Even terug naar onze gebruikelijke onderwerpen hier in Buffalo. Tot mijn grote verrassing is hier vandaag de klok verzet. In Europa gebeurt dat pas over twee weken (dus ge zijt bij deze gewaarschuwd), maar dat wil zeggen dat we voor twee weken maar vijf uur tijdsverschil hebben tussen Buffalo en Belgie. 't Is zo weer eens iets anders ...
Maar nu, vroeg in de ochtend op de camping, stonden we dus aan de ingang te wachten op onze publico. Het werd kwart voor zes ...dan tien voor zes ... en toen zagen we in de verte gelukkig koplampen opdoemen. De chauffeur was niet echt wakker, maar wel wakker genoeg om over een leeg eiland te rijden, dus gooiden we alles in de publico, onszelf erachteraan, en raasden we richting haven. Vijftien dollar betaald en gezegd dat het zo wel ok was, wat werd onthaald op een soort vriendelijk gegrom en een opgelucht "I go sleep now". Eenmaal aan boord van de ferry hebben we ons op de bankjes op het achterdek geinstalleerd, om tijdens de afvaart van de zonsopgang (om 6.37u) te genieten. Terug in Fajardo aangekomen hebben we de auto opgehaald op de parking (15$), en was het plan om die dag de Cavernas del Rio Camuy te bezoeken, en natuurlijk de Arecibo radiotelescoop. Daarvoor moesten we van Fajardo terug naar San Juan, door San Juan naar de andere kant, en dan halverwege naar de westkust (voor de geographically challenged onder u, hier is een kaart : http://en.wikipedia.org/wiki/Image:Rico.png ). Gelukkig dacht ik eraan om in het locale toeristische magazine te kijken (Que Pasa ?) naar de openingsuren van de telescoop en de grotten, en het verdict was onverbiddelijk : maandag en dinsdag dicht. En het was natuurlijk dinsdag. Voor de grotten was dat dodelijk, maar ik had goeie hoop dat we toch rond de radiotelescoop zouden kunnen rijden. Onderweg stopten we in Dorado, het eerste stadje ten westen van San Juan, om daar op zoek te gaan naar een guesthouse, teneinde niet de laatste dag ook op een camping te moeten doorbrengen, ons eens fatsoenlijk te kunnen wassen, en de tent te drogen. Die onderneming heeft ons uiteindelijk een tweetal uur gekost, want zoals al eerder gezegd, adressen in Puerto Rico zijn niet bepaald eenduidig. Na verloren gereden te zijn in Dorado, hebben we dan maar aan een local (die geen Engels sprak) de weg gevraagd. Hij was net op weg naar ergens, en zei dus "follow me". Dat deden we, en we kwamen uit bij de Costa de Oro, waar het guesthouse zich ergens zou moeten bevinden. Navraag bij de diverse bars die aan de kust gesitueerd waren leverde diametraal tegengestelde aanwijzingen op, en er was nergens ook maar één hotel of guesthouse te bespeuren, alleen gemeubelde appartementen te huur - voor een week, weekend, of maand. Een derde vraag aan de kuisvrouw die het terras aan het afspuiten was - en ook geen Engels sprak- leverde op dat we helemaal naar links moesten, voorbij het hek, en daar was het. Tot haar vriendin zich kwam moeien, die zei dat we helemaal naar rechts moesten. Toen ze steeds harder tegen elkaar op begonnen te roepen in een poging elkaars betoog te overstemmen, hebben we ze maar vriendelijk bedankt, en strooike getrokken over de richting. Het zoeken van de weg werd er niet makkelijker op omdat "rechts" een bulldozer een groot gat in de weg aan het graven was, en ge dus op geen enekel manier door kon. De eerstvolgende straat rechts meer naar het binnenland liep dood, en alle zijstraten terug naar de kust waren enkelrichting, uiteraard in de verkeerde richting. Dan hebben we maar aan een stel politieagenten de weg gevraagd, met weer als resultaat "follow us". Vervolgens hebben ze zelf twee keer de weg gevraagd aan nog iemand anders (in het Spaans gaat dat toch vlotter), maar uiteindelijk kwamen we uit in die fameuze doodlopende straat waar we al geweest waren: het guesthouse bevond zich helemaal op het einde, dertig meter nadat wij de eerste keer waren teruggedraaid. Maar ze hadden plaats, en de kamer had zelfs airconditioning. Goedgemutst gingen we dus op weg naar de "Arecibo dish", om uiteindelijk voor een gesloten hek te staan, met een vriendelijke meneer die ons een folderke overhandigde met de openingsuren. Van de radiotelescoop zelf was niks te zien, de weg errond lag achter het hek. Koortsachtig gezoek naar het telefoonnummer van een kennis aan de Cornell universiteit, die misschien iemand kende in het departement astronomie, dat de telescoop uitbaat, leverde helaas niks op, en dus was en bleef de deur potdicht. Dan besloten we maar om nog wat voort aan sightseeing te doen, met name de scenic route naar het Boca stuwmeer te nemen, en de afslag naar el Bosque del Rio Abajo. We stopten bij alle scenic viewpoints, wat meestal inhield dat er een parking was voorzien naast een van die Karst-bergjes, met dan een rondspiralend weggetje naar de top, waar het uitzicht meestal zeer bevredigend was. In het Bosque del Rio Abajo heb ik een zeer pijnlijke foto genomen: ik was uitgestapt en zonder het te merken met mijn rechtersandaal in een mierennest gaan staan. Na het nemen van de foto was ik terug in de auto gestapt, en op dat moment hadden de mieren er genoeg van en begonnen ze in mijn voet te bijten. Enig wild gevloek, gedans en het voortijdig overlijden van een niet onaardig aantal mieren later, kwam de aftersun met lidocaine goed van pas om ook de mierenbeten een beetje te verdoven. Aan het einde van de weg vonden we dan twee bamboebossen van mythische proporties, die naast de ingang van de camping (dicht natuurlijk ...maart is toch zeker geen seizoen om te kamperen ?) stonden. Vervolgens zakten we terug af naar Dorado, waar we op zoek gingen naar een restaurant om eens een lokale specialiteit te proberen - mofongos. Dat is een pilon (houten mortier) waar plantanen (een niet zoete soort banaan met een zetmeelachtige smaak) in worden tot pulp gemalen, met wat look en olie en nog wat ander spul, zodat ge een egale koek aan de kant van de pilon krijgt, die dan wordt gevuld met een beest naar keuze (ik nam kip, Katrien garnalen) en een tomaatachtige cajun saus. Heel het ding gaat zo in de oven en wordt gebakken, en het resultaat is werkelijk heerlijk. Dat ze 20$ per stuk kostten namen we er dan maar bij, maar aan de andere kant zijn de restaurants erg Europees, omdat de "service fee" meteen bij de prijs wordt opgeteld. Tipping is dus niet nodig.
Dit was de voorlaatste episode, zonder echte cliffhanger deze keer, want het hotel was al geboekt en betaald, en we hadden de sleutel van de kamer. De laatse onzekere factor was Katrien's vlucht ... vermits ze twee tickets had bij verschillende luchtvaartmaatschappijen, mocht ze onder geen beding de vlucht naar NY missen, want dat zou betekenen dat ze een nieuw ticket naar Brussel moest kopen. Op de heenvlucht was alles foutloos gelopen, maar de vrees bestond dat dat voor de terugvlucht niet kon blijven duren ... u leest het vanaf morgen, zelfde tijd, zelfde plaats... tot dan !
