Etappe 55: Strandhill - Ballyvary 94 Km

Gisteravond gaan slapen met regen en wind en vanmorgen opgestaan met regen en wind, geen leuk kampeer weer.Tijdens de nacht is de wind wel even wat afgezwakt maar tegen de ochtend was hij terug. De regen is nooit weg geweest. Tot omstreeks 8 uur, net na dat alles opgebroken en ingepakt was. Toen kreeg ik 5 droge uren. Tegen 13 uur kreeg ik een eerste buitje van motregen en vanaf 14 uur is het terug echt beginnen regenen. Na, we zullen eerlijk zijn, het belachelijk goede weer in Engeland en Schotland laat Ierland zich van zijn echte kant zien.

Ik ben, na dat ik het toch al aan had om de boel op te breken, nog vertrokken in volledige regenkledij maar na een klein uurtje heb ik het toch uitgetrokken. Hoewel de dreiging nooit weg was, het bleef een grauwe en winderige dag. Ik ben niet terug gekeerd naar Sligo maar langs de andere kant verder naar Ballysodare gereden, zo zou ik praktisch geen extra kilometers moeten doen en bovendien was het langs daar nog mooier ook. Dan ging het nog wat verder tot Collooney en van daar ging het het golvende Ierse landschap in.

Om 1 uur kreeg ik dus een buitje maar dat was de moeite niet voor regenkledij. Om 2 heb ik wel mijn regenvestje aangedaan maar de broek zou wel niet nodig zijn, dacht ik. Ik had het beter wel gedaan maar tegen dat ik tot dat besef kwam was het ook de moeite niet meer, toen was ik toch al goed nat.

In Pontoon werd het tijd om de camping te gaan opzoeken. Op het kaartje van mijn gids stond de camping aangeduid met een pijltje langs een weg met als info 3 Km onder het kaartje. Dat kon dus niet moeilijk zijn, die weg nemen en 3 Km verder zijn we er. Nu, ik heb nog 13 Km onder het kaartje gereden voor ik op de camping geraakte. 3 Km daarvan wil ik op eigen rekening nemen omdat ik niet goed op de oriëntatie gelet had. Ik heb op mijn laatste camping in Noord Ierland namelijk een boekje gekregen met campings in Ierland, Noord en Republiek, niet volledig maar toch informatief. De camping van vandaag, Carrowkeel Camping, staat er ook in met een heel summier plannetje waarop ik kon zien dat het dicht bij Turlough lag. Een plaatsje dat ik net naderde. Ik ben er echter eerst in de verkeerde richting gegaan omdat ik niet op de oriëntatie gelet had, dat was goed voor een extra 3 Km. Nu, misschien dat het wel kon in de buurt van de gids zijn 3 Km maar dan moet je de weg weten. Ik ben namelijk bijna terug gekomen op de weg hier naartoe maar daar stond niets aangeduid van camping dus ben ik er voorbij gereden. Ik dacht eerst van misschien weer een short cut te zoeken maar ik wil morgen perse testen hoe ver de meest direkte weg is.

En op Carrowkeel Camping kampeer ik bij nen Hollander. Hij heeft hier ook een restaurantje in het "clubhouse" en ik denk dat ik vanavond nog eens ga uit eten, soep en kabeljauw met frietjes en groentjes klinkt wel goed. Of het dat ook zal zijn?

Etappe 54: Belcoo - Strandhill 62 Km

De camping van gisteren hoort wel bij de toppers. Niet te groot, mooi en rustig gelegen aan de oever van een meer, rustige gasten en een goede douche. Bovendien werd het 's avonds nog aangenaam weer om gezellig buiten te zitten, al deed ik het wel op mijn eentje. Alleen de wifi, hij was er wel maar deed niets ... voor alleszins toch niet. Ik heb ook vanmorgen nog eens geprobeerd maar zonder succes.

Het weer lag vanmorgen in het verlengde van de voorbije dagen, pogingen tot opklaring maar vooral zwaar bewolkt. Je fietst hier eigenlijk constant met hoop op zon maar tegelijk ook vrees voor regen. Vandaag hadden we beiden. Kort na vertrek was er een mooie opklaring maar daarna ging het motregenen en het stopte eigenlijk niet meer. Vandaag telt dus echt als regendag, mijn tweede al in Ierland. Dat is al even veel als Engeland en Schotland samen.

Vanmorgen eerst van portefeuille verwisselt, die met euro's boven gehaald en die met ponden weggestoken. Nog enkele wijzigingen die opvallen: men rijdt hier in kilometers; ze hebben hier N en L wegen i.p.v. A en B; de post is hier Post i.p.v. Mail, groen i.p.v. rood en niet Royal.

In Glenfarne was het voorzien om de hoge route te nemen via "a short stiff climb", voor mij is dat in vrije vertaling in muurtje. In de omstandigheden zag ik er het nut niet van in dus ben ik naar die "short stiff climb" niet gaan zien en ben over de N16 naar Manorhamilton gereden. In Manorhamilton ben ik per ongeluk langs het Castle (ruïns) gereden omdat ik door onoplettendheid de afslag gemist had. Voorbij Manorhamilton was er weer de optie voor een hoge route en deze keer ben ik wel gevolgd maar zoals verwacht bracht het weinig op. Je hebt wel mooi zicht op de heuvels aan de andere kant van de vallei maar in de omstandigheden is het toch wat minder. Toen zich een eind verder de mogelijkheid voor deed om zonder moeite terug op de N16 te gaan deed ik dat ook, om weer een beetje verder terug richting de route te gaan omdat de Glencar Falls in die richting aangeduid werden. Voorbij de falls ging het verder langs het meer. Opnieuw, bij mooi weer ongetwijfeld fantastisch mooi maar nu net iets minder.

Dan ging het richting Sligo met bij het naderen daarvan zicht op Sligo Bay. In Sligo ging het richting Strandhill voor de camping. En vannacht kampeer ik in de duinen bij de zee. Het is wel behoorlijk winderig aan zee maar ik kan voor deze blog alvast binnen zitten en heb zonet de Belgen brons zien halen. Van mij had ze echter wat dichter bij Sligo mogen liggen, in principe moet ik die 8 Km morgen terug doen. Maar na 2 erg lange ritten was het vandaag dus een behoorlijk korte rit, dacht mocht ook wel.

Etappe 53: Gortin - Belcoo 98 Km

Toen ik vanmorgen naar buiten keek zag ik mooie zonneschijn maar een de horizon ook grijze wolken. Op basis van dat eerste beeld besloot ik om in het kort te fietsen, ook al hadden de wolken de zaak volledig overgenomen tegen mijn vertrek maar toen waren mijn lange mouwen reeds ergens weggestopt in mijn tas. Na een half uurtje heb ik toch beslist om ze langs de kant van de weg op te graven uit mijn tas, het was toch wat oncomfortabel in het kort. Net als gisteren probeerde de zon wel maar slaagde ze niet om de wolken te verdrijven. Pas vanavond op de camping kwam er een wat mooiere opklaring.

Vanaf vandaag rijd ik dus terug op roadbook en het was voorlopig geen totaal succes. Het eerste stuk was geen probleem, van Gortin recht naar Omagh. Om te beginnen met nog eens de berg. In Omagh besloot ik om eerst even door het stadje te fietsen. Op zich is Omagh een gewoon provinciestadje maar zoals Lockerbie voor altijd zal gekoppeld blijven aan Pan Am vlucht 103 zo zal Omagh voor altijd gelinkt worden aan de bomaanslag van de Real IRA, één van de laatste maar ook één van de zwaardere die ze pleegden met 29 slachtoffers. Ik ben overigens niets tegengekomen dat er aan herinnert maar misschien heb ik het gewoon gemist. Terwijl ik in Omagh wat rondliep kwam er een man al zwaaiend op me af gelopen. Het was de man die me gisteren de finale richtlijnen naar de camping gegeven had en die nu even wou informeren of ik goed terecht gekomen was. Ik heb hem gezegd dat de camping gesloten was maar dat ik een goede nacht gehad had in de hostel.

En toen ik aan de rand van Omagh stopte aan een winkel toen stond daar een Nederlands fietskoppel. Zij hadden ook mijn gidsje maar dan in originele Nederlandse versie, net als die Nederlandse in Belfast overigens. Om een of andere reden heb ik de Engelstalige versie van een origineel Nederlandse gids. Het koppel had bovendien de nieuwe druk van dit jaar en daar is een lus langs het noordwesten aan toegevoegd, die zij nu dus gedaan hadden en ze waren nu op de terugweg naar Belfast. Die lus langs het noordwesten is een goede reden om ook hier nog eens terug te komen. Ik zie al een mooie route vorm krijgen, van Hull door Engeland naar het Eiland Man (dat voor deze trip is weggevallen), Noord Ierland, Schotland en terug naar Hull. Maar eerst zijn er nog enkel andere bestemmingen die moeten passeren.

Het was toen ik aan die rand van Omagh mijn route terug vervoegde dat de problemen begonnen. De opsteller van de route maakt hier voor ook gebruik van het fietsnetwerk van Sustrans. De plannetjes van de steden zijn te weinig gedetailleerd om goed te volgen en de bepijling laat dikwijls te wensen over, zoals ook in Omagh. Nu moet je weten dat het niet de bedoeling van Sustrans is om de mooiste routes of mooiste wegen te vinden, de eerste en belangrijkste zorg van Sustrans is om de fietsers weg te houden van de grote wegen. Ook al rijdt er geen verkeer over die grote wegen dan nog moeten fietsers daar liefst weg blijven en ze maken soms de raarste kronkels om dit te bekomen. Vooral in stedelijke omgeving betekent dit dat ze de kleinste achterweggetjes of paadjes gaan opzoeken en als dat dan niet goed aangegeven is dan wordt het dus een zootje. Nu, met af en toe een persoonlijke bypass ben ik overal terecht gekomen. In Enniskillen heb ik zelfs niet geprobeerd om de route te volgen, ik wist dat ze langs het kasteel passeerde dus ben ik maar zo rechtstreeks mogelijk naar daar gefietst. Ik denk dat Enniskillen nog wel meer te bieden heeft dan dat kasteel, o.a. een kathedraal en wat kerken, maar het was er te druk om daar met mijn bepakte fiets overal naar toe te gaan. Na Enniskillen ging het nog langs Florence Court, een gigantische mansion. Ik kreeg van de poortwachtster een gratis passage door het park en langs de mansion, ik denk dat die poortwachtsters wel sympathie hebben voor een fietser.

Na Florence Court werd het hoog tijd om een camping op te zoeken. Na de erg lange rit van gisteren, met zijn extra kilometers, werd het vandaag namelijk weer een erg lange rit, met diezelfde extra kilometers die ik er vandaag nog eens bij moest doen. Met die 2 erg lange ritten na elkaar werd ik echt wel moe op het einde maar het was vandaag de eerste camping op de route. Ik moet de situatie voor morgen overigens nog bekijken, nog niet echt een idee hoe ver het morgen zal zijn.

Ik heb overigens vandaag al een eerste stukje van de Republiek gedaan in Blacklion om langs daar Belcoo te kunnen bereiken. Morgen gaat het effectief naar de Republiek.

Etappe 52: Portrush - Gortin 105 Km

Een kil begin vanmorgen, een gevolg van een koude, goed voelbare, wind uit het noorden en een grijs wolkendek. De zon probeerde af en toe wel door dat wolkendek heen te breken maar slaagde daar niet in. Het bleef wel droog.

Rondom mij in de tenten zone verbleven vooral families met kleine kinderen, zelden een voorbode van een rustige avond of nacht maar ik moet zeggen dat het goed meegevallen is. Het ging vandaag verder over de A2, over de Causeway Coastal Route. Mijn camping lag ook op die weg dus dat viel al mee. In Coleraine stonden de mensen te wachten op de doortocht van de lokale oranje mars. Een eindje verder in Anticlave was hij net gepasseerd. 12 juli blijkt ook een feestdag te zijn in Noord Ierland. Het vertoon was in het algemeen wat minder geworden maar toch kan je op de meeste plaatsen wel merken tot welke strekking de plaats hoort, als het niet is van de massale aanwezigheid van de Union Jack en Noord Ierse vlag (waarschijnlijk vooral nu rond 12 juli nog meer dan anders) dan wel doordat de anderen graag het Gaelische lettertype gebruiken op publieke gebouwen zoals pubs en Inns en dergelijke of soms ook nog wel een Ierse vlag hier en daar.

Het eerste doel vandaag was de Mussenden Temple, een klein rond gebouwtje op de rand van een klif. Hij stond vermeld op mijn wegenkaart en ik had hem ook gezien op een folder die ik in Belfast opgepikt had en het leek me de moeite om hem eens gaan te bekijken. Niemand had me echter verwittigd van het grote Bisschoppelijk paleis, of tenminste de ruïne ervan, dat er voor lag ... of tenminste ik had niet goed genoeg gekeken. Op mijn foldertje stond ook het paleis, Downhill Demesne waarbij Downhill de naam van het plaatsje in de buurt is, vermeld. Je zou denken dat het een eeuwenoude ruïne is, wat het in zekere zin eigenlijk ook is. Het werd door de Bisschop gebouwd in 1775 maar bleef wel in gebruik tot 1944. Gedurende WO II werd het nog gebruikt door de RAF. Het is pas na dat het in 1944 verlaten werd dat het verval ingezet is. Ik vind het ongelooflijk dat zo'n gebouw in die tijd nog op dergelijke manier in ruïne kan vervallen, waarbij het dak en hele binnenstrukturen verdwenen zijn. Nu, ik veronderstel dat er, toen het in handen van de National Trust, een grote opruim actie geweest is om het toegankelijk te maken en dat daar bij veel brokkestukken weg gehaald zijn. Van bij de Mussenden Temple zou je op een heldere dag, als je écht geluk hebt zoals ze er zelf bij schrijven, tot aan de Schotse kust kunnen zien. Ik heb hem vandaag niet gezien. Toen ik aan de poort toekwam zei de cheffin van de ploeg dat ze nog niet open waren en dat ik dus gerust kon door gaan, als ik wilde. Het was één voor tien en ze waren de info borden aan het buiten zetten om te openen ... om tien uur. Ik ben dus maar gratis door gegaan al had ik de 5,60 £ wel over gehad om de ruïne, die ik al van ver gezien had, en de "tempel" te gaan bekijken.

Daarna ging het nog een eind verder over de coastal route, tot Limavady. Ik heb er over gedacht om verder te gaan tot (London)Derry. Het is toch een "naam" en de coastal route gaat ook nog door tot daar. Bovendien zou ze nog een volledig omwalde oude stadscentrum hebben. Maar het is ook een vrij grote stad om met een bepakte fiets je weg door te zoeken en bovendien moest ik dan om de nabije camping te vinden nog een eindje doorgaan aan de andere kant van de stad. IK heb het idee dus laten varen. Ook Ballymoney is even in beeld geweest voor de Joey en Robert Dunlop, ook 2 namen in Noord Ierland, memorial gardens maar dat zou nog lastiger en meer uit de richting geweest zijn dus dat is er ook niet van gekomen. Uiteindelijk heb ik dus beslist om vanaf Limavady een rechtstreekse route naar een aansluiting op mijn route boek te volgen. Deze zou me naar een camping, op de nieuwe route, in Gortin brengen. Voorbij Limavady was het nog steeds mooi fietsen, langs en over de rollende heuvels, maar na de dramatische kustlijn van gisteren en vandaag nog werd het wel allemaal een beetje tammer.

In Gortin moest ik mijn camping een stukje voorbij het centrum vinden, achter de berg zou blijken. Ik vond ze echter niet. Uiteindelijk ben ik gaan aanbellen om te zien of ik wat richting kon krijgen. Bleek dat ik net iets te ver was, een kilometertje terug (the best part of a mile, zoals hij zei) en dan links. En daar vond ik inderdaad mijn camping ... of tenminste het resterende bord ervan. Op de campsite zelf vond ik alleen een werf. Ik weet niet of ze de cottages, die er ook bij hoorden, aan het leegmaken waren om te renoveren dan wel voor de afbraak maar toeristische activiteit zou ik hier alvast voorlopig niet vinden. Ik had ondertussen al een 98 Km op de teller en stond voor de optie om nog 10 door te gaan naar Omagh, en daar iets zoeken, of 5 Km terug rijden naar Gortin waar een hostel moest zijn. Ik heb eerst nog even met de hostel gebeld om te checken of ze een plaats hadden voor mij maar kreeg enkel een antwoord apparaat te horen, wat al geen veelbelovend teken was. Maar omdat het in Gortin een hostel was en ik in mijn gidsboekje enkel wat info over B&B's had, besloot ik toch eerst op Gortin te gokken. Toen ik terug in Gortin aankwam stond op het kruispunt nog een bepakte fietser op zijn GPS te kijken. Ik ben bij hem gestopt om te vragen of hij naar de camping op zoek was en te zeggen dat ze niet meer operationeel was. Hij had het echter wel ergens gelezen en had 2 dagen geleden al met de hostel gebeld voor een plaatsje, het was de hostel die hij zocht. We zijn dan samen naar de hostel gereden maar daar was alles vast. Een oud dametje verwees ons door naar een huis een beetje verder op de hoofdstraat waar de verantwoordelijke zou wonen. Na eerst nog op een verkeerde plaats aangebeld te hebben en daar ook vriendelijk verder geholpen te worden kwamen we uiteindelijk bij de juiste man terecht die voor ons ging openen. Zo verblijf ik vannacht dus, samen met een jongere Duitse fietser, in de hostel van Gortin. Met 2 man zonder meer, geen andere gasten geen staff.

Etappe 51: Cushendun - Portrush 57 Km

Vanmorgen opgestaan met regen, geen fikse bui maar gezapige duurregen. Hij zou dan ook blijven duren.

Ik ben gisteren nog vergeten te vertellen van mijn ontmoeting met een jonge Nederlandse. Om direkt na het ontbijt te kunnen vertrekken had ik mijn fiets al er voor geladen en daar bij opgemerkt dat er een fiets bijgekomen was in het fietshok, een dames trekkingfiets. Ik was ook al in mijn fietskledij met uitzondering van mijn fluovestje. Verder had ik voor een extra supplement gezorgd in de vorm van fruitsap, yoghurt en muesli dat in de keuken in de ijskast stond. Terwijl ik daar bezig was kwam dus de jongedame binnen en die merkte plots mijn fietskledij op, ik draag namelijk een truitje van Fly and Bike waarop vooraan "fietsvakanties" staat en dat merkte ze dus plots. Zij bleek dus de eigenaar van de damesfiets in het hok en dezelfde route rond Ierland te gaan doen. Alleen vertrekt zij direct volgens de route terwijl ik dus perse volledig naar het noorden wou en wel speciaal voor de rit van vandaag, maar daarover dus verder.

Bij mijn vertrek kon ik, naast de regen, ook de nevel zien opstijgen ut de weiden. Naast de regen vormde zich dus ook nog nevel en later dichtere mist. Normaal zou ik vertrekken via een wat langere en lastigere kleine "scenic route" met mooie zichten maar in de huidige omstandigheden zag ik daar niet veel nut in dus vervoegde ik maar direct de Causeway Coastal Route. Geklommen moest er echter sowieso gedaan worden. Ondanks het slechte weer was het toch wel een mooie omgeving om door te fietsen.

En dan is er vandaag een beetje een jongensdroom waar geworden, eentje van toen ik dik 40 geleden het album Apeland van Suske en Wiske gelezen heb. Een van de "scenes" daarin speelt zich af op de Giant Causeway en de Willy moet dat mooi afgebeeld en beschreven hebben want het moet op mij toch wat indruk gemaakt hebben, het is blijven hangen en ik heb hem altijd al eens willen zien. Nu was Noord Ierland in mijn moto jaren niet de meest uitnodigende plaats om naar toe te reizen en daarna in mijn fiets jaren was het ook niet zomaar evident om op en af te gaan maar vandaag ben ik er dus naartoe geweest, naar de reden van mijn omweg via het noorden en ik moet zeggen dat hij me niet teleurstelde. Ik heb al gelijkaardige formaties gezien in IJsland maar de Causeway maakt toch wel indruk. Ook de omgeving van de Causeway, en ik zou zelfs zeggen de verre omgeving, maakt best wel indruk. Nu wil zowat iedereen die naar Noord Ierland komt de Causeway zien, het is er dus wel best druk. Ik kreeg op de inkom trouwens zowat 18% groene korting, 10 £ i.p.v. 11,5 , vanwege met de fiets te komen. Na het bezoek heb ik in het bezoekerscentrum nog een lichte lunch en koffie genoten, picknicken was er vandaag niet bij. Nu zijn de prijzen op zo'n plaats nogal hoog maar 5,75 £ voor mijn seafood chowder (eigenlijk een dikke vissoep) vond ik zelf niet overdreven. Hij was lekker en warm, meer moest ik op die moment niet hebben. In de loop van de voormiddag had zich dus een behoorlijk dikke mist gevorm maar tegen dat ik de Causeway bereikte was die vrijwel weg, het stopte zelfs enigszins met regenen. Toen ik verder reed begon het terug te regenen.

Voorbij ging het nog langs Dunluce Castle en voor de 2° keer op 1 dag heb ik inkom betaald. Ik vond de ruïne voldoende aantrekkelijk om ook daar nog 5,5 £ te spenderen.

En dan ging het naar mijn eindbestemming Portrush, een behoorlijk grote badplaats met meerdere campings. Om te weten waar die zich juist bevinden moest ik wel even langs toeristinfo passeren. Ik had op voorhand voor Carrick Dhu geopteerd, ik weet niet waarom, en daar ben ik ook terecht gekomen, op de laatste beschikbare tenten plaats. Schijnbaar zit ik momenteel, deze week en de volgende, in het absolute hoogseizoen in Ierland. Hier verderop waren echter nog 2 alternatieven om naar toe te trekken. Na mijn gratis plaatsje van gisteren is dit wel iets anders. Ze hebben hier een oude omwalling waarbinnen de tenten zone valt, netjes onderverdeeld in gelijke delen met gelijke prijzen. 24 £, zowel voor de families rondom mij als voor mij alleen, en de douchte is 50p extra maar de wifi is inbegrepen.

Ondanks de regen werd het vandaag toch weer een fantastische dag, ten bewijze daarvan 6 foto's vandaag. Het was overigens een erg korte rit maar dat was zo gepland, ik veronderstelde dat ik nogal wat tijd zou spenderen aan de Causeway.

Etappe 50: Belfast - Cushendun 91 Km

Een beetje een frisse start vanmorgen. Ik heb ook al gemerkt dat de blauwe en de grijze wolken zich hier snel kunnen opvolgen. Op de middag werd het toch wat warmer en heb ik de lange mouwen uitgedaan.

De eerste kilometers van vanmorgen gingen dus over de zelfde route als die van gisteren. Het was wel een gemak om het al eens in "light" versie gedaan te hebben, zo moest ik vandaag met mijn volle bepakking niet twijfelen in de stad. Even voorbij Belfast Castle maakte ik dan de doorsteek naar de A2 en die volgde ik voor de rest van de dag. Het is ook de "Causeway Caostal Route", een toeristische route die ook voor auto's geldt en als dusdanig ook aangeduid staat, niet dat er dikwijls moet getwijfeld worden. Ik kwam op de A2 net voorbij het punt tot waar het een autosnelweg is, overigens niet toevallig maar zo bedoeld. Het blijft dan nog wel een tijd een viervaksbaan maar met fietspad er langs. Ik had hier overigens wel wat moeite om in mijn drive te komen. In de stad was dat nog niet zo omdat je met het verkeer bezig bent en sowieso geregeld moet stoppen maar eens dit weg viel had ik het toch wat lastig om op gang te komen. Misschien dat dat zwaardere eten van de voorbije dagen toch wat op mijn maag lag.

De eerste stop vandaag was in Carrickfergus en dan met name aan het kasteel. Ook Robert the Bruce, de Schotse koning bij wiens grot ik nog gekampeerd heb, heeft dit kasteel, en dus de streek, nog drie jaar bezet. Voorbij Carrickfergus werd de A2 een gewone maar nog vrij grote tweevaks weg. Tot Whitehead, een beetje verder aan Km 28, kon ik over de zee nog steeds land zien, aan de andere kant van de Belfast Lough. Ik ken de vertaling niet van lough maar eigenlijk is het als een fjord. Even verder ging trouwens nog langs zo één, de Larne Lough, maar die was zo smal dat het wel een rivier leek. Larne lijkt me vooral een industrie stad, niet echt het bezoeken waard. Voorbij Larne werd de route echter pas echt mooi, maar dan ook écht mooi. Vlak bij de kust langs kleine dorpjes en strandjes met zicht op de bergen er achter.

Ik heb vandaag ook kunnen merken dat de tegenstelling tussen loyalisten en republikeinen niet beperkt blijft tot de grotere steden. Het ging het eerste deel van de rit vooral door loyalistisch gebied. Tussen Carrickfergus en Larne had echter wel een andere club het voor het zeggen, had in Belfast vooral de UVF (Ulster Volunteers Front) het voor het zeggen dan ging het hier een hele tijd door het gebied van de UFF (Ulster Freedom Fighters). Voorbij Larne werd het wat minder opzichtig maar toch zag je nog geregeld een of andere vlag hangen. Maar in Carnlough waaide dan weer plots de Ierse vlag. Ook mijn eindbestemming, Cushendun, is waarschijnlijk republikeins aangezien ik op verschillende plaatsen Gaelische benamingen tegengekomen ben. De camping was echter volboekt, ze hebben eigenlijk maar 2 plaatsen voor tenten. Ze hebben echter gebeld met één van hun vaste bewoners die momenteel in Spanje en er komt vanavond niemand naar hun caravan, zo mocht ik gebruik maken van het grasveldje er langs. De bonus moest dan nog komen. Na dat ik geïnstalleerd en gedoucht was ging ik naar de receptie om te gaan betalen, de bazin moest net even weg toen ik aankwam, en ze hebben hier een volledig gecomputeriseerd systeem waarin ze mij niet kunnen inbrengen aangezien ze volboekt zijn. En dus krijg ik een gratis nachtje "on the house". Bovendien hebben ze een keukentje waarvan ik ook gratis gebruik kan maken. De douche kostte wel 40 Pence.

Ik ben dus begonnen aan de lange rit naar Dublin, voorlopig met een stevige rit in de verkeerde richting. Ik verwacht over een drie weken in Dublin te zijn maar mogelijk houd ik kort daar voor nog een dagje pauze in Cork, dat moet dan zo'n twee weken zijn en het lijkt wel een leuk stadje.

Laten we eerst nog even over eten spreken. Gisteravond ben ik terug geweest naar dezelfde plaats als eergisteren, deze keer voor de zalm. Vanmiddag heb ik in de hostel fish and chips gegeten, echte met mushy peas, nadat ik er gisteren een burger, ook een echte en geen fastfood exemplaar, met frietjes gegeten heb. Daarmee heb ik hier dus 3x vis, 2X vlees (het ontbijt is a la carte en gisteren ben ik voor het volle warme ontbijt gegaan) en 2x frieten gehad, met tussenin nog een paar cremekes. Ik geloof dat ik wel terug wat caloriereserves opgedaan heb voor de volgende dagen.

Deze voormiddag even de fiets genomen om naar Belfast Castle te rijden, een mooi kasteeltje dat een beetje buiten het centrum ligt. Deze rit was ook een beetje een verkenning voor morgen want dan zal ik langs dezelfde weg Belfast verlaten. Volgens een legende zou de permanente aanwezigheid van een witte kat op het kasteel geluk brengen, ze hebben er dan voor de zekerheid maar een permanente laten maken. In het terugkeren ben ik dan langs de Crumlin Road Goal gereden, een victoriaanse gevangenis die nog dienst deed tot in de jaren 70. Veel interessanter vond ik echter het er tegenover liggende, eveneens victoriaanse, gerechtshof waar waarschijnlijk ook sinds de jaren 70 geen oordeel meer geveld is. Verder heb ik in het terugkomen nog eens hoe dicht de tegengestelden bij elkaar liggen, waarbij het extreem Britse Shankill Quarter grenst aan het extreem Ierse Gaeltacht Quarter. Ik heb zelfs nog grote ijzeren poorten gezien waarmee ze (ik neem aan de Britten van Shankill) hun wijk indien nodig hermetisch konden afsluiten voor de "vijand". En je ziet het niet in de mensen op straat hun gezicht maar dus wel op de manier waarop ze hun wijken "kleuren", niet in het minste waarschijnlijk met het naderen van 12 juli waarbij vooral de Britten zich tonen.

Voor de rest van de middag wordt het rustig rondhangen en de volgende dag een beetje bekijken.