De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
20-04-2010
Recensie: 'Kom'Af', Mechelen - Mijn Restaurant
Liefhebbers van de Crespoblog weten dat de redactie gaarne eens een deelnemende zaak van het programma 'Mijn Restaurant' vereert met een bezoek. Deze jaargang geraken we echter moeilijker aan een tafeltje dan tijdens de vorige twee seizoenen. Misschien ligt het aan het feit dat we verleden jaar korter op de bal konden spelen door lange armen, interne keukenpieten, meer vrije tijd en geografische vrijheden. Desalniettemin doet mijn ega telkens weer haar best om een tafeltje te bestellen bij de Mijn Restauranters.
Zo heeft ze het geluk gehad te kunnen dineren in restaurant 'Terrae', bij de Limburgse kandidaten Jimmy en Lucie. Naar eigen zeggen had ze het daar erg naar haar zin, en was zowel de zaal als de keuken die avond in topvorm. Helaas kan ik zelf geen recensie hierover neerpennen, door mijn schandelijke afwezigheid.
In restaurant 'Kom'Af' van de antihelden Jeroen en Isaura zijn we wel op halve kracht kunnen gaan proeven. Thuram is namelijk reeds twee jaar en half vader. Een babysit vinden in tijden van vulkaanuitbarstingen bleek moeilijker dan ooit tevoren. Overmacht werd dus ingeroepen, net als een ander bevriend koppel dat maar al te graag meetrok naar Malinois.
Bij aankomst troffen we een mooi pand in de schaduw van de Sint-Romboutskathedraal, maar van productiehuis 'Kanakna' zijn we dan ook niets anders gewend. Telkens weten ze in de deelnemende steden de beste locaties af te huren, met een optie tot aankoop voor eentje van hen. Geld is blijkbaar geen probleem. Onze komst was blijkbaar vrij onverwacht. We kwamen als allereerste aan, en dit terwijl het sjiek volk in principe altijd laat uit eten gaat. Isaura herself loodste ons naar het salonnetje, waar de gebruikelijke contractjes ("ge weet dat ge met uw tronieke op den televies kunt komen, en daar hoeft ge daarna niet over te komen memmen") ondertekend dienden te worden. Chef Jeroen kwam ons echter ook daar al persoonlijk begroeten en vroeg of we van ver moesten komen. In levende lijven is Jeroen trouwens niet de blaaskaak die de producenten ons willen laten kennen.
We passeerden via de bar en de lange tafel tegen de muur naar het achterste gedeelte van de zaak en kwamen terecht in een soort van veranda met zicht op de metershoge Romboutstoren, u allen waarschijnlijk wel bekend wanneer u eens naar Mijn Restaurant gekeken heeft. Het kader was mooi, al vielen enkele details ons meteen op: de verfpartijen waren erg haastig aangebracht, net als de naps op de tafel. Een strijkijzer zat naar alle waarschijnlijkheid niet in het budget. Soit, Isaura deed verder wel haar best en kwam vrij vlot uit de hoek als gastvrouw. De kledij leek eerder op die van een schoolgaand meisje en ook de stertattoo leek ons niet meteen eentje die aanzet tot ander sterrenmateriaal.
Apero De amuse volgde tijdens het aperitief. De vaste waarde, gin-tonic, was helaas uitgeput, waardoor naar bubbels gekeken werd. Geen flute, maar een echte coupe-caberdouche-waardig warempel werd ons voorgeschoteld. Het eerste (en enige!) hapje vooraf bestond uit een rauwe coquille die gemarineerd was in een donkere saus (de naam is ons nu nog niet duidelijk, maar ik gok op balsamico). Ik twijfel helaas aan de kwaliteit van dit product. Maar al te graag komen restaurants opdraven met dit geschelpte diertje, maar velen vergeten dat zelfs in rauwe toestand een Sint-Jacobs vrucht een bereiding met aandacht vereist. Spijtig genoeg was deze coquille wel erg plat, zowel van beet als van smaak. Het bijhorend aspergesoepje met stukjes zalm en wat boontjes kon wel op wat meer applaus rekenen aan onze tafel.
Uiteraard ging ons volledige gezelschap voor alles wat er te krijgen was in Mechelen. Dit bleek een viergangenmenu te zijn (55 zndr a.w., 70 met a.w.), van (letterlijk zo op de kaart) heel goeie Kom'Af. De heren lieten ook de wijnen aanpassen.
Pre Het voorgerecht was griet met Mechelse asperges op zijn vlaams bereid, met een sausje van erwten. De griet was het lekkerste op dit bord, maar helaas erg klein. De twee grote asperges waren dan weer overvloedig aanwezig, maar de presentatie viel goed mee. Ook het erwtensausje was goed afgesmaakt. Een cruciale fout werd helaas flagrant gemaakt: asperges op zijn vlaams vereist een botersausje en een hardgekookt eitje. Het sausje was goed van smaak, het eitje was echter een soort van 'scrambled eggs', dat deed denken aan een Engelse camping inclusief ontbijtbuffet. De peterselie was zeer zuinig gestrooid over het geheel.
Sopa De aardappelsoep (zie foto), waarover in het programma nog zwaar werd gedebatteerd tussen Peter Goossens en chef Jeroen, werd opgediend in een mooi diep bord, vergezeld van een eenzame coquille (opnieuw) die op haar beurt wel lekker en correct gegaard was op een bakplaat. Aardappelsoep is redelijk flets van smaak, dus Jeroen had geluisterd naar de wijze raad van nonkel Goossens: "Durf te kruiden". Toch heeft de helft van ons gezelschap de pepermolen aangeslaan. Het brood werd verder voldoende bijgevuld, al was er bij de eerste maal geen keuze tussen zeer donker notenbrood en grijs (dat door Isaura toch maar tot wit brood werd omgedoopt).
Main De zaal liep stilaan vol, en de service verliep vlotjes. Er zat blijkbaar toch al wat routine in het ganse gebeuren. Het hoofdgerecht was lams (drie stuks) met seizoensgroentjes (puutjes en erwtjes en duo van beukenzwammetjes dus), aardappelpuree (lookaardappelen?!) en een jus op basis van graanmosterd. Opnieuw geen hoogvlieger, wat misschien normaal is in tijden van IJslandse aswolken, maar jammer voor ons gezelschap. Het vlees was lekker, goed van kwaliteit en uitstekend gebakken, maar hey dat vind je vandaag de dag ook in de betere brasserie.
After Als nagerecht kregen we een soep van rood fruit (heel vers, maar enkel aardbeien en frambozen), een schepje vers vanille ijs, wat zwarte peper en een blaadje munt. Het geheel was lekker, maar er bleef geen wow-gevoel hangen. Misschien is de redactie op culinair vlak een beetje te verwend geweest de laatste tijd. Maar enkel dat maakt goede recensenten.
We hebben achteraf nog een gesprek gehad met Jeroen en Isaura. Daarin braken we niets van de keuken af, zeker niet wanneer de camera en de vrouwelijke regisseur ernaar vroegen ("Wat zijn de minpuntjes???"). Dit zou niet erg constructief overkomen en het koppel nog meer slechte publiciteit bezorgen. Dat was onze bedoeling niet, want uiteindelijk zijn het best wel twee jonge toffe mensen die zich in een misschien-iets-te-wild avontuur hebben gestort. We stelden echter wel een pertinente vraag aan de productie. "Wordt er niet erg veel geregisseerd in jullie programma?" Prompt werden de camera's op non-actief gezet en de cameraploeg droop kwaad af. Jeroen vertrouwde ons nadien toe, dat er inderdaad veel geregisseerd en bedisseld werd. Met knippen en plakken kan je veel bereiken. De waarheid zal ergens in het midden liggen, want 's mans keuken was niet meteen een vermelding in de Gault Millau waardig. De overdreven reactie van camera-en geluidsploeg sprak echter boekdelen. De laatste geruchten over het extra zakgeld voor de Mechelse deelnemers vind ik daarom ook ver gezocht. Gemengde gevoelens dus bij dit bezoek: geen uiterst ge-wel-di-ge keuken, maar een verdienstelijke poging tot oprecht eten (trouwens ook de slogan op de muur achter de bar en op de menukaart). Ik heb ze alvast nog veel succes gewenst, en dat was alvast zeer oprecht.
