De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
28-11-2011
Recensie 'Seaven', 06.11.2011
Een dagje aan zee, dus dat werd pendelen tussen Blankenberge en Knokke. Knokke: onze thuis weg van thuis werd kort achtergelaten om te gaan lunchen in brasserie 'Seaven'. De ontvangst was hartelijk en we kregen een tafeltje in het midden van de zaak. Qua interieur is de brasserie smaakvol ingericht. Om zoveel mogelijk couverts te kunnen bedienen, is er gedacht aan winstmaximalisatie door een slimme indeling. Toch gaf de zaak geen sardienen in een blik gevoel.
Voorgerecht We kozen, ook al was het maar een lunch, opnieuw voor het menu. Hierdoor kan tenslotte alles geproefd worden en kan de recensie pas volledig genoemd worden. Het voorgerecht werd aantrekkelijk op het bord gebracht. Enkel spijtig van de vele 'vegen' die elke portie vertoonde. De garnaaltjes in het gerecht waren vers gepeld, de mousse onderin was lekker, maar opnieuw was er sprake van een zeer kleine portie. Er was helemaal geen vis meer terug te vinden. Dit gerecht zou meer passen in een meergangenmenu. Voor de prijs (40) een menu met voor, -hoofd en nagerecht exclusief dranken verwachten wij, zeker in een brasserie, wat meer uitgebreide porties. De chefs in de keuken vertonen talent en kunde en willen dit ook tonen in hun gerechten. Misschien is een brasserie op de dijk van Blankenberge niet de plaats om dit te doen. Want laten we eerlijk zijn, als de rook om hun hoofd is verdwenen, de camera's gestopt zijn met draaien en de geluidsmannen geen stiekeme opnames meer maken in de keuken en in de zaal is 'Seaven' gedoemd om te mislukken. Ook al zijn Eef en Michaël geboren ondernemers en is de Nederlandse chef Raoul eentje om in 't oog te houden, toch lijkt de afzetmarkt van cliëntèle bestaande uit Bourgondiërs en bonvivants eerder dun gezaaid in de meest marginale aller badsteden.
Hoofgerecht Zoals op de foto's hier beneden in de vorige posts te zien was de portie van biefstuk niet copieus te noemen. Ook leek me de kwaliteit van het vlees eerder aan de magere kant. Enkele uitjes, wat champignons en welgeteld 5 halve kleien patatjes maakten dit niet goed. Ik had graag wat meer puree teruggevonden op dit bord, maar helaas. Het stoofpotje van wild kon de voorkeur van Thuram wel wegdragen. Hij was (zowat de enige) tevreden klant aan tafel.
Nagerecht Het nagerecht was subliem, wat mij betreft. Een witte chocolademousse, met onderin een compote van peren en bovenop nootjes allerhande en een bolletje of anderhalf vanille ijs. Heerlijk, zoals een dessert gerust zijn mag in de betere brasserie en meteen het hoogtepunt van de middag. Zo verlaat men toch nog opgewekt de tafel zie.
Verdikt: chef Raoul zal altijd wel ergens aan de slag kunnen en ook Eef en Michaël als eeuwige enthousiastelingen en keihard werkende ondernemers komen wel op hun pootjes terecht. Onze middag bevatte alvast geen al te hoogstaande lunch, waardoor 'Seaven' niet de plaats is waarvoor ik speciaal naar 't Zeitje zou rijden. Blij dat we daar geweest zijn, om de algehele beeldvorming rond Mijn Restaurant passend af te ronden. Veel regie en heel veel montage voor een seizoen dat eigenlijk een jaar eerder had mogen de boeken toe doen.
De foto's kan u beneden terugvinden in enkele topics lager. De culinaire recensie volgt hier.
De voltallige redactie met vrouwen had zich op de lijst genesteld van restaurant 'Alaise' dat gerund wordt door het duo Amber en Elodie. Ook de camera's waren weer aanwezig en zoals al te lezen viel bij de foto's hebben we een dagboekmoment meegemaakt. Daardoor wisten we eerder wie uit de wedstrijd vloog, dan de rest van Vlaanderen. Dit natuurlijk buiten de broer van Geert Hunaerts gerekend, die overigens erg op hem lijkt, of was het nu omgekeerd? Soit, na een vlotte rit met de toen goed bollende Audi van Thuram, reden we door de sjiekere wijk van Ekeren. Het pand was in een vorig leven al een restaurant, dus qua locatie en uitzicht hadden Amber en Elodie een streepje voor. De grandeur van een Amerikaans koloniaal huis kwam helemaal tot zijn recht door de prachtige verlichting: iets wat gemakkelijk over het hoofd wordt gezien. Het interieur was klassevol en vrij landelijk met toch wat strakke trekken zodat het niet kneuterig of oubollig overkwam. De ontvangst door Elodie was naar behoren. Ze was vriendelijk en correct, maar ook niet meer dan dat. Laten we stellen dat de gemiddelde verpleegster op spoed dit niveau kan halen. We werden naar onze tafel gebracht, die zich bevond op het eerste verdiep. We kregen een mooi uitzicht op de onder ons liggende zaal en zaten geposteerd tussen de mensen die wat meer privacy eisten, zo blijkt. Het hapje was een soepje Parmentier (niet onze elektricien, wel met aardappelen en curry erin verwerkt), met daarbij een 'quantité négligable' van auberginerolletjes met kruidenboter gevuld. Dit niemendalletje was echter we een welkome warme opener voor wat nog volgen zou. Wat opviel was dat de prijzen lager waren dan in pakweg Tongeren. Toch was 45 ruim voldoende geld voor het aantal gangen (4) en de daarbij horende porties. Voorgerecht We kozen uiteenlopende menu's zodat we het smakenpalet rijkelijk konden laten openbloeien. Zoals op de foto's terug te vinden was het ene voorgerecht een bordje met drie soorten tonijn: een mousse, een tataki en een rauw rolletje met rammenas. De wasabimayonaise was een open deur die werd ingestampt. Goed op smaak, maar niet de hoogste graad van originaliteit. Al bij al was dit een behoorlijk voorgerecht, dat mooi werd geserveerd. Helaas was de portie wel erg klein. In een zes of zeven gangen menu zou dit een perfect voorgerecht zijn. In het beperkte menuutje van Ambers kaart was de omvang eerder teleurstellend. Het andere voorgerecht was een terrine van ganzenlever, gerookte Oosterscheldepaling en appel. Leuke combinatie, maar opnieuw dezelfde opmerking over de te bescheiden portie. Hoofdgerecht Wel een groot schot in de roos was het hoofdgerecht. De zwartpootkip was gegaard naar perfectie. Het vel errond was heerlijk krokant, het vlees binnenin sappig en smaakvol. Zoals de Engelsen zouden zeggen: succulent! De zalf van pastinaak was een gedroomd gedeelte en ook de Dauphine aardappelen waren van een ongekend hoog niveau. Deze kleine bolletjes ontploften als het ware zeer luchtig in de mond, en hadden toch voldoende rijkelijke smaak. De zwammen die erbij lagen waren best lekker en goed klaargemaakt. Ook de saus, die in de latere afleveringen werd afgedaan als een ramp, viel bij ons zeer goed mee. Geen sprake van meel -of bloemsmaak. Gewoon een degelijke bruine saus zonder meer. Tussengerecht De kazen waren banaal en het vermelden hier eigenlijk niet waard. Terwijl er zoveel lekkere (zelfs Belgische) kazen op de markt zijn, gingen de dames van 'Alaise' resoluut voor de makkelijke oplossing. Nagerecht De chocolademoelleux kwam aardig dicht in de buurt van de perfectie. Het vanille ijs leek industrieel, maar de bijgaande crumble maakte veel goed door toetsen van chocolade en koffie. De cacao streep die zich onder het gerecht bevond, was enkel en alleen daar om ons visueel te entertainen. Qua smaak was dit nihil. Hetzelfde kan helaas gezegd worden van de vanilleflan. Er zat geen verfijning in dit gerecht, zij het dan enkel op het visuele vlak. Het cuberdon ijs was goed te pruimen, al was het maar omdat dit eens iets anders is. De drupjes van grapefruit zijn sowieso niet mijn ding, misschien voor de liefhebbers...
Verder moeten we even een pluim steken op de rosse hoed van de ober. We hebben hem terecht gewezen op het feit dat de bediening heel correct, volledig en vlot was. De jongeman was erg blij met dit blijkbaar zeldzame compliment. Op televisie komt hij niet zo deskundig over, maar zijn product en zelfs wijnkennis was in principe meer dan behoorlijk te noemen. De chef zagen we enkel tijdens het dagboekmoment, en Elodie was in het echt zoals ze op tv overkomt: neus omhoog, weinig passie tonend, en de indruk gevend dat ze het eerder doet voor haar vriendinnetje.
Wat overigens nog het vermelden waard was: de aanwezigheid van enkele C-list Bekende Vlamingen. Zo zat er tegenover ons een tafel met enkele koppen die ons bekend leken. Bij nadere inspectie bleek dit Mateo Simoni te zijn. Ooit begonnen bij TVL op zijn 13e en nu te zien in 'Rang 1' op Eén. Hij werd vergezeld door een jongedame en twee andere jonge snaken. De derde leek wel heel erg jong en was het vriendje van Marie Vinck: Stef Aerts. We geven het toe: zijn naam vonden we enkel dankzij Wikipedia en niet dankzij parate kennis. Aan de tafel achter ons zat een deelneemster uit een vorige editie en Thuram's favorietje (hmmm Linzen): Lins. Ze gooide zichzelf in het Mijn Resto avontuur met haar restaurant Matizze en kwam eruit zonder haar vriend David en met een andere seksuele voorkeur. Radiopresentatrice Evi Geysels, de vriendin van Lins zat er ook bij, mét haar ouders. We sloegen achteraf op het terras nog een praatje met Lins (geboren Lindsay Mommens), maar veel nuttigs hebben we hiervan niet overgehouden. De Jeffrey, de überhomo van de Ekerse zaal, kwam tijdens het dagboekmoment nog even met zijn vingers wijzen en wat commentaar geven. Tot zover onze BV-spotting.
Algemene indruk van het restaurant: indien Mijn Restaurant dit jaar door iemand anders dan 'Alaise' gewonnen wordt, dan ben ik nog meer dan andere jaren ervan overtuigd dat het format niet klopt. Dit is gewoon een terechte winnaar, met het meeste potentieel aan de stoof. Over de zaal kunnen we kort zijn, want de mensen die er nu werken zullen waarschijnlijk na de laatste uitzending hun heil ergens anders zoeken. Vrij prijzig voor het aantal gangen en de gegeven porties, maar wel lekker. Niet top, maar wel enorm veel potentieel en talent. Amber is van nature ook bescheiden en dat siert haar. Onze favoriet voor de finale en de enige echte terecht winnaar: 'Alaise'.
