Voor de volgende ochtend hadden we geen duidelijke plannen, behalve dan "tijdig op de luchthaven geraken". Vermits Katrien's vlucht vertrok om 13.55u, en de mijne om 17.30u, hadden we 's ochtends meer dan tijd genoeg - want uiteraard waren we weer vroeg wakker. We zijn, in het gezelschap van de watermeloen die we voor ons vertrek naar Culebra hadden gekocht maar nooit opgegeten, een strandwandeling gaan maken in het balenario Nolo Morales, dat verfrissenderwijze open was om half acht 's morgens - waarschijnlijk omdat er geen gelegenheid tot kamperen was. We hebben ons dus onder het motto "nu tussen ons en die watermeloen" aan een picnictafel gezet, en hebben watermeloen gegeten tot we er rimpelige vingers van hadden. Dat festijn werd gevolgd, niet enkel door het opkuisen van de smurrie met de overschot van onze rol wcpapier, maar ook door een laatste strandwandeling op de heerlijke koraalstranden van Puerto Rico, met blauwe lucht, blauwe zee, en witte wolkjes. Tegen negen uur waren we dan terug in het hotel, om al de rommel terug in te pakken en weer naar de auto te dragen, en tevens de auto uit te kuisen en op zoek te gaan naar de batterij die uit de fototas gevallen was (nooit meer teruggezien). Tegen half elf zijn we doorgereden, richting San Juan, en uiteraard duurde het maar een half uur eer we weer voor de deur van het autoverhuurbedrijfje stonden, met de auto volgetankt. Tanken in PR is volslagen idioot: er zijn geen kaartautomaten, en ge moet dus eerst binnen uw kaart gaan afgeven en zeggen dat ge wil voltanken. Dat zetten ze de pomp aan, en moet ge weer naar buiten om effectief te tanken. Tot slot moet ge dan terug naar binnen zodat ze u het eindbedrag kunnen aanrekenen en uw kaart teruggeven. Er staat ook prominent vermeld op een kartonnen pancarte in ieder tankstation dat ze geen kredietkaarten kunnen aannemen zonder een identiteitsbewijs. Daar heeft in elk geval niemand mij ooit naar gevraagd ... Om elf uur zijn we dus in het busje geladen en aan de luchthaven gedropt, mooi te vroeg voor Katriens vliegtuig. Gelukkig, zo bleek. Want bij de self-check in werd het duidelijk dat de vlucht van AA waar Katrien op moest komen te zitten vertraagd was, van 13.55 naar 15.10u. Dat betekende dat ze in plaats van twee uur en tien minuten, maar een krap uur had on in NY haar bagage te recupereren, van terminal te verwisselen, weer in te checken, en op haar volgende vliegtuig terecht te komen. M.a.w : vliegtuig gemist, ticket kwijt, en een nieuw moeten kopen. Nu, vragen staat vrij, en luchtvaartmaatschappijen zijn hier als de dood dat ge volgende keer niet meer met hen wil vliegen. Dus op de vraag aan de AA-mevrouw of ze niks voor ons kon doen (bijvoorbeeld Katrien op een eerdere vlucht naar NY krijgen) begon die meteen rond te bellen, en kon als valabel alternatief voorstellen om Katrien op een Delta-vlucht te boeken die weliswaar maar een kwartier eerder vertrok, maar waarmee ze dan wel in dezelfde terminal aankwam, en waarmee ook de bagage kon worden doorgecheckt. Bovendien garandeerde Delta de connectie, wat betekent dat het hun schuld is als er dan iets fout gaat. Tot onze grote opluchting "involuntary ticket" gratis geboekt, en Katrien ingecheckt bij Delta. Dan op ons gemakske gaan eten (burritos en quesadillas), mij ingecheckt bij US Airways, en Katrien door de security gestuurd. Nadat een laatste poging om met mijn Puertoricaanse vriendin dan tenminste een koffie te gaan drinken ook op niks was uitgelopen, bleek ik vanuit dezelfde terminal te vertrekken als Katrien, dus na het gebruikelijke gevecht met de security (en de nieuwe Ion-scan machine die u virtueel uitkleedt) was er een blij doch onverwacht weerzien aan Katriens gate. Toen er dan om vijf voor drie nog steeds geen vliegtuig aan die slurf stond, heb ik de eerste de beste luchthavenmedewerker bij het nekvel gegrepen voor een korte interpellatie, waarop die doodleuk wist te vertellen dat de vlucht te laat was, en waarschijnlijk tegen 16 uur zou vertrekken. Opnieuw : vlucht kwijt in NY voor Katrien. Wij terug uit de beveiligde zone, naar de ticketcounter, of ze Katrien geen andere luchthaven of vlucht naar Brussel konden vinden ? Het antwoord was helaas nee, de enige oplossing was een hotel in New York. Nu ben ik weliswaar ernstig voorstander van een gratis hotel in NY in tegenstelling tot het moeten kopen van een nieuw ticket, maar niettemin ging het humeur van Katrien -die gewoon naar huis wou- er daarmee niet op vooruit. Maar goed, niks aan te doen, Katrien vloog uiteindelijk weg om 16.45u, en ik een dik uur later. In Charlotte, NC aangekomen kreeg ik een euforisch sms-bericht van een Belgisch nummer "Ik zit op de vlucht naar Brussel !". Natuurlijk direct teruggestuurd dat dat fantastisch was, met een dikke kus erbij, voor ik me realiseerde dat Katrien helemaal geen tri-band GSM heeft, en ik dus waarschijnlijk iemand anders wiens GSM ze had geleend een dikke kus had gegeven. Dat bleek achteraf niet ver bezijden de waarheid... Nu, dwaas geval dat ik ben, had ik natuurlijk ook mijn carry-on ingecheckt, waar mijn warme kleren inzaten. Ik had weliswaar een trui bij, en een jas, maar de short en sandalen, daar viel niet veel meer aan te doen. Bij het opstappen op de vlucht naar Buffalo leverde me dat een skeptische blik van de piloot op: "You know you're going to Buffalo, right ?". Uit wraak heb ik een US Airways dekentje gepikt. :twisted: Maar soit, het vervolg weet ge, het was -12ºC bij het landen en de bagage deed er 45 minuten over om uit het vliegtuig naar de bagageband te kruipen ... Katrien is ook veilig terug in Brussel gearriveerd, doordat de vlucht NY-Brussel te laat was door sneeuw in NY, weliswaar zonder bagage, maar die is dan de volgende dag zonder verder drama aan de voordeur geleverd. Eind goed al goed, en we hebben er een heerlijke, ontspannende, zij het dan een tikje korte vakantie opzitten.
Vanaf het volgende bericht terug naar onze regularly scheduled Buffalo-talk - maar ik zal jullie eerst maar wat tijd geven om de vorige vijf berichten te verteren. Nogmaals, de foto's vindt ge op http://fotos.telenet.be/1935314197 Ik ben in het weekend in het park in de zon gaan lezen - de sneeuw is smeltende, het is overdag boven nul, wat niet wegneemt dat ik bijna aan de bank was vastgevroren. En uiteraard is het tegen het einde van de week weer -5ºC met sneeuw... maar nu zijn het echt de laatste loodjes van de fameuze Buffalo-winter.
