Hallo iedereen !
Er is sinds het laatste bericht natuurlijk enorm veel gebeurd ... de eerste weekenddag, waarbij ik de computers van de universiteit kan misbruiken, geeft me de gelegenheid om de blog te updaten. Mijn camerasoftware is niet op deze computer geinstalleerd, dus foto's kan ik nog niet voorzien, maar goed, dat komt nog.
Deze keer vertrok de vlucht aardig op tijd, om ook op tijd op JFK te landen. Er zat niemand naast me, dus ik had ook meer dan genoeg beenruimte. Ik ben niet echt zeker hoe het anders verlopen zou zijn, want het was niet echt ruim, en met de gecancelde vlucht was natuurlijk ook mijn "emergency exit seat" met meer beenruimte in rook opgegaan. Op JFK was het prachtig weer, en het opslurpen van alle mogelijke zonneschijn helpt enorm met jetlag. Dat heb ik dan ook met verve gedaan. Het land binnenkomen an sich was niet zo'n probleem, de immigration officer leek erop te vertrouwen dat ik de VS niet al te veel schade zou berokkenen gedurende mijn verblijf. Het kan tevens iets te doen gehad hebben met de 40 Somaliërs die ook op het vliegtuig zaten en allemaal "Abdullah" heetten. Dat zorgde voor aardig wat verwarring, want de voornamen waren onuitspreekbaar. Ik voelde me niet al te moe, en had alle tijd van de wereld om mijn bagage door de douane te krijgen (een rij van drie kwartier om een of andere vreemde reden) en weer in te checken. Aan de bagage-counter zeiden ze me dat ik gewoon naar de gate moest gaan en daar een boarding pass zou krijgen ... gate 25. In de vertrekhal de pijltjes gevolgd, weer een half uur aanschuiven voor de volgende security check (only 3oz. of liquids, sprays or gels allowed, in a closed zip-lock bag, sir) ... waarna ze mij vragen naar mijn boarding pass. Ja, die gingen ze mij aan de gate geven toch ? Nee, blijkbaar niet ... terug naar de vertekhal, bij de Delta counter gaan inchecken. Met de boardingpass weer een half uur aangeschoven. "Sorry sir, your gate number is 23, you need to be on the other side of the hall." OK dan, weer de vertekhal door, tegen de richting in van alle pijltjes "gate 20-30", half verwachtend dat ze mij aan de andere kant weer zouden terugsturen, maar nee hoor. X-ray, metaaldetector, schoenen uit, bagage gecheckt met de massaspectrometer om te zien of ze geen explosieven konden vinden, dan nog een keer gefouilleerd, tot het hen veilig leek me aan de gate toe te laten. De gate in Amerikaanse luchthavens is een beetje zoals een groot busstation in België : 300 man, en 200 stoelen, alle tien minuten vertrekt er een vlucht, de tijden op het bord kloppen van geen kanten en het boarden begint meestal 10 minuten nadat de vlucht had moeten vertrekken. Maar o wee als je de boarding call mist, want na vijf minuten is het bonk, deur dicht, en kom je er niet meer in. Dat maakt de meeste mensen, mij incluis, lichtjes zenuwachtig als ze even naar het toilet moeten.
Er was een vroegere vlucht van Delta naar Buffalo, maar omdat ik mijn bagage had inchecked konden ze mij daar niet meer op zetten. Jammer.
Eens in het vliegtuig aangeland kwam ik helemaal achteraan naast een erg geurige, vette Amerikaan terecht, die me honderduit begon te vragen over waar ik vandaan kwam. Ik had het woord "Belgium" nog niet goed en wel uitgesproken, of de slanke, veel aangenamer geurende juffrouw op de bank voor ons, die toevallig niemand naast zich had zitten, zei in vlot Nederlands dat ze net een jaar in Gent had gestudeerd (ze kwam uit Berlijn), waarop de Amerikaan suggereerde dat ik misschien beter naast haar kon gaan zitten. Geloof me, ik ben iemand zelden zo dankbaar geweest... Dan hebben we nog een goed uur in de taxi-rij gestaan, omdat 18u spitsuur is op JFK voor de internationale vluchten (dan komen ze netjes de volgende dag 's morgens aan aan de andere kant van de oceaan), maar eens in de lucht ging het verrassend snel.
Gearriveerd in Buffalo stond professor C. me al op te wachten, wat me lichtjes verraste, omdat de bagage-claim sectie blijkbaar na de aankomsthal ligt. Ik heb dus geen email-adres kunnen doorgeven aan mijn koene Oost-Duitse redster Peggy, noch dat van haar gekregen, waaardoor ik haar niet uitgebreid kan bedanken. Bij deze ...
De bagage kwam niet op de band terecht. Na een tijdje bleek dat die ergens in een achterafkamertje sotnd, omdat ze met het vorige vliegtuig, waar ik dus vanwege mijn ingecheckte bagage niet op kon, waren meegekomen. Argh.
Prof. C. nam me mee naar huis, waar ik ook zijn vrouw M. ontmoette, die me dadelijk vol voedsel probeerde te stoppen (hoewel ik die dag al vier keer gegeten had) en me vervolgens in een kamer stopte met dezelfde uitknip- en vouw- vormen met designs van M.C. Escher die ook bovenop mijn eigen kast thuis liggen. Om 10 uur in bed gekropen. (4 uur 's ochtends in Belgie). Eigen badkamer was ter beschikking. Alles is groter in de VS, ook de huizen.
De volgende ochtend was ik om 10 voor 7 wakker, wat goed uitkwam, want de rest van de familie C. stond om 7 uur op. Uitgebreid ontbeten, compleet met muisjes en pindakaas (de familie C. is oorspronkelijk Nederlands), en dan op naar de unief, een paar nieuwe collega's ontmoeten.
Toevalligerwijs arriveerden samen met mij een nieuwe Chinees en zijn vrouw, dus heel het organisatorisch circus was al volop onder stoom.
Dingen gedaan krijgen in de VS is als een soort puzzel. Je kan niets zonder je Social Security Number. Om dat te krijgen moet je twee dingen hebben: een adres, en een certificate of employment. Beide moeten dus zo snel mogelijk geregeld worden, en de secretaresse (die Pools is, er is geen enkele Amerikaan in de hele groep, behalve prof. C. zelf, die ondertussen het Amerikaans staatsburgerschap heeft, maar zoals vermeld van Nederlandse origine is) is er meteen vol goede moed aan begonnen.
De roommate situation die ik vanuit Belgie min of meer had geregeld kon geen genade vinden in de ogen van mijn collega's, wegens te ver, niet praktisch etc etc. Wij dus op zoek naar een appartement, eventueel samen met de twee nieuwe Chinezen, maar ik was daar eigenlijk toch niet echt kapot van, vermits ik eerder een roommate zocht die wel zonder problemen Engels sprak. Bovendien waren de appartementen duur voor wat het was, niet erg licht, niet erg gezellig, en redelijk afgeleefd.
Toen gebeurde er iets onverwachts, dankzij craigslist... een 19-jaar oud meisje , E.L., studente in occupational thera[y (valt het jullie ook op dat iedereen hier iets studeert waar de gemiddelde europeaan geen idee van heeft wat het zou kunnen zijn ?) zocht een roommate dichtbij de campus ... wij daarnaartoe (zonder auto moet je altijd iemand vinden om je rond te rijden) ... een *schitterend* apartement, alles splinternieuw, licht, fris, en een heel aardig meisje. Ik was natuurlijk wild enthousiast, maar ik had nog een andere afspraak laat 's avonds, dan toch voor de "Belgian-over-the-internet-roommate-situation", dus vertelde ik haar dat ik de volgende ochtend zou bellen om alles in orde te maken. De andere kamer was ook helemaal niet slecht, een veel groter huis, oud, overal eik, en twee erg dynamische mensen, eem kleuterjuf en een doctoraatsstudent in "arts management", wat *dat* dan ook mag zijn ... maar die eerste kamer was veel en veel beter. De volgende ochtend een mail van E.L. dat ik haar tussen 8 en 10 kon bellen, en 20 minuten later een nieuwe mail dat het haar erg speet, maar dat ze met haar ouders gebeld had, die het uiteraard geen goed idee vonden dat een 28-jarige belg met een baard bij hun dochter in zou trekken, en dat de afspraak dus niet doorging. Ik had het eigenlijk al voelen aankomen, en had direct moeten tekenen... dan was er niks meer aan te doen geweest, en was de "parent factor" meteen buiten spel gezet.
Nu zit ik dus uiteindelijk toch in het huis waarmee ik al vanaf het begin met de mensen aan het emailen was. Mijn housemates zijn Paul (de arts-management mens) en Tracy (de kleuterjuf). Mijn collega M.G. is me net gaan afzetten, samen met mijn bagage. De kamer is erg leeg, en een van de eerste dingen die er moest gebeuren was een bed kopen. Enter Wal*Mart !... voor 125$ of zo heb ik een gigantisch luchtbed, compleet met pomp, een kussen en alle mogelijke beddegoed. Klaar !
Een kast hadden ze nog wel ergens staan in het huis. Daarna heeft M.G. me weer meegenomen naar de unief (hij en I. hadden nog wat werk te doen, I. is ook Slovaak en vertrekt volgende week), zodat ik hier nog tot zes uur kan zitten tikken voor hij me weer naar huis brengt.
In elk geval kan ik nu maandag, nu ik, buiten mijn employment als "vrijwilliger" aan de University of Buffalo (ik word betaald door de Universiteit Antwerpen), ook een adres heb, echt beginnen met een bankrekening te openen en een social security number aan te vragen.
Meer nieuws later, ik ga nu in elk geval het bestaan van de blog rondmailen, en dan naar huis proberen te geraken om mijn Walmart luchtbed op te blazen en eens te kijken hoe dat ligt en zo... Tracy en Paul hebben vanavond een soort vrijgezellenfeestje (hoewel dat hier met de twee helften van het koppel gemeenschappelijk schijnt te gebeuren), dus ik ben in voor een lawaaierige nacht.
Meer nieuws later, in elk geval heb ik nu ik een plek om te wonen heb en echt kan beginnen uitpakken ook het gevoel dat ik maandag echt aan het werk kan ... veel meer dan wat artikels lezen heb ik totnogtoe nog niet gedaan.
Groetjes allemaal, en stuur ne keer een mailke he ... :-)
|
