De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
20-05-2009
Domme duif
Tijd voor een onverbloemd stukje scheldproza aan het adres van chef Claudio Dell'anno.
Wat we gisteren op de commerciële weer door de strot geduwd kregen vanuit Kortrijk ging voor de Crespoblog een stap te ver.
Wel lekker, niet lief Toegegeven, we hebben zelf de kans nog niet gekregen om er een lunch, laat staan een diner te gaan degusteren. Over de Knokrijkse kookkunsten kunnen we bref zijn: een sterrenchef heeft altijd gelijk. Peter Goossens heeft drie exemplaren, dus zullen we maar blind vertrouwen stellen in de man zijn getuigenis. Tenslotte zullen we in juli zelf de kans krijgen om zijn creaties tussen de kiezen te malen.
Nek Waar we ons echter niet mee kunnen verzoenen is het hautaine gedrag van Il Duce Piccolo. Zelfs de trouwste klant verweet hij voor domme duif. Dhr. Verlinden die waarschijnlijk een plaatselijk vorkliftenbedrijf heeft mogen overnemen van de voorouders, bestelde bij de opening van het restaurant twee tafels per week! Soms verschijnt hij zelfs drie tot vier keer op het appel en meent in de gerechten nog altijd iets nieuws aan te treffen. Waarschijnlijk is het de gal van Clau-Clau, die zorgt voor een speciale smaaksensatie, want geen enkel bord is met liefde klaargestoomd.
Bovendien bestelde Meneer Verlinden voor hem en zijn (ongetwijfeld buitenechtelijke) kroost een Spaanse Ribeira del Duero van 1996. Een dergelijk flesje druivensap met alcool kost bij Dell'anno al gauw 290 lappen. Het getuigt van weinig respect, maar vooral van een zeer laag iq, wanneer je als chef je beste klanten te kakken zet voor gans Vlaanderen. Niet echt snuhher hee vriendje!
Scatman De Kortrijkse ober 'Scatman' kwam op zijn vrije dag langs in Sint-Truiden en was dolblij met de massa's Tom die hij aan tafel kreeg. Toen Tom niet verder inging op de ongepaste avances, schopte Scatman eens terug in de thuishaven, deftig na... "Wat een betweters zijn die Ann en Tom wel niet?" Claudio deed er nog een schepje bovenop door de Truiense sous-chef persoonlijk aan te vallen op zijn uiterlijk. "Hij lijkt op Michael Jackson." en "Hij ziet eruit alsof hij onder een kamion gestoken heeft." kan je moeilijk uit zijn context rukken. Claudio heeft zichzelf waarschijnlijk nog nooit aanschouwd. Misschien geraakt hij niet aan de spiegels. (Ok, deze was gratuit, maar het zat eraan te komen). Beseffen deze lui dan niet dat er een camera opstaat? Wat maakt het eigenlijk ook uit. In Kortrijk doen ze toch rustig verder... want ze blijven onbegrijpelijk het meest populair. Hopelijk laat Vlaanderen het gezond verstand wel een keertje zegevieren tijdens de sms-ronde, en laten ze deze omhooggevallen zwarte olijf niet ongestraft verwijten spuien aan het adres van Jan en Alleman. Fait gaffe Claudio! Fait gaffe!
Extra! In de volgende aflevering mogen we kennismaken met Heston Blumenthal, de wereldvermaarde chef van het Britse toprestaurant 'The Fat Duck'. Deze zaak wedijvert in een constante strijd met 'El Bulli' om de titel van beste restaurant van de wereld. We zijn benieuwd of Ann (en haar sous-chef Kim) Blumenthal kunnen overtuigen van hun kunsten.
Zou Claudio kritiek kunnen verdragen wanneer de kale topchef uithaalt naar diens creaties? Wij zijn al lang blij als deze topper een eerlijke mening naar voor brengt, die goed gefundeerd is. Als foodies kan je niet anders dan watertanden, wanneer zulke meesters het hebben over ingrediënten en bereidingen. Over Clau-Clau: wij hopen dat al zijn potjes overkoken, want na zo'n stemmingmakerij, ben je onze sympathie kwijt.
Guy Ritchie, de ex-man van Madonna, heeft een nieuwe film ingeblikt. We krijgen een heel andere, minder geromantiseerde kijk op detective Sherlock Holmes.
We kennen Ritchie onder andere van Britse gangsterklassiekers 'Lock Stock and Two Smoking Barrels', 'Snatch' en zijn voorlaatste 'RocknRolla'. Zijn genre is apart, snoeihard, origineel met een serieuze dosis humor. I love it...
De Guy is inmiddels gescheiden van Madge, maar de twee gaan nu toch buren worden. Ritchie kocht een huis op minder dan 200 m van Madonna. Op die manier is de scheiding niet te zwaar voor de kids.
Geheel onverwacht is gisteren toch nog uitgelopen op een recensie avond! Hier ons relaas...
De vrouw en ik hadden afgelopen vrijdag een telefoontje gepleegd naar Turnhout bij de concurrentie van restaurant 't Gerecht. De bedoeling was een tafeltje voor twee te boeken.
Na een eerder subliem diner in het Truiense restaurant Bigarreaux, besloten we toch eens buiten de Haspengouwse grenzen te gaan loeren bij chef Chris en zijn Wendytje.
Ook de andere helft van de redactie en zijn ega vergezelden ons op deze Mijn-Restaurant-kruistocht.
Aan de telefoon hield het personeel de schijn hoog dat het restaurant tot de nok zou gevuld zijn, waardoor het accompagneren van onze partners-in-dine niet verzekerd was. Gelukkig was er toch nog ruimte voor twee extra gasten. Bij aankomst bleek trouwens dat er meerdere tafels leegstonden. Waar ligt de oorzaak van de aarzeling tot aanname van reservatie? Is het de angst voor een te drukke service, heeft de crew op het einde van dit seizoen evenveel fut als eersteklasse voetbalploegen die nog twee testmatchen moeten doormattelen, of wil 't Gerecht ons laten geloven dat het even succesvol is als concurrenten 'Dell'Anno' of 'Bigarreaux'? Volgens ons is het een combinatie van al deze factoren.
Desalniettemin besloten we als amateur recensenten met enige ervaring met een open mind, een lege maag en niet gespeend van enig favoritisme naar Turnhout te trekken.
Eerder werden alle Mijn Restaurant deelnemers van vorig seizoen reeds op de rooster gelegd. Matizze in Antwerpen was een verschrikkelijke ervaring, terwijl restaurant d'Hoogeschool in Leuven ons de eerste keer het beste leek te scoren. Exquisa en zelfs de Red Pepper waren best te pruimen, maar toch bleven alle restaurants een beetje steken in grijze gemiddelden en het net-iets-betere brasseriewerk.
Groot was onze verbazing toen bleek dat dit jaar restaurant Bigarreaux wel op bijna alle vlakken hoge toppen scheerde. Wij willen af en toe graag chauvinistisch overkomen, maar in het geval van culinaire recensies geven we een objectieve en eerlijke blogmening. In Sin City of all places dan nog wel! Zaken als Bigarreaux weet je pas echt te apprecieren, als je weer met de voetjes op de grond komt in een ander etablissement. Onze keuze: 't Gerecht.
Pand Na enkele omzwervingen via menig omleiding (en dan zeggen dat 'de Limbuurg' geïsoleerd en moeilijk te bereiken is) kwamen we ruim op tijd aan bij het oude gerechtsgebouw van Turnhout. De productie heeft niet op een centje gekeken bij het kiezen van de panden (zit de papa van Gaëlle hier voor iets tussen?). 't Gerecht speelt dan ook meteen zijn sterkste troef van de avond uit: het statige gebouw dat zich heus zou kunnen lenen voor het onderbrengen van een toprestaurant. Helaas is de omkadering van een iets ander niveau.
Wendy Ere wie ere toekomt... de Crespoblog stelde eerder dat Wendy even veel flair en branie had als een pantoffeldiertje op antidepressiva, maar dit huisvrouwtje is gegroeid in haar rol als gastvrouw. Ze is erg vriendelijk, gedienstig, lief, beleefd en behulpzaam. Helaas gebiedt de eerlijkheid ons ook te zeggen dat ons Wendy nooit een indrukwekkende verschijning of maître zal worden. Die taak gaat dan ook (een beetje onterecht) naar Marc (de gezapige bolle ober die eigenlijk niet zou misstaan achter de charcuteriestand van de plaatselijke superette). De blonde ober wiens naam ons nu ontsnapt leek ons veel meer overzicht te hebben over alle tafels. Wendy zette wel haar beste beentje voor en dat verdient voor ons part al kudos.
Opnieuw kreeg de Crespoblog een plaatsje pal voor de webcam. Nonkel Gert wist ons echter te melden dat dit high-tech snufje helemaal offline was. Gevolg geen Rudydans, maar toch naughty-files achteraf, waarover later meer.
Vooraf Als aperitief kozen we voor de Cava en Sergio-Gin-Tonic. Van de gratis energie die 't Gerecht eerder won viel niet veel te merken, ofwel wordt de gratis groene stroom helemaal niet aan de frigo's toebedeeld want deze bleken niet (erg hard) te koelen. Als begeleidend hapje hebben Chris en Wendy de ranzige olijven herleid tot een soort van tapenade, begeleid door enkele droge broodsticks die je bij de Italiaan ook kan krijgen. De amuses waren té simpel om op te dienen in een klassezaak. Het gefrituurd balletje Mozarella leek ons te komen uit een doos van de Aldi, de opgerolde hesp is zelfs not done voor een brasserie en de gazpacho (die bovendien erg zuur en niet fris genoeg was) gaf me onmiddellijk zure oprispingen.
Menu In 't Gerecht heb je verder de keuze tussen twee soorten menu's. Ofwel ga je voor het 4-gangige vissersmenu voor de 'luttele' prijs van 69 p.p. (89 met aangepaste wijnen), ofwel kan je kiezen voor het keuzemenu. Dit bestaat dan uit een voor-hoofd-en nagerecht voor 49. Aangepaste wijnen zijn hierbij niet te verkrijgen, door de verschillende optiegerechten waaruit je kiezen kan.
Ons keuzemenu varieerde tussen:
- Voorgerechten : gemarineerde asperge met langoustine (zonder gezicht) en de gebakken ganzenlever met appel en gember. De lever was helaas te hard geschroeid aan de zijkanten, waardoor een verbrande smaak achterbleef.
- Hoofdgerechten: lamsrib met geitenkaas, ratatouille chutney en gekonfijte aardappel, en voor de vrouwtjes Filet Pur van witblauw rund met gekruide gefrituurde aardappelen en de zeebaars met kruidenpuree. De kruiden waren helaas niet te proeven in de puree. De Filet Pur was echter wel een aardig stuk vlees (in drie delen), dat zelfs zijn cuisson (bien cuit)goed bereikt had. De lamsrib was op zich niet slecht, maar er was geen enkel spoor van geitenkaas en de chutney leek eerder op een koude sauce provençale. De combinatie van warm vlees en koude groenten was op zijn minst bizar te noemen, en zorgde voor bedenkelijke blikken achter het bord.
We verkozen onze wijnen zelf de gerechten te laten begeleiden en kozen bij het voorgerecht voor de enige witte Italiaan op de uitgebalanceerde (?!) kaart. De rode wijn van onze keuze (Bourgogne Haute Beaune: dezelfde als in De Bink, maar dan van 2002) bleek helaas uitverkocht. De vervangwijn was wel top (maar met een mengeling van Merlot en Cabernet Sauvignon kan er eigenlijk al heel weinig misgaan, tanines troef!).
De prijzen waren navenant, en dus aan de hoge kant.
- Tussengerecht: dit stond niet op de kaart, maar aangezien de gerechten niet echt groot waren en wij zelf wel weer 'op onze grote' uit waren, gingen we voor de kaasjes. Wat we hier voorgeschoteld kregen tartte elke verbeelding. Drie kazen die ons echt wel verbaasden , maar dan eerder in de negatieve zin. Drie lompe hompen simpele kaas, met een streepje honingsaus, wat nootjes en enkele rozijnen. Voor 10 extra hadden ze hier toch wel wat meer originaliteit aan boord kunnen leggen. De ongeschreven kaasplankwet "blauw - zacht - hard" werd duchtig met de voeten getreden. Een kaasbord hoort edel te zijn, met kleine, lokale kaasjes die de plaatselijke boer desnoods met z'n eigen zweetvoeten tot de juiste textuur weet te kneden. Helaas leek dit meer op een portie kaas voor bij de Duvel, gelukkig was hij nog niet in minuscule blokjes gesneden...
- Nagerechten: hier waren de verwachtingen hoog gespannen, want zelfs de recensenten proefden hier duidelijk een andere hand in. De passievrucht, mango en praliné smaakten heerlijk, net als de chocoladefantasie. Het dessert bleek een eenzaam hoogtepunt van de avond. De crumble was heerlijk, de mousse van chocolade en niet overheersende whiskey perfect en de chocolade explosie deed zijn naam eer aan.
Enkele bemerkingen over de avond:
- het eten is te middelmatig en te prijzig. Een kleine vergelijking leert ons dat Bigarreaux 20 à 30 goedkoper (!!) was per hoofd en de ervaring leert ons dat de gerechten in 't Gerecht zeker 20 à 30 minder waard waren.
- de bordschikking is mooier dan ergens anders, maar de smaken en originele invalshoeken ontbreken. Tip aan de chef: nog meer proeven! De chef beschikt ongetwijfeld over een ruime technische kookbagage, maar de juiste combinatie van bitter, zout, zuur en zoet was vaak ver zoek. Van de zogeheten "umami" (de ondefineerbare "vijfde smaak" of "hartigheid" in't Japans) was er helaas helemaal geen sprake. En laat het nu net dàt zijn wat in een perfecte keuken de poseurs van de échte artiesten scheidt...
- Wendy is erg lief, maar daagde wel vooral in ons vizier op toen de camera in onze buurt kwam.
- het clientèle van de zaak was opvallend euhm... platsvloers. Valse borsten links en rechts, die bovendien zich niet van de indruk konden ontdoen dat wij professionele recensenten waren (wat slechts gedeeltelijk klopt). Jan met de Pet (letterlijk) schoof net voor ons aan in de foyer en was duidelijk onder de indruk.
- (naughty files) wij hebben onder impuls van Thuram onze ongezouten mening gegeven, zowel aan tafel als in de box achteraf, al dan niet in half beschonken toestand. Het valt nu nog af te wachten of onze eerlijke maar kritische mening sensationeel genoeg is om de kijkbuis te halen.
Wat strategisch knip- en plakwerk van de VTM-regisseur zal hier ongetwijfeld soelaas brengen....
De muziekzender die een nogal saai imago heeft is toch wel het klassieke Klara.
Alhoewel de Crespoblog zeer open staat voor klassieke muziek (soms wordt er zelfs al eens een concertootje bezocht), kiezen we meestal voor het meer hippe radiowerk van zenders als StuBru en Topradio.
De Klara reclamespots doen me altijd gniffelen, vandaar twee voorbeelden die ons klassieke muziek op een andere manier doen zien.
Na een tijdje buiten strijd te zijn, ben ik terug. Ik kan iedereen geruststellen, ook al zijn er op het moment twee bekende gevallen van Mexicaanse griep in ons land, ik had gewoon last van een verkoudheid. Het ministerie van volksgezondheid kan beamen en bevestigen dat een Crespo-quarantaine volledig overbodig is.
Ik heb lang getwijfeld of ik er iets over zou schrijven, maar hier gaat ie dan: het Eurovisie Songfestival. Uiteraard gaat de Belse inzending niet door naar de finale. Al lijkt rockabilly me een erg leuk genre, waarop je helemaal uit de bol kan gaan, toch heeft de Waal Patrick Ouchène geen hoogvlieger in huis met zijn band 'Copycat' en het gelijknamige nummer.
Vlaanderen werd op een ironische manier toch vertegenwoordigd op deze hoogmis van wansmaak en Oost-Europese vriendjespolitiek. Dit onder de vlag van (ahum ahum) Türkiye met niemand minder dan Belgo-Turkse Hadise. De Molse bracht het nummer 'Dum Tek Tek' op het podium in Moskou en stootte op die manier door naar de finale. Toegegeven: in de kleine teen van de zangeres zit meer schwung en hitpotentie dan in de gehele RTBf-crew. Pikant detail: veel behoudensgezinde Turken zouden Hadise té sexy gevonden hebben om hun islamland te vertegenwoordigen. Waar halen ze nu zo'n idee?
Waar onze zuiderburen naar uitkeken was de verschijning van de drie volkshelden: René Froger, Jeroen Van Der Boom, maar vooral de andersgeaarde krullenbol Gordon. Het opzet was met deze 'Toppers' Nederland weer op de Eurovisie-kaart zetten met het nummer 'Shine'. Helaas grepen ook de fonkelende feel-good zangers helemaal naast de prijzen. Retourtje Amsterdam dan maar. Of zou Gordon toch tot zondag blijven?
Dan zou er immers een soort van Gay-Pride-Parade plaats moeten vinden in Moskou, die door de overheid verboden werd. Gordon was van plan de relnicht uit te hangen, moest de demonstratie met geweld neergeslagen worden. Hij verklaarde in dat geval onmiddellijk te stoppen met het optreden. De Toppers kunnen nu op beide oren slapen, want ze moeten helemaal niet beginnen met hun show. Benieuwd of Gordon zich toch nog weet vast te ketenen met een paar fluffy handboeien op de barricades van het, voor de gelegenheid, Roze Plein.
Natuurlijk verschijnen er op het net al enkele filmpjes die het niet kunnen laten om even te lachen met het gezelschap. Wij hoonlachen even kort mee.
We konden er deze week niet naast kijken: Cannes vierde weer zijn jaarlijks terugkerend Filmfestival.
Wat vroeger gekend stond als het gezelligste filmfestival aller tijden (je kon er de stars van de movie gewoon tegen het lijf lopen op de croisette) is tegenwoordig big business geworden. Het gewone volk is niet meer welkom, enkel voor de beau monde is het nog toegestaan om zich tegen het lijf van één of andere beroemdheid aan te swaffelen. Getuige hiervan de foto bij de titel: mijn persoonlijke bijzonder goede vriend (NIET) Johny, wiens ouders de Beverly Screens bioscoop in Knokke uitbaten, laat zich de aandacht van Haris Pilton welgevallen. Z'n gelegenheidsvriendin Elke laat dan weer duidelijk zien wat haar idee is van het hele gebeuren...
Wat velen niet weten is dat er in Cannes nog een festival plaatsvindt. Het is zeker zo gezellig, en nog steeds voor iedereen toegankelijk. De acteurs en (vooral) actrices geven bovendien graag staaltjes van hun kunnen voor de lens van de aanwezige persmuskieten.
Onze gelegenheidsreporteer Ali G zocht het even voor ons uit!
Verzamelen zit de mens in het bloed. Het is een oerinstinct dat een beetje wordt verdrongen door het feit dat er in de huidige consumptiemaatschappij niets meer moet verzameld worden, want alles ligt gewoon voor het grijpen.
Verzamelen is dus een hobby geworden, en bij de ene uit zich dit al iets onnozeler dan bij de andere. Zelf ben ik nooit verder geraakt dan 3 postzegels, en ook m'n verzameling centen heeft door de jaren heen meer laagtes dan hoogtes gekend.
Meer succesvolle hamsteraars zijn:
- De vrouw met de grootste Pokémon collectie (that's soooow 1999) - De jongen met de grootste verzameling Happy-meal speelgoedprullen (7000 stuks, onlangs verkocht voor 8000pond. Volgens mij heeft hij er dan toch nog verlies mee gemaakt) - Een zotte trees die al even zot is van Dalmatiërs, en haar rommel verkoopt om haar scheiding te betalen (terwijl diezelfde rommel er waarschijnlijk de oorzaak van was. - Iemand niet niet houdt van schilderen en behangen, en de muren dan maar bekleed met aluminium leeggoed
In eigen land hadden we deze week ook nog een louche advocaat die zeldzame sportkarren verzamelde, betaald met het geld van verwarde bejaarden en gehandicapten die uit de lotto hebben gewonnen.
Maar de Crespoblog "Freak van de dag-award" gaat toch naar de Ijslander in onderstaand fragmentje: een verwoed collectioneur van échte piemels. Ontbreekt echter nog in zijn collectie: de menselijke fallus. Er staan er wel een paar op de donatielijst, maar het blijft toch nog wachten tot er eentje beschikbaar komt)
In Sint-Truiden zijn we gezegend met een massa interessante toeristische trekpleisters:
De op één na grootste markt van't land, Festraets zijn uurwerk, bebloesemde bomen vol fruit, een hof vol begijnen, een levendig (en veilig!) stationskwartier, topvoetbal, en een schepencollege waar zelfs bonobo-afdeling van de zoo van Antwerpen jaloers op zou zijn...
Wat doe je echter als je stad toeristisch even aantrekkelijk is als de gedachte aan een colonscopie na het eten van een grote kebab met sambal, fetakaas en extra pepers?
Wel, de mensen van Cleveland USA spelen al hun troeven uit!
De twee flapuiten werden immens populair op Wijf TV, Vitaya en elke andere zender die de nieuwe man toejuicht. Wij als M!LF-adepten keuren dat natuurlijk niet goed, al verrichten de dames wel nobel werk. Ze willen dat elke vrouw zich gepast kleedt, welke taille ze ook heeft.
Bewonderenswaardig initiatief, ware het niet dat Trin en Su dat op een nogal boerse manier doen. Elke aflevering van 'What not to wear' en 'Trinny and Suzannah undress' hebben ze het honderduit over 'bums' en 'tits'. Alsof dat nog niet genoeg is, toveren ze bij elke vrouw het schaamrood op de wangen en op andere lichaamsdelen, door schaamteloos veel te 'gropen'. In het Nederlands kunnen we dit enkel omschrijven als betasten en foefelen.
In Nederland moest het 'medium' Jomanda afgelopen maandag voor de rechtbank verschijnen, maar gaf schandelijk verstek.
Rechtzaak. In 2001 overleed actrice Sylvia Millecam aan de gevolgen van kanker. Ze weigerde chemotherapie te ondergaan en deed dit op aanraden van zienster Jomanda. Ze voelde wel iets bij Millecam, maar twijfelde sterk aan het feit dat het kanker zou zijn. In de rechtszaak zou nagegaan worden in hoeverre Jomanda invloed had op de beslissing van de actrice.
Valse hoop geven aan zieke mensen en daar dan nog munt uit slaan is al erg genoeg. Maar dat je ook je eigen leugens begint te geloven, dan ben je rijp voor collocatie.
Jomanda deed al eerder stof opwaaien toen ze Pim Fortuyn de raad gaf een bodyguard in te huren, net voor de aanslag op zijn leven. Ook de gebeurtenisen in Apeldoorn had ze naar eigen zeggen voelen aankomen.
Jomanda is maandag niet komen opdagen tijdens de rechtzitting, want ze voelde aan haar anustopje dat er ook op die dag iets ergs zou gebeuren. Ons verdikt is alvast gevallen: 'Schop voor de kont en celstraf'.
Als je al eens in 't buitenland komt, ben je deze gasten zeker al eens tegengekomen aan een kruispunt.
Gelukkig worden wij er grotendeels van gespaard. Hoogstens enkele verkopers van de daklozenkrant of van Rode Kruisstickers durven bij ons aan het raampje komen.
Hier zie je dé remedie tegen deze zakken(ruiten)wassers.
Afgelopen weekend werden er weer enkele lokale horecazaken bezocht door de redactie. We geven even een overzicht...
De Bink. We nemen zelden een blad voor de mond wanneer het gaat over hapjes en tapjes. Gelukkig weet iedereen dit te plaatsen in zijn context. We blijven immers ver weg van al té persoonlijke aanvallen en geven telkens een ludieke draai aan het geheel. Zo zijn de gebroeders Breesch graag geziene gasten op onze blog. Net als Tom Boonen, vangen hoge bomen veel wind. Wanneer je grote speler bent in het Truiense horecawereldje, dan kom je gegarandeerd aan bod op de Crespoblog. All in good fun uiteraard... Wat volgt is ons verslag van het zaterdagavondetentje op het terras van De Bink.
Een vorig maal lunchte ik samen met de wederhelft al eens in de zaak. Ik besloot te gaan voor de 'Hete Bliksem'. Dit was een soort van hutsepot bestaande uit een puree van aard -en gewone appel, savooi en geroosterd spek. Ik herinnerde me dat dit gerecht uitermate in de smaak viel, waardoor we besloten De Bink te vereren met een bezoekje van Sint-Truidens meest olijke recensenten.
De vriendelijke gastvrouw deed haar best om ons een tafeltje te bezorgen, ook al hadden we geen reservatie. Uiteindelijk werd er besloten te gaan voor een tafeltje van vier voor drie op het terras. We werden immers vergezeld door een derde onafhankelijk jurylid, namelijk Bert L.
Het hapje vooraf was een mini-terrine van vis met een pittig sausje en een kort (helaas zompig) broodstokje.
Onze keuze voor het hoofdgerecht viel op de Griekse Souvlaki (kleine lookerige brochetten), tsatsiki (huisbereide Griekse looksaus op basis van yoghurt en komkommer) en een pittig slaatje. Er viel weinig aan te merken op de bereiding, al mocht het slaatje iets verfijnder verschenen zijn. De spaghetti met kruidige pesto, zongedroogde tomaten, Parma en extra vierge olijfolie verdween geheel en gezwind in Bert's mond en maag. De porties waren meer dan voldoende.
Qua gerechten zit De Bink niet erg slecht. Qua bediening kregen we een uiterst sympathieke dame als ober. Helaas was het haar off-day. Zo kwam onze plat voor de bestelde fles (iets te frisse, waardoor iets te flets smakende én iets te jonge) Bourgogne 'Hautes Côtes de Beaune' (2006). De vraag bij bestelling of we frietjes wensten bij de pasta deed zelfs een Japans sprekend koppel ogen open trekken. Ook de rekening liet erg op zich wachten, al werd dit goedgemaakt door het degestiverend glaasje Limoncello en de goedlachsheid van de oberes.
De prijzen van de gerechten liggen in de aard van wat te verwachten valt voor een brasserie op de markt. De wijnen lijken ons echter vrij duur en wat opviel was het ontbreken van de jaartallen op de wijnkaart. Toch een serieuze indicatie voor kenners of ze zullen gaan voor de Picobello, de Barolo of de Brunello.
Grand Café De Pipel. Op zondag ging ondergetekende dineren in Brustem. Erg veel volk in deze zaak (het seizoen bij uitstek voor communiefeesten), evenals onze meest gewaardeerde en trouwe bezoeker Koenie en diens familie. Lolletjes werden uitgewisseld en messen gescherpt.
Ik ging volledig voor de Zeetong Meunière met frietjes. Niets op aan te merken, maar dat mag dan wel voor 31,00 en extra 3,00 voor de aardappelbereiding. De vis was evenwel goed klaargemaakt en aan een tafel van vijf personen moesten we niet lang wachten op vijf verschillende gerechten. Deze keuken heeft erg veel routine en vakmanschap (voor een grand-café) en dat merk je.
De bediening was, ondanks het hoge aantal cliënteel en het lage aantal personeel, erg vlot.
Na zulk een weekend is het weer tijd om de riem wat meer aan te spannen en me toe te leggen op meer sport en minder onstpanning.
De wereldpers blijkt een ware heksenjacht te ontketenen op de topsporter. Boonen is een grote naam in het wielersmilieu en dankzij zijn overwinningen én zijn flamboyante levensstijl gespreksonderwerp numero uno.
Als uithangbord voor de Vlaamse wielersport kan je verwachten dat de ogen meer op je gericht zullen zijn dan de gemiddelde mens. Maar dat hij zo aan het kruis wordt genageld, is er misschien toch een beetje over. Het witte Columbiaanse poeder werkt trouwens niet erg prestatiebevorderend.
De reactie van Boonen was erg lauwtjes (zie filmpje). Hij beweerde dat hij in april op stap was gegaan met wat vrienden. Ze deden een terrasje en Tommeke zei teveel gedronken te hebben. In zijn typisch Kempens accent stelde Boonen dat hij waarschijnlijk door den drank die den Duvel is en omgekeerd, toch iets genomen te moeten hebben. Dit gebeurde naar eigen zeggen tijdens een black-out door de alcohol.
Iedereen heeft een mening over zijn gebruik. De critici willen hem levenslang schorsen, terwijl mildere partijen hem nu al vergeven voor de misstap.
In de oude gloriedagen waren we nog oprecht blij als we een nieuw computerspel kregen.
Mozes en ikzelf speelden regelmatig op zijn Vectrex console. Daarna kwam de Commodore 64, met aangepaste spelletjes op floppydiscs. Nostalgie! Vervolgens kwam de NES (de eerste spelconsole van Nintendo, die bij ons op de markt kwam, zie foto).
De kerel in het volgende filmpje test enkele van deze oeroude toestellen uit door middel van enkele sci-fi spelletjes te spelen.
