Etappe 23: Bristol - Twigworth 84 Km

Etappe 22: Stawell - Bristol 77 Km

Vanmorgen heeft het weer getoond dat het toch standvastig kan zijn, nog meer tinten grijs. In de omgeving van Glastonbury begon het zelfs een tijdje te miezeren maar veel werd het niet, net genoeg voor een regenjasje maar niet voor de broek.

Alweer kort na het vertrek de voorziene route kunnen vervoegen. De eerste passage vandaag was Glastonbury, vooral bekend van zijn festival. Verder is het stadje met alvast een vrij kleurrijk centrum en kleurrijke mensen maar ook veel grauwere mensen die er uitzien alsof ze sinds het festival van vorig jaar nog niet thuis geweest zijn en ook nog niet helemaal nuchter. Al bij al vond ik het een beetje onaangenaam en toch wel een tegenvaller. Aan de andere kant van Glastonbury passeerde ik langs de Glastonbury Tor. Die Tor slaat dan op de heuvel en niet op de toren die er op staat, Tor zou van een Oud-Germaans woord voor heuvel komen. De Glastonbury Tor is een natuurlijke heuvel en de toren, St Michael's Tower, zou de restant zijn van een 14° eeuwse kerk.

Even voorbij Glastonbury kwam ik even op bekend terrein in de omgeving van Wells, waar ik dus een tijdje geleden nog was (een kleine 2 weken?). Ik kwam nu binnen langs de route dat ik het toen verlaten heb. Ik ben zelfs gaan winkelen in dezelfde supermarkt als toen, net buiten het stadje. Eens aangekomen in het stadje schotelde mijn route wel een andere weg voor dan toen. Eentje die leidde langs de achterkant van het bisschoppelijk paleis, een kant die ik toen gemist had. Daar trof ik ook een Engels koppel op koersfietsen met elk achteraan twee, vrij kleine, tassen. Zij waren mij gisteren al gepasseerd terwijl ik zat te picknicken. Ik haalde ze dan terug in toen zij even twijfelden bij het binnenrijden van Taunton en passeerde hen terug toen zij daar gingen lunchen. Vandaag stonden we dus allemaal stil en dan kan er al eens gemakkelijker een klapke af. Zij doen dus dezelfde route als ik met dezelfde gids, alleen op een licht andere wijze.

Etappe 21: Exebridge - Stawell 76 Km

Zoals ik gisteren al zei, het weer in Engeland is alles behalve standvastig. Na een prachtige dag gisteren was het vandaag alle tinten grijs. Na de middag twijfelde het of het ging miezeren of niet maar dat is niet echt iets geworden.

Vanmorgen van Exebridge rechtstreeks naar Brampton gereden om daar terug aan te sluiten op mijn route. Ik geloof dat ik uiteindelijk weinig extra gedaan heb om op deze camping te komen. Even voorbij Brampton heb ik, zoals voorzien in mijn gids, de route 3 weer even gelaten om verder te gaan over de 344. In Greenham kwam ik dan weer op de 3. In Taunton werd het even ingewikkeld. De eerste vergissing wil ik nog op mij nemen, ik was met mijn aandacht even bij andere dingen en miste zo een pijltje. Verder liet echter de afpijling toch wel te weten over. Gelukkig kwam ik dank zij het plannetje in mij gids toch op de juiste route uit Taunton terecht. Deze liep langs een oud kanaal richting Bridgewater. Deze oude kanalen zijn dikwijls erg smal en dienden voor de typische narrowboats. Deze kanalen en boten hebben in het begin van de 19° eeuw een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de industriële revolutie in Engeland omdat ze een, voor die tijd, snelle verbinding mogelijk maakte tussen verschillende plaatsen, bijvoorbeld tussen grondstof en verwerking of fabrikant en exporteur, ... Ze werden echter al vlug overbodig door de ontwikkeling van de spoorweg die nog een stuk sneller ging. De meeste kanalen worden nu toeristisch uitgebaat maar het deze niet, het deze is min of meer aan de natuur gelaten. In WO II vormde dit kanaal een verdedigingslijn in geval van een Duitse invasie van Engeland. De sporen daarvan zijn nog steeds te zien.

De passage langs Bridgewater leek op het eerste zicht ook niet simpel maar viel al bij al nog mee. Voorbij Bridgewater werd het stilaan uitkijken naar mijn campsite in Stawell. Het was echter erg simpel vandaag en ik denk dat het weer weinig extra kilometers zal opleveren. Toen ik bij het binnenrijden van Stawell 2 mensen in een voortuintje zag besloot ik van toch even te informeren. Geen probleem, ik was in de goede richting, gewoon rechtdoor. De camping lag wel even aan de andere kant van het dorpje en dan is het toch een geruststelling dat je al weet dat ze daar effectief ligt. Aanmelden moest bij de cottage maar daar bleek momenteel niemand te zijn, ik heb me dan maar alvast geïnstalleerd. Dat bleek geen probleem toen de bewoonster even later thuis kwam.

Langs het kanaal overigens nog een Hollands koppel tegengekomen, komende uit de andere richting. We hebben niet meer dan een hallo gewisseld maar het was daarvoor al duidelijk dat het Nederlanders waren. Zij waren trouwens ook bepakt zoals ik.

Etappe 20: Little Torrington - Exebridge 79 Km

Gisteravond begon het rond 8 uur toch op te klaren, dat gaf me hoop voor vandaag. Hoop die de kop ingedrukt werd toen ik omstreeks 2 uur even wakker werd en het geluid van regen op mijn tent hoorde. Als je echter één ding kan zeggen van het weer in Engeland dan is het dat het niet erg standvastig is, 4 uur later stond ik op met mooie zonneschijn en aan de andere kant nog een stukje van de regenboog.

Van de camping kon ik rechtstreeks terug naar de Tarka trail, waarlangs het nog 28 Km verder ging, mogelijk de beste 28 Km tot dusver. Goed tot heel goed berijdbaar, vlak of lichtglooiend, door het groen of langs de rivier en alles met een prachtig zonnetje. Vooral de passage langs Brideford, aan de overkant van de rivier, was echt bijzonder mooi. Ik ontmoette in deze omgeving zowaar ook een jonge, fietsende Indiër. Hij heeft de afgelopen met zijn vrouw aan een project gewerkt in Bristol, vermoedelijk wel iets met IT. Dat project is nu afgelopen en zijn vrouw is al terug naar Indië maar hij maakt van de gelegenheid gebruik om nog even door zuid Engeland te fietsen, Bristol - Lands End - London - Bristol, en dan is het ook voor hem tijd om terug te keren. Ondertussen staat mijn foto waarschijnlijk op een Indische Instagram account.

Bij Barnstaple werd het even ingewikkeld met veel keren en draaien maar ik ben er uiteindelijk goed doorgekomen zonder te moeten terugkeren, alleen voor Tesco's maakte ik even een uitzondering. Bij Barnstaple was het ook gedaan met mijn Tarka trail en dus ook met het vlakke, terug de heuvels in. Even voor Brayford besloot ik om even een stuk af te snijden. De route maakte daar een rare, en mijn inzien nodeloze, kronkel naar het noorden om een eind verder terug te keren naar het zuiden. Ik besloot dus rechtdoor te gaan en veronderstel dat ik daarmee zo'n 10 Km uitwon. In mijn stuk rechtdoor lag wel een wrede beklimming, naar Exmoor, maar een gelijke beklimming lag op de lange route ook aangezien ik boven op de moor de route terug vervoegd heb. De stijgingsgraad werd hier overigens een keer niet aangeduid met percentage maar met een bord met "1:5". De Tarka trail was prachtig maar de moor vind ik dus ook schitterend. Hij was misschijn iets minder ruig dan die van gisteren maar ik houd er dus wel van, van die ongelofelijke grootsheid en ruimte die je daar boven hebt (eens dat je boven bent natuurlijk). Het enige dat je hier tegenkomt zijn schapen, een handvol wandelaars, een tiental wielertoeristen (de soort met koersfiets dus) en af en toe een auto. En verder spot je hier en daar in het landschap een boerderij.

In Dulverton, een klein plaatsje nochtans, werd het ook wat lastig en hier heb ik wel wat moeten zoeken en terugkeren. Eens voorbij Dulverton werd het ook uitkijken naar mijn einddoel van vandaag, Tiverton, en dat bleek behoorlijk tegen te vallen. Ik wist dat het even uit de richting lag maar dat even bleek een stuk meer dan gedacht, ruim 10 mijl en bovendien "over the hill". In Exebridge, waar ik rechts moest en de hill begon zag ik echter een bord met "caravan en motorhome club". Ik had weinig hoop, de Engelsen schijnen soms rare regels te hebben, maar besloot het er toch op te wagen en hoera. Ik kon dus met mijn tentje terecht bij de caravan en motorhome club en sta nu op een mooi grasveldje op wat één van de betere campings tot nu toe moet zijn. Ik heb er nog wel meer goede gehad maar sommige geven een net iets beter gevoel en als het van de douche af hangt dan scoort deze wel héél hoog.

Ik geloof dat vandaag zowat de beste dag tot dusver geweest is, prachtig mooi en schitterend weer, en hij kon natuurlijk op geen betere dag vallen. Ik heb vanmiddag wel mijn inkopen gedaan maar er is een pub in de buurt en ik denk dat ik me maar eens ga trakteren op wat "good pub food". De rijst met kippenstoofpot zal moeten wachten tot morgen. En hopelijk hebben ze wifi.

En omdat het vandaag een speciale dag is, een paar extra foto's. De brug op de eerste foto is trouwens een aquaduct, gebouwd in 1827. Daarboven loopt dus een kanaal.

Ze hebben dus wifi. Good pub food was vandaag een americano burger met frietjes en een pint (een engelse pint) Exmoor Ale. Ik zal niet in detail gaan maar het was een stevige burger met stevige frietjes en het heeft gesmaakt.

Etappe 19: Otterham - Little Torrington 67 Km

Achteraf gezien lag Otterham, en dus mijn camping, precies zoals ik op mijn kaartje omcirkeld had. Ik was alleen wat verward door Otterham Station dat niet op mijn kaart stond. Ik was overigens niet echt de enige klant gisteren. Naast een kampeerveld hebben ze ook een aantal stacaravans en chalets te huur en daar waren er ook enige bezet, vooral door vissers schijnbaar.

De dag begon vandaag kil, grijs en miezerig. Alleen bij de bergop, dan werd het al eens warm, grijs en miezerig. Het miezerige ging er geleidelijk wel uit maar het grijze en kille bleef. Ik had al snel het goede spoor terug. Ik heb wel weer even de route 3 links laten liggen, letterlijk, en de 304 genomen die minder "challenging" zou zijn. Toen ik de 3 terug bereikte was er de optie om nog even heen en terug naar Bude te rijden maar ik had niet het idee dat Bude me voldoende te bieden had voor een kleine 10 Km extra, al zeker niet met dit grijze weer. In Holsworthy ben ik dan weer even afgeweken om nog wat inkopen te doen. Ik was eerder al wel gestopt ergens aan een village store maar kwam nog een paar kleinigheden te kort. Aan de andere kant van het plaatsje kon ik dan weer gewoon aansluiten.

Ik heb eerder al gezegd dat Lands End - John O'Groats een beetje een klassieker is in GB. Terwijl ik mijn boterhammen zat te eten passeerden weer 2 mountainbikers met lichte bepakking, richting JOG. Ruim een uur later zag ik ze terug toen zij hun lunch aan het nemen waren op het terras van een pub. Uiteindelijk kwam ik weer uit op een trail, de Tarka Trail deze keer. Weer een oude spoorbedding en deze kreeg schijnbaar zijn naam van een boek uit 1927, Tarka de otter. Morgen gaat het nog een eind verder over de Tarka maar voor vandaag verliet ik even voor Little Torrington de trail om op zoek te gaan naar mijn camping en kwam er bijna recht op uit. Het is hier van het principe "de receptie is momenteel gesloten maar stel u al op en kom later registreren".

Etappe 18: Newquay - Otterham 88 Km

Het was wat moeilijk opstaan vanmorgen, lekker warm in de slaapzak maar behoorlijk fris daarbuiten. In principe zou dat een goed teken moeten zijn want dat zou moeten wijzen op een heldere nacht en dat was het dan ook. Opgestaan met een heldere hemel dus en dat maakte al veel goed.

Bij vertrek heb ik eerst even moeten uitzoeken hoe ik best terug op mijn route zou komen. Ik had geen zin terug richting Newquay te keren dus werkte ik een alternatief uit die me naar de route moest brengen en dat lukte behoorlijk goed. Verder ging het probleemloos naar Padstow. In de 19° eeuw zou Padstow een invoerpunt geweest zijn voor canadees hout en een uitvoerpunt voor immigranten naar Canada. Nu leeft het, zoals zoveel van deze havenstadjes, vooral van de jacht op toeristen. Het viel alleszins wel een stuk beter mee dan Newquay gisteren. Voorbij Padstow ging het over de "Camel Trail". Dit heeft niet te maken met kamelen maar wel met de rivier, de Camel, waarlangs het pad loopt. De Camel Trail is een fietsroute over een oude spoorbedding tussen Padstow en Bodmin, ze hebben een aantal opstapplaatsen nog behouden of symbolisch terug nagemaakt. Het pad is, uiteraard, verkeersvrij en bovendien vlak tot licht oplopend. Ik vond het trouwens vrij druk op het pad, voor een maandag middag. Net voor Bodmin ging ik links, terug over de Sustrans 3. Het ging nog een eind verder over de Camel Trail maar ik had niet de indruk dat het nog een oude spoorbedding was.

Uiteindelijk stopte het pad en toen was het direct weer stevig klimmen naar de Bodmin Moor, een tamelijk desolaat en leeg plateau. Toch kom je ook hier wel weer eens wandelaars tegen, al dan niet met hond. Ik werd op de moor ook ingehaald door een viertal sportieve dames op de fiets. Na dat we elkaar al eens weer terug ingehaald hadden, hebben we ook even een praatje gemaakt onderweg. Blijkt dat ze ook onderweg zijn naar John O'Groats maar met bagage transport en overnachting in hotels. Een eindje verder stonden ze aan de kant bij hun bevoorradingsbusje, en waarschijnlijk ook bagage transporteur, voor een hapje en een drankje. Ik sloeg het aanbod niet af om ook een hapje te nemen en terwijl ik bij hen stond arriveerde ook de rest van de groep. Alles samen een tiental mannen en vrouwen met de fiets en één chauffeur/bevoorrader.

Bij Hallworthy week ik af van mijn route om op zoek te gaan naar mijn camping. De precieze ligging wist ik niet maar zo groot kon Otterham ook niet zijn. Ik kwam uit op de grote weg en was Otterham Station al even voorbij maar zonder teken van camping. Een eind verder stond de naam van mijn doel, Tinney Farm, toch aangegeven. Niet als camping maar wel op kleine toeristische wegwijzers. Blijkt dat Otterham Station en Otterham twee verschillende plaatsen zijn. Het was nog wel even zigzaggen door het dorpje, Tinney Farm is de laatste in de rij, en toen ik aankwam vertelde jongedame me dat ze eigenlijk gesloten waren. Ze zouden (nog) een aantal weken sluiten maar voor mijn ene tentje en voor één nacht kon het wel. Ik ben mooi geïnstalleerd, de prijs is OK en de douches en WC's zijn perfect. Ik had overigens, indien nodig, nog wel een alternatief enkele kilometers verder.

De pub hier heeft wel werkende wifi. De eerste foto is trouwens een zicht op de camping van gisteren.

Etappe 17: Penzance - Newquay 84 Km

Het is wreed moeilijk om je geschikt te kleden hier. Toen ik op stond was het zonnig maar nog redelijk fris. Ik besloot om met lange mouwen te vertrekken. Het werd echter al vlug te warm in de zon, lange mouwen uit dus. Overigens, ik heb het dan niet over mouwstukken maar wel degelijk over een ondershirt met lange mouwen. Tegen de middag begon het echter te overtrekken en was de frisse wind goed voelbaar, uiteindelijk moest ik toegeven en de lange mouwen gingen terug aan. Nog wat later ging het zelfs wat motregenen dus besloot ik alvast mijn schoenovertrekken aan te doen, voor het geval dat het erger zou worden. Maar na een uurtje stopte het en begon het zelfs terug op te klaren, te warm in de zon dus. Ik heb echter niet meer toegegeven en ben met lange mouwen doorgegaan.

Gisteravond heb ik gemerkt dat ik op de terugkeer van Lands End nog een leuk kustplaatsje gemist heb, Mousehole. Het ligt even voor Penzance en schijnt erg leuk te zijn maar ik heb het dus niet gezien. Bij mijn vertrek vanmorgen stond ook weer een engels viertal met koersfiets klaar om ook te vertrekken, op hun snelle manier dus. De eerste kilometers, tot Marazion, vandaag heb ik Sustrans genegeerd. Ik heb vrijdag bij mijn terugkeer van St Michael's Mount het pad gedaan en de weg leek me comfortabeler. Net voor Marazion heb ik wel de afslag genomen maar schijnbaar niet gemerkt dat het een dubbele afslag was. Ik ben dan nog maar even rond het dorp gereden. Je moet overigens echt wel uitkijken voor de markeringen. Ze kunnen eender hoe en waar staan: links, rechts, hoog, laag, een heuze wegwijzer of gewoon een klever op een paal. Ik ben ook weer het stedelijk gebied door gemoeten maar via de Sustrans heb ik dat op kleinere weggetjes en padjes gedaan, een heel stuk rustiger moet ik toegeven. In Camborne liep het wel een eerste keer mis. Ik miste een klever op een paaltje op zo'n 30 cm hoogte. Ik had echter wat beter op het kaartje van mijn gids moeten letten want ik werd gewaarschuwd: rechts op het pad na de kerk. Een 2° keer liep het mis even voorbij Redruth, door een misinterpretatie van de pijlen. 2 pijlen op een vierkante paal gekleefd me de punten naar elkaar. Ik dacht dat het rechts was voor mij en links voor de andere richting maar het bleek andersom. Ik had echter vlug in de gaten dat er iets niet klopte en de schade bleef ook hier beperkt. In de hele zone achter het stedelijk gebied staan de ruïnes, zoals ik gisteren ook tegenkwam, in het rond gestrooid. Ik heb nu ook geleerd wat het waren: "Engine Pump Buildings". Er werd dus gepompt voor de mijnindustrie maar er werd niet gespecifieerd wat er gepompt werd.

Verder ging het naar Truro, de hoofdstad van Cornwall. Truro heeft ook een mooie kathedraal maar ik ben er niet in geslaagd om ze op foto te krijgen. In Truro ben ik ook veranderd van route, ik begon op route 3 en ging hier over op route 32. Bij het verlaten van Truro was het weer even moeilijk maar daarna vlotte het weer goed. Ik zal later overigens nog terugkeren naar route 3. Het einddoel vandaag was Newquay. Newquay bleek een moeilijk geval te zijn, heel uitgestrekt met verschillende delen en behoorlijk ingewikkeld vond ik. Ik had wel de naam van een camping maar moest ze nog vinden. Uiteindelijk toch per toeval op een toerist info gestoten, die overigens 's zondags geopend was, en gaan informeren. Hij duidde de camping aan op een kaartje maar wist te vertellen dat er vorige week mensen waren toegekomen maar dat de camping niet "bemand" was. Hij wees dan ook ineens een tweede camping in de omgeving aan. De receptie van mijn beoogde camping blijkt in het weekeinde inderdaad niet bezet te zijn. Het leek me overigens vooral een stacaravan camping te zijn. ik ben dan maar direct doorgegaan naar de tweede. Hier vond ik wel plaats en ze is wel mooi gelegen aan een kleine baaitje met een strandje, zoals er in de omgeving meer blijken te zijn. Het is dat dat het stadje zo moeilijk maakt. De camping is wel behoorlijk prijzig en de wifi is echt te duur voor mij. Er is echter een pub in de buurt dus ben ik even gaan kijken of deze wifi heeft. Dat blijkt inderdaad te zijn en zo heb ik voor de prijs van een biertje toch nog verbinding.

Valse hoop, de pub heeft wifi maar hij werkt niet. 't is te zeggen het signaal is er maar niemand slaagt erin om op de server te geraken voor een internet verbinding. De blog zal toch nog even moeten wachten.

Etappe 16: Penzance - Penzance 69 Km

Ik vecht nog steeds tegen de souvenirs van de laatste camping. Ik zie er uit alsof ik de mazelen heb en vooral in bed, met contact met de lakens, gaat het nog steeds behoorlijk jeuken. Anderzijds heeft zich gisteren een 24 uren crisis opgelost. Mijn identiteitskaart zit samen met mijn telefoon in een plastiek beschermhoesje. Dat zit steeds bij de hand en is makkelijk om te laten zien wanneer ik ergens aan kom. De avond dat ik hier aan kwam merkte ik plots dat ik nog wel mijn telefoon had maar niet meer mijn hoesje en ID. Overal eens goed gekeken maar nergens te vinden. 's morgens ben ik dan bij receptie gaan vragen of zijn iets gekregen hadden maar ook tevergeefs, ze zouden er naar uitkijken. 's namiddags, 't is te zeggen ze openen pas terug om 5 uur, ben ik nog eens bij receptie gaan horen maar ze hadden nog steeds niets ontvangen. Ik was al aan het opzoeken van het lokale politiestation aan het denken, om vanmorgen aangifte van verlies te gaan doen, toen wat later op de avond de receptioniste verscheen met mijn hoesje en ID. Schijnbaar was ze opgedoken onder een stoel in receptie. Ze moet daar bij het inchecken gevallen zijn en zo onder die stoel verdwenen. Alvast een hele opluchting.

En dan vandaag een rondje zuid-west Cornwall. Het begon met een oversteek naar St Ives. St Ives is van oorsprong een oud vissersplaatsje maar ondertussen vissen ze op grotere exemplaren, toeristen. Toch is het wel een mooi en aangenaam badplaatsje gebleven, vind ik. Daarna ging het, als het ware, over de hoge kustweg richting St Just. Een mooie route met permanent zicht op de glooiende weiden met daartussen afgezonderde boerderijen of kleine dorpjes en in de achtergrond steeds de zee, echt wel mooi. Net voor St Just ging wel eerst nog even naar Cape Cornwall, ook hier mooi zich op de ruige kust. St Just is een beetje een standaard Engelse gemeente, best wel mooi en aangenaam. Vroeger was het zowat het center voor de tin en koper industrie in de regio. Je ziet ook overal nog sporen van de mijnen en hun industrie. Ook de ruïnes die er een beetje uit zien als kerkruïnes maar vermoedelijk toch wel te maken hebben met de industrie. In St Just was het ook pasty tijd. Niet de beste die ik al gegeten heb maar omdat ik er een koffie bij bestelde en zo boven 5£ uit kwam, gold het als "5£ meal deal" en mocht ik een gratis gebakje uitkiezen. Uit beperkte selectie weliswaar maar het maakte toch wat goed.

Van St Just ging het naar Lands End, het einde van het land dus. Lands End op zich is een pretpark, niet veel aan voor mij. Maar het is ook het begin van het tweede grote deel van mijn trip. End to End oftewel LEJOG, in andere woorden van het ene einde naar het andere einde oftewel van Lands End naar John O'Groats. In nog andere woorden van het uiterste zuid-westen naar het uiterste noord-oosten. Officieel is de afstand schijnbaar 874 mijl (1.400 Km). De meeste fietsers kiezen voor de route die ene Nick Mitchell beschreven heeft en die een kleine 1.000 mijl (1.600 Km) is, onderverdeeld in 14 etappes. Ik heb gekozen voor een route die de Sustrans routes volgt en een kleine 1.200 mijl (1.92O Km) zou zijn. Ik veronderstel dat het er uiteindelijk nog wat meer zullen zijn, met de nodige missers en afwijkingen om campings en overnachtingen te vinden. Gezien de visie van Sustrans op fietspaden zal ik de routes wel losjes volgen als richtlijn eerder dan strikte wet.

Gisteren verschenen er nog 4 mannen in fietskledij in de herberg. Vanmorgen waren ze zich aan het klaar maken voor hun vertrek, eveneens richting John O'Groats. Zij doen het dus wel op de klassieke engelse manier: volgens de 1.000 mijl route, op iets sportiever fietsen met een minimum aan bepakking en met overnachtingen in hostels en guesthouses i.p.v. kamperen. Ik veronderstel dat zij er op 14 dagen zullen zijn, voor mezelf verwacht ik ruim het dubbele. Eerder ontmoette ik hier ook al een koppel die het in de andere richting deden op mijn manier, kamperend en zigzaggend. Zij vonden het, voor hun, laatste deel in Cornwall met zijn heuvels het lastigste deel van de hele rit. Mijn leven zou er dus moeten op vergemakkelijken. 20 Km van mijn route heb ik vandaag alvast gedaan. Resten er nog 1.900 + vergissingen en afwijkingen.

Vandaag was een echt goede dag al waren er wel geregeld dreigende wolken en vooral een pittige wind.

Wat rondhangen is uiteindelijk 20 Km "losrijden" geworden. Eerst naar en door Penzance en dan verder naar Marazion en de Mont Saint-Michel of Saint Michaels Mount zoals ze hier zeggen. Alles rustig en relaxt. Vroeg terug en nu de opties voor de volgende dagen bekijken.

Etappe 15: Prideaux - Penzance 89 Km

Ik heb inderdaad enkele tientallen souvenirtjes over gehouden aan de camping. Vanmorgen was het nog erger. Mijn tent was bedekt met honderden van de dingen. Die tent opbreken was één van de verschrikkelijkste dingen die ik onderweg ooit moest doen, geloof ik.

Vanmorgen nog één van de Engelse clichés weg geklikt, de mist. Tot een uur of 11 zat alles dicht. Ik geloof dat ik zo stilaan alle clichés aan het af klikken ben: de golfclub, de tennisclub, de cricketclub, de bowlsclub, de wandelaars, de honden, roeiers, ... de regen en nu dus ook de mist.

Vandaag ook weer een overzetje meegepakt, eentje die werkte op kettingen overigens. De zware kettingen liggen op de bodem en de overzet gebruikt ze om zich van één kant naar de andere kant en terug te trekken.

Toen ik ergens aan de kant zat voor mijn boterhammetjes, stopte er een Engelsman met een mountainbike om me te vragen of ik misschien een paar mooie parcours kende in de omgeving, met leuke "drops" en dergelijke. Ik geloof dat hij nog niet goed waker was of zweet in zijn ogen had, ik zit aan de kant mijn boterhammen te eten naast een fiets met vijf grote tassen ... zie ik er uit alsof ik de lokale mountainbikeparcoursen ken?

Ik volgde vandaag weer een ruime interpretatie van mij Route You route. Eén van mijn afwijkingen bracht me wel een beetje in de drukte van een aaneensluiting van stadjes, herinnering aan het mijnwerkers tijdperk van Cornwall. Naar het einde toe volgde ik mijn route om aan mijn hostel te komen. Naar goed gebruik verkoos Route You de hogere weg rond in plaats van de gemakkelijkere weg door Penzance om op bestemming te geraken.

Penzance is zo wat de afsluiting van een eerste deel van deze reis. Ik zal hier 2 dagen blijven, eentje om in Penzance wat rond te hangen en een tweede of een "free-ride" tourtje van Cornwall te doen. Ik ben er overigens van overtuigt dat ik heel binnenkort stukken van mijn rit van vandaag in omgekeerde richting zal doen, inclusief de overzet. Wat kan ik zo al zeggen na dit eerste deel? Dat het Engelse golvende landschap heel mooi is om te zien mar veel minder om te fietsen, het is echt wel zwaar. Dat ze in Engeland geen voorrang van rechts (of links) kennen. In elke situatie heeft de ene weg voorrang op de andere, duidelijk aangegeven en dus zonder discussie of twijfel (ik heb een hekel aan voorrang van rechts). Dat Engelse honden, in't algemeen, heel goed opgevoed zijn en de meeste chauffeurs ook wel.

Etappe 14: Plymouth - Prideaux 73 Km

Toen ik vanmorgen een beetje vervroegd, even na 4 uur, uit mijn tentje moest voor een kleine boodschap voelde ik al de eerste nattigheid en inderdaad, tegen 6 uur opgestaan met regen. En deze zou tot een stuk na de middag in min of meerdere mate blijven vallen.

Etappe 13: Daccombe - Plymouth 63 Km

Na dat vannacht de regen passeerde scheen vanmorgen de zon. Het bleek echter bedrog, al vlug waren de wolken daar terug en het werd uiteindelijk een grijze dag maar wel droog.

En dan gaan we nog maar eens een potje klagen over Route You. Al kort na het vertrek kwam ik weer aan een klimmetje waar ik nooit boven zou geraken, afstappen dus en even trekken en sleuren. Nu wil ik ze vergeven dat ze niet weten dat de Engelse wegen in verval zijn maar dat dergelijke stijgingspercentages niet in een recreatief fietstochtje thuis horen dat zou toch programmeerbaar moeten zijn. Later kwam ik aan een, in het begin, perfect berijdbaar gravelpad. Het werd al wat minder toen het begon te stijgen maar het werd pas echt gortig toen ik, bij een bocht in het pad, weer rechtdoor de weide werd ingestuurd. Ik besloot dan maar het pad te volgen maar de eerste 25 meter, of zo iets, waren eerst weer even trekken en sleuren en ook verder was het niet aangenaam klimmen én dalen op dit pad. Ik moet wel toegeven dat hier plaatjes hingen dat fietsen toegelaten was. En tenslotte was er weer zo'n Engelse situatie waarbij een weg plots stopt en over gaat in een pad (of 3 in dit geval). Ik was hier nog niet te ver voorbij een alternatieve afslag en besloot terug te keren. Daarna besloot ik om zelf via iets grotere wegen in de juiste richting te gaan, ook toen ik terug op mijn route kwam en deze een beetje verder weer voor een klein weggetje met een steile klim koos. De "provinciale" wegen zijn ook niet zo druk en zoals verwacht een stuk minder extreem. Je kunt je dan afvragen waarom ik vasthoud aan Route You maar de routes voor de eerste paar weken waren klaar gemaakt en gaan van camping en camping. En ook, voor het grootste deel zijn de routes wel OK alleen steken er geregeld hier en daar enkele stukken in die niet te doen zijn. Alleszins, nog een paar ritten en dan heb ik het er voorlopig wel even mee gehad.

En nu dat allemaal van mijn hart is, nog even over de rit van vandaag. Veel valt er niet over te zeggen. In het begin ging het langs Torquay. Torquay Bay wordt wel eens de Azurenkust van Engeland genoemd maar daar moet je toch een beetje optimist voor zijn, zeker op een grijze dag als vandaag. Verder valt misschien nog de passage in Totnes te vermelden, ook wel een behoorlijk stadje. Eindigen deed ik dus net voor Plymouth, waar de camping gratis wifi heeft in de bar. Ik ben dus wel verplicht om iets te gaan drinken, wat overigens maar zelden voorvalt deze trip. In tegenstelling tot het verleden, wanneer ik 's avonds graag mijn biertje dronk, gebeurt dit deze keer veel minder.

Etappe 12: Charmouth - Daccombe 93 Km

Hoogzomer in Engeland! Vanmorgen opgestaan met een helder blauwe hemel en het is de hele dag (nog) niet veranderd, het was zelfs echt wel warm. Na de middag kwamen er aan de horizon wel wolken opduiken maar daar is het (voorlopig) bij gebleven. Mooi fietsen door een heuvellend landschap zonder excessen ... voor de eerste 20 Km. Toen waren ze daar weer, de muurtjes. Het feit dat ik zo veel (extreem) steile beklimmingen heb komt natuurlijk ook door de keuze van de kleine weggetjes te doen. De grote wegen volgen de meer vloeiende lijnen maar de kleine weggetjes gaan naar de punten tussenin, op en neer dus. Omstreeks Km 30 kwam ik weer aan een weg waar ik echt niet kon aan beginnen. Dit was dan wel geen voetpadje door de weide maar het waren wel gewoon rotsen en stenen in de grond en steil omhoog. Nog maar eens rondrijden dus.

Tijdens mijn omleiding zag ik een koppel, een man met een jongedame, met de koersfiets staan, schijnbaar overleggend wat ze zouden doen. De wegsituatie was nogal complex daar. De jongedame droeg een opvallen oranje shirt en toen ik ze passeerde kreeg ik van de jongedame een welgemeende "goeiemorge". Ik was zelf te veel met de situatie bezig en een beetje te verrast om te reageren en toen het tot me doordrong besloot ik om toch maar niet terug te draaien om ze lastig te vallen. Ik vond wel dat ze wat weg had van Marianne Vos, Maar of die in Engeland zou gaan trainen met haar oranje shirt aan?

Later, terug op mijn route, reed ik langs Exeter maar meer heb ik daar niet mee gedaan. Het verlaten ging langs het water, lekker vlak, richting kust, nog altijd vlak. Het langste vlakke stuk sinds lange tijd, zo voelde het toch. Als je echter niet vlak aan de kustlijn kunt blijven dan hebben ze echter ook hier nog altijd last van kliffen, terug klimmen dus. En soms terug extreem klimmen. Kort voor mijn eindpunt kwam er weer zo één. Bovendien lag er hier kiezel, schijnbaar op de nieuw aangelegde asfalt. Dat nieuw aangelegde asfalt bleef echter niet duren, de weg verslechtte en ging uiteindelijk ook over in zo'n echte "steenweg". Ik was echter al te hoog geklommen om terug te keren vond ik. Afstappen en duwen maar dus. De klim mocht dan ondertussen al wat afgezwakt zijn, het bleef zwaar zwoegen over die stenen. Nu, de schuld hiervoor ligt niet alleen bij Route You maar ook bij de Engelsen. De stijging, in het begin, was dan misschien wel te extreem om recreatief te noemen, de weg is voor de rekening van de Engelsen. Ik kon op sommige plaatsen wel degelijk zien dat hij hier ooit geweest is. Toen ik na een goede 100 meter, schat ik, aan een kruispuntje kwam met een toch berijdbaar weggetje besloot ik om toch nog maar eens rond te rijden. De route rechtdoor werd nog erger en terug steiler. Uiteindelijk kwam ik terug op een grotere weg richting mijn camping.

Het is een beetje een aparte camping op een enorm groot gras terrein. De receptie is open van 08.30 tot 12.00 maar als er niemand is moet je maar opstellen en morgen vroeg komen afrekenen. Caravans overigens niet toegelaten wegens geen vergunning hier voor, allemaal tenten dus.

Etappe 11: Sparkford - Charmouth 55 Km

Eerst nog even naar gisteren, gisteravond vielen me nog een paar dingen te binnen die ik vergeten was. Ik wou bijvoorbeeld nog zeggen dat ik op de verraderlijke, natte en dikwijls vuile binnenwegen wel héél voorzichtig geweest ben. De snelheid lag bij het dalen soms niet veel hoger dan bij het klimmen. Op bij mijn slotopmerking over Route You hoorde eigenlijk nog wat extra. Het enige onverhard dat ik gisteren deed was uit eigen keuze toen ik, bij het verlaten van Wells, een stukje een fietsroute over een pad volgde i.p.v. mijn route over de weg. De route die ik daarbij volgde was de Sustrans 3 en die komt sterk voor in mijn toekomstplannen, ik zal dus mogelijk heel binnenkort nog eens terugkeren naar Wells. Maar dat is pas over meer dan een week en zo ver denken we nog niet vooruit.

En dan over vannacht, het was niet mijn beste kampeernacht ooit. De camping was best OK maar de ligging iets minder, langs een drukke weg die nog heel laat druk bleef. Verder hebben ze lang genoeg gewacht om een behoorlijke avond te hebben maar omstreeks 8 uur gingen de hemelsluizen op voor de eerste stevige bui van een serie die doorheen de nacht zou duren. En als kers op de taart gingen de buren van de volgende tent ook nog ruzie maken. Vooral zij was nogal luid en schel, hem heb ik weinig gehoord en wanneer ik hem hoorde was dat eerder bedaard en rustig. Ik veronderstel dat zij wat veel alcohol gehad heeft tijdens hun BBQ.

Vanmorgen was het nog steeds zwaar bewolkt en tijden mijn ontbijt ben ik mijn tentje moeten induiken voor alweer een bui. Prompt bij mijn vertrek, nadat ik alles natjes had opgebroken en ingepakt, was daar echter de zon. De regenbroek ging al vlug uit en later ook weer het jasje. Regen heb ik niet meer gehad maar de dreiging was eigenlijk nooit ver weg met een wisselende bewolking.

Als tweede deel van mijn onderbroken rit restte me voor vandaag me vandaag nog maar een kortere rit van dus 55 Km. Ook vandaag was soms nog behoorlijke voorzichtigheid geboden. De eerste helft viel nog mee maar de tweede helft ging het terug sterk klimmen en dan merkte je toch dat er met de regen van vannacht veel modder op en over de weg gespoeld was. En omdat deze wegen dikwijls in de schaduw lagen bleven ze ook lang vochtig en modderig. Weer héél voorzichtig dalen dus. Eén keer heb ik me vandaag overigens moeten gewonnen geven. Op een wreed steile klim raakte ik wat uit balans, door de traagheid, en moest ik voet aan grond zetten. Terug op gang komen zag ik hier niet zitten dus besloot ik de volgende 50 meter of zo mijn fiets te voet omhoog te duwen. Dat bleek eigenlijk nog moeilijker dan fietsen. Wat daar volgde was maar een tijdelijk afvlakking. Een beetje verder volgde het vervolg van de klim met eenzelfde steiltegraad maar dit vervolg raakte ik wel boven.

Etappe 10: Bath - Sparkford 73 Km

Gistermiddag was ik er nog blij om dat ik geen 2 Km terug naar mijn hostel moest, zoals origineel voorzien, maar gisteravond al iets minder. Er zijn nogal wat pubs in de omgeving van de YMCA en dat maakt een vrijdagavond toch vrij luidruchtig, met de venster open. En, waarom slapen snurkers altijd eerst? Ik had gisteren een snurker onder mij en hoewel hij na mij op de kamer gekomen was sliep hij toch eerst, en het is makkelijker inslapen met een serenade van vogels op de camping dan met een serenade van een snurker in het bed onder jou. Maar ik ben alweer aan het klagen terwijl ik toch zo'n goede dag gehad heb in Bath.

Vanmorgen dan, het was vanmorgen hetzelfde miezerige weer als gisteren. En ik zei het gisteren al, heuvels rondom Bath. Het begon dus al vlug met klimmen, pittig klimmen. Een Rode- of een Zwarte Berg zijn hier geen fenomeen, dat is hier gewoon dagelijkse kost. Verscheidene keren per dag en langer en lastiger dan bij ons.

Ik had volgens mijn originele planning vandaag een rit van ruim 110 Km voorzien maar had al door dat dat tamelijk optimistisch was. Ik heb vroeger al wel langere ritten gedaan, ik herinner me zelfs eens 150 Km naar Zaragoza (ik vond geen camping onderweg en ging dus maar door). Maar hier en nu lijkt het me dat ik de 100+ toch moet proberen te vermijden, het hoeft tenslotte ook niet. Ik heb de rit dan ook in 2 gesplitst en daarbij het eerste deel, vandaag dus, meteen ook omgeleid langs Wells. Ik had daar in Bath in een folder over gelezen en het zou het kleinste stadje van Engeland zijn maar wel met een grote kathedraal en bisschoppelijk paleis. Schijnbaar verkozen de bisschoppen van Wells en Bath het kleine Wells boven het grote Bath. Het stadje bleek ook een voltreffer te zijn. Een interessant, oud stadje met inderdaad dus die kathedraal en dat paleis maar nog veel meer. Bovendien was, vrijwel stipt, op de middag, even voor dat ik in Wells kwam, dan toch de zon door de wolken geraakt. In het stadje stond wel een marktje in de weg voor een paar foto's . Ze krijgen wellicht iets minder aandacht lustig getrouwd in Wells, zowel in de kathedraal als in de "parish" kerk.

Ik heb vanmiddag trouwens geen boterhammen gegeten deze keer. We zijn nog niet in Cornwall maar ik heb hier, gisteren voor het eerst, al wel de Cornish Pastry ontdekt. Een Cornish Pastry is een deeg die dubbel gevouwen wordt rond een vulling en dan gebakken. Die vulling kan van alles zijn maar in mijn geval was het gisteren "steak & ale", eigenlijk stoofvlees met aardappelen, en vandaag vlees met ui en aardappelen. Eigenlijk is het dus een volledige maaltijd die je kan eten uit de hand, en ik lust ze wel. Ook mij koffie mocht vanmiddag vers gemalen zijn in plaats van instant, ik leek wel een echte toerist. Na Wells ging het overigens in korte mouwen verder. Voorbij Wells werd, op nog een paar nijdige klimmetjes na, de fietsomgeving ook wat vriendelijker. Het golfde nog wel maar, meestal dus, niet meer zo hoog en zo steil. Ik had voorbij Wells trouwens nog een gelukje. Ik kocht gisteren een nieuw busje van campingaz en dacht daarbij het ledige exemplaar in de winkel te laten, terug naar de fabrikant. Dat bleek echter niet te kunnen en zo bleef ik dus met mijn leeg busje zitten dat ik dan ergens op een camping bij het afval zou moeten zetten. Even voorbij Wells passeerde ik echter een containerpark en die namen het vlotjes van mij af. Containerparken zijn nog gratis in Engeland.

Vandaag overigens geen klachten over Route You.

Vandaag dus een fietsvrije dag maar dat betekent natuurlijk niet een hele dag stilzitten, er was tenslotte een stad te bezoeken.

Bath is waarschijnlijk het meest bekend van de "Royal Crescent", in de 18° eeuw gebouwd voor Royalty en aristocracy, en zijn Romeinse baden, met o.a. de enige warmwaterbron in Engeland, maar er is zoveel meer. Er is de Abbey, The Circus (vergelijkbaar met de Crescent maar dan volledig 360 ° rond), Pulteney Bridge, ... en eigenlijk elke straat en elk huis in de stad, ze lijken allemaal wel een verhaal en geschiedenis te hebben. Ik vind het ook leuk hoe de huizen mee stijgen met het terrein. Ook hoe je op de heuvels rondom de stad, eigenlijk rondom dus, de ene rij huizen boven de andere ziet. Al bij al dus een best interessante stad om te bezoeken, alleen jammer dat het in wat miezerige omstandigheden moest gebeuren.

Ik heb vandaag zelfs inkom betaald voor de Romeinse baden maar het Victoriaans leven in Royal Crescent 1 heb ik aan mij laten voorbij gaan.

Etappe 9: Avebury - Bath 45 Km

Terwijl ik gisteren zat te koken zag ik het weer omslagen, grijze wolken kwamen opzetten. Het bleef nog wel een tijdje droog maar vannacht is het dus beginnen regenen. Tegen vanmorgen was het al wel weer iets minder maar ik ben toch vertrokken met volle regen uitrusting. Na een paar uur heb ik wel mijn regenbroek uitgetrokken en nog een uurtje later ook mijn regenvest maar later heb ik dat ook wel weer aangetrokken. Al bij al mogen we echter niet klagen.

Wel mogen we blijven klagen over Route You. Ik weet, het wordt een bijna dagelijkse story maar ... Om te beginnen stuurden ze me vanmorgen, waarschijnlijk onnodig, de berg op om me daar weer de weide in te sturen. Foto 2 is een voorbeeld van wat voor Route You een "mooi recreatief" pad is en dat is nog niet het ergste voorbeeld. Er waren er een paar die ik zelfs te voet niet zou willen doen. Net zo goed is foto 3 een mooi recreatief pad. Dit pad langs het kanaal, dat ook wel niet overal even comfortabel was, volgde ik kilometers lang tot in Bradford on Avon, daar was het even niet mogelijk om langs het kanaal te blijven. Route You stuurde mij daar natuurlijk de berg op. Even overwoog ik om de fietsroute 4 te volgen maar ik vond de aanduiding niet goed terug dus ging ik toch maar weer de berg op. Dit leidde me deze keer wel naar iets leuk, namelijk naar een ander maar gelijkaardig kanaal dat even verder over het vorige kanaal ging. Dat doe je ook niet alle dagen, langs het kanaal over het kanaal.

Even voor Bath ging het weer de berg op, mogelijk de zwaarste die ik al deed maar waarschijnlijk is de recentste altijd de zwaarste, om mijn herberg te bereiken. Ik ga hier een dagje blijven en een herberg is dan gewoonlijk wat praktischer dan een camping, vooral ook omdat er in Bath geen camping is die tenten aanvaardt. Mijn herberg op de berg bleek voor vandaag echter nog volboekt door een school die pas morgen vertrekt. Ze waren wel behulpzaam voor een paar andere adressen, die ook nog meer in het centrum lagen. Mijn tweede herberg kom me echter geen 2 nachten aanbieden, zij zijn voor morgen volboekt. Naar adres drie dus, waar ik wel terecht kon voor 2 nachten. En misschien is dit ook nog wel beter want op het gelijkvloers van adres 2 was een soort hard-rock cafe gevestigd. Ik verblijf nu dus in Bath in de YMCA, ook een eerste keer. En ondertussen zit ook mijn was al in de droger.

Vandaag was een kort ritje en morgen wordt een eerste fietsvrije dag. Het mocht er wel wat aankomen.

Etappe 8: Salisbury - Avebury 78 Km

Vanmorgen vertrokken met alles erop en eraan, ik wil maar zeggen dat er een nijdige, koude wind stond. Het is hier echter altijd moeilijk kleden. Het verschil tussen in de wind en uit de zon of omgekeerd is wreed groot, net als het verschil tussen bergop of bergaf fietsen (afgezien van de inspanning natuurlijk). Mijn rits gaat enkele keren open en dicht onderweg. Op een bepaald moment heb ik toch een vestje uitgedaan en na de middag volledig naar korte broek en korte mouwen gestript.

Vandaag stond in het teken van oude stenen, met als bekendste Stonehenge. Even voor Stonehenge was er echter ook Woodhenge. Woodhenge stamt uit ongeveer dezelfde periode als Stonehenge en bestond uit zes ovalen ringen met houten palen, variërend in hoogte maar de grootste zou tot 9 meter hoog geweest zijn en ze waren waarschijnlijk bewerkt met inkervingen. Omdat hout nu eenmaal niet zo goed bewaart als steen hebben op de plaatsen van de palen kleine "stompjes" geplaats, zo dat je toch een zeker zicht krijgt van wat het was. Hoe dat ze er toe komen dat de palen tot 9 meter hoog en bewerkt zouden zijn geweest, als ze toch niet bewaart zijn, is mij ook een vraag. Ze hebben overigens geen idee over het gebruik van Woodhenge.

En dan bij Stonehenge heb ik mij nog eens laten kennen als "budgetreiziger". Mijn route leidde mij, via een slechte "dirtroad", tot vlak bij Stonehenge. Normaal begin je echter bij het "visitor's center" bij de grote weg en koop je ook daar je ticket. Aan de zone van Stonhenge zelf kan je er dus geen meer kopen. De jonge dame van de ticket controle wees me echter spontaan op 2 opties: 1. Ik kon, met de fiets of met de shuttlebussen die heen en weer reden, naar het visitor's center gaan en daar mijn ticket kopen, kostprijs 19,5 pond. Of 2. Ik kon gratis gebruik maken van het vrije pad net langs de draad. Nu, voor die 19,5 pond kom je ook niet aan de stenen. Je krijgt toegang tot het museum, gebruik van de shuttlebus en mag rond de kring wandelen. Het enige verschil met het vrije pad is dat je als het ware op de 2de rij loopt, zowat 10 meter achter rij 1, en dat je niet helemaal rond kunt. Op een gewone reis zou ik die inkom waarschijnlijk wel gewoon betalen, ik zou ook direct bij het visitor's center begonnen zijn, maar op mij langere tocht heb ik de inkom dus laten passeren. Voor 19,5 pond heb ik op veel dagen te eten, drinken en slapen. Mijn volledige dag budget dus. Stonehenge is een aantal jaren geleden extra gereglementeerd omdat de hippies het een mythische plek vonden en er zowat hun thuis van gemaakt hadden. Nog steeds kamperen er een aantal in afvallige caravans of camionetten langs "mijn" dirtroad, langs waar ik overigens ook weer verder gereden ben.

Een eindje verder bewees Route You nog eens dat het niet stopt met te verrassen. Mijn route leidde recht door Larkhill Artillery Base. Ik ben aan de wacht niet gaan vragen of ik als ex militair misschien toch zou mogen doorrijden en heb me maar even met mijn stratenatlas aan de kant van de weg gezet om te zien langs welke kant ik deze "hindernis" het best zou omzeilen. Er was overigens nog wel meer militaire activiteit voor en na dit kamp. Ik meende eerder al een militair vliegveld te herkennen en passeerde later ook een luchtmacht basis. Daar merkte ik ineens ook waar dat vervelende motorgeronk van een klein vliegtuig vandaan kwam, ze waren mensen uit een vliegtuig aan het werpen.

Na Stonhenge ging het verder naar Avebury, daar zouden ook nog oude stenen staan. Maar een beetje eerder was er nog Silsbury Hill, Europa's grootste man-gemaakte prehistorische heuvel. Hij is ook wel erg groot en ze hebben er overigens geen idee van waarvoor hij zou gediend hebben. Voor een grafheuvel leek hij mij wel erg groot en ze hebben overigens ook niets gevonden. En dan in Avebury naar die andere prehistorische stenen. Deze zijn totaal anders dan Stonhenge. Ze staan over een enorm grote oppervlakte en bij sommige kan je nog een cirkel herkennen maar andere lijken dan weer willekeurig te staan. Er zijn ook nog meerdere heuvels en aarden wallen in de omgeving.

Een dag dus in het teken van oude stenen maar een stukje wild tussenin mag altijd, daar wordt ik steeds blij van. Het stond net ver genoeg verwijderd om niet direct weg te lopen hoewel het dat na de foto toch deed. En dan was er ook nog een groot wit paard op een heuvel maar even voor de camping zag ik een ander groot wit paard op een andere heuvel, ik weet dus niet hoe authentiek deze zijn. De camping lag uiteindelijk in Calne, een beetje voorbij Avebury.

Etappe 7: Isle of Wight - Salisbury 75 Km

Na regen komt zonneschijn. Na dat de bui, tijdens welke ik in mijn tentje mijn blogs in orde maakte, overgetrokken was klaarde het terug mooi op en kon ik rustig buiten mijn potje koken. Vanmorgen was het mooi maar nog tamelijk fris, korte broek maar lange mouwen, maar na de middag werd het terug behoorlijk warm, lange mouwen uitgedaan dus.

Het begon met een kort stukje van 3 Km naar de ferrie van Yarmouth naar Lymington. In Lymington zei ik de kust voorlopig vaarwel. Het gaat nu een tijdje door het binnenland. Mijn route vandaag was niet zonder risico . Ik passeerde door New Forest National Park, een enorm heide gebied waar de paarden gewoon wild los lopen. Ik zag overigens ook nog een paar herten de straat kruisen maar die wachtten niet voor een foto . Tussendoor ging het enkele kilometers door het bos, waar ik ook een geschikte bank vond om mijn boterhammetjes te eten. Allemaal heel mooi in dat bos maar het was ook dikwijls ploeteren op het pad van kiezelsteentjes. Tegen het einde ben ik afgestapt en heb ik een eindje te voet gedaan. Kiezelsteentjes en ook nog vals plat, het was even te lastig.

Uiteindelijk eindigde de rit vandaag even voorbij Salisbury. Ik had gedacht van eerst nog even rond te fietsen in Salisbury maar het was er nogal druk en smal, er is dus niet veel van in huis gekomen. Ik ben wel langs de kathedraal gekomen.

Etappe 6: Portsmouth - Isle of Wight 12 + 66 Km

Eindelijk wifi. Voor wie het niet zou merken, de voorbije dagen zijn ook gepost.

De start vanmorgen was een stuk beter dan gisteren, van bij het vertrek in het kort gefietst vandaag. Best wel mooi en warm vandaag.

De rit verliep in 2 delen. Eerst een kort stukje tot aan de ferrie, even onderbroken door een kleiner overzetje, en daarna een "Tour of Wight". Bij aankomst op Wight werd ik getroffen door een abnormaal hoge aanwezigheid van zware (Ford) Mustangs. Deze heb ik enkel in de omgeving van de ferrie gezien dus ik veronderstel dat die op de terugweg waren. Wel reden er op het hele eiland nog een massa stevige Focussen rond.

Ik heb op Wight mijn geplande route voor een groot deel laten schieten. Bij aankomst wou ik, voor de zekerheid, eerst nog inkopen gaan doen in Ryde en mijn geplande route dan dus maar laten varen en ben op het gevoel in de beoogde richting gereden. Wight is waarschijnlijk het bekendst van het festival, met name de editie met onder andere Jimi Hendrix. Schijnbaar loopt het trouwens nog steeds, of terug, ergens in juni. Het bekendste landmark van Wight zijn "The Needles". Drie rotspunten aan het einde van een scherpe klif. Ik heb die overigens al eens eerder gezien, een kleine 40 jaar geleden. In mijn tijd als milicien bij de zeemacht hebben we daar in de buurt, in een baai, eens voor anker gelegen met ons flottielje MSI's. De klif zit in die omgeving ook vol beton, als herinnering aan de koude oorlog. Onder andere raketmotoren zouden in de omgeving getest zijn, zonder daarbij de raketten zelf af te vuren.

Terwijl ik aan de Needles stond kon ik vanaf het vaste land de regen zien afkomen. De eerste druppels bereikten mij net voor de camping maar ik heb nog in redelijke conditie mijn tentje kunnen opzetten. Ondertussen plenst het echter. Mijn tentje staat overigens In Freshwater, het lijkt wel een western naam   .