Ik kan het blijkbaar niet laten, maar de Nacht van West-Vlaanderen laat me maar niet los. Weken, zelfs maanden had ik er niet aan durven denken om hier opnieuw aan de start te komen, maar deze week dan toch maar ingeschreven.
Met het oog om in Stockholm een degelijke prestatie neer te zetten na de toch wel kwakkele marathons van Antwerpen en Zeeuws-Vlaanderen, dacht ik er aan om me degelijk voor te bereiden, met wat meer te trainen en enkele kilo's kwijt te geraken. Na een weekje rust wilde ik meteen de trainingsintensiteit opvoeren en amper vijfentwintig kilometer later stond mijn naam tussen de deelnemers. En ik heb er maar meteen een familie-aangelegenheid van gemaakt, door een B&B te boeken op een kleine twee kilometer van start en aankomst. Zo spaar ik een moeizame verplaatsing uit en kunnen we zaterdag en zondag het Brugse Ommeland en een gedeelte van de Westhoek verkennen. En nu maar hopen dat het mooi weer wordt...
Afstandslopers die in team een prestatie willen neerzetten moeten beslist eens deelnemen aan de Ronde van België. Ik kreeg tussen 16 en 20 mei de kans om van deze unieke wedstrijd te genieten. Samen met de Kasteellopers uit Vorselaar maakte ik voor Gazet van Antwerpen een reportage over deze ronde, die in 1000 (!) kilometer in estafettevorm het ganse land afdweilt.
De organisatie is in handen van de joggingclub van Ganshoren en daar ging op woensdagavond de wedstrijd van start. Elk team bestaat uit tien deelnemers en lost elkaar vrij af, het zijn vijftig etappes van ongeveer twintig kilometer. Aan het einde van de Ronde, zondagmiddag rond 15.30 uur, heeft elke loper dus ongeveer honderd kilometer afgelegd.
Maar het lopen is in deze ronde niet echt de moeilijkheid, er komt veel meer bij kijken. Planning is nog veel belangrijker, zodat elke loper de nodige rust heeft en een slaapplaats ter beschikking heeft, want ook hiervoor moet je als team zelf voor alles zorgen. Je loop zowel overdag als 's nachts en ik kan je verzekeren dat dit laatste in de donkere Ardennen soms wel angstaanjagend, maar tegelijk ook prachtig is. Je geniet intens van de omgeving, want er is niets mooier dan tussen Bastogne en Virton al lopend de zon zien opkomen.
Kortom, het was een prachtige ervaring, waarin ikzelf een veertig kilometer mee liep. De Kasteellopers liepen met hun ervaring vlot naar de overwinning. Proficiat!
De marathon van Zeeuws-Vlaanderen zit er weer op! Nummer twintig is binnen, maar dat het niet zonder slag of stoot ging, dat kan ik u wel verzekeren. Met een zeshonderd lopers gingen we van start in het mooie stadje Hulst. De eerste kilometers gaan over de stadsvesten en dat geeft wel een prachtig zicht, maar ik had moeite om in het juiste ritme te komen. In tegenstelling tot Antwerpen was het constant vechten tegen mezelf om de benen in een gelijkmatige tred voort te bewegen. Het parcours was nu niet echt gemakkelijk, want na een kilometer of vijf doken we de bossen in. Na een kwart wedstrijd dacht ik het juiste ritme te hebben gevonden, maar het lastige parcours en een opspelende knie maakten het me niet gemakkelijk. Opgeven was er vandaag niet bij, want op je verjaardag doe je wat er van je verwacht wordt.
Halfweg zat ik nog goed op schema (2u), maar ik voelde toen al dat er geen toptijd in zou zitten. Toch heb ik kunnen genieten van de prachtige omgeving in enkele natuurgebieden. Ik blijf Z-Vl het mooiste parcours vinden dat ik ooit liep. Maar na 28 kilometer brak de veer, toen we tot over onze enkels in het slijk moesten. Van dan af was het harken tot aan de finish!
Uiteindelijk heb ik die ook gehaald in een tijd die niet om over naar huis te schrijven is. Maar het belangrijkste is dat ik er opnieuw een streepje mag bijzetten. Ik ben tot het besef gekomen, dat wanneer ik in Stockholm deftig voor de dag wil komen, er nog flink getraind moet worden.
Door in Antwerpen de finish te halen heb ik de negentiende 42-er achter mijn naam staan. Het voornaamste doel was de Grote Markt bereiken en ik ben dus in mijn opzet geslaagd, maar zo simpel was het allemaal niet. Nochtans liep het van 's morgens vroeg allemaal naar wens. Ik was op tijd wakker, een paar krentenboterhammen met Luikse stroop gegeten, de broodnodige koffie achter de kiezen gegoten en tijdig op de trein naar Antwerpen. Daar was het wel even zoeken naar een metroticket, maar toen ook dat in orde was, zoefden we met de ondergrondse richting Linkeroever. Het was vrij fris en de donkere wolken stapelden zich op, dus maar lang genoeg in de kleedkamers blijven zitten vooraleer naar de start te trekken. Nog een banaantje binnenwerken, een stuk peperkoek en een stroopwafel en dat moest volstaan. De knoop over lange of korte mouwen was snel doorgehakt, ik was mijn thermisch onderlijfke met lange mouwen vergeten. Dus moest het in korte tenue. In de start vond ik ergens een plaatsje in de achterste helft van het pak. Ik ken mijn grenzen en wist dat ik niet over benen beschikte die mee konden doen voor een scherpe tijd. Dus rustig begonnen, al is rustig relatief, want al na enkele kilometers, in de Waaslandtunnel, moest ik naar adem happen. Gelukkig geraakte ik vrij snel terug in het juiste ritme en ook het zonnetje kwam erdoor. Wat was ik blij dat ik in korte mouwen kon lopen. De eerste helft ging goed, misschien wel net iets te goed, want in het eerste uur had ik elf kilometer afgelegd, een tempo dat ik ook in het tweede uur kon aanhouden. Maar nog voor halfweg kreeg ik last van blaren op de zool van mijn voet. Wellicht heb ik de verkeerde sokken genomen, waardoor er wrijvingen ontstonden in mijn schoen. Noodgedwongen moest ik na halfweg het tempo wat laten zakken, om nog voor kilometer dertig regelmatig te stappen. De pijn door de blaren was niet te houden. Maar opgeven was geen optie, zeker niet omdat het Rivierenhof er aan zat te komen. Dit (samen met de aankomst voor het stadhuis) was voor mij zeker een uitschieter in het overigens matige parcours. Van genieten was echter geen sprake, het was werkelijk slenteren naar het einde. Een hagelbui op één van de minst gezellige stroken in de buurt van het Sportpaleis kon me op vijf kilometer van het einde niet meer deren. Het doel was in zicht en de opdracht volbracht. Over mijn tijd van 4:23:15 ben ik niet echt tevreden, maar ik ben ervan overtuigd dat ik met het oog op de Marathon van Zeeuws-Vlaanderen een goede training achter de rug heb. Nu enkele dagen rusten om dan nummer twintig voor te bereiden.
De Afstandslopers uit Vosselaar slagen er elk jaar in een geslaagde bosloop te organiseren in de buurt (en ten voordele van) het Giels Bos. Zondag was het niet anders en niet minder dan vierhonderd lopers kwamen opdagen voor een gezellige bosloop met vrij vertrek.
Zelf werd ik even over acht opgehaald en amper een half uur later stonden Rigo en ik vertrekkensklaar aan de start. We namen een rustige start en onderhielden de ganse tijd het tempo. Dit lag net iets boven de tien kilometer per uur, voor mij eigenlijk het ideale marathontempo, of toch wat ik zondag in de marathon van Antwerpen wil lopen. Het was een mooi en gevarieerd parcours in het Giels Bos zelf, aan de Lilse Bergen en omgeving en een aangenaam park aan de overkant van de weg. Er moest slechts twee keer een grote baan worden overgestoken, ook hier was dus over nagedacht. Wij liepen de vijftien kilometer en dat ging eigenlijk zonder problemen. We waren terug binnen op 1:24 uur, dus eigenlijk goed gelopen voor een rustige duurloop. Hopelijk ben ik nu klaar voor de marathon van zondag. Ik ga proberen deze week nog een rustig loopje te doen en dat moet het dan zijn.
Een ijskoude douche was zondag wel dat het water in de douche ijskoud was! Maar toen wij vertrokken werd er hard aan gewerkt om dit euvel te herstellen. Maar dat was in mijn ogen dan ook het enige wat er zondag misliep.
Zondagochtend een tochtje gedaan van twintig kilometer in de Desselse natuur. Een bosloop met vrij vertrek (altijd de moeite) is altijd leuk en als het dan nog in de bossen kan, des te beter. Enkele dagen voordien met Rigo contact opgenomen en hij zag een rustige duurloop ook wel zitten. Dus zondagochtend rond acht uur (nieuwe tijd!) pikte ik hem op om naar de sporthal van Brasel te rijden. Het was er opvallend rustig bij de inschrijvingen, maar dat is niet erg wanneer je van plan bent om een 'rustige' duurloop te doen. Slechts een handvol deelnemers waren ons voorafgegaan. Het begon in de bossen achter de sporthal met enkele pittige hellingen en veel draaien en keren. Gedeeltelijk liepen we over het MTB-pad, dus valt dit wel te begrijpen. Al na minder dan vier kilometer kwamen we aan bij een eerste drankpost, waar ook de splitsing van de toer van vijf kilometer was. Rigo liep bijna de verkeerde kant op, maar voor vijf kilometer te lopen trek ik niet naar Dessel. Dus keerde hij weer om en liepen we verder, richting Witgoor. Rond de put achter Sas 5 was het plezant lopen. De mist was nog niet helemaal opgetrokken en het was werkelijk genieten, net als toen we na de tweede bevoorrading opnieuw het bos indoken. Daarna ging het langs het kanaal een heel stuk, maar toen we met nog een kilometer of vijf te gaan het bos van Sibelco indoken, kwamen de haren recht omhoog. Smalle paadjes, kronkelend tussen de bomen, omhoog en omlaag, werkelijk schitterend! De tocht eindigde in de rustgevende weiden aan de Boeretang, waar ooit Graspop plaatsvond. Op exact twee uur hadden we er twintig opzitten en meteen hadden we de zondag met een zalig gevoel ingezet.
Het gaat de goede kant op! Ik heb zondag Scherpenheuvel bereikt al ging het niet zonder slag of stoot. Niet zo zeer de nog niet helemaal op punt zijnde conditie gooide bijna roet in het eten, wel enkele telefoontjes onderweg die me helemaal uit het ritme brachten en een serieuze inspanning vergden. Het kostte uiteindelijk bloed, zweet en tranen om een bekend citaat te gebruiken, maar het doel is toch bereikt. In kwam in Scherpenheuvel aan, weliswaar een kwartiertje na de anderen. Met een man of acht waren we in Kasterlee vertrokken en ik voelde me goed, al kwam het steeds weerkerende dipje rond kilometer vijf toch ook nu de kop opsteken. Maar eenmaal in Geel aan het station aangekomen, voelde ik me weer kiplekker en ik had ook helemaal geen problemen met het tempo van om en bij de elf kilometer per uur. Dat veranderde toen ik na een korte sanitaire pauze opnieuw was komen aansluiten bij de intussen uitgebreide groep en Eva, die ons met de fiets begeleidde, meldde dat ik een telefoontje moest doen Dat werden er uiteindelijk drie en ik zag de groep langzaam verder uitlopen. Toen ik er opnieuw aan begon hing ik toch al een kleine tweehonderd meter achter en zonder overhaasting liep ik terug tot bij de vaderdaglopers van Joggingclub Kasterlee. Nog voor we Veerle binnenkwamen had ik de aansluiting gevonden, maar ik voelde toch dat het te veel krachten had gekost. Ik dacht er zelfs aan om er in de ijskreemstraat in Averbode de brui aan te geven. In Averbode liet ik de groep gaan, maar opgeven vond ik toch jammer. En een beetje doorzettingsvermogen zou goed zijn voor de conditie. Terwijl ik de groep nog lange tijd voor me zag uitlopen zette ik op een net iets lager tempo koers verder richting Zichem. Van daaruit ging het dan verder naar Scherpenheuvel over lastige slotkilometers. Van ver zag ik de basiliek al staan, maar ik wist dat het nog een eindje was, tot ik dan even voor half één dan toch de top bereikte van de scherpe heuvel. Trots, maar tegelijk ook doodop!
Vanavond de laatste (misschien morgen nog wat loslopen en de auto gaan halen in Kasterlee) training gedaan met het oog op de Vaderdagloop van zondag naar Scherpenheuvel. Na een week gedwongen rust (wegens te druk) voelde het aanvankelijk wat stram aan, maar uiteindelijk legde ik toch zonder problemen meer dan dertien kilometer af. Natuurlijk is dat niet te vergelijken met de drieëndertig die ik zondag te verduren krijg. Maar een degelijke basis en een goed gevoel kunnen me al aardig op weg helpen, de rest zal op karakter moeten gebeuren. Zondagmiddag weten we meer!
Afgelopen zondag kreeg ik de vraag waarom ik niets meer op mijn blog zette en het antwoord hierop is vrij duidelijk. Half december wilde ik in Kampenhout een nieuwe marathon ten einde brengen en twee keer ging ik door de knie, een keer na anderhalve kilometer en even voor halfweg. Twee maanden was ik op de sukkel, maar sinds vorige week zondag ben ik terug actief en is ook de zin om iets op deze blog te schrijven opnieuw geactiveerd. De laatste zondag van februari besloot ik dus na een afwezigheid van meer dan tien weken opnieuw te lopen. Ik besloot om dit met de joggingclub van Kasterlee te doen omwille van het gezelschap en het haalbare tempo. Ik koos voor mijn (heel) oude schoenen, want ik had het gevoel dat de demping van mijn laatste paar het plots had begeven en dat daardoor de blessure de kop was komen opsteken. Maar zeker was ik hier niet van, dus toch maar de oude aangetrokken. En ik had nagenoeg geen pijn in de knie, dus ging ik twee dagen later het allernieuwste model van de Gel Nimbus halen, iets wat ik dezelfde avond nog uitprobeerde. De pijn bleef weg, dus was de trein weer vertrokken. Intussen liep ik al vijf keer, weliswaar met een maximum van een elf à twaalf kilometer, maar ik krijg steeds een beter gevoel tijdens het lopen. Enkel zondag was het iets minder, maar daar had een overdosis Orval de avond voordien wel wat mee te maken. Morgen probeer ik er eens een vijftien of zestien te lopen en dan zondag probeer ik nog eens wat ik waard ben in een halve marathon. Als dat meezit kan ik waarschijnlijk ook volgende week de trip naar Scherpenheuvel meemaken en dan lijkt een nieuwe marathon dichterbij dan tot voor enkele weken verwacht. Maar we zullen maar niet op de feiten vooruit lopen. Wel een leuke vaststelling is dat ik de jongste tien dagen al meer trainingskilometers aflegde dan twee jaar geleden in drie maanden voor de marathon van Rotterdam. Hopelijk kan ik dit volhouden!
Ik woon nu bijna een jaar in Lichtaart en sinds kort weet ik dat er ook hier op zondagochtend in groep wordt gelopen. Dus had ik eens geïnformeerd bij de buren en gisteren liep ik voor de eerste keer mee. Precies om negen uur werd gestart in groep met ongeveer vijftien personen. Vanaf de gemeenteschool ging het in een rustig tempo naar de Lichtaartse bossen. Eenmaal goed en wel in de bossen splitste de groep in twee, een rustige groep en een ietwat sneller groepje. Zelf koos ik voor de snelste groep, maar tot mijn verbazing splitste enkele honderden meters verder ook dit zestal in twee. Ik zag een duo wat versnellen en voor ik het goed en wel besefte liepen ze een vijftig meter voor mij uit. Het tempo in de tweede groep lag net iets te laag, dus besloot ik naar dit tweetal toe te lopen. Het kostte al heel wat kracht om hen bij te benen en ik kon geruime tijd standhouden. Naar het einde toe moest ik toch de rol lossen, maar gelukkig kende ik vanaf toen mijn weg. Het was best een aangename training, die iets sneller gaat dan in Kasterlee. Maar ik weet nu dat er een goed alternatief is en zo kan ik elke week kiezen.
De marathon van Kasterlee 2011 is weer verleden tijd en ondanks een beperkte voorbereiding heb ik het toch maar weer tot een goed einde gebracht. Het liep eigenlijk lekker, tot buikkrampen en wellicht ook een hongerklop een stok tussen de wielen stak. Ik was 's morgens al vroeg wakker en had er een vrij goed gevoel bij. Niets moest, alles mocht, met dit in gedachte ging ik van start in mijn eigen Kasterlee, al was aankomen wel de bedoeling. In de beginfase was het zoeken naar het juiste tempo, maar na een kleine twee kilometer had ik het goede ritme al ontdekt. In het spoor van enkele Vabco-atleten is het altijd goed vertoeven, zij kunnen immers perfect een constant tempo aanhouden.Tegen ongeveer elf km/u liep ik de eerste ronde en ik voelde me er goed bij. Nochtans wist ik dat dit net iets te snel was en dat ik mijn weerbots wel zou krijgen in de tweede ronde. Maar om die wat uit te stellen koos ik ervoor om na 25 km een tandje minder te steken. Uiteindelijk ging het goed en na drie uur passeerde ik het bordje van de 32 kilometer. Ik begon zelfs al te dromen van een tijd onder de vier uur... maar nauwelijks een kilometer verder stond ik kromgebogen van de buikkrampen naast het parcours. Wellicht iets te weinig gegeten vooraf en veel te weinig onderweg en dan krijg je zoiets. Van dan af was het slenteren naar de finish. Ook de benen begonnen te verzuren, al was ik helemaal niet moe. En dat is toch al een goed teken. Ik kijk al uit naar mijn volgende 42-er en naar Kasterlee volgend jaar!
Ik heb mijn marathonambities zeker nog niet opgeborgen, want na Stockholm op 14 juli heb ik voor volgend jaar al een nieuwe 42-er in mijn agenda vastgelegd. Op 12 mei, de dag dat ik als alles meezit 39 kaarsjes mag uitblazen, loop ik de wondermooie marathon van Zeeuws-Vlaanderen. De inschrijving en betaling zijn intussen in orde. Ik liep hem dit jaar en was onder de indruk van het parcours tussen Hulst en Terneuzen. Schitterende bossen en een vijftal kilometer langs de Schelde, echt een natuurmarathon, zoals ik ze graag heb. Toen de datum bekendraakte (dit jaar was die in april) heb ik meteen toegehapt, want zou het geen mooi cadeau zijn dat ik een PR loop op deze dag?
Zondagvoormiddag dan uiteindelijk de allerlaatste parcoursverkenning van de marathon van Kasterlee gelopen en het nieuwe parcours bevalt me. Nu had de afgelopen jaren de Ark van Noë en de Hoge Mouw wel wat, maar wat natuur betreft zit het nu veel beter. Het Prinsenpark in Retie en in mindere mate de Hooibeekhoeve in Geel-Ten-Aard zijn toeristische trekpleisters. De nieuwe omloop situeert zich nog meer in de bossen en het is werkelijk genieten. Ik denk ook niet dat deze 21,1 km gemakkelijker zijn dan die van de voorbije jaren.
Wat mezelf betreft lukte het zondag aardig, hoewel ik ook zaterdag al tien kilometer had afgehaspeld. Ik voelde het wel in de benen, maar het viel nog goed mee allemaal. Zonder problemen kon ik de omloop uitlopen en ik was nog fris na meer dan twintig kilometer. Voor komende zondag verwacht ik geen wonderen, maar uitlopen is het doel. Ik reken ergens op een tijd net onder 4:30 uur, maar deze tijd is geen obsessie gewoon een streefdoel.
Ik denk dat het ook tijd is voor nieuwe schoenen, want ik ondervond de jongste weken hinder aan de rug na een lange duurloop, dus denk ik dat er iets mis is met de vering van mijn schoenen. Maar de marathon loop ik wellicht nog op mijn oude shoes, die eigenlijk nog steeds heel goed aanvoelen (zoveel kilometers hebben die nu ook weer niet gedaan).
Er zijn nog zekerheden in mijn lopersbestaan. De Prinsenparkloop in Retie is er hier eentje van en een andere is de Zilvermeerloop in Mol. Ik denk dat ik er de jongste vier jaar al aan de start stond en ook vandaag was dat weer het geval. Niet dat ik er echt gerust in was, maar uiteindelijk toch maar doorgebeten en richting Zilvermeer getrokken.
Zoals elk jaar is dit een druk bezette wedstrijd, vandaag waren er bijna 570 vertrekkers, gespreid over twee afstanden. Ik ben al een tijdje op de sukkel en rug- en spierproblemen deden het ergste vermoeden. De bedoeling was om tegen een aanvaardbaar tempo de tien kilometer vol te maken en dan morgen tijdens de marathontraining in Kasterlee nog wat vertrouwen bij te tanken met het oog op volgende week.
Mijn eerste ronde van 2,5 kilometer legde ik af in meer dan dertien minuten, maar dat heeft ook te maken met de vele starters waardoor ik in het begin wat tijd verloor. Maar ik ging ook langzaam op zoek naar het juiste tempo en vond dat pas na een kleine twee kilometer. De volgende twee ronden liep ik constant, tegen twaalf km/uur en dat was eigenlijk mijn doelstelling. Een kleine versnelling in de slotfase zorgde ervoor dat ik toch nog onder de 51 minuten kon finishen. Het strakke tempo en mijn matige conditie kropen toch wel in de kleren, maar het belangrijkste was dat de vermoeidheid meteen na de finish weg was. Het gaat de goede weg op. Als ik morgen zonder problemen de 21 km kan volmaken en deze week goed kan rusten en nog een beetje kan bijtrainen, moet ik in staat zijn om volgende week tijdens de marathon van Kasterlee de finish te halen. Ik kijk er naar uit, al is het met een wel heel bang hartje...
Zondagochtend nog eens met de joggingclub meegelopen en het was toch weer even wennen. Versnellingen en rekoefeningen zijn normaal niet echt mijn ding, maar toch lukte het allemaal vrij goed. Na een uurtje in de Kastelse bossen voelde ik me nog zo fris als een hoentje. Met de conditie gaat het dus de goede weg op.
's Namiddags werd dat gecompenseerd met een terrasje bij het o zo gezellige Sas 5 in Witgoor. We waren met twee auto's naar daar afgezakt, maar besloten uiteindelijk wijselijk om met eentje terug te keren, met als gevolg dat ik dinsdagavond mijn wagen nog moest gaan halen. En hoe kan dat beter dan er naartoe te lopen. Het is niet overdreven ver en het is een doel om nog eens meer dan een uur te lopen.
Mijn plannen dinsdag in de vooravond waren echter wat uitgelopen zodat het omstreeks acht uur al aardig donker was en ik niet langs mijn favoriete route langs het Prinsenpark kon lopen. Maar het fietspad langs de grote weg biedt zeker een alternatief en zo liep ik via Retie en Dessel naar Sas Vijf. Ik deed over de zestien kilometer precies anderhalf uur en liep een rustig tempo. Het was een vrij drukke dag geweest, zowel op het werk als thuis, en het was dus de bedoeling om me niet op te blazen. Iets wat me aardig lukte dus. Ik voel dat ik goed op weg ben om het duo Etten-Leur - Kasterlee tot een goed einde te brengen.
Het lopen was even bij me in het slop geraakt en er moest dringend iets veranderen. Na de Hollewegjogging half augustus had ik geen meter meer gelopen. Zo had ik moeten afzeggen voor de Rabomarathon en ook die van Oostende zou ik niet halen zonder gekke dingen te doen. Met de recreatieve jogging in het Prinsenpark in Retie in het vooruitzicht voelde ik me verplicht om de draad weer op te nemen.
Doordat er in de namiddag nog een familiefeest geprogrammeerd was, besloot ik om me in te schrijven voor de zes kilometer. Dit is een leuke afstand en het vraagt niet te veel van een ongetraind mensenlichaam. Om 14 uur bij de start was ik er niet echt gerust in. Ik had al enkele dagen last van gehoorproblemen en dat werkte serieus op mijn systeem. Ademhalen lukte nauwelijks en nauwelijks vertrokken hijgde ik als was het in een obscure film. Maar het belangrijkste was dat ik een mooi constant tempo kon aanhouden, eentje waarin ik me best in kon vinden. Van snelheid of tijd had ik helemaal geen besef, maar dat hoeft ook niet wanneer je in de schitterende natuur van dit provinciaal domein ronddoolt.
Uiteindelijk haalde ik het einde in amper 28 minuten, iets waarover ik zeker te spreken was. 's Avonds ben ik meteen op zoek gegaan naar een marathon om me in te schrijven, en vond die eind oktober in Etten Leur. Opnieuw iets om naar uit te kijken dus!
Een jogging waar je te voet naartoe kan, zo zijn er niet al te veel op een seizoen. Dus was ik vrijdagavond aanwezig op de Hollewegjogging hier in Lichtaart. Het is niet mijn favoriete wedstrijd, ik voelde me hier immers nog nooit echt goed. Tijdens mijn drie deelnames, waarin ik telkens voor de tien kilometer koos, zag ik mijn prestaties telkens fors achteruit gaan. Van 45' (2008) ging het via 50' (2009) naar zelfs 54' (2010) en dus was het tijd om de negatieve spiraal te doorbreken.
Maar echt logisch was dat niet, want ik had de voorbije twee weken geen tijd om te trainen en kende bovendien een drukke werkweek met heel wat overuren. Toen ik om half vijf gisteren thuis kwam voelde ik mijn benen niet en ook na de spaghetti was dat niet anders. Intussen was het al bijna zes uur en de jongste startte dan haar eerste loopwedstrijd. Hanna moest vijftig meter afleggen en haalde het einde, al gebeurde dit meer stappend dan lopend. Maar eind goed, al goed zegt Piet Piraat altijd en zo liep ook Sean zijn wedstrijd over tweehonderd meter. Met gekkebekkentrekken liep hij het eerste deel, maar in een toch nog sterke eindsprint stak hij nog een tien lopers voorbij. Hij was tevreden, maar dan vooral met de zak koeken en prullaria die hem te wachten stonden.
Na de opwarming met Luc en Eva Van Doninck was het de beurt aan de echte Hollewegjoggers. Die opwarming had me al geleerd dat het drukkend warm was en dat het parcours niet van de poes is, zeg maar loodzwaar in deze omstandigheden, moest me niet meer worden verteld. Ik had me voorgenomen om mezelf tijdens de eerste ronde een stevig tempo op te leggen en de tweede ronde net iets rustiger te volmaken. De wedstrijd was pas op gang gefloten en ik stond al stil in de binnenbocht. Hier verloor ik wat tijd, maar vooral heel wat plaatsen die je een eind verder op de smalle wegen moet trachten goed te maken. Gelukkig vond ik vrij snel het juiste ritme (4'30"/km) en in een egaal tempo liep ik naar het einde van de eerste ronde. De gebruikelijke versnelling in de slotkilometer kwam er deze keer niet, zodat ik op net iets meer dan 23' passeerde. Eva Van Doninck, die het moeilijk had door de warmte en met de ademhaling, spurtte me in de slotmeters nog voorbij, goed voor een derde plaats in de 5K.
De tweede ronde ging dus wat rustiger en liep ik tegen 12 km/uur, een tempo waar ik me overigens goed bij voel. De warmte maakte het wel lastig, maar al bij al viel het allemaal goed mee. Ik kwam binnen in ongeveer 49', iets waar ik op gerekend had. Toch meer dan vijf minuten sneller dan vorig jaar, dus wil dat zeggen dat we op de goede weg zijn. Maar met de IFF-marathon in het verschiet moet er toch een tandje worden bijgestoken. Dat zullen we dan de komende weken beslist doen.
Met veel vraagtekens trok ik zaterdagmiddag naar het Gielsbos, voor de estafette halve marathon van de Afstandslopers. Een heel leuke wedstrijd die ik vorig jaar pas echt leerde kennen en ook dit jaar slaagde ik erin een team bij elkaar te krijgen. Ondanks een 38ste plaats op een kleine zeventig deelnemende ploegen, was ik toch tevreden. In de afdeling seniors gemengd behaalden we een knappe vijfde plaats.
We hadden een onuitgegeven team, met de amper 14-jarige Eva Van Doninck als startloopster. Zij zette met een tijd van onder de 35 minuten een knappe prestatie neer, met vooral een ijzersterke eindsprint als toemaatje. Daarna was het de beurt aan Rigo Montoya, die in volle voorbereiding is van een trail van 50 km en de winterduatlon in Kasterlee op het einde van het jaar. Hij werd in laatste instantie bijgevraagd en had enkel lange, trage duurlopen achter de rug. En ook aan de rug was er een probleempje, zodat Rigo niet voluit kon gaan. Hij had over de zeven kilometer ruim 37 minuten nodig. Tenslotte mocht ik als laatste mijn rondje afmalen. In de opwarming had ik een goed gevoel gehad, iets wat ik tijdens de wedstrijd niet meer terugvond. Ik zat snel in het ritme en liep een aanvaardbaar tempo, maar voelde me nooit echt goed in mijn vel. Ik vond dat ik sneller moest kunnen en al snel haalde ik drie atleten in. Maar toen zag ik op een honderd meter voor mij een loper van ARAC lopen en ik dacht er zo eens eventjes naartoe te lopen. Maar niets was minder waar. Ik bleef steken op een vijftig meter en liep een kleine vier kilometer zowat hetzelfde tempo. De warmte en het niet te onderschatten parcours speelden me parten, maar het was zwoegen tot het einde. Doodmoe arriveerde ik, maar de tijd bleek wel in orde. Met 32:16 minuten was ik zelfs meer dan twee minuten sneller dan vorig jaar en zo loste ik toch de verwachtingen in.
