De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
20-05-2009
Oproep
Beste bloglezers, zoals u misschien weet is restaurant Bigarreaux genomineerd in ons favoriet culinair sensatieprogramma: Mijn Restaurant. Stem Ann & Tom naar de finale, door Sint-Truiden te sms-en naar 6677.
De lokale campagne is alvast in aller ijl op gang getrokken.
De brede schouders van schepen Vossius moeten helpen bij het behalen van meer stemmen dan Chris en Wendy van Turnhout. De blauwe reus vraagt aan al zijn collegae om mee op de boot te springen. Echt smakelijk is het niet... al die verkiezingstronies, met daaronder de Bigarreaux-banner geposteerd.
Ann & Tom verdienen al onze steun en sympathie, maar of ze dit op de juiste manier doen in de toekomst valt nog maar af te wachten.
Ze lanceren alvast de 5 werken van de Bigarreaux. Het actieplan houdt verschillende stappen in (5 warempel), waaronder studenten mobiliseren, een Bigarreaux-slaatje op de markt brengen en last but not least: ze zouden niemand minder dan Racing gEnk gaan steunen tijdens de bekerfinale.
Let op Mijn Restauranters: het gaat niet alleen over een Limburg gevoel... Truineers zijn nu eenmaal 'e Ras Apoat', en gaan misschien de blauw witte actie niet appreciëren. Een gewaarschuwd restaurant is er twee waard.
Tijd voor een onverbloemd stukje scheldproza aan het adres van chef Claudio Dell'anno.
Wat we gisteren op de commerciële weer door de strot geduwd kregen vanuit Kortrijk ging voor de Crespoblog een stap te ver.
Wel lekker, niet lief Toegegeven, we hebben zelf de kans nog niet gekregen om er een lunch, laat staan een diner te gaan degusteren. Over de Knokrijkse kookkunsten kunnen we bref zijn: een sterrenchef heeft altijd gelijk. Peter Goossens heeft drie exemplaren, dus zullen we maar blind vertrouwen stellen in de man zijn getuigenis. Tenslotte zullen we in juli zelf de kans krijgen om zijn creaties tussen de kiezen te malen.
Nek Waar we ons echter niet mee kunnen verzoenen is het hautaine gedrag van Il Duce Piccolo. Zelfs de trouwste klant verweet hij voor domme duif. Dhr. Verlinden die waarschijnlijk een plaatselijk vorkliftenbedrijf heeft mogen overnemen van de voorouders, bestelde bij de opening van het restaurant twee tafels per week! Soms verschijnt hij zelfs drie tot vier keer op het appel en meent in de gerechten nog altijd iets nieuws aan te treffen. Waarschijnlijk is het de gal van Clau-Clau, die zorgt voor een speciale smaaksensatie, want geen enkel bord is met liefde klaargestoomd.
Bovendien bestelde Meneer Verlinden voor hem en zijn (ongetwijfeld buitenechtelijke) kroost een Spaanse Ribeira del Duero van 1996. Een dergelijk flesje druivensap met alcool kost bij Dell'anno al gauw 290 lappen. Het getuigt van weinig respect, maar vooral van een zeer laag iq, wanneer je als chef je beste klanten te kakken zet voor gans Vlaanderen. Niet echt snuhher hee vriendje!
Scatman De Kortrijkse ober 'Scatman' kwam op zijn vrije dag langs in Sint-Truiden en was dolblij met de massa's Tom die hij aan tafel kreeg. Toen Tom niet verder inging op de ongepaste avances, schopte Scatman eens terug in de thuishaven, deftig na... "Wat een betweters zijn die Ann en Tom wel niet?" Claudio deed er nog een schepje bovenop door de Truiense sous-chef persoonlijk aan te vallen op zijn uiterlijk. "Hij lijkt op Michael Jackson." en "Hij ziet eruit alsof hij onder een kamion gestoken heeft." kan je moeilijk uit zijn context rukken. Claudio heeft zichzelf waarschijnlijk nog nooit aanschouwd. Misschien geraakt hij niet aan de spiegels. (Ok, deze was gratuit, maar het zat eraan te komen). Beseffen deze lui dan niet dat er een camera opstaat? Wat maakt het eigenlijk ook uit. In Kortrijk doen ze toch rustig verder... want ze blijven onbegrijpelijk het meest populair. Hopelijk laat Vlaanderen het gezond verstand wel een keertje zegevieren tijdens de sms-ronde, en laten ze deze omhooggevallen zwarte olijf niet ongestraft verwijten spuien aan het adres van Jan en Alleman. Fait gaffe Claudio! Fait gaffe!
Extra! In de volgende aflevering mogen we kennismaken met Heston Blumenthal, de wereldvermaarde chef van het Britse toprestaurant 'The Fat Duck'. Deze zaak wedijvert in een constante strijd met 'El Bulli' om de titel van beste restaurant van de wereld. We zijn benieuwd of Ann (en haar sous-chef Kim) Blumenthal kunnen overtuigen van hun kunsten.
Zou Claudio kritiek kunnen verdragen wanneer de kale topchef uithaalt naar diens creaties? Wij zijn al lang blij als deze topper een eerlijke mening naar voor brengt, die goed gefundeerd is. Als foodies kan je niet anders dan watertanden, wanneer zulke meesters het hebben over ingrediënten en bereidingen. Over Clau-Clau: wij hopen dat al zijn potjes overkoken, want na zo'n stemmingmakerij, ben je onze sympathie kwijt.
Guy Ritchie, de ex-man van Madonna, heeft een nieuwe film ingeblikt. We krijgen een heel andere, minder geromantiseerde kijk op detective Sherlock Holmes.
We kennen Ritchie onder andere van Britse gangsterklassiekers 'Lock Stock and Two Smoking Barrels', 'Snatch' en zijn voorlaatste 'RocknRolla'. Zijn genre is apart, snoeihard, origineel met een serieuze dosis humor. I love it...
De Guy is inmiddels gescheiden van Madge, maar de twee gaan nu toch buren worden. Ritchie kocht een huis op minder dan 200 m van Madonna. Op die manier is de scheiding niet te zwaar voor de kids.
Geheel onverwacht is gisteren toch nog uitgelopen op een recensie avond! Hier ons relaas...
De vrouw en ik hadden afgelopen vrijdag een telefoontje gepleegd naar Turnhout bij de concurrentie van restaurant 't Gerecht. De bedoeling was een tafeltje voor twee te boeken.
Na een eerder subliem diner in het Truiense restaurant Bigarreaux, besloten we toch eens buiten de Haspengouwse grenzen te gaan loeren bij chef Chris en zijn Wendytje.
Ook de andere helft van de redactie en zijn ega vergezelden ons op deze Mijn-Restaurant-kruistocht.
Aan de telefoon hield het personeel de schijn hoog dat het restaurant tot de nok zou gevuld zijn, waardoor het accompagneren van onze partners-in-dine niet verzekerd was. Gelukkig was er toch nog ruimte voor twee extra gasten. Bij aankomst bleek trouwens dat er meerdere tafels leegstonden. Waar ligt de oorzaak van de aarzeling tot aanname van reservatie? Is het de angst voor een te drukke service, heeft de crew op het einde van dit seizoen evenveel fut als eersteklasse voetbalploegen die nog twee testmatchen moeten doormattelen, of wil 't Gerecht ons laten geloven dat het even succesvol is als concurrenten 'Dell'Anno' of 'Bigarreaux'? Volgens ons is het een combinatie van al deze factoren.
Desalniettemin besloten we als amateur recensenten met enige ervaring met een open mind, een lege maag en niet gespeend van enig favoritisme naar Turnhout te trekken.
Eerder werden alle Mijn Restaurant deelnemers van vorig seizoen reeds op de rooster gelegd. Matizze in Antwerpen was een verschrikkelijke ervaring, terwijl restaurant d'Hoogeschool in Leuven ons de eerste keer het beste leek te scoren. Exquisa en zelfs de Red Pepper waren best te pruimen, maar toch bleven alle restaurants een beetje steken in grijze gemiddelden en het net-iets-betere brasseriewerk.
Groot was onze verbazing toen bleek dat dit jaar restaurant Bigarreaux wel op bijna alle vlakken hoge toppen scheerde. Wij willen af en toe graag chauvinistisch overkomen, maar in het geval van culinaire recensies geven we een objectieve en eerlijke blogmening. In Sin City of all places dan nog wel! Zaken als Bigarreaux weet je pas echt te apprecieren, als je weer met de voetjes op de grond komt in een ander etablissement. Onze keuze: 't Gerecht.
Pand Na enkele omzwervingen via menig omleiding (en dan zeggen dat 'de Limbuurg' geïsoleerd en moeilijk te bereiken is) kwamen we ruim op tijd aan bij het oude gerechtsgebouw van Turnhout. De productie heeft niet op een centje gekeken bij het kiezen van de panden (zit de papa van Gaëlle hier voor iets tussen?). 't Gerecht speelt dan ook meteen zijn sterkste troef van de avond uit: het statige gebouw dat zich heus zou kunnen lenen voor het onderbrengen van een toprestaurant. Helaas is de omkadering van een iets ander niveau.
Wendy Ere wie ere toekomt... de Crespoblog stelde eerder dat Wendy even veel flair en branie had als een pantoffeldiertje op antidepressiva, maar dit huisvrouwtje is gegroeid in haar rol als gastvrouw. Ze is erg vriendelijk, gedienstig, lief, beleefd en behulpzaam. Helaas gebiedt de eerlijkheid ons ook te zeggen dat ons Wendy nooit een indrukwekkende verschijning of maître zal worden. Die taak gaat dan ook (een beetje onterecht) naar Marc (de gezapige bolle ober die eigenlijk niet zou misstaan achter de charcuteriestand van de plaatselijke superette). De blonde ober wiens naam ons nu ontsnapt leek ons veel meer overzicht te hebben over alle tafels. Wendy zette wel haar beste beentje voor en dat verdient voor ons part al kudos.
Opnieuw kreeg de Crespoblog een plaatsje pal voor de webcam. Nonkel Gert wist ons echter te melden dat dit high-tech snufje helemaal offline was. Gevolg geen Rudydans, maar toch naughty-files achteraf, waarover later meer.
Vooraf Als aperitief kozen we voor de Cava en Sergio-Gin-Tonic. Van de gratis energie die 't Gerecht eerder won viel niet veel te merken, ofwel wordt de gratis groene stroom helemaal niet aan de frigo's toebedeeld want deze bleken niet (erg hard) te koelen. Als begeleidend hapje hebben Chris en Wendy de ranzige olijven herleid tot een soort van tapenade, begeleid door enkele droge broodsticks die je bij de Italiaan ook kan krijgen. De amuses waren té simpel om op te dienen in een klassezaak. Het gefrituurd balletje Mozarella leek ons te komen uit een doos van de Aldi, de opgerolde hesp is zelfs not done voor een brasserie en de gazpacho (die bovendien erg zuur en niet fris genoeg was) gaf me onmiddellijk zure oprispingen.
Menu In 't Gerecht heb je verder de keuze tussen twee soorten menu's. Ofwel ga je voor het 4-gangige vissersmenu voor de 'luttele' prijs van 69 p.p. (89 met aangepaste wijnen), ofwel kan je kiezen voor het keuzemenu. Dit bestaat dan uit een voor-hoofd-en nagerecht voor 49. Aangepaste wijnen zijn hierbij niet te verkrijgen, door de verschillende optiegerechten waaruit je kiezen kan.
Ons keuzemenu varieerde tussen:
- Voorgerechten : gemarineerde asperge met langoustine (zonder gezicht) en de gebakken ganzenlever met appel en gember. De lever was helaas te hard geschroeid aan de zijkanten, waardoor een verbrande smaak achterbleef.
- Hoofdgerechten: lamsrib met geitenkaas, ratatouille chutney en gekonfijte aardappel, en voor de vrouwtjes Filet Pur van witblauw rund met gekruide gefrituurde aardappelen en de zeebaars met kruidenpuree. De kruiden waren helaas niet te proeven in de puree. De Filet Pur was echter wel een aardig stuk vlees (in drie delen), dat zelfs zijn cuisson (bien cuit)goed bereikt had. De lamsrib was op zich niet slecht, maar er was geen enkel spoor van geitenkaas en de chutney leek eerder op een koude sauce provençale. De combinatie van warm vlees en koude groenten was op zijn minst bizar te noemen, en zorgde voor bedenkelijke blikken achter het bord.
We verkozen onze wijnen zelf de gerechten te laten begeleiden en kozen bij het voorgerecht voor de enige witte Italiaan op de uitgebalanceerde (?!) kaart. De rode wijn van onze keuze (Bourgogne Haute Beaune: dezelfde als in De Bink, maar dan van 2002) bleek helaas uitverkocht. De vervangwijn was wel top (maar met een mengeling van Merlot en Cabernet Sauvignon kan er eigenlijk al heel weinig misgaan, tanines troef!).
De prijzen waren navenant, en dus aan de hoge kant.
- Tussengerecht: dit stond niet op de kaart, maar aangezien de gerechten niet echt groot waren en wij zelf wel weer 'op onze grote' uit waren, gingen we voor de kaasjes. Wat we hier voorgeschoteld kregen tartte elke verbeelding. Drie kazen die ons echt wel verbaasden , maar dan eerder in de negatieve zin. Drie lompe hompen simpele kaas, met een streepje honingsaus, wat nootjes en enkele rozijnen. Voor 10 extra hadden ze hier toch wel wat meer originaliteit aan boord kunnen leggen. De ongeschreven kaasplankwet "blauw - zacht - hard" werd duchtig met de voeten getreden. Een kaasbord hoort edel te zijn, met kleine, lokale kaasjes die de plaatselijke boer desnoods met z'n eigen zweetvoeten tot de juiste textuur weet te kneden. Helaas leek dit meer op een portie kaas voor bij de Duvel, gelukkig was hij nog niet in minuscule blokjes gesneden...
- Nagerechten: hier waren de verwachtingen hoog gespannen, want zelfs de recensenten proefden hier duidelijk een andere hand in. De passievrucht, mango en praliné smaakten heerlijk, net als de chocoladefantasie. Het dessert bleek een eenzaam hoogtepunt van de avond. De crumble was heerlijk, de mousse van chocolade en niet overheersende whiskey perfect en de chocolade explosie deed zijn naam eer aan.
Enkele bemerkingen over de avond:
- het eten is te middelmatig en te prijzig. Een kleine vergelijking leert ons dat Bigarreaux 20 à 30 goedkoper (!!) was per hoofd en de ervaring leert ons dat de gerechten in 't Gerecht zeker 20 à 30 minder waard waren.
- de bordschikking is mooier dan ergens anders, maar de smaken en originele invalshoeken ontbreken. Tip aan de chef: nog meer proeven! De chef beschikt ongetwijfeld over een ruime technische kookbagage, maar de juiste combinatie van bitter, zout, zuur en zoet was vaak ver zoek. Van de zogeheten "umami" (de ondefineerbare "vijfde smaak" of "hartigheid" in't Japans) was er helaas helemaal geen sprake. En laat het nu net dàt zijn wat in een perfecte keuken de poseurs van de échte artiesten scheidt...
- Wendy is erg lief, maar daagde wel vooral in ons vizier op toen de camera in onze buurt kwam.
- het clientèle van de zaak was opvallend euhm... platsvloers. Valse borsten links en rechts, die bovendien zich niet van de indruk konden ontdoen dat wij professionele recensenten waren (wat slechts gedeeltelijk klopt). Jan met de Pet (letterlijk) schoof net voor ons aan in de foyer en was duidelijk onder de indruk.
- (naughty files) wij hebben onder impuls van Thuram onze ongezouten mening gegeven, zowel aan tafel als in de box achteraf, al dan niet in half beschonken toestand. Het valt nu nog af te wachten of onze eerlijke maar kritische mening sensationeel genoeg is om de kijkbuis te halen.
Wat strategisch knip- en plakwerk van de VTM-regisseur zal hier ongetwijfeld soelaas brengen....
De muziekzender die een nogal saai imago heeft is toch wel het klassieke Klara.
Alhoewel de Crespoblog zeer open staat voor klassieke muziek (soms wordt er zelfs al eens een concertootje bezocht), kiezen we meestal voor het meer hippe radiowerk van zenders als StuBru en Topradio.
De Klara reclamespots doen me altijd gniffelen, vandaar twee voorbeelden die ons klassieke muziek op een andere manier doen zien.
