Etappe 30: Oxenholme - Clifton Dykes 75 Km

De lucht was vanmorgen grijs en donker grijs. Af en toe ging het wat te miezeren en soms probeerde de zon er al eens door te dringen maar beide zonder veel succes. Het was wel behoorlijk winderig en frisjes, ik heb mijn lange fietsbroek opgegraven uit de onderste regionen van mijn tassen.

Vanmorgen voor het vertrek nog wel een bezoekje aan de WC kunnen brengen, zo vroeg was de pub dan wel weer open al was het misschien maar om op te kuisen. Zoals gezegd lag mijn camping (?) op mijn route en die begon direkt te klimmen, iets wat vandaag nog wel meer mocht gebeuren. In deze streek kom je voor de omgeving en niet voor de culturele geschiedenis of de leuke dorpjes. Het duurde 33 Km voor ik vandaag door een dorp kwam dat die naam waardig was. Toch zag ik onderweg nog vrij weel fietsers. Ik klom vandaag ook naar het moorland van Sunbiggin Tarn, wijds en ruig en daar houd ik dus van. De wolken en wind, op de foto's niet zo goed zichtbaar maar wel aanwezig, voegen dan nog wat extra drama toe aan de omgeving. Hier en daar zie je op de moor dan een gekleurd vlekje van wandelaars, meestal met hond. Eentje ben ik er vandaag tegengekomen zonder hond maar met een grote rugzak, die was duidelijk aan iets meer bezig dan een zondagse wandeling. In de afdaling van het moorland volgde dan de uitzondering op de ruige omgeving met het idyllische plaatje van de waterval met watermolen van Rutter Mill.

In Appleby-in-Westmoreland kon ik dan nog wat inkopen doen voor vanavond. Supermarktjes zijn hier meestal wel open op zondag maar je moet wel een plaats tegenkomen die groot genoeg is om een supermarkt te hebben. De kleinere village stores zijn zondags gewoonlijk niet open en hebben sowieso ook maar een beperktere keuze, al had die voor mijn behoefte vandaag waarschijnlijk wel volstaan. Ik heb overigens wel een paar "noodrantsoenen" mee voor het geval ik een keer echt nergens terecht kan. Van die "trekking" maaltijden waar je kokend water aan toevoegt en dan enkele minuten laat staan alvorens te eten. Die zouden voldoende calorieën moeten hebben voor een actieve buiten dag.

Mijn camping van vandaag ligt opnieuw praktisch op mijn route, bij de boer in Clifton Dykes. Ook hier echter weer geen douche maar wel een permanent toegankelijke WC, lavabo en waterbevoorrading. Er is wel geen spiegel, 2 opeenvolgende dagen zonder scheren dat is al een tijdje geleden.

Etappe 29: Bolton-by-Bowland - Oxenholme 79 Km

Vanmorgen bij het opstaan vielen de eerste druppels en het is, op enkele onderbrekingen na, eigenlijk niet gestopt tot 2 uur ... toen is het even echt gaan regenen. Tot een uur of vier, toen is het gestopt en is de zon toch nog doorgekomen.

Mijn camping lag op een kilometertje van mijn route dus dat was geen probleem. Op het eerste kaartje uit mijn gids voor vandaag stonden drie opmerkingen: eerst "long steady climb" daarna "shorter climb" en tenslotte "long climb". En dat was het dan voor de eerste 20 Km. Op een van de eerste klimmen kreeg ik even gezelschap van drie heren met lichte bepakking. Ze trokken er even op uit voor het week-end. Op een steiler stuk reden ze vlot van mij weg maar boven wachtten ze even ... op hun vierde collega die beneden eerst nog even een telefoontje beantwoord had. In de afdaling zoefden ze me voorbij en ik heb ze niet meer terug gezien. De derde beklimming was inderdaad lang en ging naar het "Forrest of Bowland", wat een beetje een stomme naam is aangezien er geen boom meer groeit. Wel een landschap waar ik van houd, de grote, wilde leegte met alleen maar schapen en een occasionele passant. Wel kom je daar boven een paar wandelaars met de hond tegen.

Sinds gisteren, voorbij Whalley, kon je het landschap zien veranderen. Dat toont zich ook in de omheiningen. Tot voordien werden de weiden afgebakend met heggen maar nu ben ik in muurtjes land aangekomen. Geen gemetste muurtjes maar met natuurstenen gestapelde muurtjes, kilometers lang indien nodig.

Bij het naderen van mijn einddoel, Oxenholme, ben ik eerst nog even langs Kendal gereden omdat ik onderweg in geen winkel gevonden had wat ik zocht om te eten. Ik vreesde er wel een beetje voor om dan van daar de weg naar mijn camping te vinden maar dat viel goed mee, het kaartje van mijn gids in combinatie met het kaartje op mijn GPS waren voldoende om vlot naar mijn camping te rijden. De naam van de camping was "Station Inn", ik ging er dus van uit dat het weer achter een pub was en dat die pub wel wifi zou hebben. Het was inderdaad achter een pub en ik had geluk, voor 8 £ had ik er de laatste beschikbare plaats voor vannacht. Het was pas achteraf dat ik uitvond dat ze geen faciliteiten aanboden bij die camping, geen douche en WC enkel tijdens de openingsuren van de pub. Voor 8 £ heb je dus een stukje gras voor de nacht. Bovendien is de wifi zo'n gedoe waar je je registreert en dat dan wel zegt dat je verbonden bent maar dat je geen data transfer geeft. Een grote vergissing dus. Achteraf gezien had ik liever pech en geen plaats meer gehad, dan had ik een eindje terug gereden naar een andere camping. Gelukkig was al wel de zon doorgebroken waardoor het snel lekker warm wordt in de tent. Mijn camping ligt trouwens wel vlak op mijn route wat het morgen alvast makkelijk maakt.

Etappe 28: Manchester - Bolton-by-Bowland 78 Km

De wind was vanmorgen vrijwel weg maar de donkere wolken nog niet. Ik zou in de voormiddag een paar (mot-)regenbuitjes krijgen maar niets ernstigs. Na de middag pikte de wind wel terug een beetje op maar ook hier niets ernstigs.

Manchester verlaten ging behoorlijk vlot, ondanks een paar kleine omleidingetjes. Ik lag dan ook vlak bij mijn route en ze was hier behoorlijk rechtlijnig. Even buiten Manchester kreeg ik gezelschap van een wielertoerist met een crossfiets, hij houdt duidelijk van de paden. Hij had vanmorgen zijn auto binnen gedaan voor een onderhoud en reed nu via een omweggetje naar huis. Dat huis lag in Bury, het eerst volgende stadje dat ik zou tegenkomen en hij hield me dus tot daar gezelschap. Hij kende bovendien de route van buiten en ik fietste zo een tiental Km met live gids. Hij hielp me ook met het nemen van een paar van die poorten en wist me te vertellen dat deze eigenlijk bedoeld zijn tegen off-road motorrijders, die hier schijnbaar een pest zijn. Ik had al wel verscheidene borden zien staan waarop deze verwittigd worden dat ze op verboden terrein zijn en dat bij betrapping de motor zal aangeslagen worden. Na Bury moest ik nog een aantal poorten passeren waarbij ik een paar keer mijn voorste tassen moest afladen om op mijn achterwiel door te gaan en één keer moest ik me gewonnen geven en volledig afladen en dan nog mijn fiets wat opheffen om met mijn stuur over de poort te kunnen. Motorrijders blokkeren OK maar op een fietsroute zou een fietser toch moeten kunnen passeren.

Accrington was weer een van die kleine rampsteden. Ik had het spoor gemist maar aangezien het over een pad ging dat parallel liep met de weg besloot ik het zo maar te laten en in Accrington terug op te pikken. Dat bleek dus niet te lukken. Mijn kaartje van Accrington was weinig gedetailleerd en ik vond in de wirwar van de stad nergens mijn spoor terug. Toen ik besloten had van zelf in de juiste richting verder te gaan vond ik het even verder wel om het ook terug te verliezen in een dood lopende weg. Na nog wat rond gereden te zijn en met de hulp van de postman, om in de juiste richting voor het volgende plaatsje te geraken, kwam ik stomweg terug op mijn route. Bleek dat ik op het einde van die doodlopende weg over het terrein van een bedrijfje had moeten verder gaan.

Het was pas voorbij dat volgende plaatsje, Rishton, dat het leven terug mooier werd, vooral vanaf Whalley. Terug leuke dorpjes en mooie omgeving en ook niet te verwaarlozen, over de weg. In Whalley maakte ik nog een kleine omweg om de Whalley Abbey Gatehouse te zien, een oude toegangspoort tot de abdij van Whalley. Er mocht ondertussen ook al wel weer wat geklommen worden maar de omgeving was dus mooi. Ook in Bolton-by-Rowland waar ik voor 5+1 £ weer een plaatsje gevonden heb, op de camping bij de boerderij. Waar de jongste bewoner de grootste ster is, slechts vijf dagen oud. Alle nieuwe aankomers, en dat waren er nog redelijk veel, gingen eerst even kijken en dan pas installeren.

De timing van mijn fietsbreak kon niet beter zijn, er stond vandaag wel een héél onaangename wind om te fietsen óf te camperen.

Etappe 27: Wrenbury - Manchester 84 Km

Omdat er vandaag een nog vrij lange rit naar Manchester op het programma stond en ik daar niet te laat wou aankomen ben ik er (nog) wat vroeger aan begonnen. Normaal sta ik tegen 6 uur op om omstreeks 8 uur te vertrekken, vandaag alles dus (nog) een uur vroeger. Hierdoor had ik nog een mooi moment toen ik de nevel uit het gras zag opstijgen toen de zon op kwam.

Volgens ik gisteren gekeken had was er in Wrenbury maar één doorgaande weg. De route terugvinden zou dan ook niet moeilijk zijn, gewoon dezelfde weg blijven volgen en ik zou automatisch terug op mijn route komen. Al vrij snel na mijn vertrek had ik echter geen goed gevoel over de richting die ik uitging. Bij nadere controle bleek ik gisteren toch een samenvloeiing van 2 "grote" wegen gemist te hebben en ik moest dus die andere afsplitsing hebben. Geen ramp maar wel begonnen met een goede 3 Km extra aan mijn lange rit en een kwartier van mijn uur voorsprong kwijt.

Kort na mijn terugkeer op de goede route volgde de passage van Nantwich, weinig opwindend maar ook zonder problemen. De volgende, Winsford, was echter een ramp. Bij het begin van het stadje liep mijn spoor dood, er kwamen wel pijlen vanuit de andere richting maar in mijn richting was niets meer te vinden. Ik veronderstel dat we door een park moesten dat (momenteel) afgesloten was maar bewijs vond ik hier niet van. Ik vond met enige moeite en toeval het spoor terug aan de andere kant van de stad, om het daar ook weer te verliezen. Ik ving daar ook even een glimp op van het Engelse koppel op koersfietsen dat ik in Wells nog ontmoet had en die dezelfde gids volgen als ik. Zij vonden uit een andere richting en iets verder dan mij het spoor terug. Het leidde ons echter naar een nieuwe, bijna onpasseerbare poort. Ik heb er geen foto van genomen maar het was een soort pac-man figuur waar net geen fiets in paste en met bovendien daar nog een poort tussen klappend. Ik weet niet of het zo een beetje duidelijk is maar het komt er op neer dat ik mijn voortassen heb moeten afladen om dan mijn fiets op zijn achterwiel te zetten en zo nog net door het geheel te wringen. De Engelsen, met hun lichtere fietsen, gingen er net wat vlotter door en zo ben ik ze terug kwijtgeraakt. Aan het eind van het pad moest ik het geheel nog eens herhalen om dan op een T-kruising geen spoor van pijlen meer te vinden. Ik besloot dan maar mijn eigen weg richting Nortwich te zoeken. Nortwich was al niet veel beter dus ging ik gewoon mijn eigen route verder naar de andere kant van de stad.

Terug op mijn route volgden nog meer van de moeilijke "ruiterspoorten" om op en af paden te geraken. Al moet ik mijn term ruiterspoorten herzien want paardrijden was hier toegestaan en zijn kregen naast de poort een doorgang over balkjes. Ik heb dus geen idee meer wat de waarde is van die poorten. Ze zijn hier trouwens inventief met hun poorten, ik heb nog een type tegengekomen waar ik niet doorkwam en waar ik mijn fiets voorzichtjes over de (dubbele) balkjes geduwd heb. Rond Sale werd het helemaal te gortig met de "paden", ik heb van de ergste en meest overgroeide geen foto omdat ik daar met andere zaken bezig was. Bovendien waren er van mijn ruiterspoorten die dubbel in lengte waren waardoor ik er helemaal niet tussendoor kon manoeuvreren en ik dus weer mijn voortassen mocht afladen om mijn fiets op zijn achterwiel te zetten en er zo nog net tussen te kunnen. Ik had ondertussen zo genoeg van het hele gedoe dat ik, toen ik een gelegenheid zag, de route verlaten heb om verder mijn eigen weg te zoeken. Bleek dat ik al vrijwel in Manchester was aangezien ik al direct aanwijzingen naar Old Trafford zag. Ik geloof zelfs dat ik er vlakbij was, ik zag alleszins de gigantische lichttorens van een voetbalstadion. Ik geloof dat ik door mijn eigen route te zoeken een behoorlijk deel van mijn afstand af gedaan heb en zeker mijn comfort rijkelijk verhoogd. Ik wist zo ongeveer waar ik mijn hostels moest gaan zoeken, langs Liverpool Road, en ben er praktisch recht naar toegereden. Bovendien had ik bij de eerste al succes, bij mijn favorieten van de YHA waar ik ook korting krijg omdat ik lid ben van Hostelling International.

Ik zou de rit van vandaag wel als een vlakke rit beschouwen. Dat is ook merkbaar aan mijn gemiddelde snelheid van vandaag, 15,8 KmH!, zelfs met de problemen in Winsford en de belachelijke paden en poorten. Daardoor was ik echt wel behoorlijk op tijd in Manchester. Ondertussen is dan ook de was al weer gedaan en gedroogd. Morgen nog eens een fietsbreak. Ik weet nog niet wat ik ga doen in Manchester maar ik zal alleszins mijn planning voor de volgende dagen maken.

Etappe 26: Coalbrookdale - Wrenbury 74 Km

Het was vandaag nogal wisselvallend weer. Opgestaan met donkergrijze wolken maar de zon probeerde er af en toe wel door te geraken en dat lukte ook wel geregeld. De wolken bleven echter overheersen tot tegen de middag, toen veranderde de verhoudingen enigszins naar meer zon en minder wolken. Toch schuiven nog geregeld wolken voor de zon.

Vanmorgen eerst teruggekeerd tot Coalport om daar terug aan te sluiten op mijn route. Die route leidde dan naar Telford, dat we echter slechts zijdelings passeerden. Niet het aangenaamste deel van de trip tot dusver. Lange tijd ging het langs grote tot heel grote wegen, weliswaar met een goed afgescheiden fietspad (goed afgescheiden, niet goed fietspad ;-)) maar aangenaam of mooi was het niet. Voorbij Telford volgde dan al snel Newport, ook niet echt bijzonder maar ze hadden schijnbaar wel iets te vieren (gehad). Daarna werd het aangenamer fietsen maar het werd vandaag toch nooit een echt inspirerende rit. In Market Drayton ben ik dan even rondgereden om het eens te gaan bekijken, het had al iets meer maar echt spectaculair was het ook niet.

Daarna werd het alweer tijd om te gaan uitkijken naar mijn bestemming. Die lag deze keer in Wrenbury en noemde "The Cotton Arms". Dat kon eigenlijk maar bij een pub zijn en ik ging er dan ook van uit dat ik het deze keer wel zonder hulp moest kunnen redden. En het is ook gelukt, al lag The Cotton Arms, inderdaad een pub overigens, aan het einde van het dorp. Voor 5 £ heb ik een plaats op het campeerveld achterin en voor slechts 1 £ extra mag ik er ook douchen. De eerste keer deze trip dat ik extra moest betalen voor de douche maar de wifi is dan weer gratis en dat is al bijna even zeldzaam op campings hier. Dikwijls is er gewoon geen en anders is het betalend, ik heb al wel eens evenveel betaald voor wifi als hier om te overnachten. Ik zal dan vanavond misschien maar iets gaan consumeren in de pub.

Etappe 25: Stourport-on-Severn - Coalbrookdale 60 Km

Vanmorgen geen twijfel, zonnige blauwe hemel dus korte mouwen.Over de middag was er wel wat bewolking aan de rand maar die verdween ook weer.

Ook vandaag weer vlotjes terug op de route geraakt, aangezien ze vlakbij was. Kort na het vertrek ging het door Bewdley, een leuk klein stadje waar ik ook meteen mijn inkopen deed. Voorbij Bewdley ging over een goed pad door het bos. In het tweede deel moest wel behoorlijk geklommen worden, niet de enige keer vandaag. Een eind verder, bij Hampton, heb ik een pad omzeild. In mijn gids stond de verwittiging: "the path is steep, narrow and stony, be prepared to push your bike". Als ze al zo'n verwittiging schrijven voor de gewone fietsers dan ga ik er zeker niet aan beginnen. Mijn gids stelde ook zelf een alternatief voor.

In Bridgnorth kwam ik in de problemen. De pijlen wezen een andere kant op dan de route volgens mijn gids. Ik besloot mijn gids te volgen. Bij het verlaten van Bridgenorth gaf mijn gids dan weer een verwittiging voor een smal en overgroeid pad en met een alternatief. Ik geloof dat op dat smal overgroeid pad sowieso niet meer mocht/kon gefietst worden maar op het alternatief mocht dat ook niet meer. Het stond aangeduid als wandelpad met een duidelijk verbodsteken voor fietsers. Dus moest ik terug naar waar ik van gekomen was. Ik ben wel iets eerder afgedraaid en door het centrum gereden, daarbij wel enige eenrichtingsborden genegeerd. Met de fiets kan dat wel, eventueel rustig over het voetpad. Daar kijkt hier niemand van op. Door mijn rondrijden heb ik dus zowel de waterkant als het, hoger gelegen, centrum van Bridgnorth.

Voorbij Bridgenorth werd het al uitkijken naar mijn eindebestemming maar eerst moest ik nog een hindernis overwinnen, een poort. Ze maken deze poorten om ruiters te beletten van het pad te gebruiken maar ze zouden ze toch wel breed genoeg mogen maken voor een degelijke fiets. Eenzelfde poort deed me gisteren nog terugkeren. Toen was wel de grote poort ernaast verwijderd maar daar lag nog een balk van een dertig centimeter en ik zag me mijn 60 Kg fiets niet over heffen en aangezien wel wist waar naartoe en dit weinig omrijden was ben ik toen dus omgekeerd. Vandaag was terugkeren echter geen optie. Met veel moeite heb ik eerst de linkerhelft van mijn stuur er doorgehaakt om dan de rechterhelft er door te haken en dan van achter mijn fiets de rest er door te manoeuvreren, mijn achtertassen konden er nog net tussen. Drie van deze dingen heb ik vandaag moeten overwinnen. Het pad liep overigens langs een stuk van het traject van de Great Western Railway, een oude spoorlijn waarop nu nog een toeristische stoomtrein loopt. Ik heb de stoomfluit doorheen de vallei geregeld gehoord en de trein, doorheen de struiken, ook wel gezien maar dat was terwijl ik in gevecht was met een van mijn poorten.

En dan ging het dus naar mijn eindbestemming, Ironbridge. Zo genoemd omdat er een ijzeren brug over de rivier ligt. Dit is echter de eerste ijzeren brug ooit die hier ligt. Het werd echter een anticlimax, de brug is volledig ingepakt voor een grote onderhoudsbeurt en dus niet zichtbaar. Ook het zicht op het plaatsje dat, voor mij, aan de andere kant lag was te veel verstoord voor degelijke foto's. Het ligt er nochtans mooi tegen de heuvels. Hoewel ik de brug dus niet echt gezien heb, heb ik ze wel overgestoken. Hoewel de weg zelf ook opengebroken is, is er wel een zijkant vrij gehouden voor voetgangers en aangezien mijn camping aan de overkant bleek te liggen ... . Ik heb wel de nodige hulp nodig gehad om mijn camping te vinden en dan nog erg moeten zoeken. De receptioniste van het brug museum heeft zelfs de hulplijn opgeroepen om te weten waar ik naar toe moest. Ze bleek eigenlijk in Coalbrookdale te liggen i.p.v. in Ironbridge maar ook daar heb ik het, in een ander museum, nog eens moeten vragen. En ook daar moest de juffrouw aan de receptie het aan haar collega vragen. Die wist me dan wel de goede richting uit te sturen. Bovendien blijkt mijn camping, die Irongorge Camping noemt (kloof dus eigenlijk), boven op een heuvel te liggen. Met zicht op de enorme koeltorens van Ironbridge Power Station i.p.v. welke kloof of rivier dan ook. Het is ook behoorlijk winderig boven op die heuvel maar verder wel heel rustig.

Hoewel het vandaag een korte rit was vond ik ze toch best wel lastig.