blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
24-01-2015
Eerst en vooral uiteraard mijn beste wensen voor het nieuwe jaar.
Moge jullie van gezondheid blaken en jullie mooiste dromen in vervulling geraken
Bij het overgaan naar een nieuw jaar is het passend om even terug te blikken op wat het afgelopen jaar ons zoal bracht. Meer specifiek binnen ons DVC. Ongetwijfeld gaat 2014 de geschiedenis in als het jaar waarin MFC en FAM boven het doopvont werden gehouden. Op de administratie noteren we ook nog een belangrijke wissel van bureau binnen het F-blok.
Teveel achterop kijken is gevaarlijk, je ziet immers niet meer wat er voor je staat te gebeuren. Vandaar dat we hier toch ook al eens willen bekijken wat het komende jaar ons te bieden heeft.
In de loop van het jaar brengen we een antwoord op deze vraag.
ingrijpend zowel voor ons DVC als voor eenieder die met ons op één of andere manier in aanraking komt zal zeker het feit zijn dat er een nagelnieuwe website komt. Zijn jullie ook net als ik razend benieuwd hoe deze nieuwe site er zal uitzien? Naast de realisatie van deze nieuwe site zal ook onze nieuwbouw naast het huidige dageraad verder uit de grond rijzen, dus ook de invulling van dit gebouw zal in 2015 vorm krijgen.
Geef toe dit zijn toch al een paar zaken om naar uit te kijken hé.
Graag ontmoet ik jullie ook nog een volgende keer via dit blog of via onze facebookpagina. Tot dan hé!
Vorige week was het ruim aan bod in de media, inclusief onderwijs. Voor alle duidelijkheid misschien toch nog even zeggen dat men hiermee bedoeld dat ook iemand met een beperking terecht moet kunnen in het gewone onderwijs. Deze maatregel veroorzaakt nogal wat ophef omdat het onderwijs daar niet klaar voor is, althans dat beweren de onderwijzers. Pijnlijke vaststelling vind ik dat. Alles begint immers bij het onderwijs, hoe kan men verwachten dat men binnen de rest van de maatschappij "normaal" omgaat met personen met een beperking indien deze al van bij de basis in een ander vakje moeten? Hoe vertel je iemand dat die persoon evenveel of misschien zelfs meer competenties heeft, maar dat hij om deze te verweven ergens anders naar toe moet?
Uiteraard kan men van vandaag op morgen niet zomaar een blinde, dove of eender welke persoon met een beperking droppen in de klas en zal de nodige ondersteuning er moeten zijn zowel qua hulpmiddelen als qua kennis van zaken. Grote drempel om nemen, maar wel één die hoe dan ook moet genomen worden. België hinkt achterop in zake tewerkstelling van personen met een handicap en met een inclusief onderwijs zet men volgens mij een stap in de goede richting. Samen leren leidt volgens mij tot samenwerken.
Denk ook eens aan de meerwaarde die dit zal meebrengen voor de andere kinderen van de klas. Hoe verrijkend zou het niet zijn de zij zullen leren dat een beperking niet zo wie zo gelijk staat met een kansloos bestaan? Indien wij er zouden in slagen om aan onze jongeren te leren dat, mits een aantal kleine aanpassingen, die persoon met een beperking kan uitgroeien tot een waardevol iemand dichten wij de kloof binnen onze maatschappij.
Tegenstanders van dit gebeuren vrezen voor vertraging van de lessen, mindere kwaliteit van de leerstof. Hiermee onderstreept men nogmaals het waanidee dat er heerst omtrent personen met een beperking. Verder oppert men dat dit kind het slachtoffer zal worden van pesterijen en net nog meer op zijn beperking zal worden gewezen. Persoonlijk geloof ik niet in de hardheid van de kinderen maar vertrouw ik eerder op de open geest van de jongeren.
Uiteraard zal niet iedere persoon met een beperking slagen in zijn of haar studie en helaas zullen er ook een aantal bijzitten die niet goed in de gropep liggen en worden gepest of uitgesloten maar noem mij eens één "normale" school waar dit niet gebeurt? Jammer genoeg hoort dit bij het "normale" leven en ook iemand met een beperking heeft recht op een normaal leven.
Voila, deze keer lazen jullie mijn mening omtrent inclusief onderwijs. Het staat elk van jullie vrij om hier een andere mening over te hebben en je kan deze hier gerust ventileren. Prettig eindejaar en graag tot een volgende keer!
Op vrijdag 24 oktober was het tijd voor de eerste buitenbeen
quiz. Reeds een week of twee voor dit gebeuren werd er druk gespeculeerd,
zowel over de samenstelling van de quiz als over de mogelijke winnaars van het
gebeuren. Volgens sommige waren wij de taarteneters (ploeg van mijzelf, twee
informatica collega's, ons diensthoofd en ons administratief directeur) de
gedoodverfde favorieten, volgens andere waren het de dokters en nog andere
spraken van gevaarlijke outsiders.
Toen ik die bewuste avond aankwam in de Rekkelinge ondervond ik direct dat het
qua organisatie dik in orde was. In totaal waren er 19 deelnemende
ploegen wat synoniem staat voor ruim 100 medewerkers van ons DVC. Als dit
geen succes is!?
Enthousiast werden we onthaald en kregen direct een drankje aangeboden. Goede
tactiek om het ijs wat te breken, want goede collega's van op het werk staan
nog niet garant voor goede collega's naast het werk. Op dit vlak viel er echter
zeker ook niet te klagen, alles ging er vlot en gezapig aan toe.
Ongeveer om kwart na negen werd de quiz op gang getrokken. Over negen rondes
van tien vragen aangevuld met één praktische proef werd er naar een winnaar
gezocht. Diverse thema's als grafzerken, logisch denken, sport en actualiteit
kwamen aan bod. Her en daar stak er een addertje onder het gras onder de vorm
van een zekere Mozes met zijn ark. Natuurlijk kon ook een ronde over ons DVC
niet ontbreken. Tussen de rondes door kwam de tussenstand regelmatig aan bod.
Duchtig werd er haasje over gesprongen tussen de diverse ploegen, het beloofde
een spannende strijd te worden tot op het einde.
De slotronde was een snelheidsronde waarin iedere ploeg een enveloppe kreeg met
daarin tien foto's van dierenjongen, de vraag was wat deze dieren uiteindelijk
zouden worden. Hiervoor kregen we vijf minuten de tijd, per goed antwoord
werden er twee punten gescoord.
Na het tellen van de punten bleken de taarteneters inderdaad de winnaar van
deze geslaagde avond. Als prijs wonnen we eeuwige roem in Bachte, alsook een
ballonvaart met Arsène Weba. Verder werden we eigenaar van de wisselbeker die
nu voor twee jaar op ons bureau zal prijken. Hoewel niet alle vijf de leden
ballonvaarders zijn namen we met plezier deze prijs in ontvangst!
Tot slot graag nog een woord van dank aan de mensen van het buitenbeen, in het
bijzonder aan Jos en Dries voor het samenstellen van de quiz. Dit smaakt naar
meer zou ik zeggen!
Nu konden jullie voor de tweede keer op rij een verslag lezen over een
activiteit buiten onze dagtaak om. Hopelijk vonden jullie het leuk om lezen en
mag ik jullie nog een volgende keer begroeten op mijn blog.
Reeds een aantal jaren, ja hoor er kan zelfs van een traditie worden gesproken, is het zo dat wij met onze dienst een uitstapje plannen. Ergens op een vrijdagavond einde oktober vindt dit plaats. Aan de hand van een beurtrol wordt zowel de inhoud als de locatie vastgelegd.
Gisterenavond was het dan zover, ons uitje anno 2014 vond plaats in Latem. Rond de klok van 19u kwamen de collega's geleidelijk aan bij "Chez vous" een traiteur aldaar. Na het uitwisselen van de nodige welkomstwoorden en bijhorende zoenen kon het aperitief worden genuttigd. Bij een glaasje cava werd er gezellig gekletst en gekeuveld. Algauw bleek dat velen ook bij deze gelegenheid niet raakten uitgepraat.
Van al dat praten krijgt men honger en deze kon worden gestild met eend of kabeljauw, hing er vanaf wat je op voorhand had gevraagd. Hoewel bij deze bestellingen was er blijkbaar een vreemde eend in de bijt gekomen. Vermoedelijk heeft heet eten gesmaakt want er viel zelfs een moment van stilte te bespeuren.
Telkens wordt er ook gezorgd voor een stukje animatie onder diverse vormen. Inspiratie werd deze keer gevonden bij een tv-spel van enkele jaren terug:"HINTS". Bij dit spel moet men aan de hand van gebaren een woord uitbeelden dat door zijn of haar ploeggenoten moet worden gevonden. Woorden als wijndegustatie, chocoladeverslaving, parachutemoord en vele anderen passeerden de revue. Vrolijk en enthousiast werd het spel gespeeld. Uiteindelijk werd de hoofdprijs, een voetbalbarbecue verloot onder het winnende team.
Persoonlijk vond ik deze avond geslaagd en wens ik nog eens onze organisatrice te bedanken voor het knappe werk. Verder kijk ik al vol belangstelling ui naar oktober 2015 want dan wordt ons uitje in goede banen geleid door "de wetstraat van Bachte" en deze woorden komen niet van mij.
Deze keer konden jullie eens iets luchtiger lezen over ons uitje met de administratie. Hopelijk vonden jullie het leuk en graag tot een volgde editie.
Bij ons, net als bij vele andere bedrijven en sectoren, bestaat er een systeem van functioneringsgesprekken. Eigenlijk komt dit er op neer dat je diensthoofd de tijd neemt om samen met jou stil te staan bij de manier waarop jij binnen de werking functioneert en op welke manier dit eventueel nog kan worden geoptimaliseerd. In ieder geval is dit nuttig voor elk personeelslid als ook voor iedere werkgever want men stemt tijdens een dergelijk gesprek immers de violen gelijk en komt veelal nadien tot een verbeterde samenwerking. Keerzijde is dan weer dat een dergelijk systeem tijdrovend is voor alle partijen.
Wie mijn blog hier een beetje volgt wet al dat er binnen onze instelling op gehamerd wordt dat een vrijwilliger zoveel mogelijk; gelijk staat aan een andere werknemer. Zo heb ik het hier een tijdje geleden gehad over mijn contract als vrijwilliger. Wel deze doelstelling werd onlangs nogmaals kracht bijgezet want het was tijd voor mijn functioneringsgesprek. Indien je denkt dat dit de eerste was ben je mis, ongeveer om de twee jaar vindt dit plaats. Tijdens zo een gesprek komen elke keer een aantal zaken aan bod die op dat ogenblik binnen ons DVC instellingsdoelstellingen zijn inzake personeelsbeleid. Deze keer was dat duurzaam personeelsbeleid en het wij gevoel op de werkvloer.
Omdat dit gesprek strikt vertrouwelijk is kan ik hier over de inhoud weinig kwijt. Eerder dan hier de inhoud van dit gesprek weer te geven is het mijn bedoeling om hier te onderstrepen dat ik ook als vrijwilliger meedraai binnen de werking van het Heilig Hart. Via het houden van dit onderhoud toont men mij op een prachtige manier de waarde van mijn werk. Veel beter dan elke keer dank u te zeggen, wat ook gebeurt hoor, toont dit de meerwaarde van mijn taak aan. Wat ik wel kwijt kan over de inhoud i dat één van de vragen was waar je de energie haalt om je dagtaak te vervullen. Op welke manier kan dit nog worden verbeterd? Dit alles zoals gezegd in het kader van een duurzaam personeelsbeleid.
Nu reeds kan ik stellen dat ik meer energie heb na het houden van dit gesprek. Niks is immers zo energie gevend als een blijk van dank voor je inzet. Geef toe dat dit toch een levensles is die we allen soms uit het oog verliezen. Hoe veel vrienden vergeten we niet te bedanken of gewoon even zeggen dat ze goed bezig zijn? Of zelfs nog moeilijker, bij welke van onze echte vrienden durven we bijstellen indien nodig?
Zo, hopelijk vonden jullie deze post boeiend en had je iets aan het lezen van hem. Graag tot een volgende keer op dit blog of wie weet ergens anders.
Misschien wel een raar klinkende titel voor deze post, maar dit schetst het gevoel dat ik de laatste tijd heb betreffende persoon met een handicap en al heel zeker wanneer het slechtzienden betreft.
Toen ik in 2001 slechtziende werd had mijn volledige omgeving er de mond van vol:" je mag je zeker niet opsluiten". Probeer zoveel mogelijk alles te doen wat je vroeger ook deed. Zoveel mogelijk zelf doen wat je nog zelf kan. Slechts een greep uit de vaak voorkomende tips die ik kreeg.
Ondertussen zijn we een tiental jaar verder en ja hoor alles went, zelfs een handicap. Spijtige is blijkbaar dat dit ook voor de omgeving zo is. Nu ik naar mijn eigen aanvoelen degelijk geïntegreerd ben krijg je meer en meer de opmerking dat je te veel ziet volgens je handicap. Dit schets volgens mij perfect het bekrompen beeld van de samenleving over personen met een beperking. Dat je deze beperking(en) kan opvangen met andere vaardigheden of hulpmiddelen is blijkbaar nog niet of nauwelijks doorgedrongen. Spijtige zaak is dat, zowel voor de mens in kwestie als voor de samenleving zelf.. Kwetsend voor de persoon in kwestie en beperkend voor de samenleving.
Stel je eens voor hoe het zou kunnen zijn indien de samenleving deze tunnelvisie achter zich kan laten. Begrijpen dat slechtzienden veelal handig zijn met computers, dat ook een persoon in een rolstoel sport en werk kan. Wat een stap voorwaarts zou dit niet betekenen? Iemand met een beperking kan terug tewerkgesteld worden en hoeft niet per definitie geld uit "de pot" te nemen. Integendeel, hij draagt bij tot "de pot".
Natuurlijk moeten we er ons van bewust zijn dat deze vlieger niet telkens kan opgaan. Ieder persoon is immers anders en meerdere andere factoren spelen mee. In de eerste plaats wens ik hier gewoon te duiden op het feit dat men eens men een beperking heeft buitenspel wordt gezet en dat deze visie enorm beperkend is voor beide partijen. Wie weet moeten we in plaats van persoon met een beperking niet gaan spreken over maatschappij met een beperking.
Spijtig dat deze post negatief moest wezen, maar omwille van diverse redenen moest dit me eens van het hart. Volgende keer zal het terug wat positiever wezen,. Hopelijk tot dan!
Dit is één van de zaken die voor velen onduidelijk is, heeft de vrijwilliger een contract? Kan die niet zomaar komen en gaan als dit hem uit komt? Kan die niet gewoon doen waar hij op dat ogenblik al dan niet zin in heeft?
Ondertussen kom ik al meer dan acht jaar naar Bachte en uit een gesprek met mijn collega's van enkele weken terug bleek dat zelfs zij met enkele van bovenstaande vragen rondliepen, vandaar dat ik aan dit artikel dacht
Misschien klinkt het raar maar ook een vrijwilliger krijgt een contract. Weliswaar niet echt een arbeidscontract maar toch bevat dit contract diverse zaken die je ook in een arbeidscontract terug vindt.
Zo denk ik bijvoorbeeld aan de momenten waarop je geacht wordt van het vrijwilligerswerk uit te oefenen. Eveneens staan er bepaalde verplichtingen of zaken waaraan ook de vrijwilliger zich dient e houden. In mijn geval bevat dit bijvoorbeeld strikte geheimhouding, zero tolerantie qua alcohol, respect voor bewoners en collega's. Stuk voor stuk lijken deze zaken evident maar onder het moto goede afspraken maken goede vrienden kan het zeker geen kwaad om deze zaken op papier te zetten.
Naast deze plichten zijn er nog een aantal andee zaken opgenomen binnen ons contract. Hierbinnen valt de kilometervergoeding, recht op gratis maaltijd en nog een aantal andere onderdelen zoals verzekering.
Volgens mij zijn dit allemaal zaken die ook voor een vrijwilliger van groot belang zijn want enkel op deze manier kan de taak die je vervult ook een echte meerwaarde bieden voor de instelling en uiteindelijk is dat toch de bedoeling van elk van ons.
Wat ik hier omschrijf geldt enkel voor diegene die komen vriwilligen op regelmatige basis en is dus niet van toepassing op een één dag vrijwilliger bij een manifestatie of zo, hiervoor gelden andere afspraken die ik misschien wel eens toelicht in een volgend artikel.
Hopelijk begrijp je na het lezen van dit artikel dat ook de vrijwilliger bepaalde afspraken heeft en dat ook deze afspraken in een contract gegoten zijn. Graag tot een volgende keer!
Zondag kiezen we met zen allen een nieuwe Vlaamse en Federale regering, neem er nog de Europese bij en je begrijpt al waarom men dit naar voor schuift als zijnde de moeder der verkiezingen. Binnen dit blog is het zeker niet mijn bedoeling om mijn kleur of dat van onze instelling of eender wie naar voor te schuiven, via deze weg doen we niet aan politiek. Wel is het mijn bedoeling om even te schetsen waarom deze editie me toch wel zorgen baart, zowel vanuit mijn positie als persoon met een handicap als vanuit mijn positie van vrijwilliger binnen DVC Heilig Hart.
Op het einde van hun legislatuur drukte de Vlaamse regering nog een decreet door dat de volledige gehandicaptenzorg "herschikte". Ondertussen zijn we al een goed half jaar bezig en zijn er op zijn zachtst gezegd toch nog een aantal onduidelijkheden binnen deze hervorming. Zo wachtten nog velen op hun persoonlijk assistentie budget of zoals men het nu noemt hun persoonsgebonden ondersteuningsbudget. Of men het nu Janneke of Mieke noemt, feit is dat zij die het nodig hebben er op aan het wachtten zijn. Akkoord binnen dit decreet staat nog niet alles op poten en hier en daar dienen nog wat extra accenten te worden gelegd, maar net dit baart me zorgen. De grote vraag blijft immers wie er die accenten zal leggen en waar.
Indien er na 25 mei een regering komt die het hele perspectief 2020 vanuit een andere hoek bekijkt kunnen we terug naar af en kunnen de wachters nog wat meer afwachten. In die zin komt de moeder der verkiezingen dus vrij ongelegen. Bij een herhaling van de laatste Federale verkiezingen, die gevolgd werden door een 540 dagen durende tragiek-komedie, zij we al helemaal gedoemd tot wachten. Weliswaar niet direct binnen onze sector, maar toch zal een dergelijk schouwspel doorwegen op een ieder van ons.
Dus durf ik toch even te vragen aan de toekomstige bestuurders van ons land en Vlaanderen om te waken over de continuïteit van het geheel en dit op de diverse departementen, want er is nog nog veel werk aan de winkel.
Langs deze weg kon ik even mijn bezorgdheid ventileren, hopelijk hadden jullie er ook iets aan. Graag tot een volgende keer.
In deze periode van het jaar dot de vereniging "Licht en Liefde" altijd zijn omhalingen. Zowel deur aan deur als in de kerken. In de kerk wordt zo een omhaling vaak wat kracht bijgezet door de getuigenis van een blinde of slechtziende. Zelf was ik al diverse keren getuige van dienst, zo zal het ook vandaag geschieden. Hieronder kunt u een weergave van mijn getuigenis lezen.
Beste mensen,
wanneer ik u vertel dat 21 september 2001 een zwarte dag in de geschiedenis is denkt u waarschijnlijk dat ik me vergis en 11 september bedoel. Helaas vergis ik me niet, die dag is voor mijzelf de laatste geweest uit een ander leven. Vanop die dag kon ik niet langer meer lezen of schrijven, werken of ontspannen. Dag op dag werd ik wakker en was mijn gezichtsvermogen tot bijna niks herleid. Tijdens een aftakelingsproces van ongeveer zes maanden zou dat verder gaan tot er amper 5 procent overbleef. Gelukkig is de ziekte nu gestabiliseerd.
Indien zoiets je overkomt kun je kiezen uit twee zaken. Ofwel kwijn je weg in een hoekje en verga je in zelfmedelijden. Ofwel kies je ervoor om een nieuw leven op te bouwen en te aanvaarden wat je overkomt. Zelf koos ik voor het tweede en begon opnieuw. Als slechtziende opnieuw beginnen is zeker niet simpel en gelukkig bestaat er een vereniging die je hierbij helpt. De naam van deze vereniging is licht en liefde. Licht staat symbool voor hoop en die hoop willen wi liefdevol doorgeven. Vandaar de naam.
Bij hen kan je terecht voor steun op administratief, praktisch en zoveel andere vlakken. Ideale aan deze vereniging is dat ze voor en door blinden en slechtzienden is, we zijn dus allemaal lotgenoten. Zeker in de aanvaardingsfase is dit een belangrijk gegeven. Vergeet immers niet dat, hoe goed ook velen het bedoelen, een goedziend iemand niet kan inschatten hoe het als blinde of slechtziende is om door het leven te gaan. Enkel wij weten wat bedoeld wordt met blind vertrouwen. Velen zouden er zonder de hulp van Licht en Liefde nooit in geslaagd zijn om hun nieuwe leven zin te geven.
Persoonlijk kon ik dankzij een herscholing kantoor en verkoop, bij een school ondersteund door licht en liefde, terug aan de slag als vrijwilliger administratieve ondersteuning bij DVC Heilig Hart te Bachte Maria-Leerne, een instelling voor mensen met een meervoudige verstandelijke beperking. Op deze manier heb ik mijn plaatsje binnen de maatschappij terug gekregen en daar ben ik fier op!
Helaas kampt ook onze vereniging met financiële problemen en worden hierdoor de mogelijkheden voor mijn lotgenoten beperkt. Daarom durf ik hier vandaag om uw steun vragen opdat ook mijn lotgnoten de kans kunnen krijgen om hun plaatsje binnen de maatschappij terug te krijgen. ;
Ik dank u voor uw aandacht.
Zo dit was de tekst uit mijn voordracht, hopelijk kon het u boeien. Graag tot een volgende keer.
Indien je regelmatig mijn blog leest weet je al dat ik binnen DVC Heilig Hart diverse taken vervul. Binnen één van deze taken was een goede collega van mij een lange tijd afwezig wegens ziekte. Tijdens deze periode werd hij vervangen door iemand anders die binnen ons huis het reilen en zeilen al goed kende. Deze voorgeschiedenis was zeker een pluspunt om deze taak tot een goed einde te brengen.
Gedurende deze periode ontwikkelde onze vervanger zich tot een goeie collega, zowel qua werk als qua werksfeer. Met andere woorden er werd goed gepresteerd en geamuseerd.
Sinds deze week was de tijd aangebroken om de wissel opnieuw te laten plaatsvinden. Onze vertrouwde collega kon zijn stoeltje terug innemen en uiteraard zijn we hierover meer dan verheugd! Eerst en vooral omdat zijn gezondheid terug toelaat om te werken en in de tweede plaats omdat onze goeie collega terug op post is.
Nu is het wel spijtig dat onze vervanger het schip moet verlaten. Waarschijnlijk zou men in de privé nooit toelaten dat dergelijke krachten moeten gaan maar in de zorg is het nu eenmaal een kwestie van uren, geen uren betekent geen plaats. Deze regel geldt voor zorgbehoevenden zowel als voor zorgverleners en aan beide kanten doet dit pijn.
Missschien toch iets om even over na te denken, vind ik.
Spijtig dat het zo moet gaan, maar ik wil wel nog graag even onze "vervanger" bedanken voor het goede werk en de leuke samenwerking. Hopelijk vind je snel iets anders waar je aan de slag kan. Of wie weet komt er bij ons nog iets uit de lucht vallen, je weet maar nooit....
Op dinsdag 4 maart trokken Kurt De Smet en ikzelf richting Berchem voor een studiedag omtrent "samen vrijwilligen". Deze dag werd georganiseerd in de week van de vrijwilliger en was van het Vlaams steunpunt voor vrijwilligerswerk. Indien u over deze vereniging meer info wenst kan u steeds terecht op hun website Vlaanderen vrijwilligt .
Tijdens deze dag werden de eventuele conflicten tussen de vrijwilligers en de beroepskrachten onder de loep genomen. Vragen zoals het feit of men een vrijwilliger kan weigeren of sanctioneren kwamen aan bod. Bij wijze van drie gastsprekers trachtte men een antwoord te bieden op deze en nog meer opmerkingen.
In een eerste uiteenzetting werd ons duidelijk gemaakt dat er wel degelijk situaties zijn waarin de vrijwilliger niet op dezelfde lijn zit als zijn professionele medewerker. Als belangrijkste oorzaak van dit anders denken of kijken van twee personen die beide wel het beste voor ogen hebben kwam een verschil in kijk naar voren. Namelijk is het zo dat de vrijwilliger kijkt van mens tot mens, de beroepskracht kijkt daarentegen van zorgverlener naar zorgbehoevende. Uiteraard is het besluit niet altijd hetzelfde. Dit verschil in kijken kan wel eens tot conflictsituaties leiden.
Verder had deze spreker het ook nog over een belangrijke manier om vele conflicten te vermijden, als organisatie die met vrijwilligers werkt moet men een visie hebben over deze vrijwilligers. welke taken mogen zij al dan niet doen, wanneer worden zij verwacht van op post te zijn,... Kortom goede afspraken maken goede vrienden is hier zeker van toepassing. Indien deze afspraken niet worden nageleefd mag/moet de organisatie ingrijpen, anders leidt ook dit tot conflicten. Hou hierbij in het achterhoofd dat vrijwilligerswerk vrijblijvend is maar niet vrijlatend, het is een engagement.
Als tweede gastspreker kwam iemand van het rode kruis. .Deze onderstreepte op zijn beurt dat ook de vrijwilligers geëvalueerd mogen/moeten worden. Op deze manier kan men immers de samnenwerking optimalideren en zal ook de vrijwilliger zich beter in zijn sas voelen. Eventuele conflicten kunnen tijdens dit moment doorgesproken worden.
De derde spreker op zijn beurt legde dan weer de klemtoon op de werving van vrijwilligers. Volgens deze man is het belangrijk om eerst vrijblijvende losse contacten te leggen. Eens men dan de raakvlakken tussen beide partijen kent kan men de samenwerking gaan concretiseren.
Tijdens het vragenrondje achteraf stelden zowel Kurt als ikzelf vast dat vele organisaties nog in hun kinderschoentjes staan qua vrijwilligerswerking. Op dit vlak toch een goed punt voor ons DVC waarbij Kurt toch binnen zijn takenpakket een belangrijke plaats voorziet voor "zijn" vrijwilligers.
Tot slot van deze boeiende dag deed men nog een oproep om het woord "vrijwilligen" in de dikke van dale te krijgen. Enige manier om dat te doen is dit woord frequent gebruiken dus bij deze vraag ik ook jullie om dit woord in de mond te nemen. Vrijwillig er dus maar op los!
Kracht om te veranderen wat jullie kunnen veranderen,
Moed om te aanvaarden wat jullie niet kunnen veranderen, Wijsheid om het onderscheid tussen deze twee te maken
Deze spreuk omvat alles die ik elk van jullie toewens, eigenlijk niet enkel voor 2014 maar voor de rest van jullie leven. Eens men begint te beseffen dat er in het leven vele zaken zijn die je, hoe hard je ook probeert, nooit kan veranderen zet men een heel grote stap. Pas dan kan je tijd, energie en kracht vrijmaken om te werken aan datgene wat je wel nog kan veranderen. Uiteraard vergt het de nodige wijsheid om het verschil tussen beide te maken. Wie denkt dat hij niks kan veranderen is waarschijnlijk gemakzuchtig. Iemand die daarentegen dan weer denkt dat hij alles kan veranderen loopt vroeg of laat mijn zijn hoofd tegen de muur.
Deze wijsheid komt niet van mezelf, de eigenlijke uitvinder weet ik ook niet. Enkele jaren geleden, in de periode dat ik het héél moeilijk had om mijn handicap te aanvaarden, bezorgde een goede vriend mij deze spreuk op een kaartje. Hoe meer ik er over nadacht hoe wijzer ik het vond. Daar lag de sleutel voor de oplossing. Als ik dit toepaste werd het geheel duidelijk. Aan het feit dat ik slechtziend was kon of kan ik niks doen. De eventuele gevolgen zoals moeilijke sociale contacten, geen werk, geen hobby's en dergelijke kon en kan ik wel veranderen. Het is dus beter om de focus te leggen op het tweede en me niet langer blind te staren op het eerste.
Een van de vele zaken die anders is in de zorgsector dan in de bouwsector is het feit dat een middagpauze een uur duurt in plaats van een half uurtje. Zeker in het begin is dat een lange periode om te overbruggen. Zo hadden een aantal collega's van de administratie, aangevuld met andere "sympathisanten" de gewoonte ingelast om na het nuttigen van het middagmaal een kaartje te leggen.
Toen ik begon bij DVC Heilig Hart speelde men kleurenwiezen, de regels van dit spel waren aanvankelijk een mysterie voor mij. Vroeger had ik al vaak gekaart maar dit beperkte zich tot bieden en manillen, toch weliets anders dan eits anders qua spel. Na verloop van tijd leerde ik door het spel te volgen wel de regels kennen, zelfs een paar "trucen van de foor" begon ik door te krijgen. Aanvankelijk speelde ik niet mee want ik wou het klassement niet door elkaar schudden met mijn geknoei. Klassement? Ja hoor, dagdagelijks wordt de score nauwgezet genoteerd in een excel bestand om op het eind van het seizoen een eindstand op te maken. Uit deze stand leidt men dan af wie er aan de anderen mag trakteren met een gebakje of zo. Vandaar dus dat ik niet zomaar abrupt wou invallen.
Na verloop van tijd vroeg men mij af en toe om eens in te vallen als vierde man om het geheel te depanneren. Misschien had je al eens nagedacht over hoe een slechtziende kan kaarten. Wel ik kon hen enkel uit de nood helpen als de medespelers bereid zijn om te zeggen welke kaart ze op de tafel gooien. Mijn eigen kaarten kan ik dichtbij houden opdat ik ze kan lezen maar de kaarten van de tegenstanders kan ik niet zien, dat is veel te ver af. Mits deze kleine overeenkomst kon ik dus meespelen.
In september bij de start van ons nieuw seizoen kreeg ik ook mijn eigen notatie en speelde ik dus elke middag mee. Wie denkt aan enige vorm van favoritisme of bevoordeling omwille van mijn handicap komt van een kale reis thuis, buiten het zeggen van de kaarten gebeurd niks speciaal. Bij wijlen gaat het er hard aan toe, zo volgt er maar al te vaak een kleine analyse van het gespeelde hand. Slechte resultaten worden wel eens vergeleken met vorst of de beurscrash van een aandeel. Sterke periodes worden dan weer benoemd als een orkaan of ander superieure gebeurtenissen. Maar hoe dan ook blijft de amusementswaarde de belangrijkste factor.
Binnen deze post wil ik ook wel eens de medekaarters bedanken voor deze kleine aanpassing, misschien lijkt het van zelfsprekend maar dat is het zeker niet. Zo ga ik soms naar kaartingen van vereniging en speel ik met vrienden een spelletje . Over deze vrienden zeker geen kwaad woord maar de achterklap van anderen komt soms wel hard aan. Hiermee bedoel ik dan dat anderen die ook aanwezig zin die avond plots menen dat hun taak er uit bestaat om mijn zichtvermogen te controleren. Hieraan koppelen ze dan vele stomme kwetsende uitspraken. In plaats van blij te zijn met wat je nog kan zijn ze argwanend over wat je niet kan. Enfin vandaar dus dat ik het echt leuk vind om tijdens de pauze een kaartje mee te leggen met de collega's, ons diensthoofd en soms ook onze administratieve directeur. Allen op gelijk basis en gelijke voet.
Persoonlijk vind ik aan dit gebeuren het mooie symbool dat er achter verscholen zit het mooist. Dat is namelijk het feit dat indien men de wil heeft om een kleine aanpassing te doen ook iemand met een handicap kan meedraaien. Tijdens de middagpauze slaat dit op een spel maar je kan deze lijn doortrekken binnen mijn volledige vrijwilligerswerk, eigenlijk binnen mijn leven en ook binnen dat van jullie.
Wellicht gaat er bij het lezen van de titel onmiddellijk een belletje rinkelen. Recentelijk waren zowel wilsbekwaam als niet-wilsbekwaam veelvuldig in de media. Vandaar dat ik hier maar direct wens te onderstrepen dat het niet mijn bedoeling is om hier mijn standpunt, noch dat van de instelling of eender wie omtrent euthanasie uit de doeken te doen. Dergelijke zaken vergen te veel nuance, althans op dit ogenblik, om hier op dit blog even mijn mening neer te pennen. Wel is het mijn bedoeling om deze term, volgens mij de achillespees van de nieuwe wet even onder de loep te nemen.
Want waarover gaat het hier? De vraag of een kind al dan niet bekwaam is om te willen sterven in tijden van een onomkeerbaar lijden. Verder moeten we ook nog in gedachte houden dat psychisch lijden bij deze niet in aanmerking komt.
Neem voor u zelf even een bepaalde situatie in uw leven waarbij u aan fysieke pijn leed, neem gerust een banaal iets zoals tandpijn. Wat is de eerste gedachte die dan bij u op kwam? Hier wil ik van af, hoe dan ook. Indien u dan iemand zou zeggen dat deze pijn nooit meer weggaat en meer nog dat deze pijn ook je leven zal kosten op lange of middellange termijn, wat dan gezongen? In hoeverre kan men in dergelijke situaties nog spreken over bekwaam zijn om te weten wat je wil of niet wilt. Heel merkwaardig trouwens dat men er blijkbaar van uit gaat dat de psychische gevolgen van zo een situatie niet van die aarde zijn om uw wil te gaan manipuleren. Hoeveel mensen die lijden aan kanker zeggen gedurende de zware chemobehandeling niet te willen stoppen, desnoods sterven en zijn achteraf meer dan gelukkig door te hebben gebeten?
Verder valt het me op dat op deze bekwaamheid geen leeftijd geplakt wordt. Voor eender wat men mag of kan doen is er een leeftijd bepaald, maar om te kunnen weten of je al dan niet wenst te sterven in héél delicate situaties niet. Akkoord door het doormaken van een lijdensweg wordt iemand sneller volwassen dan hem of haar misschien wel lief is maar verhoogt dit nu net niet het risico? We hebben hier immers te maken met een adolecent die bepaalde fasen van zijn opgroeien heeft overgeslagen omwille van een ernstige aandoening. Neem daar dan nog eens het feit bij dat de ouders nog moeten mee instemmen met het verzoek van de minderjarig, hoewel deze bekwaam is om te weten wat hij wil, en je snapt er toch helemaal niks meer van.
Last but not least rest er nog de vraag wie zal bepalen of het kind al dan niet bekwaam is om deze onomkeerbare keuze te maken. In de schoenen van deze mensen zou ik zeker niet willen staan. Eender welk dossier dat op hun tafel terecht komt is immers een hoop ellende waarvan velen onder ons liever niet weten dat ook dit tot onze wereld behoort!
Zo na dit zwaardere thema zal ik het de volgende keer nog eens hebben over het reilen en zeilen binnen DVC Heilig Hart, hopelijk tot dan!
Ondertussen zijn we de maand november geworden, eerlijk gezegd is dat ondanks het feit dat ik in die maand verjaar verre van mijn favoriete maand.
In de eerste plaats luidt deze maand het begin in van een letterlijk donkere periode waarin eenieder zich terugtrekt binnen de muren van zijn huis om de warmte op te zoeken. Verder begint deze maand met de feestdag van Allerheiligen, gevolgd door Allerzielen. Binnen deze periode herdenken we de geliefden die elk van ons verloor. Niet dat ik mijn vrienden die ik verloor niet wens te gedenken of dit gemis wens weg te cijferen omdat het nu eenmaal pijn doet, maar gedenken op bevel ligt me moeilijk.
Bij een wandeling op het kerkhof doen velen de controle wie wat waar geplaatst heeft, of net niet geplaatst. Bij mij vallen vooral de verwaarloosde en lege grafzerken op. "Die is echt dood" redeneer ik bij mezelf. Niemand vindt het blijkbaar de moeite om hier een bloemetje of iets dergelijks te plaatsen. Heeft die persoon in kwestie dan werkelijk geen vrienden of familie meer? Soms weet je zelfs over wie het gaat en is de uitvaart nog niet eens verre geschiedenis, uit het oog uit het hart zou hierbij wel eens van toepassing willen zijn. Uiteraard kan het niet de bedoeling zijn om hier een soort populariteitstest van te maken en aan de kwantiteit of kwaliteit iets gaan afleiden, maar niks is toch echt weinig.
Deze periode van het jaar is door zijn kille en donkere tijd ook een periode waarin men meer nadenkt dan goed is voor een mens. Af en toe nadenken en bezinnen kan zeker geen kwaad, maar doorsnee genomen doet men dit niet omdat men voelt dat men goed bezig is. Door dit peinzen dreigt men net de mindere zaken te onderstrepen en de goede dingen uit het oog te verliezen.
Deze cocktail van zaken zorgt er dus voor dat deze maand van het jaar zeker niet in de top tien van favoriete maanden komt, neen als ik eentje mocht schrappen was het deze.
Hoewel laat die 15de toch maar zo staan op de kalender...
Op vrijdag 11 oktober 2013 vond de eerste manillenkaarting plaats in DVC Heilig Hart. Reeds in de aanloop naar deze avond ging het gebeuren vaak over der de tong, het beloofde dus een succes te worden. Uiteindelijk werd het een gezellige avond waarvan de opkomst der kaarters goed meeviel. Wel waren er twee zaken die me opvielen in de loop van de avond.
In de eerste plaatst viel het me op dat iedere aanwezige wel op één of andere manier een band had met onze voorziening. Ondanks het feit dat elke inwoner van het dorp een strooibriefje in de bus kreeg kwam de plaatselijke bevolking niet echt opdagen. Volgens mij toont dit toch wel echt aan dat de drempel tussen "binnen" en "buiten" echt wel hoog ligt en zeker niet zomaar weg te cijferen valt. Deze lijn trekt zich zeker ook door in het zoeken naar personeel en andere zaken waarbij men nu eenmaal externen nodig heeft.
Als je weet dat het doorbreken van dit probleem een van de doelstellingen is van dergelijke activiteiten weet je ook dat er zeker nog veel werk aan de winkel is alvorens hierin kan geslaagd worden.
Iets anders dat me opviel is dat er weinig personeel aanwezig was op deze avond. Pas op dit is gewoon een vaststelling en zeker geen smeer naar het personeel. Misschien moet ook hierover eens worden nagedacht, hoe boeit men ook deze doelgroep voor de activiteiten?
Eindigen doen we met een positieve noot, zoals aangegeven was het leuk en gezellig. Wat mij betreft is het zeker voor herhaling vatbaar en wie weet ben jij er dan ook bij....
Gaan en staan waar je wil, wanneer je wil en dit zonder beperkingen. Dat is vrijheid!
In deze post zal ik het niet rechtstreeks over DVC Heilig Hart hebben, hoewel dit thema toch wel raakvlakken heeft, maar hierover later meer.
Vorig week was het de week van de brailleliga en de titel van deze post deed dienst als slogan voor de campagne. Dit jaar was het onderwerp namelijk een betere mobiliteit voor blinden en slechtzienden, alsook voor personen met een handicap in het algemeen. Vele verkeerssituaties zijn reeds aangepast, denk maar aan de geribbelde tegels of de tikkende verkeerslichten. Helaas blijkt in de praktijk mar al te vaak dat deze aanpassingen te niet worden gedaan door het gedrag van andere personen binnen het verkeer. Hierbij denk ik aan fietsen die op de voorziene tegels staan, auto's op het voetpad en ga zo maar door.
Vandaar dat de mensen van de brailleliga eigenlijk met deze weel vooral aan sensibilisering willen doen en niet zo zeer vragen aan de overheid om de weg nog veiliger te maken voor mensen in onze situatie. Hiermee wil ik echter niet gezegd hebben dat in alle steden en gemeenten al veel gebeurd is op het vlak van toegankelijkheid, in sommige steden is echgt nog veel werk aan de winkel..
Dus beste mensen langs mijn blog zou ik jullie willen vragen om dit aandachtspuntje mee te nemen binnen jullie dagelijks leven en in het verkeer met iedereen rekening te houden, eigenlijk is het niet meer dan dat. Voor diegene die denken dat we alweer aan hget zagen zijn en dat alles overdreven is heb ik en uitdaging: "stap zelf eens met een witte stok, geblinddoekt door het verkeer. Hoever denkt u dat u zal kunnen of durven stappen?" Zeker weten dat u daarna, althans voor een tijdje, niet meer zal vergeten dat ook wij recht hebben om ons in het openbaar te begeven.
Tot slot wil ik nog even duiden op de link met het DVC. Ook onze bewoners en hun begeleiders ondervinden last om zich in het openbaar te vertoeven. Helaas is het zo dat onze leefgroepen op sommige locaties totaal niet welkom zijn. .Vaak verzint men wel een drogreden maar wie tussen de regels leest weet dat de ware oorzaak hun handicap is. Nochtans kan het een ieder overkomen. Op één seconde kan je aan de andere kant terecht komen en dan ben jij diegene die wordt gediscrimineerd...
Indien u dit leest en u bent niet rechtstreeks betrokken bij de werking van DVC Heilig Hart zal deze titel u naar in de oren klinken. Eens u echter de volledige post hebt gelezen zal dit geen probleem meer zijn.
Alles begon op een avond eind december 2010 toen de telefoon rinkelde. Aan de andere kant van de lijn bevond zich de algemeen directeur van ons dienstverleningscentrum. Vriendelijk legde hij me uit dat een uiterst geheime jury elk jaar 3 personen selecteerde die in de loop van dat jaar meer hadden gedaan dan gewoon hun job. Even later wist hij me te vertellen dat ik deze keer bij de 3 gelauwerden was. Uiteraard moest dit "top secret" blijven tot op de nieuwjaarsreceptie.
Toen ik de maandag van de nieuwjaarsreceptie op het bureau verscheen was de verbazing bij de collega's groot want normaal ben ik op maandag niet aanwezig. Helaas moest ik hen met een smoesje afwimpelen want de tijd was nog niet rijp om de waarheid aan het licht te brengen. Even later op de eigenlijke receptie schetste de directeur telkenmale het profiel van de "pluimpjes". Zelf was ik bijzonder vereerd met mijn profiel. Vele van mijn idealen kwamen er in voor.
In de dagen na het ontvangen van mijn pluim regende het complimentjes, zowel van naaste collega's als van andere Bachtenaren. Blijkbaar was ik de eerste vrijwilliger ooit aan wie deze eer toe kwam. Goed bezig dacht ik bij mezelf, nu zijn we gelanceerd
Uiteraard was ik bijzonder opgetogen met deze erkenning voor mijn vrijwilligerswerk en mijn inzet. Diep van binnen wist ik echter wel dat dit ook andere gevolgen had. Nu lag de lat immers hoger dan voordien het geval was, de verwachtingen lagen immers hoger.
Deze bedenking ter zijde gelaten was ik bijzonder gelukkig, ik had echt het gevoel dat ik althans voor één keer gewonnen had van mijn visuele handicap. Een eerste bewijs van het feit dat wij ook als slechtzienden kunnen meedraaien binnen deze prestatie gerichte maatschappij was geleverd! Op naar nog volgende bewijzen.
Zo dit was het relaas van mijn pluimpje, hopelijk tot nog een volgende keer hier op mijn blog of op onze facebook pagina http://www.facebook.com/dvcheilighart
Eind november was het zover, eindelijk kon ik starten als vrijwilliger van DVC Heilig Hart. Het gevoel van de eerste schooldag was klein bier in vergelijking met die dag. Wat zou het worden? Als vroeger bouwvakker naar administratie in de sociale sector is op zijn zachtst gezegd toch wel een heuse metamorfose. Neem daar dan nog de handicap van slechtziende bij en je begrijpt dat dit een grote stap was. Bij aanvang van de dag werd ik voorgesteld aan de verantwoordelijke voor de vrijwilligers Kurt de Smet. Samen werden nog eens alles afspraken overlopen en werd ik aan diverse personen voorgesteld. Pas na de pauze kon ik echt beginnen aan mijn eerste taak, een access project. Na de installatie van mijn supernova kon ik echt aan de slag. Deze installatie liet al meteen een eerste positieve indruk op mij na. Want de installatie verliep zeker niet zonder slag of stoot, plots zaten alle computers binnen de administratie opgezadeld met vergrotingssoftware. Gelukkig kon de informatica dit probleem verhelpen, dit was ik alvast niet gewoon iemand die moeite deed waarom het fout liep. Meestal was de oplossing gewoon van de samenwerking stop te zetten want het was niet haalbaar. Hier deed men echter echt moeite om naar een oplossing te gaan zoeken. Direct was het me duidelijk, ik kreeg een eerlijke kans.
Hoewel het eerste project tegenviel omwille van diverse redenen kon ik toch een goede indruk maken. Zo goed zelfs dat ik na drie maanden proef, in plaats van de vooropgestelde zes, te horen kreeg ik dat ik "voorgoed" welkom was binnen de ploeg van de administratie. Trots als een pauw vertelde ik aan al mijn vrienden het goede nieuws, er was een grote stap gezet in de goede richting.
Vanop dat ogenblik bleef de goede samenwerking enkel groeien en een paar jaar later bereikte deze zin eerste hoogtepunt. Wat dat precies was en hoe dat tot stand kwam vertel ik jullie graag in een volgende blogpost. Hopelijk tot dan!
Algauw bleek zelfs het vinden van vrijwilligerswerk geen evidentie. Zelfs verenigingen van het kaliber van "kom op tegen kanker" en nota bene licht en liefde hadden geen plaats voor mij of waren van oordeel dat ik voor hen niet veel kon betekenen. Talloze keren beloofden personen mij dat ze wel iets gingen regelen maar bleek dat ook niets, iets kan zijn. Stilaan begon de moed me in de schoenen te zinken.
Op één van die mooie avonden samen met de mensen van schaakclub Karpov Deinze vroeg Agnes me of ik het eventueel zou zien zitten om vrijwilligerswerk te komen doen in Bachte. Eerlijk gezegd kende ik het instituut louter van horen zeggen en van zien liggen daar in die gevaarlijke bocht te Bachte-Maria-Leerne. Omdat Agnes op dat ogenblik zelf ook in ziekteverlof was diende ik nog enig geduld uit te oefenen alvorens de kat op de koord kwam.
Enkele telefoontjes later kwam er een eerste verkennend gesprek met mijn toekomstig diensthoofd, voor mij was dit een echte sollicitatie. Tot in de puntjes had ik alles voorbereid, zelfs een cv had ik opgesteld. Deze keer mocht het zeker niet fout gaan.
Na dat eerste gesprek had ik er een goed gevoel bij, dit zou het wel eens kunnen worden. Enkele dagen later kwamen er concrete afspraken omtrent mijn taken en het tijdstip waarop ik deze zou uitvoeren. Bingo, eindelijk was het zover, ik kreeg de kans om mezelf te bewijzen. Op voorhand werd afgesproken dat onze afspraak hoe dan ook zou gelden voor zes maanden en daarna herbekeken ging worden. Waarschijnlijk was ik hiermee de eerste vrijwilliger met een proefperiode maar dat vond ik zelf zeker ook niet slecht. Geen van beide partijen wist immers of ons project wel zou slagen.
Voila nu weten jullie hoe ik hier terecht kom, in mijn volgende post kunnen jullie lezen hoe mijn proefperiode verliep, .
