De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
17-07-2009
Se hei rechte gestudeird...
... ma se gie toch liever schuin.
Om het de woorden van Truiens rapwonder Exprit te zeggen.
Naar aanleiding van de verloren filmavond die Brüno ons bezorgd had, kozen de vrouw en ik voor een bonusavondje romcom in de meest nabije Kinepolis-schuur, zoals oud lector Johan Tits de bioscoopketen altijd lieflijk noemde.
De film die ons gisterenavond werd voorgeschoteld was 'The Proposal' met Ryan Reynolds en Sandra Bullock in de hoofdrollen. Ik had vorige week toevallig een interview gezien bij Jonathan Ross op de BBC, wat zorgde voor een déjà-vu gevoel bij aanvang van de film. Misschien had het cliché-verhaal daar ook wel een rol in gespeeld, want het verhaal gaat namelijk als volgt (opgepast : may contain spoilers) :
Verhaal Jonge gast (Andrew Paxton gespeeld door Reynolds) werkt voor een Canadese uitgeefster (Margret Tate gespeeld door Bullock) in New York. Zij is een echte heks die haar bezem ingeruild heeft voor Prada schoenen en haar spreukenboek voor een Blackberry. Hij is de persoonlijke assistent en wringt zich in allerlei bochten om zijn bazin gunstig te stemmen, met matig resultaat uiteraard.
Plot Tot de plotwending zich afspeelt: Margret wordt door de Amerikaanse overheid naar Canada gedeporteerd omdat ze zich niet had gehouden aan enkele regeltjes die in deze recensie van ondergeschikt belang zijn. Miss Tate verzint vlug, zonder nadenken, dat ze verliefd is geworden en gaat trouwen met haar assistent.
The End, Happy? Hij speelt het spelletje mee en de twee worden constant opgejaagd door een agent van de deportatiedienst. Ze gaan bij wijze van getuigenis van hun liefde, de 90ste verjaardag van zijn oma in de thuishaven Alaska vieren. Allerlei feiten komen aan het licht zoals: Andrew's vader heeft een rotkarakter en wou dat zijn zoon hem opvolgde als eigenaar van bijna elke winkel in het kleine stadje. Margret verwacht geen Alaskaans Kennedy-adept en leert de echte Andrew kennen. Wie kan al raden hoe het afloopt?
Highs Juist ja, best allemaal een beetje voorspelbaar, zelfs wanneer de jeugdliefde van Andrew opduikt in de vorm van Malin Ackermann. Enkele hoogtepunten van de avond: - de rol van de oma die schitterend vertolkt wordt door een actrice die me doet denken aan mijn eigen grootmoeder(s). - Ramon, de plaatselijke manus van alles, die werkt in de supermarkt, stript voor alle vrouwen van het dorp en voor pastoor speelt bij het uiteindelijke huwelijk. - de deportatie-agent die op het einde van de film zichzelf bestempelt als een lokale Elliot Ness, maar dan toch een eindeloze afgang maakt tijdens het hoogtepunt van de film: de aftiteling. Het komt trouwens vaker voor dat de beste en/of grappigste stukjes van een Hollywood-productie tijdens de aftiteling in een soort samengeperste zeven minuten worden gegoten.
Conclusie Verstand op nul, cola in de aanslag, geliefde bij de hand en kijken naar 'The Proposal' zorgt voor een avondje pretentieloos romcomplezier.
Vergeet even je playstation, Xbox, Segatendo of Gameboy.Wij gingen gisteren voor the real deal in de vorm van de VW FunCup op Francorchamps En of we ervan genoten hebben!
Enige tijd geleden kregen we via de vriendelijke mensen van DIeteren lease de uitzonderlijke aanbieding om een stintje mee te rijden tijdens de 25u funcup van Francorchamps, weliswaar als bijrijder in een niet zo potente antieke kever, maar goed, zoals we hier al meermaals kwamen te zeggen: een gegeven paard mag je niet in de bek schijten.
Aangekomen bij het circuit stond er al onmiddellijk een brede glimlach rond onze mondhoeken: de dappere beetles bleken, voortgestuwd door hun 1,9 TDI Bleumotion motor, de raidillon bijzonder gezwind te beklimmen Ons hart begon er prompt enkele omwentelingen per minuut sneller van de draaien, en we haastten ons naar de plaats van afspraak: box 32.
Klein addertje onder het gras: het was reeds 14u, terwijl wij eigenlijk al om 11u werden verwacht.De sympathieke hostessen van VW zagen echter dadelijk welk vlees ze in de kuip hadden en gingen prompt één en ander regelen om ons zo snel mogelijk met de poep in een strak recarokuipje te wringen.
Na het invullen van de nodige formaliteiten (in de zin van als ik hier verongeluk is het mijn eigen domme schuld") mochten we een échte race-outfit aantrekken.En daar begon het schoentje al (letterlijk) en klein beetje te wringen.De doorsnee autoracer is blijkbaar 1,50m hoog en heeft de schouderomtrek van kabouter Plop.Met mijn 1,90m en carure van een Brabants trekpaard kwam er dan ook heel wat bruine zeep aan te pas om mij in het brandvertragende pakje te hijsen.
Volgend prangend probleem bleek het instappen te zijn: de ons ter beschikking gestelde bolide bleek te beschikken over deurtjes ter grootte van een postzegel, dewelke dan ook nog eens voor 50% versperd werden door een zeer forse rolkooi.3 uit de kluiten gewassen pitspoezen en een schoenlepel zorgden er gelukkig voor dat uw dienaar in een wip gezeten geraakte en klaar was voor enkel raastige rondjes op s werelds mooiste circuit
Bij het uitkomen van de pitlane doemde al meteen het meest vermaarde stukje Francorchamps voor ons op: de Raidillon.Helaas had er op dat punt reeds een onverlaat zn bolide in de muur geparkeerd, waardoor we noodgedwongen twee rondjes achter de safetycar moesten doorbrengen.Dit gaf me echter de tijd om wat van gedachten te wisselen met mijn chauffeur die me verzekerde dat hij het onderste uit de kan ging halen
Enkele minuten later ging de vlag zoals voorzien terug op groen, en kon de dappere Herbie zn 160 paardjes de vrije loop laten en of het indrukwekkend was!De piloot van dienst was blijkbaar een soort Jacky Ickx op Duracell, ofwel had de rest van het deelnemersveld de handrem nog opstaan.
Als een bezetene raasde hij door alle bochten, de tegenstand kansloos op een hoopje rijdend.Tegen een kleine 200km/u raasden we langs Kemmel, om telkens 3 autos tegelijk uit te remmen voor Les Combes en powerslidend door Malmédy te scheuren
Rivage was een kwestie van vliegensvlug 2 verzetten terug te schakelen op 2cm van de poep onzer voorligger en dadelijk de ideale lijn te zoeken voor Pouhon.De links-rechts combinatie van Les Fagnes bleek slechts een kwestie te zijn van 2 korte snokjes aan het stuur terwijl onderstel en banden kreunden onder zoveel zijdelingse G-krachten.De prachtige rechtse van Stavelot werd vervolgens plankgas afgehaspeld om via Blanchimont (een bocht die eigenlijk niet echt een bocht is), weer alles dicht te smijten voor de Busstop. Curbestones deden de carrosserie bijna overstag gaan, maar geen nood: even haarspelden in La Source en het meest magnifieke stukje Ardennen lag voor ons open: Eau Rouge, lichtjes bergaf, geen voorliggers en de Raidillon terug in zicht Een 4-in lijn onder onze voeten waarvan de turbo fluitend als Schobbejaan Poepen aangaf klaar te zijn voor de klim Jacky Duracell met vuur in de ogen en een rechtervoet van 100kg Even flauw naar links afdraaien, kusje geven aan de curbes en dan resoluut de hemel tegemoet, niks dan blauwe lucht door de voorruit om luttele seconden later terug aan Kemmel te beginnen
Sceptisch als we immer zijn, kunnen we niet anders dan toegeven dat deze instapklasse van de autosport ons gisteren met verstomming heeft geslagen.Bijlange geen Belcarniveau, geen stampende boxermotoren, donderende V8s of briesende V12s, maar wel héél veel fun, rijden op het scherpst van de snee én een onvergetelijke ervaring
