De redactie heet u welkom op de Crespoblog. Ons credo: het bewaren van de goeie smaak! We geven onze commentaar, met een serieuze korrel zout en zijn behoorlijk maatschappij -en mediakritisch. Alles komt aan bod... Humor, epicurisme, een bourgondische aanpak en visie, fait-divers, nieuws zowel lokaal als (inter)nationaal,...
30-04-2009
Steiner
Steinerschool 'De Zonnewijzer' in Leuven heeft een aparte manier van de kindertjes op de vingers te tikken. Ze hebben opnieuw letterlijk de lijfstraf ingevoerd. Dit zou volgens de school kaderen in een geschiedkundig en pedagogisch project over de Romeinen.
De leerlingen mochten in navolging van die 'rare jongens' hun eigen straffen uitstippelen.
De Steinertjes kozen gewillig de volgende methodes uit: - Met de blote knieën op de kiezeltjes zitten op een voor het voorbijgaande publiek zichtbare plaats. - Het hoofd onderdompelen in ijskoud water. - Honderd keer de trap op en af lopen, onder luide aanmoediging van de medeleerlingen. - Een week met ezelsoren rondlopen op school.
Waar de leerlingen niet aan gedacht hadden was het feit dat die straffen ook echt toegepast gingen worden.
De dochter van Saskia Rappe uit Wijchmaal werd onderworpen aan het trappenlopen. Rappe: "Ons Gaëlle heeft iemand uitgelachen op de speelplaats omdat hij een bal tegen zijn hoofd kreeg. De daaropvolgende straf is overdreven en niet meer van deze tijd. Ze is zelfs van haare sus gegaan na een paar keer de trappen te hebben gedaan."
Dochter Gaëlle zal voortaan thuis onderwezen worden.
Een raad voor mevrouw Rappe: breng je kinderen naar een normale school. Wie zich aan de pedagogische aanpak van zo'n kunstzinnige school verbrandt, moet ook maar op de alternatieve blaren zitten. Thuisonderricht lijkt me ook geen waardige optie, aangezien mevrouw Rappe zelf moeite had met algemeen Nederlands te spreken op het nieuws van deze morgen.
De vrouw heeft alvast klacht ingediend bij het kinderrechtencommissariaat, die volmondig instemmen met het feit dat lijfstraffen absoluut niet kunnen.
Wat begon in Mexico met Patient Zero (Edgar Hernandez) heeft zich nu wereldwijd reeds laten opmerken.
Wat is het? Varkensgriep die nu ook bij mensen terug te vinden is. De symptomen zijn net als bij gewone seizoensgriep een slap gevoel, hoesten en niezen, lusteloosheid, hoofdpijn, koorts, misselijkheid,...
Hoe kan je besmet raken? Door 'droplets' die verspreid worden tijdens het hoesten en/of niezen, door oppervlakken aan te raken die geïnfecteerd zijn met de griep,...
Wat kan je eraan doen? Voorlopig is er nog geen geval terug te vinden in ons land, maar het komt wel vervaarlijk kortbij. Op GoogleMaps kan je zelfs volgen tot waar de pandemie zich heeft verspreid. De gewone griepremmers lijken de varkensgriep erg effectief af te stoppen. Wat we nog niet weten is hoe intelligent het virus is en of het zich kan muteren. Hopelijk krijgen we niet te maken met taferelen zoals in de film 'Outbreak'.
Wat betekent het voor de Crespoblog? Voorlopig verandert er niet veel in de houding van de redactie. We blijven bij ons stadpunt dat spek lekker is met alles en hopen intussen op een snelle teloorgang van zulk onheil.
... want voor het eerst in de geschiedenis wordt een restaurant gesloten omdat de vis te fel zou stinken ! De bovenburen van restaurant-brasserie "Point de Vue" spanden een rechtszaak aan wegens een continue en doordringende visgeur, en hebben deze nu blijkbaar ook gewonnen!
Chef en patron Piet Leliaert reageert bijzonder aangeslagen. De ultieme belofte om elke vis persoonlijk door het zeepsop te halen alvorens hem te fileren mocht immers niet meer baten... Persoonlijk lijkt het mij meer aangewezen dat de bovenbuurvrouw eens door het zeepsop zou gehaald worden, wellicht kan ook dat immers de geuroverlast voor een groot gedeelte verhelpen!
Jaren geleden resideerde de familie Thuram steevast vlakbij dit restaurant dat toen nog gekend was als "Chez pijn mijn kont"... (exacte toedracht van de oorsprong van deze bijnaam is helaas NSFW). Ik kan me echter niet herinneren dat er daar ooit van enige geurhinder sprake was... Maar ja, helaas was dat in de goede oude tijd dat rotte vis nog heerlijk naar rozenblaadjes geurde, en er van een verzuurde maatschappij (nog) geen sprake was!
Vanwege de Crespoblog: een dikke proficiat aan spelers, trainer, technische en sportieve staf en natuurlijk ook aan alle supporters. Want laten we eerlijk zijn: zonder de twaalfde man zou STVV geen STVV zijn.
Volgende zondag zal ondergetekende mee de bus opstappen richting Virton. De Orval zal rijkelijk vloeien en bij terugkomst op de mooiste markt van Vlaanderen zal het feestje nog eens overgedaan worden. De spelers komen met een open bus, er zullen optredens zijn en de stad zal helemaal geel-blauw kleuren.
Net daarom ging Jambers Pico van FC de Kampioenen opzoeken. Het resultaat zie je hier.
De laatste berichten melden ons dat Michiels inmiddels probeert een nieuw leven op te starten, na alle omzwervingen. Zo trad hij begin dit jaar in het huwelijksbootje.
O jee, het is weer zover. De jeugd heeft weer een nieuwe rage: de Melbourne Shuffle. (zie filmpje)
Door het internet komen en gaan nieuwe hypes, jongerenculturen en rages sneller dan ooit tevoren. Bij elke dans hoort een eigen subcultuur of net het gebrek aan cultuur.
Ik volg al lang niet meer de verschillende onderverdelingen. Vroeger was het eigenlijk nog vrij simpel. De verschillende groeperingen bleven eerder beperkt. Zo had je: - Johnny's en Marina's (housemuziek die nu overal opnieuw de kop opsteekt dankzij de I love the Nineties en als onafscheidbaar hulpstuk de Camino-brommer en later de Booster Spirit.) - de Alternativo's of de Planten. (rockmuziek, metal,... te herkennen aan de lange haren en de geur van patsjoelie) - de Snobs (jaren 80: Millet-jassen en Vision scooters, jaren 90: Lacoste en eigenlijk alle merkkledij)
Als je nu origineel uit de hoek wil komen is het blijkbaar bon ton van liters mascara rond je ogen te smeren en fluokleuren aan te brengen naast gitzwarte lokken. En dan heb ik het nog maar over de jongens. Bah nee, geef me dan maar onze goeie ouwe tijd. Toen hadden de kids nog ballen, bij welke groep ze ook pretenderen te horen.
Gisterenavond was het eindelijk zover: na enkele weken geduldig onze beurt afwachten zwaaiden de magische poorten van Mijn Restaurant voor ons open.
En of we ervan genoten hebben: het plaatje klopte van begin tot eind en de Bigarreaux konden op geen enkel foutje worden betrapt.
Na een hartelijke ontvangst mochten we postvatten aan de voor ons uitgekozen tafel. Aperitief en menukaart volgden bijzonder vlot. Onze flink knorrende magen motiveerden ons om te opteren voor het volledige menu met alle 5 de gangen: Aspergesoep met rivierkreeftjes, koningspoon (gebakken op zijn velletje en begeleid door een overheerlijk sausje van olijfolie), licht gelakte eend met primeurgroentjes, een selectie Belgische kazen met aspic van stroop en nootjes, en tot slot een prima limoensorbet met taartje van citrus
De wijnen waren begeleidend en kwamen respectievelijk uit Spanje (superfruitig), Chili (lekker droog) en Australië (Chiraz, heerlijk vol).
Onze ervaringen tijdens de vorige Mijn Restaurant-jaargang in Antwerpen en Leuven leerden ons dat het opzet om een echte klassezaak uit de grond te stampen een bijzonder moeilijke opdracht is: de maaltijd was vaak op zijn minst abominabel te noemen, de bediening stond eerder op het niveau van een doorsnee spaghettiavond bij de scouts.
Sint-Truiden bewijst ons dit jaar overduidelijk het tegendeel. Alle bereidingen waren perfect in balans, de ingrediënten waren edel, en met veel respect voor smaak op het bord gebracht.
De bediening was vriendelijk, vlot en goed georganiseerd.
Smeerlappen als we zijn, konden we het niet nalaten om 2 kleine testjes in onze bestelling (die trouwens live gefilmeerd werd door de mensen van VeeTeeEm) te verstoppen: het in het menu voorgestelde voorgerecht (Tartaar van St.-Jacobs & garnaal met komkommersoepje) werd vervangen door de soep en voor één portie hoofdgerecht werd een andere cuisson gevraagd. Hierover werd niet in het minst een probleem gemaakt, en chef An doorstond ons kleine testje met brio!
We moeten al héél goed zoeken om enkele punten te zoeken die voor verbetering vatbaar zijn, maar als het dan echt moet, dan hebben we toch enkele wenken. Zo verloopt de bediening nog nét iets te stroef in het contact naar de klant toe. Zowel Tom, maître Rob, als de obers komen soms bijzonder gespannen over. Een spierontspanner van een goed merk voor elke service kan hier ongetwijfeld soelaas brengen.
Bij het nagerecht wordt geen bijhorend (dessert-)wijntje geschonken, terwijl deze op de dessertkaart wel worden voorgesteld. Maar het is eigenlijk te flauw van onszelf om hier een punt van kritiek van te maken: wijnen werden over het algemeen rijkelijk bijgevuld en het bijhorende prijskaartje van 67 voor 5 gangen mét vino is eigenlijk op zich al een absolute aanrader
Als besluit denken we te mogen stellen dat de nodige trots hier overduidelijk op zijn plaats is. Bigarreaux is een fantastische verrijking voor het Truiense culinaire landschap.
An & Tom gaan het ongetwijfeld nog ver schoppen in de restaurantenstrijd, en verdienen wat ons betreft eigenlijk de overwinning
De Crespoblog engageert zich dan ook voor de volle 100% om, indien nodig, de nodige stemmen te ronselen, steekpenningen in te zamelen of concurrentie te intimideren
Onze score: een dubbel en dik verdiende 8,5/10 op de smulpaapschaal. Benieuwd of Peter Goossens in juli beter zal doen wanneer de Crespoblog in Kruishoutem zal neerstrijken.
Glenn 'De Cliént' Gemeiner, die we beter kennen als de kapper van bekend Vlaanderen, heeft een vleesetende bacterie opgelopen. Dit gebeurde tijdens zijn liposuctie operatie. De Streptococcus Pyogenes is waarschijnlijk via de wonde in zijn buik binnengedrongen.
Hij ligt nog steeds in een coma, maar zijn toestand zou wel gestabiliseerd zijn.
Michel van het vroegere Truiense Atelier Michelangelo is nog in loondienst geweest bij het team van De Cliént, maar is intussen op miraculeuze manier verdwenen van de site.
Kijk even mee naar de intro van het programma. Ik was bijna vergeten hoe het ook weer ging. Die kitsch-muziek uit de jaren '80, die amateuristische special effects,... toen was televisie toch nog schoon he!?
De rol van Jessie werd vertolkt door actrice Veerle Eyckermans. Iets later speelt ze een pikante rol in de voorloper van Witse en Aspe: 'Langs de Kade'. Het bewijs is beneden terug te vinden. We zien hoe ze zich neervleit op Georges de polis zijne schoot, al heette hij in die reeks waarschijnlijk anders.
Ik meen me warempel zelfs te herinneren dat er zoiets heeft bestaan als een pré-Linda De Mol-periode op tv.
Ron Brandsteder was de pionier die ons liet lachen en wenen tegelijk. Hij was de quizmaster van Ron's Honeymoon Quiz en deed dit zoals daarna nooit nog iemand hem heeft kunnen imiteren. Denken we even met heimwee en nostalgie terug aan het introlied, dat Ron steevast zelf zong met zijn stem als en klok en doorspekt met dosissen nicotine.
In het filmpje zien we hoe er ook op de set van een quiz al eens iets fout kan gaan.
Lekker Slim is een nieuw soort spelprogramma op de Nederlandse zender RTL(5).
Helaas (of moeten we zeggen gelukkig) stralen ze niet uit tot bij ons.
Misschien eens vragen aan de lokale kebabman, of hij het kan ontvangen met zijn schotelantenne. Loont het wel de moeite? Wel Walter, het volgende fragment deed mij alvast huiveren van plaatsvervangende schaamte.
Er zijn volgens de vrouwelijke kandidates geen politieke partijen in de Verenigde Staten. Reden? Er is al een president, dus partijen zijn overbodig... De tweede vraag over de president hebben ze dan weer wel goed geraden.
Monique en Nancy wonen in Nederland, maar hebben nog nooit van Elfstedentocht gehoord. Ze weten dan weer wel waar de afkorting A.P.K. voor staat. (Algemene Periodieke Keuring, bij ons gewoon keuring).
Dit ruikt naar opgezet spel en valse borsten. Misschien is het budget van de zender nog kleiner dan die van de BRTN ten tijden van 'Hoger Lager', en hoeven ze op die manier geen prijzengeld uit te reiken. De juiste antwoorden worden trouwens omgezet in belachelijk kleine bedragen, waar de redactie nog niet voor uit zijn luie zetel zou komen.
Ze verbaasde het publiek en de jury dermate, dat ze prompt voor heel even wereldberoemd werd. Hier beneden zien we eens een ander liedje dan 'I dreamed a dream' uit Les Misérables.
We leven duidelijk in een verziekte wereld. Wanneer je ziet welke oneerbare voorstellen naar deze arme dame haar hoofd geslingerd worden.
Tijdens de verkiezing van 's lands mooiste in de Verenigde Staten moet de Californische deelneemster een antwoord geven op een vraag van Perez Hilton. U leest het goed: niet Paris, maar Perez.
Dit anders geaard mediageil internetfenomeen vuurt een vraag op haar af over het hömöhuwelijk. Miss California heeft een aparte visie en ze durft het aan om dit op nationale televisie te ventileren.
De reacties zijn verdeeld, al moet je ze nageven, ze is tenminste wel eerlijk. Hoeveel blonde bimbo's staan daar te preken over wereldvrede en love and peace, terwijl ze waarschijnlijk zelf thuis de KKK-kapjes moet wassen met Dash? Je weet wel: witter dan wit.
Hier zien we een soort van zandstromfront, een benaming die meer wegheeft van een nazi-infanterie-divisie dan van een natuurverschijnsel. Vandaar deze naam: Haboob.
