Ze zijn inderdaad zonder problemen in het hotel geraakt, waar ik ze rond een uur of zes vrijdag ben gaan opzoeken. Uiteraard waren ze blij me te zien ... We zijn dan inderdaad in Duff's chicken wings gaan eten (zie foto), en dat kon gelukkig op bijval rekenen, zowel bij mijn eigen ouders als bij Mark en Annemie, de vrienden die waren meegekomen. Dan heb ik ze uitgenodigd om mijn stulpje te komen bekijken (ze zijn het erover eens dat het een groot rommelnest is - Tracy die net alles overhoop had gezet om de boel weer eens herin te richten zal daar niet vreemd aan zijn geweest). Foto's op http://fotos.telenet.be/6939204119 De volgende ochtend zijn de ouders gaan shoppen in de Boulevard Mall terwijl ik uitsliep, en om 1 uur hadden we dan afgesproken om de architectuur in Buffalo eens te gaan bekijken. Dat was echter buiten de vriestemperaturen, de sneeuw en vooral de snijdende wind gerekend. Ge kon precies vijf minuten uit de auto blijven staan voor terug in de auto kruipen het enige was waar ge nog aan kon denken... Maar we hebben dus met de auto het meest architecturaal interessante kunnen bekijken, en Annemie bleef de hele tijd optimistisch: bij meer dan een gelegenheid verkondigde opgelucht "Ah, nu komt de zon er door." Tijdens de zomer schijnt op Antarctica de zon ook natuurlijk ... Na een drankje in Pearl Street zijn we voortgereden naar het Darwin E. Martin house, een van de bekendste designs van Frank Lloyd Wright, waarvan ik tot mijn schande niet wist dat het zich letterlijk achter de hoek van bij mij bevindt. Dat zijn de ouders als alles goed gaat vanochtend (maandag) gaan bezoeken. Ik heb het ook op mijn lijstje staan nu voor een toekomstig saai weekend ... Fotos van al dit gebeuren staan nog op mijn vader zijn camera. Gisteren was ik vroeger uit bed, en zijn we om 9 uur op weg gegaan naar Clarence, naar de antiek/rommelmarkt daar. Fun was had by all: er zijn geen aankopen boven de kilogram in gewicht gebeurd, en het volume valt ook nogal mee, dus dat is weer een geruststelling ... En in de namiddag zijn we dan naar de Niagara Falls getrokken - uiteraard, waarvan iedereen ook heel blij was dat ze ze gezien hebben, zelfs als het voor Mark en Annemie de tweede keer was. Maar ze waren er natuurlijk niet 's winters geweest. Foto's van de rommelmarkt en de Niagara Falls hier : http://fotos.telenet.be/7931204144 http://fotos.telenet.be/4930204721 Vandaag moet ik werken, morgen ook, maar woensdag gaan we met z'n allen naar Toronto in Canada.
Ah, wat een opluchting. De fabrikant van de diffractometer heeft ons een tchnieker gestuurd om het ding weer te komen uitlijnen, die mens had eerder voor de fabrikant van onze roterende anode gewerkt, en dus hebben we nu een perfect onderhouden en uitgelijnd toestel. 't Is een plezier om mee te werken. Terwijl die mens dus zat te zweten over het onderhoud van het toestel zijn wij - de ouders, Annemie en Mark en ik (met mijn krakemikkige auto, vermits huurauto's niet de grens over mogen) naar Toronto gereden. Daar hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met de historische standswandeling (hoe verwarrend die ook aangeduid was), de Art Gallery of Ontario (hoewel die eigenlijk verbouwd werd) en met meer antiekwinkels, om de tijd te doden tot onze reservatie in het roterende restaurant op de CN tower, tot nader order nog steeds het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld met 553 meter: http://en.wikipedia.org/wiki/CN_Tower Daar hebben we dus behoorlijk gesplurged, maar het uitzicht was dan ook, net als het eten, om van te smullen. Donderdagochtend hebben we dan in Buffalo Hertel nog afgesnuffeld naar meer antiek, en nadien zijn de familieleden en vrienden gaan shoppen op Elmwood, terwijl ik dan maar ben gaan werken. Het eten bij de Libanees en het koken bij mij thuis (uiteraard door de vier gasten, ik zou niet durven ...) zijn ook naar wens verlopen, net als het dineetje bij de Koreaan op de laatste avond. Ik heb eerlijk waar in heel mijn leven nog nooit zo veel eten weggegooid als de voorbije week. 't Is werkelijk schandalig... En in Toronto zijn we zowaar een Belgisch restaurant tegengekomen ! Mosselen, stoofvlees en diverse bieren, tot Delirium Tremens van 't vat toe ! Uiteraard zijn er weer foto's voor degenen die daar zin en/of behoefte aan hebben. U vindt ze hier : http://fotos.telenet.be/2916254175
De ouders zijn intussen weer veilig in Belgie aangekomen, en het weer begint hier eindelijk stilletjesaan wat op te warmen. Voor het weekend spreken ze voorwaar van 15 graden en zon ! Mijn moeder vertelt intussen aan iedereen die het wil horen dat ik ondanks het ongeloof al die tijd groot gelijk had: Buffalo is een kl*testad, en de winter hier is niet te harden Ik heb vorig weekend nuttig gespendeerd ...in Washington DC ! S-L. wou daarnaar toe omdat de kersenbomen die de Japanners in 1912 aan DC hebben geschonken in bloei zouden staan. Helaas was dat buiten de Noordwesterstorm gerekend die over DC kwam geraasd, en de meeste bloesems waren dus al weg. Onze undergraduate Oanh was ook mee, samen met haar vriendin. Daar volgt dadelijk nog een heerlijk verhaal over...Ondanks al de regen en wind, niet getreurd, we hebben dan maar het Natuurhistorisch museum nog eens bezocht, zijn gaan eten (weer bij die Mexicaan van vorige keer ...dat is werkelijk het enige voor de hand liggende restaurant in heel DC lijkt het wel !) De volgende ochtend hebben we de annex van het air- and spacemuseum bezocht, het Udvar-Hazy center op Dulles National Airport. Daar zetten ze alles wat te groot en te zwaar is voor het gebouw op de Mall, o.a. een Concorde, een stealth gevechtsvliegtuig, en de space shuttle Enterprise. Die laatste is wel een beetje een tegenvaller : alles wat er langs buiten aan te zien is is fake : de thermische tegeltjes zijn fake, en het ding heeft geen motoren (het was het test-tuig waar ze de luchtvaardigheids- en landingstests e.d.m. mee hebben gedaan). Na een lunch bij een Perzisch restaurant in Arlington met heerlijk ijs als toetje (saffraan, rozen en macadamia-noten in een delicate balans) zijn we dan weer terug gereden. Over rijden gesproken... dit is echt de laatste keer geweest dat ik met S-L. heb meegereden. Die mens ziet ongeveer even goed al de gemiddelde mol, heeft hoegenaamd geen orientatievermogen, kan ook helemaal niet met de auto rijden, en kent bovendien links en rechts niet uit elkaar. Zo kwam het dus dat we op een brug over de snelweg naar links de oprit moesten opdraaien. Dus ik zeg "aan het licht links". S-L. draait zonder verpinken de middenberm voorbij, en rijdt op het tegengestelde rijvak het aanstormend verkeer tegemoet terwijl wij met drieen gillen "Neen, links !". Maar allez, we hebben het overleefd.
De foto's, voor de liefhebbers, bevinden zich hier : http://fotos.telenet.be/6903244152
Wat Oanh en haar vriendin betreft ... ze zijn beiden Vietnamees (dus van Zuidoostazie en evenzeer gefascineerd door kersenbloesems als S-L. zelf), en terwijl "Oanh" nog min of meer uit te spreken valt, is de naam van haar vriendin Tu-Ngh. Dat wil hier in Amerika niet zo lukken, dus kort ze het af tot Tu. En dus heten de vriendinetjes Oanh en Tu. Nu zijn ze op zoek naar Three.
Verder is het hier gruwelijk druk ...nu de diffractometer het weer doet is er altijd wel werk, bovendien is er zes uur per week de machine shop course, tussendoor moet er ook nog gezwommen worden, ik ben wat theoretische berekeningen aan het uitproberen, en moet morgen een talk in de groupmeeting geven. Enfin, de zestigurenweek bestaat hier wel degelijk nog. Ik zal blij zijn als ik volgend weekend eens kan uitslapen, want naar Washington rijden betekende natuurlijk ook om vijf uur opstaan.
Tot slot hebben we hier dan die grap met de de 33 slachtoffers aan de unief in Virginia ... heel de samenleving staat hier op zijn kop. Lezersbrieven gaan van de invloed van gewelddadige computerspelletjes, over dat het de schuld is van de universiteit omdat ze de studenten niet hadden gewaarschuwd, tot de nood aan een nieuwe wapenwetgeving. Nu, voor dat laatste is wel iets te zeggen. De wetgeving in Virginia vandaag de dag bestaat er uit dat iedereen maximaal 1 handwapen mag kopen... per maand. Dit om bulk-aankopen en vervolgens doorverkopen te vermijden. Maar dat nog daargelaten ...die jongen was serieus gestoord. Wat zoekt ge aan zoiets nu te doen, als iemand die geen strafblad heeft en meerderjarig is een revolver wil kopen ? Het zal een koude dag in de hel zijn voor er hier wetgeving gestemd wordt die hogere eisen stelt dan dat. Gedurende de tijd dat de discussie nu duurt (40 uur) zijn er in de VS 200 doden gevallen in het verkeer. Ik hoor geen sentoren schreeuwen dat auto's verboden moeten worden. Dat zou anders nog eens interessante gevolgen hebben hier ...
Er valt niet aan te ontkomen. Ik heb weliswaar geen inkomen in de VS, maar niettemin wil de IRS zeker zijn dat dat echt het geval is, en ik moet dus een belastingaangifte indienen waarop dat duidelijk staat aangegeven. Het gaat om een bepaald formulier, dat volledig moet worden ingevuld en opgestuurd naar de belastingadministratie in Austin, TX. De vraag rijst dan alleen *welk* formulier. Goddank zijn er duidelijke instructies voorzien. Marsmannetjes in de USA bijvoorbeeld, moeten formulier 8843 invullen ...
Ik ben de blog een beetje aan het verwaarlozen heb ik de indruk. Ik tik dit tijdens mijn ontbijt, eigenlijk alleen maar om te vertellen dat er weinig neiuws is gebeurd na alle spannende verhalen van de voorbij drie weken. De werkelijkheid is erg prozaisch: vermits ik, noch de diffractometer, erg efficient hebben gewerkt, is er nu (nog steeds) een boel in te halen. Er zijn nog zes andere dingen waar ik tegelijkertijd mee bezig ben, en het resultaat is dat ik 's avonds meestal te laat thuis ben en/of te moe om me nog met de blog bezig te houden. Maar het is weer bijna weekend, en het ziet er weer spannend uit: A.V. geeft een feestje voor de eerste verjaardag van zijn dochter, en ik moet een cadeautje vinden. Als je vraagt " Wat vindt ze leuk ?" is het antwoord "Computers !" (zo vader zo dochter) ..."en oh ja, afstandsbedieningen !" ...(dan stiller, mompelend) "Ik kan nog altijd niet geloven dat mijn vrouw haar de goeie afstandbediening heeft gegeven ...". Dan tegen mij "Zie, ge kunt MIJ misschien een goeie afstandsbediening kopen !" Bovendien is het zaterdag een concert van het Buffalo Philharmonic. Ze spelen de Carmina Burana, en daar moet ik natuurlijk bijzijn (net als ongeveer al mijn collega's). Vreemd waar ge u zo op kunt verheugen na een winter in Buffalo :-p Vorig weekend was wel plezierig : 18 graden en zon. Spijtig genoeg ben ik zaterdag niet tijdig uit het labo geraakt en was het alweer steenkoud toen ik eindelijk buiten stond, melancholiek starend naar de ondergaande zon ... maar zondag ben ik om 4 uur ontsnapt, en heb ik een heerlijke twee uur doorgebracht op de naar het westen gerichte, met gras overdekte helling vlakbij de universiteit ...met een goed boek. Ondertussen hebben we weer echt Buffaloniaans weer : koud, en het sneeuwt dan wel niet meer, maar nu regent het al heel de week...
En wat Virginia betreft : gisteren in de New York Times verklaart een senator : "Hoe spijtig het ook is, ondanks de brutale moorden in Virginia lijkt er geen sociaal draagvlak te zijn voor verregaande aanpassingen aan de wapenwetgeving." Vreemd, dat hadden we niet zien aankomen ...
Ziezo, het weekend is weeral afgelopen ... natuurlijk besloot vrijdagavond het koelsysteem voor de diffractometer raar te beginnen doen, dus daar is het grootste gedeelte van het weekend mee gevuld geweest, met te proberen dat terug aan de gang te krijgen (tevergeefs overigens, morgen de firma bellen ...) We zijn zaterdagavond begonnen met een dipping party by Oli thuis. Wat is een dipping party, hoor ik u denken. Wel, men dipt allerlei spul in dipsaus, en eet het op, zo simpel is het. De foto bevindt zich hiernaast, van links naar rechts ziet u mij, K.M, M.G., en Oli. Na de dipping party bleek dat M.G. zijn ticket voor het concert op de unief vergeten was. Terwijl wij op ons gemak van bij Oli thuis naar Kleinhans' music hall wandelden, scheurde M.G. dus als een gek terug naar het noorden van Buffalo om zijn ticket op te halen. Hij is echter teruggeraakt voor de eerste noot gespeeld werd. Die noten waren werkelijk niet slecht ook. De Carmina Burana van Orff zijn gegarandeerd een crowd-pleaser, zeker als er een volledig koor aan te pas komt. Het podium was in feite te klein om er iedereen op kwijt te kunnen, samen met een volledig symfonisch orkest, twee piano's en drie solisten. Na de Carmina Burana zijn we dan in een Grieks restaurant nog dessert gaan eten (cheesecake, typisch Grieks neem ik aan ...).
Zondagochtend na het ontbijt en meer koelsysteem-fun was het het verjaardagsfeestje van Anastasia, het dochtertje van A.V., die trouwens morgen zijn laatste dag komt werken in onze groep, en dan zonniger oorden opzoekt, in het zuidelijke Tennessee. De foto's van het feestje (uiteraard met BBQ - het was 15 graden en zonnig, goed genoeg om te barbecue-en !) bevinden zich hier : http://foto.telenet.be/7952124197 Prominent aanwezig in de foto's zijn A.V.'s Buffalo Sabres t-shirt en het tv-toestel. De Buffalo Sabres (dat is hockey, een sport die populair is in landen waar het gras waar wij op voetballen meestal overdekt is met sneeuw) zijn namelijk voor de tweede keer in hun 34 jarige bestaan tot in de playoffs geraakt, en staan er bijzonder goed voor wat betreft het kampioen spelen ... dus iedere wedstrijd moet met argusogen worden gevolgd. Spijtig genoeg zijn ze vandaag verloren tegen de New York Rangers. En dat nog wel op Anastasia's verjaardag. Nu, vermits ze de Rangers al drie keer eerder hadden ingepakt, is het allemaal nog zo dramatisch niet, en maken ze nog steeds een zeer reële kans op de Stanley-cup. Dus allemaal supporteren voor de Buffalo Sabres eh ... Scary good !
Aha, hoor ik u denken, weer een boeiende titel. Nu volgt zonder enige twijfel de verklaring. En inderdaad, die zit er wel degelijk aan te komen, maar laat me u toch eerst nog even in spanning houden. Laat ik beginnen met de lunch gisteren. We gaan meestal op dinsdag en donderdag iets eten buiten de campus, vermits op de campus alles veel duurder is, en ze bovendien de chicken burritos hebben afgeschaft in Bert's Dining. Meestal eindigen we dan bij de chinees (China King), maar dat doet nu eigenlijk niet ter zake. Wat wel ter zake doet is dat ge daarvoor de auto moet nemen. De vraag is dan altijd wie er 's morgens het vroegst is gearriveerd, en derhalve op de toegangsweg naar het gebouw staat geparkeerd. Gisteren stonden zowel M.G. als ik dichtbij geparkeerd, dus tijdens de wandeling naar de auto vraag ik "Your car or mine ?" Waarop zowel M.G. als K.M. als door een ratelslang gebeten door elkaar roepen "Your car, oh, please, your car !" Waarom, hoor ik u zich nu afvragen ... Wel, eergisterenavond was het de laatste dag van A.V. in het lab van professor C. Dat betekende dat hij meteen iedereen inviteerde bij hem thuis (de dag na het verjaardagsfeestje van zijn dochter), want hij had nog bier over en we konden dan take-out Buffalo Wings gaan halen. Dat was M.G.'s job, die verdwijnt dus met de auto naar Duff's, wij rijden naar A.V.'s huis, en wachten tot het diner arriveert. M.G. staat plots wild gesticulerend voor het venster, en roept dat hij plastic zakken nodig heeft. We hadden namelijk extra hete wings besteld, en Buffalo Wings maakt ge meer pikant door er meer pikante saus over te smijten. Nu hadden ze wat overdreven, en de pikantste vleugels zaten bovendien ook vanonder. De doos was een beetje platgedrukt door alles wat erboven zat, de saus was in de papieren zak gelekt, en had heel de bodem daarvan doorweekt, en uiteraard had M.G. gewoon de zak opgepakt, waarna die op een hoogte van een centimeter of 50 prompt openscheurde, en alle saus en wings over zijn kleren en de voorzetel van zijn auto deponeerde. Enig wassen later was de ergste schade aan M.G. weer opgelapt, maar de autozetel is een ander verhaal. De saus van Buffalo Wings heeft twee namelijk belangrijke ingredienten : chili, en azijn. Als ge dat over uw autozetel smost, en die auto staat dan de hele ochtend in de zon met de ramen dicht, krijgt ge eerlijk waar tranen in uw ogen als ge probeert weg te rijden ... vandaar dus alle paniek.
En verder is hier op 30 april ...(!) ... de zomervakantie begonnen. Alle studenten zijn weg, en alles op de campus is dicht tot september. Maar allez, dan heb ik weer iets om naar uit te kijken... als de studenten terugkomen ben ik hier bijna weg !
...en dan hebben we het niet over Sting's rockband. (heb ik die intro al eens niet gebruikt ?) Neen, het gaat hier over de campuspolitie op de North Campus van de unief. De universiteit heeft namelijk haar eigen politiemacht, hoewel die zelf snel zijn om te zeggen dat ze "nauw samenwerken met de lokale politie in Amherst." Nu zijn er de laatste tijd een aantal computers verdwenen in het Natural Science complex. Dat is zeer vervelend, want vaak bevatten die computers niet alleen onvervangbare data, maar eveneens electronische componenten die bijzonder duur zijn, bijvoorbeeld om wetenschappelijke apparatuur aan te sturen. De punks die die dingen komen stelen interesseert dat allemaal niet, die willen gewoon een computer, ongeacht wat erin zit aan andere dingen. Enfin, de politie heeft dat een beetje op haar krachten genomen en patrouilleert nu zeer regelmatig rond het Natural Science complex. A.V., toen hij zijn bureau leegmaakte, vroeg mij om mee naar beneden te komen met zijn karretje papieren die hij mee naar huis wou nemen, want de campuspolitie mocht hem daar eens mee tegenhouden, dan kon ik het tenminste mee uitleggen. Nadat ik daar eens hartelijk mee had gelachen ben ik dus mee naar beneden gegaan, heb braaf bij het karretje gewacht terwijl hij de auto haalde, en uiteraard geen campuspolitie gezien. Echter, terwijl A.V. de dozen in de auto aan het laden was, stond ik het vuilnis dat daar ook stond te bekijken, en van ergens in het gebouw hadden ze een hoop stoelen weggegooid, waaronder indentiek hetzelfde model als bij ons voor de diffractometercomputer staat. Die stoelen zijn heel gemakkelijk, en van deze was weliswaar de zitting rotversleten, maar er lag ook nog een redelijk intacte losse zitting die eruit zag of ze zou kunnen passen. Om een lang verhaal kort te maken, ik heel die rommel (en nog een andere stoel) mee naar huis genomen, vermits mijn schommelstoel niet meer functioneel is - de rieten zitting heeft door ouderdom de geest gegeven. Na wat puzzelen bleek dat de andere ziting niet op deze stoel zou passen, en dat ik een paar extra gaten in het stoelframe nodig had. Stoel dus uit elkaar gevezen, en vermits ik ondertussen de machine-shop course (succesvol) heb beeindigd mag ik zomaar op elk willekeurig moment van de werkplaats gebruik maken voor om het even welke doeleinden - bijvoorbeeld om gaten te boren. Ik parkeer dus de auto voor de deur van de mechanische werkplaats, sleep die halve stoel naar binnen, en boor de vier vereiste gaten. Op mijn weg terug naar buiten duw ik de deur open met mijn halve stoel onder de arm, en ja hoor, er passeert net een politiewagen van de campuspolitie, die vertraagt, dan stopt, en vervolgens gaat het raampje naar beneden. Politieman met zonnebril neemt mij argwanend op ... "Zo, wat hebben we daar ?" "Wel, agent, zoals u kan zien is dit een halve stoel." "Waar heb je die vandaan ?" "Stond bij het vuilnis achter het Natural Sciences complex, agent." "Hmm ... werk je hier ?" "Ja, agent, in het departement chemie." Ik denk dat hij toen ook wel stilletjesaan begon te begrijpen dat 1) een halve stoel van 30 jaar oud waarschijnlijk niet al te waardevol kon zijn 2) ik geen terroristische aanslagen plande met de stoel als wapen, en 3) je ook geen computer in zo'n stoel kon verstoppen. Maar allez, hij moest toch iets zeggen ? Zodus : "Wel, maak er geen gewoonte van om door het vuilnis te rommelen, ok ?" "Tuurlijk, agent ..." De clue van het verhaal is dat ik nu een gemakkelijk stoel heb om op te zitten, en bovendien niet gedeporteerd ben naar Guantanamo Bay wegens het bezit van weapons of mass destruction. Yay me ! Met een halve stoel kunt ge een behoorlijke hoop schade aanrichten...
Ik kan het niet nalaten weer een extreem Amerikaans moment van vanavond met u te delen. Ik sta dus in de keuken deeg te kneden voor mijn brood van morgen (voor diegenen onder u die niet van het begin gevolgd hebben, ja, ik bak mijn eigen brood hier) als Paul's telefoon gaat. Hij voert een gesprek van ongeveer vijf minuten, en stuift dan voorbij mij de keuken uit, roepend "Ik ga met mijn vriend(in ?) een wandelingetje maken !" Ik kneed, omgeven door de plots ingetreden rust tevreden verder, als ik luttele seconden later op de oprit zijn auto hoor starten en wegrijden. Ligt dat nu aan mij dat ik dat een beetje vreemd vind ?
...bij het doen van wetenschappelijk onderzoek. Mijn twee collega's zouden donderdag naar Japan vliegen, om daar aan het synchrotron een experiment te gaan doen. Vrijdagochtend e-mailden ze vanuit Japan "We hebben het synchrotron kapot gedaan, ge moet niet komen". En vermits de vliegtickets van de goedkoopste soort waren, kunt ge die weliswaar annuleren, maar geld terugkrijgen is er niet bij. Shit happens ...
Ondertussen heb ik ook uit niet nader vernoemde anonieme bron vernomen dat mijn postdoc-aanvraag op bloeddorstige manier is vermoord door de bevoegde commissie, wat concreet betekent dat ik vanaf 1 oktober op zoek mag naar een job, en het onderzoek in de universitaire sector definitief vaarwel zeg. Dat was weliswaar niet volledig onverwacht na mijn jarenlange haat-liefde verhouding met het FWO-Vlaanderen, maar toch, een mens blijft hopen. Het blijft een beetje vreemd op me overkomen hoe er enerzijds geschreeuwd wordt dat er dringend meer geld moet gepompt worden in het wetenschappelijk onderzoek en het creeren van een heel leger nieuwe onderzoekers (op impuls van Europa op weg naar de "kenniseconomie", man toch, we gaan onderzoekers te kort komen !), terwijl daar "ten velde" zo weinig van te merken valt. Alhoewel ... af en toe leest ge dan in de krant zoiets als :
"Vlaanderen verder verwijderd van Lissabonnorm"
"De Vlaamse overheid zal in 2007 naar schatting 0,69 procent van haar bruto binnenlands product (bbp) besteden aan onderzoek en ontwikkeling. Dat is een daling met 0,04 procent of de eerste keer dat de investeringen afnemen sinds 2004."
en nog :
"Daarmee staat Vlaanderen nu op het niveau van zo'n zeven jaar geleden en dat van de Verenigde Staten van vijftig jaar geleden. Om de achterstand in te halen is op drie jaar tijd een bijkomende investering van 1,5 miljard euro nodig van overheid en bedrijven samen. De overheid moet 0,3 procent van het bbp extra investeren of 200 miljoen euro per jaar. Ter vergelijking: het innovatiepact voorziet slechts 60 miljoen euro per jaar."
Maar misschien versta ik dat allemaal verkeerd hoe dat werkt. Ik zal mijn attitude met een bekend Southpark-citaat schetsen (in dit geval een tikje mismeesterd door een collega van mij): "Screw you hippies, I'm going home." Dat ze hun problemen met de Lissabon-norm maar oplossen zonder mij En nu ga ik stoppen met de verbitterde wetenschapper uit te hangen, en hier nog een beetje doorwerken aan mijn laatste "academisch" onderzoek, zodat ik in schoonheid kan eindigen, nietwaar ...dat was per slot van rekening min of meer de bedoeling van hier naartoe te komen.
En dan bedoelen we niet de metro, maar de broodjeszaak. Subway doet aan verse sandwiches met beleg. Het interessante is dat ze telkens een "Sub of the day" hebben, die 2$ kost (wel, $1.99). Al de rest is duurder. Normaal gaan we altijd op vrijdag naar Subway, maar vermits nu binnen de unief alles dicht is omdat het academiejaar is afgelopen, ging ik vandaag - maandag- een broodje halen. Die onderneming werd door de subwayanen onthaald op een sketch met bijzonder hoog In-de-gloria-gehalte. De sub-of-the-day op maandag is blijkbaar "turkey & ham". Nu hou ik niet zo van ham, dus denk ik bij mezelf "als ik nu vraag om die ham eraf te laten, dan is het toch nog steeds een sub of the day, nietwaar ?" Ik vraag dat dus, en de met pukkels overdekte jongeling die de sandwichkes smeert antwoordt "Tuurlijk, als ge geen ham moet hebben, wilt ge dan misschien meer kalkoen ?" Daar zeg ik uiteraard niet nee tegen, dus terwijl hij het vierde schelleke kalkoen op mijn boterhammeke legt komt de baas, die eveneens waakt over de kassa, voorbij en vraagt "double turkey ?" Waarop spotty youth zegt, "nee, de sub of the day". De baas dan: "Jamaar, ge legt daar vier schellekes kalkoen op, dan moogt ge daar geen extra kalkoen op leggen he, want dan is het een double turkey, en dat is niet de sub-of-the-day vandaag. Twee schellekes !" Dan tegen mij "Ja, sorry he, maar ik maak zelf de regels niet." Spotty youth vraagt dus "Ja, wil ge dan die extra kalkoen, of moet ik ze eraf halen ?" Ik kan een sterk staaltje van klantvriendelijkheid altijd apprecieren, en zeg dus sportief en zonder verpinken "Yep, haal ze er maar af." Waarop hij dus voorzichtig de schellekes kalkoen van het brood afpelt en terugkleeft op het stapeltje. De rest van de kaas, groenten en whatnot wordt aan mijn boterhammeke toegevoegd, en ik arriveer bij de kassa. Daarop prijkt triomfantelijk in grote groene lichtende letters "DOUBLE TURKEY - $4.95". Ik zeg dus - "Momentje, ik heb de sub of the day - da's $1.99". Zegt de man achter de kassa (in plaats van "Oh, excuseer meneer, dat was een vergissing dan") - "Oh, heeft hij die kalkoen er weer afgehaald ? Hoeveel schellekes kalkoen liggen erop ?" Ik zeg dus "Inderdaad, hij heeft ze eraf gehaald - twee." Waarop de man achter de kassa prompt naar spotty youth buldert, terwijl hij naar mijn (ingepakt) sandwichke wijst "Zeg, hebt gij die kalkoen er weer afgehaald?" Na -ietwat gegeneerd- bevestigend antwoord van spotty youth, verschijnt er dus ten langen leste "-$2.96, SUB-OF-THE-DAY". Enfin, ge weet het dus, als ge naar Amerika komt ... twee schellekes kalkoen kosten 2.96$ (+tax) !
...is het nu aan mij om de wereldtop te bereiken in het tennis. M.P. heeft achter zijn appartement een tenniscourt, en op een mooie avond besloten M.P, zijn vrouw, K.M en ik een potje te gaan tennissen. Zoals u kan zien was dat duidelijk niet eenvoudig.
Op de werkvergadering van voorbije donderdag vertelde prof. C. dat hij deze week maandag en dinsdag op een congres was. Wij natuurlijk allemaal blij, omdat we dan niet alleen het eeuwenoude credo "als de prof van huis is dansen de postdocs" konden huldigen, maar bovendien ook omdat we hem niet moesten vertellen dat we toch al van plan waren om het disdagmiddag om 1 uur af te bollen naar Niagara Falls, de eerste trip naar Canada voor K.M. en M.P. De reden ? Het Niagara Fallsview Casino heeft een theaterzaal, waar in ware Vegas-traditie shows plaatsvinden. En nu speelden ze toch zeker wel "Nunsense" van Dan Goggin. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de musical met de dansende nonnen, en ondanks het feit dat het in Amerika altijd wat groter en duidelijker moet zijn dan in den Arenberg, was het toch bijzonder plezierig. Dat mijn collega's voor M.G. nagenoeg de hele musical hebben nagespeeld betekende waarschijnlijk dat ze het ook plezant vonden. Foto's laad ik dit weekend op, en de link verschijnt hier dan wel. (inderdaad zie, hier is hij al ... http://fotos.telenet.be/5971674233 ) Overigens was het zonnig, en dat betekent bij de Falls altijd regenbogen ...zeer mooi ! Zaterdag was het een brood-feestje bij de Italianen. Ik had dus 3 kilo brood gebakken, en tot mijn bijzonder grote genoegen betekende dat dat ik M.G. "overbakken" had, want die had maar 1 brood bij. Hij heeft dat dan wel goedgemaakt door een fles absinth mee te brengen uit Slowakije. Het brood was, in vergelijking met wat je hier kan kopen, uiteraard sensationeel, en de complimenten waren niet van de lucht. Het was al bij al zeer gezellig, en het was dan ook ruim twee uur voor ik thuis was. Foto's ? Tuurlijk, al was het wel aan de donkere kant. http://fotos.telenet.be/4979674233 Op maandag dan tenslotte besloot A.V. een barbecue te geven om zijn vriezer leeg te krijgen voor ze naar Tennessee verhuizen op 11 juni. Jammer genoeg was het tegen de avond weer 3 graden, zodat zelfs de vuurton niemand kon overtuigen om langer dan 11 uur te blijven. http://fotos.telenet.be/5970674117 Nu, laat dat alles u vooral niet doen uitschijnen dat alles hier rozengeur en maneschijn is ... niks werkt, en dat betekent dat gedurende de tijd dat ik niet met de drie hoger beschreven activiteiten bezig was, ik waarschijnlijk achter mijn bureau zat. Het is nog precies een week voor Katrien arriveert in New York, en dan neem ik uiteraard vakantie. Maar dat betekent dan ook dat de bijdrage voor de beide congressen in Juli klaar moet zijn binnen - wel - 7 dagen. 't Wordt nog spannend ...
Laat me u allen dan ook even de plannen schetsen voor de komende paar weken. Katrien arriveert op 31 mei in New York, waar ik als alles goed gaat klaar zal staan om haar op te pikken. We blijven drie dagen in New York, en op dag vier rijden we naar Boston. Dag zes wordt haast volledig gespendeerd met naar Washington DC te rijden, en dag 7 spenderen we dan daar. Op dag 8 is het terug naar Buffalo. Eens hier aangekomen geven we de volgende dag een chocolate party (met de chocolade die Katrien meeneemt) en de dag daarna zijn we bij prof. C. uitgenodigd om te komen eten. De volgende vier dagen is prof. C. op congres, en ga ik dus eigenlijk alleen pro forma werken, en in plaats daarvan met Katrien aan sightseeing doen hier. Op zaterdag vliegen we naar LasVegas, waar we ons vakantiebudget in het casino plannen te vervijfvoudigen, alvorens de volgende ochtend naar de Grand Canyon te trekken. Vermits die erg groot is doen we er drie dagen kamperen over om hem te verkennen, en dan rijden we verder naar Monument Valley, Capitol Reef, en misschien Zion National Park omdat iedereen me dat maar blijft aanraden. Dan terug naar Vegas, en vroeg in de ochtend vertrekken naar Buffalo. De laatste nacht spenderen we "thuis", en dan zet ik Katrien weer op het vliegtuig naar Berendrecht (uiteraard is er een directe verbinding Buffalo-Berendrecht, dat had u al begrepen waarschijnlijk). Ik weet niet in hoeverre ik de laptop overal mee naartoe ga slepen, dus misschien zullen de updates redelijk infrequent zijn, maar dat halen we dan later wel weer in. Vandaag zijn we tussen het werk door sportschoenen gaan kopen (op snadalen kunt ge moeilijk tennissen), die gaan uitproberen op de erg fijne gratis courts die hier overal in parken te vinden zijn, en bovendien ook nog naar Shrek 3 gaan kijken. Slecht was hij niet, en er zitten een aantal behoorlijke vondsten in, maar het concept begint een beetje te vermoeien. Niet echt een aanrader dus. Op DVD misschien, tijdens een moment van verbijsterende verveling... En voor de rest is het werk werk werk ... alles moet deze week af ! Deze zomer trappen ook mijn beide roommates het af, Tracy als entertainster/animatrice op een 8-weekse cruise naar Alaska, en Paul op cursus naar Nice (ja, in Frankrijk). Het zal hier dus over de zomer maar stilletjes zijn ...
Vorige maandag was in de VS Memorial Day, het equivalent van 11 november bij ons, en ook het onofficiele begin van de zomer, waarop heel de VS zijn of haar zwembad openlegt. Een federale feestdag dus en vakantie, voor iedereen, behalve prof. C's groep. Soms vraag ik mij toch wel af wat voor uilskuikens wij allemaal zijn om te komen werken. Vooral omdat de baas laat uitschijnen dat hij "wel eens zal langskomen" en dan uiteindelijk toch niet opdaagt. Maar goed, zondag had K.M. een monopolyspel gekocht, en we waren dus allemaal (behalve M.G., die gaan kamperen was) uitgenodigd voor fruitsla, ijskreem en monopoly. Allemaal, dat zijn dus K.M. zelf, S-L. Z.. M.P., zijn vrouw Y.P. en ikzelf. Zoals op de fotos (als ik ze ge-upload krijg, want de fotoserver doet lastig) te zien is zaten de grote winnaressen aan de rechterkant, en was S-L. Z. extreem gelukkig met al die kapitalistische overdaad. Hij weigerde wel koppig om iets te verkopen of te ruilen, niettegenstaande dat werkelijk een beter idee zou geweest zijn. De jongens zijn allemaal volledig gepluimd geeindigd, en Y.P. was de grote overwinna(a)r(es).
Wat die bureaucratie uit de titel betreft, vorige week had K.M. gemerkt dat haar personeelskaart van de unief niet werkte bij het proberen binnen te raken van de sportfaciliteiten. Daarover had dus al een hele emailconversatie plaatsgevonden met de verantwoordeijke, die zich al uitvoerig had geexcuseerd, want in eerste instantie was het allemaal hun fout geweest. Dat bleek allemaal nogal simplistisch, want de kaart bleef het hardnekkig niet doen, met alle problemen vandien bij het binnen proberen te komen in de sportfaciliteiten. Tot overmaat van ramp kreeg ze dan vandaag een email van de personeelsdienst, waar in feite instond dat ze haar met kaart en al uit het systeem hadden gegooid. Terrorisme in de VS ? Allemaal nergens voor nodig. Ze helpen het land zelf wel om zeep, meer specifiek door het massaal inhuren van jobstudenten. Het economisch verlies dat daardoor geleden wordt is haast niet te becijferen ...
Maar goed, met al die kaart-perikelen als achtergrond, enter mijn schitterend plan om vandaag eens te proberen tijdens de middagpauze raquetball te spelen (de snellere variant van squash, met een harder botsender balleke, en eigenlijk "no rules" wat betreft waar ge het moogt slaan). Tot overmaat van ramp bleek halverwege de wandeling naar het sportcomplex dat K.M. dan ook nog eens die vermaledijde kaart vergeten was op haar bureau. Dus, bij de ingang mocht ze uiteraard niet binnen, en moest ze naar de balie om te worden "bestempeld" (ge krijgt een stempelke). Daar aangekomen, had ze dus geen kaart, en ook geen identiteitsbewijs, want haar naam staat uiteraard wel in de computer, maar er staat geen fotoke bij, dus de persoon achter de balie kan niet zien of ze is wie ze zegt dat ze is. Vanzelfsprekend begrijpen we allemaal dat een waterdichte identificatie van wie de universitaire sportfaciliteiten wil gebruiken van cruciaal belang is (om te zorgen dat potentiele terroristen niet kunnen trainen in Amerikaanse universiteitsfaciliteiten waarschijnlijk), maar allez, ik zeg dus dat ik haar zonder enig probleem wil identificeren als wie ze is, omdat ik een collega van haar ben, maar dat was helaas onmogelijk. Gelukkig kwam net de verantwoordelijke himself er aan, met wie K.M. dus al een hele emailconversatie achter de rug had over die stomme kaart. Wat had die meneer te zeggen ? "Ja, inderdaad, u ken ik, dus ge moogt daar een stempelke gaan halen. Nu," zegt hij, terwijl hij zich naar mij draait, op doodnormale conversationele toon, "were you giving him a hard time ?" Ik zeg, zoals waarschijnlijk ieder weldenkend mens zou doen, iets in de aard van "Huh, wha ?" Waarop hij braaf herhaalt "Were you giving him a hard time ?" Ik zeg dus dat ik niet begrijp wat hij bedoelt, waarop hij opnieuw herhaalt, dit keer met iets meer nadruk "Were you giving him a hard time ?", waarna hij geduldig blijft wachten met een blik van "Ja, ik ga hier niet weg, en gij ook niet, voor ge mij antwoord hebt gegeven he, vriend". Dat ging nog een tijdje (en, geloof me, zonder zwanzen, toch wel een tiental keer, ondanks interventies van K.M.), tot hij de dikhoofdigheid van die stomme buitenlanders klaarblijkelijk kotsbeu was en tot besluit toevoegde, een twintigtal centimeter van mijn gezicht (het is algemeen geweten in de VS - ook in het Verenigd Koninkrijk trouwens- dat hoe harder ge spreekt, hoe dichter bij het gezicht van buitenlanders, hoe beter ze u over het algemeen verstaan) "You cannot give him a hard time ...these people are students, do NOT give them a hard time." Waarna het onmiddelijk duidelijk was waar het allemaal over ging : de persoon achter de balie. Was I "giving him a hard time" over K.M. die niet binnen mocht ? The law is per slot van rekening the law, geen ID, niet binnen ! De reden voor al de verwarring was uiteraard dat die "persoon" achter de balie waar we het al de hele tijd over hebben een meisje was, en dat naar meisjes over het algemeen niet verwezen wordt met het persoonlijk voornaamwoord "him". Maar kom, 't Zal wel aan mij liggen...
Hallo iedereen ! Na een afwezigheid van iets meer dan een week, waarin ik met Katrien volslagen onbeschaamd de toerist heb uitgehangen, zijn we weer terug in Buffalo.
Buffalo-NYC is inderdaad een 8 uur rijden, en pogingen om het sneller te doen strandden op snelheidsbeperkingen rond wegenwerken (Fines doubled in workzones ! It's the law !). Bovendien ontdekte ik halverwege de weg naar NYC dat na de zoveelste file door wegenwerken mijn auto verdacht warm begon te lopen - tot op het punt dat er stoom van onder de motorkap kwam. Dat is een Erg Slecht Idee als ge op voorhand al een scheur in uw radiator hebt zitten, want als ge dan druk opbouwt wordt het koelmiddel natuurlijk naar buiten geperst in plaats van braaf binnen te blijven zitten. Inderdaad dus, na 230 mijl, en vlak na deze episode, moest ik koelmiddel bijvullen. De reden voor al de ellende ? Blijkbaar had de electrische ventilator die koele lucht over de radiator zuigt de geest gegeven. Een ongeluk komt nooit alleen zeggen ze ... Maar goed, ik ben dus heelhuids op JFK geraakt, waar Katrien al braaf op mij zat te wachten. De volgende bijzonder rare gebeurtenis was het inladen van de auto met de bagage van Katrien, en het overhandigen van de fles cola die ik plichtsgetrouw had gekocht om de dorstige(n) te laven ... ik haal die dus vanachter mijn autozetel en ik wordt meteen volgesproeid met cola. Het bleek dat er een productiefoutje in de PET fles zat, en dat er dus een piepklein gaatje was ontstaan, waardoor al ongeveer een halve liter cola naar buiten was gesproeid. We hebben dan de fles maar op de parking van de luchthaven laten staan ... Toen kwam de volgende uitdaging : van de parking van de luchthaven naar het hotel geraken. Dat was op het schiereiland Manhattan, en dat betekent dat je dus een brug moet gebruiken. Het was 4 uur 's middags, en dat betekent spitsuur. Het was bovendien gruwlijk heet. Enfin, u raadt het al - na vijf minuten begon de motor warmer te worden dan eigenlijk gezond was ... dus : de verwarming weer volledig open, en zo stapvoets van stoplicht naar stoplicht, heel Manhattan door. We hadden op voorhand een betaalbare parking gelocaliseerd (als ge ooit moet parkeren in NYC : http://www.nycgarages.com/ ) en waren de auto dus in een oogwenk kwijt, op een straat van het hotel. Dat laatste was primitief, doch voldoende comfortabel. Na nog een kort uitje om iets te gaan eten in een Japans restaurant (zeewier, iemand ?) zijn we maar in bed gekropen, want Katrien was begrijpelijkerwijze stikkapot. De volgende ochtend hebben we ons dan in NYC gestort, maar dat zal voor volgende keer zijn, want ondanks het feit dat ik jullie allen zo gruwelijk verwaarloosd heb de voorbije twee weken, moet ik er nu weer vandoor om te gaan werken. Zaterdag vertrekken we naar het midden-westen, en het zal dus waarschijnlijk weer meer dan een week duren voor de volgende update met hoe onze reis naar NYC is afgelopen, sfeerbeelden van Boston, en de tijd hier in Buffalo (Waar ? Oh. Buffalo ...) En foto's - zoals gebruikelijk, die zijn er, maar het zijn er te veel. Uploads binnenkort.
New York City dus ...om het met de woorden van "The Voice" te zeggen - the city that never sleeps. Dat viel zo te horen nog betrekkelijk mee. We sliepen in het West Side hotel and hostel - een oud hotel dat volledig onder een laag verf van een centimeter dik zat, met een badkamer per vijf kamers, maar wel schoon en geairconditioned. We hebben onbeschaamd de toerist uitgehangen, en alle typische bezienswaardigheden bezocht : wandelen in Central Park, shoppen op Fifth Avenue, naar de top van het Empire State building, een Broadway show, Wall Street en de Stock Exchange, de oude haven, het Museum of Natural History, Times Square (dat eigenlijk toch niet zo klein was), het Rockefeller Centre, Grand Central Station, en dan natuurlijk als kers op de taart op de allerlaatste ochtend het vrijheidsbeeld, ook binnenin (hoewel je niet meer naar boven mag sinds 11 september - je kan nog wel binnenkijken van in de sokkel) en Ellis Island, het mekka voor de afstammelingen van de immigranten die tussen 1905 en 1926 de VS binnenkwamen. En ik zal zo nog wel een en ander vergeten zijn. Buiten wolkenkrabbers vindt ge ook een gigantische varieteit aan eten in NYC, dus ook dat was geen enkel probleem. De foto's zijn allemaal redelijk mislukt omdat ik ergens op dag twee een vinger op de lens heb gezet en de resulterende vlek dus alle volgende fotos onstsiert tot ik dat eindelijk in de mot had twee dagen later. Nu ja, een vingerafdruk meer of minder ... De fotos van New York City (of althans een selectie) vindt u hier : http://fotos.telenet.be/5977704241 Dan op dag vier tegen de namiddag de auto opgehaald, koelmiddel bijgevuld, en Manhattan uitgereden naar het noorden, richting Boston. Die trip duurde uiteraard langer dan verwacht, maar tegen 10 uur 's avonds waren we er dan toch in geslaagd het hotel 20 mijl ten noorden van Boston te localiseren. Daar waren we zo opgelucht met onze eigen badkamer en de, eerlijk, smaakvol ingerichte kamer, dat Katrien meteen voorstelde om maar daar te blijven en niet na 1 dag door te rijden naar Washington DC. In Boston, we moeten wel wezen, is er meer dan genoeg te zien. Aldus hebben we drie dagen aan een stuk Boston afgedweild, de eerste dag ook letterlijk, want het heeft heel de dag gegoten van de regen, maar we waren gewapend met een goeie paraplu en er zijn een verschrikkelijke hoop museums. Daar is niet altijd erg veel te zien, maar soms gelukkig ook wel. Ik ben er eindelijk min of meer in geslaagd het gat in mijn geschiedenis ("Het ontstaan van de VS") op te vullen. Blikvanger is zonder meer de USS Constitution, een houten oorlogsschip uit 1797 dat nog steeds in actieve dienst is in de US Navy. Al sturen ze het gewoonlijk niet naar Irak en zo. Admiraal Nelson's Victory, die in London in een droogdok lag, was ouder, maar dreef niet meer zelf, en zoals u ongetwijfeld al vernomen heeft is die een paar weken geleden dan ook nog eens volledig afgebrand. Boston zelf doet erg Europees aan , zowel qua architectuur en leeftijd als qua rijgedrag van de Bawhstohnians. We hebben op dag drie dan ook nog het aquarium bezocht. Erg plezierig is de oude markt, drie gebouwen die vol met winkeltjes en eetgelegenheden zitten. Ge kunt er bij wijze van spreken alles eten, van over de hele wereld. En dan tot slot was het terug naar Buffalo, langs de kust van Lake Ontario, het zogenaamde NY Seaway Trail, waar ge voorbij mooie en pittoreske landschappen komt gereden. Bostonfoto's komen de volgende keer aan bod. Wat we allemaal hebben uitgespookt ton we terug in Buffalo waren staat voor volgende keer op het menu, nu vertrekken we in elk geval overmorgenmiddag naar Vegas, om wat rond de Grand Canyon te gaan rijden en zo nog een nationaal park of twee te gaan bezoeken in de buurt.
Zo...we zijn weer thuis. Alles is precies volgens plan gegaan tot nu toe, en als alles goed is zit Katrien op dit eigenste moment op het vliegtuig vanuit NY City naar Brussel. Ik zal het verhaal maar weer in stukjes doen, want anders wordt het veel te lang. Ik begrijp nu ook wel dat u allen de voorbije week mijn blog geweldig gemist hebt, maar toch, een bericht van vijf bladzijden op een dag is een beetje veel van het goede. Eerst en vooral, de foto's van Boston. Die vindt u hier: http://fotos.telenet.be/7936714135 De beschrijving van wat we allemaal hebben gezien bevindt zich in het vorige bericht.
Terug in Buffalo - vrijdag- zijn we dan begonnen met een feestje. Katrien had chocolade bij, veel chocolade, en die hebben we dus gesmolten, een ongelooflijke hoop fruit gekocht, en vervolgens iedereen die ik hier ken uitgenodigd voor chocolade fondue - een doorslaand succes, mag ik wel zeggen. http://fotos.telenet.be/7938714189 Zaterdag zijn we naar downtown Buffalo getrokken, en hebben de Naval Yard
bezocht - twee oorlogsschepen en een onderzeeboot die daar al een
tijdje liggen te roesten en dan over het roest weer grijs of zwart
worden geschilderd door vrijwilligers. Met twee man en een paardekop
kunt ge geen schip onderhouden dat normaal een bemanning heeft van 1500
man, toch ? http://fotos.telenet.be/7939714871 's Avonds zijn we gaan eten bij Prof. C., die ons vriendelijk had uitgenodigd voor een barbecue en om te zwemmen in zijn zwembad. Dat was natuurlijk stervenskoud, maar we hebben ons niet laten kennen ! Zondag was verhuisdag voor die arme A.V. die een job heeft aangenomen bij een College in Tennessee. Heel zijn huishouden moest dus een container in, en daar zijn we van een uur 's middags mee bezig geweest tot een uur of acht 's avonds. Uiteraard was het niet de bedoeling dat dat zo lang zou duren, maar kom, de mens is er nu toch maar in geslaagd te verhuizen. Een heel huishouden in vier meter container proppen is niet zo simpel zo blijkt. Hoe doet ge dat dan ? Zo: http://fotos.telenet.be/8930714130 Maandag ben ik gaan - eh- werken, terwijl Katrien aan "home cooking" deed. Dinsdag hebben we gespendeerd aan het bezoeken van respectievelijk de Niagara Falls - nog eens, maar deze keer in het seizoen, met al de bootritjes in full swing, en dus hebben we maar de "Maid of the Mist" genomen om onder de waterval te gaan rondspetteren. Aan te raden, erg plezierig, en vooral ook verfrissend. http://fotos.telenet.be/8931714248 Woensdag dan de Buffalo Zoo, die klein is uitgevallen, maar waar ze erg hun best doen om het hele park herin te richten. Er waren alleszins een paar goeie ideeën. Alle beestjes sliepen wel ongeveer, al leken sommige meer moe dan andere. http://fotos.telenet.be/8933714230 Donderdag was Prof. C. terug van zijn congres en moest ik dus weer gaan werken, maar vrijdag ben ik weer ontsnapt, dit keer naar Toronto, waar we opnieuw de zoo hebben bezocht. Daarvan volgen de foto's volgende keer, na de volgende sorteerronde. (en hier zijn ze dan: http://fotos.telenet.be/5933714321 ) De highlight van de dag in Toronto was zonder meer de zeeberen. Er zwommen er daar drie rond, en we waren netjes op tijd voor de presentatie. Die begon met het voorstellen van de beestjes in kwestie, en een van hen bleek Timo te heten. Ge-intrigeerd (hoeveel zeeberen zijn er die Timo heten ?) zijn we dus achteraf maar gaan vragen of de verzorgers wisten waar die fameuze Timo vandaan kwam ... en inderdaad, het was "a Belgian Zoo". Timo was een van onze eigen zeeberen, waarvan ik en Katrien natuurlijk straal vergeten waren dat hij naar Toronto was vertrokken in 1999. Het was in elk geval een blij weerzien. De zoo in Toronto is netjes ingericht, volgens de moderne standaard, d.w.z. per continent, en ze hebben vooral heel veel plaats, wat niet "zoo" evident is in Zoo Antwerpen ... En dan tot slot zaterdag hebben we ons dan ingepakt en zijn we vertrokken naar Las Vegas. Maar dat is voor de volgende keer, nu is het bedtijd !
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg." Vanavond, na de laatste postersessie, tegen een uur of elf, zakten ik en mijn collega M.P. zoetjesaan af naar de pooltafel, waar een aardig assortiment Denen en een Engelsman, die vanochtend de eerste spreker was geweest, al aan het spelen waren. Na twee minuten zegt de Engelsman ik kwestie: "Wel, ik hoop dat ik mijn zonnebril nog terugvind, want ik ben die vanmorgen ergens kwijtgeraakt." Waarop M.P. en ik natuurlijk een lachstuip krijgen, zodat het even duurt voor we hem kunnen vertellen dat het prof. C. is die zijn zonnebril heeft gejat. Het enige waar we nu op kunnen hopen is dat prof. C. hem niet terug kwijt is gespeeld voor de rechtmatige eigenaar 'm hem morgen kan afhandig maken ...
(dat is dan ook goed afgelopen ...prof. C. was wel een tikje teleurgesteld)
Het is er eindelijk van gekomen : de foto's zijn gesorteerd en opgeladen, nu de verhalen nog ...
Op 17 juni vlogen we dus naar Las Vegas. We hadden daar een auto gehuurd om door Arizona en Utah te gaan rondrijden, en het oppikken daarvan verliep vlekkeloos, ondanks het late uur van aankomst. Enige dissonant : de huurprijs van 129$ per week bleek door "taxes en surcharges" eerder 290$ per week te bedragen. Maar allez kom, voor dat geld kregen we dan wel een Chrysler PT Cruiser cabrio. Dat ge die kap toch nooit naar beneden kunt doen omdat ge dan binnen de vijf minuten sterft van uitdroging hadden we op dat moment nog niet echt begrepen. Las Vegas, zoals ge al verstaat, is WARM. Zelfs om elf uur 's avonds is het nog boven de 30 graden. De wilde rit door Vegas naar het hotel is hier gedocumenteerd: http://fotos.telenet.be/2926504231 Vegas, voor wie er nog nooit geweest is, is moeilijk te beschrijven. Het is een soort mengeling van een pretpark en een vakantiedorp, met een atmosfeer die duidelijk ademt "What happens in Vegas, stays in Vegas". Een soort gereguleerde wetteloosheid dus. En dat laatste gaat blijkbaar dubbel op voor bouwvergunningen. Na een wilde nacht in "Binions Horseshoe Casino en Hotel" stonden we 's morgens vroeg op om op onze grote cruise te vertrekken. De temperatuur vroeg 's ochtends is draaglijk (27 graden of zo) zolang ge uit de zon blijft. De kap van de auto is dus ongeveer 10 minuten naar beneden gebleven - op de weg is er natuurlijk geen schaduw.
Ook belangrijk - de hele tocht is te volgen op een deze midag in elkaar gesmurfte kaart - die bevindt zich hier, voor het geval u verloren zou lopen in de beschrijvingen. http://fotos.telenet.be/5912594184 Klik op "ware grootte" om de details van de tocht te kunnen bekijken.
Vegas uitrijden naar het zuiden landt u in Boulder, NV, waar de Hooverdam de laaste uitloper van de Grand Canyon afsluit, en op die manier een watervoorraad en electriciteit creeert voor het hele middenwesten, tot Californie toe. Dat moesten we uiteraard gezien hebben ... en dat kan ook. Gedeeltelijk toch. Behalve de generator-hal is de hele rest van de binnenkant van de dam nu gesloten voor het publiek. De reden is uiteraard 9/11. Er staat ergens een hilarisch bord dat verkondigt dat de huidige veiligheidsmaatregelen niks anders zijn dan de voortzetting van een lange traditie van bescherming van de Hooverdam tegen venietiging. Met zwart-wit fotootjes van troopers die tijdens WOII gestationeerd zijn om een bombardement te verhinderen. Het bord bevindt zich in de fotogalerij - oordeel zelf of dit kan doorgaan voor revisionisme of niet. http://fotos.telenet.be/2927504201
Na de Hooverdam gaat het een tijdje zuidwaarts tot in Kingman, waar dan de oude route 66 vertrekt naar het oosten en de Grand Canyon. http://fotos.telenet.be/2929504243
In Grand Canyon village aan de zuidkant van de canyon aangekomen hebben we snel de tent opgezet, om dan naar de zonsondergang te gaan kijken en onze eerste blik op te vangen van het grootste gat in de aardkorst ter wereld. Dat van die zonsondergang is helaas wel misgelopen - de bus was twee minuten voor wij kwamen aangestruind al vertrokken. De grand canyon is werkelijk onbegrijpelijk groot. Je kan er een hele tijd naar staan kijken, maar dat helpt niet echt om de boodschap te doen doordringen dat de andere kant een kleine 30 kilometer ver weg is. Uiteraard zijn er (veel) foto's. Hier : http://fotos.telenet.be/3920504309 De volgende ochtend hadden we rond 4.15 de wekker gezet (gelukkig is er drie uur tijdsverschil tussen Buffalo en Arizona, waardoor dat nog min of meer menselijk aanvoelde) om ook de zonsopgang mee te maken. We hebben er geen spijt van gehad. Vervolgens hebben we ons een tijdje staan afvragen of het beest dat een stuk dieper in de canyon op een boom zat inderdaad een Californische condor was - en dat bleek wel degelijk zo te zijn. Hoe ziet ge dat ? (grootte is geen criterium, ge kunt dat op die afstand toch niet inschatten) Iedere condor heeft een nummer aan zijn vleugel hangen. Dus als ge een genummerde vogel ziet (in dit geval nr. 10) is het wel degelijk een condor en geen kalkoengier. Vervolgens zijn we gaan wandelen - de canyon in. Die is een goeie 1500m diep, en het is niet onmogelijk, maar wel moeilijk, om op een dag naar beneden te wandelen en weer helemaal naar boven. Vooral niet in een temperatuur die in de schaduw een eind in de 30 bedraagt - en ge wandelt uiteraard niet in de schaduw. Vermits Katrien nog steeds last had van haar achillespees, hebben we dat helemaal niet geriskeerd, en zijn we op een diepte van 630 meter op het Bright Angel Trail gestopt. Toen moesten we natuurlijk ook nog terug naar boven. En toen we uiteindelijk weer boven waren ("Shht ! Wat is dat geluid ?" ..."Mijn ademhaling ..."), waren we eerlijk gezegd blij dat we niet dieper waren gegaan ... Na een koele drink en een stevige maaltijd hebben we dan een tweede pogong ondernomen om op het busje te geraken dat verder reed naar Hermit's rest om vanop een uitstekend uitzichtspunt de zonsondergang te observeren. Samen met ongeveer 300 andere toeristen. Dat leidde soms tot hilarische taferelen, waarbij na het zorgvuldig composeren van een foto van de canyon plots een andere toerist zijn camera twee meter voor de uwe in het midden van het beeld stak. Maar goed, de zonsondergang hebben we inderdaad gezien. De temperatuur stuikt op die hoogte, in tegenstelling tot in Las Vegas, steil naar beneden. We hadden, omdat we dat vorige avond ook al hadden gemerkt, brandhout gekocht, en al snel zaten we dus aan de tent bij een gezellig kampvuur de gebeurtenissen van de dag te herkauwen. Aan het begin van dag 3 zijn we niet om 4 uur opgestaan, maar iets later, om dan in te pakken en een lus te gaan rijden verder oost langs de canyon en de observatietoren, en dan naar het zuiden, naar het Wupatki national monument. Dat zijn Pueblo's (stenen huizen en voorraadschuren) uit de 10e of de 11e eeuw, gebouwd door de lokale indianen, waar in feite erg weinig van geweten is. En dan gaat het over redelijk essentiele dingen zoals "waar kwamen ze vandaan, wat deden ze daar, en hoe leefden ze". Maar goed, die Pueblo's staan er dus nog, en zijn bovendien een stuk slimmer gebouwd dan de hedendaagse Amerikaanse architectuur. Ik zal binnenkort eens een paar foto's opladen waar de verschillende stadia van het bouwen van een huis op worden duidelijk gemaakt. Het komt erop neer dat mijn tuinhuis steviger ineen zit. Enige nadeel van zo'n pueblo: in deuren geloofden ze zo niet. Ge moest dus door een gat in het dak naar binnen klimmen. Foto's natuurlijk : http://fotos.telenet.be/3921504154 Van daar reden we verder zuid naar de Sunset crater (zo genoemd vanwege de kleuren van de zwavelafzettingen op de rand) die ook zo rond 1100 voor de laatste keer is uitgebarsten, en dus een heleboel verse lavastromen heeft achtergelaten. Met daaronder, tot de grote verbazing van de geologen, weer de resten van een indiaans dorp natuurlijk, wat heeft geleid tot de precieze datering van die laatste uitbarsting. En dan tot slot hebben we toch maar besloten om nog een tijdje verder naar het zuiden te rijden om de grootste meteoorkrater ter wereld te gaan bezoeken. Dat was een last minute aanpassing van het programma, omdat ik me de vorige avond plots herinnerde dat die in Arizona lag - dichtbij genoeg blijkbaar om er langs te rijden.
Voor vandaag ga ik het daarbij laten, het vervolg wordt een van de komende dagen online gezet.
 "Very Happy"){kind=icon}
Ah, wat een opluchting. De fabrikant van de diffractometer heeft ons een tchnieker gestuurd om het ding weer te komen uitlijnen, die mens had eerder voor de fabrikant van onze roterende anode gewerkt, en dus hebben we nu een perfect onderhouden en uitgelijnd toestel. 't Is een plezier om mee te werken.
De ouders zijn intussen weer veilig in Belgie aangekomen, en het weer begint hier eindelijk stilletjesaan wat op te warmen. Voor het weekend spreken ze voorwaar van 15 graden en zon !
En dan bedoelen we niet de metro, maar de broodjeszaak. Subway doet aan verse sandwiches met beleg. Het interessante is dat ze telkens een "Sub of the day" hebben, die 2$ kost (wel, $1.99). Al de rest is duurder. Normaal gaan we altijd op vrijdag naar Subway, maar vermits nu binnen de unief alles dicht is omdat het academiejaar is afgelopen, ging ik vandaag - maandag- een broodje halen. Die onderneming werd door de subwayanen onthaald op een sketch met bijzonder hoog In-de-gloria-gehalte.
...is het nu aan mij om de wereldtop te bereiken in het tennis. M.P. heeft achter zijn appartement een tenniscourt, en op een mooie avond besloten M.P, zijn vrouw, K.M en ik een potje te gaan tennissen. Zoals u kan zien was dat duidelijk niet eenvoudig.
Op de werkvergadering van voorbije donderdag vertelde prof. C. dat hij deze week maandag en dinsdag op een congres was. Wij natuurlijk allemaal blij, omdat we dan niet alleen het eeuwenoude credo "als de prof van huis is dansen de postdocs" konden huldigen, maar bovendien ook omdat we hem niet moesten vertellen dat we toch al van plan waren om het disdagmiddag om 1 uur af te bollen naar Niagara Falls, de eerste trip naar Canada voor K.M. en M.P. De reden ? Het Niagara Fallsview Casino heeft een theaterzaal, waar in ware Vegas-traditie shows plaatsvinden. En nu speelden ze toch zeker wel "Nunsense" van Dan Goggin. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de musical met de dansende nonnen, en ondanks het feit dat het in Amerika altijd wat groter en duidelijker moet zijn dan in den Arenberg, was het toch bijzonder plezierig. Dat mijn collega's voor M.G. nagenoeg de hele musical hebben nagespeeld betekende waarschijnlijk dat ze het ook plezant vonden. Foto's laad ik dit weekend op, en de link verschijnt hier dan wel. (inderdaad zie, hier is hij al ...
Hallo iedereen ! 
New York City dus ...om het met de woorden van "The Voice" te zeggen - the city that never sleeps. Dat viel zo te horen nog betrekkelijk mee. We sliepen in het West Side hotel and hostel - een oud hotel dat volledig onder een laag verf van een centimeter dik zat, met een badkamer per vijf kamers, maar wel schoon en geairconditioned.
Zo...we zijn weer thuis.
Ik weet dat ik jullie nog een heel stuk verhaal over onze reis schuldig ben, maar vermits ik maar geen tijd vind om de foto's te sorteren, eerst even iets anders. Ik zit dus nu op een congres in New England, en vanmorgen bij de eerste koffiepauze komen we buiten terwijl ik toevallig met mijn baas, prof. C. aan het praten ben. Hij tast dus in zijn zak voor zijn zonnebril, vindt die dan ook, en zet hem op. Ik vond al dat hij er verbazend flashy mee uitzag, en inderdaad, na een drietal seconden pakt hij hem verbaasd weer van zijn neus, en zegt "Hmm, dit is helemaal mijn zonnebril niet !" Dat op zich was al erg grappig, omdat prof. C. normaalgezien zonnebrillen kwijtraakt aan een tempo van ongeveer drie per maand. Hij concludeerde dan ook "Wel, ik heb al genoeg zonnebrillen aan de wereld geschonken, het werd tijd dat ik eens iets terugkreeg."
