Met veel vraagtekens trok ik zaterdagmiddag naar het Gielsbos, voor de estafette halve marathon van de Afstandslopers. Een heel leuke wedstrijd die ik vorig jaar pas echt leerde kennen en ook dit jaar slaagde ik erin een team bij elkaar te krijgen. Ondanks een 38ste plaats op een kleine zeventig deelnemende ploegen, was ik toch tevreden. In de afdeling seniors gemengd behaalden we een knappe vijfde plaats.
We hadden een onuitgegeven team, met de amper 14-jarige Eva Van Doninck als startloopster. Zij zette met een tijd van onder de 35 minuten een knappe prestatie neer, met vooral een ijzersterke eindsprint als toemaatje. Daarna was het de beurt aan Rigo Montoya, die in volle voorbereiding is van een trail van 50 km en de winterduatlon in Kasterlee op het einde van het jaar. Hij werd in laatste instantie bijgevraagd en had enkel lange, trage duurlopen achter de rug. En ook aan de rug was er een probleempje, zodat Rigo niet voluit kon gaan. Hij had over de zeven kilometer ruim 37 minuten nodig. Tenslotte mocht ik als laatste mijn rondje afmalen. In de opwarming had ik een goed gevoel gehad, iets wat ik tijdens de wedstrijd niet meer terugvond. Ik zat snel in het ritme en liep een aanvaardbaar tempo, maar voelde me nooit echt goed in mijn vel. Ik vond dat ik sneller moest kunnen en al snel haalde ik drie atleten in. Maar toen zag ik op een honderd meter voor mij een loper van ARAC lopen en ik dacht er zo eens eventjes naartoe te lopen. Maar niets was minder waar. Ik bleef steken op een vijftig meter en liep een kleine vier kilometer zowat hetzelfde tempo. De warmte en het niet te onderschatten parcours speelden me parten, maar het was zwoegen tot het einde. Doodmoe arriveerde ik, maar de tijd bleek wel in orde. Met 32:16 minuten was ik zelfs meer dan twee minuten sneller dan vorig jaar en zo loste ik toch de verwachtingen in.
Zaterdag is het de estafetteloop in en tvv het Giels Bos en ik zal er van de partij zijn. Samen met Eva Van Doninck en Rigo Montoya hopen we een halve marathon te lopen. Maar na het debacle van afgelopen vrijdag wil ik niets aan het toeval overlaten en dus ging ik vanavond op pad. Het was ontzettend warm, maar ik mag me niet meer wegsteken. Ik wil zaterdag beter doen dan vorig jaar en dus moet er getraind worden. Vanavond liep ik in moeilijke omstandigheden en met vertrek om 21 uur een dikke zes kilometer en eerlijk gezegd, het liep voor geen meter. Toch haalde ik nog een snelheid van net 12 km/u. Hopelijk is de trein nu vertrokken en ziet het vervolg van de zomer er de komende weken beter uit dan hoe ik me (op loopgebied) tot dusver voelde.
Vrijdagavond was er de LU 2U van Herentals en hiernaar keek ik al een tijdje uit. Het was de ideale gelegenheid om te kijken hoever ik sta in mijn voorbereiding op de marathon van midden september tussen Nieuwpoort en Ieper. Maar ik ben ontzettend ontgoocheld over mijn gelopen resultaat.
De dag zelf was een pak lastiger dan voordien gehoopt. 's Ochtends om kwart voor vijf uit de veren wegens vroege shift en dan weet je dat het een lange dag zal worden. Ik had gehoopt in de namiddag nog wat te kunnen rusten, maar daar kwam niets van in huis. Om vijf uur kwam het vrouwtje thuis met het avondeten... kebab! Nu heb ik niets tegen dit gerecht, integendeel, maar het is geen sportvoeding, dat voelde ik tijdens de twee uur van Herentals.
Ik begon sterk aan de wedstrijd over twee uur, met een kleine dertien kilometer in het eerste uur. Maar de kebab begon te werken en na drie kwartier kreeg ik krampen. Nog even probeerde ik het tempo aan te houden, maar het werd erger zodat ik na een uur een tien minuutjes aan de kant moest en de toiletten opzocht. Na een sportdrank was ik er een beetje bovenop, maar ik kwam niet meer in het juiste ritme. De krampen bleven zodat ik zelfs even aan opgeven dacht. Maar in de opbouw mag je al eens afzien, dus besloot ik maar om de twee uur vol te maken. Uiteindelijk liep ik 20,5 km bij elkaar en dat is toch meer dan twee minder dan verhoopt.
Er is duidelijk nog werk aan de winkel en ik moet dringend meer kilometers gaan maken. Deze week ga ik toch proberen wat aan mijn snelheid te werken, want zaterdag staat er de estafetteloop in het Giels Bos op de agenda. Daar is het mijn plicht om de eer van de Joggingclub mee hoog te houden.
Jawel, het is me gelukt! Ik mag volgend jaar deelnemen -precies over één jaar- aan de jubileumuitgave van de Marathon van Stockholm. Er mochten 'slechts' 8.000 lopers meedoen en vanmiddag ging de registratie open. In het eerste uur gingen er al meer dan 2.500 startbewijzen van de hand en een tweeduizend zijn bestemd voor genodigden en lopers die het via een reisbureau willen meemaken. Meer dan 13.000 marathonlopers stonden op een voorinschrijvingslijst die al meer dan een jaar loopt en ook daar was ik bij. Vandaag, precies een jaar voor de honderdste verjaardag van de Olympische marathon, heb ik geprobeerd me in te schrijven en het is me gelukt.
Volgend jaar dus opnieuw naar Zweden en hopelijk keer ik deze keer met een gunstiger resultaat huiswaarts.
Ook tijdens de vakantie is het de bedoeling om toch niet de benen stil te houden. Na twee weken werkelijk niets doen besloot ik om zaterdag -nauwelijks twaalf uur na aankomst op ons vakantieverblijf- een wedstrijd te lopen in de buurt van Oranje, waar wij op vakantiepark en speelstad Oranje, het vroegere Pipodorp, verblijven.
Het was koud, nat en winderig, en dus koos ik voor een tien kilometer in plaats van de eerder voorziene halve marathon. In Nederland lukt het zelfs om met een kleinschalige organisatie heel wat volk op de been te krijgen, want er waren alles samen meer dan vierhonderd lopers in Bovensmilde in de provincie Drenthe, vlakbij de grens met Friesland. Een aardig groepje had gekozen voor de 10K en dat was best gezellig. Na twee heel kleine aanloopronden, kwam het vervolg van meer dan negen kilometer. Van kilometeraanduiding was geen sprake, of toch...
Na bijna een half uur passeerde ik het bord van de vijf kilometer. Ik schrok me rot, want ik was niet snel gestart, maar hield er toch een strak tempo op na. En dan pas na 28' dit bord tegenkomen was toch ietwat frustrerend. Het regende verschrikkelijk en bijwijlen vielen er zelfs hagelbollen uit de lucht. Gecombineerd met een felle wind was het moeilijk lopen. De passage van deze kilometeraanduiding deed de moed wel in de schoenen zinken, maar ik moest nu eenmaal verder. Gelukkig bleek deze aanduiding niet de juiste, want ik arriveerde in net iets meer dan 48', toch een goede trainingsloop achter de rug tegen meer dan 12 km/u.
Ik was blij dat ik een mooie loop achter de rug had, maar de organisatie was net zo blij met een internationaal deelnemersveld. Zo liep iedereen er met glunderende oogjes bij.
Door allerlei trouwfeesten en andere party's ziet het er nu sterk naar uit dat ik mijn planning wat betreft marathons moet gaan wijzigen. De marathon in Beneden-Leeuwen had ik dolgraag gelopen, maar het feestgedruis lijkt nu roet in het eten te gooien. Op zaterdagavond moeten we naar een trouwparty -en mezelf kennende kan dat wel eens fout aflopen- en de dag zelf ontvangt mijn vrouw een zestal vriendinnen en zal ik wellicht op de kinderen moeten passen. Dus past 4 september eigenlijk niet in mijn agenda en dan moet een mens op zoek naar andere mogelijkheden.
Nu dacht ik aan de marathon van Monschau, maar die is al half augustus en ik wilde eigenlijk de komende weken en maanden rustig aan doen. Ik zal nu tijdens de vakantie eens kijken hoe het met de conditie gesteld is, en dan neem ik eind deze maand een beslissing. Misschien loop ik in functie hiervan zaterdag een halve marathon vlakbij ons vakantiehuisje, in het noorden van Nederland, maar dat is nog niet zo zeker. Wat wel bijna zeker is, is dat ik eind deze maand deelneem aan de LU2U van Herentals. Tijdens die twee uur rondjes malen hoop ik toch een 23 km achter de kiezen te hebben. Een week later is er dan de estafette halve marathon in het Giels Bos, dus wordt het de komende weken ook nog wat werken op snelheid. Want die zeven kilometer zou ik toch graag een minuut of twee sneller afwerken dan vorig jaar, toen ik verrassend genoeg de snelste van het team was.
Ach, dit jaar zal het andere koek zijn, met een nieuw team. Maar als dit allemaal in orde komt, bestaat de kans dat ik half augustus naar Monschau trek. Zoniet is er later in augustus nog de marathon van Hulshout, maar die heeft qua uitstraling niet zo veel te bieden. Een marathon in Noord-Frankrijk en misschien wel In Flanders Fields op 11 september zijn andere alternatieven. Maar dat zien we later wel. Helaas is de Beekse Marathon in Hilvarenbeek geen alternatief, wegens opnieuw een feestje vooraf. De puzzle is nog niet gelegd.
Nu eerst vakantie, morgen vertrekken we eindelijk! Eerst staat het in het teken van de kinderen met een verblijf in Oranje. En jawel, dat is de naam van het dorpje in de Nederlandse provincie Drenthe. Pipodorp, here we come!
Dit weekend zal het op loopgebied er heel wat rustiger aan toe gaan. Geen vijf kilometer, geen marathon, niets is er gepland. Vanaf vanavond staat mijn weekend in het teken van de muziek, met het Na Fir Bolg Festival in Vorselaar op het programma. In tegenstelling tot eerdere plannen ga ik toch niet de ganse drie dagen op de festivalweide en -camping vertoeven, maar elke avond zal ik toch wel in Sassenhout terug te vinden zijn.
De affiche van Na Fir Bolg is dit jaar geweldig, met enkele van mijn idolen die op het podium staan en dus mocht ik niet ontbreken. Eva De Roovere zag ik onlangs nog in de Warande in Turnhout en ook zij is in Vorselaar van de partij. Het was een geweldig optreden en in een festivalsfeer verwacht ik er nog meer van. Ook verwacht ik veel van Zjef Vanuytsel en het Winkelcollectief uit het eigen Kasterlee. Zij staan allemaal op zondag op het podium. Maar de programmatie van zaterdag is zeker zo goed, met Hannelore Bedert en Gorki als Vlaamse toppers naast het Duitse Corvus Corax, dat middeleeuwse muziek brengt in een modern jasje. Maar vanavond barst het feest los met The Buckshots, The Seatsniffers, Sebi Lee en The Pale Boys. Op het hoofdpodium is er een boombal, met optreden van Jorunn Bauweraerts (Laïs) en Klaas Delrue (Yeuvgeni). Echt iets om naar uit te kijken.
Vanaf maandag staat alles weer in het teken van het lopen en ook volgende week wanneer mijn vakantie begint steek ik een tandje bij. Een mens moet keuzes maken, en deze week kies ik voor de muziek...
Dwars Door Geel is een leuke wedstrijd die gelukkig door de Geelse Triathlonclub nieuw leven werd ingeblazen, zeker nu het loopevenement door Golazo en partners wat aan de kant werd geschoven. De nieuwe organisatie loste de verwachtingen in, alleen jammer dat er zo weinig publieke belangstelling was. Gelukkig daagden er voor de 5 en 10 km toch meer dan vierhonderd lopers op en ook de jeugdwedstrijden waren goed bevolkt.
Zelf koos ik voor de vijf kilometer, een afstand die me in Dessel twee weken geleden goed is bevallen en na de marathon van Torhout was het de eerste keer dat ik opnieuw de loopschoenen aanbond. Ik had er niet al te veel verwachtingen in en had 's namiddags nog enkele tripeltjes gedronken. De boog kan niet altijd gespannen staan. Om kwart voor zes kwamen we in Geel aan en Sean liep eerst zijn kilometer en deed dat weer heel goed. Om zeven uur werd de start gegeven voor de 5K en samen met nichtje Eva (14j) koos ik voor een rustige aanloop. We plaatsten ons in het achterste gedeelte tijdens de start en besloten om rustig op te schuiven. Eva had zich in Dessel al eens vergaloppeerd en dat was haar toen niet bevallen. Het duurde niet zo lang eer het gewriemel in de start achter ons lag en na amper een halve kilometer konden we onze eigen wedstrijd lopen. We raapten heel wat lopers op, en dat terwijl niemand ons voorbij stak. Ook haalden we de ene na de andere dame in en na iets meer dan drie kilometer liepen we blijkbaar de tweede dame in, die zichtbaar haar beste periode al achter de rug had. Nu was het gewoon een kwestie om het tempo erin te houden en dat lukte aardig, met op het einde nog een versnelling. Eva werd zo tweede en mocht mee op het grote podium. Zelf was ik best tevreden met mijn tijd van 22'36", want ik was niet heel diep moeten gaan en kon zo toch een aanvaardbare tijd neerzetten. Met een 37ste plaats, op meer dan 180 deelnemers, mag ik evenmin klagen. Ik denk dat ik de komende weken me wat meer ga toeleggen op het kortere werk, dus minder dan tien kilometer. Misschien wordt op die manier de basissnelheid, die toch heel erg achteruit is gegaan door al die marathons, opnieuw wat aangescherpt. Nu is het uitkijken naar de vakantie en daarna nog enkele leuke wedstrijden. Dwars Door Kasterlee haal ik door vakantieplannen wellicht niet, maar de LU 2 UUR van Herentals zou ik graag meedoen eind juli en een week later de estafette-halve marathon in het Giels Bos. Later kan ik me via joggings in Retie en eind augustus in Lichtaart voorbereiden op de marathon van Beneden-Leeuwen.
Intussen is het zondag en is de marathon van Torhout, beter bekend als de Nacht van Vlaanderen, al meer dan een etmaal verleden tijd. Ik weet niet waarom, maar ik blijf het een fantastische wedstrijd vinden, waar ik probeer zo vaak mogelijk aanwezig te zijn. Wat deze marathon precies onderscheidt van andere, weet ik niet, maar enkele factoren spelen hierin zeker een rol. Wat wel vaststaat is dat de organisatie niets, maar werkelijk niets, aan het toeval overlaat. André Migneau en zijn team weten als geen ander hoe ze een loopwedstrijd moeten organiseren en dat merk je. Het vlakke parcours is prachtig uitgepijld, maar er staan bovendien seingevers of politie op elke hoek van de straat. De bevoorrading is werkelijk geweldig, met ongeveer elke vier kilometer water, sportdrank, cola, ice-tea, bananen, appelsienen, rozijnen, chocolade en peperkoek. Wat wil een mens nog meer! Vrijdagavond, want het gaat hier wel degelijk om een avondmarathon met start om 20 uur, stond ik voor de derde keer aan de start. Vorig jaar moest ik in extremis forfait geven met luchtwegenproblemen, dit jaar hield niets of niemand me weg uit Torhout. Zelfs een aanslepende verkoudheid niet. Na toch een vermoeiende voormiddag -de kinderen waren al om halfzeven 's ochtends in de weer- besloot ik om tijdig te vertrekken om de verkeersellende in Antwerpen en Gent voor te zijn. Dit was me aardig gelukt, maar het ging eigenlijk te vlot zodat ik al om half vier van de partij was. Met het nuttigen van koeken en bananen, het luisteren naar de radio en het bekijken van mensen bracht ik de tijd om. Om een uur of zes ging ik rustig mijn borst- en voor de gelegenheid ook rugnummer halen, dronk nog enkele koffietjes en maakte me langzaam klaar. Ik maakte nog een praatje met JCK-lid Patrick Aerts en had ook nog een onderhoud met Willy Luyten, die me al verklapte dat hij in Kasterlee later dit jaar zijn tweehonderdste (!) marathon zal lopen. Rond zeven uur arriveerde ook Bart Van Nijlen, die de honderd kilometer tijdens de Nacht zou afwerken en verrassend brons pakte tijdens het BK en VK. Ontspannen begaven we ons naar de startbox. Om acht uur stipt weerklonk het startschot en in een zelden geziene sfeer liepen we door een talrijk opgekomen massa door het centrum van Torhout en begonnen we aan een ronde van 23 kilometer. Na enkele kilometer had ik het juiste tempo gevonden en er werd zowaar een bus gevormd van ongeveer veertig lopers en daarin liep ik vrij vooraan en enkele kilometers zelfs mee aan de leiding. Het tempo lag ongeveer op elf kilometer per uur en daar voelde ik me goed bij. Er viel al eens een buitje uit de lucht en het waaide fel, maar dan kan je je in groep al eens uit de wind zetten. Na kilometer vijftien zag ik dat de groep langzaam uit elkaar viel. Voor sommigen ging het te snel en die moesten afhaken. Bij de doortocht aan de aankomst waren we nog met een loper of acht. Ik kwam goed door in een tijd van 2:04 uur en wist dat een tijd onder de vier uur tot de mogelijkheden behoorde. Maar zo ver was het nog lang niet. Even voor het 30 km-bord sloeg het noodlot weer toe en de knie zorgde weer voor problemen. Hoewel ik nog vrij fris doorkwam in 2:48 (30km) werd de pijn steeds erger en bij elke stap die ik zette moest ik op de tanden bijten. Ik was genoodzaakt het langzamer aan te doen, maar opgeven was geen optie. Met nog twaalf kilometer te gaan moet je gewoon je karakter aanspreken. Vanaf dan telde slechts één doel en dat was het halen van de finish. Tussen kilometer 33 en 40 was het werkelijk een marteling, naar het einde toe werd -wellicht door de euforie- de pijn draaglijk en ik kwam aan de finish in een tijd van 4:11:37, precies zeven tellen sneller dan bij mijn eerste deelname. Jammer dat er door de knieperikelen geen persoonlijke besttijd inzat, maar ik voel dat ik dit jaar nog onder de vier uur zal lopen. Ik besef nu eindelijk dat je enkel met kilometers te malen vooruitgang boekt. Wat de recuperatie betreft zit het ook goed. Zaterdag had ik nog hevige pijn in de knie bij elke beweging, nu is die pijn volledig weg. Enkel wat stramme spieren in de bovenbenen spelen me nog wat parten, maar dat is morgen ook wel verleden tijd. Mijn marathonvoorjaar zit er op, in het najaar zou ik er nog graag drie lopen. De derde zou dan in eigen Kasterlee zijn, waar ik het twintigste streepje op mijn succesvol beëindigde marathonlijstje wil plaatsen. Maar zover is het dus nog lang niet...
In laatste instantie heb ik dan toch maar beslist om de Foorloop in Dessel mee te doen. Onze Sean ging graag lopen en we waren toch zeker van plan om een kijkje te gaan nemen op de kermis in Dessel. Nadat Sean een goede kilometer had gelopen, voor mij het beste wat hij ooit op sportief vlak heeft gedaan, was het de beurt aan mezelf. Ik nam geen risico's en koos voor de vijf kilometer en naargelang ik de start vlot verteerde zou ik zien waar ik naartoe zou gaan.
Ik had me achteraan de massa gezet, want er was wel aardig wat volk, en vanaf het startschot schoof ik langzaam op tot ik in een aardig tempo zat. Ik slaagde er vlot in dit tempo aan te houden en ik bleef vlotjes opschuiven. Na één ronde - halfweg dus - kwam ik door in 11'15" en daar was ik zo tevreden over dat ik besloot nog een tandje bij te steken. In de slotkilometer trok ik nog even door en in 22'11" kwam ik aan de finish. Het was opvallend dat ik na toch een serieuze inspanning meteen gerecupereerd was. En met een 41ste plaats op 163 deelnemers ben ik zeer tevreden. En dan bedenken dat er meer in zat en dat er een heel sterk deelnemersveld aan de start stond.
Misschien moet ik wel eens wat vaker kiezen voor een kortere afstand, want die verteer ik blijkbaar beter dan dat beulenwerk op de langere afstanden. Zaterdag na de Sinksenjogging in Kasterlee heb ik ontzettend afgezien en de pijn in de knie was 's nachts en ook gisteren niet te harden. Vanochtend was alles gelukkig veel beter en deze vijf kilometer heeft me gesterkt met het oog op vrijdag. Natuurlijk is het onmogelijk een 5K te vergelijken met een marathon, maar als het in het kopje al snor zit, ben je al een aardig eind op weg...
Na de Gehuchtenloop vorige week, een knap initiatief van JC Kasterlee, was het opnieuw in de eigen gemeente te doen. De Sinksenjogging is een leuke wedstrijd met een schitterend, maar niettemin loodzwaar parcours. Aanvankelijk waren er wat twijfels of ik zou starten, want in de Gehuchtenloop had mijn knie voor heel wat problemen gezorgd, waardoor ik na een 25 kilometer genoodzaakt was de strijd te staken. Maar met de marathon van Torhout volgende vrijdag in het verschiet, werd het mijn laatste -tenzij ik maandag in Dessel nog een rustige 10K doe- test. En uiteindelijk ben ik toch tevreden over mijn wedstrijd.
Het pittige parcours met daarin drie hellingen, waarvan er twee niet van de poes zijn, zorgde meteen voor een goed gevoel. Ik had gekozen voor drie rondes van zes kilometer (al was het misschien wel iets minder, maar door de aard van het parcours hoorde je er geen haan naar kraaien). Het ging aanvankelijk vlot, misschien wel te vlot. Samen men schoonbroer Luc Van Doninck had ik geopperd om een rustige duurloop te houden, maar het ging zo lekker en de hellingen verteerde ik zo goed, dat ik iets te hard van stapel liep. Meteen werd duidelijk dat we tegen meer dan 12 km/uur liepen en dan moet ik vaststellen dat ik dat nog niet kan vasthouden. Toen ik de tweede ronde bovenkwam op de Hoge Mouw, liet ik mijn metgezel lopen en koos ik voor de rustigere aanpak. Enkel op die manier kon ik het tot een goed einde brengen. De knieproblemen vielen mee, maar de zachte ondergrond zal daar ook wel voor iets bij tussen gezeten hebben. In de derde ronde kreeg ik het moeilijk, maar kon toch aardig mijn tempo vasthouden om toch onder het anderhalf uur te finishen, niet slecht voor een loodzware wedstrijd over 18 kilometer.
Nu is het afwachten hoe de beentjes morgen aanvoelen en als dat in orde is, ga ik maandag tijdens de Foorloop van Dessel nog een allerlaatste test doen. Maar dat zien we dan wel. Met de Nacht van Vlaanderen in het verschiet is het nemen van risico's niet aangewezen.
Na de Maasdijkmarathon heb ik het een tijdje rustig gehouden. Zeker doordat de knie weer begon op te spelen, maar gelukkig heb ik hiervan niet al te veel hinder meer ondervonden. Een kleine tien dagen rust - nu ja, met een Oktoberfest ertussen kan je moeilijk van echte rust spreken - neem ik vandaag of morgen de draad weer op. Want zondag moet ik alweer paraat zijn, wanneer JC Kasterlee al haar vierde Gehuchtenloop organiseert. Dit jaar wil ik opnieuw de 35 kilometer uitlopen en dan zit ik meteen in de laatste rechte lijn richting Nacht Van Vlaanderen in Torhout.
Gisteren dus de Maasdijkmarathon gelopen, zoals de naam het zegt langs de oevers van de Maas. Met een kleine honderd deelnemers was deze marathon klein van opzet, maar toch meer dan de moeite waard. Ik heb echt genoten van het parcours, de prachtige Maasdijk maar ook de heel gezellige dorpjes die we doorkruisten. De sfeer in Nederland is met niets te vergelijken met die in ons eigen landje en daarom ook dat ik zo graag de grens overtrek. Iedereen moedigt je aan en de mensen staan langs het parcours met bekertjes water. Met een temperatuur van om en bij de twintig graden is dat een welgekomen verfrissing.
Nu de wedstrijd zelf. Ik besloot om van in het begin met een groepje mee te gaan, om niet te snel alleen te zitten. Ik vond een kwartet dat eigenlijk net iets te snel liep en na een kleine tien kilometer besloot ik om ze maar te laten gaan. Na een uur wedstrijd bevond ik me tussen de bordjes van elf en twaalf kilometer. Te snel dus voor mijn kunnen, dus besloot ik wat te vertragen. Ik hoorde onderweg dat de halve marathon twee uur na de hele marathon van start ging, en halfweg het parcours. Wanneer ik dus even voordien deze plaats zou passeren, zou ik nooit alleen te komen zitten. En na 1:56 passeerde ik de tijdsregistratie van de halve marathon om nauwelijks een kwartier later de eerste lopers voorbij te zien stuiven. Het was dan wachten op de lopers met wie ik het wel kon vinden en na een kleine dertig kilometer bevond ik me in goed (en knap) gezelschap van enkele jongedames. Na drie uur had ik precies 31 km achter de kiezen, maar de vermoeidheid begon langzaam vat te krijgen op mij. Toch bleef ik -in tegenstelling tot heel wat vroegere marathons- mooi in het tempo, tot na 34 km de knie weer begon op te spelen. Even vreesde ik dat ik het einde niet zou halen, maar gelukkig viel het al bij al nog mee. Ik moest wel gas terugnemen en enkele passages (vooral dan aan de vele drankposten) te voet verder. De pijn in de knie verergerde niet, dus was ik er al zeker van dat ik de finish zou bereiken. Uiteindelijk gebeurde dit in 4:15 en daar heb ik toch gemengde gevoelens bij.
Vermits ik de week voordien meer tripels had gedronken dan kilometers gelopen (ik was namelijk geen enkele keer op pad gegaan) was ik er niet gerust in. Op zaterdagavond had ik nog een toneelvoorstelling bijgewoond op een houten keukenstoel en rond half twaalf pas thuis, dus ook niet bevorderlijk en 's ochtends was ik opgestaan met een verstopte neus en felle keelpijn, die me overigens heel de wedstrijd parten heeft gespeeld. Maar als ik nu de knie even laat rusten en de gehuchtenloop begin juni vlot kan afwerken, zit een goede prestatie in de Nacht van Vlaanderen er zeker in!
Het lijkt wel of ik mijn zinnen heb gezet op de marathon van volgende week langs de boorden van de Maas. Ik kwam de laatste tijd geregeld aan trainen toe en dat geeft me toch een goed gevoel. Deze week nog enkele extra trainingen inlassen met als afsluiter zaterdag een halve marathon of meer en dan moet ik klaar zijn voor volgende week. Een weekje rust zal dan goed doen en misschien ook wat op mijn eten gaan letten, iets wat ik in het verleden ook steevast verzuimde. Het feit dat ik de laatste weken veel meer trainde (dat was aangezien mijn beperkte trainingskilometers voordien niet echt moeilijk) heeft er tevens voor gezorgd dat mijn gewicht op peil blijft. In de marathon van Zeeuws-Vlaanderen verloor ik in 42 kilometer meer dan vier kilogram en die is er nog steeds niet bijgekomen. Vanavond nog eens op de weegschaal gestaan en het is allemaal perfect. Ik was wel na het werk naar huis gelopen (want vanochtend met de fiets gaan werken) en hoewel ik moe was na een werkdag verliep het eigenlijk vrij goed. Voor de twaalf kilometer had ik net geen uur nodig, in een nochtans niet zo gemakkelijk parcours. Nu donderdag nog eens wat loslopen en hopelijk tijdens het weekend een lange duurloop. En laat dan de Maasdijkmarathon maar komen...
De jongste weken heb ik duidelijk de smaak te pakken en eindelijk ook wat tijd gevonden om eens deftig te trainen in voorbereiding op een marathon. Nadat ik donderdag met de leden van de Joggingclub al een dikke tien kilometer op de teller had staan, besloot ik vanochtend om een lange duurloop af te werken. Nu ja, wat heet lang. Van Lichtaart naar Dessel is nu niet de andere kant van de wereld, maar het was toch een deugddoende loop met uiteindelijk toch een kleine twintig trainingskilometers erbij. Met mijn zoon Sean erbij op de fiets was het wel aangenaam lopen. De eerste vier kilometer legde ik alleen af, door de bossen van Lichtaart naar Kasterlee en daar pikte hij aan. Via de Keeses Molen, de kajakclub en Hinnekensbergen ging het naar het Prinsenpark. In het Prinsenpark even gestopt om te drinken en dan via de industrie in Dessel (naast de Graspopwei) naar het centrum. Mijn gps gaf 19,7 kilometer aan met een gemiddelde snelheid van 10,4 km/u, exact de snelheid die ik zou willen halen op 22 mei. Maar zover is het nog lang niet. Maar als je dan bekijkt dat ik drie keer ben gestopt (twee maal om te drinken en één keer om een knappe jonge mama de weg te wijzen naar de sportterreinen van Dessel Sport), mag ik toch niet ontevreden zijn. Hopelijk lukt het me om de komende weken opnieuw de tijd en de goesting te krijgen om deze lijn door te trekken en dan kan ik me zelf tijdens en na de Maasdijkmarathon alvast geen verwijten maken.
Afgelopen zondag werd het marathonparcours van de marathon van Kasterlee verkend. Een gloednieuwe ronde van 21 km, want door de op til zijnde werkzaamheden aan de Noord-Zuidverbinding, die dwars door de Kastelse bossen moet (zij het via een tunnel), was het onmogelijk voor Roger om het bestaande pittige parcours te behouden. Zondagochtend daagden er een kleine vijftig lopers op om de verkenning aan te gaan. Aanvankelijk was het wat draaien en keren, maar eenmaal uit het centrum kreeg ik er wat zicht op. Door de aanhoudende droogte van de voorbije weken, waren de zandwegen heel zwaar om te belopen, maar wellicht valt dat in november nog wel mee. Dit jaar trekt de marathon richting Prinsenpark en ook daar is het geweldig om te lopen. Afgezien van het vele stof zondag en het door het mulle zand tot een zandbak omgetoverd parcours, was het best de moeite. Ik denk persoonlijk dat het zeker niet minder zwaar is dan het vorige parcours en voor mij is het zeker zo mooi. De Ark Van Noë en De Hoge Mouw verdwijnen dan wel voor enkele jaren, maar het Prinsenpark, Hooibeekhoeve, Millekensbrug en omgeving van Watermolen maken er toch ook iets moois van. Proficiat aan Roger, die nu enkel nog een vijfhonderd meter moet toevoegen. Voor mij was het de eerste keer na de marathon van Zeeuws-Vlaanderen en die zat toch nog wel wat in de benen, net als het bierfestival van een dag eerder. En natuurlijk is de warmte ook nooit een bondgenoot van mij, maar gelukkig kan ik me op dat vlak steeds beter handhaven.
Gisteren heb ik eindelijk mijn vijftiende marathon tot een goed einde kunnen brengen. In de prachtige marathon van Zeeuws-Vlaanderen ben ik echter zeer diep moeten gaan, maar opgeven was nooit een optie, daarvoor was deze 42-er te mooi. Want het was werkelijk schitterend. Het begon al bij de start in het pittoreske stadje Hulst, op minder dan een uur rijden van Kasterlee, of Lichtaart dien ik tegenwoordig te zeggen. Een heel gezellige sfeer en vooral een ontspannen bedoening. De plaatselijke big band speelde muziek van De Kreuners (Ik wil je) en bracht meteen sfeer in de keet, zoals je dat blijkbaar alleen in Nederland kan vinden. Het publiek was geweldig en dat was zo de hele afstand. Omstreeks elf uur werd het startschot gegeven, met een rondje door Hulst. Meteen kwamen we op kleine wegeltjes terecht waar het gezellig was om te lopen. Het parcours speelde zich heel veel in de natuur af, en zo heb ik het natuurlijk graag. Alles verliep vlot en ik probeerde mijn normale tempo van een dikke tien per uur aan te houden. Ik liep zonder mijn gps en had enkel een horloge aan, want druk had ik mezelf nauwelijks opgelegd. De hoop om eens onder de vier uur te duiken is er uiteraard nog altijd, maar ik wist dat het niet voor Z-Vl zou zijn. Het was gewoon mijn betrachting de wedstrijd uit te lopen en de afstand in de benen te hebben tegen Torhout op 17 juni, waar ik ontzettend hard naar uitkijk. Na tien km kwam ik door in 58 min en voor de halve marathon had ik net iets minder dan twee uur nodig. Alles lag op schema, maar even na km 25 kreeg ik een klopje. Ik kon nog even het tempo aanhouden en op km 30 zat ik nog ruim onder de drie uur, maar van dan af ging het mis. Ik had in de eerste bevoorradingsposten nagelaten om te eten en dat brak me zuur op. Het tempo stokte en ik kreeg mezelf nog nauwelijks in gang. Het was werkelijk aanmodderen van drankpost naar drankpost. Maar aankomen was het doel en ik wist dat ik dat zou halen, al was het op handen en voeten. Toen ik langs de Scheldeboorden richting Terneuzen liep, kreeg ik op de koop toe nog krampen te verwerken. Dus maar even tijd genomen om te stretchen en uiteindelijk heb ik het toch maar weer klaargestoomd, en dat met een minimum aan training. Bij de aankomst in Terneuzen was het overigens dolle pret. Echt een prachtige marathon, waar ik zonder ongemakken volgend jaar opnieuw aan de start verschijn, dat heb ik de organisatie overigens al beloofd. En laat dat dan net op mijn verjaardag zijn...
PS: Overigens nog een proficiat aan Jan Neirinck uit Kasterlee, die hoopte in 3:30 aan te komen en zijn pronostiek volledig waarmaakte.
Afgelopen weekend trokken we met vijf leden van JC Kasterlee naar de vrije natuurloop voor het Giels Bos, een knappe organisatie van Jef Smits en zijn Afstandslopers (ALV). 'Slechts' vijf leden dus, maar het werd toch een aangename loop. Het parcours was knap, op vijftien kilometer moest je slechts één weg oversteken, maar toch redelijk lastig. We moesten veel draaien en keren en lopen op een mountainbikepad is niet zo evident. Maar de rust van de bossen maakt alles goed en er werd aan een strak maar gezapig tempo gelopen. Elke kilometer stond goed aangegeven en zo werd duidelijk dat we na een langzame start toch in een gezapig tempo van rond de 11 km/uur liepen. Na tien kilometer kwamen we door in 56 minuten, de laatste vijf hebben we nog een fractie sneller afgelegd. Het waren deugddoende kilometers met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen van aanstaande zaterdag. Ik weet nog steeds niet goed wat ik hiervan moet denken. Wat aantal trainingskilometers betreft zat ik nooit beter, maar het juiste gevoel vond ik tot dusver nog niet tijdens het lopen. Vanavond ga ik nog even een training doen en donderdag nog even rustig uitlopen. En dan maar hopen dat zaterdag alles meezit en nummer vijftien dan uiteindelijk toch op de teller komt.
Na een kleine twee weken gedwongen rust wegens mijn knieperikelen (blijkbaar is de meniscus geraakt) nam ik vorige week een nieuwe start en ik voelde me klaar om gisteren (zondag) met de Joggingclub naar Scherpenheuvel te lopen. Kilometers had ik veel te weinig in de benen, maar we zouden wel zien waar het schip strandde. En tot mijn grote verbazing bleek dat aan de basiliek van Scherpenheuvel te zijn. In het begin ging het moeizaam en ik kwam zoals zo vaak langzaam op gang, maar nog voor we goed en wel Geel binnen liepen voelde ik dat het goed zat. Ik kon zelfs spelen met de benen, al eens een gaatje laten vallen om te eten of voor een sanitaire stop. Zelfs voorbij Averbode ging het nog vanzelf zodat ik rustig mijn tijd nam om te eten. Maar blijkbaar iets té rustig, want ik kon aansluiten net voor de Markt van Zichem werd opgedraaid, maar even later, wanneer de gebruikelijke versnellingen er aan komen, moest ik (net als enkele clubgenoten) passen en de rest laten gaan. De laatste klim naar de basiliek deed pijn, maar gelukkig viel het met de knie goed mee. Hopelijk blijft dat ook de komende dagen uit, zodat ik volgende maand vol vertrouwen richting Zeeuws-Vlaanderen kan.
Gisteren ben ik naar Lier getrokken om er een halve marathon af te werken. De jongste weken vond ik meermaals de tijd om toch minstens éénmaal per week te trainen en vermits er half april de marathon van Zeeuws-Vlaanderen op het programma staat is elke kilometer welkom. Dus samen met de schoonbroer naar Lier en terwijl de vrouwtjes de winkels onveilig maakten, maalden wij onze kilometers af langs de kanalen en de Nete. Ik vind het er steeds schitterend, al was het nog maar de tweede keer dat ik er was. De bedoeling was om er een rustige lange duurloop van te maken en uiteindelijk is me dat ook gelukt. Binnen de twee uur was mijn richttijd, dus ver van mijn besttijd van 1:38. Bij de doortocht van de tien kilometer had ik net een (heel) kleine versnelling gemaakt en ik zat net rond de 57 minuten. Met nog meer dan elf kilometer te gaan wist ik dat ik aan deze snelheid wel onder de twee uur zou finishen, want na iets meer dan vijf kilometer had ik het groepje waarin ik zat verlaten om naar een voor ons uitlopend groepje te lopen dat een fractie sneller ging. Maar net toen ik bijna aansloot gooide een bevoorrading roet in het eten en de groep viel helemaal uit elkaar. Het was koud en ik moet zowat de enige geweest zijn met korte mouwen. De koude wind blies steevast in het nadeel, maar ik hield goed stand. Op zestien kilometer kwam ik door op net geen anderhalf uur, dus gewoon tempo blijven lopen zou me goed doen. Maar even later kreeg ik een pijnscheut in de knie en die ging maar niet weg. En deze stekende pijn is een dag later nog niet verdwenen. Ik hoop dat het overbelasting is, want met nieuwe schoenen in drie dagen tijd meer dan dertig kilometer op harde ondergrond, het is boven mijn normale doen. Toch vrees ik wat dat het een ontsteking is en dan ziet het er minder uit. De komende dagen rustig aan doen en dan zien we wel. Hopelijk kan ik donderdag de schoenen weer aanbinden en de voorbereiding richting Terneuzen verderzetten.
