. Het strakke tempo en mijn matige conditie kropen toch wel in de kleren, maar het belangrijkste was dat de vermoeidheid meteen na de finish weg was. Het gaat de goede weg op. Als ik morgen zonder problemen de 21 km kan volmaken en deze week goed kan rusten en nog een beetje kan bijtrainen, moet ik in staat zijn om volgende week tijdens de marathon van Kasterlee de finish te halen. Ik kijk er naar uit, al is het met een wel heel bang hartje...
Zondagochtend nog eens met de joggingclub meegelopen en het was toch weer even wennen. Versnellingen en rekoefeningen zijn normaal niet echt mijn ding, maar toch lukte het allemaal vrij goed. Na een uurtje in de Kastelse bossen voelde ik me nog zo fris als een hoentje. Met de conditie gaat het dus de goede weg op.
's Namiddags werd dat gecompenseerd met een terrasje bij het o zo gezellige Sas 5 in Witgoor. We waren met twee auto's naar daar afgezakt, maar besloten uiteindelijk wijselijk om met eentje terug te keren, met als gevolg dat ik dinsdagavond mijn wagen nog moest gaan halen. En hoe kan dat beter dan er naartoe te lopen. Het is niet overdreven ver en het is een doel om nog eens meer dan een uur te lopen.
Mijn plannen dinsdag in de vooravond waren echter wat uitgelopen zodat het omstreeks acht uur al aardig donker was en ik niet langs mijn favoriete route langs het Prinsenpark kon lopen. Maar het fietspad langs de grote weg biedt zeker een alternatief en zo liep ik via Retie en Dessel naar Sas Vijf. Ik deed over de zestien kilometer precies anderhalf uur en liep een rustig tempo. Het was een vrij drukke dag geweest, zowel op het werk als thuis, en het was dus de bedoeling om me niet op te blazen. Iets wat me aardig lukte dus. Ik voel dat ik goed op weg ben om het duo Etten-Leur - Kasterlee tot een goed einde te brengen.
