Etappe 16: Penzance - Penzance 69 Km

Ik vecht nog steeds tegen de souvenirs van de laatste camping. Ik zie er uit alsof ik de mazelen heb en vooral in bed, met contact met de lakens, gaat het nog steeds behoorlijk jeuken. Anderzijds heeft zich gisteren een 24 uren crisis opgelost. Mijn identiteitskaart zit samen met mijn telefoon in een plastiek beschermhoesje. Dat zit steeds bij de hand en is makkelijk om te laten zien wanneer ik ergens aan kom. De avond dat ik hier aan kwam merkte ik plots dat ik nog wel mijn telefoon had maar niet meer mijn hoesje en ID. Overal eens goed gekeken maar nergens te vinden. 's morgens ben ik dan bij receptie gaan vragen of zijn iets gekregen hadden maar ook tevergeefs, ze zouden er naar uitkijken. 's namiddags, 't is te zeggen ze openen pas terug om 5 uur, ben ik nog eens bij receptie gaan horen maar ze hadden nog steeds niets ontvangen. Ik was al aan het opzoeken van het lokale politiestation aan het denken, om vanmorgen aangifte van verlies te gaan doen, toen wat later op de avond de receptioniste verscheen met mijn hoesje en ID. Schijnbaar was ze opgedoken onder een stoel in receptie. Ze moet daar bij het inchecken gevallen zijn en zo onder die stoel verdwenen. Alvast een hele opluchting.

En dan vandaag een rondje zuid-west Cornwall. Het begon met een oversteek naar St Ives. St Ives is van oorsprong een oud vissersplaatsje maar ondertussen vissen ze op grotere exemplaren, toeristen. Toch is het wel een mooi en aangenaam badplaatsje gebleven, vind ik. Daarna ging het, als het ware, over de hoge kustweg richting St Just. Een mooie route met permanent zicht op de glooiende weiden met daartussen afgezonderde boerderijen of kleine dorpjes en in de achtergrond steeds de zee, echt wel mooi. Net voor St Just ging wel eerst nog even naar Cape Cornwall, ook hier mooi zich op de ruige kust. St Just is een beetje een standaard Engelse gemeente, best wel mooi en aangenaam. Vroeger was het zowat het center voor de tin en koper industrie in de regio. Je ziet ook overal nog sporen van de mijnen en hun industrie. Ook de ruïnes die er een beetje uit zien als kerkruïnes maar vermoedelijk toch wel te maken hebben met de industrie. In St Just was het ook pasty tijd. Niet de beste die ik al gegeten heb maar omdat ik er een koffie bij bestelde en zo boven 5£ uit kwam, gold het als "5£ meal deal" en mocht ik een gratis gebakje uitkiezen. Uit beperkte selectie weliswaar maar het maakte toch wat goed.

Van St Just ging het naar Lands End, het einde van het land dus. Lands End op zich is een pretpark, niet veel aan voor mij. Maar het is ook het begin van het tweede grote deel van mijn trip. End to End oftewel LEJOG, in andere woorden van het ene einde naar het andere einde oftewel van Lands End naar John O'Groats. In nog andere woorden van het uiterste zuid-westen naar het uiterste noord-oosten. Officieel is de afstand schijnbaar 874 mijl (1.400 Km). De meeste fietsers kiezen voor de route die ene Nick Mitchell beschreven heeft en die een kleine 1.000 mijl (1.600 Km) is, onderverdeeld in 14 etappes. Ik heb gekozen voor een route die de Sustrans routes volgt en een kleine 1.200 mijl (1.92O Km) zou zijn. Ik veronderstel dat het er uiteindelijk nog wat meer zullen zijn, met de nodige missers en afwijkingen om campings en overnachtingen te vinden. Gezien de visie van Sustrans op fietspaden zal ik de routes wel losjes volgen als richtlijn eerder dan strikte wet.

Gisteren verschenen er nog 4 mannen in fietskledij in de herberg. Vanmorgen waren ze zich aan het klaar maken voor hun vertrek, eveneens richting John O'Groats. Zij doen het dus wel op de klassieke engelse manier: volgens de 1.000 mijl route, op iets sportiever fietsen met een minimum aan bepakking en met overnachtingen in hostels en guesthouses i.p.v. kamperen. Ik veronderstel dat zij er op 14 dagen zullen zijn, voor mezelf verwacht ik ruim het dubbele. Eerder ontmoette ik hier ook al een koppel die het in de andere richting deden op mijn manier, kamperend en zigzaggend. Zij vonden het, voor hun, laatste deel in Cornwall met zijn heuvels het lastigste deel van de hele rit. Mijn leven zou er dus moeten op vergemakkelijken. 20 Km van mijn route heb ik vandaag alvast gedaan. Resten er nog 1.900 + vergissingen en afwijkingen.

Vandaag was een echt goede dag al waren er wel geregeld dreigende wolken en vooral een pittige wind.

Wat rondhangen is uiteindelijk 20 Km "losrijden" geworden. Eerst naar en door Penzance en dan verder naar Marazion en de Mont Saint-Michel of Saint Michaels Mount zoals ze hier zeggen. Alles rustig en relaxt. Vroeg terug en nu de opties voor de volgende dagen bekijken.

Etappe 15: Prideaux - Penzance 89 Km

Ik heb inderdaad enkele tientallen souvenirtjes over gehouden aan de camping. Vanmorgen was het nog erger. Mijn tent was bedekt met honderden van de dingen. Die tent opbreken was één van de verschrikkelijkste dingen die ik onderweg ooit moest doen, geloof ik.

Vanmorgen nog één van de Engelse clichés weg geklikt, de mist. Tot een uur of 11 zat alles dicht. Ik geloof dat ik zo stilaan alle clichés aan het af klikken ben: de golfclub, de tennisclub, de cricketclub, de bowlsclub, de wandelaars, de honden, roeiers, ... de regen en nu dus ook de mist.

Vandaag ook weer een overzetje meegepakt, eentje die werkte op kettingen overigens. De zware kettingen liggen op de bodem en de overzet gebruikt ze om zich van één kant naar de andere kant en terug te trekken.

Toen ik ergens aan de kant zat voor mijn boterhammetjes, stopte er een Engelsman met een mountainbike om me te vragen of ik misschien een paar mooie parcours kende in de omgeving, met leuke "drops" en dergelijke. Ik geloof dat hij nog niet goed waker was of zweet in zijn ogen had, ik zit aan de kant mijn boterhammen te eten naast een fiets met vijf grote tassen ... zie ik er uit alsof ik de lokale mountainbikeparcoursen ken?

Ik volgde vandaag weer een ruime interpretatie van mij Route You route. Eén van mijn afwijkingen bracht me wel een beetje in de drukte van een aaneensluiting van stadjes, herinnering aan het mijnwerkers tijdperk van Cornwall. Naar het einde toe volgde ik mijn route om aan mijn hostel te komen. Naar goed gebruik verkoos Route You de hogere weg rond in plaats van de gemakkelijkere weg door Penzance om op bestemming te geraken.

Penzance is zo wat de afsluiting van een eerste deel van deze reis. Ik zal hier 2 dagen blijven, eentje om in Penzance wat rond te hangen en een tweede of een "free-ride" tourtje van Cornwall te doen. Ik ben er overigens van overtuigt dat ik heel binnenkort stukken van mijn rit van vandaag in omgekeerde richting zal doen, inclusief de overzet. Wat kan ik zo al zeggen na dit eerste deel? Dat het Engelse golvende landschap heel mooi is om te zien mar veel minder om te fietsen, het is echt wel zwaar. Dat ze in Engeland geen voorrang van rechts (of links) kennen. In elke situatie heeft de ene weg voorrang op de andere, duidelijk aangegeven en dus zonder discussie of twijfel (ik heb een hekel aan voorrang van rechts). Dat Engelse honden, in't algemeen, heel goed opgevoed zijn en de meeste chauffeurs ook wel.

Etappe 14: Plymouth - Prideaux 73 Km

Toen ik vanmorgen een beetje vervroegd, even na 4 uur, uit mijn tentje moest voor een kleine boodschap voelde ik al de eerste nattigheid en inderdaad, tegen 6 uur opgestaan met regen. En deze zou tot een stuk na de middag in min of meerdere mate blijven vallen.

Etappe 13: Daccombe - Plymouth 63 Km

Na dat vannacht de regen passeerde scheen vanmorgen de zon. Het bleek echter bedrog, al vlug waren de wolken daar terug en het werd uiteindelijk een grijze dag maar wel droog.

En dan gaan we nog maar eens een potje klagen over Route You. Al kort na het vertrek kwam ik weer aan een klimmetje waar ik nooit boven zou geraken, afstappen dus en even trekken en sleuren. Nu wil ik ze vergeven dat ze niet weten dat de Engelse wegen in verval zijn maar dat dergelijke stijgingspercentages niet in een recreatief fietstochtje thuis horen dat zou toch programmeerbaar moeten zijn. Later kwam ik aan een, in het begin, perfect berijdbaar gravelpad. Het werd al wat minder toen het begon te stijgen maar het werd pas echt gortig toen ik, bij een bocht in het pad, weer rechtdoor de weide werd ingestuurd. Ik besloot dan maar het pad te volgen maar de eerste 25 meter, of zo iets, waren eerst weer even trekken en sleuren en ook verder was het niet aangenaam klimmen én dalen op dit pad. Ik moet wel toegeven dat hier plaatjes hingen dat fietsen toegelaten was. En tenslotte was er weer zo'n Engelse situatie waarbij een weg plots stopt en over gaat in een pad (of 3 in dit geval). Ik was hier nog niet te ver voorbij een alternatieve afslag en besloot terug te keren. Daarna besloot ik om zelf via iets grotere wegen in de juiste richting te gaan, ook toen ik terug op mijn route kwam en deze een beetje verder weer voor een klein weggetje met een steile klim koos. De "provinciale" wegen zijn ook niet zo druk en zoals verwacht een stuk minder extreem. Je kunt je dan afvragen waarom ik vasthoud aan Route You maar de routes voor de eerste paar weken waren klaar gemaakt en gaan van camping en camping. En ook, voor het grootste deel zijn de routes wel OK alleen steken er geregeld hier en daar enkele stukken in die niet te doen zijn. Alleszins, nog een paar ritten en dan heb ik het er voorlopig wel even mee gehad.

En nu dat allemaal van mijn hart is, nog even over de rit van vandaag. Veel valt er niet over te zeggen. In het begin ging het langs Torquay. Torquay Bay wordt wel eens de Azurenkust van Engeland genoemd maar daar moet je toch een beetje optimist voor zijn, zeker op een grijze dag als vandaag. Verder valt misschien nog de passage in Totnes te vermelden, ook wel een behoorlijk stadje. Eindigen deed ik dus net voor Plymouth, waar de camping gratis wifi heeft in de bar. Ik ben dus wel verplicht om iets te gaan drinken, wat overigens maar zelden voorvalt deze trip. In tegenstelling tot het verleden, wanneer ik 's avonds graag mijn biertje dronk, gebeurt dit deze keer veel minder.

Etappe 12: Charmouth - Daccombe 93 Km

Hoogzomer in Engeland! Vanmorgen opgestaan met een helder blauwe hemel en het is de hele dag (nog) niet veranderd, het was zelfs echt wel warm. Na de middag kwamen er aan de horizon wel wolken opduiken maar daar is het (voorlopig) bij gebleven. Mooi fietsen door een heuvellend landschap zonder excessen ... voor de eerste 20 Km. Toen waren ze daar weer, de muurtjes. Het feit dat ik zo veel (extreem) steile beklimmingen heb komt natuurlijk ook door de keuze van de kleine weggetjes te doen. De grote wegen volgen de meer vloeiende lijnen maar de kleine weggetjes gaan naar de punten tussenin, op en neer dus. Omstreeks Km 30 kwam ik weer aan een weg waar ik echt niet kon aan beginnen. Dit was dan wel geen voetpadje door de weide maar het waren wel gewoon rotsen en stenen in de grond en steil omhoog. Nog maar eens rondrijden dus.

Tijdens mijn omleiding zag ik een koppel, een man met een jongedame, met de koersfiets staan, schijnbaar overleggend wat ze zouden doen. De wegsituatie was nogal complex daar. De jongedame droeg een opvallen oranje shirt en toen ik ze passeerde kreeg ik van de jongedame een welgemeende "goeiemorge". Ik was zelf te veel met de situatie bezig en een beetje te verrast om te reageren en toen het tot me doordrong besloot ik om toch maar niet terug te draaien om ze lastig te vallen. Ik vond wel dat ze wat weg had van Marianne Vos, Maar of die in Engeland zou gaan trainen met haar oranje shirt aan?

Later, terug op mijn route, reed ik langs Exeter maar meer heb ik daar niet mee gedaan. Het verlaten ging langs het water, lekker vlak, richting kust, nog altijd vlak. Het langste vlakke stuk sinds lange tijd, zo voelde het toch. Als je echter niet vlak aan de kustlijn kunt blijven dan hebben ze echter ook hier nog altijd last van kliffen, terug klimmen dus. En soms terug extreem klimmen. Kort voor mijn eindpunt kwam er weer zo één. Bovendien lag er hier kiezel, schijnbaar op de nieuw aangelegde asfalt. Dat nieuw aangelegde asfalt bleef echter niet duren, de weg verslechtte en ging uiteindelijk ook over in zo'n echte "steenweg". Ik was echter al te hoog geklommen om terug te keren vond ik. Afstappen en duwen maar dus. De klim mocht dan ondertussen al wat afgezwakt zijn, het bleef zwaar zwoegen over die stenen. Nu, de schuld hiervoor ligt niet alleen bij Route You maar ook bij de Engelsen. De stijging, in het begin, was dan misschien wel te extreem om recreatief te noemen, de weg is voor de rekening van de Engelsen. Ik kon op sommige plaatsen wel degelijk zien dat hij hier ooit geweest is. Toen ik na een goede 100 meter, schat ik, aan een kruispuntje kwam met een toch berijdbaar weggetje besloot ik om toch nog maar eens rond te rijden. De route rechtdoor werd nog erger en terug steiler. Uiteindelijk kwam ik terug op een grotere weg richting mijn camping.

Het is een beetje een aparte camping op een enorm groot gras terrein. De receptie is open van 08.30 tot 12.00 maar als er niemand is moet je maar opstellen en morgen vroeg komen afrekenen. Caravans overigens niet toegelaten wegens geen vergunning hier voor, allemaal tenten dus.

Etappe 11: Sparkford - Charmouth 55 Km

Eerst nog even naar gisteren, gisteravond vielen me nog een paar dingen te binnen die ik vergeten was. Ik wou bijvoorbeeld nog zeggen dat ik op de verraderlijke, natte en dikwijls vuile binnenwegen wel héél voorzichtig geweest ben. De snelheid lag bij het dalen soms niet veel hoger dan bij het klimmen. Op bij mijn slotopmerking over Route You hoorde eigenlijk nog wat extra. Het enige onverhard dat ik gisteren deed was uit eigen keuze toen ik, bij het verlaten van Wells, een stukje een fietsroute over een pad volgde i.p.v. mijn route over de weg. De route die ik daarbij volgde was de Sustrans 3 en die komt sterk voor in mijn toekomstplannen, ik zal dus mogelijk heel binnenkort nog eens terugkeren naar Wells. Maar dat is pas over meer dan een week en zo ver denken we nog niet vooruit.

En dan over vannacht, het was niet mijn beste kampeernacht ooit. De camping was best OK maar de ligging iets minder, langs een drukke weg die nog heel laat druk bleef. Verder hebben ze lang genoeg gewacht om een behoorlijke avond te hebben maar omstreeks 8 uur gingen de hemelsluizen op voor de eerste stevige bui van een serie die doorheen de nacht zou duren. En als kers op de taart gingen de buren van de volgende tent ook nog ruzie maken. Vooral zij was nogal luid en schel, hem heb ik weinig gehoord en wanneer ik hem hoorde was dat eerder bedaard en rustig. Ik veronderstel dat zij wat veel alcohol gehad heeft tijdens hun BBQ.

Vanmorgen was het nog steeds zwaar bewolkt en tijden mijn ontbijt ben ik mijn tentje moeten induiken voor alweer een bui. Prompt bij mijn vertrek, nadat ik alles natjes had opgebroken en ingepakt, was daar echter de zon. De regenbroek ging al vlug uit en later ook weer het jasje. Regen heb ik niet meer gehad maar de dreiging was eigenlijk nooit ver weg met een wisselende bewolking.

Als tweede deel van mijn onderbroken rit restte me voor vandaag me vandaag nog maar een kortere rit van dus 55 Km. Ook vandaag was soms nog behoorlijke voorzichtigheid geboden. De eerste helft viel nog mee maar de tweede helft ging het terug sterk klimmen en dan merkte je toch dat er met de regen van vannacht veel modder op en over de weg gespoeld was. En omdat deze wegen dikwijls in de schaduw lagen bleven ze ook lang vochtig en modderig. Weer héél voorzichtig dalen dus. Eén keer heb ik me vandaag overigens moeten gewonnen geven. Op een wreed steile klim raakte ik wat uit balans, door de traagheid, en moest ik voet aan grond zetten. Terug op gang komen zag ik hier niet zitten dus besloot ik de volgende 50 meter of zo mijn fiets te voet omhoog te duwen. Dat bleek eigenlijk nog moeilijker dan fietsen. Wat daar volgde was maar een tijdelijk afvlakking. Een beetje verder volgde het vervolg van de klim met eenzelfde steiltegraad maar dit vervolg raakte ik wel boven.

Etappe 10: Bath - Sparkford 73 Km

Gistermiddag was ik er nog blij om dat ik geen 2 Km terug naar mijn hostel moest, zoals origineel voorzien, maar gisteravond al iets minder. Er zijn nogal wat pubs in de omgeving van de YMCA en dat maakt een vrijdagavond toch vrij luidruchtig, met de venster open. En, waarom slapen snurkers altijd eerst? Ik had gisteren een snurker onder mij en hoewel hij na mij op de kamer gekomen was sliep hij toch eerst, en het is makkelijker inslapen met een serenade van vogels op de camping dan met een serenade van een snurker in het bed onder jou. Maar ik ben alweer aan het klagen terwijl ik toch zo'n goede dag gehad heb in Bath.

Vanmorgen dan, het was vanmorgen hetzelfde miezerige weer als gisteren. En ik zei het gisteren al, heuvels rondom Bath. Het begon dus al vlug met klimmen, pittig klimmen. Een Rode- of een Zwarte Berg zijn hier geen fenomeen, dat is hier gewoon dagelijkse kost. Verscheidene keren per dag en langer en lastiger dan bij ons.

Ik had volgens mijn originele planning vandaag een rit van ruim 110 Km voorzien maar had al door dat dat tamelijk optimistisch was. Ik heb vroeger al wel langere ritten gedaan, ik herinner me zelfs eens 150 Km naar Zaragoza (ik vond geen camping onderweg en ging dus maar door). Maar hier en nu lijkt het me dat ik de 100+ toch moet proberen te vermijden, het hoeft tenslotte ook niet. Ik heb de rit dan ook in 2 gesplitst en daarbij het eerste deel, vandaag dus, meteen ook omgeleid langs Wells. Ik had daar in Bath in een folder over gelezen en het zou het kleinste stadje van Engeland zijn maar wel met een grote kathedraal en bisschoppelijk paleis. Schijnbaar verkozen de bisschoppen van Wells en Bath het kleine Wells boven het grote Bath. Het stadje bleek ook een voltreffer te zijn. Een interessant, oud stadje met inderdaad dus die kathedraal en dat paleis maar nog veel meer. Bovendien was, vrijwel stipt, op de middag, even voor dat ik in Wells kwam, dan toch de zon door de wolken geraakt. In het stadje stond wel een marktje in de weg voor een paar foto's . Ze krijgen wellicht iets minder aandacht lustig getrouwd in Wells, zowel in de kathedraal als in de "parish" kerk.

Ik heb vanmiddag trouwens geen boterhammen gegeten deze keer. We zijn nog niet in Cornwall maar ik heb hier, gisteren voor het eerst, al wel de Cornish Pastry ontdekt. Een Cornish Pastry is een deeg die dubbel gevouwen wordt rond een vulling en dan gebakken. Die vulling kan van alles zijn maar in mijn geval was het gisteren "steak & ale", eigenlijk stoofvlees met aardappelen, en vandaag vlees met ui en aardappelen. Eigenlijk is het dus een volledige maaltijd die je kan eten uit de hand, en ik lust ze wel. Ook mij koffie mocht vanmiddag vers gemalen zijn in plaats van instant, ik leek wel een echte toerist. Na Wells ging het overigens in korte mouwen verder. Voorbij Wells werd, op nog een paar nijdige klimmetjes na, de fietsomgeving ook wat vriendelijker. Het golfde nog wel maar, meestal dus, niet meer zo hoog en zo steil. Ik had voorbij Wells trouwens nog een gelukje. Ik kocht gisteren een nieuw busje van campingaz en dacht daarbij het ledige exemplaar in de winkel te laten, terug naar de fabrikant. Dat bleek echter niet te kunnen en zo bleef ik dus met mijn leeg busje zitten dat ik dan ergens op een camping bij het afval zou moeten zetten. Even voorbij Wells passeerde ik echter een containerpark en die namen het vlotjes van mij af. Containerparken zijn nog gratis in Engeland.

Vandaag overigens geen klachten over Route You.

Vandaag dus een fietsvrije dag maar dat betekent natuurlijk niet een hele dag stilzitten, er was tenslotte een stad te bezoeken.

Bath is waarschijnlijk het meest bekend van de "Royal Crescent", in de 18° eeuw gebouwd voor Royalty en aristocracy, en zijn Romeinse baden, met o.a. de enige warmwaterbron in Engeland, maar er is zoveel meer. Er is de Abbey, The Circus (vergelijkbaar met de Crescent maar dan volledig 360 ° rond), Pulteney Bridge, ... en eigenlijk elke straat en elk huis in de stad, ze lijken allemaal wel een verhaal en geschiedenis te hebben. Ik vind het ook leuk hoe de huizen mee stijgen met het terrein. Ook hoe je op de heuvels rondom de stad, eigenlijk rondom dus, de ene rij huizen boven de andere ziet. Al bij al dus een best interessante stad om te bezoeken, alleen jammer dat het in wat miezerige omstandigheden moest gebeuren.

Ik heb vandaag zelfs inkom betaald voor de Romeinse baden maar het Victoriaans leven in Royal Crescent 1 heb ik aan mij laten voorbij gaan.

Etappe 9: Avebury - Bath 45 Km

Terwijl ik gisteren zat te koken zag ik het weer omslagen, grijze wolken kwamen opzetten. Het bleef nog wel een tijdje droog maar vannacht is het dus beginnen regenen. Tegen vanmorgen was het al wel weer iets minder maar ik ben toch vertrokken met volle regen uitrusting. Na een paar uur heb ik wel mijn regenbroek uitgetrokken en nog een uurtje later ook mijn regenvest maar later heb ik dat ook wel weer aangetrokken. Al bij al mogen we echter niet klagen.

Wel mogen we blijven klagen over Route You. Ik weet, het wordt een bijna dagelijkse story maar ... Om te beginnen stuurden ze me vanmorgen, waarschijnlijk onnodig, de berg op om me daar weer de weide in te sturen. Foto 2 is een voorbeeld van wat voor Route You een "mooi recreatief" pad is en dat is nog niet het ergste voorbeeld. Er waren er een paar die ik zelfs te voet niet zou willen doen. Net zo goed is foto 3 een mooi recreatief pad. Dit pad langs het kanaal, dat ook wel niet overal even comfortabel was, volgde ik kilometers lang tot in Bradford on Avon, daar was het even niet mogelijk om langs het kanaal te blijven. Route You stuurde mij daar natuurlijk de berg op. Even overwoog ik om de fietsroute 4 te volgen maar ik vond de aanduiding niet goed terug dus ging ik toch maar weer de berg op. Dit leidde me deze keer wel naar iets leuk, namelijk naar een ander maar gelijkaardig kanaal dat even verder over het vorige kanaal ging. Dat doe je ook niet alle dagen, langs het kanaal over het kanaal.

Even voor Bath ging het weer de berg op, mogelijk de zwaarste die ik al deed maar waarschijnlijk is de recentste altijd de zwaarste, om mijn herberg te bereiken. Ik ga hier een dagje blijven en een herberg is dan gewoonlijk wat praktischer dan een camping, vooral ook omdat er in Bath geen camping is die tenten aanvaardt. Mijn herberg op de berg bleek voor vandaag echter nog volboekt door een school die pas morgen vertrekt. Ze waren wel behulpzaam voor een paar andere adressen, die ook nog meer in het centrum lagen. Mijn tweede herberg kom me echter geen 2 nachten aanbieden, zij zijn voor morgen volboekt. Naar adres drie dus, waar ik wel terecht kon voor 2 nachten. En misschien is dit ook nog wel beter want op het gelijkvloers van adres 2 was een soort hard-rock cafe gevestigd. Ik verblijf nu dus in Bath in de YMCA, ook een eerste keer. En ondertussen zit ook mijn was al in de droger.

Vandaag was een kort ritje en morgen wordt een eerste fietsvrije dag. Het mocht er wel wat aankomen.

Etappe 8: Salisbury - Avebury 78 Km

Vanmorgen vertrokken met alles erop en eraan, ik wil maar zeggen dat er een nijdige, koude wind stond. Het is hier echter altijd moeilijk kleden. Het verschil tussen in de wind en uit de zon of omgekeerd is wreed groot, net als het verschil tussen bergop of bergaf fietsen (afgezien van de inspanning natuurlijk). Mijn rits gaat enkele keren open en dicht onderweg. Op een bepaald moment heb ik toch een vestje uitgedaan en na de middag volledig naar korte broek en korte mouwen gestript.

Vandaag stond in het teken van oude stenen, met als bekendste Stonehenge. Even voor Stonehenge was er echter ook Woodhenge. Woodhenge stamt uit ongeveer dezelfde periode als Stonehenge en bestond uit zes ovalen ringen met houten palen, variërend in hoogte maar de grootste zou tot 9 meter hoog geweest zijn en ze waren waarschijnlijk bewerkt met inkervingen. Omdat hout nu eenmaal niet zo goed bewaart als steen hebben op de plaatsen van de palen kleine "stompjes" geplaats, zo dat je toch een zeker zicht krijgt van wat het was. Hoe dat ze er toe komen dat de palen tot 9 meter hoog en bewerkt zouden zijn geweest, als ze toch niet bewaart zijn, is mij ook een vraag. Ze hebben overigens geen idee over het gebruik van Woodhenge.

En dan bij Stonehenge heb ik mij nog eens laten kennen als "budgetreiziger". Mijn route leidde mij, via een slechte "dirtroad", tot vlak bij Stonehenge. Normaal begin je echter bij het "visitor's center" bij de grote weg en koop je ook daar je ticket. Aan de zone van Stonhenge zelf kan je er dus geen meer kopen. De jonge dame van de ticket controle wees me echter spontaan op 2 opties: 1. Ik kon, met de fiets of met de shuttlebussen die heen en weer reden, naar het visitor's center gaan en daar mijn ticket kopen, kostprijs 19,5 pond. Of 2. Ik kon gratis gebruik maken van het vrije pad net langs de draad. Nu, voor die 19,5 pond kom je ook niet aan de stenen. Je krijgt toegang tot het museum, gebruik van de shuttlebus en mag rond de kring wandelen. Het enige verschil met het vrije pad is dat je als het ware op de 2de rij loopt, zowat 10 meter achter rij 1, en dat je niet helemaal rond kunt. Op een gewone reis zou ik die inkom waarschijnlijk wel gewoon betalen, ik zou ook direct bij het visitor's center begonnen zijn, maar op mij langere tocht heb ik de inkom dus laten passeren. Voor 19,5 pond heb ik op veel dagen te eten, drinken en slapen. Mijn volledige dag budget dus. Stonehenge is een aantal jaren geleden extra gereglementeerd omdat de hippies het een mythische plek vonden en er zowat hun thuis van gemaakt hadden. Nog steeds kamperen er een aantal in afvallige caravans of camionetten langs "mijn" dirtroad, langs waar ik overigens ook weer verder gereden ben.

Een eindje verder bewees Route You nog eens dat het niet stopt met te verrassen. Mijn route leidde recht door Larkhill Artillery Base. Ik ben aan de wacht niet gaan vragen of ik als ex militair misschien toch zou mogen doorrijden en heb me maar even met mijn stratenatlas aan de kant van de weg gezet om te zien langs welke kant ik deze "hindernis" het best zou omzeilen. Er was overigens nog wel meer militaire activiteit voor en na dit kamp. Ik meende eerder al een militair vliegveld te herkennen en passeerde later ook een luchtmacht basis. Daar merkte ik ineens ook waar dat vervelende motorgeronk van een klein vliegtuig vandaan kwam, ze waren mensen uit een vliegtuig aan het werpen.

Na Stonhenge ging het verder naar Avebury, daar zouden ook nog oude stenen staan. Maar een beetje eerder was er nog Silsbury Hill, Europa's grootste man-gemaakte prehistorische heuvel. Hij is ook wel erg groot en ze hebben er overigens geen idee van waarvoor hij zou gediend hebben. Voor een grafheuvel leek hij mij wel erg groot en ze hebben overigens ook niets gevonden. En dan in Avebury naar die andere prehistorische stenen. Deze zijn totaal anders dan Stonhenge. Ze staan over een enorm grote oppervlakte en bij sommige kan je nog een cirkel herkennen maar andere lijken dan weer willekeurig te staan. Er zijn ook nog meerdere heuvels en aarden wallen in de omgeving.

Een dag dus in het teken van oude stenen maar een stukje wild tussenin mag altijd, daar wordt ik steeds blij van. Het stond net ver genoeg verwijderd om niet direct weg te lopen hoewel het dat na de foto toch deed. En dan was er ook nog een groot wit paard op een heuvel maar even voor de camping zag ik een ander groot wit paard op een andere heuvel, ik weet dus niet hoe authentiek deze zijn. De camping lag uiteindelijk in Calne, een beetje voorbij Avebury.

Etappe 7: Isle of Wight - Salisbury 75 Km

Na regen komt zonneschijn. Na dat de bui, tijdens welke ik in mijn tentje mijn blogs in orde maakte, overgetrokken was klaarde het terug mooi op en kon ik rustig buiten mijn potje koken. Vanmorgen was het mooi maar nog tamelijk fris, korte broek maar lange mouwen, maar na de middag werd het terug behoorlijk warm, lange mouwen uitgedaan dus.

Het begon met een kort stukje van 3 Km naar de ferrie van Yarmouth naar Lymington. In Lymington zei ik de kust voorlopig vaarwel. Het gaat nu een tijdje door het binnenland. Mijn route vandaag was niet zonder risico . Ik passeerde door New Forest National Park, een enorm heide gebied waar de paarden gewoon wild los lopen. Ik zag overigens ook nog een paar herten de straat kruisen maar die wachtten niet voor een foto . Tussendoor ging het enkele kilometers door het bos, waar ik ook een geschikte bank vond om mijn boterhammetjes te eten. Allemaal heel mooi in dat bos maar het was ook dikwijls ploeteren op het pad van kiezelsteentjes. Tegen het einde ben ik afgestapt en heb ik een eindje te voet gedaan. Kiezelsteentjes en ook nog vals plat, het was even te lastig.

Uiteindelijk eindigde de rit vandaag even voorbij Salisbury. Ik had gedacht van eerst nog even rond te fietsen in Salisbury maar het was er nogal druk en smal, er is dus niet veel van in huis gekomen. Ik ben wel langs de kathedraal gekomen.

Etappe 6: Portsmouth - Isle of Wight 12 + 66 Km

Eindelijk wifi. Voor wie het niet zou merken, de voorbije dagen zijn ook gepost.

De start vanmorgen was een stuk beter dan gisteren, van bij het vertrek in het kort gefietst vandaag. Best wel mooi en warm vandaag.

De rit verliep in 2 delen. Eerst een kort stukje tot aan de ferrie, even onderbroken door een kleiner overzetje, en daarna een "Tour of Wight". Bij aankomst op Wight werd ik getroffen door een abnormaal hoge aanwezigheid van zware (Ford) Mustangs. Deze heb ik enkel in de omgeving van de ferrie gezien dus ik veronderstel dat die op de terugweg waren. Wel reden er op het hele eiland nog een massa stevige Focussen rond.

Ik heb op Wight mijn geplande route voor een groot deel laten schieten. Bij aankomst wou ik, voor de zekerheid, eerst nog inkopen gaan doen in Ryde en mijn geplande route dan dus maar laten varen en ben op het gevoel in de beoogde richting gereden. Wight is waarschijnlijk het bekendst van het festival, met name de editie met onder andere Jimi Hendrix. Schijnbaar loopt het trouwens nog steeds, of terug, ergens in juni. Het bekendste landmark van Wight zijn "The Needles". Drie rotspunten aan het einde van een scherpe klif. Ik heb die overigens al eens eerder gezien, een kleine 40 jaar geleden. In mijn tijd als milicien bij de zeemacht hebben we daar in de buurt, in een baai, eens voor anker gelegen met ons flottielje MSI's. De klif zit in die omgeving ook vol beton, als herinnering aan de koude oorlog. Onder andere raketmotoren zouden in de omgeving getest zijn, zonder daarbij de raketten zelf af te vuren.

Terwijl ik aan de Needles stond kon ik vanaf het vaste land de regen zien afkomen. De eerste druppels bereikten mij net voor de camping maar ik heb nog in redelijke conditie mijn tentje kunnen opzetten. Ondertussen plenst het echter. Mijn tentje staat overigens In Freshwater, het lijkt wel een western naam   .

Etappe 5: Brighton - Portsmouth 117 Km

Eerst nog even over de camping van gisteren. Ik veronderstel dat het grasveldje waarop ik terecht kwam eigenlijk in zijn geheel geboekt was voor een evenement. Iets na zes uur kwamen de gasten die er reeds stonden "thuis" en ze zagen er vrij bijzonder uit, verscheidene waren zwart geschminkt en verder hadden ze allerlei pluimen en andere attributen. Ik veronderstel dus dat er ergens een straattheater of zoiets gehouden werd en dat dus het grasveldje daar voor geboekt was. Er was echter nog voldoende ruimte voor extra gasten, ook na dat ik er bij gekomen was.

Ik heb vandaag, of bij de opmaak van mijn routes, een fout gemaakt. Eerst ging het nog even langs Brighton Pier maar ik heb hem met moeite gezien, het was koud en grijs vanmorgen en de zon had veel moeite om door de wolken te geraken. Na de middag werd het echter toch nog mooi. Je kan niet overal helemaal langs de kust dus volgde ik mijn route richting binnenland, en dat was dus de eerste fout. Het duurde al een eeuwigheid om uit Brighton te geraken, en telkens weer bergop. Ook buiten Brighton ging het verder opwaarts maar het ergste kwam dan nog op de top. De weg liep dood en mijn route stuurde mij, letterlijk, de weide in. Nu, als je goed zag dan merkte je wel een wandelweggetje door de weide dat waarschijnlijk ook wel gefrequenteerd wordt door mountainbikers maar , ik heb het even geprobeerd, met mijn fiets duidelijk net te doen. Nu heb je bij Route You een paar opties bij de aanmaak van je route. Je kan kiezen voor de kortste maar daar heeft niemand wat aan. Je kan, zoals ik meestal, kiezen voor de "mooiste recreationeel". Met die optie was dus ook mijn route van vandaag gemaakt. Je hebt ook nog de optie "mooiste recreationeel - onverhard" maar dan krijg ook niet de wel mooie paden langs bijvoorbeeld een kanaal. Hoe dan ook, door de weide fietsen is naar mijn inzien nooit recreationeel. Nu had ik 2 opties, terug helemaal tot beneden fiets en een route zo dicht mogelijk langs de kust zoeken of een eindje terug en langs de andere kant verder rondrijdend een route zoeken. Ik koos voor de 2de optie, achteraf gezien misschien niet de beste.

Het ging redelijk goed, op basis van het kaartje op mijn GPS en zijn kompas ging het richting westen. Onderweg op mijn "omleiding" zag ik plots, in het midden van nergens, een weide vol geparkeerde auto's. Bij nader inzien bleek het om een "car boot sale" te gaan, de Engelse versie van onze rommelmarkt. Zij doen dat dus ergens midden in een weide. Later zou ik er nog 2 passeren. Bij Henfeldging het even fout en reed ik me weer vast op een doodlopende weg. Ik kreeg hier dan wel wat raad, om terug te keren richting centrum en dan de wegwijzers naar Shoreham te volgens. Daar was ik dan terug aan de kust. Na 45 Km was ik zo nog niet de helft daarvan richting Portsmouth gevorderd. De volgende keer dat mijn route richting binnenland ging besloot ik om niet te volgen maar hier had ik het wel kunnen doen. Een kilometer moest ik sowieso weer een eindje van de kust weg en kwam ik automatisch terug op mijn GPS-route.

Uiteindelijk ben ik dus geëindigd bij Portsmouth, met al mijn follietjes na een rit van 117 Km. Meer moet dat toch niet zijn. Er zijn in deze omgeving wel meerdere campings maar ik blijk de oudste gekozen te hebben, en dat merk je wel een beetje. De ontvangst was echter goed en vriendelijk. De meeste gasten lijken mij permanente plaatsen te hebben, en die zien er wel behoorlijk uit. Ik heb het in Frankrijk wel eens anders meegemaakt. Het gigantische tenten (gras-)veld heb ik alvast voor mij alleen. Er is hier echter ook weer geen wifi en de blog al dus nog een dag extra moeten wachten. Je zou denken dat het niet meer van deze tijd is om logies aan te bieden zonder wifi.

Vandaag overigens veel fietsers tegengekomen, van alle soorten maar ook wel best sportieve fietsers.

Etappe 4: Hastings - Brighton 72 Km

Het begon vandaag een stuk gemakkelijker dan gisteren, verder afdalen naar Hastings. In Hastings eerst nog wat rondgelopen n de Old Town. Best leuk maar ook wel een zootje, alles zo'n beetje bijeen gegooid. Van "the castle" was niet veel meer te zien en de battle was eigenlijk een stuk in land. Het kasteel van vandaag was overigens Pevensey Castle, een eindje verder maar ook hier resten nog maar een paar stukken van muren. Verder was Hastings een typisch Engelse kuststad, veronderstel ik, maar eigenlijk was Eastbourne de eerste échte kuststad die ik tegenkwam, met alles erop en eraan inclusief amusementspier en grote hotels. Het mooie aan die Engelse kustplaatsen, groot en klein, is dat ze hun "belle-epoque" gebouwen behouden hebben, ook groot en klein. Het geeft ze toch wat karakter tegenover bijvoorbeeld onze kust. Zandstranden zijn hier wel moeilijk te vinden, voor de liefhebbers.

Voorbij Eastbourne ging het weer in land en dus bergop, deze maal niet vanwege de rare voorkeur van Route You maar gewoon omdat het niet anders kon. Het klimmen was deze keer echter echt de moeite waard, het zicht rondom was schitterend met kliffen en vuurtorens aan de ene kant en golvende weiden en dorpjes aan de andere kant. Eén van die dorpjes was East Dean. De logische route hier was doorrijden tot aan het T-kruispunt en dan linksaf. Mijn route ging echter eerder links, in het dorpje rechts en daarna terug links weer de hoofdweg op. Ik besloot mijn route te volgen, eens kijken wat het dorpje te bieden had. Het bleek een hoogvlieger te zijn. Engelser kan niet. Oud stenen huizen met een pub aan de "village green", prachtig.

Bij Seaford kwam ik terug beneden aan de kust maar dat betekende niet dat er niet meer geklommen moest worden, dat hoort er hier altijd toch weer terug bij. In Newhaven mocht ik nogmaals ervaren hoe extreem Sustrans is met zijn routes. Om te beginnen liep mijn weg boven op een kort maar wreed stijl klimmetje dood te lopen op een trap en 60 Kg fiets ging ik zo niet maar even de trap op dragen. Het bleek echter mijn fout te zijn. Beneden aan dat klimmetje stond nog een kleine wijzer naar een asfalt padje naast de weg, waarlangs fietsers naar boven konden. Ik heb hier te voet moeten duwen, fietsen was hier niet te doen. De "weg" boven was pas écht erg. Volgens mijn inschatting, op basis van sommige (kassei-)stenen die hier en daar nog lagen, is deze weg destijds nog aangelegd door de Romeinen en sindsdien nooit meer onderhouden. Overigens hadden deze "weg" en zijn zijwegen, want die waren er ook nog, wel gewoon straatnamen en bewoning en dus ook verkeer! Gelukkig duurde hij niet té lang.

Uiteindelijk eindigde mijn toch vandaag net voor Brighton. Mijn beoogde camping bleek echter volzet en schijnbaar zijn campings dun gezaaid in Brighton. De enige campings waarnaar ze mij konden verwijzen waren een eind weg en op en over de berg. Nadat ik buiten de receptie mijn opties overlopen had besloot ik nog eens binnen te gaan om te vragen of ze iets wisten over hostels in Brighton. Ondertussen was er echter een man bij komen staan in de receptie en die vond dat hij voor een fietser nog wel ergens een plaatsje kon vinden en zo kon ik dus toch op de camping terecht. Er is hier echter geen wifi dus dit verslag zal met, minstens, een dag vertraging verschijnen.

Etappe 3: Fokestone - Hastings 78 Km

Eerste les van vandaag ... er bestaat een vlak Engeland, maar daarover later meer.

Het begon vandaag stevig, om van de camping te vertrekken. Het was gisteren al pittig maar vandaag met volle bepakking pas echt stevig. Daarna ging het echter via de Sustrans 2, in westelijke richting deze keer, een eindje langs de zee. Route You, het programma dat ik meestal gebruik om mijn fietsroutes te maken, heeft duidelijk een eigen idee over het begrip "nicest" route. Plots leidde mijn route weg van de kust richting binnenland, de berg op. Tijdens mijn klim kwam ik 2 Gurkha's tegen die, met zijn tweetjes, in volle kledij met een stevige rustig aan een pittige mars bezig leken. Waarschijnlijk kwamen ze van de grote militaire basis, die ik een eindje verder passeerde en waar o.a. ook een Gurkha Regiment gekazerneerd was. Na de berg, en zijn afdaling, kwam ik terug aan de kust en een eind verder passeerde ik diezelfde 2 Gurkha's die te voet dus al een eind verder gevorderd waren dan ik met de fiets. Ik zie echt niet de bonus van even via die berg te rijden, behalve om rond die grote militaire basis te rijden.

Toen mijn route in een stadje een eind verder weer het binnenland in trok besloot om ze te negeren en verder de Sustrans te volgen. Goed een kilometer verderop eindigde echter de kustweg en leidde de Sustrans mij ook terug naar mijn route. Het ging hier echter verder over een mooi pad, tussen het groen langs een kanaal. Dat kanaal heb ik echter niet veel gezien vanwege dat groen. Wel in de verte, uiteraard zou ik bijna zeggen, een kasteel opgemerkt, Lympne Castle. Je moet hier echter oppassen want de kerktorens zien er hier ook wel uit als een kasteel. En na het pad langs het kanaal kwam ik dus op de vlakte, met aan de horizon wel wat heuvels maar verder gigantische korenvelden afgewisseld met al even grote schapenweiden. Na de middag, een 25 Km verder schat ik, begon het echter terug zwaar te golven. Vlak Engeland bestaat dus maar het is klein.

Mijn rit eindigde vandaag bij Hastings, vooral bekent van de "Battle" waarbij Willem de Veroveraar in 1066 de Engelsen versloeg. Voorlopig heb ik hier nog niets van opgemerkt, ik weet niet of er hoe dan ook veel van op te merken valt, maar misschien passeer ik er morgen bij het vertrek wel.

Etappe 2: Folkestone - Folkestone 79 Km

Oorspronkelijk was het de bedoeling om direct richting westen door te fietsen. Kort voor het vertrek merkte ik, op het internet, dat de camping die ik in Folkestone voor ogen had een bookingsminimum van 2 nachten had. Misschien betrof dit slechts voor bookings op voorhand maar ik besloot om alleszins eens de opties te bekijken voor eventueel een extra dag hier. Ik werkte een route uit langs de kust richting oosten, terug langs Dover dus. Ik zou daarbij via Dover Castle gaan, verder langs een vuurtoren even buiten Dover en dan richting Deal Castle. Daar zou ik het keerpunt maken en, om niet gewoon heen en terug te rijden, via Sandwich terugkeren. Uiteindelijk heb ik niet afgewacht of ik hier voor 1 nacht terecht kon of niet, ik had al beslist om dat ritje sowieso te doen.

Een ritje langs de kust betekent hier duidelijk niet hetzelfde als bij ons. Ze hebben hier Heuvelland en de kust samen gelegd. Om richting Dover te rijden volgde ik deze keer de Sustransroute 2. De Sustransroutes zijn vergelijkbaar met de LF routes bij ons. Ik heb direct kunnen leren dat voor Sustrans elk pad ook bruikbaar is als fietspad, sommige stukken waren toch tamelijk onaangenaam. In Dover ben ik inderdaad langs, en eigenlijk rond, het kasteel gereden maar ik heb het niet bezocht, om verschillende redenen. Ten eerste was het nog gesloten toen ik er toe kwam, ten tweede is de inkom 25£ wat toch wat veel is voor een gepensioneerde budgetreiziger en ten derde leek het me behoorlijk groot wat dus betekent da je er al snel een paar uur moet voor rekenen en ik deed liever mijn fietstocht.

De tocht tot aan de vuurtoren was ook een behoorlijke klus om er te geraken, door het bos, en bovendien is hij momenteel gesloten maar ik heb wel mijn foto kunnen nemen. Om terug te keren heb ik een betere optie gevonden, zonder bospad. Uiteindelijk kwam ik dan toch beneden aan de zee maar daar werd het niet makkelijker vanwege de wind op kop die daar dus volledig vrij spel heeft. Even verder passeerde ik Walmer, een leuk kustplaatsje dat ook zijn kasteel bleek te hebben. Maar mijn doel was dus Deal. Het kasteel van Deal is echt wel opvallend. Het heeft eigenlijk geen hoeken maar is een aaneenschakeling van bogen, in drie verdiepen. Het lijkt een beetje op een taart met drie lagen. Op een luchtfoto valt het nog meer op maar die kon ik zelf dus niet maken.

En dan ging het dus naar Sandwich. Ik heb er eens rond gereden en het is duidelijk een historisch stadje maar meer kan ik er niet van zeggen. Van hier ging het dus door de countryside, met zijn villages en cottages ... en eindelijk ook eens met rugwind ... en plots ook met een abdij-ruïne. Uiteindelijk kwam ik dus terug in Folkestone, waar ik eerst nog even langs Tesco's reed voor mijn eten voor morgen.

Dit week-end is een groot week-end in Ieper met morgen de Kattenstoet, een driejaarlijks gebeuren. Omdat het echter het laatste week-end is voor ik er, woensdag, voor een tijdje tussenuit trek, laat ik die Kattenstoet aan me voorbij gaan en ben ik nog een week-endje naar de Kempen getrokken. De Kattenstoet is sowieso een beetje druk naar mijn zin.

Een week-endje Kempen dus en vandaag ben ik daar een toertje gaan fietsen: langs Poederlee, Gierle, Vosselaar, Kasterlee, Tielen en Herentals en uiteraard terug tot Vorselaar.

Ook de Kempen heeft nog zijn molens, zoals deze van Gierle op de foto. Deze van Kasterlee stond dik ingepakt vanwege een grondige renovatie. In Kasterlee vond ik ook een, voor een Ieperling, bekend beeld: een "Commonwealth" kerkhof. Het betreft hier wel één van WO II, met 97 Britten en 3 Canadezen die sneuvelden tijdens de bevrijdingsoperaties in september 1944. Met name tijdens de gevechten om het Kempisch Kanaal te overschrijden. De Britten waren vooral Schotten.

Ik maakte voor mijn route vandaag weer gebruik van de fietsknooppunten en was duidelijk niet alleen, er werd veel gefietst vandaag in de Kempen.

Wie mijn blog al een beetje gevolgd heeft, heeft waarschijnlijk gemerkt dat ik wel iets heb voor windmolens. Ik vind dat ze, samen met o.a. kastelen, kloosters, abdijen, (oude) kerken, ..., deel uitmaken van ons erfgoed. Bovendien vind ik dat we ze zomaar niet allemaal aan de Hollanders moeten laten, ook Vlaanderen heeft dus zijn molens. Vandaag besloot ik om er een paar te gaan bekijken. Ik creëerde daarvoor mijn eigen knooppuntenroute, langs vijf exemplaren. In volgorde: de Couchezmolen en de Wullepitmolen in Zarren, de Kruisstraatmolen in Werken, de Beukelaremolen in Merkem en de Beeuwsaertmolen in Bikschote. De Beukelaremolen is een recente reconstructie, nadat de oude molen in 2011 omwaaide tijdens een onweer.

Juist voor mijn eerste molen stootte ik op een probleempje. De weg was afgesloten wegens asfaltwerken en dit zonder dat er een uitwijkmogelijkheid was. Gelukkig kon ik er met de fiets nog juist in de kant langs wandelen. Dit tot ongenoegen van een van de werkmannen, die het duidelijk niet voor fietsers had en vond dat ik maar moest terugkeren en rondrijden. Dat er nergens een omleiding aangegeven was, was hierbij slechts een detail. Ook in Werken moest ik improviseren wegens een wegonderbreking maar hier was wel een wegomleiding aangegeven en mijn voorziene route liep over diezelfde weg terug. Ook aan de Knokkebrug mocht ik nog een eind rondrijden omdat het jaagpad langs het Ieperleekanaal afgesloten was. Aangezien er specifiek een fietsverbod werd aangegeven heb ik me ook niet aan een avontuur gewaagd en ben wel degelijk rondgereden. Gelukkig ken ik hier best mijn weg want ook hier was geen omleiding aangegeven. Aangezien er hierna nog 2 van mijn molens op de route lagen ben ik ook wel degelijk volledig teruggekeerd naar mijn voorziene route.