De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
In de oudste stad van ons land is er naast het Gallo-Romeins museum, de dappere krijgsheer Ambiorix en het bijgaande het Amburon-bier nog een reden om langs te gaan: Italiaans restaurant 'Antica Locanda'. Of dat wil VTM ons toch doen geloven. De uitbaters zijn Daniël en Rinaldo, die beiden een opleiding als chef genoten hebben. Rinaldo is een rasechte Italiaan, buiten het feit dat hij niet op (alle loslopende) meisjes valt. Zijn gemaal Daniël staat in de zaal als maître. Het is lang geleden dat er op het scherm zo'n wansmakelijk koppel als Rinaldo en Daniël tentoon gespreid is. We moeten al teruggaan naar die andere Italochef uit Knokke om dezelfde peristaltische bewegingen Pavlovgewijs op te wekken. Laten we eerlijk zijn, echt eetlustopwekkend is het stemgeluid van de maître allesbehalve. De foute kleerkeuze kijken we nog door de vingers en iedereen kan al eens een bad hair day hebben, maar stembanden die kokhalzende geluiden maken bij iedere klankuitstoot en het onverzorgde gebit horen nu eenmaal niet thuis in eender welk restaurant. Lange nagels zijn voor heren in de zaal trouwens ook taboe, beste Daniël. Toch konden we het niet laten een tafeltje te bestellen in Tongeren, alwaar het olijke duo achter de pot(ten) staat. Wat volgt is het verslag van gemengde gevoelens van gisterenavond, zondag 23.10.2011...
Ontvangst
Stipt om vijf minuten na zeven (fashionably late uiteraard) arriveren we samen met een bevriend koppel in het prachtige pand in Tongeren. De Limburgse deelnemers hebben een mooi 'krommend' (gevel) gebouw met heel hoge plafonds ter beschikking gekregen om hun droom uit te bouwen. Onze provincie heeft in de afvalrace van 'Mijn Restaurant' al veel voor de eindmeet gestaan, maar is nog nooit met het goud gaan lopen. Mogen we erop wijzen dat 'Bigarreaux' het enige restaurant is, dat nu nog het hoofd boven water houdt. Of dat komt door de kookkunsten van chef An, het joviale onthaal -en opdienwerk van Tom of dankzij de hulp van nog wat externe factoren laten we in het midden. De waarheid ligt waarschijnlijk zoals zo vaak ergens in het midden.
Bij binnenkomst valt meteen op dat het een toplocatie is. Tongeren kan als trekpleister aantrekkelijker gemaakt worden door een kwaliteitsvol Italiaans restaurant. Hotel Eburon dekt die lading niet. De binnenverlichting is modern en oogt in het echt veel warmer dan op televisie. De tafels zijn smaakvol gedekt, er valt weinig op aan te merken. Daniël neemt ons mee naar de tafel voor de toog en we vullen het nodige papierwerk in. Op ons woord van eer zeggen we niets te lossen over enige dramatische ontwikkelingen. Laat me u gerust stellen, en meteen ook de advocaten van het productiehuis: er gebeurde niets wereldschokkends die avond. Niet in het scenario, niet in de zaal en eigenlijk ook niet echt in de keuken. Onze jassen werden pas weggehangen na het invullen van de blaadjes. Een andere, grotere groep gasten mocht meteen aan de grote rode familietafel. Alle documenten op een hoopje, en even wachten op de maître, die bijna de hele zaal alleen voor zich nam. We hadden de keuze tussen een tafeltje in het midden van de belangstelling en zaal, of eentje dat eerder leek op een jurygestoelte qua locatie. We kozen uiteraard voor dit laatste en hadden een prachtig uitzicht op het geheel. Meteen werden er broodstengels en brood voorzien. De extra virgine olijfolie, peper en zout kwamen van een ander (leeg) tafeltje van twee.
Aperitief
De obers brachten ons na tien volle minuten niet de kaart, geen uitleg, maar wel meteen het hapje: een bonensoepje zoals la mama het in de Mezzogiorno van Italië zou gemaakt hebben. Voor de niet-liefhebbers van bonen pech. Niet iedereen is gek van bonen, wat niet kan gezegd worden van spek uiteraard. Een risicovol gerechtje, maar wel op en top autentico Italiano. De toon was gezet. Het aperitief nog niet. Na het consumeren van het soepje, maakte Daniël er nog meer een soepje van.
Erg nerveus door de aanwezig cameraploeg baande hij zich uiteindelijk een weg naar onze tafel. Een kaart kregen we nog altijd niet in handen. Daniël: "Wenst u alvast een aperitiefje, bijvoorbeeld eentje van het huis?" Crespoblog repliceerde gevat: "Wat mag dat aperitief dan zijn?" Daniël reposteerde: "Een drankje met fruitsap, wodka, limoen, en eeuuhm,... nog iets, maar dat ben ik helaas vergeten. Excuus!". Ik wou door het onzekere gehalte van dit sapje dan toch maar de vast waarde bestellen, maar voor een Gin-To zonder gin paste ik toch beleefd. Dan maar het huisaperitief en voor de dames een Proseccootje. Als servet kregen we een klein handdoekje. De uitleg hiervoor moest Daniël voor de lens doen: "Op aanraden van architect Simoni willen we het restaurant een meer huiselijk gevoel meegeven. Ik wrijf soms thuis mijn mond ook af aan de handdoek, dus vandaar deze keuze." Toen de camera me vroeg wat ik ervan vond antwoordde ik eerlijk en oprecht: dit hoort eerder thuis op het toilet dan op tafel. De verdere bedenkingen deed ik niet voor de camera, wegens niet geschikt voor publicatie. (bijv. wat Daniël waar aan afwrijft)
Het aperitief was flauw van smaak en deed denken aan een Looza Ace. De alcohol was in geen vertes te bespeuren, en de meerwaarde van dit drankje was alvast nihil. Een grote foei voor het aperitief, dat de maag vroeg op de avond in een knoop kan gooien. Gelukkig beschik ik over een vrij robuust exemplaar en liet het niet aan mijn hart komen.
Daniël wist ons vervolgens te vertellen, na een half uurtje nota bene, dat er enkel het menu kon gegeten worden die avond. We kregen zelfs geen kaart in handen, zodat de prijzen ons bijster waren. Op dat moment van de avond goed gezind, kozen we dan maar voor de 4-gangen menu. Prijzen van de wijnen (Barollo van 2005 rond de 80 en 75 voor een Brunello van hetzelfde jaar) lagen erg hoog, dus werd de huiswijn aan (Avignonese, Montepulciano d'Abruzzo) 25 verkozen. De begeleidende wijnen lieten we achterwege, uit argwaan voor de begeleidende astronomische prijzen. En terecht bleek achteraf. Voor een menu van vier gangen betaalt men maar liefst 55 per persoon, zonder drank. De vijf gangen bestonden uit hapje-voorgerecht-pastagerecht-dubbel hoofdgerecht en een dessert. Zonder kaart moesten we bovendien verdergaan op de gemompelde uitleg van maître Daniël. In het dialect van Sint-Truiden is hier een gepaste uitdrukking die me in het geheugen springt: 'Faat Zeive'. Laten we het daarop houden.
Il primo
Het voorgerecht (zie bijlage 1) was een dubbele scampi met pancetta en een mousseline van pompoen. Halloween komt wel korter bij, maar zo griezelig weinig inspiratie had ik toch niet verwacht. Het enige edele product was de pancetta die dit gerechtje helaas niet kon redden. Er valt weinig meer over te vertellen, er was gewoon niet meer.
Il primo (due)
Als tussengerechtje was er pasta, zoals het in Italië ook wel eens wordt gedaan. We kregen orechiette met een saus van Broccoli en Parmezaanse kaassschilfers. Dit sausje leek eerder op wat overblijft in een bord soep van omama. Dik van textuur, vertrouwd van smaak, maar niet wat we zochten op een pasta. De pasta was al dente, maar niet vers gemaakt. De idee van woekerwinsten doemden toen al op.
Il secundo
Het hoofdgerecht was verdeeld: vis (zie bijlage 2) en vlees (zie titelfoto). Aan de uitleg van Daniël te verstaan was de vis een zeebaars met niet nader te bepalen groentjes en niet zelf getourneerde aardappelen. Het vlees was kalfsvlees met daarin pancetta en mozzarella, vergezeld van een gevulde Zucchini en wat aardappelschilfers. Gelukkig zaten de smaken en bakwijzen wel goed, maar de hoeveelheden waren echt belachelijk weinig. Ik kan me niet voorstellen dat hier niet over geklaagd wordt. Er wordt tenslotte genoeg betaald, maar dat vergeet het programma te vermelden. Ik had graag een volledig bord gekregen met een iets royalere portie. Rinaldo moet kiezen tussen de echte Italiaanse keuken, die meestal toch een iets rijkelijker bord voorschoteld, of nouvelle quisine.
Contorno
Het nagerecht (zie bijlage 3) was een bol (al dan niet industrieel smakend) vanille ijs, vers fruit en een toef gebrand eiwit. Heerlijk lekker, maar niets Italiaans.
Na het verdwijnen van de camera's leek Daniël iets losser in de omgang. Hij vertrouwde ons toe, dat er altijd en overal gefilmd wordt, behalve in de slaapkamer. Gelukkig maar, want de kijkcijfers van Mijn Restaurant mogen niet helemaal kelderen (nvdr). Het overige personeel was uiteenlopen van aard: een jonge ober uit de Kempen met ervaring maar zonder charisma, en een Limburgse jongedame die slaap te kort had. Bij het buitengaan gaf Daniël onze jassen, maar werd meteen daarna in de keuken gevraagd door de chef. Een bolwassing volgde, maar de camera's waren weg. Wij hadden blijkbaar een duurdere wijn gekregen aan de prijs van de huiswijn, alhoewel het zo op de kaart stond. Rinaldo's winstmarge ligt volgens mij toch al hoog genoeg, met dikwijls minderwaardige en gewoon veel te weinig producten aan prijzen van 15 per gerecht.
Verdikt: een gemiste kans. In zo'n mooi pand kan je echt wel zorgen voor een betere sfeer door simpelweg andere mensen erin te zetten. Ik zou niet graag investeerder zijn in 'Antica Locanda', want er zit duidelijk geen toekomst in dit verhaal. Rinaldo kan naar alle waarschijnlijkheid wel koken, maar toont dit te weinig. Of toch aan ons, die avond. Zet hem in een minder prestigieus geheel, en misschien kan er à la Fontanella wel iets groeien.
Wat overigens erg fout is: geen kaart geven en geen prijzen vooraf (ook al is er geen à la carte die avond), Daniël tout court. De man is wel lief en vriendelijk, maar mist charme, flair, een vooral présence. Hij is immers geen Italiaan, wat geen ramp is. Maar probeer dat er dan ook niet van te maken. Niets is zo amateuristisch als een maître die zijn taaltje niet beheerst.
In de oudste stad van ons land is er naast het Gallo-Romeins museum, de dappere krijgsheer Ambiorix en het bijgaande het Amburon-bier nog een reden om langs te gaan: Italiaans restaurant 'Antica Locanda'. Of dat wil VTM ons toch doen geloven. De uitbaters zijn Daniël en Rinaldo, die beiden een opleiding als chef genoten hebben. Rinaldo is een rasechte Italiaan, buiten het feit dat hij niet op (alle loslopende) meisjes valt. Zijn gemaal Daniël staat in de zaal als maître.
