Etappe 12: Charmouth - Daccombe 93 Km

Hoogzomer in Engeland! Vanmorgen opgestaan met een helder blauwe hemel en het is de hele dag (nog) niet veranderd, het was zelfs echt wel warm. Na de middag kwamen er aan de horizon wel wolken opduiken maar daar is het (voorlopig) bij gebleven. Mooi fietsen door een heuvellend landschap zonder excessen ... voor de eerste 20 Km. Toen waren ze daar weer, de muurtjes. Het feit dat ik zo veel (extreem) steile beklimmingen heb komt natuurlijk ook door de keuze van de kleine weggetjes te doen. De grote wegen volgen de meer vloeiende lijnen maar de kleine weggetjes gaan naar de punten tussenin, op en neer dus. Omstreeks Km 30 kwam ik weer aan een weg waar ik echt niet kon aan beginnen. Dit was dan wel geen voetpadje door de weide maar het waren wel gewoon rotsen en stenen in de grond en steil omhoog. Nog maar eens rondrijden dus.

Tijdens mijn omleiding zag ik een koppel, een man met een jongedame, met de koersfiets staan, schijnbaar overleggend wat ze zouden doen. De wegsituatie was nogal complex daar. De jongedame droeg een opvallen oranje shirt en toen ik ze passeerde kreeg ik van de jongedame een welgemeende "goeiemorge". Ik was zelf te veel met de situatie bezig en een beetje te verrast om te reageren en toen het tot me doordrong besloot ik om toch maar niet terug te draaien om ze lastig te vallen. Ik vond wel dat ze wat weg had van Marianne Vos, Maar of die in Engeland zou gaan trainen met haar oranje shirt aan?

Later, terug op mijn route, reed ik langs Exeter maar meer heb ik daar niet mee gedaan. Het verlaten ging langs het water, lekker vlak, richting kust, nog altijd vlak. Het langste vlakke stuk sinds lange tijd, zo voelde het toch. Als je echter niet vlak aan de kustlijn kunt blijven dan hebben ze echter ook hier nog altijd last van kliffen, terug klimmen dus. En soms terug extreem klimmen. Kort voor mijn eindpunt kwam er weer zo één. Bovendien lag er hier kiezel, schijnbaar op de nieuw aangelegde asfalt. Dat nieuw aangelegde asfalt bleef echter niet duren, de weg verslechtte en ging uiteindelijk ook over in zo'n echte "steenweg". Ik was echter al te hoog geklommen om terug te keren vond ik. Afstappen en duwen maar dus. De klim mocht dan ondertussen al wat afgezwakt zijn, het bleef zwaar zwoegen over die stenen. Nu, de schuld hiervoor ligt niet alleen bij Route You maar ook bij de Engelsen. De stijging, in het begin, was dan misschien wel te extreem om recreatief te noemen, de weg is voor de rekening van de Engelsen. Ik kon op sommige plaatsen wel degelijk zien dat hij hier ooit geweest is. Toen ik na een goede 100 meter, schat ik, aan een kruispuntje kwam met een toch berijdbaar weggetje besloot ik om toch nog maar eens rond te rijden. De route rechtdoor werd nog erger en terug steiler. Uiteindelijk kwam ik terug op een grotere weg richting mijn camping.

Het is een beetje een aparte camping op een enorm groot gras terrein. De receptie is open van 08.30 tot 12.00 maar als er niemand is moet je maar opstellen en morgen vroeg komen afrekenen. Caravans overigens niet toegelaten wegens geen vergunning hier voor, allemaal tenten dus.